Miłość - uczucie najpiękniejsze i najtrudniejsze. Głębokie i piękne, potrafi dać radość i potrafi zabić. Tworzy i niszczy. Nie umiemy powiedzieć, czym jest, ma tak wiele twarzy. Czasem trwa długo, czasem tak prędko umiera, traci swą moc. Czasem się zmienia, jednak najokrutniejsza jest siostra miłości - nienawiść. Nie potrafimy żyć nie kochając. Bez miłości nasze dusze byłyby martwe. To uczucie to jeden z wymiarów naszego człowieczeństwa. Jak wiele możliwości ma człowiek, który chce kochać… tyle ma do zaoferowania sobie i innym. Kochamy naszych rodziców już jako maleńkie dzieci. Tak piękne są pierwsze słowa dziecka, w każdym języku świata nazywają one właśnie matkę i ojca. Kochającymi dziećmi pozostajemy na zawsze. Czasem musimy z pokorą wrócić do naszej miłości, jak syn marnotrawny, ale odpowie nam - wybaczenie. Kochamy nasze dzieci: ofiarujemy im wszystko. Czasem jak nieszczęsny Goriot, kochamy za bardzo i zostajemy zapomniani. Cierpimy, ale i tak kochamy. Brat kocha siostrę - siostra brata. Antygona oddaje życie dla tej miłości, nie pozwoli na zhańbienie ciała Polinejkesa. Ile piękna ma w sobie kochające się małżeństwo, ile bólu jest tam gdzie wkradły się nieuczciwość, obojętność, samotność, nienawiść. Na tysiącach stron opisują twórcy miłości dwojga ludzi; mężczyzny i kobiety. Jak różne są jej oblicza. Była wierna i niespełniona, szalona i dojrzała, zmysłowa i platoniczna, radosna i pełna rozpaczy. Za każdym razem inna, lecz w każdej odnajdziemy fragment naszego istnienia. Miłość daje nam tak wiele…, ale czasem nas gubi. Namiętność potrafi nami zawładnąć, odebrać godność, rozsądek, życie. Poprowadzi ku śmierci lub szaleństwu. Jakże często my sami niszczymy miłość, my i nasze przesądy, nasze prawa, nasze wojny. Jakże często literatura ukazuje nam rozpacz, tęsknotę, gorycz. Czasem jednak jest miłość szczęśliwa. I nadal jest różna. Jest wiernością, przywiązaniem, serdecznością, tkliwością. Czasem - żarem.
Kochamy, … więc jesteśmy. Kochamy innych ludzi, Boga, ojczyznę. Kochamy świat, piękno, życie. Czasem jesteśmy szczęśliwi. Czasem jednak los jest dla nas okrutny i każe płacić straszną cenę za miłość. Tak jak bohaterom, którzy ją wybrali czyniąc z niej najważniejszą wartość w życiu.
„ Mit o Orfeuszu i Eurydyce” jest przepiękną historią o głębokiej, silniejszej niż śmierć miłości małżeńskiej, która rzuca wyzwanie woli wszechmogących bogów i wyrokom przeznaczenia. Orfeusz król Tracji, syn boga rzecznego Ojagrosa i muzy poezji Kaliope, był śpiewakiem i pięknie grał na kitarze. Grą i śpiewem oczarowywał nie tylko ludzi - cała natura była nią zauroczona. Kiedy zmarła ukąszona przez żmiję, ukochana żona Orfeusza, Eurydykę, cierpienie wielkiego śpiewaka było tak wielkie, że postanowił zejść po nią do Hadesu. Swoją muzyką oczarował całe podziemie. Charon przewiózł go za darmo na drugi brzeg Styksu, a władca Hadesu zgodził się na powrót Eurydyki na ziemię. Postawił jednak warunek - aż do momentu wyjścia z krainy umarłych Orfeusz nie mógł obejrzeć się, by, choć przez chwilę spojrzeć na idącą za nim żonę. Orfeusz nie mógł się jednak powstrzymać i obrócił się. Wtedy Eurydykę została porwana w głąb Hadesu i Orfeusz utracił ją na zawsze. Król śpiewak sam, więc powrócił na ziemię. Jego cierpienie było jednak tak wielkie, że nie chciał spojrzeć na żadną kobietę, za co pewnej nocy został rozszarpany przez meady.
„ Tristan i Izolda” są bohaterami wzruszającej historii miłosnej, która powstała w cyklu legend celtyckich i stała się natchnieniem dla poetów i muzyków wielu epok. Ich dzieje to historia miłości tragicznej, choć odwzajemnionej. Kiedy Tristan, wierny wasal i siostrzeniec króla Marka, wiózł „ Izoldę Jasnowłosą, o warkoczach ze złota, której piękność jaśniała już jak wschodząca jutrzenka”, do króla którego żoną miała zostać, przez pomyłkę wypili napój miłosny przygotowany przez matkę Izoldy dla króla i jej córki. Od tego momentu połączyła ich miłość potężna i dozgonna, nad którą nie byli wstanie zapanować. Miłość została tu przedstawiona jako potężna namiętność, która nie poddaje się racjonalnym analizom. Wymyka się z pod wszelkiej kontroli. Jest uczuciem silniejszym od woli kochanków, którzy stają się wobec niej bezradni. Zmusza ich do łamania panujących zasad, do dokonywania wyborów, choć z drugiej strony fatalna siła czarodziejskiego napoju nie daje im jakiegokolwiek wyboru. Choć kochankowie mają świadomość tego, że zdradzają i oszukują - Tristan swego króla, a Izolda prawowitego męża - to jednak nie są wstanie nic na to poradzić, są bezsilni wobec przeznaczenia. Spotykają się potajemnie, kłamią chwytają się każdego sposobu, aby być, choć przez chwilę razem, bo „ nie mogą żyć ani umrzeć jedno bez drugiego. W rozłączeniu nie było to życie ani śmierć, ale życie i śmierć razem.” Ilekroć próbują się rozstać, zawsze do siebie wracają. Kochają się tak, że gotowi są oddać za siebie życie, cierpieć znosić wszelkie upokorzenia. Wypity przez pomyłkę napój miłosny skazał kochanków na życie przepełnione cierpieniem, bólem, poczuciem winy. Kochankowie płacą, więc wysoką cenę za chwilę rozkoszy. Jednakże uczucie, którym darzą się Tristan i Izolda, jest miłością czystą. Poszukujący ich król Marek, zajrzawszy do szałasu, w którym spali, zobaczył ich niewinnie śpiących przedzielonych nagim mieczem. Miłość kochanków skazana na ziemi na klęskę, zatriumfowała po ich śmierci.
(…) „ W nocy z grobu Tristana wybujał zielony i liściasty głóg o silnych gałęziach o pachnących kwiatach, który wznosząc się ponad kaplicę, zanurzył się w grobie Izoldy. Ludzie miejscowi ucięli głóg; nazajutrz odrósł na nowo, równie zielony, równie kwitnący, równie żywy, i znowuż utopił się w łożu Izoldy Jasnowłosej. Po trzykroć chcieli go zniszczyć, na próżno. Wreszcie donieśli o cudzie królowi Markowi. Król zabronił odtąd ucinać głóg” (…)
Głóg wyrastający z grobu symbolizuje nie rozerwalną więź łączącą kochanków i potęgę miłości, która jest wieczna.
„Romeo i Julia” Wiliama Szekspira to historia miłości i tragicznej śmierci dwojga młodych ludzi z Werony. Wywodzili się oni ze zwaśnionych ze sobą od lat rodów arystokratycznych. Ród Montekich, z którego pochodził Romeo, to ludzie spokojni, godni, rozważni, zmuszeni jednak do stałego odpierania ataków rodu Kapuletów - mężczyzn agresywnych, butnych, brutalnych, trawioną niezdrową ambicją, zapalczywych. Julia wywodziła się z rodziny Kapuletów. Nic, więc dziwnego, że gdy młodzi uświadomili sobie wzajemną miłość, ani przez moment nie liczyli na akceptację tego związku przez rodziców. Ani Romeo, który był synem ludzi delikatnych, dyskretnych i troskliwych, ani tym bardziej Julia, drżąca przed bezwzględnym despotyzmem ojca i nieznajdująca zrozumienia u obojętnej wobec niej matki. Uczucie, jakie zawładnęło dwojgiem młodziutkich kochanków, to wręcz symbol wielkiej, spontanicznej miłości od pierwszego wejrzenia.
Dramat Szekspira opowiada, zatem o miłości zdolnej pokonać każdą przeszkodę, stawiać czoło każdej przeciwności. Niczym jest, więc lęk przed śmiercią, czy nienawiść otoczenia. Śledząc losy Romeo i Julii, widzimy jak zakochani pod wpływem łączącego ich uczucia, dojrzewali emocjonalnie, jak konsekwentnie potrafili bronić swoich praw do szczęścia, jak uczyli się lojalności wobec siebie i wreszcie zdecydowani byli wybrać śmierć niż życie bez ukochanej osoby. Ta wielka miłość Romeo i Julii oraz jej tragiczny finał doprowadziły do zgody między zwaśnionymi rodami.
Kolejnym bohaterem, dla którego ważna była miłość jest Giaur. Giaur, tytułowy bohater powieści poetyckiej Byrona, to człowiek, którego dzieje, naznaczone są: miłością, zbrodnią, samotnością i cierpieniem. Bohater otoczony jest aura tajemniczości, jego biografia jest niejasna. Wiemy, że jest Wenecjaninem. Prawdopodobnie pochodził z dobrego rodu. W Grecji Giaur zakochał się z wzajemnością w jednej z żon Hassana, który dowiedziawszy się o zdradzie, ukarał Lellę śmiercią. Wenecjanin by pomścić ukochaną, zamordował Hassana. Po sześciu latach zamieszkał w klasztorze, „ choć ślubu nie złożył” i w niedługim czasie zmarł. Najcenniejszą wartością dla Giaura była miłość, która nadawała sens jego życiu, była wszystkim, co posiadał. Uczucie, którym obdarzył wybrankę, było święte, jedyne i niepowtarzalne. Giaur nie mógł pogodzić się ze stratą ukochanej. Krzywda, którą mu wyrządzono, była tak wielka, że nie umiał już powrócić do normalnego życia. Choć Leila nie żyła, dalej ją kochał, tęsknił za nią. Mówił (…) „ Ciebie dotąd kocham, jak kochałem”. Na jego twarzy, bladej i wyrazistej, malowało się ogromne cierpienie, którego nie potrafił ukryć. Po stracie Leili, pozbawiony szczęścia i nadziei, stał się zbrodniarzem, lecz zabicie Hassana nie uśmierzyło jego bólu. Targany rozterkami moralnymi, świadomy swoich win, odsunął się od ludzi, skazał na samotność i wciąż przeżywał straszne męki. Cierpienie jego było tym boleśniejsze, że musiał przeżywać to nie dzieląc się z nikim. Życie przestało mieć dla Giaura jakąkolwiek wartość. Nie potrafił istnieć bez miłości, nie umiał odpowiedzieć na podstawowe pytania dotyczące sensu egzystencji. Trawił go ból istnienia, czuł wewnętrzną pustkę, niechęć do ludzi i świata. Dumny romantyk gardził życiem zwykłym, bezbarwnym i ludźmi, których jedynym celem jest pogoń za sławą czy zdobywaniem dóbr materialnych. Giaur to romantyczny indywidualista o skomplikowanej osobowości. Cierpi na poczucie winy, lecz nie ucieka przed bólem. Tęskni za śmiercią, ale nie myśli o popełnieniu samobójstwa. Dręczą go wyrzuty sumienia, ma świadomość, że jest zbrodniarzem, a jednak nie czuje skruchy. Nie obawia się też kary za swoje przewinienia, gdyż nie istnieje, według niego, większe cierpienie niż rozstanie z Leilą.
Cóż to jest miłość? Definicji może być wiele, i każdy to uczucie rozumie inaczej. Jest to coś więcej niż szacunek, podziw czy namiętność, coś, co pozwala dzielić uczucia drugiej osoby - jej radość, smutek, rozkosz czy rozpacz. Potrzeba miłości tkwi głęboko w każdym z nas. Gdy jesteśmy kochani, łatwiej nam przetrwać trudne chwile, czujemy się szczęśliwi i ważni; jeżeli my kochamy, umiemy przezwyciężyć własny egoizm, pragniemy dawać, a nie jedynie brać. Miłość może być różna; miłość mężczyzny i kobiety, miłość rodzicielska, braterska, miłość do Boga, ojczyzny, aż wreszcie umiłowanie drugiego człowieka. Jest, więc wiele odmian miłości, a każda z nich jest inna, z czego innego się zrodziła, czemu innemu służy. Kochać nie zawsze znaczy to samo, ale kto kocha zdolny jest do największych ofiar. Takich, jakie podejmowali bohaterowie literaccy zawarci w tym wypracowaniu. Mimo że miłość we wszystkich przypadkach skończyła się tragicznie, to właśnie miłość była dla nich najważniejsza. Przeżywali miłość szczególną, niepowtarzalną, która przekracza granice wyznaczone człowiekowi.
Podsumowując całe wypracowanie moim zdaniem człowiek musi kochać, aby żyć, a miłość to uczucie, dla którego warto żyć. Czasem nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale miłość przynosi takie wartości jak szczęście i wolność. Ludzie, dla których jedynym przejawem miłości jest miłość do samego siebie, tak naprawdę nie żyją pełnią życia, stają się jak „cymbał brzmiący”. Bądźmy szczęśliwi, jeżeli miłość jakakolwiek by nie była, pozwala nam z radością patrzeć dookoła, zaglądać w przeszłość i oczekiwać jutra.
Jeśli się kocha kogoś naprawdę - nigdy się nie zapomina o tej miłości.
1