Podróże z Kapuścińskim
Po pewnym czasie spędzonym w III LO Stefana Batorego wycieczki dydaktyczne i obozy stają się czymś zgoła normalnym. Lublin, Białoruś, Litwa... Jednak cel ostatniej podróży maturzystów-dziennikarzy był bezsprzecznie wyjatkowy: Warszawa, pracownia Ryszarda Kapuścińskiego. Spotkanie z wybitnym reportażystą, podróżnikiem, pisarzem miało być zwieńczeniem naszej trzyletniej dziennikarskiej kariery w III LO.
Pracownia na strychu warszawskiej willi. Pan Kapuściński witający każdego osobiście, z uśmiechem. Setki, tysiące książek. Wszędzie. Od klasyki po atlasy świata - Ksiązki nie trzeba odrazu przeczytać, ale trzeba ją mieć, bo niewiadomo, kiedy może byc potrzebna - twierdzi autor „Podróży z Herodotem”. Czytanie to pierwszy etap poznania. Poznać tak głeboko, jak jest to możliwe. Inaczej nie ma bowiem sensu. Wymaga to jednak wiele wysiłku, specyficznej ciekawości.
A jak twierdzi, mało jest ludzi ciekawych świata. Większość to domatorzy zapatrzeni w swój mały kosmos, zamknięci i pochłonięci własnymi problemami. - Ja choruję gdy nie ma mnie tam, gdzie coś się dzieje. Muszę wymyślać powody dlaczego mnie tam nie ma - wyznaje. Nie potrafi usiedzieć na miejscu. To właśnie nazywa dziennikarską misją, fascynacją światem. To coś więcej niż ciekawość świata. Nazywany przez wielu tłumaczem kultur, stara się być wszędzie tam gdzie dzieje się cos ciekawego. I nie chodzi tutaj o szum medialny, o - jak sam mówi - „fotogeniczną masakrę”. Chodzi o coś więcej - o poznanie, znalezienie motywów działania, o przybliżenie „innego”.
Jednak dziennikarska misja to równiez poświęcenie, to podporządkowanie się sprawie. Sam Kapuściński mówi, iż bycie dobrym reporterem wynika z pewnej nadwyżki dobra, którą ma w sobie człowiek. Trzeba być dobrym, aby wsłuchać się w człowieka, aby wyczytać z niego cała prawdę, bez utraty autentyczności. Stąd kolejny fenomen polskiego pisarza - nie używa dyktafonu, kamery. Nie chce peszyć rozmowcy - rzadko korzysta z notatek, stara się jak najwięcej zapamiętać - Taki moment może się nie powtórzyć, chcę czerpać z niego jak najwięcej, jak najwięcej muszę usłyszeć, zobaczyć..
Podróże reporterskie to nie turystyka. Pamiątkami z podróży są właśnie wrażenia - notowane na przyszpilonyh do ścian i półek karteczkach cytaty.
Często cytaty z ludzi, których spotkał. Wie dobrze, że żadnego rozmówcy nie wolno lekceważyć. Nie lekceważył i naszych pytań. A każdy poruszony problem okazywał się tematem rzeką. Mówił dużo o współczesnym świecie - Arystoteles zakładał, że w mieście wszyscy ludzie powinni znać się z widzenia. Dzisiejsze miasta to molochy. W Meksyku jedynym sposobem orientacji jest obserwacja Słońca.
Obecnie autor „Cesarza” znów przygotowuje się do podrózy: tym razem na wyspy Pacyfiku: „Tamten rejon to ogromny potencjał, w jednym miejscu zbierają się różne potęgi kulturowe..”. Przygotowuje się już drugi rok. Czyta, stara się osiągnąć stan potrzebnego skupienia. Dla wydawnictwa „Znak” opracowuje kilka wykładów poswięconych problemowi, który nieustanie odbija się w jego książkach: problemowi „innego”. Cóz, reporter to zawód, w którym nie ma emerytury.
Jednak kiedy pytamy, czy nie chciałby zamieszkać w którymś z egzotycznych krajów, mówi iż ważne jest aby mieć dokąd wracać, aby mieć świadomość, że jest jakieś jedno miejsce, w które wrócić można. Dla niego jest to warszawska willa, ta w której się spotkaliśmy.