Powołanie małżeńskie
Cechą najzupełniej szczególną powołania małżeńskiego jest to, iż jest ono skierowane do dwojga ludzi i przyjęte oraz realizowane - przez dwoje.
Powołanie Boże zawiera w sobie dwa składniki: dar i zadanie. Powołanie jako dar zawiera wezwanie do "komunii", natomiast jako zadanie wezwanie do posłannictwa. Komunia stanowi istotny aspekt, odznaczjący się trwałością na całą wieczność, natomiast posłannictwo, które wynika z powołania, ogranicza się tylko do ziemskiego życia.
Stwórca powołuje człowieka najpierw do istnienia, które jest sposobem bycia i formą jedności z Nim. Człowiek otrzymuje od Boga całe swoje człowieczeństwo, na które składa się wewnętrzna relacja męskości i kobiecości, oraz całe swoje powołanie, ukierunkowane ku stworzeniu rodziny. Dla mężczyzny i kobiety, których Bóg powołuje do życia w małżeństwie, pierwszym darem są oni sami nawzajem dla siebie, następnie ich życiodajna miłość oraz cała rzeczywistość małżeńsko-rodzinna, w której zanurzona jest ich ludzka egzystencja, a przez którą Stwórca i Odkupiciel pragnie do nich przemawiać.
Powołanie do małżeństwa to nade wszystko powołanie do miłości. Jest to miłość szczególna, w której chodzi o swoistą głęboką wspólnotę życia i miłości (KDK 47, 48). Tylko miłość sprawia, że małżonkowie urzeczywistniają siebie przez bezinteresowny dar z siebie. Miłość bowiem jest dawaniem i przyjmowaniem daru. Dar osoby dla osoby z istoty swojej jest trwały i nieodwołalny. W tym wzajemnym darze wyraża się oblubieńczy charakter miłości. Znajduje się ona u początków przymierza małżeńskiego i jest właściwym motywem zawierania tego przymierza.
W małżeństwie chrześcijańskim miłość między małżonkami pozostaje w ścisłej relacji do miłości istniejącej między Chrystusem a Kościołem, czyli w relacji sakramentalnej. Stąd, dopiero dar sakramentu małżeństwa jest właściwym powołaniem i przykazaniem dla chrześcijan, wezwanych do małżeństwa, który proklamuje wymóg pozostania sobie wiernymi na zawsze, ponad wszelkie próby i trudności w wielkodusznym posłuszeństwie woli Pana.
Bóg powołuje małżonków nie tylko do szczególnego uczestnictwa w swej miłości, ale zarazem do wolnej i odpowiedzialnej współpracy w przekazywaniu życia ludzkiego. Z tej racji nie mogą oni poprzestać na przekazaniu daru fizycznego życia, lecz winni ubogacić dzieci wszelkimi owocami postaw moralnych, duchowych i nadprzyrodzonych, podejmując zadanie umożliwienia im życia w pełni ludzkiego. Dlatego też w zakresie życia moralnego, duchowego i nadprzyrodzonego sami są powołani do ustawicznego postępu, szczerego i czynnego pragnienia coraz lepszego poznawania wartości, które prawo Boże chroni i rozwija, oraz kierowania się nimi w konkretnych decyzjach.
Z woli Boga, wszyscy małżonkowie są powołani do świętości, a to powołanie realizuje się w miarę, jak osoba ludzka potrafi odpowiedzieć na wezwanie, zawarte w przykazaniach Bożych. Małżonkowie powołani są do uświęcania swego życia małżeńskiego i samych siebie. Mogą osiągnąć ten cel przez praktykowanie cnoty wiary i nadziei, przez spokojne przyjmowanie wszystkich rodzinnych problemów, przez wytrwałość w miłości i przez entuzjazm, z którym winni spełniać swoje obowiązki.
Powołanie do komunii małżeńskiej stanowi również fundament, na którym powstaje komunia rodziny, rodziców i dzieci, braci i sióstr pomiędzy sobą, domowników i innych krewnych.
KW