Przykład 1
Temat: Analizując wybrane utwory literacki określ znaczenie miłości w życiu zaprezentowanych bohaterów.
Erich Fromm uważał, że miłość jest aktywną siłą drzemiącą w człowieku. Trzeba, więc nauczyć się wyzwalać ją, a osiągnąć to możemy poprzez działanie. Nie jest miłością branie, bycie kochanym, lecz prawdziwa, dojrzała miłość przejawia się przez obdarzenie innych tym uczuciem, jest to czynny akt dawania samego siebie innym.
W swej prezentacji pragnę udowodnić, że miłość ma ogromne znaczenie dla człowieka, jest wartością nadająca sens ludzkiemu życiu.
Przywołując literackie wzorce miłości między mężczyzną a, kobietą pragnę wykazać, że miłość to uczucie najpiękniejsze i najtrudniejsze, głębokie i piękne. Potrafi dać radość i szczęście, ale potrafi także zabić.
Któż z nas nie marzy o miłości? Jest to uczucie, które towarzyszy człowiekowi niemal od urodzenia aż do śmierci.
Wspaniała polska poetka Maria Pawlikowska - Jasnorzewska, „specjalistka” od spraw sercowych, pisała, że tak jak człowiek nie może żyć bez powietrza, tak też nie może bez miłości.
Miłość naprawdę włada naszym życiem. Tęsknimy, kiedy ukochana osoba odjedzie. Jesteśmy w stanie zmienić nasze Zycie, zrobić wszystko dla drugiej osoby. Potrafimy rozpętać wojnę, czy popełnić samobójstwo. Zakochani, całkowicie tracimy głowę. Robimy rzeczy, których nikt przy zdrowych zmysłach by nie zrobił. To, co w danej chwili dyktuje nam serce, nie pozwala nam zastanawiać się nad swoimi czynami. Miłość to szczęście, zaufanie, szczerość i przyjaźń, ale także cierpienie i tęsknota.
Najlepiej opisuje miłość św. Paweł w liście do Koryntian: Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem…
Miłość ma tutaj znaczenie jako wartość najwyższa, najprawdziwsza i najdoskonalsza, jest ważniejsza od wiary i nadziei. Przymiotniki miłości: cierpliwa, łaskawa, dobra, wybaczająca, wyrozumiała, sprawiedliwa opisują miłość pełną, doskonałą, której obce są pojęcia: zazdrość, sława, pycha, gniew i kłamstwo. Miłość jest uczuciem ponadczasowym, nieograniczonym.
W Biblii odnajdujemy wiele przykładów na to, że człowiek bez miłości jest martwy. Pismo Święte jednoznacznie przedstawia miłość jako uczucie budujące, szlachetne, czyste, które potrafi znieść wszelkie trudności.
Miłość uczy nas zrozumienia i cierpliwości, pojednania i poświęcenia dla drugiego człowieka. Życie bez miłości jest próżne, mało warte, jednym słowem zmarnowane. W literaturze średniowiecza czytamy o pięknej miłości mężczyzny do kobiety. Jest on tematem legendy celtyckiej o Tristanie i Izoldzie. To silne, głębokie uczucie silniejsze niż wierność małżeńska mogło stawić czoło wszelkim przeciwieństwom losu oraz cierpieniu.
Owa miłość posiadała moc magiczną, ponieważ zrodziła się po wypiciu cudownego napoju miłosnego. Kochankowie spotykają się potajemnie, chwytają się każdego sposobu, by być, choć przez chwilę razem, bo nie mogą żyć ani umrzeć bez siebie. Wiedzieli, że ich miłość jest nielegalna, jednak nie potrafili bez siebie żyć. Król, dowiedziawszy się o zdradzie chciał zabić kochanków. Tristan, widząc, że nie wygra z władcą poprosił go o przebaczenie dla Izoldy, sam zaś obiecał wyjechać za morze. Ciągle jednak tęsknili za sobą. Ciągle spotykali się potajemnie, aby tylko móc ze sobą przebywać. Miłość ich była źródłem nieustannego cierpienia:, gdy byli razem, wiedzieli, że grzeszą, gdy byli rozdzielenia, tęsknili za sobą. Ich miłość była tak wielka, że Izolda dowiedziawszy się o śmierci swojego ukochanego, zmarła tego samego dnia. Król marek pochował ich w jednej kaplicy, lecz w oddzielnych grobowcach. Niespełniona miłość na ziemi triumfowała po śmierci. Z ich grobów wyrosły głogi, których gałęzie splatały się ze sobą, mimo kilkukrotnego wycinania.
Miłość spłynęła na nich nieoczekiwanie i przeciw wszystkiemu. Na próżno chcieli zwalczyć tę miłość. Nikt nie mógł zapobiec klęsce, jaka ich spotkała i nikt nie potrafił im pomoc zrealizować marzenia.
Renesansowymi przedstawicielami uczucia towarzyszącego człowiekowi od zarania dziejów są Romeo i Julia; najsłynniejsi kochankowe literatury. Są tytułowymi bohaterami tragedii Szekspira, która mówi o ich czystej, pięknej miłości. Pochodzą z dwóch nienawidzących się rodów, Romeo z Montecchich, a Julia z Capulettich. Owe zwaśnione rody nie akceptują miłości swoich dzieci. Para ta nie powinna się ze sobą spotykać, było im to zakazane.
Twe nazwisko jest mi wrogiem, ty jesteś sobą- nie żadnym Montecchim, tak wyrażała się Julia o swojej miłości, a przecież za parę dni miała wyjść za mąż. Sytuacja nie sprzyjała wspaniałej namiętnej miłości, a jednak, świadomi tego kochankowie, chcieli być ze sobą, nie mogli bez siebie żyć. Miłość całkowicie ich zaślepiła. Byli gotowi razem uciec z miasta, w którym od dawna mieszkały ich rodziny. Gotowi zrzec się swojego nazwiska w imię tej miłości:
Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo? Wyrzec się ojca i porzuć nazwisko. Lub, jeśli nie chcesz, powiedz, że mnie kochasz, a ja wyrzeknę się swojego rodu.
Skutkiem fatalnej pomyłki Romeo i Julia popełniają samobójstwo gdyż, podobnie jak Tristan i Izolda, nie umieliby żyć bez siebie. Dopiero ich tragiczna śmierć połączyła zwaśnione rody.
Miłość obustronna, szczęśliwa to z pewnością uczucie wspaniałe, to marzenie niemal każdego człowieka. Jednak nie zawsze jest ona wzajemna, a wówczas stać się może prawdziwa tragedia.
Takie uczucie pojawia się w „Granicy” Zofii Nałkowskiej. Mamy tu do czynienia z romansem Zenona i Justyny, którego bohater nie umiał zakończyć w odpowiedniej chwili. Relacje między bohaterami nie są wynikiem prawdziwych uczuć, lecz tylko wzajemnych wyobrażeń na swój temat oraz zaspokojenia namiętności Zenona. Dla bohatera chwila miłosnego zapomnienia była nic nieznaczącym epizodem. Jednak Justyna pokochała Zenona, darzyła go mocnym, nieodwzajemnionym uczuciem, wierzyła, że któregoś dnia jej los się odmieni i będą razem. Lecz kiedy Justyna zachodzi w ciążę Zenon pozostawia ją nie myśląc o dobrze jej i dziecka, dając jej wolny wybór. Justyna po usunięciu ciąży coraz częściej wspomina swoje nienarodzone dziecko, choruje na chorobę psychiczną, nie potrafi skupić się na swojej pracy, podejmuje nieudaną próbę samobójczą. Obwiniając ukochanego o śmierć dziecka wylewa mu na twarz żrący płyn. Ta historia pokazuje jak miłość może zniszczyć człowieka i jak jest potężna.
Z miłości do drugiej osoby zrobimy wiele. Pokonamy wiele przeszkód, nie bacząc na konsekwencje.
Przykład to Wacław i Klara z komedii Aleksandra Fredry „Zemsta”. Rejent narzuca swemu synowi wybór żony, powołując się na „wolę nieba”. Ale prawdziwa miłość zawsze zwycięża, to dzięki niej możemy pokonać wszelkie trudności. Wacław sprzeciwia się ojcu i w końcu bierze ślub z Klarą.
Przykładem miłości zdolnej do poświęceń jest uczucie głównego bohatera „Lalki” Bolesława Prusa. To powieść o miłości Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej. Gdy w teatrze po raz pierwszy poznaje pannę Izabelę rodzi się w nim wielkie uczucie. Mimo szaleńczej miłości wyjeżdża, aby powiększyć majątek, i zwrócić na siebie uwagę panny Izabeli. Jedynym celem Stanisława Wokulskiego jest zbliżenie się do ukochanej chce żeby kochała jego a nie jego pieniądze. W ukryciu wspomagał Łęckich finansowo. Wokulski jest bardzo zakochany w kobiecie dumnej, wyniosłej pełnej egoizmu, nieumiejącej kochać nikogo prócz siebie. Jego miłość nie zna granic. Zauważa jednak, że Izabela jest daleka od jego postrzeganego ideału. Już jako jej narzeczony poznaje jej nieszczerość i widzi, że jego uczucie jest nieodwzajemnione. Załamany, nieszczęśliwy z powodu niespełnionej miłości próbuje popełnić samobójstwo. Miłość pozostawiła z sercu bohatera żal, smutek, tęsknotę, próbuje popełnić samobójstwo. Ale dzięki miłości do Izabeli zdobył wielki majątek. Finansował badania naukowe, wspierał domy sierot, wspomagał biednych. Robił to dla zdobycia serca ukochanej. Stanisław Wokulski a pewno pokazał jak wielka siła miłości, która może doprowadzić na szczyty, a także może zniszczyć.
W naszym życiu zaobserwować możemy podobne przykłady. Spotykamy się z nimi choćby w telewizji, prasie czy radiu. Często słyszymy o ślubie z obcokrajowcem, osobą innego wyznania czy kolorze skóry. Im na pewno nie jest łatwo. Spotykają się z krytyką, nawet ze strony najbliższych, ale to w końcu miłość przyczyniła się do podjętej przez nich decyzji, pomogła im wybrać to lepsze, słuszne rozwiązanie.
W sposób niezwykle oryginalny zakochała się bohaterka mojej ulubionej książki Janusza Wiśniewskiego „Samotność w sieci”. Ta kobieta swa miłość poznała przez Internet. Zakochała się w mężczyźnie, z którym rozmawiała na czacie. To była jej spełniona miłość jak mówiła: To on dał mi ten optymizm. Nigdy nie mówił o smutku, a wiedziałam, że przeżył smutek ostateczny. Zarażał optymizmem. U niego deszcz był tylko krotką fazą przed nadejściem słońca. To przy nim zauważyłam, że można nosić rzeczy, które nie muszę być czarne. To przy nim uwierzyłam, że mój ojciec kocha matkę, tylko nie umie tego okazać. W to nie wierzyła nigdy nawet moja matka. Jej psychoterapeutka także nie. Dał mi na przykład tę dziecinną ciekawość świata.
Miłość nauczyła bohaterkę optymizmu, uleczyła jej duszę, nauczyła ją życiowej mądrości.
Tak, więc widzimy, że miłość przychodzi do nas niespodziewanie. Zaskakuje nas. Miłość to wielka potęga. Miłość to uczucie najpiękniejsze i najtrudniejsze, głębokie i piękne. Potrafi dać radość i szczęście, ale potrafi także zabić. Myślę, że na postawie zaprezentowanych utworów wykazałam, że miłość jest wartością nadającą sens ludzkiemu życiu, ma podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozwoju duchowego człowieka, dla jego egzystencji, kondycji psychicznej, ponieważ człowiek, który nie kocha jest pusty i bezwartościowy, sfrustrowany i samotny.