Anna Kamieńska, Wybór wierszy

Aby ziemia nie była pustynią

Widok z gór

Dom Matki

Śmieszne

Aby ziemia nie była pustynią

Aby ziemia nie była pustynią,

oplatamy ją gorączkowo —

miastami, włóknem, wypaloną gliną,

wierszami, partyturami,

hukiem wentylatorów,

zgiełkiem kin.

A mimo to ciągle rwie się tkanina.

I wtedy poprzez nagłe szpary

widzimy ją ogromną, nagą, niepojętą.

Widok z gór

Góry nad wodą klęczą jak praczki,

Pełzną owieczki — białe robaczki,

Młoda kobieta gałązki ścina,

Śpiewu jej pełna dolina.

Wśród łąk zielonych stoi staruszek,

Bije na ziemię urodzaj gruszek,

Chronią się dzieci w tarnin wirydarz,

Krzyczą: "Kominiarz, co mi dasz!?"

Wtem chmura cieniem chleb ziemi kraje,

Listek listkowi kroplę podaje

I mały deszczyk poszedł ukośnie,

Zapłakał chłopczyk żałośnie.

Migoce rosa na pajęczynie,

Śpieszą się grabie na koniczynie,

W godzinę smutku nic mi nie trzeba:

Tę trochę ziemi i nieba.

Dom Matki

Mamo, szukałam Cię w Twoim domu.

Gdzie jesteś?

Płaszcz Twój w sieni.

Każda deska podłogi krok Twój unosi.

Każda bryłka powietrza Tobą się mieni.

Nad miejscem przy stole gaśnie Twój uśmiech.

Więdną kredensowe dostatki —

Pachnące wanilią blaszane puszki,

Zeszłoroczne opłatki.

Może tu, tu gdzie czesałaś włosy srebrne?

Sypialnia Twoja pusta.

W szafie suknie Twe opuszczone.

Wiem, iskra światła na brzegu lustra

To Ty, Ty przemieniona!

Ale iskra znika.

Popiół listom, popiół pamiątkom.

A możeś Ty tu, w serca głębi, na dnie?

Mamo, Bólu, Rozłąko...

Śmieszne

Jak to jest być człowiekiem

spytał ptak

Sama nie wiem

Być więźniem swojej skóry

a sięgać nieskończoności

być jeńcem drobiny czasu

a dotykać wieczności

być beznadziejnie niepewnym

i szaleńcem nadziei

być igłą szronu

i garścią upału

wdychać powietrze

dusić się bez słowa

płonąć

i gniazdo mieć z popiołu

jeść chleb

lecz głodem się nasycać

umierać bez miłości

a kochać przez śmierć

To śmieszne odrzekł ptak

wzlatując w przestrzeń lekko

Anna Kamieńska

---