Dźinizm

Dźinizm, który obecnie liczy w Indiach ok. 4 mln wyznawców, założony został w VI w. p.n.e. przez współczesnego Buddzie Mahawirę.

Dźiniści wierzą, że wyzwolenie można osiągnąć jedynie dzięki całkowitej czystości duszy. Czystość oznacza pozbycie się całego karmanu, czyli materialnej powłoki wytworzonej przez czyny człowieka, która wiąże się z jego duszą. Stosując różne umartwienia (w postaci postów, medytacji, przebywania w miejscach odosobnienia), można zrzucić karman i oczyścić duszę. Najważniejsze jest właściwe postępowanie, a ta możliwość dana jest jedynie mnichom (zwykli ludzie są jej pozbawieni). Fundamentalne znaczenie w obowiązku właściwego sposobu postępowania ma ahimsa (unikanie przemocy), zarówno w czynach, jak i w myślach.

Religijna dyscyplina obowiązująca świeckich nie jest tak surowa, jak ta przeznaczona dla mnichów. Niektórzy mnisi chodzą nago i używają własnych dłoni jako żebraczych miseczek. Inni, przestrzegający mniej surowych reguł, mogą posiadać minimum rzeczy osobistych, między innymi miotełkę, którą zamiatają przed sobą drogę, by uniknąć nadepnięcia jakiejkolwiek żyjącej istoty, a także kawałek materiału, którym zasłaniają sobie usta, by nie wpadł do nich żaden owad.

Z zewnątrz dźinijskie świątynie przypominają hinduistyczne obiekty sakralne, jednak wewnątrz znajduje się mnóstwo ozdób, pozostających w zadziwiającej sprzeczności z ideą ascetycznych umartwień. Częściowo tłumaczy to dźinijska koncepcja, że piękno ukryte jest wewnątrz. Wspólnota dźinijska jest bogata i wierzy, że nakłady finansowe na świątynie umacniają jej czystość.

---