Teoria przejmuje pojęcia z zakresu filozofii, lingwistyki, historii, politologii i psychoanalizy, teoretycy nie powinni się zatem przejmować, czy analizowane przez nich teksty należą do literatury
Zarówno teksty literackie, jak nieliterackie można jednak analizować równolegle i w podobny sposób.
Literackość zjawisk nieliterackich- mechanizm rozumienia np.procesu historycznego wzoruje się na literackiej narracji
Figury retoryczne kształtują tok myślenia również w dyskursach innego rodzaju, teoretycy uzmysławiają nam istotne nacechowanie literackością tekstów rzekomo nieliterackich, utrudniając tym samym rozróżnienie między literaturą i nieliteraturą.
literatura jest tym, co dane społeczeństwo uważa za literaturę - zbiorem tekstów, zaliczanych przez kulturalnych arbitrów w poczet dzieł literackich.
wypowiedź wyrwana z kontekstu, pozbawiona swojej pierwotnej funkcji, może być interpretowana jako literatura (aczkolwiek musi mieć pewne cechy, które sprawiają, że poddaje się tego rodzaju interpretacji). Jeśli literatura jest językiem oderwanym od kontekstu, odartym z innych funkcji i celów, to jest również sama kontekstem, wzbudzającym szczególnego rodzaju uwagę.
Różnica pomiędzy utworami literackimi i innymi tekstami uporządkowanymi narracyjnie polega na tym, że dzieła literackie wyodrębniono w procesie selekcji: zostały wydane, zrecenzowane, były przedrukowywane, czytelnicy podchodzą więc do nich z przekonaniem, że inni uznali je za dobrze skonstruowane i "warte przeczytania"
literatura jest aktem mowy bądź zdarzeniem tekstualnym budzącym uwagę pewnego szczególnego rodzaju. W większości wypadków czytelnik uznaje coś za literaturę dlatego, że wskazuje na to kontekst: tomik wierszy, odpowiedni dział czasopisma, biblioteka albo księgarnia.
1.Literatura jako "wysuwanie na pierwszy plan" języka
2.Literatura jako integracja języka
Literatura jest formą wypowiedzi, w której rozmaite elementy i składniki tekstu wchodzą między sobą w złożone relacje. Rozpatrywanie czegoś w kategoriach dzieła literackiego polega przede wszystkim na analizie zorganizowania jego języka, nie zaś na odczytywaniu tekstu jako ekspresji psychiki autora bądź jako odzwierciedlenia stosunków panujących w danym społeczeństwie.
3.Literatura jako fikcja Fikcjonalność literatury wyodrębnia język z innych kontekstów, w jakich mógłby być użyty, i sprawia, że relacja dzieła do rzeczywistości może być przedmiotem interpretacji.
4.Literatura jako przedmiot estetyczny
5.Literatura jako twór intertekstualny i autoteliczny
Literaturę uważano za szczególny rodzaj piśmiennictwa, którego zadaniem miało być cywilizowanie nie tylko niższych warstw społecznych, lecz także arystokracji i klasy średniej. W świetle tej tezy literatura spełnia tu zadanie, zachęcając do rozpatrywania złożoności rzeczy, bez pospiesznych osądów, skłaniając umysł do zgłębiania zagadnień natury etycznej, pobudzając do analizowania postępowania (także własnego), tak jak analizowałby je ktoś z zewnątrz lub czytelnik powieści. Wzywa do bezinteresowności, uczy wrażliwości i sztuki wnikliwej obserwacji, pozwala odbiorcy identyfikować się z przedstawicielami innych stanów, rodząc tym samym poczucie wspólnoty