8. Wpływ układu autonomicznego S i PS (agoniści, antagoniści) i hormonalnego oraz jonów potasu i wapnia na czynność serca.

Antagonistyczne działanie ukł autonomicznego na serce: ukł przywspółczulny uwalnia acetylocholinę (ACh), co zmniejsza przepuszczalność dla Ca2+ i zwalnia pracę serca. Ikl współczulny uwalnia noradrenalinę (NE) co otwiera kanały wapniowe i przyspiesza pracę serca.

Ośrodek sercowy - kontroluje prace serca (zwiększa lub zmniejsza). Za przyspieszenie pracy serca odpowiedzialny jest ośrodek rdzeniowy znajdujący się w rogach bocznych rdz kręgowego w cześci piersiowej w segmentach 1-5. neurony tego ośr wysyłają impulsy do serca we włóknach przedzwojowych do zwojów współczulnych szyjnych: górnego środkowego i dolnego a także do zwojów pnia współczulnego. Kom ze zwojów współczulnych przewodza impulsy do serca przez włókna zazwojowe współczulne. Najwięcej tych włókien biegnie do serca ze zwoju szyjno - piersiowego. Z zakończeń tych włókien uwalniana jest noradrenalina przyspieszająca pracę serca. Za zmniejszenie pracy serca i częstotliwośc jego skurczów odpowiedzialny jest ośrodek zwalniający prace serca. Znajduje się on w rdzeniu przedłużonym i składają się na niego neurony jądra grzbietowego nerwu błędnego. Neurony te za pośrednictwem włókien eferentnych biegnących do serca i przywspółczulnych kom zazwojowych znajdujących się w samym sercu - na swych zakończeniach pod wpływem impulsacji uwalniają acetylocholinę co zwalnia prace serca. Ośrodek zwalniający wykazuję stałą przewagę nad przyspieszającym.

(nie mogłam tego znaleźć w książce ale mam tu skrót w wykładów z eta)

Mięsień sercowy, w przeciwieństwie do szkieletowego, w znacznym stopniu zależny jest od składu jonowego w środowisku okołokomórkowym :

1. ↑ stężenia jonów wapnia:

• zwalnia fazę 0

• zwiększa siłę skurczu

• wzrost napięcia mięśnia sercowego

2. Spadek stężenia jonów wapnia:

• zwiększa dynamikę fazy 0

• zmniejsza siłę skurczu

3. Wzrost ↑ stężenia jonów potasu:

• częściowa depolaryzacja

• spadek dynamiki fazy 0

• spadek właściwości prostowniczych kanału K₁ - skraca się faza 2

• czas trwania napływu jonów wapnia ulega skróceniu (zmniejsza się siła skurczu) → znaczenie fazy plateau

• przyspiesza się repolaryzacja

4. Spadek stężenia jonów potasu:

• hiperpolaryzacja

• przedłużenie fazy 2

5. ↑ stężenia jonów sodu

• przyspiesza fazę 0

• znaczny wzrost wpływa niekorzystnie na siłę skurczu

9. Elektrokardiogram - rodzaje klasycznych odprowadzeń EKG. Składowe prawidłowego elektrokardiogramu (załaki, odc, odstępy)

Elektrokardiogram zwykle nazywany EKG jest to zarejestrowana elektryczna aktywność serca przy pomocy elektrod zamocowanych na skórze klatki piersiowej.Badanie EKG pozwala na ocenę rytmu i częstości pracy serca oraz umożliwia wykrycie uszkodzenia mięśnia sercowego u osób które przeszły lub właśnie przechodzą zawał serca. Na podstawie zapisu EKG można również ocenić wielkość komór serca. Elektrokardiografy rejestruja EKG przy podstawie czasu 2s, predk przesuwu 25 do 50 mm/s i wzmocnieniu odpowiadającemu 1mV=10mm.

Odprowadzenia (trzy rodzaje):

• odprowadzenie kończynowe dwubiegunowe (3), klasyczne Einthovena, uzyskuje się rejestrując różnice poten pomiędzy:

• prawym przedramieniem (R) i lewym przedramieniem (L) - I odprowadzenie konczynowe

• prawym przedramieniem (R) i lewa golenia (F) - II odprowadzenie konczynowe

• lewym przedramieniem (L) i lewa golenia (F) - III odprowadzenie konczynowe

zapis EKG zarejestrowany z każdego z trzech odprowdzen konczynowych jest inny bo stanowi wypadkowa potencjałów elektrycznych serca występujących w przestrzeni pomiędzy tymi elektrodami.

• Jednobiegunowe odprowadzenia przysercowe (6) Wilsona, oznacza się je: V1, V2, V3, V4, V5, V6 (te cyferki Są na dole wiemy o tym z MCRu). Elektroda I przedsercowa V1 jest przymocowana na skórze w czwartym międzyżebrzu po str prawej mostka. Pozostałe elektrody V2-V6 są na skórze po str lewej kl piers.

• Odprowadzenia konczynowe jednobiegunowe Goldbergera:

• aVR - elektroda aktywna na prawym przedramieniu

• aVL - elektroda aktywna na lewym przedramieniu

• aVF - elektroda aktywna na lewej goleni

Składowe prawidłowego elektrokardiogramu:

Załamek - wychylenie osi izoelektrycznej

Odcinek - fragm. Linii izoelektrycznej miedzy dwoma załamkami (PQ, ST)

Odstęp - liie izoelektryczne + załamek (PQ

EKG zarejestrowany za pomocą II odprowadzenia konczynowego dwubiegunowego ma 5 załamków oznaczonych kolejno: P, Q, R, S i T.

Załamek P - początkowa depolaryzacja mięśnia przedsionków

Załamki Q R i S - występują obok siebie i tworza zespół QRS odpowiadający początkowi depolaryzacji mięsnia komór, czyli fazie 0 potenc czynnościowego kom mieśnia komór

Załamki T - szybka repolaryzacja mięsnia komór co odpowiada 3 fazie potencj czynnościowego kom miesnia sercowego.

odcinek PQ - wyraża czas przewodzenia depolaryzacji przez węzeł przedsionkowo-komorowy (AV)

odcinek ST - okres repolaryzacji komór

odstęp PQ - wyraża czas przewodzenia depolaryzacji od węzła zatokowo-przedsionkowego do węzła przedsionkowo-komorowego (SA → AV)

odstęp ST - wyraża czas wolnej i szybkiej repolaryzacji mięśnia komór (2 i 3 faza repolaryzacji)

odstęp QT - wyraża czas potencjału czynnościowego mięśnia komór (depolaryzacja + repolaryzacja)

10. Zapis EKG w 12-tu odprowadzeniach - cechy charakterystyczne zapisów.

(Nie wiem czy o to chodzi ale nawet tego w książce nie znalazłam chyba ze kiepsko szukam wiec wzielam z Internetu )

Linia izoelektryczna jest poziomą, podstawową linią zapisu elektrokardiografu, zarejestrowaną w czasie, gdy serce nie wykazuje aktywności elektrycznej. Służy jako układ odniesienia dla amplitud załamków i położenia odcinków. Najprostszym sposobem wyznaczenia linii podstawowej jest poprowadzenie linii prostej przez odcinek PQ lub odcinek TP.

Załamek P to pierwszy załamek podczas cyklu pracy serca. Delikatnie zaokrąglony, skierowany przeważnie ku górze, odzwierciedla depolaryzację oraz skurcz przedsionków. Jego część wstępująca odpowiada pobudzeniu prawego, a część zstępująca - lewego przedsionka. Czas trwania prawidłowego załamka P wynosi od 0,04 do 0,11 s. Prawidłowy załamek P jest dodatni w odprowadzeniach I, II, aVF i V₂-V₆, najczęściej dodatni w odprowadzeniu III, ujemny w aVR, przeważnie płaski w aVL, a w odprowadzeniu V₁ - dodatni, dwufazowy lub ujemny. Na podstawie załamków P wnioskujemy, czy rytm prowadzący był wygenerowany prawidłowo, czyli w węźle zatokowym. Cechą rytmu zatokowego jest obecność dodatnich załamków P w odprowadzeniach I i II oraz ujemnych w odprowadzeniu aVR.

Odcinek PQ jest częścią krzywej EKG pomiędzy końcem załamka P a początkiem pierwszego wychylenia zespołu QRS. Odpowiada on okresowi repolaryzacji przedsionków. W prawidłowym elektrokardiogramie przebiega w osi izoelektrycznej, a czas jego trwania wynosi od 0,04 s do 0,10 s.

Odstęp PQ to odległość między początkiem załamka P a początkiem zespołu QRS. Stanowi on odzwierciedlenie czasu szerzenia się depolaryzacji z przedsionków do komór, na który składają się czas przewodzenia bodźca przez prawy przedsionek, węzeł przedsionkowo-komorowy, pęczek Hisa i jego odnogi, włókna Purkiniego, aż do komórek roboczych mięśnia sercowego. Prawidłowy czas trwania odstępu PQ mieści się w granicach od 0,12 s do 0,20 s.

Mianem zespołu QRS określa się 3 kolejne wychylenia następujące po załamku P. W jego skład wchodzą załamki: ujemny - Q, dodatni - R i drugi ujemny - S. Zespół QRS stanowi elektrokardiograficzny wykładnik depolaryzacji mięśnia komór. Norma czasu trwania całego zespołu QRS mieści się w granicach od 0,06 s do 0,10 s. Zespoły QRS są zwykle dodatnie w odprowadzeniach I, II, aVL, V₄-V₆, a ujemne w odprowadzeniach V₁-V₃.

Odcinek ST definiuje się jako odległość między załamkiem S a początkiem załamka T. Reprezentuje w zapisie krzywej EKG czas, który upływa pomiędzy depolaryzacją komór a początkiem okresu repolaryzacji, oraz okres powolnej repolaryzacji. Prawidłowy odcinek ST trwa od 0,02 do 0,12 s i jest położony w linii izoelektrycznej z odchyleniem od niej nie przekraczającym 0,5 mm w dół (w każdym odprowadzeniu) oraz 1 mm w górę w odprowadzeniach kończynowych i 2 mm w górę w odprowadzeniach przedsercowych.

Załamek T Stanowi on zaokrąglony, skierowany zazwyczaj ku górze, załamek występujący zaraz po zespole QRS. Reprezentuje właściwą, szybką repolaryzację komór. Czas trwania prawidłowego załamka T mieści się w granicach od 0,12 s do 0,16 s.

Odstęp QT jest fragmentem krzywej EKG mierzonym od początku zespołu QRS do końca załamka T. Odpowiada czasowi trwania całkowitej aktywności elektrycznej komór (czyli depolaryzacji i repolaryzacji). W warunkach prawidłowych czas trwania odstępu QT zależy od częstotliwości rytmu serca, płci, wieku i stanu napięcia autonomicznego serca.

Odcinek TP jest składową krzywej elektrokardiograficznej, znajdującą się pomiędzy końcem załamka T a początkiem załamka P następnej ewolucji cyklu pracy serca. Przebiega w linii izoelektrycznej i odpowiada okresowi rozkurczu komór i przedsionków.

W około 25% zapisów elektrokardiograficznych, zwłaszcza podczas wolnej akcji serca, występuje skierowany ku górze załamek, pojawiający po załamku T i oznaczany literą U. Stanowi on odzwierciedlenie repolaryzacji układu włókien Purkiniego.

Za odstęp RR uważa się odległość pomiędzy wierzchołkami dwóch kolejnych załamków R. Odstęp PP jest natomiast odległością pomiędzy szczytami dwóch kolejnych załamków P. Omawiane odstępy wykorzystuje się do obliczania częstości rytmu serca. W prawidłowym elektrokardiogramie ich wartości są sobie równe i stałe. Odchylenia czasu trwania odstępu RR w kolejnych ewolucjach serca są powinny być mniejsze niż 0,16 s.

---