Pewnego dnia przyjechałam do mojej ukochanej babci, która ogromnie ucieszyła się z mojego przyjazdu. Piękny, promienny uśmiech, siwe włosy, niegdyś kasztanowe, czekoladowe oczy wpatrywały się we mnie radośnie i troskliwie, a zmarszczki dodawały tylko uroku.
Ostatni raz widziałam ją, gdy skończyły się wakacje. Przed wyjazdem zadzwoniłam do niej, mówiąc, że się u niej pojawię. Po długiej, monotonnej podróży, gdy wreszcie ukazała się tak znana mi miejscowość z dzieciństwa zmęczenie odpłynęło. Wysiadając z taksówki, zobaczyłam uroczą, znaną mi twarz kobiety, która niejednokrotnie opowiadała mi bajki przed zaśnięciem. Poczułam, wtedy się znów jak małe dziecko, a nie jak nastolatka. Babcia zaprowadziła mnie do domu, w którym czuć było zapach ciasta. Wreszcie, gdy się rozpakowałam w moim pokoju, w którym zawsze nocowałam, zeszłam do pokoju, w którym ogień przyjemnie trzaskał w kominku. Obok na dębowej komodzie znajdowały się, w przeróżnych ramkach zdjęcia moich krewnych, jak i moje. W pomieszczeniu roznosiła się również woń kwiatów, które stały na stoliku przed kanapą. Było to jedno z najprzytulniejszych pokoi, z którym wiąże się wiele wspomnień. Przypomniałam sobie historię, którą opowiadała mi babcia, gdy byłam tu ostatnio.
Pokazała mi wtedy piękny, złoty medalion wysadzany szlachetnymi kamieniami, który był jej największym skarbem poza rodziną. Mówiła o nim z wielką czułością, bowiem była to jedna z najcenniejszych pamiątek po dziadku. Babcia otrzymała ten prezent pod koniec wojny od dziadka, który obiecał jej, że ją odnajdzie dzięki owej błyskotce.
Młoda sanitariuszka opiekowała się rannymi pacjentami wraz z innymi kobietami. Ciągle przybywało nowych rannych żołnierzy, a to od postrzału kulą, to znowu ranionych odłamkami granatów. Dookoła panowała hałas - ranni jęczeli z bólu, siostry krzątały się ciągle proszone by coś podać, opatrzeć rany. Wśród rannych znajdował się młody mężczyzna, który pomimo ciężkich obrażeń nie skarżył się na nic. To właśnie nim miała się opiekować sanitariuszka Izabella. Była to drobna, rudowłosa dziewczyna, w której oczach widać było radosne iskierki, cieszyła ją to i podnosiło na duchu, że niesie pomoc rannym, którzy dzielnie walczyli podczas wojny. To właśnie jej przydzielono opiekę nad Piotrem. Dziewczyna opiekowała się i spędzała dużo czasu z podopiecznym . Zaprzyjaźnili się. Kiedy wyzdrowiał wyruszył na front, by dalej dzielnie walczyć w imię ojczyzny. Chcąc podziękować przyjaciółce za pomoc, jakiej mu udzieliła podarował jej piękny medalion, który był dla niego drogocenną pamiątką po matce. Opowiedział jej, że ta pamiątka należała niegdyś do hrabianki, która była bardzo życzliwa i podarowała klejnot swojej dwórce. Była nią babka młodzieńca. Izabella powiedziała, że nie może go przyjąć, a Piotr obiecał, że wróci, jak zakończy się wojna po swoją własność. Niechętnie, ale zgodziła się na taki układ. Przyjaciel dotrzymał danego jej słowa i po zakończeniu wojny odnalazł ją. Los sprawił, że pobrali się, a wszystko przez złoty, wysadzany drogimi kamieniami medalion.
Dziewczyna dokładnie pamiętała historię, która opowiadała jak poznali się jej dziadkowie. Pamiętała również, jak wyglądała pamiątka, o której zawsze opowiadano podczas świątecznych obiadów. Sama miała okazję widzieć prezent, który dla babci był bardzo ważny. Kiedy otworzyło się złoty klejnot, można było zobaczyć zdjęcie zakochanych po uszy w sobie ludzi. Złote wieko wysadzane dookoła małymi, szmaragdami okalało piękne diamenciki, które układały się na wzór kwiatuszka.
Uśmiechnęła się na widok babci, która właśnie wchodziła z taca niosąc gorąca herbatę. Najlepszą malinową herbatę jaką piła kiedykolwiek w życiu. Usiadła na fotelu z kubkiem w dłoni i przeniosła się w krainę baśni opowiadanych przez staruszkę, która uśmiechała się ciepło do niej. Znów czuła się dzieckiem, które słucha bajek babci.