5997


1.
Każdy dowód księgowy powinien być sprawdzony pod względem:

Kontrola merytoryczna dokumentów polega na ustaleniu prawidłowości danych zawartych w dokumentach, tzn. czy odpowiadają one rzeczywistości, jak również na stwierdzeniu czy określona w dowodzie operacja gospodarcza była celowa z punktu widzenia gospodarczego oraz zgodna z obowiązującymi przepisami. Do przeprowadzenia kontroli merytorycznej zobowiązany jest zazwyczaj kierownik właściwej komórki organizacyjnej.

Kontrola formalno-rachunkowa polega na ustaleniu czy dokument zawiera wszystkie wymagane dla niego elementy, a w szczególności nazwy, adresy, przedmiot i datę dokonania operacji, podpisy stron, itp. oraz czy podane w dokumentach dane liczbowe nie zawierają błędów arytmetycznych. Kontroli formalno-rachunkowej dokonuje zazwyczaj upoważniony przez głównego księgowego pracownik działu księgowości.

Wykonanie kontroli merytorycznej dokumentów i formalno - rachunkowej winno być stwierdzone i uwidocznione na dokumencie w postaci podpisu osoby upoważnionej do przeprowadzenia kontroli oraz daty jej dokonania. W przypadku stwierdzenia braków lub nieprawidłowości w dowodzie księgowym, główny księgowy lub osoba przez niego upoważniona zwraca dokument właściwej komórce (osobie) w celu dokonania odpowiednich zmian lub poprawek (o ile obowiązujące przepisy, np. o podatku od towarów i usług, nie stanowią inaczej). Tak sprawdzony dokument księgowy, zawierający podpis dyrektora (właściciela) i głównego księgowego stanowi podstawę księgowania w odpowiednim urządzeniu księgowym.

Podstawę zapisów w księgach rachunkowych stanowią te egzemplarze dowodów, które przeznaczone są dla służby finansowo - księgowej. W szczególnie uzasadnionych przypadkach (zaginięcie, zniszczenie) zezwala się na dokonywanie zapisów księgowych w oparciu o duplikat dokumentu pod warunkiem dokonania szczegółowego sprawdzenia okoliczności braku odpowiedniego dokumentu i po uzyskaniu akceptacji głównego księgowego. W celu uniemożliwienia wielokrotnego księgowania tego samego dowodu, dział księgowości zobowiązany jest do oznaczania danego dowodu numerem księgowym (nr pozycji rejestru itp.), zadekretowania na odpowiednie konta księgowe i uzyskania podpisu głównego księgowego lub osoby przez niego upoważnionej.

Poprawianie błędów w dowodach księgowych

Dowody księgowe powinny być wystawione w sposób staranny, czytelny i trwały (długopisem, atramentem lub pismem maszynowym).

Powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczych, które dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone jw. oraz wolne od błędów rachunkowych. Niedopuszczalne jest dokonywanie w dowodach księgowych wymazywania i przeróbek. Treść i wszelkie dane liczbowe dowodów nie mogą być zamazywane, przerabiane, wycierane, wyskrobywane lub usuwane innymi środkami (np. chemicznymi). Błędy w dowodach księgowych mogą być poprawiane w ściśle określony sposób:

  1. Płynność bieżąca jest to podstawowy i najczęściej stosowany wskaźnik, za którego pomocą określamy zdolności płatnicze firmy. Najprościej mówiąc, informuje nas, ile razy bieżące aktywa firmy pokrywają jej aktualne zobowiązania.

    Wskaźnik bieżącej płynności= aktywa obrotowe / aktywa bieżące

    Jest to miernik podstawowy. Obrazuje stopień pokrycia zobowiązań krótkoterminowych

(inaczej pasywów bieżących) aktywami obrotowymi. Informacje o potencjalnej zdolności podmiotu do spłaty ciążących na nim w dniu pomiaru wskaźnika zobowiązań bieżących.

  1. Wskaźnik zadłużenia ogółem- przedstawia potencjalny stopień zabezpieczenia majątkiem jednostki spłaty jej zadłużenia. Zbyt wysoki poziom wskazuje na podwyższony poziom ryzyka finansowego, natomiast niski oznacza pasywną politykę zarządu i niewykorzystanie efektu dźwigni finansowej.

    Wskaźnik zadłużenia ogółem= zobowiązania ogółem/ aktywa ogółem x 100 %

  2. Wskaźnik rentowności sprzedaży(obrotu) pokazuje relację wypracowanego zysku do obrotu, rozumianego jako przychody ze sprzedaży:

    ROS= ZN / Sp x 100 %
    gdzie:
    ROS- wskaźnik rentowności sprzedaży (stopa zysku netto)
    ZN- zysk netto
    Sp- przychody ze sprzedaży

Wskaźnik rentowności sprzedaży pokazuje, jaki % zysku netto przynosi 1 złotówka
przychodów ze sprzedaży. Jeżeli wskaźnik rentowności sprzedaży wynosi 10 %, tzn. że
każda złotówka przychodów ze sprzedaży generuje 10 groszy zysku netto (czyli po opłaceniu podatku dochodowego). Generalnie przyjmuje się, że im wyższy jest poziom
tego wskaźnika, tym efektywniejsza jest sprzedaż.

5. Wskaźnik rentowności majątku określa stosunek wypracowanego przez zakład
gastronomiczny zysku netto do wartości majątku.

ROA= Zn/ A x 100 %
gdzie:
 ROA- wskaźnik rentowności aktywów (majątku)
Zn- zysk netto
A- wartość aktywów


Wskaźnik rentowności aktywów pokazuje, jaki % zysku netto przynosi jedna złotówka
majątku zaangażowana w działalność zakładu gastronomicznego. Jako rentowność majątku
wskazuje na zdolność majątku do generowania zysku. Jeżeli wskaźnik rentowności majątku
wynosi 13 %, tzn. że 1 zł zaangażowana w majątek przedsiębiorstwa generuje zysk w
wysokości 13 groszy.

  1. 6. Wskaźnik rentowności kapitału własnego określa relację zachodzącą między wynikiem
    finansowym neto, a kapitałem. Najczęściej wykorzystuje się wskaźnik rentowności kapitału
    własnego.

    ROE= Zn / Kw x 100 %
    gdzie:
    ROE- wskaźnik rentowności kapitału własnego
    Zn- zysk netto
    Kw- wartość kapitału własnego

    Wskaźnik rentowności kapitału własnego jest wskaźnikiem informującym właścicieli zakładu
    gastronomicznego o efektywności wykorzystywania zaangażowanego kapitału. Im wyższa jest
    jego wartość, tym opłacalność inwestowania w firmę jest wyższa. Niski poziom tego wskaźnika
    świadczy o złej kondycji zakładu gastronomicznego. Jeżeli wskaźnik rentowności kapitału
    własnego w zakładzie gastronomicznym wynosi 20 %, tzn. że każda złotówka zainwestowana
    przez właścicieli w działalność gastronomiczną przynosi zysk w wysokości 20 groszy.

    7.
    Bilans- jest sprawozdaniem finansowym, zawierającym informacje o stanie majątku i kapitałów oraz sytuacji materialnej organizacji. Bilans sporządza osoba odpowiedzialna za księgowość, na podstawie zapisów w księgach rachunkowych. Bilans jest prezentowany w formie tabeli, w której po lewej stronie wykazywane są AKTYWA, a po prawej stronie PASYWA. Suma aktywów i suma pasywów musi się bilansować, czyli kwoty te muszą być identycznie. Zarówno pasywa, jak i aktywa, wykazywane są w bilansie w dwóch wartościach - na początek i na koniec roku obrotowego. Zazwyczaj bilans sporządza się za dany rok obrotowy. Rokiem obrotowym może być rok kalendarzowy, albo też można przyjąć inny zakres np. od września do września.

    Podstawą równowagi bilansowej jest równanie aktywa = pasywa. Jest to podstawowe równanie rachunkowości.

    8. Operacja gospodarcza- to każde zdarzenie gospodarcze, które wywiera wpływ na aktywa i/lub pasywa danej jednostki w związku z czym podlega
    odpowiedniemu zapisowi w księgowości tej jednostki.
    Zdarzenie gospodarcze- jest pojęciem szerszym, niż operacja gospodarcza. Każda
    operacja gospodarcza jest zdarzeniem gospodarczym, lecz nie
    każde zdarzenie gospodarcze jest operacją gospodarczą.

    Zdarzenie gospodarcze najczęściej pociąga za sobą określone operacje gospodarcze (np.
    podpisanie umowy z pracownikiem jest zdarzeniem gospodarczym, które w przyszłości
    wywoła operację gospodarczą w postaci wypłaty wynagrodzenia.

    Typy operacji gospodarczych:
    a. Operacje wywołujące zmiany tylko po stronie aktywów np. zakup materiałów za gotówkę


A + x - x = P

b. Operacje wywołujące zmiany tylko po stronie pasywów
np. spłata zobowiązania z zaciągniętego kredytu

P + x - x = A
c. Operacje wywołujące zwiększenie jednego składnika aktywów i jednocześnie zwiększenie jednego środka pasywów (operacje zwiększające sumę bilansową)
np. zakup środka trwałego, zapłata nastąpi w terminie późniejszym.

A + x = P + x

d. Operacje wywołujące zmniejszenie jednego składnika aktywów, z jednoczesnym zmniejszeniem jednego składnika pasywów.
np. spłata zobowiązań ze środków na rachunku bieżącym

A - x = P - x

9.Formy obrotu pieniężnego.
Zawiązywanie stosunków handlowych, gospodarczych i finansowych między różnymi podmiotami wymaga obrotu pieniężnego, polegające na przemieszczaniu pieniądza od jednego podmiotu do drugiego. Przemieszczanie to może mieć formę obrotu gotówkowego lub bezgotówkowego.
Obrót gotówkowy w dokonywaniu rozliczeń pieniężnych za pośrednictwem banków polega na stosowaniu czeku gotówkowego stanowiącego dyspozycję skierowaną do banku, w którym wystawca ma otwarty rachunek bankowy, do wypłaty określonej w czeku summy pieniężnej okazicielowi czeku (czek na okaziciela) lub osobie wskazanej na czeku (czek imienny). Drugą formą obrotu gotówkowego jest wpłata gotówki (banknotów, bilonu) na rachunek wierzyciela.

10.
Wraz z Nowym Rokiem zmianie uległa podstawa obliczania składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie z nowelizacją ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, która weszła w życie 27 grudnia 2008 składki te (dla osób odprowadzających je od minimalnej podstawy) będą obliczane raz na rok i płacone co miesiąc w tej samej wysokości.

Minimalną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe dla osób prowadzących działalność gospodarczą stanowi obecnie 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku.

Wysokość prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w 2009 r wynosi 3 193 zł. Podstawą wymiaru składek ZUS jest zatem kwota 1915,80 zł.

W związku ze zmianą minimalnej podstawy miesięczne składki w roku 2009 r. nie mogą być niższe niż:

Od stycznia zmienia się wysokość składek na ubezpieczenia społeczne dla osób prowadzących działalność z tzw. preferencyjną podstawą wymiaru (30 proc. minimalnego wynagrodzenia, czyli 382,80 zł). Ich składka na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i chorobowe wyniesie odpowiednio:

Sposób obliczania składki na ubezpieczenie zdrowotne nie jest jeszcze do końca znany, gdyż do sejmu wpłynął projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Jeśli projekt zostanie przyjęty składka zdrowotna będzie również obliczana raz na rok a jej podstawą będzie 75 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej.

11.
Ze zryczałtowanego podatku mogą korzystać osoby tylko ci podatnicy, którzy osiągają niewielkie obroty (w 2009 r. mogą to być tylko te podmioty, które w roku 2008 nie osiągnęły obrotów wyższych niż 506 625 zł)
Ponadto jest pewna grupa podatników, która bez względu na wielkość obrotów nie może korzystać z tej formy opodatkowania. Podatnicy prowadzący działalność w zakresie gastronomii mogą korzystać z opodatkowania w formie ryczałtu ewidencjonowanego.
Forma opodatkowania dla :
Osoby fizyczne prowadzące indywidualną działalność gospodarczą, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne i spółki partnerskie której wspólnikami są wyłącznie osoby wykonujące wolny zawód. Dodatkowo w sposób zryczałtowany mogą być opodatkowane na warunkach określonych w ustawie przychody osób fizycznych nieprowadzących pozarolniczej działalności gospodarczej osiągane z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.
Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych jest bardzo dobrym rozwiązaniem dla rozpoczynających działalność. Są oni w stanie dokładnie określić wielkość płaconego podatku w poszczególnych miesiącach, wiedząc, na jakie przychody mogą liczyć.

Jednak należy pamiętać, że w tej formie opodatkowania nie jest możliwe odliczenie poniesionych kosztów. Ale będąc na ryczałcie nie musisz składać co miesiąc deklaracji rozliczeniowej - robisz to tylko raz w roku.
Zalety:
Nie ma comiesięcznych deklaracji podatku dochodowego
Podatek płaci się od obrotów, co umożliwia niekiedy osiągnięcie korzyści fiskalnych w stosunku do opodatkowania na zasadach ogólnych
Księgowość jest mniej skomplikowana niż w przypadku zasad ogólnych
Wady:
Nie ma możliwości zaliczenia wydatków w koszty uzyskania przychodów
Ryczałt jest czasami za wysoki w stosunku do uzyskiwanych marż
W trakcie trwania roku podatkowego nie można się zrzec ryczałtu (ale jeśli wykona się czynność, która według ustawy nie może być opodatkowana w sposób zryczałtowany - traci się prawo do opodatkowania w tej formie)

Podatnicy zryczałtowanego podatku dochodowego mają obowiązek prowadzenia ewidencji przychodów. Zapisów w ewidencji dokonuje się na podstawie wystawionych faktur VAT, faktur korygujących i rachunków, a w przypadku sprzedaży bez faktur na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu zewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość przychodów za ten dzień z podziałem na przychody objęte poszczególnymi stawkami ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

12.
Rozrachunku z tytułu dostaw i usług mają charakter zobowiązań, natomiast rachunku z odbiorcami stanowią należności. Potwierdzają transakcje kupna sprzedaży.
DOKUMENTY: faktury VAT, faktury korygujące VAT, rachunki, wyciągi bankowe, raporty kasowe, noty z tytułu odsetek za zwłokę i innych obciążeń.
Wystawienie w/w dowodów powoduje konieczność sporządzenia dowodów potwierdzających rozchód lub przychód określonych elementów aktywów trwałych i obrotowych podlegających zakupowi lub sprzedaży.

13.
Podatnicy opłacający podatek wg zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zobowiązani są do prowadzenia ksiąg rachunkowych lub podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
Księgi rachunkowe są zobowiązani prowadzić przedsiębiorcy, których przychody ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych za rok ubiegły wynosiły co najmniej równowartość 1 200 000 euro wyrażoną w polskich złotych.
Jeżeli przedsiębiorca nie jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych, może on ustalać dochód na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Prowadzenie księgi polega na ewidencjonowaniu przychodów ze sprzedaży towarów oraz ponoszonych kosztów. Po każdym miesiącu następuje porównanie przychodów ze sprzedaży z kosztami ich uzyskania, dzięki czemu ustala się podstawę do obliczenia podatku dochodowego.
Zapisów w księdze dokonuje się na podstawie dowodów , którymi mogą być m.in. : rachunki, faktury VAT lub dzienne zestawienie dowodów (faktur) dotyczące sprzedaży (ZS), faktury VAT i rachunki dotyczące poniesionych kosztów, listy płac, dowody poniesienia opłat pocztowych i opłat bankowych. Księga może być prowadzona przez podatnika samodzielnie lub też może on zlecić jej prowadzenie biuru rachunkowemu.
Przedsiębiorcy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów, oprócz prowadzenia księgi są zobowiązani do prowadzenia: ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, ewidencji wyposażenia, indywidualnych kart przychodów pracowników, a w przypadku gdy księga jest prowadzona przez biuro rachunkowe - również ewidencji sprzedaży.
Po zakończeniu roku podatkowego osoby opłacające podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach ogólnych zobowiązane są do sporządzenia rozliczenia rocznego PIT-36 w terminie do 30 kwietnia następnego roku.

14.
Jest to najprostszy sposób pobierania podatku polegająca na tym, że na rok ustalana jest przez właściwy terytorialnie urząd skarbowy stała kwota, jaką prowadzący działalność powinien przekazywać co miesiąc do budżetu. Kwota ta nie jest uzależniona od osiągniętych przychodów i kosztów, co pozwala na zaniechanie ewidencji tych wielkości. Z tej formy opodatkowania mogą korzystać jedynie osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą indywidualnie oraz w formie spółek cywilnych. Tą formą opodatkowania mogą być objęte jednak tylko te przedsiębiorstwa, które prowadzą działalność w zakresie określonym w ustawie. W formie karty podatkowej mogą być opodatkowane m.in. osoby prowadzące zakłady gastronomiczne, w których nie prowadzi się sprzedaży napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5 % oraz osoby prowadzące sprzedaż posiłków domowych w mieszkaniach.

15.
Klasyfikacja dowodów księgowych wg kryterium rodzaju:
a. dowody kasowe - Kp-kasa przyjmie, Kw, Rk- Raport kasowy, wniosek o zaliczkę
b. dowody materiałowe i obrotu wyrobami gotowymi- Pz- przyjęcie zewnętrzne, Wz-wydanie na zewnątrz, Rw- rozchód wewnętrzny
c. dowody bankowe- Wb- wyciąg bankowy
d. dowody służące ewidencji środków trwałych- OT- wprowadzenie środka trwałego do użytkowania, LT- likwidacja środka trwałego
e. Dowody służące do ewidencji wynagrodzeń- Lp- lista płac, deklaracja ZUS
f. Dowody kupna- sprzedaży- Fa VAT- faktura oryginał i kopia, korygująca, wewnętrzna
g. dowody księgowe- PK- polecenie księgowania, nota korygująca, nota księgowa

Elementy dowodu księgowego:
1. Rodzaj dokumentu (np.faktura, rachunek) i jego numeru identyfikacyjnego
2. Określenie stron (nazwy,adresy) dokonujących operacji gospodarczych.
3. Opis operacji oraz jej wartość, jeśli jest to możliwe także w jednostkach naturalnych
4. Datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą, także datę sporządzenia dowodu
5. Podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składnik aktywów.
6. Stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

17.
Ewidencja rozrachunków publicznoprawnych
Grupa bardzo ważnych rachunków, gdyż błędy w ustaleniu ich wysokości, nieterminowe przekazanie, czy też inne zaniedbania mogą mieć negatywny wpływ na finanse przedsiębiorcy.
Do rozrachunków publicznoprawnych należą:
- rozrachunki z urzędem skarbowym z tytułu podatków
- rozrachunki z urzędami celnymi z tytułu ceł
- rozrachunki z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych z tytułu składek ubezpieczeniowych
- rozrachunki z innych tytułów, wynikające z przepisów o zobowiązaniach podatkowych i innych płatnościach.
Organizacja ewidencji rozrachunków publicznoprawnych może być rożna. Małe firmy mogą te rozrachunki ujmować na jednym koncie zbiorczym „Rozrachunki publicznoprawne” , do którego będą prowadzić konta szczegółowe, pozwalające na ustalenie instytucji, z którymi firma dokonuje tych rozrachunków. W większych firmach do ewidencji rozrachunków stosuje się kilka kont głównych.


18.
Inaczej jest to kompozycja marketingowa czyli takie elementy za pomocą których możemy oddziaływać na rynek.
PRODUKT (ang. product)Jest on agregatem pewnych właściwości, spełnia określone funkcje podstawowe i dodatkowe, jak i może być rozpatrywany w różnych aspektach: np. rynkowym, techniczno-technologicznym, umiejscowienia wśród pozostałych ofert, cyklu życia. Przy jego analizowaniu zwracamy również uwagę na jakość, markę, opakowanie, gwarancję, jak jest postrzegany przez konsumentów i czy zaspakaja ich potrzeby.

CENA (ang. price)Cena jest z punktu widzenia nabywców, wydatkiem, który musi być przez nich poniesiony, aby wejść w posiadanie produktu. Natomiast dla przedsiębiorstwa jest wynagrodzeniem za poniesione nakłady. Charakteryzuje się ją za pomocą: polityki cenowej (np. czy cena i koszty są konkurencyjne), wskaźnika elastyczności cenowej popytu, progów rentowności, rabatów, upustów, warunków płatności.

DYSTRYBUCJA (ang. place)Zajmuje się sposobem rozmieszczenia gotowych produktów na rynku i zaoferowania ich do sprzedaży. Omawia ona kanały dystrybucji - czyli układy wzajemnie zależnych organizacji zaangażowanych w proces udostępnienia produktu bądź usługi konsumentom lub odbiorcom przemysłowym. Syntetycznej ocenie poziomu obsługi rynku służą tzw. wskaźnik wartości liczbowej i ważonej dystrybucji.

PROMOCJA (ang. promotion) Zaliczamy do niej:

Zgodnie z teoria 4P marketing-mix służy do produkcji właściwego i posiadającego odpowiednie cechy produktu, dostępnego we właściwym czasie i miejscu, przy właściwych rozmiarach promocji i posiadaniu właściwej ceny.


19. Instrumenty promocji:
Reklama
-publiczny charakter reklamy nadaje danemu produktowi pewne właściwości i sugeruje określony standard oferty. Ponieważ wiele osób otrzymuje taki sam przekaz, nabywcy wiedzą, że ich motywy zakupu zostaną publicznie zrozumiane.
-reklama umożliwia nadawcy wielokrotne powtarzanie przekazu, a odbiorcy-konsumentowi odbiór i porównanie wielu przekazów dotyczących produktów lub marek konkurencyjnych.

Promocja sprzedaży
-informacje o akcjach promocyjnych silnie przyciągają uwagę i precyzyjnie kierują nabywcę do produktu
-ulgi, zachęty i prezenty mają konkretną wartość dla konsumenta
- narzędzia promocji sprzedaży stwarzają wrażenie pilności i zawierają wyraźne zaproszenie do natychmiastowej transakcji

Sprzedaż osobista
-podczas sprzedaży osobistej nawiązana zostaje wzajemna relacja kupujący - sprzedawca, polegająca na wzajemnym dostosowaniu i akceptacji
-kupujący czuje się zobowiązany do wysłuchania sprzedawcy i do ustosunkowania się do użytych przez niego argumentów

Public relations
-opinie o firmie i o jej aktywności na wielu polach są dla odbiorcy bardziej wiarygodne niż przekaz reklamowy
-PR dociera do audytorium jako część serwisu informacyjnego, dociera więc też do segmentu unikającego reklamy
-PR ma możliwość wyróżnienia firmy i jej produktów za pomocą innych niż reklama środków

20.> NUMER REGON (!)
Z ustawy o statystyce publicznej wynikają ponadto następujące dalsze obowiązki statystyczne przedsiębiorcy:
1. obowiązek stosowania w prowadzonej ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości standardów klasyfikacyjnych opracowanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w porozumieniu z właściwymi ministrami,
2. obowiązek przekazania jednorazowo, przekazywania systematycznie lub okresowo, nieodpłatnie informacji i danych statystycznych, dotyczących prowadzonej działalności i jej wyników, w formach i terminach oraz według zasad określonych w przepisach wydanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, ewentualnie przez naczelne lub centralne organy administracji państwowej oraz Prezesa Narodowego Banku Polskiego.
W zakresie określonych rodzajów działalności gospodarczej przewidziane są dalsze obowiązki statystyczne. Dotyczą one w szczególności:
1. prac geodezyjnych w zakresie mapy zasadnicze, ewidencji gruntów i podziemnego uzbrojenia terenów,
2. bazy noclegowej turystyki,
3. gospodarki paliwowo-energetycznej (częściowo obszar monopolu państwowego),
4. kultury fizycznej.

21.(odp.)

22.Formy prezentacji materiału statystycznego:
- szeregi statystyczne
- tablice statystyczne
- formy graficzne ( wykresy liniowe, powierzchniowe, obrazkowe)..
W prezentacji danych stosuje się trzy podstawowe metody prezentacji danych statystycznych, oraz odpowiadające im formy:
1. forma tabelaryczna - przedstawienie danych w tablicach lub tabelach statystycznych,
2. forma graficzna - przedstawienie graficzne danych w postaci wykresów statystycznych,
3. forma opisowa - włączenie danych do tekstu.

23.
W rozumieniu ustawy uważa się wszelkie informacje zidentyfikowanej lub możliwej zidentyfikowania osoby fizycznej.
Osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne.

Zabrania się przetwarzania danych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub filozoficzne, przynależność wyznaniową, partyjną lub związkową, jak również danych o stanie zdrowia, kodzie genetycznym, nałogach lub życiu seksualnym.

24.Zasady przechowywania dokumentacji
Dokumentację firmy należy przechowywać. Najogólniej rzecz biorąc do czasu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Podatnicy prowadzący księgi rachunkowe powinni zachować terminy i zasady przechowywania zarówno wynikające z potrzeb rachunkowości, jak i z przepisów podatkowych. Pozostali podatnicy przechowują wyłącznie dokumentację podatkową, zatem stosują tylko zasady przechowywania określone w prawie podatkowym.
W przypadku podatkowej księgi przychodów i rozchodów dokumentację należy przechowywać do końca okresu przedawnienia. Jest to pięć lat od końca roku, w którym złożono zeznanie roczne.
Jednak w niektórych przypadkach obowiązek przechowywania części dokumentacji wydłuża się. Dotyczy to w szczególności ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dowodów na potwierdzenie wartości początkowej. Na przykład w przypadku lokali mieszkalnych amortyzacja trwać może 72 lata (stawka 1,5%), albo dłużej (stawka obniżona przez podatnika), w związku z czym odpowiednie dokumenty powinny być przechowywane do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązań roku, w którym po raz ostatni naliczono odpis amortyzacyjny od danego składnika majątku.

Księgę przychodów i rozchodów oraz dokumenty przechowywać należy w postaci oryginalnej, tzn. papierowej. W razie prowadzenia księgi przy zastosowaniu technik informatycznych (program komputerowy) przechowywanie zapisanych danych na magnetycznych nośnikach informacji (twardy dysk, cd-rom itp), do czasu wydruku zawartych na nich danych, w sposób chroniący przed zatarciem lub zniekształceniem tych danych albo naruszeniem ustalonych zasad ich przetwarzania
Jeżeli na zlecenie podatnika prowadzenie księgi zostało powierzone biuru rachunkowemu, podatnik jest obowiązany w terminie siedmiu dni od dnia zawarcia umowy z biurem rachunkowym zawiadomić o tym naczelnika urzędu skarbowego, któremu zostało złożone zawiadomienie o prowadzeniu księgi, wskazując nazwę i adres biura, miejsce (adres) prowadzenia oraz przechowywania księgi i dowodów związanych z jej prowadzeniem.

Płatnicy i inkasenci obowiązani są przechowywać dokumenty związane z poborem lub inkasem podatków do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania płatnika lub inkasenta. Zobowiązanie podatkowe przedawnia się po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy (odprowadzenia podatku). Jeżeli jednak podatnik:
-nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,

-w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego,

zobowiązanie podatkowe przedawnia się po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Warto również dodać w tym miejscu, że

a w przypadku postawienia pracodawcy w stan likwidacji lub ogłoszenia jego upadłości pracodawca wskazuje podmiot prowadzący działalność w dziedzinie przechowywania dokumentacji, któremu zostanie ona przekazana do dalszego przechowywania, zapewniając na ten cel środki finansowe na czas, jaki pozostał do końca 50-letniego okresu przechowywania dokumentacji.

VAT-owcy

Podatnicy są obowiązani przechowywać oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Dokumenty te przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Zatwierdzone roczne sprawozdania finansowe podlegają trwałemu przechowywaniu. Pozostałe zbiory przechowuje się co najmniej przez okres:


Podatnicy prowadzący działalność opodatkowaną w formie karty podatkowej są zwolnieni od obowiązku prowadzenia ksiąg, składania zeznań podatkowych, deklaracji o wysokości uzyskanego dochodu oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. Podatnicy ci są jednak obowiązani wydawać na żądanie klienta rachunki i faktury, o których mowa w odrębnych przepisach, stwierdzające sprzedaż wyrobu, towaru lub wykonanie usługi, oraz przechowywać w kolejności numerów kopie tych rachunków i faktur w okresie pięciu lat podatkowych, licząc od końca roku, w którym wystawiono rachunek lub fakturę.

Podatnik jest obowiązany przechowywać ewidencję zatrudnienia w miejscu wykonywania działalności albo w miejscu wskazanym przez podatnika jako jego siedziba, jeżeli działalność jest wykonywana bez posiadania zorganizowanego zakładu.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
5997
5997
5997
5997
05162571id 5997 Nieznany (2)
5997
5997

więcej podobnych podstron