Orzeczenia sądu adm są podejmowane w różnych stadiach postęp w zależności od tego co jest przedmiotem rozstrzygnięcia. Będą to orzeczenia dotyczące: toku postępowania, kwestii wpadkowych,rozstrzygnięcia sprawy sądowoadministracyjnej. Orzeczenia sądu adm dzielą sięna wyroki i postanowienia. Prawo o postep przed sądami adm nie przyjmuje jednolitej konstrukcji wyroków.
1) wyrok - sąd rozstrzyga sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego
naruszenia. Ustawa o NSA nie wprowadza jednolitych rozwiązań w zakresie treści wyroku.
Jednolita jest natomiast regulacja w razie nieuwzględnienia skargi) i odrzucenia skargi. W razie
nieuwzględnienia skargi sąd wyrokiem oddala skargę. Sąd postanowieniem odrzuca skargę
wniesioną po terminie do jej wniesienia, niedopuszczalną z innych przyczyn, a także gdy nie
uzupełniono w wyznaczonym terminie braków skargi. Na podstawie kryterium przedmiotu
zaskarżenia można wyróżnić:
wyroki w sprawach skarg na decyzję lub postanowienie - NSA uwzględniając skargę może
wydać:
a) wyrok o uchylenie decyzji (postanowienia) w całości lub części, jeżeli w wyniku
rozpoznania sprawy ustalił, że decyzja została wydana:
- z naruszeniem prawa materialnego, które miały wpływ na wynik sprawy - dopuszczalność
uchylenia decyzji jest ograniczona przesłanką pozytywną. Sąd zatem będzie mógł uchylić decyzję,
jeżeli stwierdzi istnienie związku przyczynowego pomiędzy treścią decyzji a naruszeniem normy
prawa materialnego. Podstawą uchylenia decyzji objęte są sytuacje naruszenia prawa materialnego
polegające na błędnym pojmowaniu treści lub znaczenia normy prawnej lub na mylnym
podciągnięciu ustalonego stanu faktycznego pod pewną normę prawną (błąd subsumpcji).
- z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego - NSA
będzie obowiązany uchylić decyzję, jeżeli stwierdzi istnienie przepisów jednej z przesłanek
wznowienia i to niezależnie od tego, czy naruszenie przepisów prawa procesowego miało wpływ na
decyzję, o ile nie wystąpią przesłanki negatywne określone w art.146 kpa (tzn. jeżeli od dnia
doręczenia lub ogłoszenia decyzji nie upłynęło 10 lat, które zostały wydane na podstawie dowodów
fałszywych lub w wyniku przestępstwa; jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji nie minęło
5 lat, które zostały wydane przez organ wyłączony lub strona nie brała udziału w postępowaniu
albo wyszły na jaw nowe istotne fakty dla sprawy itd.).
- z naruszeniem innych przepisów postępowania - jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik
sprawy. Dopuszczalność uchylenia decyzji na tej podstawie jest uzależniona od wystąpienia
przesłanki sformułowanej pozytywnie - naruszenie przepisów postępowania mogło mieć istotny
wpływ na wynik sprawy. Przez istotny wpływ na wynik sprawy należy rozumieć oddziaływanie
naruszeń prawa postępowania na treść decyzji. Sąd, uchylając na tej podstawie decyzję, będzie
musiał wykazać związek przyczynowy pomiędzy treścią decyzji a naruszeniem norm prawa
postępowania.
b) - stwierdza nieważność decyzji - jeżeli ustali, że decyzja jest dotknięta
jedną z wad wyliczonych w art.156§1 kpa (wydana została z naruszeniem przepisów o
właściwości, wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa, dotyczy sprawy
już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną, została skierowana do osoby nie
będącą stroną w postępowaniu, była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma
charakter trwały, w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą, zawiera wadę
powodującą jej nieważność z mocy prawa)
c) wyrok stwierdzający niezgodność z prawem decyzji lub postanowienia -sąd, gdy stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania musi ustalić, czy nie występują przesłanki negatywne, wyłączające dopuszczalność uchylenia decyzji. Art.146 wprowadza 2 przesłanki: przedawnienie (art.146§1) i przesłankę o charakterze merytorycznym, nie uchyla się bowiem decyzji, jeżeli w
wyniku postępowania mogłaby zapaść wyłącznie decyzja odpowiadająca w swojej istocie
decyzji dotychczasowej.
Wyroki w sprawie skarg na inne niż decyzje i postanowienia akty lub czynności z zakresu
administracji publicznej dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub
obowiązku wynikających z przepisu prawa - NSA uwzględniając skargę na tego rodzaju akty
lub czynności, wydaje wyrok, w którym orzeka o istnieniu lub nieistnieniu obowiązku lub
uprawnienia, i stwierdzając niezgodność aktu lub czynności z prawem, uchyla zaskarżony akt
lub stwierdza bezskuteczność czynności.
Wyroki w sprawach skarg na bezczynność organów administracji publicznej - sąd
uwzględniając skargę na bezczynność organów, zobowiązuje te organy do wydania aktów lub
dokonania czynności bądź przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku
wynikających z przepisów prawa.
Wyroki w sprawie skarg na uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego albo związku
jednostki samorządu terytorialnego oraz przepisy prawa miejscowego organów administracji
rządowej - sąd, uwzględniając skargi na te uchwały lub na inne akty prawa miejscowego,
stwierdza ich nieważność w całości lub w części. Według ustaw samorządowych uchwały organu
samorządu terytorialnego sprzeczne z prawem są nieważne. Ustawy samorządowe, jak i
ustawa o NSA nie określają rodzajów naruszeń prawa, które są podstawą stwierdzenia
nieważności, oznacza to pozostawienie oceny stopnia naruszenia prawa sądowi. Ustawy
samorządowe wprowadzają przesłankę negatywną stwierdzenia nieważności uchwał -
przedawnienie po upływie 1 roku od wydania aktu prawa miejscowego (z wyjątkiem ustawy o
samorządzie województwa). Tak samo jest uregulowane w ustawie o administracji rządowej w
województwie. Ustawa o NSA uregulowała skutki prawne dla sytuacji prawnej jednostki w razie
stwierdzenia nieważności uchwały organu jednostki samorządu terytorialnego (związku) lub
aktu terenowego organu administracji rządowej, stanowiąc w art.24 ust.3 „Rozstrzygnięcia w
sprawach indywidualnych wydane na podstawie takiej uchwały lub aktu, podlegają wzruszeniu
w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym albo w postępowaniu szczególnym.
Wyroki w sprawie skarg na akty nadzoru - NSA, uwzględniając skargę samorządu
terytorialnego na akt nadzoru, uchyla ten akt. Nie jest zatem dopuszczalne zastosowanie
sankcji nieważności wobec aktu nadzoru nawet w razie podjęcia go z rażącym naruszeniem
prawa.
2) postanowienie - sąd wydaje w razie odrzucenia skargi, umorzenia postępowania na
posiedzeniu niejawnym lub na rozprawie oraz w celu rozstrzygania innych kwestii procesowych
związanych ze sprawą, wynikających w toku postępowania sądowego (np.: o zawieszeniu
postępowania, o przywróceniu terminu, o dopuszczeniu dowodu z dokumentu) oraz w innych
przypadkach określonych w ustawie o NSA (np.: postanowienie o rozstrzygnięciu sporu
kompetencyjnego).
3) zakaz reformationis in peius - w postępowaniu przed NSA, gdzie stroną przeciwną jest
organ, który wydał zaskarżoną decyzję, zakaz reformationis in peius nie jest wyłączony. Sąd
nie może jednak wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie
prawa skutkujące stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu.
Rodzaje skarg do sądu adm. Wyznacza je zakres właściwości sądów adm. Dwie metody określenia właściwości sądów adm: klauzula generalna-do właściwości sądów adm należą wszystkie sprawy jeśli wyraźnym przepisem prawa nie są spod niej wyłączone, klauzula jest uzupełniona enumeracją negatywną wyjątków; enumeracja pozytywna-do właściwości sądów adm należą wył sprawy poddane tej właściwości wyraźnym przepisem prawa.
Skargi na decyzje adm-do sądu adm przysługuje skarga na decyzje adm. Decyzja adm w postep adm i postep podatkowym jest formą rozstrzygnięcia sprawy adm.
Kryterium kwalifikującym akt organu adm publ do kategorii decyzji adm będzie władcze i jednostronne rozstrzygnięcie o prawach lub obowiązkach indywidualnych jednostki,spełniające wymaganie posiadania tego minimum elementów przewidzianych przez przepisy prawa procesowego, które będzie wystarczające żeby zaliczyc akt do decyzji istniejących w obrocie prawnym
Zaskarżenie decyzji może ograniczyc się do zakwestionowania uzasadnienia decyzji,tylko w przypadkach,gdy rozstrzygnięcie sprawy zostało umieszczone w uzasadnieniu.Zaskarżeniu do sądu adm podlegają decyzje ostateczne. Przesłanką dopuszczalności jest wyczerpanie środków zaskarżenia,jeśli przysługiwały one skarżącemu w postęp przed organem właściwym w sprawie.
Skarga na postanowienia. Do sądu adm przysługuje skarga na postanowienia wydane w postęp adm, na które przysługuje zażalenie,albo kończące się postępowanie,a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Do sądu adm podlegają zaskarżeniu postanowienia wydane w postep adm:Postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Dopuszczalnośc zalezy od przesłanki zaskarżalności postanowienia na drodze administracyjnej. Na postanowienie przysługuje zażalenie tylko wtedy gdy kpa tak stanowi.
Postanowienia kończące postep. Np., postanowienie o niedopuszczalności odwołania, o uchybieniu terminu do wniesienia odwołania oraz postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do złożenia odwołania. Postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty. Np. postanowienie wydane w trybie art106kpa.Postanowienie to jest zaskarżalne na drodze administracyjnej,przysługuje od niego zażalenie,jest zaskarżalne do sądu adm. Np. postanowienie o zatwierdzeniu lub odmowie zatwierdzenia ugody. W postęp egz zaskarżeniu podlegają postanowienia wydane w postep egzekucyjnym i zabezpieczającym,na które służy zażalenie. Na postanowienie przysługuje zażalenie wtedy gdy ustawa tak stanowi.Gdy postanowienie wydane w postep egzekucyjnym lub zabezp jest zaskarżalne na drodze adm,sąd adm jest właściwy do jego kontroli. Zaskarżeniu do sądu adm podlegają postanowienia ostateczne. Przesłanką dopuszczalności jest wyczerpanie srodków zaskarżenia,jezli przysługiwały one skarżącemu. Przez wyczerpanie srodków należy rozumiec wykorzystanie prawa zażalenia.
Skarga na inne decyzje i postanowienia akty lub czynności z zakresu adm publ dotyczące przyznania,stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Do aktów stwierdzających albo uznających uprawnienia można zaliczyc zaświadczenia. Do czynności z zakresu adm publ-czynnosci materialno-techniczne. Przesłanką dopuszczalności skargi jest wezwanie na piśmie właściwego organu-w ciągu 14 dni od dnia,w którym skarżący dowiedział się lub mógł o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności-do naruszenia prawa. Skarga na bezczynność organu wykonującego adm publ. Przesłanką dopuszczalności tej skargi jest wyczerpanie środków zaskarżenia,jeżeli przysługiwały skarżącemu w postep przed organem właściwym w sprawie.
Organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:
Wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości;
Dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną;
Została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie;
Zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa;
Wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa;
Była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały;
W razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą;
§ 2. Nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w § 1 pkt 1, 3, 4 i 7, jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.
Art. 157. § 1. Właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji w przypadkach wymienionych w art. 156 jest organ wyższego stopnia, a gdy decyzja wydana została przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ.
§ 2. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu.
§ 3. Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie nieważności decyzji następuje w drodze decyzji.
Art. 158. § 1. Rozstrzygnięcie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji następuje w drodze decyzji.
§ 2. Jeżeli nie można stwierdzić nieważności decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w art. 156 § 2, organ administracji publicznej ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których nie stwierdził nieważności decyzji.
Art. 159. § 1. Organ administracji publicznej, właściwy w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, wstrzyma z urzędu lub na żądanie strony wykonanie decyzji, jeżeli zachodzi prawdopodobieństwo, że jest ona dotknięta jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1.
§ 2. Na postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji służy stronie zażalenie
Instytucja stwierdzenia nieważności ma przede wszystkim charakter materialnoprawny przez ustanowienie sankcji nieważności decyzji dotkniętej ciężkimi kwalifikowanymi wadami.
Instytucja stwierdzenia nieważności decyzji tworzy możliwość prawną eliminacji z obrotu
prawnego decyzji dotkniętej przede wszystkim wadami matcrialnoprawnymi.
Instytucja stwierdzenia nieważności decyzji ma też charakter procesowy przez unormowanie trybu zastosowania sankcji nieważności i w tym zakresie ma charakter jednolity, bo występują w niej zarówno elementy charakterystyczne dla:
*środka zaskarżenia
*środka nadzoru
*odwołalności decyzji - w ograniczonym zakresie
Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się:
- na żądanie strony (środek zaskarżenia)
- z urzędu (środek nadzoru, bo właściwy jest organ wyższego stopnia)
Jeżeli decyzja została wydana przez:
- ministra
- samorządowe kolegium odwoławcze
a w postępowaniu podatkowym ponadto gdy została wydana przez:
- dyrektora izby skarbowej lub celnej
to nieważność decyzji stwierdza ten właśnie organ co będzie elementem charakterystycznym dla odwołalności decyzji.
W trybie postępowania w sprawie nieważności może być wyeliminowane z obrotu prawnego postanowienie od którego przysługuje zażalenie.
Przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji
Dopuszczalność stwierdzenia nieważności decyzji jest w KPA oparta na trzech przesłankach:
→ przesłance pozytywnej, którą stanowi wystąpienie jednej z wyczerpująco wyliczanych w kpa podstaw.
→ na przesłankach negatywnych, z których jedną stanowi: termin a drugą spowodowanie przez decyzję nieodwracalnych skutków prawnych.
Instytucja stwierdzenia nieważności decyzji ma charakter mieszany.
Rozpatrując instytucję stwierdzenia nieważności jako środka zaskarżenia należy przyjąć, że strona może żądać stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej. W zakresie w jakim występują elementy charakterystyczne dla środka nadzoru oraz odwołalności decyzji, należy przyjąć dopuszczalność stwierdzenia nieważności decyzji nieostatecznej.
1. Decyzja została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości
Nieważna jest decyzja wydana z naruszeniem przepisów o właściwości:
-rzeczowej
-miejscowej
-instancyjnej
W postępowaniu podatkowym - z naruszeniem przepisów o właściwości:
-rzeczowej
-miejscowej
-instancyjnej
2. Decyzję wydano bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.
Do decyzji wydanych „bez podstawy prawnej” NSA w swoim orzecznictwie zalicza decyzje:
1. wykraczające poza sferę stosunków administracyjnoprawnych
2. wydane na podstawie przepisów prawnych poza ustawowych
3. wydane w sprawach, w których stan prawny jest kształtowany z mocy prawa
4. wydane w sprawach w których z mocy przepisów prawa materialnego czynności powinny być dokonane w formie innej niż decyzja
5. wydane na podstawie przepisów, które nic mogą mieć zastosowania w danej sprawie.
Te przypadki trzeba dopełnić przez wskazanie, że decyzja jest wydana bez podstawy prawnej, gdy została podjęta na podstawie przepisu prawa, który utracił moc w wyniku uchylenia, a przepisy przejściowe nie dają podstaw do jego zastosowania oraz gdy decyzję wydano w oparciu o przepis prawa, który na mocy orzeczenia TK w tym dniu nie obowiązywał.
3. Nieważna jest decyzja, gdy dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Podstawowym elementem tej podstawy stwierdzenia nieważności decyzji jest tożsamość sprawy rozstrzygniętej decyzją ze sprawą będącą przedmiotem rozstrzygnięcia zawartego we wcześniejszej decyzji ostatecznej.
Z tożsamością sprawy administracyjnej mamy do czynienia wtedy, gdy pokrywają się ze sobą zarówno elementy podmiotowe, jak również elementy przedmiotowe.
4. Decyzja została skierowana do osoby niebędące stroną w sprawie.
Stwierdzenie nieważności decyzji na tej podstawie obejmuje przypadki wadliwości decyzji, polegające na rozstrzygnięciu decyzją o sytuacji prawnej podmiotu, który w świetle norm prawa materialnego nie ma ani interesu prawnego, ani obowiązku w danej sprawie administracyjnej
5. Decyzja była „niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały”. Stwierdzenie nieważności decyzji Ne tej podstawie jest uzależnione od dwóch
przesłanek, które muszą wystąpić łącznie:
a) niewykonalność decyzji musi istnieć w momencie jej wydania.
b) niewykonalność decyzji musi mieć charakter trwały
6. Decyzja jest wadliwa, jeżeli w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą.
Przesłanką zastosowania tej podstawy stwierdzenia nieważności decyzji jest zagrożenie czynu karą orzekaną w drodze postępowania sadowego, w postępowaniu w sprawach wykroczeń lub w postępowaniu karnym skarbowym
7. Decyzja jest wadliwa, gdy zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa Chodzi o wady powodujące nieważność które są określone przez przepisy szczególne.
Termin jako przesłanka negatywna
Wprowadzono do KPA termin, jako jedną z przesłanek negatywnych stwierdzenia nieważności decyzji, stanowiąc art.l56par2 że:
nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w art. 156par2pkt 1.3.4.7 jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat.
Stadia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji; postępowanie wstępne.
Wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności może nastąpić z urzędu albo na żądanie strony.
Organ może wszcząć postępowanie z urzędu:
1) z własnej inicjatywy lub z inicjatywy organu administracji publicznej nadzorującego określoną działalność
2) na skutek sprzeciwu wniesionego przez prokuratora
3) w wyniku wniosku organizacji społecznej. W postępowaniu podatkowym na żądanie organizacji społecznej złożone za zgodą strony
4) wskutek skargi powszechnej wniesionej przez osobą trzecią.
Legitymację do zgłoszenia żądania wszczęcia postępowania ma podmiot, który twierdzi, że decyzja wadliwa dotyczy jego interesu prawnego lub obowiązku.
W postępowaniu podatkowym legitymację ma podmiot, który twierdzi, że decyzja dotyczy jego interesu prawnego.
Legitymację do żądania wszczęcia postępowania w tym trybie w sprawach rozstrzygniętych postanowieniem mają uczestnicy postępowania, jeżeli postanowienie ich dotyczyło.
W postępowaniu podatkowym przepisy OP wprowadzają ograniczenie terminem
dopuszczalności wszczęcia zarówno, z urzędu jak i na wniosek strony postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności
Op: organ podatkowy odmawia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie 5 lat od dnia doręczenia decyzji. Termin ten obowiązuje również w razie wszczęcia postępowania z urzędu
Instytucja stwierdzenia nieważności opiera się na bezwzględnej dcwolucji kompetencji.
Organem właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji jest organ wyższego stopnia.
Od zasady dewolucji kompetencji dopuszczalne są tylko dwa wyjątki odnoszące się do:
→ orzecznictwa ministra oraz samorządowych kolegiów odwoławczych w postępowaniu podatkowym też orzecznictwa dyrektora izby skarbowej i celnej, na których kończy się administracyjny tok instancji.
W postępowaniu podatkowym minister finansów publicznych jest właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora izby skarbowej i celnej ale wyłącznie w postępowaniu wszczętym z urzędu.
Forma wszczęcia postępowania.
Kpa i op nic regulują formy wszczęcia postępowania.
Odmowa wszczęcia postępowania następuje w formie decyzji, co będzie miało miejsce gdy występuje niedopuszczalność lego postępowania z przyczyn:
→ przedmiotowych - gdy przepisy szczególne wyłączają ten tryb
→ podmiotowych - gdy żądanie zostało wniesione przez podmiot niebędące stroną w sprawie albo gdy wniosła je strona niemającą zdolności do czynności prawnych
W postępowaniu podatkowym odmowa wszczęcia postępowania będzie miała ponadto miejsce w razie upływu 5 lat od dnia doręczenia decyzji oraz gdy sąd administracyjny oddalił skargę.
Organ nic może odmówić wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, motywując odmowę brakiem podstaw prawnych jego stwierdzenia. Mo/e on wykazać brak podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego czyli w decyzji odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji, wydanej po rozpatrzeniu sprawy
Takie rozwiązanie obowiązuje w postępowaniu podatkowym.
Instytucja stwierdzenia nieważności decyzji jest oparta na względnej suspensywności. Wstrzymanie wykonania decyzji następuje wtedy gdy organ stwierdzi, że zachodzi prawdopodobieństwo istnienia w decyzji wady dotyczącej nieważności decyzji i wyda stosowne postanowienie.
Postępowanie rozpoznawcze
Przedmiotem postępowania rozpoznawczego jest ustalenie jednej z wadliwych decyzji wymienionych w kpa (op) lub też wadliwości określonych w przepisach szczególnych, a także stwierdzenie czy nie występują przesłanki negatywne.
Organ prowadzący postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie jest kompetentny dla rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, a więc odnośnie do przedmiotu, o którym rozstrzygnięto w wadliwej decyzji.
Podjęcie decyzji
Organ po przeprowadzeniu postępowaniu rozpoznawczego podejmuje decyzję w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji
Forma decyzji jest obligatoryjna zarówno w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji jak i w przypadku odmowy tego stwierdzenia.
Jeżeli w wyniku postępowania rozpoznawczego organ ustali, ze nic występują podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji to wyda on decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji a w razie wszczęcia postępowania z urzędu decyzję o braku podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji.
Jeżeli stwierdzi, że istnieje przynajmniej jedna z podstaw do stwierdzenia nieważności wymieniona w kpa lub określona w przepisie szczególnym, a nic występuje żadna z przesłanek negatywnych, to wtedy wyda decyzję stwierdzającą nieważność weryfikowanej decyzji.
Jeżeli występuje podstawa do stwierdzenia nieważności decyzji ale równocześnie istnieje jedna z przesłanek negatywnych, to organ podejmie decyzję stwierdzającą, że weryfikowana decyzja wydana była z naruszenie prawa
Różnica pomiędzy decyzją stwierdzającą nieważność weryfikowanej decyzji a decyzją stwierdzającą, że weryfikowaną decyzję wydano z naruszeniem prawa jest zasadnicza pod względem skutków prawnych.
Pierwsza z wymienionych decyzji stanowi o eliminacji z obrotu prawnego weryfikowanej decyzji i o zniesieniu jej skutków prawnych.
Druga pozostawia w obrocie prawnym weryfikowaną decyzję, nie narusza jej skutków prawnych a stwierdzając wydanie jej z naruszeniem prawa, daje podstawę do wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym tak jak po stwierdzeniu nieważności.
Jeżeli przedmiotem postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności było postanowienie zamiast decyzji organ wydaje postanowienie