Temat: Zabawy badawcze z powietrzem.

Cel główny:

• Kształtowanie postawy badawczej;

• Zapoznanie z niektórymi właściwościami powietrza.

Cele operacyjne:

Dziecko:

• potrafi wykonać proste doświadczenia;

• umie współdziałać w zespole;

• kształci umiejętność wnioskowania i uogólniania;

• zna niektóre właściwości powietrza;

• wie co to jest wiatr;

• ma świadomość, że powietrze jest niezbędne do życia;

Pomoce, materiały: basen wypełniony wodą, butelki plastikowe, słomki, waciki, strzykawki plastikowe, balony, małe wachlarze, wentylator,
Metody:

• czynne: zadań stawianych do wykonania; samodzielnych doświadczeń;

• słowne: rozmowa; instrukcja słowna;

• oglądowe: obserwacja; pokaz;

Przebieg zajęcia

Zaproszenie przez nauczycielkę przedszkolaków do zabaw badawczych - wykonywania doświadczeń.

Wykonywanie doświadczeń przez dzieci:

1. Dzieci siadają wokół plastikowego basenu wypełnionego wodą. Każde dziecko otrzymuje plastikową butelkę.. Na znak nauczycielki wszyscy naciskają na butelkę zanurzając w wodzie i szybko ją puszczają. Butelka wypływa na powierzchnię wody.
   Nauczycielka pyta: "Co zaobserwowałyście"?
   Dzieci wypowiadają się na temat zaobserwowanego zjawiska.
   Wnioski: Butelka wypływa, bo jest lekka.

2. Dzieci ponownie zanurzają butelkę w basenie z wodą, przytrzymują ją i obserwują co się dzieje. Z otworu szyjki butelki wylatują "bąbelki" i butelka wolno napełnia się wodą, a następnie opada na dno basenu.
   Wnioski: Z wody wypływają bąbelki, które są pęcherzykami powietrza.
         W butelce było powietrze, które wydostaje się z butelki w postaci pęcherzyków. Dpiero w wodzie "bąbelki" są widoczne, bo powietrze jest bezbarwne i nie widzimy go. Butelka tonie, bo wypełnia się wodą i staje się ciężka.
   Dzieci stwierdzają, że powietrze jest niewidoczne (bezbarwne) i lekkie.

3. Każde dziecko otrzymuje słomkę, pochylając się nad basenem jeden koniec słomki zanurza w wodzie, a w drugi dmucha. Obserwuje co się dzieje. Z wody wydobywają się pęcherzyki powietrza.
   
   Wnioski: Przez słomkę wydobywały się pęcherzyki powietrza, które wydycha człowiek.

4. Dzieci próbują zatkać nos, zamknąć buzie i sprawdzają jak długo można tak wytrzymać. Po chwili wszystkie otwierają buzie, odsłaniają nos i oddychają.
   
   Wnioski: Powietrze jest wszędzie (w każdym zakątku sali) i jest niezbędne do oddychania, do życia. Powietrze jest niewidzialne, bezbarwne i bez zapachu.

5. Dzieci trzymają w ręce strzykawkę, wyciągają tłoczek nabierając powietrza do strzykawki. Następnie otwór z drugiej strony zatykają palcem i próbują wcisnąć tłoczek do środka. Dzieci przekonują się, że nie można wcisnąć tłoczka do końca. Po puszczeniu tłoczka przez dziecko , tłoczek sam wysuwa się na zewnątrz.
   
   Wnioski:
   Powietrze można ścisnąć w strzykawce, a po zmniejszeniu nacisku na tłoczek, tłoczek powraca na swoje poprzednie miejsce.
   Powietrze rozszerza się wypychając tłoczek, bo powietrze jest rozprężliwe.

6. Dzieci nadmuchuję balony, widzą, że balon jest coraz większy i zawiązują go tasiemką.
   
   Wnioski:
   Powietrze możemy zamknąć w balonie.
   Powietrze rozciąga ścianki balonu przez co balon jest coraz większy.
   Powietrze rozszerza się w balonie, bo jest rozprężliwe.

7. Dzieci rozwiązują balony, a strumień powietrza kierują na stół, na którym leżą waciki. Waciki przesuwają się po stole.
   
   Wnioski:
   Ulatujące z balonu powietrze zdmuchuje waciki ze stołu.
   Ściśnięte w balonie powietrze wylatuje z dużą siłą i tak powstaje wiatr.

8. Dzieci otrzymują wachlarze, rozkładają je i poruszają swobodnie przy twarzy. Mówią co czuły, gdy poruszały energicznie wachlarzem.
   
   Wnioski:
   Szybko poruszany wachlarz wprawia w ruch powietrze, czyli powstaje wiatr.
   
   Nauczycielka pokazuje w jaki sposób można zrobić duży wiatr w sali.
        Włącza wentylator i podstawia dużą kartkę papieru, apaszkę. Dzieci obserwują jak szybko porusza się zarówno kartka papieru, jak i apaszka. Następnie same podchodzą do wentylatora i wypowiadają się co czują, jak wieje wiatr.

opracowała
mgr Teresa Pykosz
Ostrowiec Św.

---