Historia powstania JU 87
We wrześniu 1933r. RLM (Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy) ogłosiło konkurs na opracowanie konstrukcji bombowca nurkującego, który miałby zastąpić He-50. Konkurs miał się odbyć w dwóch etapach. W pierwszym etapie (Sofort -Programm), miał być wyłoniony bombowiec, którego produkcja miała ruszyć niemal natychmiast, aby rozpocząć jak najszybszą modernizacje Luftwaffe. Do tego etapu konkursu zostały zgłoszone Fieseler Fi 98 i Henschel Hs 123.Do produkcji seryjnej został skierowany Henschel Hs 123. Drugi etap konkursu przewidywał skonstruowanie dużo bardziej zaawansowanej konstrukcji, która mogłaby pełnić służbę przez dłuższy okres czasu. Do tego etapu zostały zgłoszone cztery prototypy: Arado Ar 81, Blohm Voss Ha 137, Heinkel He 118 i Junkers Ju 87. Samoloty Arado i Blohm zostały odrzucone z konkursu jeszcze przed lotami próbnymi. Powodem tego było nie spełnienie założeń stawianych przez RLM. Arado został zbudowany jako dwupłatowiec, natomiast Blohm posiadał tylko jednoosobową załogę. Tak, więc do prób stanęły samoloty Heinkel i Junkers.
Prace nad Junkersem zostały rozpoczęte już w 1934. Prototyp, nad którym wtedy pracowano miał oznaczenie Ju87V-1 Był to dwumiejscowy dolnopłat ze stałym podwoziem, o konstrukcji metalowej. Skrzydła miały łamany układ w kształcie litery " W " z klapami Junkersa. Ju 87V-1 był wyposażony w silnik Rolls-Royce KestlerV o mocy 640 KM. Prototyp ten został oblatany 13 września 1935 r. a jego konstruktorem był inż.Hermann Pohlmann. Ju 87V-1 rozbił się 24 stycznia 1936 r.przyczyną tej katastrofy było odpadnięcie prawego usterzenia pionowego. Po tym wypadku samolot otrzymał nowe pojedyncze usterzenie pionowe, silnik Junkers Jumo 210A o mocy 610 KM, śmigło Jumo-Hamilton o zmiennym skoku, a pod płatami zainstalowano ruchome hamulce aerodynamiczne. Prototyp ten otrzymał oznaczenie Ju-87V-2 i brał udział w lotach próbnych stając w szranki z He118V-1. Pierwsze loty i próbne bombardowania z lotu nurkowego wypadły na korzyść Junkersa, gdyż Heinkel wchodził w lot nurkowy tylko pod katem 50°, podczas gdy Ju 87 prawie pionowo i dzięki temu uzyskiwał bardzo wysoką celność. Jednak He 118 dysponował o 100km/h większą prędkością maksymalną i chowanym podwoziem. Po lotach próbnych Komisja Techniczna RLM stanęła przed problemem wybrania odpowiedniej konstrukcji. Aby zwiększyć szanse Heinkla za jego sterami zasiadł Udet, twierdząc, że piloci Heinkla nie mają odwagi wykonać prawidłowego nurkowania. Wynikiem tego posunięcia było ostre nurkowanie w wykonaniu Udeta , które zakończyło się katastrofą. He 118 rozpadł się w powietrzu a pilot musiał się katapultować. Po tym wypadku oficjalny kontrakt na dostawę samolotu otrzymały zakłady Junkersa.
Tak z obowiązku należy powiedzieć, że bezpośrednią przyczyną katastrofy Heinkla He 118V-1 był błąd pilota, który nie przestawił skoku śmigła podczas nurkowania.