24.XI.
System opieki zdrowotnej w Polsce.
1-Podmioty systemu opieki zdrowotnej:
a- świadczeniobiorcy- są to:
+ osoby objęte powszechnym, obowiązkowym, bądź dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym.
+ Inne niż ubezpieczone osoby posiadające obywatelstwo polskie i posiadające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, które spełniają kryterium dochodów określone w artykule 8 ustawy o Pomocy Społecznej.
+ Inne niż wymienione wyżej osoby posiadające obywatelstwo Polskie i posiadające miejsce zamieszkania na terytorium RP. które nie ukończyły osiemnastego roku życia lub są w okresie ciąży, porodu i połogu.
b- świadczeniodawcy są to:
+ ZOZ-y wykonujące zadania określone w ich statutach, grupowe praktyki lekarskie, grupowe praktyki pielęgniarek lub położnych, osoby wykonujące zawód medyczny w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej lub specjalistycznej praktyki.
+ osoby fizyczne inne niż wyżej wymienione, które uzyskały fachowe uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych i udzielające je w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.
+ przedmioty realizujące czynności z zakresu zaopatrzenia w środki pomocnicze i wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi
c. Instytucja ubezpieczenia zdrowotnego pełniąca płatnika NFZ
d. Organy kontroli i nadzoru:
+ Państwowa Inspekcja Sanitarna
+ Inspekcja Farmaceutyczna.
+ Wojewoda.
+ Minister Zdrowia.
e. Samorządy zawodów medycznych:
+ Naczelna Izba Lekarska.
+ Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych.
1.)Warunki i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a także zasady powszechnego, obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego określają przepisy ustawy z dnia 27.VIII.2004 roku, o świadczeniach ze środków publicznych Dz. ust. z 2004 roku Nr.E 210 pozycja 2135 z późniejszymi zmianami.
2.) Podstawowe pojęcia występujące w powyższej ustawie:
a. Świadczenie opieki zdrowotnej- jest to świadczenie zdrowotne, świadczenie zdrowotne rzeczowe i świadczenie towarzyszące.
b. świadczenie gwarantowane- jest to świadczenie opieki zdrowotnej finansowane w całości ze środków publicznych, na zasadach i w trybie określonym przez ustawę.
c. Podstawowa opieka zdrowotna są to świadczenia zdrowotne profilaktyczne, diagnostyczne, lecznicze, rehabilitacyjne, oraz pielęgnacyjne z zakresu medycyny ogólnej, rodzinnej i pediatrii, udzielane w ramach ambulatoryjnej opieki zdrowotnej.
d. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej- jest to lekarz posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej lub odbywający szkolenie specjalistyczne w dziedzinie medycyny rodzinnej lub posiadający specjalizację drugiego stopnia w dziedzinie medycyny ogólnej.
Lekarz- udzielający świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, z którym fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, albo, który jest lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielani świadczeń opieki zdrowotnej.
e. Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego - jest to lekarz dentysta będący świadczeniodawcą, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, albo lekarz (lekarz dentysta), który jest zatrudniony lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Warunki udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.
Uprawnienie do bezpłatnych świadczeń opieki zdrowotnej przysługuje świadczeniobiorcom, jeżeli korzystają z usług świadczeniodawców, którzy podpisali umowę z NFZ.
Zgodnie z artykułem 14 ustawy na zasadach w zakresie określonych w ustawie, podmiotami zobowiązanymi do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych, są właściwi ministrowie: zdrowia, sprawiedliwości wewnętrznej i administracji, obrony narodowej, oraz NFZ. Głównym źródłem finansowania systemu opieki zdrowotnej są składki na ubezpieczenie zdrowotne.
Poszczególne świadczenia zdrowotne wysoko specjalistyczne są finansowane z budżetu państwa, z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia.
W myśl art. 15 ustęp 1 ustawy- świadczeniobiorcy, mają na zasadach określonych w ustawie prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności u jej ograniczaniu. Katalog świadczeń opieki zdrowotnej, które zapewnia się świadczeniobiorcy na zasadach określonych w ustawie, określa art. 15 ustęp 2 ustawy.
Świadczeniobiorcom na podstawie niniejszej ustawy nie przysługują:
1.)Orzeczenia do zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz inne orzeczenia i zaświadczenia lekarskie wydawane na życzenie świadczeniobiorcy, jeżeli nie są one związane z dalszym leczeniem, rehabilitacją, nie zdolnością do pracy, a także, jeżeli nie są wydawane do celów opieki społecznej, orzecznictwa niepełnosprawności lub uzyskania zasiłku pielęgnacyjnego.
2.) Świadczenia opieki zdrowotnej nie zakwalifikowane jako gwarantowane.
3.) Świadczenia opieki zdrowotnej określone w wykazie stanowiącym załącznik do ustawy.
W stanach nagłych świadczenia opieki zdrowotnej udzielane są świadczeniobiorcy niezwłocznie. W przypadku, gdy świadczenie opieki zdrowotnej w stanie nagłym są udzielane przez świadczeniodawcę, który nie zawarł umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych, świadczeniobiorca ma prawo do tych świadczeń w niezbędnym zakresie.
Świadczeniodawca, który nie zawarł umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, ma prawo do wynagrodzenia za świadczenia opieki zdrowotnej, udzielone świadczeniobiorcy w stanie nagłym. Wynagrodzenie to uwzględnia wyłącznie koszty udzielenie niezbędnych świadczeń opieki zdrowotnej. W celu uzyskania powyższego wynagrodzenia świadczeniodawca składa wniosek do podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczenia opieki zdrowotnej z wykazem udzielonych świadczeń i ich kosztów oraz pisemnym przedstawieniem okoliczności udzielenia świadczenia, uzasadniającym ich sfinansowanie ze środków publicznych.
Co do zasady świadczenia opieki zdrowotnej w szpitalach i świadczenia specjalistyczne w ambulatoryjnej opiece zdrowotnej są udzielane według kolejności zgłoszenia w dniu i o godzinie ich udzielania przez świadczeniodawcę, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Art. 20 ustęp 2 ustawy.
Świadczeniodawca ma obowiązek ustalić kolejność przyjęć i zapewnić prawidłowe prowadzenie list oczekujących, albo wyznaczyć osoby odpowiedzialne za realizację tych zadań.
10.XI
Rozwiązywanie umów o pracę
Zgodnie z art. 30 § 1 kodeksu pracy(KP.)umowa o pracę rozwiązuje się:
1). Na mocy porozumienia stron
Porozumienie stron jest to forma najmniej konfliktowego rozwiązania umowy o pracę. Jest to umowa rozwiązująca stosunek pracy. Może być ona zawarta w dowolnej formie i w każdej chwili istnienia stosunku praacy. Obligatoryjnym elementem porozumienia jest data stosunku pracy.
2.) Przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia, tzw. rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem.
Wypowiedzenie jest to jednostronne oświadczenie woli pracownika lub pracodawcy. Powoduje ustanie stosunku pracy z upływem jego okresu i z reguły w terminie ustalonym przez pracodawcę jako dzień, w którym może nastąpić ustanie stosunku pracy, zazwyczaj jest to sobota albo ostatni dzień miesiąca. Wypowiedzenie rozpoczyna swój bieg w momencie dojścia do wiadomości drugiej strony stosunku prawnego, w taki sposób że mogła się z nim zapoznać.
3). Przez oświadczenie jednej ze stron, bez zachowania okresu wypowiedzenia, tzw. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Rozwiązanie umowy bez wy powiedzenia, powoduje rozwiązanie stosunku pracy w momencie dojścia do wiadomości pracownika w taki sposób, że mógł się zapoznać z jego brzmieniem.
4.) Z upływem czasu na który była zawarta umowa.
5.) Z dniem ukończenia pracy dla której była zawarta umowa.
Umowa o pracę na okres próbny rozwiązuje się z upływem tego okresu, a przed jego upływem może być rozwiązana za wypowiedzeniem. Oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, powinno nastąpić na piśmie. W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. W myśl art. 32 § 1 KP. każda ze stron może rozwiązać za wypowiedzeniem umowę o pracę zawartą na okres próbny, bądź na czas nieokreślony. Rozwiązywanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia. Zgodnie z art. 33 przy zawieraniu umowy o pracę na czas określony, dłuższej niż 6 miesięcy, strony mogą przewidzieć dopuszczalność wcześniejszego rozwiązania tej umowy, za dwu tygodniowym wypowiedzeniem. Z przepisy tego wynika, że umowy o pracę na czas określony podlegają wypowiedzeniu, jeżeli obejmują one okres dłuższy niż 6 miesięcy i gdy strony zawarły w umowie postanowienie o jej wypowiedzeniu. Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na okres próbny wynosi:
1). Trzy dni robocze, jeżeli okres próbny nie przekracza dwóch tygodni.
2). Jeden tydzień, jeżeli okres próbny jest dłuższy niż dwa tygodnie.
3). Dwa tygodnie, jeżeli okres próbny wynosi trzy miesiące.
Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi:
1).Dwa tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy.
2). Jeden miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy.
3). Trzy miesiące jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.
W myśl art. 52 § 1 KP. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w przypadku:
1). Ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.
2). Popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnienie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste, lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem.
3). Zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie jednego miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.
8.XII
Struktura organizacyjna NFZ i jego organy
Narodowy fundusz zdrowia jest państwową jednostką organizacyjną posiadającą osobowość prawną. Ze względu na fakt że fundusz jest osobą prawną oprucz przepisów omawianej ustawy, będą miały do niego zastosowanie przepisy działu drugiego(osoby prawne), księgi pierwszej Kodeksu Cywilnego.
Osobami prawnymi są: Skarb Państwa i jednostki organizacyjne którym przepisy szvzególne przyznają osobowość prawną. Osoba prawna działa przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie i w opartym na niej statucie.
Struktura organizacyjna funduszu.
W skład funduszu wchodzi centrala funduszu oraz 16 działów wojewudzkich funduszu, utworzonych zgodnie z podziałem terytorialnym państwa. Ponad to większość oddziałów wojewódzkich funduszu posiada swoje delegatury poza miastami wojewódzkimi.
Podstawą prawną działania funduszu są przepisy ustawy u statutu, który jest nadawany przez prezesa rady ministrów w drodze rozporządzenia. Do podstawowych zadań funduszu zaliczamy finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej, oraz przeprowadzanie konkursu ofert, rokowań , a także zawieranie umów ze świadczeniodawcami o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Szczegółowy zakres działania funduszu określa art. 97 ustęp 3 usawy. Fundusz ma obowiązek zarządzać środkami finansowymi, stanowiącymi jego przychody. Fundusz nie może być właścicielem zakładów opieki zdrowotnej, ani nie może posiadać w jakiej kolwiek formie praw własności w stosunku do podmiotów prowadzących ZOZ- y. Ponad to fundusz nie może wykonywać działalności gospodarczej.
Art. 98 utęp 1 ustawy wy mienia cztery organy funduszu:
- Rada funduszu
- Prezes funduszu
- Rady oddziałów wojewódzkich funduszu.
- Dyrektorzy działów wojewódzkich funduszu.
W sprawach nie zastrzeżonych dla zakresu zadań rady funduszu , rady odziału wojewódzkiego funduszu lub dyrektora działu wojewódzkiego funduszu, organem właściwym jest prezes funduszu.
Skład rady funduszu, jej zadania i kompetencje.
Rada funduszu składa się z dziewięciu osób powołanych przwz prezesa rady ministrów. Szczegółowy tryb powoływania członków rady funduszu określa art.99 ustęp 1 ustawy. Kadencja członków rady trwa 5 lat. Rada działa na podstawie uchwalonego przez siebie regulaminu. Wybiera ona ze swojego grona przewodniczącego, który zwołuje posiedzenia rady i nim przewodniczy. W skład rady funduszu mogą wchodzić osoby, które spełniają łącznie waruki określone w art.99 ustęp 5 ustawy.
Art. 99 ustęp 6 ustawy określa funkcje jakich członkowie rady funduszu nie mogą pełnić jednocześnie.
Zadanie rady funduszu- do podstawowych zadań zaliczamy: kontrolowanie bieżącej działalności funduszu we wszystkich dziedzinach jego działalności a także układanie planu pracy funduszu na dany rok, oraz rzeczowego planu wydatków inwestycyjnych.
Szczegółowo zsdania rady funduszu określa art. 160 ustęp 1 uatawy. W celu wykonania swoich obowiązków rada funduszu ma prawo rządać od prezesa funduszu sprawozdań i wyjaśnień. Natomiast nie ma ona prawa wydawać prezesowi funduszu wiążących poleceń dotyczących bieżącej działalności funduszu. Uchwały rady funduszu zapadająwiększościągłosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby członków rady. W przypadku równej liczby głosów rozstrzyga głos przewodniczącego rady.
Odwoływanie rady członków.
Prezes rady ministrów obligatoryjnie odwołuje członków rady funduszu przed upływem kadencji jeżeli zaistnieje któraś z przesłanek określonych w art. 100 ustęp 5 ustawy. Natomiast przed upływem kadencji członka rady funduszu prezes rady ministrów może odwołać go także na podstawie wniosku podmiotu który wnioskował o jego powołanie.
Zadania i kompetencje prezesa funduszu.