1. Działy geodezji

2. Skale bazowe map zasadniczych : 1:5 000, 1:2 000, 1:1 000 i 1:500

skale bazowe:

1 :   500      dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu

1 : 1000     dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych, oraz

1 : 2000     dla  pozostałych zwartych terenów osiedlowych, terenów rolnych o drobnej…..

1 : 5000    dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych

3. Kryteria doboru skali map zasadniczych

 Zasadniczymi kryteriami doboru skali bazowej mapy są:

- stopień zagęszczenia terenu szczegółami sytuacyjnymi, stanowiącymi treść mapy zasadniczej,

- stopień wyposażenia terenu w urządzenia poziemne,

- Przewidywane zamierzenia inwestycyjne. 

4. Szczegóły terenowe I, II i III grupy - dokładność ich wyznaczania w pomiarach sytuacyjnych

Szczegóły terenowe ze względu na ich charakter oraz różne dokładności identyfikacji ich zarysów i różne wymagania dokładnościowe pomiaru, dzielą się na trzy grupy.

1. Do I grupy dokładnościowej pomiaru należą trwałe szczegóły terenowe o wyraźnych, jednoznacznie określonych granicach lub konturach.

2. Szczegółami I grupy dokładnońciowej są:

a) zastabilizowane znakami naziemnymi punkty osnowy wysokościowej, punkty podstawowej osnowy grawimetrycznej i punkty wiekowe osnowy magnetycznej,

b) znaki graniczne granicy Państwa, jednostek podziału administracyjnego i działek,

c) punkty załamania granic działek,

d) obiekty i urządzenia techniczno - gospodarcze, jak: budowle i budynki,

e) elementy naziemne uzbrojenia terenu i studnie,

f) obiekty drogowe i kolejowe, takie jak: mosty, wiadukty, przejazdy, tunele, estakady, tory kolejowe i tramwajowe, budynki stacyjne itp.,

g) szczegóły uliczne, takie jak: krawężniki, latarnie, słupy, pomniki, figury i trwałe ogrodzenia.

    Do II grupy dokładnościowej pomiaru należą szczegóły terenowe o mniej wyraźnych i mniej trwałych konturach, a mianowicie:

a) punkty załamań konturów budowli i urządzeń ziemnych, jak: tamy, wały ochronne, groble, kanały, rowy, nasypy, wykopy,

b) boiska sportowe, parki i zieleńce, trawniki itp.,

c) drzewa przyuliczne i pomniki przyrody,

d) elementy podziemne uzbrojenia terenu, 

   Do III grupy dokładnościowej pomiaru należą następujące szczegóły terenowe:

a) punkty załamań konturów użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych,

b) naturalne linie brzegowe wód płynących i stojących (wody o nieuregulowanej linii brzegowej),

c) linie podziałowe na oddziały w lasach państwowych,

d) punkty załamań dróg dojazdowych przebiegających wewnątrz terenów stanowiących własność państwową lub dróg dojazdowych prywatnych,

e) inne obiekty o niewyraźnych konturach.

 

Określenie położenia szczegółów terenowych względem najbliższych elementów poziomej osnowy geodezyjnej powinno być wykonane przy pomiarze bezpośrednim z dokładnością:

0,10 m dla I grupy szczegółów terenowych,

0,30 m dla II grupy szczegółów terenowych,

0,50 m dla III grupy szczegółów terenowych, (o ile dokładność identyfikacji ich zarysów jest nie mniejsza od 0,50m)

5. Dokładność pomiarów wysokości pkt. terenowych

???

6. Miary długości stosowane w USA i Anglii.

Anglicy używają jardów, cali i mil do pomiaru długości (1 mila angielska to 1,609344 km)

1 inch (in) = 2.54 cm

1 foot (ft.) = 12 in = 30.4 cm

1 yard(yd.) = 3 ft. = 91.4 cm

1 statute or land mile (mi.) 1760 yds = 5280 ft. = 1609 m

7. Wzory i definicje błędu prawdziwego i pozornego.

???

8. Podać wzór na błąd średni pojedynczej obserwacji i wartości najbardziej prawdopodobnej

???

9. Podać definicję skali oraz sposoby przedstawiania skali.

Skalą nazywamy stosunek długości l poszczególnych odcinków na mapie do długości L rzutów tych odcinków na płaszczyznę poziomą w terenie. Skalę mapy zapisujemy w postaci ułamka , którego licznik jest równy jedności. Mianownik wyraża, ilu jednostkom długości w terenie odpowiada określona jednostka długości na mapie. Skalę można również przedstawić graficznie. Taki zapis skali nazywa się podziałką (liniowa lub transwersalną). Podziałka ma określoną dokładność, która jest długością najmniejszego odcinka, wykreślonego na danej podziałce, pomnożoną przez mianownik skali M. Gdzie M =
.

10. Sporządzić przedziałkę transwersalną w skali 1: 500 o podst. 5 cm.

11. Znaki geodezyjne

12. Interpretacja metod obliczania pól powierzchni.:

-metoda analityczna

-metoda graficzna

-metoda mechaniczna

-metoda kombinowana

13. Metodyka obliczania pół powierzchni metodą analityczną:

Polega na obliczeniu pól na podstawie elementów liniowych i kątowych zmierzonych w terenie. Będą to figury geometryczne, takie jak : kwadraty, prostokąty, trójkąty itp. Figury te dzielimy zwykle na trójkąty , a niektóre elementy odczytujemy z mapy bądź mierzymy w terenie. Pole powierzchni trójkątów możemy wyznaczyć na podstawie różnych jego elementów geometrycznych. Np. ze wzoru P=
ah_{a .}

W celu zwiększenia dokładności obliczeń należy je zawsze wykonać dwukrotnie na podstawie różnych elementów. Znając współrzędne prostokątne wieloboków, obliczamy pole ze współrzędnych, stosując wzory : 2P=Σ(x_i+x_i+1)(y_i+1-y_i)

14.Tok czynności przy obliczaniu pow. Planimetrem - wzory

Kolejność czynności podczas planimetrowania:

a) zaznaczyć początek obwodzonego pola i odczytać wskazania planimetru.

b)obwieść kontur mierzony i odczytać powtórnie wskazania planimetru.

c)obliczyć różnicę odczytów i pomnożyć przez stałą planimetru.

15. Zasady planimetrowania

Wodzik ustawiamy w wybranym punkcie konturu, odczytujemy z licznika obrotów i kółka całkującego stan początkowy urządzeń odczytowych, obwodzimy wodzikiem granice konturu w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, aż do punktu początkowego i odczytujemy stan końcowy urządzeń odczytowych. Różnica odczytów n, wskazująca obrót kółka całkującego jest proporcjonalna do pola P mierzonego konturu. P=nC

Gdzie n-liczba działek , C-stała planimetru. Z pomiarów liczymy średnią.

16. Przedstawić schematycznie osie w niwelatorze .

17. Interpretacja ciągów niwelacyjnych

Pomiar różnicy wysokości dwóch punktów ze stanowiska nazywany jest pomiarem przęsła. Szereg związanych ze sobą przęseł tworzy ciąg niwelacyjny  

     Pierwszy punkt A ciągu jest o znanej wysokości, albo przypisuje się mu dowolną wysokość w przyjętym lokalnym układzie odniesienia. Znając wysokość punktu A i pomierzoną różnicę wysokości na pierwszym przęśle, oblicza się wysokość punktu B. Punkt B dla drugiego przęsła staje się punktem o wysokości znanej, co pozwala obliczyć punkt C itd. Mierząc różnice wysokości na poszczególnych przęsłach można liczyć wysokość kolejnych punktów. 

   Opisany ciąg niwelacyjny jest ciągiem jednostronnie dowiązanym do punktu A. Ponieważ dla ciągu jednostronnie dowiązanego nie ma możliwości kontroli wyników pomiaru, istnieje więc wiele ograniczeń jego stosowania. Możliwość, wykrycia błędów i ocen dokładności zaczyna się na punkcie o znanej wysokości i kończy na tym samym punkcie.

   Ciąg niwelacyjny dwustronnie dowiązany zaczyna się i kończy na punktach o znanych wysokościach Zaś ciąg niwelacyjny zamknięty zaczyna się i kończy na tym samym punkcie o znanej wysokości.   Niwelacja ciągu powinna być wykonana w dobrych warunkach atmosferycznych i przy dobrej widoczności, sprawnym (zrektyfikowanym) niwelatorem. Długości celowych na stanowiskach nie powinny przekraczać 50 m w przypadku niwelacji technicznej i 30 do 40 metrów w przypadku niwelacji precyzyjnej. Pomiar na każdym stanowisku wykonujemy metodą niwelacji ze środka, starając się zachować podobne długości celowych na każdym stanowisku. Wyniki pomiarów są zapisywane w dzienniku niwelacyjnym.       

18. Warunki niwelatora

Najważniejszym warunkiem geometrycznym niwelatorów libelowych jest to, aby oś celowa lunety była równoległa do osi libeli niwelacyjnej. W niwelatorach automatycznych warunek dotyczy sprawdzenia i rektyfikacji prostopadłości płaszczyzny głównej libeli okrągłej do osi obrotu niwelatora. Oraz sprawdzenie działania kompensatora w granicach dokładności pionowego ustawienia osi obrotu niwelatora według wskazań libeli okrągłej.

19. Sprawdzanie i rektyfikacja warunku równoległości niwelatora.

??????/

20. Obliczyć i wyrównać przykładowy ciąg niwelacyjny zamknięty metodą różnic wysokości. ??????????/

21. Obliczyć i wyrównać przykładowy ciąg otwarty metodą horyzontu. ???????

22. Jakie błędy niwelatora eliminujemy przy metodzie ze środka?

??

23. Metody niwelacji geometrycznej

-metoda niwelacji ze środka charakteryzująca się tym, że niwelator ustawiamy w równych odległościach pomiędzy punktami, których różnicę wysokości wyznaczamy

-metoda w przód, polega na tym, że niwelator jest ustawiony nad jednym z punktów, których różnicę wyznaczamy.

24. Niwelacyjne prace projektowe.

????

25. Przedstawić metodykę wyznaczania linii poziomych i z zadanym spadkiem

26. Profil podłużny i poprzeczny przez rzekę.

27. Interpretacja niwelacji spadku zwierciadła wody w rzece

????????????

28. Zasady kreślenia warstwic

29. Metody interpolacji warstwic

a)metoda z zastosowaniem linii równoległych warstwic.

b)metoda z zastosowaniem liniału z podziałem milimetrowym i ekierką.

c)metoda graficzna

30. Profil podłużny z planu warstwicowego.

??????????????

---