Flektyw - element odmiennego leksemu, stanowiący wykładnik jego funkcji gramatycznych. Jest (wraz z tematem fleksyjnym) częścią formy fleksyjnej danego leksemu. Flektywem może być morfem lub czasownik posiłkowy.
Np. w czasowniku piliśmy flektywem jest ciąg liśmy, wskazujący na czas, rodzaj i liczbę. Natomiast w formie będzie piła flektywem jest czasownik posiłkowy będzie i końcówka -ła.
Temat fleksyjny: część wyrazu tekstowego pozostała po odcięciu końcówki fleksyjnej przypadkowej lub osobowej. Może być:
równy morfemowi leksykalnemu (rdzeniowi); dom, kosz, biały
połączeniem rdzenia z morfemem lub morfemami słowotwórczymi (przyrostkami albo przedrostkami); domek, koszykarz, białawy
połączeniem rdzenia z morfemami słowotwórczymi lub/i formotwórczymi; bielszy, wyniesiony
dom - w każdej formie fleksyjnej taka sama postać
trzeć : trę (rz:r) - tematy alternujące
tematy oboczne - jakaś część stała + dezintegracje, np. mieszczanin, mieszczanin-a, mieszczan-ø
tematy supletywne - tworzymy formy danego wyrazu w oparciu o różne tematy fleksyjne, np. człowiek - ludzie, rok - lata, zły - gorsy
Końcówka fleksyjna- końcowa cząstka wyrazu, znajdująca się po -- temacie fleksyjnym, która zmienia się podczas odmiany. Wyróżniamy dwa typy końcówek - końcówki przypadków i osobowe. Przykłady końcówek przypadków w liczbie pojedynczej: Jeżeli przy odmianie wyrazu pojawiają się formy "bez końcówki" wówczas mówimy o końcówce zerowej i oznaczamy ją symbolem 0. Z taką końcówką zerową spotykamy się w formach: film, pływa, nudził się, nudzili się. Końcówki fleksyjne wskazują, jaką rolę odgrywa wyraz w zdaniu. Końcówki informują również o liczbie, rodzaju, a w przypadku końcówek osobowych o osobie. Końcówki, jak sama nazwa wskazuje, zwykle występują na końcu wyrazu. Nie zawsze jednak - pozorny wyjątek stanowią zrosty. Odmianie bowiem podlega często również pierwszy człon złożenia, por. np. Wielkanoc - Wielkiejnocy, Białystok - Białegostoku. Ciekawym przykładem zrostów są liczebniki typu pięćset, sześćset - pięciuset, sześciuset.
W polszczyźnie spotykamy się również z końcówkami ruchomymi. W języku polskim końcówkami ruchomymi są końcówki l. i 2. osoby l. pój. i l. mn. czasownika: -m (-em) -ś,(-eś), -śmy, -ście (chodziłem, chodziłeś, chodziliśmy, chodziliście). Końcówki te występują w formach czasu przeszłego i w trybie przypuszczającym. Łączą się one albo z tematem czasownika, albo z jednym z wyrazów poprzedzających czasownik, np. Czyście zwariowali?; Czy zwariowaliście?
Forma fleksyjna - wyraz odmienny w jednej ze swoich rozlicznych możliwości, czyli form gramatycznych.
np. mianownik - dom, dopełniacz - dom-u - odrębne formy fleksyjne
Budowa formy fleksyjnej
Forma fleksyjna może być pojedynczym słowem (forma syntetyczna) lub ciągiem słów (forma analityczna). Wyodrębnić w niej można temat fleksyjny i część gramatyczna.
Formy proste (syntetyczne) - formy fleksyjne równe jednemu wyrazowi tekstowemu, mające budowę dwuczłonową, gdzie członem pierwszym jest temat fleksyjny, będący nosicielem znaczenia leksykalnego, zaś członem drugim morfem fleksyjny (końcówka fleksyjna), który jest wykładnikiem wartości kategorii gramatycznych.
Formy złożone (analityczne) - formy fleksyjne złożone z dwóch wyrazów tekstowych np. rzeczownik z przyimkiem: do prac-y, gdzie przyimek jest współwyznacznikiem (łącznie z końcówką fleksyjną rzeczownika) wartości przypadka.
Formy fuzyjne - typ budowy formy gramatycznej charakteryzujący się tym, że nie jest możliwe wyróżnienie w niej tematu i końcówki fleksyjnej. W języku polskim za formy fuzyjne uważa się formy fleksyjne zaimków osobowych ja, ty, my, wy oraz formy fleksyjne zaimka zwrotnego się.
Formy aglutynacyjne - formy fleksyjne, w których z zasady wykładnikami różnych kategorii fleksyjnych są różne morfy fleksyjne.