Demokryt z Abdery
Życie:. Żył w latach 460 - 375 p.n.e. i pochodził z Abdery. Kształcił się u Leucypa a poza tym spadek pozwolił mu odbyć w młodości dalekie podróże. Ciche i nauce oddane życie spędził w rodzinnym mieście, z dala od publicznego i ruchliwego życia, jakie wiedli współcześni mu filozofowie- sofiści w Atenach. O jego charakterze chodziły w starożytności sprzeczne wieści: dla pogodnego zapewne uosobienia otrzymał przezwisko „śmiejącego się filozofa”. Był wybitnym uczonym o olbrzymim zakresie wiedzy.
Pisma: Sześćdziesiąt jego dzieł TRASYLLOS ułożył za panowania Tyberiusza w piętnaście tetralogii. Wszystkie te dzieła zaginęły. Były między nimi pisma etyczne, była teoria wszechświata, traktaty o planetach, o przyrodzie, o naturze człowieka, o duszy, o kształtach, o barwach, o obrazach, traktat logiczny, czyli kanon, rozprawa o dźwiękach, o ogniu, o zarodkach, o kamieniach, traktaty geometryczne i arytmetyczne, astronomia, uranografia, geografia, pisma o rytmach i harmonii, o poezji, o piękności wyrazów, o dźwięcznych i niedźwięcznych wyrazach, pisma gramatyczne, m.in. o czasownikach, pisma techniczne, medyczne, agronomiczne, hodowlane, strategiczne.
Poglądy: Demokryt znany jest przede wszystkim jako twórca, atomizmu, choć miał poprzednika w swym zapomnianym mistrzu, Leukipposie. Demokryt żył współcześnie z Sokratesem, ale przez historię zaliczony został do filozofii przedsokratejskiej. Koncepcja atomistyczna o tyle zaważyła na etyce Demokryta, że nie miał on złudzeń, co do nieśmiertelności duszy, która po śmierci człowieka - jak wszystko, co składa się z atomów - miała ulegać rozkładowi.
Uważał, że w człowieku występują dwie władze: władza intelektualna (rozum) i władza odpowiedzialna za działanie, którą określał mianem serca (obie łącznie należały do duszy). Ideałem był dla niego człowiek, który osiągnął pełne zespolenie tych dwóch władz. Ten ideał Demokryt określał mianem, eutymii (co znaczy: posiadanie dobrego serca. Demokryt opowiadał się za ścisłym rozumieniem sprawiedliwości i za bezwzględnym przestrzeganiem jej nakazów. Szczęście było gwarantem przyjemności (a nie odwrotnieIndywidualny rys mają przekonania Demokryta dotyczące życia rodzinnego: filozof nie tylko nie uznawał troski o zostawienie potomstwa za obowiązek człowieka, ale wręcz zalecał powstrzymanie się od nadmiernego płodzenia ludzi. Był także przeciwny małżeństwu.
Demokryt uznawał, że wszystko musi być zbudowane z małych, niewidocznych cząsteczek - atomów.
Słowo atom oznacza „ niepodzielny ” Cegiełki będące budulcem przyrody muszą być poza tym wieczne. Demokryt sądził też, że atomy muszą być trwałe i mieć pewną masę. Nie mogą być natomiast identyczne. Uważał, że w przyrodzie znajdują się nieskończenie wiele atomów. Niektóre są okrągłe i gładkie, inne chropowate, o nieregularnym kształcie, mogą łączyć się w rozmaite ciała, wszystkie są wieczne, niezmienne i niepodzielne, poruszają się w próżni, ale ponieważ mają najrozmaitsze „ haki ” i „ zaczepy ”, stale się łączą, tworząc rzeczy, które znajdują się wokół nas. „Naprawdę istnieją tylko atomy i próżnia, a słodycz i gorycz, ciepło i barwa są subiektywne; mniema się i wyobraża, że istnieją postrzegane własności, tymczasem nie istnieją, a istnieją tylko atomy i próżnia”
Uważał, że jedyne, co istnieje, to atomy i próżnia. Ponieważ nie wierzył w istnienie niczego innego poza światem materialnym, był materialistą. Gdy postrzegamy coś za pomocą zmysłów, to, dlatego, że atomy poruszają się w próżni
Demokryt wyobrażał sobie, że dusza składa się ze szczególnie regularnych i gładkich „ atomów dusz ”. Kiedy człowiek umiera, atomy duszy rozpierzchają się na wszystkie strony. Później mogą wchodzić w skład nowej, tworzącej się duszy.
Oznacza to, że dusza ludzka nie jest nieśmiertelna, związana jest z mózgiem, a więc gdy mózg przestaje istnieć, przestaje także istnieć nasza świadomość.
Oddziaływanie: Filozoficzne poglądy Demokryta znane były w Grecji bardzo szeroko, ale wielu filozofów je odrzuciło. Szczególnie ostro zwalczał je Platon, który znał dzieła Demokryta, ale nigdzie w pismach nie wymienił go z imienia. Najważniejszymi spadkobiercami Demokryta stali się epikurejczycy [Epikur], którzy przejęli nie tylko, atomizm, ale także niektóre elementy etyki, takie jak podział potrzeb cielesnych na konieczne i niekonieczne czy koncepcję spokoju ducha jako celu życia ludzkiego.