O Mszy świętej

 

Msza Św. w obrazkach

Szczycą się kościoły wschodu liturgią św. Jakuba apostoła, bo zachwyca ich wzniosłością modlitw, niezrównaną pięknością i rozmaitością obrzędów swoich. Strzegą pilnie z tej liturgii innych dwóch powstałych, św. Bazylego i św. Jana Chryzostoma, bo wieje z nich pewien zapach mądrości i świętości, którymi ci wielcy biskupi i wielcy święci napełnili Kościół Boży. My jeszcze więcej mamy powodów, do szanowania naszych pięknych swoją prostotą obrzędów. Bo oprócz cechy mądrości i świętości, liturgia nasza, nosi niezatartą pieczęć powagi apostolskiej i nieomylności, wyciśniętą przez tych, którym Zbawiciel przyrzekł że nie "ustanie ich wiara".

x. Antoni Nojszewski, Liturgia rzymska, Warszawa 1914, s. 16 

W istocie Msza rzymska nie jest niczym innym jak liturgiczno-symbolicznym przyobleczeniem prawdy. Ośrodek świętego mysterium stanowi przeistoczenie, dokonane za pomocą słów Chrystusa. Dzięki temu poznaniu ukazuje się nam istota tej liturgii mszalnej, którą określamy mianem Matki wszystkich Kościołów.

Johannes Brinktrine, Msza Święta, Warszawa 1957, s. 258

Jeżeli spojrzymy na Mszę katechumenów jako na całość, to ukaże się ona jako wielkie dzieło sztuki, jedyne w literaturze kościelnej. Materiał, który posłużył do wzniesienia tego przedziwnego gmachu, pochodzi z najróżnorodniejszych kultur: żydowsko-wschodniej, grecko-hellenistycznej, rzymsko-łacińskiej, germańsko-średniowiecznej, a mimo to poszczególne części są tak dobrze połączone, że stanowią strukturę pełną harmonii i piękna. Do wzbogacenia i upiększenia struktury Mszy rzymskiej przyczyniły się liturgie Wschodu i Zachodu. Łączą się one zgodnie z sobą i zlewają w liturgii Matki wszystkich Kościołów. Trudno znaleźć w literaturze religijnej taką różnorodność i bogactwo poszczególnych części, a zarazem taką spoistość i jedność. Wszystkie inne twory ducha, nawet religijne, niosą z sobą cechy narodowości i odzwierciedlają kulturę danego narodu, natomiast liturgia  Mszy rzymskiej, która już w swojej pierwszej części zgromadziła w przepięknej harmonii elementy różnych kultur, nowych i starych, jest ponadnarodowa, stanowi symbol powszechności Kościoła Chrystusowego, gromadzi w swym łonie, w jednej wierze, narody i ludy wszystkich czasów, chociaż różnorodnych ras, zwyczajów, języków i kultur. Artykuł wiary o una Ecclesia catholica znalazł najnaturalniejszą i najwyższą wymowę liturgiczną w monumentalnej strukturze rzymskiej Mszy katechumenów. To wspaniałe dzieło sztuki jest godne służyć za przedsionek świątyni, w której odprawia się wielką Ofiarę ludów, Najświętszą Eucharystię, twórczy symbol jedności i katolickości Kościoła.

Johannes Brinktrine, Msza Święta, Warszawa 1957, s. 106

Podstawowy błąd większości innowatorów polega na tym, że wyobrażają sobie, iż nowa liturgia zbliży świętą ofiarę Mszy do wiernych, że pozbawiona starych rytuałów Msza wkracza obecnie w sam nurt naszego życia. Pytanie brzmi jednak: czy bardziej zbliżymy się do Chrystusa we Mszy przez wznoszenie się do Niego, czy przez ściąganie Go w dół, do naszego własnego, przeciętnego, prozaicznego świata? Innowatorzy chcieliby zastąpić świętą bliskość Chrystusa niestosowną poufałością. Właśnie nowa liturgia grozi udaremnieniem kontaktu z Chrystusem, ponieważ osłabia szacunek wobec tajemnicy, uniemożliwia oddawanie czci i niweczy zmysł sacrum.

Dietrich von Hildebrand

Pierwszym znamieniem antyliturgicznej herezji jest nienawiść do tradycji wyrażonej w sformułowaniach używanych w kulcie Bożym. Każdy sekciarz, który pragnie wprowadzenia nowej doktryny, niezawodnie staje w obliczu liturgii, będącej najgłębszym, najlepszym wyrazem tradycji, i od tej pory nie spocznie, dopóki nie zagłuszy tego głosu tradycji, dopóki nie porwie na strzępy owych stronic przypominających wiarę minionych stuleci. W istocie, w jaki sposób mogły zainstalować się i przejąć kontrolę nad masami luteranizm, kalwinizm, anglikanizm? Wszystko, co musiały zrobić, to zastąpić stare księgi i wyrażenia nowymi, i dzieło zostało dokonane. (...)

Drugą zasadą antyliturgicznej sekty - zastąpienie sformułowań nauczania kościelnego czytaniami z Pisma świętego. Przynosi im to dwie korzyści: po pierwsze, uciszenie głosu tradycji, którego zawsze się lękają. (...) Wiadomo od wielu stuleci, że pierwszeństwo przyznawane przez heretyków Pismu świętemu przed definicjami Kościoła nie ma innego uzasadnienia, jak tylko ułatwienie uczynienia słowa Bożego według ich własnych wyobrażeń i manipulowanie nim do woli. (...)

Wszyscy oni bez wyjątku zaczynają od powrotu do starożytności. Chcą oczyścić chrześcijaństwo ze wszystkich ludzkich błędów i sentymentów, które mogły się z nim zmieszać; chcą je oczyścić ze wszystkiego, co „fałszywe” i „niegodne Boga”. Wszystko czego chcą, to powrót do źródeł, dlatego też stwarzają pozory powrotu do kolebki chrześcijańskich instytucji. W tym celu skracają, wymazują, wycinają; wszystko biorą w swoje ręce. Ktoś, kto czekał na ukazanie się pierwotnej czystości kultu Bożego, w pewnej chwili orientuje się, że został zasypany nowymi formułami, powstałymi poprzedniej nocy, niezaprzeczalnie ludzkimi, ponieważ ten, kto je stworzył, wciąż stąpa po ziemi. (...)

Dążą do usunięcia z liturgii wszystkich ceremonii, wszystkich sformułowań, które wyrażają tajemnice. Nazywają przesądami i bałwochwalstwem wszystko, co nie wydaje im się całkowicie racjonalne, a przez to ograniczają wyrażanie wiary, zaciemniając przez wątpienie, a nawet przez negację, każde spojrzenie otwarte na świat nadprzyrodzony. (...)

Dlatego dość już sakramentaliów, błogosławieństw, obrazów, relikwii świętych, procesji, pielgrzymek etc. Koniec z ołtarzem, wystarczy tylko stół; dość już ofiary tak jak w każdej religii, wystarczy jedynie posiłek. Koniec z kościołem, wystarczy dom zgromadzeń. Dość architektury religijnej, gdyż brak już tajemnicy. Dość chrześcijańskiego malarstwa czy figur, gdyż nie ma już religii doświadczanej zmysłami. A wreszcie dość poezji w kulcie, którego nie chroni już miłość ani wiara. (...)

Odzierając liturgię z upokarzającego dla rozumu misterium, protestantyzm postarał się nie zapomnieć o praktycznych konsekwencjach, to znaczy o uwolnieniu od trudu i wysiłku dla cielesnej natury, nałożonego przez reguły „liturgii papistów”. A zatem, po pierwsze i najważniejsze, koniec z postami, koniec ze wstrzemięźliwością, koniec z klękaniem na modlitwie. Koniec z codziennymi obowiązkami sług świątyni, nigdy więcej kanonicznych modlitw do odmówienia w imieniu Kościoła. Bieg wydarzeń pokazał, że wiara i miłość, które karmią się modlitwą, szybko wyparowały z szeregów reformatorów, podczas gdy wśród katolików cnoty te nieustannie karmią wszelkie akty poświęcenia Bogu i człowiekowi, ponieważ chronią je niewyczerpane skarby liturgicznej modlitwy kleru diecezjalnego i zakonnego, w której ma swój udział cała społeczność wiernych.

Dom Prosper Gueranger OSB

Msza św. jest największym misterium Kościoła zrodzonym z Ofiary krzyżowej, ukształtowanym przez życie Mistycznego Ciała Chrystusa. Misterium tego nie należy naginać do takich czy innych zachcianek wiernych, ale przeciwnie - wierni powinni nałamywać się i czynić cały wysiłek w poznawaniu i przeżywaniu odwiecznych form. Niezmienny język i niezmienne ceremonie podkreślają powszechność, jedność i wieczność Kościoła. Mają one też wielkie znaczenie psychologiczne, ludzie przyzwyczajają się do form i przywykli z określonymi formami wiązać określoną treść. Protestanci odrzucili formy, a w miarę jak odrzucali formy, zrywali też z treścią dla chrześcijaństwa istotną.

Ks. Aleksander Fedorowicz

Kościół wobec Eucharystii zna tylko jeden gest: klęczenie! Jest to zupełnie zrozumiałe! Tak zawrotnej tajemnicy nie można powitać stojąco, należy się pochylić i upaść na kolana. Po wypowiedzeniu przez kapłana kilku słów nad małą Hostią niepokaźny kawałek chleba zawiera w sobie większy skarb, niż ziemia i cały wszechświat ze swoją krasą i przepychem.

bp Tihamér Tóth, Eucharystia

Częstym argumentem wrogów liturgii Kościoła Świętego i Mszy św. Wszechczasów są trudności z przystosowaniem obrzędów łacińskich do kultur ludów spoza Europy. W odpowiedzi na absurdalność tej tezy x. Ambroży Guillois w książce Wykład historyczny, dogmatyczny, moralny liturgiczny i kanoniczny wiary katolickiej... Tom II. s. 201-202. Warszawa 1892, przywołuje taką opowieść:

Ks. de Cheverus, misjonarz w Ameryce, a później biskup Montis Aluanensis (Montauban) i arcybiskup burdygaleński (Bordeaux), nawiedziwszy katolików do misji swojej należących, udał się do ziem Penobscot i Passamaquody, gdzie żyły gromady dzikich, tułających się śród lasów, bez stałych pomieszkań, cały czas przepędzając na polowaniu i rybołówstwie. W towarzystwie przewodnika szedł misjonarz od kilku dni przez ciemną puszczę, gdy jednego ranka (była to niedziela), usłyszał w oddaleniu liczne głosy, śpiewające bardzo harmonijnie. Ks. Cheverus przysłuchiwał się, szedł dalej, i z wielkim zadziwieniem rozpoznał znajomą sobie muzykę, to jest mszę Dumonta, która w katedralnych i znaczniejszych kościołach Francji bywa śpiewana w dni uroczyste. Co za rozrzewniające zdumienie! Jak słodkich wzruszeń serce jego doznawać musiało! W tem widowisku łączyły się z sobą razem tkliwość i wzniosłość; bo cóż bardziej rozczulającego, jak dzicy, którzy chociaż pozbawieni kapłana od lat pięciudziesiąt, niemniej wiernymi byli w święceniu dnia Pańskiego! Cóż wznioślejszego, jak święte pieśni, którym przewodniczyła sama tylko pobożność, rozlegające się zdala, śród nieprzebytych i majestatycznych lasów, z których głos serc tych dzikich ludzi podnosił się ku Niebu!

Dają się niekiedy słyszeć głosy, niby to mądrych i wykształconych, żeby lepiej było w języku ojczystym odprawiać, boby było więcej zbudowania. 
Odpowiadam: Ci, którzy tak mówią, pewnie najmniej chodzą na Mszę św. i o zbudowanie dbają.
Msza św. to nie - kazanie, lecz ofiara; nie rozmowa z ludem, lecz rozmowa z Bogiem. Lud rozumie, że kapłan za niego i z nim Pana Boga chwali i ofiarę oddaje, przeprasza i błaga. W każdej książce do nabożeństwa ma wykład Mszy św. Nie o rozumienie zresztą chodzi słów, wyrazów, lecz o wiarę, o nabożeństwo, z jakim kto przychodzi. Chciałby kto rozumieć, co kapłan mówi, musiałby go wpierw słyszeć mówiącego. A jakoż to podobne, w kościołach wielkich, ogromnych? Chybaby kapłan krzyczał, a i tak by mu głosu nie starczyło.
Koniec końcem: ci, coby chcieli przy Mszy św. mowy swojskiej, to nieprzyjaciele Kościoła.

Nauki katechismowe o prawdach wiary i obyczajów katolickiego Kościoła według Średniego Katechismu Deharba, Tom IV. O łasce i dobrych uczynkach. O Sakramentach w powszechności. O Sakramencie Chrztu, Bierzmowania i Eucharystii. Wydał x. J. Stagraczyński, Wydanie II, Poznań 1895, s. 348

---