Mniejszości Etniczne we wschodniej Europie.

Sytuacja mniejszości etnicznych w krajach wschodniej europy uległa radykalnej zmianie w ciągu ostatnich 50-ciu lat. Dwa, kontrastujące ze sobą zjawiska w tej materii pojawiły się po II wojnie światowej. Pierwsze -miało miejsce w latach 40-tych oraz 50-tych i ciążyło na etnicznych relacjach we wschodniej europie aż do upadku komunizmu. Państwa zależne od ZSRR dążyły do jednorodności narodowej. Oficjalnie, problem był związany z Niemcami i członkami narodów, które zostały anektowane przez Sowieckie Imperium, chociaż powody tych dwóch przyczyny tych spraw były zupełnie różne. Usunięcie Niemców (przede wszystkim z Polski, Czechosłowacji i Węgier) było znakiem historycznej sprawiedliwości oraz formą obrony przed tzw. „piątą kolumną” w przyszłości. Porozumienie pomiędzy nowymi państwami komunistycznymi, a Związkiem Radzieckim o wzajemnej wymianie członków mniejszości były znakiem braterskiej współpracy, pozwalającej ludziom żyć w ich ojczyznach. Niemcy oraz inne mniejszości nie były rozpatrywane przez strony rządowe. Było to ponad wszystko, ponieważ nowo ustalona komunistyczna ideologia skupiła się na konflikcie klasowym, uważając elementy etniczne i narodowe za zacofane, które muszą być wyeliminowane w przyszłym komunistycznym państwie.

Prezentowanie własnego państwa jako narodowo jednorodnego lub jako federacji idealnie ze sobą współpracujących federacji narodowości idealnie ze sobą współpracujących ma ważny polityczny wymiar, który jest wykorzystywany w polityce wewnętrznej. Służy to organizowaniu obywateli wokół celów wyznaczonych przez liderów partii komunistycznych, a nie marnowaniu czasu na nonsensowne oprawy. Oficjalna jednorodność narodowa była realizowana na różne sposoby: od politycznego ograniczania aktywności etnicznej (np. restrykcyjnego prawa do stowarzyszania) do eliminacji ze społecznego życia, często przy użyciu siły (np. niszczenie lokalnych społeczności etnicznych poprzez przymusowe migracje, zakaz używania etnicznego języka w oficjalnej komunikacji, narzucanie nazwisk na ludzi wg reguł języka narodowej większości. W rzeczywistości, federacja grup etnicznych bazowała na jednym narodzie (Rosjan w ZSRR, Serbów w Jugosławii, Czechów w Czechosłowacji). Te reprezentacje dominowały w politycznym i ekonomicznym życiu każdego z krajów. Oni byli liderami komunistycznych partii, które decydowały o wszystkim w sferze publicznej.

Polityka komunistów we wschodniej Europie polegała na wymazaniu egzystencji etnicznych mniejszości ze świadomości społecznej. Ludzie wierzyli, że żyją w jednorodnym kraju. Na przykład, Rumunii byli przekonani, że w ich kraju nie żyją żadne inne grupy narodowe; restryktywna polityka Ceausescu przeciwko węgierskiej mniejszości odniosła całkowity sukces. Obywatele sfederowanych państw musieli zapomnieć o etnicznym współzawodnictwie. Relacje pomiędzy tymi grupami były ustalone przez polityczne centra, to one określały jedne z nich jako dominujące, inne zaś jako uległe.

Ten relatywnie stabilny stan etnicznych relacji we wschodniej Europie zmienił się kompletnie po upadku komunizmu. Świadomość etniczności i etnicznych niezależności pojawiła się bardzo szybko. Przemieniło się to w różnego rodzaju relacje, niektóre z nich w otwarte konflikty. Możliwość wyrażenia przez etniczne grupy ich aspiracji, zburzyła mity o narodowej jednorodności oraz wzajemnej i udanej współpracy pomiędzy narodami również w państwach federacyjnych. Ponadto, suwerenność wcześniej podporządkowanych państw zapewniała więcej wolności dla obywateli, z tego powodu również więcej wolności dla etnicznych mniejszości.

Nowe postkomunistyczne rządy we wschodniej Europie stanęły twarzą w twarz z pięcioma problemami związanymi z nagłym zagrożeniem mniejszościowym. Po pierwsze oficjalnie uznać, że takie grupy istnieją w państwie, ze wszystkimi konsekwencjami przyznania się do tego. Po drugie większość narodowa musiała się przyzwyczaić do nowego rodzaju politycznych, ekonomicznych i społecznych problemów związanych z etnicznym współzawodnictwem i konfliktami interesów. Była to wyjątkowa sprawa, ponieważ realizacja celów mniejszości etnicznych często oznaczała redukcję dominacji większości narodowej, którą ta uzyskała krótki czas temu. Po trzecie, musiano dać mniejszością szerokie upoważnienia do decydowania o własnym losie, by powstrzymać konflikty, etniczny i społeczny nieład, który mógł prowadzić do podziału kraju. Po czwarte, prawa mniejszości miały być realizowane wg zachodnioeuropejskich standardów, które były związane z wielkim wysiłkiem tworzenia nowych standardów prawa, jak również nowej społecznej mentalności w odniesieniu do kwestii etnicznej. Piąte zagadnienie było regulacją stosunków z sąsiadującymi krajami, często powstałymi po 1989 r. szczególnie utwierdzającą powszechne granice i ochronę społecznych, politycznych, ekonomicznych i kulturowych praw mniejszości etnicznych we wzajemnych stosunkach. Rozwiązania powyżej wspomnianych problemów oznaczają zaakceptowanie wzorców zachodnioeuropejskiej demokracji jako własnych. W związku z tym budowana społeczna tożsamość powinna włączyć elementy, które określają europejską tożsamość: respektowanie praw człowieka (włączając prawa mniejszości) w politycznym i społecznym życiu, wolne media, wolną konkurencję, etc. Zasadniczo nowobudowana narodowa tożsamość musi posiadać cechy, które wykluczają jakiekolwiek przejawy szowinizmu.

Realizacja tych celów stała się bardzo ważna w czasie, gdy państwa postkomunistyczne zgłosiły akces do ekonomicznych i politycznych organizacji zachodnioeuropejskich. Państwa członkowskie jasno stwierdziły, że dla konfliktowych i niestabilnych politycznie państw nie ma miejsca w procesie integracji europejskiej. Członkowie Unii Europejskiej a także NATO, wykluczają możliwość przyjęcia nowych członków, którzy to zaniedbują demokratyczne obowiązki względem praw mniejszości narodowych.

1

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---