Fotogrametria - notatki, LEŚNICTWO SGGW, materiały leśnictwo, fotogrametria


FOTOGRAMETRIA

Fotogrametria- dział nauki i praktyki zajmujący się określeniem położenia, wymiarów i kształtu obiektów przestrzennych na podstawie ich obrazów fotograficznych.

Zalety pomiarów fotogrametrycznych

- do rejestracji (fotografowania) i pomiaru nie jest potrzebny bezpośredni kontakt z obiektem;

- wykonanie zdjęcia obiektu trwa bardzo krótko (ważne przy obiektach ruchomych);

- pomiar i opracowanie w warunkach kameralnych;

- możliwość powtórzenia lub uzupełnienia pomiarów;

- nie ma problemów z pomiarem dużej liczby pH;

- zdjęcia stanowią wierny i obiektywny obraz mierzonego obiektu i mają wartość archiwalną;

- opracowania fotogrametryczne mają charakter ciągły i są pozbawione subiektywizmu lub generalizacji.

Zalety fotogrametrycznych metod pomiarowych w porównaniu do pomiaru bezpośredniego:

- dokładność pomiarów- porównywalna (geodezja kilka cm, a fotogrametria kilkadziesiąt cm);

- szybkość opracowania większa (zwłaszcza duże powierzchnie);

- koszty opracowania - mniejsze.

Ograniczenia fotogrametrycznych metod pomiarowych:

- metoda nieopłacalna przy małych obiektach;

- ograniczenia z powodu warunków atmosferycznych;

- kosztowny sprzęt fotogrametryczny (w mln. złotych);

- złożony proces technologiczny tworzenia map;

- ograniczenia w dostępie do zdjęć (do niedawna).

Zdjęcia pomiarowe- są to zdjęcia, które nie mogą posiadać zniekształceń kątowych i liniowych. Zdjęcia te wykonuje się kamerami fotogrametrycznymi, wyposażonymi w obiektywy wysokiej klasy.

Podziały fotogrametrii:

- topograficzna;

- nietopograficzna (bliskiego zasięgu);

- lotnicza (aerofotogrametria);

- naziemna (terrofotogrametria);

- jednoobrazowa;

- dwuobrazowa.

Metody opracowań fotogrametrycznych:

- analogowe- optyczno mechaniczne rozwiązanie zależności między obiektem a jego obrazem fotograficznym (analogowe obrazy i analogowe urządzenia);

- analityczne- rozwiązanie zależności geometrycznych z wykorzystaniem techniki obliczeniowej (obrazy są jeszcze analogowe);

- cyfrowe- j.w. (obrazy w postaci cyfrowej).

Formy opracowań fotogrametrycznych:

- opracowanie graficzne np. mapa;

- opracowanie fotograficzne;

- opracowanie numeryczne - np. mapa cyfrowa (numeryczna) lub przetworzony obraz.

Rzut środkowy- aby otrzymać rzut środkowy odcinka AB na płaszczyźnie Π lub Π”, należy końce tego odcinka połączyć z punktem S nie leżącym na żadnej z tych dwóch płaszczyzn i wyznaczyć punkty przebicia tych płaszczyzn przez proste przechodzące przez punkty S.A. i SB. Otrzymane odpowiednio na płaszczyznach Π i Π” odcinki a b i a”b” są rzutami środkowymi odcinka AB. Punkt S nazywamy środkiem rzutów, płaszczyzny Π i Π” - płaszczyznami rzutów, zaś proste przechodzące przez rzutowane punkty i środek rzutów - promieniami rzutującymi.

O wyborze samolotu do wykonania zdjęć decydują:

-prędkość lotu; prędkość wznoszenia; stateczność lotu; długość drogi startu i lądowania; osiągania odpowiedniego pułapu lotu; możliwości umieszczenia kamery w pobliżu środka ciężkości samolotu (najmniejszy wpływ na jakość zdjęć)

Skala zdjęć lotniczych- nazywamy, stosunek długości odcinka na zdjęciu do długości odpowiadającego mu odcinka w terenie i zapisujemy w postaci ułamka 1/m. 1/m = f/H (stosunek ogniskowej do wysokości na której zrobiono zdjęcie). Skala zależy od długości ogniskowej. Zdjęcia o dużej skali mają mniejszy zasięg odtworzonego obrazu. Małe skale pokazują większe obszary, duże skale prezentują informacje bardziej szczegółowe.

Duża skala 1:2500; 1:500; mała skala 1;20000; 1:25000.

Rodzaje zdjęć lotniczych

- pionowe- wykonywane przy pionowym położeniu osi kamery. Płaszczyzna kliszy zajmuje wówczas położenie poziome. Utrzymanie w pionie osi kamery podczas wykonywania zdjęć z powietrza jest praktycznie niemożliwe, dlatego też zdjęciami pionowymi nazywamy zdjęcia, dla których odchylenie osi kamery od kierunku pionu nie przekracza 3° (praktycznie wynosi ono 1-1,5°, czyli są to zdjęcia prawie pionowe); do celów pomiarowych i topograficznych wykonywane są wyłącznie zdjęcia prawie pionowe; stosując stabilizację żyroskopową możemy uzyskać odchylenie osi od pionu nie przekraczające 3-5'

- ukośne- zdjęcia wykonane przy nachyleniu osi kamery w stosunku do kierunku pionu przekraczającym 3°; w tym do 45°- nachylone, powyżej 45°- zdjęcia perspektywiczne.

Radialne przesunięcie- jest to różnica między dachem a podstawą budynku. Radialne, bo mierzone od środka do zewnątrz. Zależy od ogniskowej kamery (krótsza - większe), skali( większa - większe); wysokości obiektu (im wyższy obiekt tym wyższe przesunięcie radialne).

Zespół zdjęć- są to wszystkie zdjęcia lotnicze wykonane dla danego fragmentu terenu.

Szereg zdjęć- są to kolejne zdjęcia wykonane w określonych odstępach czasu, jakie wykonuje samolot podczas jednego przelotu nad terenem. W zależności od wielkości fotografowanego terenu zespół zdjęć może się składać z dwóch lub więcej szeregów.

Pokrycie podłużne- sposób wykonania zdjęć polegający na tym, że część terenu odfotografowana na jednym zdjęciu jest odwzorowana na zdjęciach sąsiednich w szeregu. Najczęściej stosowane pokrycie sięga 60%.

Pokrycie poprzeczne- jest to pokrycie między sąsiednimi szeregami, wynosi ono z reguły ok. 30%.

Baza podłużna- jest to odległość między sąsiednimi położeniami stanowisk, z których wykonano kolejne zdjęcia. Aby to wyliczyć potrzebna jest wielkość porycia podłużnego. Baza ta mierzona na zdjęciu stanowi(100-p)% formatu zdjęcia. (p- pokrycie podłużne).

Baza poprzeczna- mierzona na zdjęciu odległość między kolejnymi szeregami zdjęć. Baza ta stanowi (100-q)% formatu zdjęcia. (q- pokrycie poprzeczne).

Zakładka- powinna wynosić 25%, dotyczy ona tylko pierwszego i ostatniego szeregu.

Nalot fotogrametryczny- czynności poprzedzające zespół zdjęć lotniczych- należy wykonać projekt techniczny lotu. W części obliczeniowej projektu, na podstawie parametrów kamery lotniczej (dł. ogniskowej- f i format zdjęć d*d), skali zdjęć i przyjętych wartości pokrycia podłużnego i poprzecznego, ustala się wysokość lotu nad terenem- H, bazę podłużną Bx i poprzeczną By. Elementy te można wyznaczyć na podstawie zależności: H= f*m; Bx= d(100-p/100)*m; By= d(100-q/100)*m. na mapie w skali 1 do 100000 lub 1 do 50000 nanosi się granice obiektu, dla którego mają być wykonane zdjęcia, a następnie projektuje osie nalotów. Ze względów ekonomicznych osie nalotu należy projektować w kierunku, w którym dany obszar jest wydłużony (mniejsza liczba nalotów), dla leśnictwa robimy to w układzie równoleżnikowym. Plan wykonany na mapie (część kartograficzna projektu lotu) pozwala na ustalenie liczby szeregów (ns) i ich łącznej długości (L), a następnie ogólnej liczby zdjęć (n). Wynosi ona: n= L/Bx. Ponieważ wykonuje się po 2 zdjęcia na początku i na końcu szeregu to ogólna liczba zdjęć dla całego obszaru (N) będzie wynosiła N= n+ns*4.

Punkt główny- jest on na linii przelotu i musi znajdować się na obydwu zdjęciach.

Zniekształcenia obrazu zdjęcia wynikają z:

-własności rzutu środkowego- (przesunięcie obrazu z powodu deniwelacji terenu ?; tworzenie się martwych pól - musimy polecieć wyżej lub zwiększyć ogniskową kamery;);

-wad układu optycznego- (krzywizna pola, zniekształcenia obrazu spowodowane dystorsją obiektywu, zniekształcenia powodowane niepłaskością emulsji (mało istotne), nieostrość kamery spowodowana ruchem samolotu lub samej kamery);

- wpływu środowiska- (refrakcja- promień świetlny przechodzący przez różne warstwy atmosfery załamuje się; - przesunięcia radialne spowodowane zakrzywieniem Ziemi (tylko gdy są fotografowane bardzo duże fragmenty np. 6 na 6 km).

Kamera fotogrametryczna- podstawowe części:

-podwieszenie- służy do umocowania kamery nad otworem w pokładzie samolotu, zabezpiecza kamerę przed szkodliwym działaniem drgań, wibracji przy pomocy specjalnych siłowników;

-korpus kamery- łączy poszczególne podzespoły kamery w całość. Wewnątrz korpusu znajdują się mechanizmy zapewniające pracę kamery oraz urządzenia rejestrujące dane dotyczące parametrów zdjęcia lotniczego (ogniskowa kamery, nr zdjęcia, wysokość lotu, czas fotografowania);

-stożek kamery (wymienny)- znajduje się w korpusie. Jego górna część stanowi płaszczyznę ramki tłowej ze znaczkami tłowymi zdjęcia, w dolnej części umieszczony jest obiektyw wraz z przesłoną i migawką. Obiektyw charakteryzuje się: ogniskową, otworem względnym, kątem obrazu i zdolnością rozdzielczą.

-ładownik- zawiera kasetę z filmem (może mieć kilkadziesiąt metrów długości i rejestrować kilkaset klatek- zależy to od grubości filmu). Film jest dociskany pneumatycznie, aby nie powstały zniekształcenia.

-elektroniczne urządzenie sterujące.

Ogniskowa obiektywu- jest to odległość punktu głównego obrazowego od ogniska obrazowego. Jest jedną z podstawowych właściwości kamery, decydującej o przydatności zdjęć do określonych celów. Ze względu na długość ogniskowych kamery możemy podzielić na 3 grupy: 1/ krótkoogniskowe do 150 mm; 2/ średnioogniskowe od 151 do 250mm; 3/ długoogniskowe powyżej 251mm.

Format kadru- 23*23 cm- Ck 88 mm - stożek nadszerokokątny; 23*23 -Ck 150 mm- stożek szerokokątny; 23*23 cm- 210 mm- stożek pośredni; 23*23- Ck 300mm- normalnokątny; 23*23- Ck 600 mm- wąskokątny.

Odczytywanie obrazów- jest to wykrywanie obiektów (procesów lub zjawisk), rozpoznawanie ich, czyli zaklasyfikowanie do określonej kategorii jedynie na podstawie oznak widocznych na obrazie. Jeśli w tym procesie uwzględnimy wzajemne powiązania między elementami krajobrazu wówczas mamy do czynienia z interpretacją (np. rozpoznajemy skład gatunkowy i na tej podstawie interpretujemy typ gleby).

Cechy rozpoznawcze obiektu

-fototon- jest funkcją promieniowania odbitego od obiektu, które dotarło do obiektu i zostało zarejestrowane. Na zdjęciu kolorowym tej cesze odpowiada barwa (jasnozielona, ciemnozielona, niebieski, czerwony, purpurowy, biały, żółty, żółtawy.

-struktura- oddaje charakter powierzchni zarejestrowanego obiektu, może być amorficzna- nie widać oddzielnych elementów; ziarnista - drobno- i grubo (np. pole, łąki, las).

-tekstura- przestrzenne uporządkowanie elementów obrazu w określony wzór; może być bezładna, kratowa, smugowa, pasmowa, plamista, gwiaździsta.

Podstawowe elementy zdjęć lotniczych: - skala zdjęcia (m); wymiar zdjęcia - d [cm]; pokrycie podłużne - p [%]; pokrycie poprzeczne- q [%]; długość szeregów - Ls; liczba szeregów- ns.

Punkt wiążący- jest to punkt wspólny zdjęć lotniczych sąsiadujących ze sobą. Dzięki tym punktom możemy złożyć blok zdjęć.

Fotogrametria jednoobrazowa- jest to opracowanie pojedynczych zdjęć. Może posłużyć do uaktualnienia mapy, pomiaru np. wysokości drzew i drzewostanu. Punktami charakterystycznymi są:

-punkt główny zdjęcia- jest rzutem prostokątnym środka rzutów S na płaszczyznę zdjęcia. Stanowi on początek układu współrzędnych tłowych zdjęcia lotniczego.

-punkt nadirowy n- jest punktem przebicia płaszczyzny zdjęcia przez prostą pionową przechodzącą przez środek rzutów S. punkt ten jest punktem zbiegu wszystkich linii prostopadłych do płaszczyzny terenu T. Kierunki wychodzące z punktu nadirowego nie są zniekształcone z powodu deniwelacji terenu, posiadają jedynie zniekształcenia wynikające z nachylenia zdjęcia.

-punkt izocentryczny i- jest punktem przebicia płaszczyzny zdjęcia Π przez dwusieczną kąta nachylenia zdjęcia. Kąty te posiadają zniekształcenia z powodu deniwelacji terenu.

-główny punkt zbiegu- z jest punktem przebicia płaszczyzny horyzontu H przez główną pionową zdjęcia vv.

Metody pomiaru i przenoszenia pkt. ze zdjęcia na mapę:

-za pomocą paska papieru- przenoszenie punktu ze zdjęcia na mapę.

-metoda wcięcia w przód;

-metoda wcięcia wstecz - metoda niezależna od skali;

-metoda biegunowa

Metody te są zbyt mało dokładne, aby mogły posłużyć do tworzenia map.

Ortofotomapa- mapa, na której usunięte są wszelkie zniekształcenia powodowane np. nierównościami terenu, własnością soczewek itp. Jest to takie zdjęcie, na którym teren wygląda jakby był płaski.

Tworzenie ortofotomapy- należy pokryć teren blokiem zdjęć, które zachowują pokrycie podłużne i poprzeczne. Musimy znaleźć analogię między sąsiadującymi zdjęciami (musimy „zszyć” zdjęcia metodami cyfrowymi), musimy mieć punkty kontrolne xyz aby uzyskać skalę mapy. Są to tzw. punkty referencyjne.

Etapy tworzenia ortofotomapy- pozyskanie obrazu (filmy z kamery cyfrowej, obrazy cyfrowe z satelitów); wstępne przetwarzanie obrazów, skanowanie filmu lotniczego, import obrazów cyfrowych; -przetwarzanie fotogrametryczne- triangulacja.

Zdjęcie = mapa? - TAK, jeśli teren jest płaski, wysokość, na której powstaje zdjęcie jest równa oraz kąt wykonania zdjęcia jest prosty.

Zdjęcie = mapa?- NIE, gdy pojawiają się deniwelacje terenu.

Przetwornik optyczno mechaniczny- służy do przenoszenia szczegółów terenowych ze zdjęć lotniczych (np. granic wyłączeń drzewostanowych) na podkład kartograficzny. Składa się on z podstawy, do której przymocowana jest kolumienka.

Numeryczny model terenu (NMT) w ortorektyfikacji zdjęć lotniczych- jest to źródło do korygowania błędu przy powstawaniu ortofotomapy. Nie opisuje dokładnie pofałdowania terenu. Jest to twór jakby schodkowy.

Skanowanie lotnicze (lidar) laserowe (NMWK)- od koloru ciemnoniebieskiego (tereny lub obiekty najniższe) do białego (tereny lub obiekty najwyższe).

Źródła danych do budowy modeli NMT i NMPT (NMWK)

- geodezyjne pomiary bezpośrednie (tachimetria, GPS);

-digitalizacja map sytuacyjno wysokościowych (jest to dobry sposób, ponieważ teren się nie zmienia - oprócz działalności rzek i człowieka). Sposób dobry tylko do NMT.


- pomiary fotogrametryczne (stereodigitalizacje)- bardzo pracochłonne (duża ilość pomiarów, kilka tysięcy punktów);

- skanowanie laserowe- bardzo dokładne, obejmuje bardzo duże obszary. Można korygować ortofotomapy.

-korelacja obrazów- technika przyszłościowa.

Skanowanie laserowe- czynniki wpływające na moc odbieranego sygnału:

-moc wysyłana; od szerokości wiązki; od odległości; od obiektu; od atmosfery.

Promień laserowy jest w różnym stopniu odbijany lub pochłaniany przez obiekty terenowe.

Elementy systemu pomiarowego- GPS na pokładzie samolotu; skaner laserowy.

Organizacja nalotu- podobny jak w fotogrametrii, samolot lata pasami. Znajdujemy punkty wiążące i uzyskuje jednolity zestaw danych.

Ograniczenia -pomiędzy otrzymywanymi impulsami musi być zachowany minimalny odstęp czasowy np. 10 ns s=v*t = 300000 tys km/s *10 ns= 3m, co oznacza, że nie można uchwycić oddzielnego echa z pod roślinności, która jest niższa niż 1,5 m (=o,5*3).

Teledetekcja- zdalne wykrywanie i rozpoznawanie obiektów. Jest to dziedzina nauki i dział praktyki człowieka, ale także sztuki, która za pomocą promieniowania elektromagnetycznego zapisanego na nośnikach danych rozpoznaje obiekty na powierzchni Ziemi i pozwala wnioskować o ich stanie. (np. wykonane zdjęcia lotnicze aby określić gdzie znajdują się dane gatunki drzew, cz są zdrowe, czy martwe - tzn. określić ich stan.)

Fotointerpretacja- ogranicza zakres do obrazów zrobionych drogą fotografowania (fotografia i interpretujemy ją).

Cele przetwarzania obrazu (cyfrowego)

1/ poprawienie jakości obrazu (aby był czytelny). Poprawić jakość można przez: zmianę jasności obrazu; - wzmocnienie kontrastu; - wyrównanie histogramu.

Mały kontrast- między kolorami ciemnymi a jasnymi jest mała rozpiętość tonalna.

Histogram- pokazuje nam, jaka jest częstość występowania pikseli o różnym stopniu zaczernienia. Jest przedstawiony w liczbach całkowitych od 0 do 255.

Zmiana jasności obrazu- polega na tym, że każdy piksel rozjaśniamy o pewną konkretną wartość. Otrzymujemy obraz jaśniejszy, czytelniejszy.

Zmiana kontrastu- jest to zwiększenie rozpiętości wartości zaczernienia. Poprawiamy wizualny stan obrazu.

Rozdzielczość przestrzenna- wartość, jaką reprezentuje piksel w terenie.

Funkcje zmiany kontrastu- liniowa; logarytmiczna; wykładnicza; składana (zdjęcia wody- przy zmianie z barwy ciemnej, co możemy zobaczyć).

Progowanie- wprowadzanie wartości progowej, do której poszczególne wartości przybierają barwę czarną, a powyżej barwę białą.

Kwantowanie- jest to odpowiednik progowania, tylko mamy kilka progów.

Rozpiętość tonalna- jest to różnica między najjaśniejszym, a najciemniejszym pikselem.

2/ poprawienie jakości geometrycznej obrazu (zła jakość wynikająca z własności kamery, rzutu środkowego, własności środowiska w którym zrobiono zdjęcie).

3/ filtracja- wzmocnienie poszczególnych fragmentów np. brzegu obrazu, usunięcie zakłóceń, znalezienie obiektów liniowych np. rzek. Możemy wyróżnić filtrację częstotliwościową i …...

Klasyfikacja nadzorowana- przebiega pod naszą kontrolą.

Klasyfikacja nie nadzorowana- sam system wyróżnia poszczególne kategorie obiektów.

Efekt- zależy od: - jaki mamy materiał źródłowy; - jaka to jest pora roku; - jakie obiekty chcemy wyróżniać; - czy dobrze pobraliśmy próby (czy są one odp. licznie reprezentowane); - metody jakie zastosujemy do przetworzenia.

4/ klasyfikacja treści obrazu- określamy, gdzie występuje np. uprawa sosnowa lub określamy gdzie jest drzewostan zaatakowany przez szkodniki.

5/ indeksy wegetacyjne- mają na celu wnioskowanie o wielkości biomasy. Może określać stan drzew w drzewostanie.

6/ metoda składowych- tworzenie z zestawu zdjęć możliwie najlepszego obrazu.

7/ RGB i HS - służą do połączenia właściwości rozpoznawczych obiektów.

Dane określające obiekty geograficzne:

-przestrzenne (geograficzne)

-opisowe (drzewostan o pow. takie i takiej)

Informacja geograficzna

1/ To odpowiedź na pytanie: - gdzie znajduje się obiekt lub zjawisko (np. Ursynów); - co znajduje się we wskazanym miejscu; - jakie cechy przestrzenne ma wskazany obiekt lub zjawisko (kształt, rozmiar, odległość od czegoś);

2/ Może być bardzo precyzyjna lub ogólna (skala);

3/ Może mieć charakter ciągły lub dyskretny;

4/ Może być dynamiczna;

5/ Jej przechowywanie może wymagać zaangażowanie wielkich ilości środków technicznych.

Normy informacji geograficznej:

- niektóre elementy przestrzeni (prezentujemy za pomocą danych wektorowych) geograficznej mają charakter dyskretny np. dom, drzewo, rzeka, województwo.

- inne są ciągłe i zmieniają się w zależności od miejsca na powierzchni Ziemi np. temperatura, ciśnienie, rzeźba terenu, zanieczyszczenie powietrza, wysokość.

Klasyfikacja systemów informacyjnych:

- inne systemy informacyjne;

- system informacji przestrzennej: - systemy informacji przestrzennej odniesione do Ziemi: a/ systemy informacji geograficznej (małe skale - obszary typu województwo, Polska);

b/ systemy informacji terenowej (SIT)- ( duże skale - działka, poligon, część granicy)

- inne systemy przestrzenne.

SIP- system zarządzania danymi przestrzennymi, który umożliwia zbieranie, przetwarzanie, przechowywanie, analizowanie, udostępnianie i prezentację informacji o obiektach i zjawiskach przestrzennych.

Składowe SIP

1/ ludzie- administratorzy, zarządzający, specjaliści SIP, użytkownicy końcowi;

2/ hardware (sprzęt)- komputery, sieci (kable, karty sieciowe); peryferia graficzne;

3/ software (programy)- SIP; bazy danych; systemy operacyjne; sieci;

4/ dane- dane wektorowe, dane rastrowe; dane teledetekcyjne (są wszystkie rastrowe) te 3 to dane geomatyczne ; dane opisowe (so, drzewostan gospodarczy);

5/ procedury- specyfikacje, standardy, reguły postępowania.

Rozwarstwienie informacji SIP- warstwy te nazywają się warstwami informacyjnymi. Każdy rodzaj informacji jest na osobnej warstwie informacyjnej. Osobna warstwa przedstawia rzeki, osobna lasy.

Bazy danych SIP - baza geometryczna (dane zapisywane w postaci wektorowej); baza opisowa.

2 modele danych- wektorowy- mamy układ współrzędnych i to co jest zapisywane przez komputer to para liczb w przypadku punktu; linie - zespół punktów, są też miejsca załamania; powierzchnie - są to też punkty wycinające powierzchnię lub skrawek (połączenie tych punktów);

-rastrowy model danych- najczęściej są to kwadraty (wymiar geograficzny). Mówi nam jak dużo i gdzie. W kratkach tych za pomocą liczb komputer koduje dane np. temperatura powietrza, kolor.

Integracja danych SIP- co się składa na SIP.

-GPS- określenie lokalizacji na terenie Ziemi (metoda pozyskania danych geometrycznych), w/w dane można przenieść na mapę np. adresy mrowisk;

-mapy- jest to główny produkt SIP;

-pomiary terenowe;

-teledetekcja- jest gałęzią SIP;

-multimedia- animacje np. rzeźby terenu.

Zastosowanie SIP

Usługi, transport, wojsko, hydrologia, infrastruktura, leśnictwo, geodezja.















Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
odpowiedzi foto, LEŚNICTWO SGGW, materiały leśnictwo, fotogrametria
pytania z egzaminu - foto, LEŚNICTWO SGGW, materiały leśnictwo, fotogrametria
teścik na 5, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, II rok, 4 semestr, FOTOGR~1
NAUKA, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Produkcyjność Lasu
ret.m, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Inżynieria
sciaga hydro 6, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, hydrologia, Hydro DC
Podstawy fotogametri, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, od szatana, 3 rok
TRANSPORT B 1, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Transport, TRANSPORT
PILARKI, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Maszynoznawstwo, Ćwiczenia
wykład VII, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Transport, TRANSPORT
Analiza warunków klimatycznych dla wybranych miejscowości w Polsce, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNIC
park, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Ochrona Przyrody
Ergonomia - antropometria k i p, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Ergonomia, ergonomia
sciaga na terenówki kolumny, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Botanika
projekt zalesiania gruntów porolnych, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, Hodowla, semestr 7,
Karaczany, LEŚNICTWO SGGW, MATERIAŁY LEŚNICTWO SGGW, od szatana, 3 rok

więcej podobnych podstron