Kultura 1. w najszerszym znaczeniu- ogół materialnych i niematerialnych wytworów człowieka, wszystko to, co nie powstało na drodze naturalnej, ale jest rezultatem działania ludzi- dzięki swoistym biologicznym i społecznym cechom gatunku ludzkiego i warunkom jego bytu

2. w węższym znaczeniu- system wyuczonych, przekazywanych przez transmisję międzypokoleniową zobiektywizowanych wartości, norm, wzorów zachowania, idei oraz wierzeń, wyrażających się zarówno w materialnych , jak i niematerialnych wytworach, wspólnych dla danej zbiorowości społecznej na pewnym etapie jej historycznego rozwoju, wytworzonych w toku współżycia i współdziałania ludzi.
3. w najwęższym znaczeniu- system trwałych, autotelicznych wartości duchowych związanych ze sztuką, nauką, religią czy filozofią, tworzonych bezinteresownie, dla nich samych, ze względu na "cele wyższe", a nie dla realizacji potrzeb materialnych.

Kultura alternatywna twórcze i pozytywne treści tworzone w ramach kontrkultury, obejmujące takie dziedziny, jak m.in. niekonwencjonalna medycyna, ruch ekologiczny, ruch pacyfistyczny, rolnictwo biodynamiczne, ruch wyzwolenia kobiet, nowa sztuka, odmienna dietetyka, oparte na tradycji Wschodu techniki rozwoju duchowego (np. transcendentalna medycyna, zen), poszukiwanie poza racjonalnych źródeł poznania itp. Główna różnica między k.a i kontrkulturą polega na pewnej "zasiedziałości" tej pierwszej, nastawionej raczej na koegzystencję z kulturą dominującą i na instytucjonalizację działań w istniejącym społeczeństwie niż na bunt i dążenie do szybkich rewolucyjnych zmian.

Kultura chłopska część kultury ludowej właściwej chłopom; wyróżnia ją specyficzny charakter pracy wynikający z bezpośrednich związków z przyrodą i utrzymywanie się z produkcji rolno-hodowlanej, transmisja oparta na przekazie ustnym i demonstracji, tendencja do pertyfikowania istniejącego stanu rzeczy oraz automatycznie lub świadomie przyjęty styl życia społeczności lokalnej. Kulturę tę traktuje się jako konfigurację kulturową.

Kultura duchowa kultura niematerialna

Kultura elitarna (kultura wyższa) tworzona w obrębie określonej tradycji i świadomie przyjętego kanonu estetycznego przez przedstawicieli elity intelektualnej; jej wytwory, zarówno materialne, jak i duchowe, mają utrwalać wartości i idee, takie jak np. wolność, prawda czy piękno, a ich oceną mają zajmować się jedynie inni twórcy i wykwalifikowani krytycy, gdyż kryteria jej oceny są niezależne od gustu odbiorców. Mimo, że kultura elitarna zawiera treści odczuwane przez ogół jako "trudne", to pewne jej elementy przenikają do kultury popularnej i w różnym stopniu inspirują jej rozwój.

Kultura homogeniczna powstaje w wyniku homogenizacji kulturowej, charakterystycznej zwłaszcza dla współczesnej kultury Zachodu, w dużym stopniu narażonej na komercjalizację, dysponującej technicznymi środkami komunikacji masowej- które na ogół prowadzą do ujednolicenia treści kultury.

Kultura idealna część wzorów kulturowych, norm, wartości, zwyczajów i obyczajów grupowych formalnie aprobowanych przez daną grupę i formalnie przekazywanych z pokolenia na pokolenie, np. za pośrednictwem szkoły.

Kultura jawna obejmuje zewnętrzne, zobiektywizowane wzory kulturowe, które są uświadamiane przez członków danej grupy i mogą być przez nich zwerbalizowane.

Kultura kofiguratywna według typologii M. Mead podstawą jest sposób międzypokoleniowej transmisji kultury i rodzaj środowisk, w których przebiega socjalizacja- kultura właściwa dla społeczeństwa przemysłowego, gdzie oprócz tradycyjnego przekazu kultury zachodzi również wzajemne uczenie się rówieśników od siebie, różnice zaś między młodszym i starszym pokoleniem są uznawane za całkowicie "naturalne".

Kultura ludowa termin wprowadzony w XIX w., oznacza zespół elementów kulturowych właściwych dla tzw. niższych warstw społeczeństw narodowych, przekazywanych na drodze ustnej tradycji i charakteryzujących się indywidualną i oryginalną realizacją wzorów. Najważniejsze elementy k.l. według O. Kolberga: zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce. K.l. wielu badaczy traktuje jako synonim kultury chłopskiej, a niektórzy zaliczają do niej także kulturę robotniczą.

Kultur masowa homogeniczna kultura tworzona w nowoczesnych industrialnych i postindustrialnych społeczeństwach, upowszechniana przez środki masowego przekazu, obejmująca standardowe wartości, normy, modę i dobra materialne.

Kultura materialna ogół działań i wytworów człowieka (samochody, meble, narzędzia pracy, stroje, drogi, naczynia i inne artefakty) związanych przede wszystkim z zaspokojeniem potrzeb biologicznych, zapewnieniem bezpieczeństwa i przetrwaniem gatunku ludzkiego.

Kultura młodzieżowa subkultury tworzone przez młodych ludzi, którzy kwestionują wartości, normy i wzory postępowania uznane w otaczającym ich społeczeństwie i tworzą swoje własne- alternatywne.

Kultura narodowa ogół norm, wartości, wzorów zachowania, wierzeń, wiedzy, obyczajów, zwyczajów, idei, tradycji historycznej i wytworów artystycznych, a także język i elementy kultury materialnej, uznawanych przez naród za własne, wyróżniające go od innych narodów i umacniające poczucie więzi i tożsamości narodowej.

Kultura niematerialna (kultura duchowa) ogół zobiektywizowanych wytworów świadomości ludzkiej, takich jak język, wierzenia, zwyczaje, wiedza, obyczaje czy idee, pełniących funkcje użytkowe lub/i wyrażających bezinteresowne dążenia do poznania i urzeczywistnienia ideałów piękna, dobra i prawdy. Elementem k.n. może być również przedmiot, w którym dana idea została utrwalona.

Kultura polityczna całość ukształtowanych historycznie wzorów zachowania, wartości norm i praw określających kształt oraz sposób funkcjonowania systemu politycznego w danym państwie.

Kultura popularna dominująca część kultury masowej, ciesząca się największą aprobatą wśród szerokiego kręgu odbiorców z różnych grup społecznych, głównie ze względu na przystępność finansową i łatwość odbioru jej przekazu.

Kultura populistyczna część kultury popularnej, której korzenie sięgają do tradycji kultury ludowej, trafnie odpowiadając zapotrzebowaniu, interesom i zainteresowaniom związanych z nią grup ludzi.

Kultura postfiguratywna w typologii M. Mead- kultura właściwa dla chłopów i społeczeństw pierwotnych, opierających się na autorytecie wieku, w których przekaz kultury jest zatem domeną starszej generacji, a młode pokolenie uczy się od starszego.

Kultura prefiguratywna w typologii M. Mead- kultura występująca współcześnie, właściwa dla społeczeństw postindustrialnych, charakteryzujących się niezwykłą szybkością rozwoju technologii, w których starsze pokolenie uczy się również od młodszego (starsi uczą się tego, czego nie mogli uzyskać od swoich rodziców ani od siebie nawzajem); wiąże się z tym unikalny wzrost autorytetu młodej generacji i spadek autorytetu generacji rodziców.

Kultura realna część wzorów kulturowych, norm, wartości, zwyczajów i obyczajów grupowych, w mniejszym lub większym stopniu należących do kultury idealnej, w rzeczywistości realizowanych i nieformalnie przekazywanych z pokolenia na pokolenie, np. w formie "dobrych rad".

Kultura rzeczywistości w podziale na kultury rzeczywistości i kulturę wartości, zaproponowanym przez A. L. Kroeberga, obejmuje działania, wytwory i narzędzia pracy związane przede wszystkim z zapewnieniem realizacji potrzeb biologicznych ludzi; ta część kultury ma więc charakter utylitarny i instrumentalny.

Kultura symboliczna 1.system ocen i sądów normatywnych uznanych oraz obowiązujących w danej zbiorowości społecznej, pełniących funkcję filtrów interpretujących działania ludzkie, niezbędnych do społecznego zaistnienia określonych efektów tych działań.
2. w znaczeniu zaproponowanym przez A. Kłoskowską- kultura ujmowana w kategoriach składających się na nią znaków i wartości, które są przedmiotami lub aktami ludzkiego zachowania odnoszącymi się do postaw i do znaczeń.

Kultura świecka kultura niezależna od wpływu instytucji religijnych i od doświadczenia i przeżywania rzeczywistości w kategoriach religijnych; zdaniem niektórych socjologów, np. T. Luckmanna, całkowicie zaświecczona kultura nie może istnieć, każda bowiem jednostka uznaje pewne sacrum, a w związku z tym wyznaje również i jakąś "religię".

Kultura techniczna ogól postaw i umiejętności w posługiwaniu się metodami produkcji i wytworami techniki oraz poziom zrozumienia zasad jej działania, połączony z dążeniem do jak najlepszego wykorzystania stwarzanych przez nią możliwości.

Kultura ubóstwa adaptacyjna subkultura i styl życia charakterystyczny dla biedoty, ludzi żyjących po niżej progu nędzy, egzystujących na przedmieściach wielkich miast i w zacofanych regionach wiejskich. Kultura ubóstwa jest podobna we wszystkich miejscach, w których występuje, o jej odrębności decydują specyficzne stosunki społeczne, wzory zachowań, sposób życia, normy i wartości przekazywane z pokolenia na pokolenie w procesie socjalizacji. Kultura ubóstwa to także system przystosowania do szczególnie trudnych warunków życia. Najogólniej postawę jednostki wychowanej w kultura ubóstwa cechują: wrogi stosunek do otaczającego świata, orientacja na teraźniejszość, niski poziom aspiracji, poczucie rezygnacji i niższości oraz fatalizm.

Kultura ukryta obejmuje wzory kulturowe realizowane w praktyce życia społecznego danej grupy, nie uświadamiane jednak przez jej członków i nie mające odpowiedników we właściwych grupie modelach zachowania i regułach normatywnych.

Kultura wartości w podziale na kultury wartości i kulturę rzeczywistości, zaproponowanym przez A. L. Kroebera, obejmuje działania i wytwory związane z wartościami duchowymi i aktywnością twórczą; ta część kultury ma więc charakter pozautylitarny i autoteliczny w stosunku do potrzeb biologicznych.

Kultura wyższa kultura elitarna.

Kulturalizacja enkulturacja

Kulturalizm 1.jedna z głównych orientacji w szkole Boasa, reprezentowana m.in. przez A. L. Kroebera, postulująca traktowanie kultury jako "bytu ponadorganicznego" i wyjaśnienie zjawisk kulturowych wyłącznie przez odwoływanie się do innych zjawisk kulturowych, a nie do jednostek i ich osobowości.
2. podejście F. Znanieckiego do socjologii i filozofii charakteryzujące się przekonaniem, że człowiek jest istotą historyczną interpretującą i postrzegającą otaczającą ją rzeczywistość zawsze przez pryzmat kultury. Także wartości, względem których jednostka zajmuje określone stanowisko, są zmieniane historycznie, dlatego też socjologia powinna zajmować się nie społeczeństwem, lecz kulturą.

Kulturologia nauka o kulturze zajmująca się badaniem zjawisk kulturowych traktowanych jako rzeczywistość samoistna, samodeterminująca się, wyizolowana z ogólnego porządku rzeczywistości. Kultura pojmowana jest jako swoista organizacja rzeczy i zjawisk, uzależniona od specyficznej, przysługującej ludziom zdolności do posługiwania się symbolami.

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---