Dośw. 3
Materiały: Wyciąg ziemniaków; 0,1 M bufor fosforanowy (pH=7,4); 0,3% r-r pirokatechiny
Wykonanie:
Do 4 ponumerowanych probówek dodać po 3 ml wyciągu z ziemniaka. Próbkę nr 3 wstawić do wrzącej łaźni wodnej na 5 min, później oziębić do temperatury pokojowej. Następnie do wszystkich probówek odmierzyć podane w tabeli ilości odczynników (w mililitrach).
Zawartość probowek zmieszać, zanotować czas i pozostawić w tempteraturze pokojowej. Co kilka minut probówki nr 1-3 mocno wstrząsnąć. Próbę nr 4 pozostawić bez wstrząsania. Zanotować obserwacje.
Nr próby |
Wyciąg z ziemniaka |
Woda |
Bufor fosforanowy |
Pirokatechina |
1 |
3 |
0 |
0,5 |
1 |
2 |
3 |
1 |
0,5 |
0 |
3 |
3 |
0 |
0,5 |
1 |
4 |
3 |
0 |
0,5 |
1 |
Obserwacje:
Próbka nr 1 - mocno spieniony, klarowny ciemnobrązowy r-r;
Próbka nr 2 - spieniony, klarowny, jasny r-r (beżowy);
Próbka nr 3 - spieniony, klarowny, jasnoszary r-r;
Próbka nr 4 - znaczniej słabiej spieniony, jasnobrązowy, przejrzysty;
Wnioski:
Oksydaza polifenolowa jest enzymem, który uczestniczy w utlenianiu powietrzem substancji zawierających ugrupowania polifenolowe. Ich utlenianie odpowiedzialne jest za ciemnienie np. świeżo obranych warzyw (ziemniaki). W wyniku utleniania syntezują się melaniny, które są barwnikami nadającymi kolor od jasnobeżowego do ciemnobrązowego.
W probówkach 1-3 szybciej postępowało utlenianie. Różnice widać na przykładzie próbek 1 i 4, które mają taki sam skład, lecz utleniają się z różną szybkością i wydajnością. W próbie nr 3 enzym został dezaktywowany działaniem wysokiej temperatury (100°C). Próba nr 2 - kontrolna - bez substratu (pirokatechina) - nie zachodzi.
Dośw. 4 - Inwertaza z drożdży.
Materiały: R-r inwertazy, bufor octanowy (pH=4,4); r-r skrobi; r-r sacharozy; odczynnik Benedicta;
Wykonanie:
Do 4 ponumerowanych probówek odmierzyć podane w tabeli ilości enzymu, wody, buforu octanowego, r-ru skrobi i r-ru sacharozy.
*W probówce nr 4 r-r enzymu zagotować przed dodaniem pozostałych składników.
Próby inkubować w temperaturze pokojowej przez 30 min.
Zawartośc probówek zobojętniać r-rem węglanu sodu (odczyn sprawdzać w pierwszej probówce papierkiem lakmusowym). Wykonać próbę Benedicta.
Nr próby |
Enzym |
Woda |
Bufor |
Skrobia |
Sacharoza |
Próba Benedicta |
1 |
1 |
1 |
1 |
0 |
0 |
|
2 |
1 |
0 |
1 |
1 |
0 |
|
3 |
1 |
0 |
1 |
0 |
1 |
|
4 |
1 |
0 |
1 |
0 |
1 |
|
Obserwacje:
Nr 1 - próbka kontrolna, bez r-r cukrów - wynik negatywny;
Nr 2 - próba z r-rem skrobi - wynik negatywny;
Nr 3 - próba z sacharozą - wynik pozytywny;
Nr 4 - próba z sacharozą, ale po zagotowaniu enzymu - wynik negatywny;
Wnioski:
Inwertaza - katalizuje hydrolizę sacharozy do glukozy i fruktozy (proste cukry redukujące). Próba Benedicta wykrywa obecność cukrów redukujących. Z doświadczenia wynika, że jedynie sacharoza rozkłada się na cukry redukujące (próba nr 3). W próbce nr 4 dezaktywowaliśmy inwertazę katalizującą reakcję.