Mur: -cegła pełna 6,5×12×25,

-cegła dziurawka, -pustaki -pustak poryzowany- zwieksza odpornosc przy przewodnosci ciepla

OBLICZANIE WSP. PRZENIKANIA CIEPŁA ZEWNĘTRZNYCH ŚCIAN WARSTWOWYCH

-Opory cieplne warstw jednorodnych: R=d/λ [m² K/W] d-grubosc warstwy materiału w komponencie[m] λ-obliczeniowy wsp. Przewodzenia ciepła materiału W/(m*K)

-CAŁKOWITY OPÓR CIEPLNY R_T płaskiego komponentu budowlanego składającego się z termicznie jednorodnych warstw prostopadłych do kierunku przepływu ciepła: R_T= R_si+R₁+R₂+…+Rn+Rse R_si-opór przejmowania ciepla na wewnętrznej powierzchni R₁,R₂,Rn -obliczeniowe opory cieplne kazdej warstwy Rse-opor przejmowania ciepła na zewnętrznej pow.

-OPÓR CAŁKOWITY, WSP. PRZENIKANIA CIEPŁA U=1/R_T [W/m²K] SKORYGOWANY WSP. PRZENIKANIA CIEPŁA U_C=U+ ΔU ΔU=ΔUρ+ΔU_f+ΔUr ΔUρ-poprawka na nieszczelnosci, ΔU_f-poprawka na łączniki mech. ΔUr-poprawka na wpływ opadów na dach o odwróconym układzie warstw

SCIANY Z CERAMICZNYCH ELEM. BUDOWLANYCH

-jednowarstwowe -2,3 warstwowe -wielowarstwowe z warstwa wypełnioną powietrzem.

Ściany zewnętrzne: nośne lub osłonowe wewnetrzne: nośne lub działowe.

Ściany jednowarstwowe wymurowane są z jednego rodzaju elementów murowych na całej grubości ściany. Wyroby do budowy tych ścian powinny charakteryzować się dobrymi własnościami cieplno-wilgotnościowymi zgodnie z prawem `ochrona cieplna budynków”. Konstrukcja ścian 1-warstwowych pozwala na szybkie murowanie ścian bez spoin pionowych w systemie na suchy styk lub na wpust-wypust, przy zastosowaniu zapraw i tynków ciepłochronnych.

Ściany dwuwarstwowe-ściany ocieplone od strony zewnętrznej, wykonane z jednorodnych elementow. Termoizolacja chroniona jest przez lekką okładzinę. Głównym zadaniem warstwy wewnętrznej jest przeniesienie obciazen na fundamenty. Ze względu na wytrzymałość ściany te wykorzystywane są do domów niskich i wysokich. Warstwa ochronna warstwy termoizolacyjnej jest stosunkowo nietrwała i na ogół nie przekracza 30 lat trwałości(potem ściana do remontu).

Ściana 3-warstwowa składa się z 2 warstw murów wymurowanych w odl. 5-15cm od siebie i połączonych ze sobą. Pozostałą szczeliną wypełnia się całościowo lub częściowo materiałem termoizolacyjnym.

Warstwa wewnętrzna- konstrukcyjna, przenosi obciążenia pionowe i poziome na fundamenty

Warstwa środkowa - termoizolacyjna, zapewnia odp. Izolacyjność cieplną ściany jako przegrody zewnętrznej.

Warstwa zewnętrzna - osłonowa, chroni ścianę przed wpływem czynników zewnętrznych.

ŚCIANA NOŚNA - przekazuje bezpośrednio na fundamenty obciązenia od scian wszystkich kondygnacji i stropów, dachu, wiatru, gruntu.

SAMONOŚNE-nie podpierają stropów i dachu, przenoszą natomiast na fundamenty obciążenia własne ściany z całej jej wysokości.

OSŁONOWE są nienośnymi ścianami zewnętrznymi przenoszącymi jedynie własne obciążenie z jednej kondygnacji na konstrukcje podpierającą.

DZIAŁOWE - także nośne ale wewnętrzne, przenoszą jedynie obciążenie wlasne z jednej kondygnacji na konstukcje podpierającą.

Mur to konstrukcja wykonana z elementów murowych, łączonych ręcznie z użyciem zapraw budowlanych. Elementy murów mogą być ceramiczne wapienno-piaskowe, ze zwykłego betonu komórkowego z naturalnych kamieni.

Budynek murowany - obiekt w którym ściany wykonane są z murów.

Ściany to elementy konstrukcyjne przenoszące obciążenia ( głównie pionowe) i oddzielające pomieszczenia między sobą lub od środowiska zewnętrznego. W zależności od usytuowania ścian w budynku wyróżnia się ściany zewnętrzne i wewnętrzne.

Ściany zewnętrzne ze względu na funkcje statyczne mogący ścianami nośnymi lub osłonowymi. Ściany nośne przenoszą obciążenia pochodzące dachu, z stropów i balkonów na fundamenty.

Ściany zewnętrzne przenoszą obciążenia poziome od parcia i ssania wiatru. Natomiast ściany osłonowe nie są obciążone stropami.

Wśród ścian wewnętrznych: wyróżnia się ściany nośne i działowe. Osobny rodzaj stanowią ściany kominowe.

Ściany jednowarstwowe-wymurowane są jednego rodzaju elementów murowych na całej grubości ściany. Dla spełnienia wymogów normy „ochrona cieplna budynków” wyroby do budowy tego rodzaju ścian winny się charakteryzować dobrymi właściwościami cieplo-wilgotnościowymi. Wyroby o takich parametrach to ceramiczne pustaki poryzowane. Konstrukcja tych wyrobów pozwala na szybkie murowanie ścian bez spoin pionowych w systemie na suchy styk , lub na wpust-wypust, przy zastosowaniu zapraw i tynków ciepłochłonnych o współczynniku przenikania ciepła U = 0,31 W/m2k.

Ściana dwuwarstwowa; (ocieplone) to mury wykonane z jednorodnego rodzaju (materiału) elementów murowych , do których od strony zewnętrznej mocuje się izolacje termiczną i lekką zewnętrzna okładzinę chroniącą termoizolacje przed zniszczeniem. Główne zadania znajdujące się od strony wewnętrznej warstwy murowej jest przemieszczenie obciążeń ze stropów i innych elementów konstrukcji na fundamenty. Warstw ta przenosi tez ciężar termoizolacji i zewnętrznej okładziny. Umieszczenie termoizolacji od strony zewnętrznej chroni ścianę zimą przed przemarzaniem, a latem przed nadmiernym nagrzaniem. Zastosowanie izolacji termicznej o odpowiedniej grubości pozwala w prosty sposób na uzyskanie wartości współczynnika ciepła U o wartości poniżej 0,3 W/m2K. W zależności od wytrzymałości zastosowanych elementów murowych ściany te nadają się zarówno do budynków parterowych jak i wysokich.

Ściany to charakteryzują się łatwością wykonania : najpierw muruje się jednorodną warstwę nośna wysokich ścian budynku, następnie mocuje się materiały termoizolacyjne i na końcu wykonuje się zewnętrzna warstwę ochronną. Wadą tego rozwiązania

jest stosunkowo mała trwałość. Cienka warstwa ochronna nie chroni w zadowalający sposób termoizolacji przed zniszczeniem na skutek działania czynników zew. : mróz, wiatr, uderzenia. Z tego względu trwałość termoizolacji jest również niższa od trwałości muru i na ogół nie przekracza 30 lat. Po tym okresie ściana nadaje się zazwyczaj do naprawy.

Ściany działowe trójwarstwowe składają się z 2 warstw murowych wymurowanych w odległości 5-15cm od siebie i połączonych ze sobą kotwami. Powstała miedzy murami szczelinę wypełnia się całkowicie lub częściowo materiałem termoizolacyjnym. W tych ścianach występuje wyraźny rozdział funkcji poszczególnych warstw:

-warstwa wewnętrzna (konstrukcyjna)przenosi obciążenia pionowe i poziome

-warstwa środkowa(termoizolacyjna)zapewnia odpowiednia izolacyjność cieplna ściany jako przegrody zewnętrznej

-warstwa zewnętrzna(osłonowa) chroni ścianę przed wpływami zewnętrznymi.

Ściany 3-warstwowe charakteryzują się tak samo dobrymi wskaźnikami wytrzymałościowymi i termoizolacyjnymi jak ściany 2-warstwowe przy dużo większej trwałości (100-150lat). W związku z tym ze każda warstwa ściany 3-warstwowej ma inne zadania do spełnienia możliwe jest optymalne ich zaprojektowanie a tym samym optymalizacja całej przegrody. Wewnętrzna warstwa konstrukcyjna przenosi na fundamenty obciążenia pionowe od konstrukcji dachu i stropów oraz obciążenia poziome (np. parcie wiatru) przekazywane za pośrednictwem kotew z warstw osłonowych. Jednocześnie nie jest ona narażona na wpływ czynników atmosferycznych, dlatego tez praktycznie jedyny wymóg stawiany tej warstwie to odpowiednia wytrzymałość na ściskanie.

Rodzaje ścian: nośne, samonośne, działowe.

Ściany nośne przekazują bezpośrednio na fundamenty obciążenia od ścian wszystkich kondygnacji stropów, dachu, wiatru i gruntu. Ściany osłonowe są nienośnymi ścianami zewnętrznymi przenosszacymi jedynie własne obciążenia z jednej kondygnacji na konstrukcje podpierająca. Samonośne nie podpierają stropów i dachu, przenoszą nad fundamenty obciążenia własne ściany z całej jej wysokości. Dzialowe-także nośne, ale wewnętrzne przenoszą obciążenia własne z pierwszej kondygnacji na konstrukcje podpierająca.

Pod względem budowy ściany dzieła się na: jednorodne(na całej swej grubości wypełnione tym samym materiałem) i warstwowe (składają się, z co najmniej 2 warstwa pionowych rozdzielonych przestrzenia powietrzna lub materiałem termoizolacyjnym). Pod względem umiejscowienia w budynku_sciany zewnętrzne i wewnętrzne.

Ściany zewnętrzne powinny charakteryzować się:

-odpowiednia wytrzymałość

-dobra izolacja cieplno-wilgotnosciowa

-dobra izolacja akustyczna

-wieloletnia trwałość eksploatacyjna

-odporność na korozje

-wymagana ognioodporność

-wysoka akumulacja i stateczność cieplna

-niska wilgotność w stanie powietrzno-suchym.

Połączenia ścian działowych ze ścianami nośnymi:

-łączy się ściankę działowa poprzez wbudowanie ja w spoinach i występowanie tam spojeń w postaci prętów

-poprzez połączenie ½ cegły, i następuje zazębienie.

Fundamenty-podział

-ze względu na głębokość posadowienia płytkie i głębokie

-ze względu na sposób przekazywania obciążenia z fundamentu na podłoże gruntowe: pośrednie i bezpośrednie

-w domach jednorodzinnych najczęściej fundamenty w bezpośredni sposób posadowienia. Maja one najczęściej postać ław lub stóp fundamentowych, rzadziej rusztów lub płyt.

Przekroje ław: prostokątny, trapezowy, schodkowy.

Głębokość posadowienia budynku wynika z:

-usytuowania warstwy nośnej gruntu

-poziomu zwierciadła wody gruntowej

-wymogów użytkowych (podpiwniczenie)

-ukształtowania terenu

-głębokości przemarzania gruntu (zależnie od strefy klimatycznej, w Polsce 80-120cm)

Rodzaje fundamentów stopowy(prostokątne kwadratowe), stopowe zespolone, płytowy, rusztowy (może być z płyta lub może być sam ruszt bez płyty, żebra mogą być skierowane ku górze lub ku dołowi), skrzynkowy.

Belki dzielimy zależnie od charakteru i rodzaju przenoszonych obciążeń :

-nośne

- samonośne

-osłonowe

- działowe

Nośne przekazują na fundamenty obciążenia od ścian wszystkich kondygnacji, stropów, dachu, wiatru gruntu.

Ściany zewnętrzne powinny się cechować

--odpowiednia wytrzymałością

- dobrą izolacją cieplno wilgotnościową

- dobrą izolacją akustyczną

- wieloletnią trwałością eksploatacyjną

- odpornością na korozję atm

- wymagana ognioodporność

- wysoka akumulacja i stateczność cieplna

-niska wilgotność w stanie powietrzno suchym

Ściany działowe tradycyjne są najczęściej murowane z cegieł lub pustaków ceramicznych, bloczków bądź płytek z autoklawizowanego betonu komórkowego, elementów gipsowych lub kamienno-piskowych. Ściany małej grubości muruje się zazwyczaj na zaprawie cementowej o grubości większej niż na zaprawie cementowo wapiennej.

Ściany działowe grubości ¼ cegły do 5 m i wysokie 2,5 m na ogół nie wymagają zbrojenia. Natomiast ściany działowe o większych wymiarach wymagają zbrojenia. Zbrojenie stanowią pręty o średnicy 6mm lub bednarka 1,5/25mm umieszczane powinno być nie rzadziej niż w co 4 spoinie. Zbrojenie nie powinno być kotwione w przylegających ścianach konstrukcyjnych.

Ściany działowe powinny być wykonywane po zakończeniu stanu surowego budynku i połączone ze ścianami konstrukcyjnymi. Na strzępia bądź w pozostawionych bruzdach. Ściana działowa powinna być oparta na konstrukcji stropu w sposób umożliwiający swobodę odkształceń stropu i ściany. Często pod pierwszą warstwą muru układa sioę warstwę papy natomiast szczelinę między ostatnią górną warstwą a stopniem wypełni materiałem trwale plastycznym.

Ściany działowe lekkie w budownictwie jednorodzinnym rozpowszechnione są ściany z płyt gipsowo kartonowych o szkielecia stalowym. Są one stosowane jako przegrody wew. Konstrukcję tej ściany stanowi szkielet nośny z giętych na zimno kształtowników(kształtowników blachy stalowej).

Ściany wew jednowarstwowe ocieplone są złożone z muru 1 warstwowego warstwowego od zew warstwy izolacji termicznej. Stosowane w budownictwie nowo wznoszonych bądź są tworzone w wyniku ocieplenia istniejących ścian zew jednowarstwowych budynków istniejących. Wykonuje się metodą lekko mokrą lub apiobat tech. Ocieplenie budynku należy wykonać po wykonaniu stanu surowego konstrukcji pokrycia i obrubek blacharskich blacharskich po montażu okien i drzwi. Najpierw przygotowujemy podłoże - oczyszczenie zew warstwy ściany ocieplanej i wyrównaniu ubytków. Warstwę izolacji termicznej z płyt styropianu samogasnącego przyklejamy do ścian zaprawami lub masami klejącymi rozpoczynając odo dołu ściany. Należy zachować mijankowy układ spoin między płytami styropianu

Stopy żelbetowe stosuje się powszechnie jako fundamenty słupów mogą być obciążone osiowo lub mimośrodowo. Przy obciążeniu osiowym stopa ma zwykle kształt kwadratu a przy obciążeniu mimośrodowo prostokąta wydłużonego w płaszczyźnie działania obciążenia te stopy mają kształt prostopadłościanu, ostrosłupa lub schodkowy. Stopy o kształcie prostopadłościanu stosuje się gdy mają one niewielkie wymiary. Stopy o większych wymiarach wykonuje się jako ostrosłupowe lub schodkowe w celu zmniejszenia zużycia betonu w budynku jednorodzinnym najczęściej stosuje się stopy o kształcie prostopadłościanu górne wymiary stóp ostrosłupowych powinny być o 100mm większe od odpowiednich szerokości słupa umożliwia to oparcie deskowania przy betonowaniu słupa wysokość ich dolnych części przyjmuje się równą co najmniej 150mm. Długość boków podstawy i wysokości stopy powinny być wielokrotnością 50mm. Osadzki stóp schodkowych powinny mieć wysokość 400-500mm.

Stopy betonowe

Trapezowa Prostokątna Schodkowa

Ława betonowa Ława żelbetonowa

Łączenie ścian działowych o grubości ¼ i ½ cegły ze ścianami nośnymi- do murowania stosuje się zaprawe cementowa o proporcji składników cement:piasek jak 1:5; ściany można łączyc ze ścianami nośnymi na strzępia zazębione1/2 bądź tez za pomoca bruzdy w ścianie o głębokości 6 cm. Ściany działowe o grubości ¼ cegły nie wymagają zbrojenia do długości 5m.

Sposoby wykonywania przewodów kominowych. Przewody kominowe prowadzi się z betonu komórkowego, pustaków gipsowych, szczelinowych itp. Trzony kominowe powinny być wydzielone wymurowane

z ceramicznej cegły pełnej klasy 150. Przewody z pustakow ceramicznych kominowych należy omurować pelna cegla ceram. Na grubość min. ½ cegły.

Drenaż opaskowy i powierzchniowy.

-opaskowy-jest to przewód rurowy okalający zazwyczaj obiekt w obszarze jego posadowienia; ma za zadanie odebranie wody zbierającej się i spiętrzającej przy ścianach i fundamentach oraz spływającej z drenażu powierzchniowego ułożonego pod podloga, a nastepnie doprowadzenie tej wody do studzienki zbiorczej i dalej do kanalizacji deszczowej lub innego ujecia.

Zasady proj:

-drenaz musi mieć równomierny spadek, w jego zasiegu powinny pozostawac wszystkie zagrozone przez wode elementy budynku,

-przy wszystkich punktach zalamania należy zaproj. studzienki kontrolne,

-najwyzszy punkt układu odwadniającego powinien znajdowac się poniżej poziomej izolacji w piwnicy, a najniższy powyżej podeszwy ławy fundamentowej;

-i=0,5%,zalecany 1%

-najczesciej stosuje się sączki o średnicy 100mm z tworzywa sztucznego sztucznego postaci przewodu perforowanego,przejmującego wode swoja calą powierzchnią,

-powierzchniowy-(podpodłogowy) przejmuje wode a nastepnie doprowadza ja do drenażu opaskowego; jego wykonanie jest konieczne gdy woda oddzialuje na podlogi piwnic(np. dopływ wody od spodu budowli,duze wahania poziomu wod gruntowych)

Zasady proj.:

-na gruncie zaleca się polozenie maty filtracyjnej,

-warstwa drenująca o grubości min.0,2m wykonuje się zwykle ze zwiru o uziarnieniu jak do betonu,

-saczki o średnicy przewaznie 100mm należy układać w odstępach najwyżej 3,5m z min spadkiem 0,5% w kierunku do przewodu zbiorczego,zbiorczego którym powinny być polaczone pod katem ostrym względem kierunku odpływu.

Sposoby wykonywania przewodow kominowych- Z uwagi na przeznaczenie przewody kominowe dzieli się na wentylacyjne, dymowe i spalinowe. Do wykonywania przewodów kominowych można stosować ceramiczne i silikatowe (tylko do przewodów wentylacyjnych) cegły pełne klasy, nie niższej niż 15. W celu zapewnienia maksymalnego ciągu przewody powinny być prowadzone w ścianach ogrzewanych wewnętrznych, a nie należy ich lokalizować w nie ogrzewanych ścianach przylegających do klatek schodowych lub w ścianach zewnętrznych. Przewody wentylacyjne i dymowe mogą być łączone we wspólne bloki, co pomaga w ogrzewaniu się przewodów wentylacyjnych, a w konsekwencji poprawia siłę ciągu. Przewody dymowe należy prowadzić od otworów wycierowych do wylotów komina zgodnie z projektem budynku. Kanały dymowe opuszcza się poniżej najniższego paleniska, z reguły aż do piwnic. Otwory wycierowe usytuowane w piwnicach powinny znajdować się na poziomie od 1,0 do 1,2 m od podłogi i powinny być zamknięte hermetycznymi drzwiczkami. Dolna krawędź otworu wyciekowego przewodu z palenisk usytuowanych w pomieszczeniach, w których znajduje się wlot, powinna znajdować się na wysokości 0,3 m od podłogi. Otwory wycierowe powinny być łatwo dostępne, mieć osadnik na sadze i być zamknięte szczelnymi drzwiczkami. Wyloty przewodów dymowych należy umiejscawiać:

- przy dachach płaskich o kącie nachylenia 12°co najmniej o 0,6 m powyżej poziomu kalenicy;

- przy dachach stromych o kącie nachylenia powyżej 12° i pokryciu łatwo zapalnym jak wyżej;

- przy dachach stromych o kącie nachylenia powyżej 12° i pokryciu niepalnym, niezapalnym i trudno zapalnym co najmniej o 0,3 m powyżej powierzchni dachu oraz w odległości co najmniej 1,0 m;

Przewody spalinowe należy prowadzić od otworów rewizyjnych do wylotów komina wg. projektu budynku; odległość pionowa pomiędzy otworem wlotowym a rewizyjnym powinna wynosić co najmniej 0,4 m (zalecane 1,5 m); Przewody wentylacyjne należy prowadzić od wlotu do wylotu komina. Wloty do przewodów powinny być zlokalizowane tuż pod sufitem. W pomieszczeniach pozbawionych okien należy przewidzieć 2 otwory wentylacyjne, jeden na górze pod sufitem, drugi na dole przy podłodze. Aby nie powodowa zawirowań przewody powinny być prowadzone w miarę możliwości pionowo, bez załamań. Ewentualne odchylenie przewodu od pionu nie powinno przekraczać 30°. Kanały mogą mieć przekrój kołowy albo kwadratowy. Minimalny przekrój przewodów kominowych z cegieł wynosi 140 x 140 mm.

Grubości przegród z cegieł między poszczególnymi przewodami oraz między tymi przewodami a licem muru wewnętrznego powinny wynosić ½ cegły. Przegrody między przewodami a licem muru zewnętrznego powinny mieć grubość co najmniej 1 cegły.

Do wykonywania kominów ponad dachem można używać cegieł licowych. W przypadku użycia cegieł bielicowych jest konieczne otynkowanie komina. W miejscu przejścia komina przez dach należy wykonać obróbkę blacharską zabezpieczające poddasze przed wodą opadową. Wierzch komina powinien być nakryty czapka żelbetową z kapnikiem. Pod czapką powinna być położona papa.

Izolacje przeciwwilgociowe w budynkach podpiwniczonych

W budynkach podpiwniczonych jest wymagane wykonanie:

- w ścianach zewnętrznych dwóch izolacji poziomych ( nad ławą fundamentową oraz min. 0,3 m nad poziomem terenu), a w ścianach wewnętrznych izolacji poziomej nad ławą fundamentową (zwykle na poziomie izolacji układanej w podłodze)

- pionowej izolacji wodochronnej ścian zewnętrznych stykających się z gruntem

- poziomej izolacji wodochronnej w podłogach układanych na gruncie

Po wykonaniu ław fundamentowych układa się izolacje poziome, dopasowując ich poziom do projektowanego usytuowania izolacji podłóg.

Izolacje poziome powinny powinny być wysunięte po 50-100 mm poza powierzchnię wznoszonej ściany, w celu ich właściwego połączenia z później wykonywanymi izolacjami, pionową ścian i poziomą podłóg.

Po wymurowaniu ścian piwnic na wysokość conajmniej0,3 m powyżej poziomu terenu układa się druga izolację poziomą, która powinna być połączona z zewnętrzna izolacja pionową.

Obie izolacje w strefie cokołu mają chronić ścianę przed zawilgoceniem od topniejącego śniegu i rozprysków deszczu.

Podłoże pod izolację należy wyrównać zaprawą cementową (zalecane są dodatki uszczelniające) i w zależności od rodzaju użytej izolacji również zagruntować.

Izolacje poziome wykonuje się najczęściej z pap asfaltowych przyklejanych do podłoża i sklejanych lepikiem między sobą.

Izolacje z mas nakłada się w co najmniej 2 warstwach, natomiast materiały rolowe, poza przyklejeniem do podłoża na ogół dodatkowo mocuje się mechanicznie na górnej krawędzi.

Bardzo starannie i dokładnie należy połączyć izolację poziomą i pionową. Izolacje pionowe należy chronić przed uszkodzeniami mechanicznymi, które mogą wystąpić przy zasypywaniu wykopu gruntem.

Wykonywanie wykopów Roboty ziemne związane z wykopyaniem wykopow składają się z czterech czynności: odspojenia, przerzutu, wydobycia, odwiezienia gr na miejsce skladowania.

Wykop dzieli się ze względu na wymiary na :

-waskoprzestrzenny-o szer. Dna 1,5m i długości 1,5m, stosuje się najczęściej pod ławy i mury fundamentowe.

-jamiste(punktowe)-o szer. Dna i dł. Nie większej niż 1,5m, stosowane głownie pod stopy fundamentowe.

-szerokoprzestrzenne-szer. I dł. wieksza niż 1,5m, stosowane głownie pod budynki podpiwniczone.

Rodzaje zabezpieczen ścian pionowych wykopu Stosuje się głownie deskowanie skarp, w przypadku wykopow szerokoprzestrzennych stosuje się zabezpieczenia skarp gdy:

-grunt jest malo spoisty i skarpy zajęłyby duzo miejsca,

-należy obniżyć poziom wody gr i zachodzi konieczność

prac w sciankach szczelnych,

-wykonanie skarp nie jest możliwe.

a)za pomoca deskowania szczelnego i zastrzałów,

zastrzałów,

b)za pomoca pali i szczelnego deskowania,

c)za pomoca słupow i odciągaczy,

d)za pomoca trójkątnych kozłów

Zasypywanie wykopów Wykonane wykopy należy zasypywac warstwami po 30cm. Jego zwięzłość musi być wyższa niż gruntu istniejącego. Zasypki powinny być wykonane z odpowiedniego gruntu lub kruszywa, układane warstwami i zagęszczane mechanicznie. Przy zasypywaniu ścian fundamentowych należy zadbac, aby roznica poziomow po obu stronach nie była wieksza niż 0,5m.Natomiast zasypywanie wykopow wokół ścian piwnicznych można rozpocząć dopiero po wykonaniu stropu nad piwnica.

Deskowanie betonowej ściany fundamentowej Ławę fundamentowa posadawia się w waskoprzestrzennym wykopie poniżej granicy przemarzania gruntu,a nastepnie wykonuje się sciany fundamentowe do wys. Ok.. 0,3m nad terenem. Na tym poziomie zarówno zarówno ścianach zewnętrznych jak i wewnętrznych układa się tzw. Izolacje pozioma,która nastepnie laczy się z izolacja przeciwwilgociowa podlogi.,,,,,

Ława w terenie nachylonym i pod ścianą z otworem Wykonuje się ławę schodkową kolejnymi uskokami. Wysokość uskoków zaleca się jako 30cm, a nachylenie ogolne zbliżone do nach. terenu. Przy dużych nachyleniach uzywa się ław żelbetowych. Ławy te zbroi się podłużnie tak jak lawy betonowe -prety zbrojenia poprzecznego rozmieszcza się osiowo nie rzadziej niż 250mm.

Tyczenie i utrwalanie położenia budynku,ławy sznurowe (drutowe) Sposoby wytyczania i utrwalania zarysów obiektów budowlanych na gruncie są różne, w zależności od rodzaju budowli oraz od sposobu jej wykonywania. Najczęstszymi metodami utrwalania pomiarów geodezyjnych w terenie są:

- oznaczanie punktów charakterystycznych przez palikowanie

- zaznaczanie osi geometrycznych budowli metodą ław drutowych

- zaznaczanie metodą graficzną charakterystycznych elementów na istniejących obiektach budowlanych;

Przy wszystkich tych metodach pamiętać należy o umieszczeniu znaków charakterystycznych punktów lub przebiegu osi w odległości co najmniej 0,5 m poza krawędziami skarp wykopu, starając się umocnić je tak, aby nie mogły ulec odchyleniu w czasie robót. Do wyznaczenia osi między przeciwległymi ławami używa się jedynie dobrze napiętego cienkiego drutu stalowego. Do wyznaczenia punktów przecięcia osi na gruncie lub elementach konstrukcji używa się pionów geodezyjnych.

Oprócz wyznaczenia położenie obiektu budowlanego w terenie, należy wyznaczyć jego poziom posadowienia, w stosunku do którego będą odmierzane wszystkie elementy wysokościowe budowli. Poziom odniesienia utrwala się na repetach. Szkic tyczenia powinien zawierać:

- punkty terenowe osnowy geodezyjnej

- punkty charakterystyczne obrysu obiektu na żądanym poziomie

- miary czołowe między poszczególnymi punktami

- miary niezbędne do zlokalizowania wszystkich punktów głównych obiektu

- rozmieszczenie reperów roboczych i ich wysokości odniesione do poziomu zerowego obiektu i do układu wysokościowego, w jakim została wykonana mapa do celów projektowych;

ława sznurowa (drutowa)- przed przystąpieniem do wykonania wykopu pod fundament należy ustawić ławy drutowe; służą one do wyznaczenia fundamentów budowli i składają się ze słupków wbitych w ziemię, wystających około 1m ponad teren, oraz z przybitych do nich poziomo desek; na deskach rozciąga się druty, które wyznaczają obrys fundamentów i ścian budynków;

Fundamenty bezpośrednie-Stopy fundamentowe konstruuje się na mocnym gruncie jako fundament pod pojedyncze słupy, których rozstaw jest większy niż 4-5 m. Wykonuje się je z kamienia, cegły lub zbrojonego betonu. Obecnie często znajdują zastosowanie stopy prefabrykowane w całości lub składane z kilku elementów.
Małe stopy obciążone osiowo projektuje się jako kwadratowe, stopy obciążone mimośrodowo projektuje się jako prostokątne. Przy większych polach powierzchni podstawy stosuje się przekrój schodkowy, uzyskując w ten sposób oszczędność materiału. Stopom o bardzo dużych wymiarach nadaje się kształt wieloboczny a w przekroju pionowym mają one kształt prostokątny, schodkowy lub trapezowy. Stopy dla budynków jednorodzinnych zbroi się zwykle w warstwie dolnej siatką z prętów stalowych. Ilość i rodzaj potrzebnego zbrojenia określa projektant budynku.

Ławy fundamentowe stanowią fundamenty pod ściany budynków.

W budownictwie jednorodzinnym najczęściej stosuje się ławy żelbetowe zbrojone podłużnie 4 prętami stalowymi o średnicy 10 - 14mm. Pręty zbrojeniowe łączy się strzemionami o średnicy 4,5 - 6 mm, rozstawionymi co 25 - 30cm. Grubość otuliny betonowej dla prętów zbrojeniowych przyjmuje się równą 5cm gdy pod ławą wykonana jest warstwa chudego betonu klasy 7,5 o grubości co najmniej 10cm. Gdy brak jest podkładu z chudego betonu grubość otuliny zbrojenia wynosi 7cm.
Głębokość posadowienia fundamentów bezpośrednich przyjmuje się poniżej głębokości przemarzania gruntu, określonej w normie budowlanej PN-81/B-03020.

Fundamenty oszczędnościowe(punktowe)-w ten sposób posadawia się murowane domy parterowe;po zdjęciu humusu wykonuje się w gruncie betonowe bloki o wymiarach dostosowanych do obciążeń obciążeń nośności gruntu. Na nich wykonuje się w deskowaniu żelbetowe belki lub układa się belki prefabrykowane ;przy fundamentach punktowych znacznie ogranicza się roboty ziemne.

Układy konstrukcyjne ścian- podłużny, poprzeczny, mieszany

-układ poprzeczny- sciany nosne sa usytuowane prostopadle do większego boku rzutu budynku. Ściany te przejmuja obciążenia dachu, stropow, schodow itp.

-uklad podłużny-sciany podłużne zewnętrzne i sciany klatek schodowych stanowia usztywnienie konstrukcji budynku. Stropy są rozpiete prostopadle do ścian poprzecznych stanowiących oparcie tych stropow.

-uklad mieszany-laczy cechy ukl. poprzecznego i podłużnego. Umozliwia lepsze wykorzystanie nośności wszystkich elementow a szczególnie stropow, które mogą być zaprojektowane jako pracujące dwukierunkowo.

STROPY, PODZIAŁ, RODZAJE-Stropy są przegrodami poziomymi dzielącymi budynek na kondygnacje. Składają się z konstrukcji nośnej oraz - zależnie od funkcji jaką pełnią - z podłogi, podsufitki i izolacji. Zadaniem stropów jest przenoszenie ich ciężaru własnego, obciążeń zmiennych i ciężaru ścian działowych, usztywnienie budynku w kierunku poziomym, a także ochrona poszczególnych kondygnacji przed przenikaniem ciepła i dźwięków bądź pary wodnej.

W zależności od rodzaju materiałów stosowanych na konstrukcję nośną rozróżnia się stropy:

• drewniane

• stalowe

• stalowo - betonowe

• stalowo - ceramiczne

• ceramiczno - żelbetowe

• żelbetowe

• z betonu sprężonego

W zależności od przeznaczenia funkcjonalnego stropy dzielimy na:

• międzykondygnacyjne

• nad podziemiami

• poddasza

• stropodachy

Pod względem konstrukcyjnym rozróżnia się stropy:

• płytowe zbrojone jedno i wielokierunkowo

• płytowo - żebrowe

• gęstożebrowe

• belkowe

• kasetonowe itp.

STROPY GĘSTOŻEBROWE-stropy o żebrach rozstawionych nie rzadziej niż co 900mm, są najczęściej wykonywane jako prefabrykowane - monolityczne. Składają się one z belek (żeber) prefabrykowanych, pustaków i betonu (nadbetonu) ułożonego na budowie.

STROP AKERMANA - to strop monolityczny, z wypełnieniem pustakami ceramicznymi; pustaki mają wysokość 150, 180, 200 lub 220 mm (cztery typy) oraz długość 195 mm (odmiana 200) i 295 mm (odmiana 300). W konstrukcji stropu pustaki powinny być tak układane, żeby w sąsiednich pasmach były przesunięte o pół długości pustaka.

Płyta stropu ma najczęściej grubość 30 lub 40 mm, zależnie od wartości i rodzaju obciążenia zmiennego. Żebra stropu zbroi się prętami oraz strzemionami o średnicy 4,5 mm. W strefach przypodporowych może okazać się konieczne zagęszczenie strzemion ze względu na siły poprzeczne. Jeżeli na strop działają niewielkie obciążenia , to strzemiona można zastosować tylko na odcinkach przypodporowych długości 1/5 rozpiętości przęsła w świetle.

Jeżeli trzeba zwiększyć przekrój żeber przy podporze w celu przeniesienia znacznych sił poprzecznych , to można w każdym żebrze wyjąć pustaki ( na ogół nie więcej niż 2) i ewentualnie zastąpić je ułożonymi na płask cegłami dziurawkami.

Strop Akermana wykonuje się jako jednoprzęsłowy swobodnie podparty lub częściowo utwierdzony, a także jako wieloprzęsłowy ciągły.

Do wykonania stropu jest niezbędne zastosowanie deskowania pełnego lub ażurowego ( pod żebrami), odpowiednio opartego na podporach montażowych. Podpory te można usunąć po osiągnięciu przez nadbeton stropu pełnej wytrzymałości 28 - dniowej.

STROP CERAM - strop monolityczny, składa się z prefabrykowanych belek stalowo - ceramicznych, pustaków ceramicznych i betonu monolitycznego klasy co najmniej B15.

Belki stropowe Ceram mają długość 2370 ÷ 7170 mm (ze stopniowaniem co 300 mm). Tworzą je stalowe kratownice przestrzenne, których pas górny stanowi pręt Ǿ8 mm; krzyżulce są wykonane z prętów Ǿ5 mm. Z brojenie dolne dodatkowe ( w belkach długości 3870 mm i większe) stanowią pręty Ǿ6÷16 mm.

W zależności od osiowego rozstawu ( w centymetrach) w konstrukcji stropu rozróżnia się cztery rodzaje belek: 40, 45, 50 i 60, a w zależności od typu pustaków stropowych - dwa typy belek ( typu A i B). Rozróżnia się 13 odmian belek (w zależności od wysokości pustaków stropowych wyrażonej w milimetrach).

W zależności od szerokości dostosowanej do osiowego rozstawu belek stropowych (w centymetrach) rozróżnia się cztery rodzaje pustaków: 40, 45, 50 i 60, a w zależności od kształtu przekroju poprzecznego dwa typy pustaków: A i B. Rozróżnia się również dziewięć odmian pustaków (w zależności od ich wysokości wyrażonej w milimetrach).

Poszczególne rodzaje, typy i odmiany belek mogą być stosowane tylko z takimi samymi rodzajami, typami i odmianami pustaków.

Podczas montażu belki stropu należy tymczasowo opierać na podporach pośrednich (do czasu uzyskania przez beton uzupełniający ułożony na budowie jego pełnej wytrzymałości 28- dniowej). W wypadku stropu o rozpiętości do 3,90 m stosuje się jedną tego rodzaju podporę w pobliżu środka rozpiętości, do 6,00 m - dwie podpory usytuowane co około 1/3 rozpiętości, a powyżej 6,00 m - trzy podpory co około ¼ rozpiętości. Zaleca się aby takie podpory były stosowane również przy ścianach.

W wypadku stropów o rozpiętości 5,40 m i większej zaleca się tak wykonać podpory montażowe, aby uzyskać wygięcie belek stropu do góry, w środku ich rozpiętości równe 10 mm. W stropie Ceram o rozpiętości większej niż 4,50 m należy wykonać jedno żebro rozdzielcze , usytuowane w pobliżu środka rozpiętości.

STROP FERT - tak jak strop Ceram - składa się z prefabrykowanych belek stalowo - ceramicznych, pustaków ceramicznych i betonu monolitycznego (nadbetonu) klasy co najmniej B15.

Belka stalowo - ceramiczna jest lekką kratownicą przestrzenną o przekroju trójkątnym, której pas górny stanowi pręt Ǿ8mm, a dolny dwa pręty Ǿ8mm oraz pręty dodatkowe Ǿ6÷14 mm.

Obecnie stosowane są stropy Fert-40, Fert-45 i Fert-60. Stropy Fert zostały zaprojektowane jako swobodnie podparte. Przyjęto, że mogą być one poddane działaniu obciążenia zewnętrznego o odpowiednich wartościach.

Sposoby oparcia belek stropów Fert, wbetonowania w podciągi, a także konstruowania podparć montażowych oraz zasady stosowania żeber rozdzielczych są takie same jak w przypadku stropu Ceram.

STROP DZ - konstrukcja monolityczno - prefabrykowana, składająca się z belek prefabrykowanych rozstawionych co 600 mm, pustaków oraz ze współpracującego z żebrami betonu pachwinowego i nadbetonu grubości 30mm ułożonych na budowie.

W stropach obciążonych równomiernie , o rozpiętości modularnej 5,40 mi większej należy stosować co najmniej jedno poprzeczne żebro rozdzielcze.

*STROP DZ-3 zaprojektowano z uwzględnieniem 2 wariantów wartości charakterystycznych obciążenia uzupełniającego: 3,25 i 4,50 kN/m2; z tych założeń otrzymano 11 odmian zbrojenia belek; projektując strop, oblicza się wartość charakterystyczną obciążenia uzupełniającego i dobiera wymaganą odmianę belek; stropy te o rozpiętości modularnej 4,20 m i większej są w czasie montażu i dojrzewania betonu podpierane w środku rozpiętości;

*STROP DZ-4 stosuje się w budownictwie oświatowym i rolniczym; belki i nadbeton wykonuje się z betonu i stali jak w DZ-3; podpiera się je montażowo poprzecznicami w 2 miejscach, w środkowej części rozpiętości; głębokośc oparcia belek nie powinna być mniejsza niż 80 mm, a szerokość podpory 200 mm;

*STROP DZ-5 stosuje się w budownictwie oświatowym i rolniczym; belki i nadbeton wykonuje się z betonu i stali jak w DZ-3; podpiera się je podczas montażu na 2 poprzecznicach usytuowanych pod skrajnymi otworami na żebra rozdzielcze; głębokość oparcia belek nie powinna być mniejsza niż 100 mm, a szerokośc podpory - niż 250 mm;

STROPY TERIVA to stropy gęstożebrowe składające się z kratownicowych belek prefabrykowanych ze stopką betonową, pustaków betonowych (z betonów lekkich) i betonu monolitycznego; kratownica przestrzenna stropów Teriva składa się prętów górnego i dwóch prętów dolnych Ǿ8mm ze stali klasy A-III oraz krzyżulców Ǿlub 6 mmze stali klasy A-0 lub A-I; w stropach Teriva II o rozpiętości 7,80 m oraz Teriva III o rozpiętości 6,60 i 7,20 m należy dodatkowo układać na budowie w strefach przypodporowych długości co najmniej 1,2 m zbrojenia składające się z 4 prętów podłużnych Ǿ8 mm ze stali klasy A-III oraz strzemion Ǿ5,5 mm (w kształcie litery U) rozstawionych co 100 mm;

Sposoby podparcia belek stropów Teriva, wbetonowywania w podciągi,a także podparć montażowych są takie same jak w przypadku stropu Ceram;

STROP FILIGRAN jest stropem monolitycznym składającym się z dwóch głównych komponentow konstrukcyjnych :

-prefabrykowanej plyty żelbetowej grubości 5cm oraz z warstwy betonu uzupełniającego wylanego na budowie do wysokości całkowitej przewidzianej w projekcie konstrukcyjnym; strop ten jednoczesnie wykorzystuje zalety stropow monolitycznych i prefabrykowanych.

Wieńce w stropach gęstożebrowych- Wieńce spinają ściany i w ten sposób usztywniają konstrukcję domu. Dobrze wykonane rozkładają równomiernie obciążenie ze stropów (zapobiegają niekorzystnym naciskom punktowym), które następnie przekazywane jest na ściany. Wieńce trzeba wykonać wzdłuż wszystkich ścian zewnętrznych i nośnych ścian wewnętrznych. Wysokość wieńców nie może być niższa niż grubość stropów.
TERIVA I Wieńce stropowe-Na obrzeżach stropów na ścianach nośnych i ścianach równoległych do belek należy wykonać wieńce żelbetowe o wysokości nie mniejszej niż wysokość stropu i szerokości co najmniej 12 cm. Zbrojenie wieńców powinno składać się co najmniej z trzech prętów o średnicy nie mniejszej niż 10mm. Zaleca się stosowanie 4 prętów średnicy 10 mm. Strzemiona o średnicy 4,5 mm powinny być rozmieszczone co 25 cm. Pręty zbrojeniowe belek należy zakotwić w wieńcach. Wieńce należy betonować równocześnie ze stropem.

TERIVA I BIS, TERIVA II i TERIVAIII

Na obrzeżach stropów na ścianach nośnych i ścianach równoległych do belek należy wykonać wieńce żelbetowe o wysokości nie mniejszej niż wysokość stropu i szerokości co najmniej 18 cm. Zbrojenie wieńców powinno składać się co najmniej z trzech prętów o średnicy nie mniejszej niż 12mm. Zaleca się stosowanie 4 prętów średnicy 12 mm. Strzemiona o średnicy 5,5 mm

powinny być rozmieszczone co 30 cm. Pręty zbrojeniowe belek należy zakotwić w wieńcach. Wieńce należy betonować równocześnie ze stropem.

TERIVA 4,0/1

Wieńce stropowe-Na obrzeżach stropów na ścianach nośnych i ścianach równoległych do belek należy wykonać wieńce żelbetowe o wysokości nie mniejszej niż wysokość stropu i szerokości co najmniej 10 cm. Zbrojenie wieńców powinno składać się co najmniej z trzech prętów o średnicy nie mniejszej niż 10mm. Zaleca się stosowanie 4 prętów średnicy 10 mm. Strzemiona o średnicy 4,5 mm powinny być rozmieszczone co 25 cm. Pręty zbrojeniowe belek należy zakotwić w wieńcach. Wieńce należy betonować równocześnie ze stropem. Z uwagi na konieczność stosowania w stropach gęstożebrowych zbrojenia podporowego, jako zasadę należy przyjąć projektowanie zbrojenia wieńca tak, aby górne pręty wieńca znajdowały się około 30 mm od górnej powierzchni stropu. Umożliwi to ułożenie zbrojenia podporowego z możliwością jego właściwego otulenia betonem w projektowanej wysokości stropu.

STROP KLEINA sklada się z belek dwuteowych, z plyt plaskich miedzybelkowych wykonanych z cegly i zbrojonych pretami stalowymi lub płaskownikami. Płyt ceramiczne oparte SA na dolnych stopkach belek stalowych. W zależności od rozstawy belek i wielkości obciążeń, płyty miedzybelkowe można wykonac z typu lekkiego (1/4 cegly), typu polciezkiego (grubość ¼ cegly+ zeberka wzmacniajace z cegiel ustawionych na rąb), lub typu ciezkiego (1/2 cegły). Rozstaw belek wynosi 1-1,6m. Płyte stropowa wykonuje się na deskowaniach podwieszonych do dolnej stopki belek.

STROP KLEINA z plyta prefabrykowana wps- składa się z belek stalowych dwuteowych, z płyt płaskich międzybelkowych wykonanych z cegły i zbrojonych prętami stalowymi lub płaskownikami. Płyty ceramiczne oparte są na dolnych stopkach belek stalowych. W zależności od rozstawu belek i wielkości obciążeń płyty międzybelkowe można wykonać typu lekkiego (1/4 cegły), typu półciężkiego (grubość 1/4 cegły plus żeberka wzmacniające z cegieł ustawionych na rąb) lub typu ciężkiego (1/2 cegły). Rozstaw belek wynosi 1,0 - 1,6 m. Płytę stropową wykonuje się na deskowaniach podwieszonych do dolnej stopki belek. Strop belkowy KLEINA powstał przed wojną, obecnie jest rzadko stosowany

Zamiast płyt Kleina z cegły do wypełnienia pól w stropie między belkami stalowymi stosuje się również prefabrykowane płyty żelbetowe. Przez zastosowanie prefabrykowanych płyt żelbetowych w stropach z belek stalowych dwuteowych uzyskuje się następujące korzyści: całkowitą eliminację drewna na deskowanie, skrócenie czasu wykonania stropu oraz możliwość ułożenia płyt przez niewykwalifikowanych robotników, obniżenie masy własnej stropu ze względu na mniejszą masę 1m2 płyty żelbetowej niż 1m2 płyty Kleina z cegły.

Wiele jest odmian tego rodzaju prefabrykowanych płyt żelbetowych. Powszechnie stosowane są płyty typu WPS oraz typu PS 170 i PSW 170. Płyty te produkowane są o szerokości 40 cm i zróżnicowanej rozpiętości co 10 cm. Płyty WPS mają kształt prostokąta, wzmocnione są wzdłużnie trzema żebrami, w obu końcach mają wgłębienie dla oparcia na stopce dolnej belki stalowej dwuteowej (rys. 20-12). Płyty WPS można stosować w stropach mających belki nie niższe niż 14 cm - NP 14, aby miały wystarczające oparcie na stopce belki. Płyty układa się ręcznie szczelnie obok siebie na stopkach dolnych belek. Po zasłaniu całej powierzchni stropu płytami, spoiny między krawędziami płyt a bokami belek wypełnia się zaprawą cementową 1: 2 lub 1: 3. Układanie płyt i wypełnienie spoin zaprawą wykonuje się z pomostu z desek grubości 32 mm ułożonych na górnej stopce belek.Przy zastosowaniu niskich belek wysokości 14 i 16 cm mogą wystąpić trudności przy wsuwaniu płyt na dolne stopki. W takich przypadkach belki należy nieco przechylić i podklinować dla zabezpieczenia przed wywróceniem. Po ułożeniu płyt kliny trzeba usunąć, aby belki wróciły do pionowego położenia. Z tego powodu nie należy wmurowywać końców belek przed ułożeniem płyt, jeżeli ich wysokość nie jest większa niż 16 cm. Powierzchnię belek powyżej płyty należy powlec lepikiem asfaltowym lub mlekiem cementowym w celu zabezpieczenia przed rdzewieniem, stopkę dolną zaś owinąć siatką drucianą przed ułożeniem płyt. Płyty można obciążyć po stwardnieniu zaprawy w spoinach. Konstrukcja stropów na belkach stalowych i z płyt typu WPS została podana na rys. 20-13 i 20-14. Płyty PS 170 i PSW 170 mają kształt prostokąta z lekko ściętymi dwoma narożnikami. Ścięcia tych narożników umożliwiają ułożenie płytek na dolnych stopkach belek bez potrzeby przechylania ich na czas układania płytek. Płyty PS 170 wzmocnione są dwoma, a płyty PSW 170 trzema żebrami podobnie jak płyty WPS. Płyty WPS stosuje się do stropów tam, gdzie występują ścianki działowe o masie 320-500 kg/m2. Wykonanie stropów z belek stalowych i płyt PS 170 i PSW 170 odbywa się tak, jak wykonanie stropów przy zastosowaniu płyt żelbetowych WPS (rys. 20-15). Wszystkie omówione typy płyt przy transportowaniu układa się na rąb (na kant) długością w kierunku jazdy oraz szczelnie, aby nie następowało przesuwanie ich w czasie jazdy, co mogłoby spowodować obtłuczenie krawędzi lub popękanie płyt. W podobny sposób składuje się je na placu budowy. Podnoszenie płyt powinno odbywać się w położeniu pionowym płyty.

STROP STALOWO ŻELBETOWY (płyta żelbetowa, belki stalowe) stropy na belkach stalowych traktuje się jako półsztywne. Między belkami stosowane są rozne wypelnienia, od których pochodzi nazwa stropu(np. wypelnienie ceramiczne niezbrojone- strop odcinkowy;płyta ceramiczna z cegly ze zbrojeniem-strop Kleina). Wypełnienie może być wykonane również z płyty żelbetowej wylewanej lub z płytek żelbetowych prefabrykowanych.

STROP - jest to przekrycie płaskie dzielące budynek na kondygnacje.

STROPODACH - przekrycie spełniające jednocześnie rolę stropu i dachu.

ZASADNICZY ELEMENT STROPU - konstrukcja nośna w postaci płyty lub złożona z dyli, belek albo żeber i płyt oraz wypełnienia.

DODATKOWE ELEMENTY STROPU - podsufitka, podłoga, izolacje.

FUNKCJE STROPÓW:

-Dzielą budynek na kondygnacje

-Organizują wnętrze budynku

-Stanowią przegrody termiczne, akustyczne, przeciwogniowe i przeciwwilgociowe

-Przenoszą obciążenia własne i użytkowe na ściany i podpory

-Wiążą budynek nadając mu sztywność przestrzenną

STROP DREWNIANY:

Stosowanie drewna oraz innych materiałów łatwopalnych do stropów dopuszczalne jest tylko w przypadkach określonych szczegółowymi przepisami.

Stropy drewniane budynków przeznaczonych na pobyt ludzi powinny zawierać warstwę izolacyjną, suchą, niepalną, dźwiękochłonną, pozbawioną zanieczyszczeń organicznych lub działających szkodliwie na drewno oraz w miarę możności lekką.

Stropów drewnianych nie wolno stosować:

-nad piwnicami,

-pod pralniami, kuchniami zbiorowego żywienia, ustępami spłukiwanymi, łazienkami, natryskami, loggiami i innymi pomieszczeniami wilgotnymi lub takimi, w których podłoga jest stale zmywana.

RODZAJE STROPÓW DREWNIANYCH:

• belkowy

• belkowy na ślepym pułapie

• podwójny

Elementem nośnym stropu jest belka o stosunku przekroju szerokości do wysokości 5:7 lub 4:7, co zapewnia jej pożądaną sztywność. Belki na całej długości przęsła powinny stanowić jednolitą całość, gdyż ich przedłużanie jest kłopotliwe i pracochłonne. Złącza belek drewnianych można wykonywać na podporach układając je „na mijankę” i wzmacniając klamrami lub cokołami „na styk”, lub wzmacniając połączenie dwustronnymi nakładkami z płaskownika stalowego. Długość oparcia belki na murze musi być większa niż 12 cm. Belki stropowe układa się na ścianach nośnych w odstępach co 60-120 cm.

Ze względu na możliwość pożaru, belek nie można opierać na murach kominowych, ani też bliżej niż 30 cm od przewodów dymowych. Belki, które trafiają na mur kominowy opiera się na wymianach (przejmach). WYMIAN - belka równoległa do ściany kominowej, oparta na belkach ułożonych poza kominem.

Rozmieszczenie belek stropu rozpoczyna się od belek przy ścianach zewnętrznych, odsuniętych od nich około 3 cm, następnie przy wewnętrznych, kolejno pod ściankami działowymi górnej kondygnacji i na końcu w przestrzeni między ułożonymi belkami, zachowując równy rozstaw.

Belki na murze zewnętrznym opiera się co najmniej na taką głębokość jak wysokość belki. Koniec belki trzeba zaimpregnować środkami przeciwgnilnymi i owinąć papą. Przy obmurowaniu pozostawia się od czoła i ponad belką 3-4 cm wolną przestrzeń dla umożliwienia wentylacji. Aby strop spełniał rolę usztywnienia ścian, belki stropowe w ścianach nośnych należy zakotwić czołowo w odstępach co 2,5 cm. Ściany szczytowe kotwi się kotwami poprzecznymi, sięgającymi co najmniej 3 belek. Szereg belek tworzy rodzaj rusztu pod podłogę (strop nagi), na której może być ułożona polepa, spełniająca rolę warstwy ocieplającej i osłony przed ogniem.

Zalety stropu drewnianego

Główną zaletą stropów drewnianych jest lekkość ich konstrukcji, przy jednocześnie wysokich w stosunku do masy własnej parametrach wytrzymałościowych. Z pewnością stropy belkowe wyśmienicie nadają się do obiektów budownictwa mieszkaniowego, jednorodzinnego. Stanowią idealne rozwiązania przy konstruowaniu stropu poddasza. Prawidłowo zaprojektowane i wykonane zgodnie z zasadami sztuki budowlanej, mogą przez dziesiątki lat pełnić swoja funkcję. Ponadto ważne jest, że stropy drewniane wykonuje się w technologii suchej, co biorąc pod uwagę krajowe warunki klimatyczne, pozwala na wykonanie stropu także w okresie niskich temperatur. Ponadto nie bez znaczenia jest łatwość wykonania konstrukcji stropu oraz ewentualnych remontów konstrukcji.

---