dziedziny i rodzaje geodezji Geodezja to nauka zajmująca się badaniem kształtu i rozmiarów bryły ziemskiej określeniem kształtu powierzchni ziemi oraz określeniem położenia wszystkich szczegółów sytuacyjnych znajdujących się na tej powierzchni tj. rzeki, jeziora, użytki leśne i rolne, budowle. Geodezja dzieli się na: a)wyższą- jest to nauka o pomiarach wykonywanych na wielkich obszarach z uwzględnieniem wpływu kulistości ziemi b)niższą- określa zasady pomiarów na niewielkim obszarze bryły ziemskiej przy założeniu że obszar ten stanowi powierzchnię płaską Geomatyka jest matematyką Ziemi, tj. nauką o pozyskiwaniu, analizie i interpretacji danych, zwłaszcza pomiarowych, które odnoszą się do powierzchni Ziemi. Technologia geomatyki: -geodezja i kartografia; -systemy informacji przestrzennej; -systemy pozycjonowania geodeolnego; -teledetakcja i fotogrametria; -numeryczny modem terenu. Niwelacja geometryczna polega na wyznaczaniu płaszczyzny poziomej i odmierzeniu od niej odległości danych punktów na pionowo ustawionych miarach czyli tzw. łatach niwelacyjnych. Różnicą wysokości punktów A i B otrzymamy odejmując od zmierzonej wartości a wartość b ΔhAB=a-b Niwelację geometryczną dzielimy na: *niwelację precyzyjną-wykonuje się ja niwelatorem o wysokiej dokładności. Tego rodzaju niwelacja wchodzi w zakres geodezji wyższej i stosuje się ją do pomiarów wysokościowych reperów państwowych I i II klasy *niwelacja techniczna- stosuje się do pomiarów sieci reperów niższych klas przy wykonywaniu niwelacji podłużnej i poprzecznej tras niwelacji powierzchniowej oraz do wytyczania projektów w terenie -Niwelacja trygonometryczna- wykonywana jest przy użyciu tachimetrów polegająca na pomiarze odległości poziomej oraz kąta pionowego co umożliwia obliczenie nieznanej wartości różnicy wysokości korzystając z własności geometrycznych trójkąta prostokątnego. Tachimetrię stosujemy przede wszystkim przy pomiarze rzeźby terenu oraz placach które nie wymagają dużej dokładności. -Niwelacja barometryczna- polega ona na określeniu różnicy wysokości punktów na podstawie pomiaru różnicy ciśnienia atmosferycznego w tych punktach. Dokładność tej niwelacji wynosi 2-3m i stosuje się ją do określenia przybliżonej wysokości punktów w terenach górskich przy dużych różnicach wysokości. Tyczenie wysokościowe Podczas realizacji w terenie projektów budowli a szczególnie budowli wodnych zachodzi potrzeba wyznaczenia wysokości wielu punktów, odcinków, prostych a nieraz i płaszczyzn oraz zaprojektowanie spadków linii prostych i płaszczyzn. Dla danej budowli wszystkie wysokości są podane w jednym układzie odniesienia. Prace na terenie budowy zaczyna się od założenia reperów Tyczenie wysokościowe:- wyznaczenie punktu o danej wysokości;- wyznaczenie wysokości punktów w wykopie lub na wyższej kondygnacji; - wyznaczenie linii o danym spadku; - tyczenie punktów pośrednich na prostej o jednakowym spadku; - wytyczenie płaszczyzny poziomej o danej wysokości;- wytyczenie płaszczyzny o danym spadku; -profilowanie robót ziemnych.
Wodne pomiary wysokościowe wszystkie wysokości odnosi się do powierzchni poziomej która może być wyznaczona za pomocą libeli lub urządzenia kompensacyjnego stosowanego w nowoczesnych przyrządach pomiarowych. Wiemy że płaszczyzna styczna w punkcie głównym do spoziomowanej libeli jest w każdym miejscu kuli ziemskiej prostopadła do kierunku pionu. Jedna z tych powierzchni a mianowicie te którą utworzą spokojne wody mórz i oceanów oraz ich teoretyczne przedłużenie pod lądami nazywa się poziomem bezwzględnym lub poziomem morza. Wysokości liczone od tej powierzchni nazywa się wysokościami bezwzględnymi a wysokości liczone od jakiejś innej równoległej do niej powierzchni nazywa się wysokościami względnymi lub lokalnymi. Pomiary sytuacyjne Celem pomiarów sytuacyjnych jest określenie kształtu wymiarów i wzajemnego położenia wybranych obiektów położonych na powierzchni ziemi. Tą powierzchnią odniesienia może być: płaszczyzna, sfera, elipsoida obrotowa czy inna powierzchnia. Istota pomiarów sytuacyjnych polega na pomiarze pewnych wielkości geometrycznych w figurze geometrycznej którą tworzą punkt określany oraz dwa punkty o znanym wzajemnym położeniu. Podstawowym wzajemnym wyróżnikiem poszczególnych metod pomiaru jest dobór mierzonych wielkości. metody zdjęć sytuacyjnych. Metoda domiarów prostokątnych- znana również metoda ortogonalną lub metodą rzędnych i odciętych polega na zrzutowaniu punktów wyznaczających szczegóły sytuacyjne na linię osnowy pomiarowej -Metoda przedłużeń-polega na przedłużaniu odcinka zdejmowanego do przecięcia z linią osnowy pomiarowej -Metoda wcięć liniowych- polega na pomiarze odległości od punktu zdejmowanego do dwu punktów leżących na linii osnowy pomiarowej Układy współrzędnych geograficznych szerokość, długość geogr. Współrzędne są to wielkości kątowe, liniowe, które w jednoznaczny sposób wyznaczają położenie punktu. Długość- południk oznaczony przez O i przez P. Może być liczona od 0 do360° a współrzędne od 0 do 180°Siatka ortogonalna geograficzna tworzy południk i równik Układ współrzędnych biegunowych
Odwzorowanie to przejście z elipsoidy kuli na obraz płaski, żeby przedstawić Masze pomiary sporządzamy na mapach. Zniekształcenia ulegają linie, długości, kąty, powierzchnie. Mamy odkształcenia: wielokątne, wielopowierzchniowe oraz wieloodległościowe. Rodzaje odwzorowań: płaszczyznowe, walcowe i stożkowe. Osnowa: usystematyczniony zbiór punktów dla których są określone x,y, i h. Klasy osnowy: klasa I bezbłędna, klasa II nie przekracza błędu 5cm, klasa II nie przekracza 10cm błędu. Podział osnowy ze względu na pomiary: klasyczne, satelitarne Azymut to kąt zawarty między północną częścią południka odniesienia, a danym kierunkiem poziomym. Wartość azymutu liczy się zgodnie z ruchem wskazówek zegara i wyraża w mierze kątowej, najczęściej w stopniach. Azymut może służyć do orientacji w terenie i do orientowania pomiarów geodezyjnych. W zależności od przyjętego południka odniesienia wyróżnia się: azymut magnetyczny, azymut geograficzny , azymut kartograficzny , azymut topograficzny . Czwartak, geod. kąt ostry między kierunkiem odcinka AB w terenie a południkiem przechodzącym przez punkt A; liczony od 0° do 90° i oznaczany dodatkowo symbolem ćwiartki, w której się znajduje, np. SE 35°. Określenie współrzędnych A i B liczymy Δx i Δy, rozpatrujemy w I ćwiartkę jako dodatnie, w II ćwiartce x+ a y-, w II x i y ujemny, w czwartej x+ a y-. Wówczas wiemy który wzór zastosować Jeżeli wiadome są A i B a szukamy punktu P to musimy mieć dane punkty AP lub BP. Metody obliczenia powierzchni a.metoda analityczna—polega na obliczeniu powierzchni na podstawie danych uzyskanych bezpośrednio terenie, lub miar obliczonych na podstawie wielkości powierzonych w terenie. Metoda ta jest najdokładniejsza, lecz najbardziej pracochłonna b.Metoda kombinowana (analityczno-graficzna)- polega na tym, że część miar ustala się przez pomiar w terenie a część graficznie , z mapy. Dokładność tej metody jest pośrednia, miedzy metodą analityczną a graficzną. c.Metoda graficzna- polega na obliczeniu powierzchni tymi samymi wzorami jak w metodzie analitycznej, przy czym potrzebne miary wytycza się graficznie z mapy. Dokładność obliczenia tą metodą jest mniejsza niż metodą analityczną. d.Metoda mechaniczna- polega na określeniu powierzchni za pomocą mapy i odpowiedniego przyrządu zwanego planimetrem. Dokładność obliczenia powierzchni metoda mechaniczna jest tego samego rzędu jak metodą graficzną. Niwelacja ze środka Sprzęt: instrument (niwelator), statyw, komplet łat, podstawki do łat i szkicownik. Technika pomiaru: W celu wyznaczenia różnicy wysokości między punktami A i B należy ustawić na tych punktach łaty niwelacyjne a w połowie odległości instrument na statywie. W ten sposób z jednego stanowiska instrumentu można wykonać pomiar gdy odległość d między punktami jest mniejsza od 160m. Przebieg pomiaru: 1.Ustawic niwelator w połowie odległości między punk.i A i B. 2.Spoziomować niwelator. 3.W punktach A i B ustawiamy pionowo łaty za pomocą libelek. 4.Wycelować krzyżem nitek na łatę ustawiona w punk A tak aby pionowa nitka celownicza dzieliła łatę na połowę i wykonać odczyt z nitki środkowej (odczyt wstecz) Dokonać w ten sam sposób pomiar w punkcie B - odczyt w przód. 5.Pomiar powtórzyć przy nowym ustawieniu poziomu instrumentu. 6.Obliczyć różnicę wysokości dla obydwu ustawień instrumentu.
Kartografia - nauka o przedstawieniu i badaniu rozmieszczenia przestrzennego oraz wzajemnych zjawisk przyrodniczych i społecznych za pomocą specjalnych modeli obrazowo-znakowych przedstawień kartograficznych. Cele prezentacji kartograficznej: określenie położenia obiektów, prezentacja wieloprzestrzennych cech obiektów, zróżnicowanie przestrzenne obiektów i ich atrybutów, ukształtowanie powierzchni, zróżnicowanie struktury, dynamika i zmienność zjawisk, typy relacji. Podział metod prezentacji kartograficznej 1.Metody jakościowe: *met. sygnatur- oznaczenie na mapie pozycji obiektów za pomocą znaków punktowych lub liniowych; *met. zasięgów- oznaczenie na mapie obszaru występowania danego zjawiska *met. chorochromatyczna- jest modyfikacją met. zasięgów. Cały obszar mapy jest podzielony na mniejsze różne pod względem jakościowym obszaru. 2.Metody ilościowe: *Metoda kropkowa: przedstawiamy na mapie przestrzenne rozmieszczenie zjawisk wyrażonych w wartościach bezwzględnych przy użyciu znaków punktowych. Zjawiska te mogą być umieszczone na mapie w sposób topograficzny lyb kartograficzny. Sposób topograficzny polega na umieszczeniu kropki czyli sygnatury w miejscu występowania zjawisk oraz w sposób kartograficzny który charakteryzuje się tym, że kropki są rozmieszczone na całej jednostce odniesienia, które reprezentują.
Punkty, kropki, sygnatury reprezentują ustaloną wartość zjawiska określoną jako waga kropki. Metoda krpokowa pośrednio pokazuje natężenia zjawiska, a gęstość kropek jest wprost proporcjonalna do natężenia zjawiska. *Metoda kartodiagramu metoda przedstawienia na mapie przestrzennego rozmieszczenia zjawiska w ujęciu bezwzględnym i względnym odniesionych do punktu, linii i powierzchni za pomocą wykresów, diagramów, których rozmiary są proporcjonalne do wielkości zjawiska lub wyrażają funkcję jego zmienności. Ze względu na ilość przedstawionych cech rozróżniamy: diagramy proste, złożone i strukturalne. Natomiast na jednostkę odniesienia: kartodiagramy punktowe, liniowe oraz powierzchniowe *Metoda kartogramu jest ilościową metodą prezentacji kartograficznej intensywności zjawiska w granicach określonych pól odniesienia. Wyróżniamy: kartogramy proste, złożone oraz strukturalne *Metoda izolinii przedstawia zjawiska poprzez wprowadzenie linii łączących jednakowe wartości liczbowe: izarytmy rzeczywiste ( wyniki pomiarów terenowych) oraz izarytmy teoretyczne tzw izoplety Mapa- kartograficzne lub tematyczne przedstawienia zjawiska geograficznego względem Ziemi, uogólniony matematycznie określany na płaszczyźnie obraz całości lub części obszaru Ziemi lub innego ciała niebieskiego. Przedstawiamy za pomocą znaków umownych wzajemnego położenia i charakterystykę obiektów i zjawisk. Postacie mapy -wizualna, cyfrowa, dotykowa, słuchowa Cechy mapy: odpowiednia skala czyli relacja między obiektami, odpowiednie odwzorowanie może być normalna, ukośna, różne zniekształcenia, generalizacja w tym generalizacja jakościowa i ilościowa Podział map według przekazu informacji : forma wizualna czyli mapy graficzno-kreskowe i plastyczne, mapy graficzno-uplastycznione poprzez cieniowanie i mapa fotograficzna Mapa wizualna jest to mapa, której podłożem jest trójwymiarowy model terenu: mapa graficzna gdzie efekt przestrzenny jest osiągany graficznie; mapa cieniowana - nadawanie świateł; mapy anaglifowi; mapa fotograficzna w formie obrazu fotograficznego Mapa numeryczna zbiór danych numerycznych czyli numeryczny model rzeczywistości geograficznej. Zbiór danych stanowiących numeryczną reprezentację mapy graficznej dogodną do przetwarzania komputerowego. Mapa jest bazą danych geograficzno-kartograficznym. Jest bezskalowym łączem informacyjnym. Podział map według treści: mapy ogólnogeograficzne w tym mapa topograficzna ( w skalach 1:5000;1:10000; 1:25000; 1:50000; 1:100000; 1:200000; 1:500000; 1: 1mln) która przedstawia wszystkie główne elementy krajobrazu powierzchni Ziemi czyli hydrografię, rzeźbę terenu, osiedla, drogi, lasy, użytki rolne przedstawione z jednakowym względnym stopniem szczegółowości. Natomiast obraz kartograficzny na mapie zawiera informacje dotyczące systemu współrzędnych, legendę mapy, deklinację magnetyczną, szkice, wykresy i zestawienie danych Mapy tematyczne- obrazują jeden lub kilka wybranych elementów: mapy społeczno-gospodarcze, przyrodnicze. Ograniczją się do jednego tematu, a pozostałe dane tworzą tło: fizjograficzne, sozjologiczne, degradacji środowiska, ochrony środowiska Podział ze względu na skalę mapy: wieloskalowe 1:1000 i 1:2000 i 1:10000; średnoiskalowe 1:25000 i 1:50000; małoskalowe<1:100000
Mapy wieloskalowe: mapa zasadnicza oraz mapa ewidencji gruntów i budynków. Mapa zasadnicza to wieloskalowe opracowanie kartograficzne zawierające aktualne informacjie o przestrzennym rozmieszczeniu obiektów ogólnogeograficznych oraz o elementach ewidencji gruntów w skalach 1:1000, 1:2000; 1:5000. Natomiast mapa ewidencji gruntów zawiera granice państwa, granice 3-stopniowego podziału administracyjnego, granice rejonów statystycznych, oznaczenia obiektów. Podział ze względu na sposób odwzorowania stosunków przestrzennych: homorficzne w odniesieniu tradycyjnym i anamorficzne w odniesieniu abstrakcyjnym i przekształconym Podział ze względu na zasięg: mapa powiatu, województwa, gminy, miasta. Podział ze względu na sposób percepcji: mapy do spostrzegania i mapy do czytania Podział ze względu na funkcję: mapy inwentaryzacyjne i mapy operacyjne Numeryczny model terenu (NMT) numeryczna reprezentacja powierzchni terenowej utworzonej zwykle przez zbiór odpowiednio dobranych punktów (x,y,z) oraz algorytmy interpolacyjne umożliwiające odtwarzanie jej kształtu w określonym obszarze. NMT pozwala na określenie lub tworzenie: - współrzędnej z punktu o znanych współrzędnych x,y; - linii warstwic na powierzchni modelu; - profilu powierzchni modelu jako przecięcia powierzchni z daną płaszczyzna pionową; - współrzędnych punktu przebicia powierzchni dana prostą; - charakterystyki punktów i linii terenowych danego modelu Numeryczny model terenu DMT jest to numeryczna prezentacja fragmentu powierzchni ziemskiej utworzona ze zbioru punktów powierzchni oraz algorytmów służących do określenia jej położenia i kształtu na podstawie współrzędnych x,y,z. Punkty te umożliwiają interpolację warstwicową, oblicznie spadków terenu, obliczanie przekrojów przez teren oraz wizualizację terenu Skale pomiarowe w kartografii i ich rola w prezentacji zjawisk na mapie. Każde zjawiska możemy określić według 4 poziomów dokładności skal pomiarowych, są to: *skala nominalna, * skala porządkowa, * skala interwałowa, *skala ilorazowa. Skala nominalna- zalicza się do skal niemetrycznych wykorzystywana do mierzenia cech jakościowych w tej skali podstawową operacją pomiarową jest identyfikacja czyli wyróżnienie rozłącznych kategorii. Prowadzi to do podziału zbioru na podzbiory rozłączne. Skala porządkowa- skala numeryczna stosowana do mierzenia cech jakościowych. W tej skali podstawową operacją jest szeregowanie kategorii cechy jakościowej za pomocą liczb które wyznaczają rangi określające kolejność występowania kategorii tych liczb nie można wykorzystywać do mierzenia odległości między jednostkami. Skala przedziałowa- jest skalą numeryczna stosowaną do mierzenia cech ilościowych. Pozwala ona na stwierdzenie o ile natężenie cechy danej jednostki jest większe od natężenia tej cechy u innej jednostki. Skala ilorazowa- ma te same właściwości co skala podziałowa a ponadto określamy ją przez wybór stałej jednostki miary i wykazanie zera bezwzględnego które oznacza zupełny brak wartości mierzonej cechy. 3.Zmienne graficzne (wizualne) i ich rola w prezentacji zjawisk na mapie- Spełniają na mapie taką rolę jak porozumiewanie się między ludźmi spełnia mowa. Ich zadaniem jest przekazywanie informacji o jakości, wielkości początku, proporcjonalności. Zmienne wizualne- cechy znaków graficznych: * kształt- cecha przejawiająca się w zróżnicowaniu figur, nieregularnych zarysów powierzchni, kontur zjawiska liniowego. *wielkość- cecha geometryczna (średnica, szerokość, długość) *barwa- właściwość przedmiotów materialnych, dzięki której je rozróżniamy jako czerwony, zielony, żółty. 3 atrybuty barwy: -jasność, kolor, nasycenie.. Rodzaje danych wysokościowych: punkty masowe, ekstremalne pikiety, pikiety wysokościowe, linie szkieletowe, linie nieciągłości terenu.
1.Podejścia, metody, techniki wyceny Podejścia dzielimy na: porównawcze, dochodowe, kosztowe i mieszane.
Podejście porównawcze-polega na określaniu wartości nieruchomości przy założeniu, że wartość ta odpowiada cenom, które były przedmiotem obrotu rynkowego. Stosuje się je jeżeli są znane ceny nieruchomości podobnych do nieruchomości wycenianej. Metoda porównywania parami - przy metodzie porównywania parami porównuje się nieruchomość będącą przedmiotem wyceny, której cechy są znane, kolejno z nieruchomościami podobnymi. Metoda analizy statystycznej rynku - przy metodzie analizy statystycznej rynku przyjmuje się zbiór cen transakcyjnych właściwych do określenia wartości nieruchomości reprezentatywnych. Metoda korygowania ceny średniej - przy metodzie korygowania ceny średniej do porównań przyjmuje się z rynku właściwego ze względu na położenie wycenianej nieruchomości co najmniej kilkanaście nieruchomości podobnych. Wartość nieruchomości będącej przedmiotem wyceny określa się w drodze korekty średniej ceny nieruchomości podobnych współczynnikami korygującymi, uwzględniającymi różnicę w poszczególnych cechach tych nieruchomości. Podejście dochodowe- stosuje się przy wycenie nieruchomości przynoszących lub mogących przynosic dochód. Polega ono na określaniu wartości nieruchomosci przy założeniu, że jej nabywca zapłaci za nią cenę, której wysokość uzależni od przewidywanego dochodu, jaki uzyska z nieruchomości.
Dochodem z nieruchomości może być: czynsz i inne dochody, takie jak np..: dochody z parkingów, garaży, reklam.
W podejściu dochodowym stosuje się w zależności od sposobu określania dochodu dwie metody :metoda inwestycyjna, metoda zysków . Podejście kosztowe - polega na określaniu wartości nieruchomości przy założeniu, że wartość ta odpowiada kosztom jej odtworzenia, pomniejszonym o wartość zużycia nieruchomości. Podejście to jest zalecane do wyceny nieruchomości, na które nie ma popytu na rynku Metoda kosztów odtworzenia - określa się, ile wyniosłyby koszty odtworzenia części składowych gruntu przy zastosowaniu tej samej technologii i materiałów, które wykorzystano do wzniesienia .
2.Ewidencja gruntów i budynków Księgi wieczyste (KW) - urzędowy rejestr mający na celu ustalenie stanu prawnego nieruchomości w zakresie prawa własności i innych praw rzeczowych. Prowadzi się dla każdej nieruchomości oddzielnie. Przy każdej księdze są akta księgi wieczystej. Cel i funkcje KW: pozwalają ustalić stan prawny nieruchomości, są podstawą bezpieczeństwa obrotu nie ruchomosciami, stanowią zabezpieczenie kredytu hipotecznego. Wpisy w KW (rodzaje): wpisy danych ustalających stan prawny nieruchomosci mające znaczenie ujawniające wpisy mające moc prawotwórczą powodujace powstanie, zmianę lub przeniesienia prawa - wpis konstytutywny. Zakładanie i prowadzenie KW: Sąd Rejonowy właściwy do prowadzenia; Na wniosek lub z urzędu. Właściwość KW Jawność formalna polega na swobodnym dostępie do KW; Przeglądanie akt KW wymaga szczególnego interesu prawnego; Wiarygodność, domniemywa się że prawo jawne z KW jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym, domniemywa się, że prawa ujawnione w KW lecz wykreślone, nie istnieją. Struktura księgi wieczystej Księga wieczysta składa się z czterech działów oznaczonych cyframi rzymskimi od I do IV: pierwszego obejmującego oznaczenie nieruchomości oraz wpisy praw związanych z jej własnością, drugiego, obejmujacego wpisy dotyczące własności i użytkowania wieczystego, trzeciego przeznaczonego na wpisy dotyczące ograniczonych praw rzeczowych z wyjątkiem hipotek, na wpisy ograniczeń w rozporządzaniu nieruchomością lub użytkowaniem wieczystym oraz na wpisy innych praw i roszczeń, z wyjątkiem roszczeń dotyczących hipotek. czwartego przeznaczonego na wpisy dotyczące hipotek. Księgi wieczyste Są związane z nieruchomościami, a nie z osobami właścicieli. W celu zidentyfikowania nieruchomości dla której prowadzona jest ksiega wieczysta, do księgi wpisuje się dane faktyczne nieruchomości, takie jak: położenie nieruchomości, jej obszar oraz sposób korzystania. Dane te pochodzą z katastru nieruchomości. Księgi wieczyste prowadzi się dla nieruchomosci gruntowych, budynkowych i lokalowych. Księgi wieczyste prowadzą sądy odpowiednie terytorialnie dla miejsca zamieszkania. Kataster nieruchomości (ewidencja gruntów i budynków)- jest podstawowym elementem systemu informacji o terenie, którego celem jest ułatwienie prowadzenia prawidłowej polityki przestrzennej, gospodarowania nieruchomościami, a przede wszystkim obrotu nieruchomościami. Ewidencja gruntów i budynków jest przede wszystkim opisem stanu faktycznego nieruchomości. Ewidencja gruntów i budynków ma charakter zbioru informacji ogólnokrajowej, gdyż jest prowadzona w sposób jednolity na terenie całego kraju. Aktem prawnym powołującym ewidencję gruntów i budynków oraz określającym jej przedmiot i zakres informacji w niej zawartych jest prawo geodezyjne i kartograficzne. Zadania i zakres ewidencji gruntów i budynków- to według prawa geodezyjnego i kartograficznego zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami, który jest prowadzony w sposób jednolity oraz systematycznie aktualizowany dla całego kraju Ewidencja obejmuje informacje dotyczące: gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów uzytków gruntowych, ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty; budynków - ich położenia, funkcji użytkowych oraz powierzchni użytkowej; właściciela - a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych - innych osób fizycznych lub prawnych, w których znajdują się grunty, budynki lub ich części; miejsca zamieszkania lub siedziby osób wymienionych wyżej; wpisu do rejestru zabytków; wartości nieruchomości. Organem prowadzącym ewidencję gruntów i budynków jest starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej. Ewidencja gruntów i budynków prowadzona jest w systemie informatycznym. Dla potrzeb ewidencji przyjmuje się podział kraju na: jednostki ewidencyjne, obręby ewidencyjne, działki ewidencyjne. Działka ewidencyjna- ciągły obszar gruntu, połozony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych. Rejestr gruntów - jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych o wszystkich działkach ewidencyjnych w granicach obrębu, zebranych według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejestrowych gruntów. Rejestr budynków - jest to oparty na danych ewidencyjnych raport dotyczący budynków stanowiacych odrębny od gruntów przedmiot własności zebrany według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejestrowych budynków. Rejestr lokali - jest raportem sporządzonym na podstawie danych ewidencyjnych dotyczących lokali stanowiących odrębne nieruchomości zgrupowanych według ich przynależności do poszczególnych jednostek rejstrowych lokali. Kartoteka lokali - jest raportem sporządzonym w oparciu o te same dane o lokalach niestanowiących odrębnych nieruchomości zebranych w pozycjach kartoteki lokali. Mapa ewidencyjna - przedstawia w szczególności granice: państwa, jednostek zasadniczego podziału terytorialnego państwa, jednostek ewidencyjnych, obrębu i działek. Mapa ta przedstawia także usytuowanie działek i budynków w przestrzeni. Opracowywana w zależności od stopnia zurbanizowania terenu i struktury władania gruntów w skalach 1:500, 1:1000, 1:2000, 1:5000 Użytki gruntowe dziela się na: Użytki rolne, Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione, Grunty zabudowane i zurbanizowane, Użytki ekologiczne ozn ,,E'', Nieużytki ozn ,,N'' Grunty pod wodami, Tereny rózne oznaczone ,,Tr'' Użytki rolne dzielą się na: Grunty orne ozn ,,R'' Sady ozn,,S'' Łąki trwałe ozn ,,Ł'' Pastwiska trwałe ozn ,,Ps'' Grunty rolne zabudowane, ozn ,,B'' Grunty pod stawami ozn ,,Wsr'', Grunty pod wodami dzielą się na: Grunty pod morskimi wodami wewnętrznymi, ozn ,,Wm'' Grunty pod wodami powierzchniowymi płynącymi ozn, ,,Wp'', Grunty pod wodami powierzchniowymi stojącymi ozn, ,,Ws'.' Grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione Lasy ozn ,,Ls'' Grunty zadrzewione i zakrzewione ozn, ,,Lz'' Grunty zabudowane i zurbanizowane: Tereny mieszkaniowe ozn. ,,B'', Tereny przemysłowe ozn. ,,Ba'' Inne tereny zabudowane ozn ,,Bi'', Zurbanizowane tereny niezabudowane ozn ,,Bp'', Tereny rekreacyjno - wypoczynkowe ozn, ,,Bz'' ,Użytki kopalne ozn, ,,K'', Tereny komunikacyjne w tym: Drogi, ozn ,,dr'', Tereny kolejowe ozn, ,,Tk'' Inne tereny komunikacyjne ozn, ,,Ti'' Grunty rolne - do gruntów ornych zalicza się grunty: poddane stałej uprawie mechanicznej mającej na celu produkcję zemiopłodów rolniczych lub ogrodniczych, w tym grunty na których urzadzone zostały ogrody działkowe oraz szklarnie i inspekty, Sady Do sadów zalicza się grunty o powierzchni co najmniej 0,1 ha zasadzone drzewami i krzewami owocowymi o zwartym nasadzeniu. Łąki trwałe grunty pokryte zwartą wieloletnią roślinnością, złożoną z licznych gatunków traw, roślin motylkowych i ziół, tworzących ruń łąkową, systematycznie koszoną, a w rejonach górskich hale i połoniny z zasady koszone. Pastwiska trwałe grunty pokryte podobną jak na łakach roślinnością, z reguły wypasane a w rejonach górskich - hale i połoniny, które nie są koszone, lecz wypasane. Grunty rolne zabudowane grunty zajęte pod budynki mieszkalne oraz inne budynki i urzadzenia budowlane służące produkcji rolniczej, nie wyłączając produkcji rybnej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu (kotłownie, komórki, garaże, szopy, stodoły itp.)a także zajęte pod ogródki przydomowe w gospodarstwach rolnych. Grunty pod stawami grunty pod zbiornikami wodnymi (z wyjątkiem jezior i zbiorników zaporowych z urządzeniami do regulacji poziomu wód), wyposażonymi w urzadzenia hydrotechniczne, nadającymi się do chowu, hodowli i przetrzymywania ryb, obejmujace powierzchnię ogroblowaną wraz z systemem rowów oraz tereny przyległe do stawów i z nimi związane a należące do obiektu stawowego. Źródła danych ewidencyjnych materiały i informacje zgromadzone w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym, wyniki pomiarów fotogrametrycznych, wyniki terenowych pomiarów geodezyjnych, dane zawarte w innych ewidencjach i rejestrach, prowadzonych na podstawie odrębnych przepisów przez: sądy, organy administracji publicznej oraz państwowe i samorzadowe jednostki organizacyjne, dane w dokumentach udostępnionych przez zainteresowane osoby, organy i jednostki organizacyjne, dane zawarte w dokumentacji architektoniczno - budowlanej.
3.Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego za pomocą którego samorząd lokalny stosownie do polityki przestrzennej ustalonej w studium oraz wskazań zawartych w strategii rozwoju określa warunki zagospodarowania przestrzennego na obszarze objętym planem. Plan jest prawnym i technicznym zapisem obowiązujących ustaleń planistycznych. Wykonuje się go w celu: Ustalenia przeznaczenia terenu, Rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz Określenia sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu. Plan miejscowy: Nie jest opracowaniem obowiązkowym, Obejmuje wybrany obszar gminy, Jest aktem prawa miejscowego, Ustalenia jego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Procedurę sporządzania planu miejscowego jest szczegółowo regulowana przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Procedurę sporządzania planu miejscowego rozpoczyna uchwała rady gminy o przystąpieniu do sporządzenia mpzp. Uchwała ta może być podjęta przez radę gminy z własnej inicjatywy bądź na wniosek wójta, burmistrza, prezydenta miasta. Przed podjęciem uchwały, o przystąpieniu do sporządzania planu, organ odpowiedzialny za sporządzenie planu (wójt, burmistrz, prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Ponadto przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych. Przy jego sporządzaniu wymagana jest współpraca, gmin, urbanistów i rzeczoznawców majątkowych. Skala opracowania i podkłady mapowe Projekt rysunku planu miejscowego sporządza się w formie rysunku na kopii mapy (art.. 16 ust. 1 ustawy), zawierającej obszar objęty projektem planu miejscowego wraz z jego niezbędnym otoczeniem: 1:1000 (podstawowa skala), oraz dopuszczalne skale: 1:500 - w przypadku sporzadzania projektu rysunku planu miejscowego obejmującego obszar intensywnej zabudowy, a także dla obszarów przestrzeni publicznej; - 1:2000 - w przypadku sporzadzania projektu rysunku planu miejscowego dla inwestycji liniowych oraz dla obszarów o znacznej powierzchni; - 1:5000 - w przypadku planów, które sporządza się wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów do zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy. Podkład mapowy - miejscowe plany wykonywane są na kopii mapy zasadniczej (lub kopii mapy katastralnej) gromadzonych w państwowym zasobie geodezyjnym. Koszty sporządzania planu miejscowego Na ogół koszty sporządzenia planu miejscowego obciążają budżet gminy. Istnieją wyjątki od tej zasady. Reguluje to art.. 21 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, z którego wynika, że koszty sporządzenia planu miejscowego obciążają odpowiednio: Budżet państwa - jeżeli jest on w całości lub w części bezpośrednią konsekwencją zamiaru realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym; Budżet województwa - jeżeli jest on w całości lub w części bezpośrednią konsekwencją zamiaru realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu wojewódzkim; Budżet powiatu - jeżeli jest on w całości lub w części bezpośrednią konsekwencją realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym; Inwestora realizującego inwestycję celu publicznego - w części, w jakiej jest on bezpośrednią konsekwencją zamiaru realizacji tej inwestycji. Ustalenia planów miejscowych Plan miejscowy składa się z części tekstowej i graficznej, i musi być zgodny z zapisami studium oraz z innymi przepisami odnoszącymi się do obszaru objętego opracowaniem. W planie miejscowym określa się obowiązkowo Przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o róznym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania; Zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego; asady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego; Zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej; Wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych; Parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy; Granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych; Szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem; Szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy; Zakres opracowania Miejscowy plan zagospodarowania składa się z części opisowej (uchwały rady gminy) oraz graficznej (rysunek planu miejscowego) stanowiącej integralną część uchwały. Projekt tekstu planu miejscowego powinien zawierać: Określenie podstawy prawnej podjęcia uchwały Określenie granic obszaru objętego uchwałą; Określenie integralnych części uchwały; Ustalenia Wymogi dotyczące rysunku planu miejscowego: Sporządzony w czytelnej technice graficznej; Oznaczenia graficzne na rysunku powinny być przejrzyste i zapewnić czytelność mapy na której jest on sporządzony,\; Na rysunku planu miejscowego stosuje się nazewnictwo i oznaczenia umożliwiające jednoznaczne powiązanie rysunku z tekstem planu miejscowego; Na rysunku powinny się znaleźć objaśnienia wszystkich użytych oznaczeń Projekt rysunku planu miejscowego powinien zawierać Wyrys ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy z oznaczeniem granic obszaru objętego projektem planu miejscowego; Określenie skali projektu rysunku planu miejscowego w formie liczbowej i liniowej; Granice obszaru objętego planem miejscowym; Granice administracyjne; Granice terenów zamkniętych oraz granice ich stref ochronnych; Granice i oznaczenia obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych; Linie rozgraniczające tereny o róznym przeznaczeniu lub róznych zasadach zagospodarowania oraz ich oznaczenia; Linie zabudowy oraz oznaczenia elementów zagospodarowania przestrzennego terenu; W razie potrzeby oznaczenia elementów informacyjnych, niebędących ustaleniami projektu planu miejscowego. Obowiązujaca linia zabudowy (obligatoryjna) - oznacza nakaz sytuowania budynków w taki sposób, by ich ściana zewnętrzna od strony drogi pokrywała się z wyznaczoną w planie obowiązującą linią zabudowy. Budynek nie może stać ani bliżej ani dalej od drogi. Nieprzekraczalna linia zabudowy (maksymalna linia zabudowy) - budynki muszą być usytuowane w ten sposób, aby ich ściana zewnętrzna od strony drogi nie stała bliżej tej drogi niż wyznaczona linia - aby jej nie przekraczała, budynek może natomiast stać dalej od drogi Korzystanie z planu miejscowego: Dokumenty planistyczne są jawne. Ustawa gwarantuje nam prawo wglądu do planu miejscowego oraz otrzymania z niego wypisów i wyrysów. Za wydane wypisy i wyrysy gmina pobiera opłatę administracyjną, w wysokości odpowiadającej poniesionym kosztom ich przygotowania Dokumentacja prac planistycznych składa się z: Uchwały rady gminy o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; Ogłoszenia prasowego i obwieszczenia o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wraz z dowodami ich ogłoszenia; Zawiadomienia instytucji i organów właściwych do uzgodnienia i opiniowania projektu planu miejscowego o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wraz z dowodami doręczenia; Wykazu wniosków złożonych do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; Rozstrzygnięcia organu sporządzającego projekt planu miejscowego w sprawie rozpatrzenia wniosków;
Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi gruntów położonych w granicach obrębu są: Nazwa obrębu i jego numer stanowiący część składową identyfikatora obrębu, Numeryczny opis granic obrębu, uwzględniający granice jednostek zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa, Dane dotyczące działek ewidencyjnych wchodzących w sklad obrębu, dane dotyczące budynków stanowiących część składową gruntu, Dane o usytuowaniu budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności, Dane dotyczące użytków gruntowych i klas gleboznawczych, dane dotyczące rejonów statystycznych Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi działki ewidencyjnej są: Numer działki stanowiący część składową identyfikatora działki ewidencyjnej, Numeryczny opis granic działki ewidencyjnej, Pole powierzchni działki ewidencyjnej, Informacje określające pola powierzchni konturów użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach działki ewidencyjnej, Wartość działki ewidencyjnej oraz data określenia tej wartości, Numer jednostki rejestrowej gruntów, do której przyporządkowana została działka ewidencyjna, stanowiący część składową identyfikatora tej jednostki rejestrowej, Oznaczenie księgi wieczystej, a w przypadku gdy księga wieczysta nie jest założona - oznaczenie dokumentów określających własność, Oznaczenie dokumentów określających inne prawa do działki ewidencyjnej niż własność i prawo użytkowania wieczystego, Numer rejestru zabytków prowadzonego na podstawie przepisów o ochronie dóbr kultury. Numer rejony statystycznego stanowiący część składową identyfikatora tego rejonu. Danymi ewidencyjnymi dotyczącymi budynku stanowiącego część składową gruntu są: Numer ewidencyjny budynku stanowiący część składową identyfikatora budynku, Numer porządkowy, którym oznaczony został budynek w trybie przepisów o numeracji nieruchomości Numeryczny opis konturu wyznaczonego przez prostokatny rzut na płaszczyznę poziomą zewnętrznych płaszczyzn ścian zewnętrznych kondygnacji przyziemnej budynku, a w budynkach posadowionych na filarach, kondygnacji opartej na tych filarach. Numery działek ewidencyjnych na których usytuowany jest budynek, Oznaczenie funkcji podstawowej budynku, Wartość budynku oraz data określenia tej wartości, Rok zakończenia budowy, Pole powierzchni zabudowy w metrach kwadratowych, Liczba kondygnacji nadziemnych oraz liczba kondygnacji podziemnych. Informacja o materiale z którego zbudowane są zewnętrzne ściany budynku, Liczba i numery lokali stanowiących odrębne nieruchomości lokalowe, Numer rejestru zabytków prowadzonego na podstawie przepisów o ochronie dóbr kultury. , Dane ewidencyjne dotyczące lokalu: Numer lokalu, stanowiący część składową identyfikatora lokalu, Numer ewidencyjny budynku w którym znajduje się lokal, Oznaczenie funkcji użytkowej lokalu, Liczba izb wchodzacych w skład lokalu oraz liczba i rodzaj pomieszczen przynależnych do loaklu, Wyrazone w metrach