EGIPT

Wiktoria Gajtkowska

kl. 2c

Spis treści:

1. Etymologia…………………………………1

2. Geografia……………………….………….1

3. Ustrój polityczny……….………………….2

4. Podział administracyjny……………….….2

5. Woda…..……………………………….…..2

6. Gleby……………………………….………3

7. Flora.……………………………….………3

8. Fauna…………..…………………………..4

9. Klimat………………………………………4

10. Ludność……………………………………5

11. Rolnictwo…………………………………..6

12. Przemysł…………………………………...6

13. Turystyka…………………………………..7

14. Polskie firmy w Egipcie…………………..8

15. Kultura……………………………………..8

16. Sztuka……………………………………..9

17. Religia…………………………………….11

18. Ciekawostki………………………………13

19. Podsumowanie…………………………..14

20. Bibliografia………………………………..15

Etymologia

Staroegipska nazwa kraju oznacza „Czarny Ląd” i odnosi się do żyznych gruntów wzdłuż Nilu będących przeciwieństwem sąsiadującej z nimi pustyni, „Czerwonego Lądu”.

Arabskie słowo Misr, obecna oficjalna nazwa kraju, ma pochodzenie semickie. Początkowe wąskie znaczenie tego słowa rozumiane jako Egipt Dolny (Dolny Kraj), zostało rozszerzone na cały kraj (Górny i Dolny Egipt). Biblia wspomina o Egipcie i jego mieszkańcach ponad 700 razy. Stary Testament kraj ten zazwyczaj określa słowem Misraim (Micraim, Micrájim), co zdaje się sugerować, że potomkowie tego syna Chama mieli tam znaczącą pozycję albo przewagę liczebną. W niektórych psalmach Egipt został nazwany krainą Chama. Nazwy europejskie Egypt, Ägypten, Égypte, Egitto pochodzą od łacińskiego słowa Aegyptus.

Geografia

Egipt jest państwem leżącym w północno-wschodniej części Afryki. Graniczy z Libią, Sudanem
i Izraelem, a oblewają go wody Morza Śródziemnego na północy i Morza Czerwonego na wschodzie. Linia brzegowa liczy 2450 kilometrów. Kształt państwa zbliżony jest do trapezu. 

Podstawowe informacje:

• Długość granic: całkowita 2689 km (w tym: Strefa Gazy 11 km, Izrael 255 km, Libia 1150 km, Sudan 1273 km).

• Najwyższy punkt: Góra Świętej Katarzyny 2629 m n.p.m.

• Najniższy punkt: Al-Kattara 133 m p.p.m.

• Ważne miasta: Kair, Suez, Aleksandria, Asuan, Fajum, Giza, Port Said, Asjut, Luksor

Ustrój polityczny

Głową państwa jest prezydent. Jego kandydaturę wysuwa Zgromadzenie Ludowe (parlament),
a zatwierdzają obywatele na 6-letnią kadencję w głosowaniu powszechnym. Liczba kadencji jest nieograniczona, a prezydent ma szerokie uprawnienia w zakresie władzy wykonawczej
i ustawodawczej. Mianuje jednego lub więcej wiceprezydentów, premiera, Radę Ministrów i 1/3 składu Rady Konsultatywnej (organ doradczy). Zgromadzenie Ludowe (o 5-letniej kadencji) składa się z 454 członków, z tego 444 nominowanych w wyborach powszechnych, a 10 mianowanych przez głowę państwa.

Mohamed Morsi-

obecny prezydent

Podział administracyjny

Zdefiniowany jest przez Konstytucję Arabskiej Republiki Egiptu, jak również zasady tworzenia rad lokalnych i zakres ich kompetencji. Zgodnie z nią istnieje 29 muhafaz (gubernatorstw), dzielących
się na okręgi, wsie i miasta (dwie najnowsze muhafazy: Heluan, As-sadis.

Wody

Zasób wód w Egipcie jest dosyć ograniczony. Jedyną stałą rzeką jest Nil, płynący przez cały kraj
i rozlewający się w rozległą deltę u wybrzeży Morza Śródziemnego. Rzeka ta od niepamiętnych czasów jest głównym źródłem wody Egiptu. Dziś jej nurt jest bardziej uregulowany dzięki tamie pod Asuanem. Pozostałe cieki wodne to rzeki okresowe lub epizodyczne - przez większą część roku są to suche doliny (wadi), w których tylko raz na rok lub raz na kilka lat pojawia się wartka rzeka, której żywotność nie przekracza nawet miesiąca. Egipt posiada także ogromne zasoby wód podziemnych, jednak stopień ich wykorzystania jest niewielki. Innym sposobem pozyskiwania wody do celów gospodarczych jest zbieranie rosy. Możliwe jest zebranie w ten sposób do 10 mm na dobę.

Gleby

W Egipcie występuje kilka rodzajów gleb. W zachodniej części kraju w pobliżu granicy z Libią, głównie na Pustyni Zachodniej (Libijskiej) występują jałowe, pustynne yernosole. Składają się one głównie ze żwiru i kamieni. Gleby te są silnie przepuszczalne. W niektórych miejscach nisko położonych występują słone gleby związane z terenami pustynnymi. Po wschodniej stronie Nilu i na półwyspie Synaj powszechnie występującymi glebami są leptosole. Gleby żyzne, fluwisole, spotyka się tylko
na terenach w dolinie Nilu i w delcie. Tylko jedna trzecia tych gleb ma dobry lub bardzo dobry poziom żyzności.

Flora

Pustynny klimat Egiptu sprawia, że szata roślinna jest bardzo uboga. Bujna roślinność ogranicza się tylko do doliny i delty Nilu oraz miast, gdzie ma charakter zieleni miejskiej. Na pustyni roślinność jest bardzo uboga, ogranicza się jedynie do suchych traw i rosnących rzadko krzewów tamaryszku. Wśród drzew spotyka się głównie palmy oraz akacje. Naturalna roślinność w dolinie i delcie Nilu została niemal całkowicie wyniszczona przez działania rolnicze człowieka. Dziś można zobaczyć tam jedynie zasadzone przez człowieka eukaliptusy, platany, jałowce i palmy. Wody Nilu, zwłaszcza te w delcie, stanowią znakomite środowisko dla rozwoju roślinności bagiennej i wodnej.

Występujący tu dawniej papirus został wyniszczony w XIX wieku, jednak obecnie od kilku dziesięcioleci podejmowane są próby wprowadzenia go do uprawy. Lotos będący symbolem Egiptu jest obecnie rzadko występującą rośliną.

symbol Egiptu- kwiat lotos

Fauna

W Egipcie występuje duża różnorodność zwierząt. Żyją tam takie gatunki jak gazela dorkas czy owca górska, którą można spotkać tylko na niewielkim obszarze południowo-zachodniego Egiptu. Na pustyni spotykane są charakterystyczne dla tego regionu gatunki, takie jak skoczek pustynny i fenek 
(lis pustynny). Powszechne są też skorpiony. Do występujących w Egipcie niebezpiecznych zwierząt zaliczają się węże plamiste oraz żyjące na terenach rolniczych kobry. Plagą w Egipcie są gryzonie, które rozmnażają się w szybkim tempie. W Egipcie występuje także około 150 gatunków ptaków. Żyjący kiedyś na obszarze całego Egiptu ptak ibis jest obecnie w tym kraju gatunkiem wymarłym. Wciąż jednak żyją tam takie ptaki jak: sokół, raróg czy też pustułka. W wodach Egiptu żyje około 190 gatunków ryb. Wśród owadów powszechnie występujących w Egipcie wymienić można żyjącego na terenach pustynnych skarabeusza.

Klimat

Egipt leży w strefie klimatu zwrotnikowego suchego, na południu przechodzącego w skrajnie suchy. Tylko wąski pas wybrzeża znajduje się w strefie łagodnego klimatu śródziemnomorskiego. Charakterystyczne dla egipskiego klimatu są niskie opady, wysokie temperatury w okresie letnim oraz niska wilgotność.

Temperatury w Egipcie mają wysokie amplitudy dobowe. Jest to ściśle związane z zajmującymi obszar niemal całego kraju pustyniami. Średnia temperatura dobowa w ciągu roku waha się od 15 °C do 32 °C. Temperatury i ich amplitudy rosną w kierunku południowych i zachodnim, w miarę oddalania się od morza. Tylko w wąskim pasie wybrzeża utrzymują się na niskim poziomie. Latem na wybrzeżu Morza Śródziemnego temperatury sięgają w dzień około 30 °C, a w nocy spadają o kilka stopni. Na południu
w ciągu dnia temperatury sięgają nawet 50 °C, w nocy mogą spaść poniżej 10 °C. W zimie dni są
z reguły ciepłe, ale w nocy zdarzają się przymrozki, dotyczy to jednak tylko obszarów pustynnych.
Na północnym wybrzeżu Egiptu zimy są łagodne ze średnią temperaturą 10-15 °C bez nocnych przymrozków. Na południe od Zwrotnika Raka średnia temperatura zimą utrzymuje się w granicach
20-25 °C. W dzień może osiągać 30 °C, jednak w nocy zdarzają się tam przymrozki (południe Egiptu
to suche i pustynne tereny).

Egipt jest krajem o suchym klimacie. Przez meteorologów jego południowa część zaliczana jest
do klimatu skrajnie suchego - bez opadów lub ze sporadycznymi opadami deszczu (raz w roku lub nawet raz na kilka lat). Jezioro Nasera ma niewielki wpływ na wzrost opadów (+ 10 mm) ograniczający się tylko do jego najbliższych okolic. W całym Egipcie maksymalna średnia opadów to 150 mm w strefie nadbrzeżnej Morza Śródziemnego. W Kairze leżącym 160 km od morza średnia roczna wysokość opadów to tylko 25 mm (są to warunki typowe dla pustyni). W okolicach Hurghady, jak i na całym wybrzeżu Morza Czerwonego, opady są jeszcze niższe lub nie występują. Deszcze padające w Egipcie mają zazwyczaj postać krótkotrwałej ulewy. Na wybrzeżu Morza Śródziemnego jest podobnie, przy czym deszcze padają tam głównie w okresie zimowym.

W Egipcie panuje bardzo duże nasłonecznienie. Spowodowane jest to małą ilością opadów i brakiem zachmurzenia, a także wysokością słońca na horyzontem. Latem słońce w zależności od miejsca, świeci pod kątem od 80° do 90°. Piasek na pustyni w takich warunkach nagrzewa się do 70 °C.

Ludność

Ludność tworzą w ogromnej większości arabscy Egipcjanie-  Fellahowie (niemal 90% populacji). Oprócz nich w Egipcie żyje ok. 8 milionów Koptów - chrześcijan, będących potomkami ludności mieszkającej w Egipcie na długo przed muzułmańskim podbojem. Koptowie stanowią ok. 10% całej tamtejszej populacji. Ich cechą charakterystyczną jest wytatuowany zazwyczaj na ręce krzyż.

Za założyciela wspólnoty uważa się św. Marka Ewangelistę. Na obszarze Pustyni Zachodniej występują plemiona Berberów, w dolinie górnego Nilu pojedyncze osady ludności negroidalnej.

W miastach zamieszkuje około 47% ludności. Przyrost naturalny w 2005 wyniósł 1,78%. Mężczyźni żyją przeciętnie 68 lat, a kobiety 74 lata (2005).

Egipt jest najludniejszym krajem arabskim i trzecim pod względem liczby mieszkańców państwem Afryki. Średnia gęstość zaludnienia jest niewielka, a rozmieszczenie ludności bardzo nierównomierne. Większość kraju jest niemal bezludna, a gęstość zaludnienia na terenach rolniczych (Dolina Nilu i Delta Nilu) należy do największych na świecie. Kair, stolica kraju i największe miasto Afryki, wraz
z sąsiadującymi miejscowościami, liczy ponad 17 milionów mieszkańców, co stanowi ponad 20% ludności państwa.

Rolnictwo

Współczesne rolnictwo egipskie nie jest w stanie zaspokoić wewnętrznych potrzeb kraju ze względu
na szybko rosnącą liczbę ludności. Pomimo to sektor rolniczy i przemysł przetwórstwa spożywczego
są jednymi z lepiej rozwijających się gałęzi gospodarki w tym kraju.

W egipskim klimacie możliwe są nawet trzy zbiory plonów w ciągu roku. Najwięcej gruntów zajmuje uprawa bawełny - głównego produktu eksportowego. Z roślin spożywczych najważniejsze są: ryż, kukurydza, pszenica i sorgo (proso murzyńskie, rośliny trawiaste, z których otrzymuje się kaszę i mąkę). Uprawia się również trzcinę cukrową, palmę daktylową, drzewa cytrusowe i warzywa. Hodowla zwierząt odgrywa w Egipcie drugorzędną rolę ze względu na brak pastwisk. Rybołówstwo  morskie
i śródlądowe, jest równie ważną gałęzią gospodarki.

W latach 70 XX wieku wybudowano Wysoką Tamę Asuańską na Nilu, powstało przez to jedno
z największych sztucznych jezior świata - Jezioro Nasera. Jego utworzenie pozwoliło uregulować bieg Nilu, zapobiegać powodziom, rozwinąć żeglugę i rybołówstwo oraz produkcję energii elektrycznej oraz odzyskanie pól uprawnych na dawnych terenach pustynnych. Nil przestał wylewać, rośliny można uprawiać tylko na terenach sztucznie nawadnianych. W latach 90 XX wieku rozpoczęto wielkie projekty irygacyjne - doprowadzenie wody z Nilu (Jeziora Nasera)Kanałem Szajcha Zajida (z największą na świecie stacją pomp Mubarak Pumping Station) do oazy Charga i innych w okolicach jezior Toszka.

Przemysł

Dobrze rozwinięty jest przemysł chemiczny, szczególnie produkcja nawozów sztucznych, włókien syntetycznych, farmaceutyków, a także przemysł włókienniczy i odzieżowy, dający obecnie około
1/4 wartości ogólnej produkcji przemysłowej.

Z bogactw mineralnych Egiptu największe znaczenie mają ropa naftowa i fosforyty. Ropa naftowa, pochodząca ze złóż na zachodzie półwyspu Synaj oraz z nowych pokładów w szelfie Zatoki Sueskiej, wzdłuż wybrzeża śródziemnomorskiego, a także z obszaru Pustyni Zachodniej, przy granicy z Libią. Fosforyty, ruda żelaza, mangan wydobywana jest w okolicach Asuanu i na zachodzie półwyspu Synaj. Gaz ziemny, wydobywa się głównie w delty Nilu i ze złóż podmorskich.

Przemysł przetwórczy widoczny jest w miastach położonych w delcie Nilu, nad Kanałem Sueskim
i w Heluanie, gdzie istnieje wielki kombinat metalurgiczno-koksowniczy. Natomiast Asuanie Asuanie istnieją huty żelaza i aluminium. Zakłady metalurgiczne znajdują się w Kafr Ad-Dawwar. Najlepiej rozwinięty jest przemysł włókienniczy, dość dobrze - chemiczny, elektromaszynowy, petrochemiczny i skórzano-obuwniczy. Duże ośrodki przemysłu petrochemicznego rozwinęły się

w Aleksandrii, Kairze, Suezie, Tanta i Asjut. Poza tym w kraju istnieją liczne zakłady przetwórcze surowców i materiałów budowlanych, głównie wapieni wykorzystywanych w przemyśle cementowym.

W Egipcie znajduje się kilka montowni zagranicznych koncernów motoryzacyjnych. Istnieją również zakłady produkujący sprzęt transportu kolejowego, elektromaszynowego i elektrotechnicznego. Przemysł energetyczny posiada elektrownie jądrowe w Al-Dabaa, o mocy 2000 MW, a na Wysokiej Tamie na Nilu przy Zbiorniku Nesera zlokalizowana jest hydroelektrownia.

Ważną rolę w gospodarce Egiptu odgrywa Kanał Sueski łączący Morze Śródziemne z Morzem Czerwonym. Przepływają nim między innymi tankowce przewożące ropę naftową z krajów Bliskiego Wschodu do Europy oraz ropociąg Sumed.

kanał Sueski

Turystyka

Turystyka jest głównym źródłem dochodu kraju^. W roku 2010 przybyło do Egiptu ponad 14,8 milionów turystów (ok. 12,7 miliardów dolarów przychodów). Egipt najczęściej odwiedzali turyści z Rosji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Włoch, Francji i Polski. Szczególnie stare egipskie zabytki są magnesem przyciągającym zagranicznych gości. Obok Gizy i Kairu turyści chętnie odwiedzają Aleksandrię i Luksor, skąd między innymi można dotrzeć do Doliny Królów. Luksor jest także punktem startowym dla podróży przez Nil do Asuanu. Z tego miejsca oferowane są także loty i wycieczki autokarowe do Abu Simbel na Pustyni Nubijskiej i innych obiektów sakralnych wokół Jeziora Nasera. Większość operatorów podróży oferuje lot wewnętrzny do Kairu i po zwiedzeniu Kairu, urlop wypoczynkowy i kąpiele w Hurghadzie. Wszystkie te kurorty turystyczne położone są na Riwierze Morza Czerwonego.

Oazy zarówno te na Saharze, na Pustyni Libijskiej (Pustynia Zachodnia) oraz te na Synaju są otwarte dla turystów. W Egipcie znajduje się też wiele stanowisk archeologicznych, z których większa część jest otwarta dla zwiedzających.

Turystyka, jako główna gałąź przemysłu, po napadach terrorystycznych na cele turystyczne musiała uporać się z częściowo silnymi zniszczeniami. 23 lipca 2005 roku nieznani sprawcy podłożyli w trzech miejscach w sumie 400 kilogramów materiałów wybuchowych. 64 ludzi zginęło i więcej niż 200 zostało rannych. Nad bezpieczeństwem turystów czuwa specjalnie powołana w tym celu policja turystyczna, której funkcjonariusze znają główne języki obce (obowiązkowo angielski) i są przeszkoleni do niesienia im pomocy. Zorganizowane wycieczki do niektórych miejsc są obowiązkowo przez nich konwojowane lub przynajmniej towarzyszą im w autokarach. Okolice wszystkich atrakcji turystycznych, a także dworce i punkty kontrolne są strzeżone przez uzbrojone siły bezpieczeństwa, a agenci w cywilu kontrolują punkty handlowo-rozrywkowo-gastronomiczne.

Polskie firmy w Egipcie

W Egipcie działają 44 polskie firmy. Według egipskiego Ministerstwa Inwestycji w ciągu ostatnich pięciu lat polskie firmy zainwestowały w Egipcie 10,6 milionów dolarów (142. miejsce w tym kraju),
a według Polskiej Agencji Informacji i Inwestycji Zagranicznych w Egipcie działa w tym 10 dużych firm
z udziałem polskiego kapitału, w sektorze wydobycia ropy i gazu, transportu morskiego, turystycznym. Największą firmą jest Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo.

Kultura

Kultura egipska rozwinęła się u wybrzeży Nilu - z powodu zależności od tego jedynego źródła wody pitnej życie Egipcjan układało się w rytmie wylewów rzeki. Egipski kalendarz powstał około 3000 lat p.n.e. Był to kalendarz rolniczy, chłopski, powstały poprzez obserwację wylewów Nilu, które powtarzały się średnio co 365 dni. Rok dzielono na trzy pory - wylewy, siew i zbiory oraz na dwanaście trzydziestodniowych miesięcy. Kalendarz ten został wprowadzony w państwie rzymskim przez Cezara
w 46 roku p.n.e. Był to tzw.  kalendarz juliański. Poprawiono go dopiero w XVI wieku, a dokonał tego papież Grzegorz XIII, od którego imienia nazwano go kalendarzem gregoriańskim. Egipcjanie wierzyli w życie pozagrobowe, a swoich władców chowali w piramidach, pełniących funkcje grobowców. Śmierć była początkiem drogi do innego życia. Dlatego do tej drogi należało się dobrze przygotować - zabrać ze sobą potrzebne w życiu sprzęty codziennego użytku, pożywienie, służbę. Za wszelką cenę starano się zachować ciało przed zniszczeniem, co spowodowało rozwinięcie się zwyczaju balsamowania zwłok. Najstarsze piramidy pochodzą z czasów Dżesera, żyjącego w III dynastii. Do najbardziej znanych należą także piramidy Chefrena (z posągiem Sfinksa) oraz Mykerinosa. Kultura Egipska liczy sobie sześć tysięcy lat. Starożytny Egipt był jedną z najnowocześniejszych cywilizacji i przez tysiąclecia miał zadziwiająco ciekawą kulturę, która wpłynęła na poźniejszą kulturę Europy, Bliskiego Wchodu i innych krajów afrykańskich. Po epoce faraonów Egipt znalazł się pod wpływem Hellenizmu, Chrześcijaństwa
i kultury islamskiej. Kair stolica Egiptu jest największym miastem w Afryce i jest znany od wieków jako centrum nauki, kultury i handlu. Egipt ma największa liczbę Laureatów Nagrody Nobla w Afryce
i świecie arabskim. Egipt jest uznanym prekursorem kultury. Egipska cywilizacja słynie z kolosalnych piramid, kolumnad i monumentalnych grobowców. Przykładem nowoczesnej i współczesnej sztuki egipskiej są znane na całym świecie prace takich artystów jak: Hassan Fathi czy Mahomoud Mokhtar. Cairo Opera House to główne miejsce spektakli w stolicy Egiptu. W Egipcie sztuka mediów rozwinęła się pod koniec XIX wieku. Dziś dostępnych jest ponad trzydzieści kanałów telewizyjnych, rocznie produkuje się ponad 100 filmów. Kair znany jest z co rocznego festiwalu Cairo International Film Festiwal, który oceniany jest jako jeden z 11 najlepszych festiwali na całym świecie.

Sztuka

Egipt, który położony był w dolinie Nilu, był jedną z najlepiej rozwiniętych starożytnych cywilizacji.

Egipcjanie opracowali własne pismo, które złożone było z hieroglifów. Sztuka egipska charakteryzowała się tym, że podporządkowana była religii, a inspiracją dla nie była natura. W sztuce tej odnaleźć można również realizm syntetyczny, który oznaczał, że powstałe dzieło zawierało połączenie różnych realistycznie ujętych elementów.

Cechy starożytnej sztuki egipskiej:

• zastosowanie kanonu w przedstawianiu postaci, czyli odpowiednich proporcji między poszczególnymi częściami ciała. Odległości te były mierzone przy pomocy kratek (np. odległość między podstawą a czubkiem włosów u postaci przedstawionej w pozycji stojącej wynosiła
  18 kratek, a dla postaci w pozycji siedzącej - 14 kratek.

• Zastosowanie aspektywy, która jest przeciwieństwem perspektywy. Aspektywa oznacza sposób
  w jaki obiekty trójwymiarowe są przedstawiane na płaszczyźnie. Dzięki niej ukazane były wszystkie ważne aspekty danego obiektu. Każdy element był przedstawiany w charakterystycznym dla siebie ujęciu. Pokazywano dany element od przodu, z boku lub nawet w przekroju, bez zachowania odpowiednich proporcji między nimi. Sylwetka człowieka przedstawiana była przeważnie
  w następujący sposób: głowa, dłonie i nogi narysowane były z profilu, podczas gdy ramiona
  z przodu. By pokazać głębię na obrazie stosowano bądź to nakładanie się na siebie kolejnych figur bądź też postacie przedstawiano w rejestrach.

Starożytni Egipcjanie wybudowali piękne budowle zarówno sakralne jak i sepulkralne, czyli piramidy sakralne grobowce i mastaby. Do budowy używano przeważnie kamieni - piaskowca i wapieni,
a czasem także granitu. Materiałem używanym do budowy pałaców, mieszkań w fortyfikacji obronnych używano natomiast suszonej cegły. W III tys. p.n.e. nastąpił gwałtowny rozwój transportu lądowego
i rzecznego, w związku z upowszechnieniem się budowy monumentalnych obiektów.

Cechy egipskiej sztuki budowlanej:

• ciosowy mur- dopiero na miejscu budowy bloki skalne były do siebie dopasowywane i przycinane

• najczęściej stosowane były kształty ostrosłupa (np. piramidy, obeliski, mastaby) i trapezoidu

• płaskie dachy

• gzymsy skonstruowane z wałka i wywiniętej na zewnątrz płyty, która była zaokrąglona

• podpory stropu: kolumny o różnych zdobieniach, najczęściej zaczerpniętych z natury (kwiaty, palmy, wiązki trzcin, pąki lotosu, papirusy), filary hatoryckie (były zakończone rzeźbą głowy Hathor) i filary ozyriackie (rzeźba przedstawiająca sylwetkę króla Ozyrysa znajdowała się na filarze)

• dekoracje reliefowe - motywy roślinne i zwierzęce

• rzeźby statuaryczne - sfinksy, posągi królów, stawiane obok innych posągów lub budowli

• żywe barwy zastosowane w dekoracjach (czerwień, zieleń, błękit, żółć)

W malarstwie i rysunku obowiązywały takie same zasady jak w reliefie, czyli kanon, rejestr, aspektowa. Malarstwo starożytnego Egiptu zachowało się na grobowcach i obiektach, które składane były wraz
z ciałem do grobowców (m.in. sarkofagi, papirusy). Na malowidłach przedstawiano sceny ze zwykłego życia, sceny religijne oraz zaświatowe (np. ilustracje w Księdze Umarłych). Warte uwagi są grobowce, które powstawały w Średnim Państwie (Beni Hassan) i w Nowym Państwie (Teby).

Na ścianach odkrytych pałaców i mieszkań pozostały ślady dekoracji, w których dominowały motywy zaczerpnięte z natury.

Podkładem używanym w malarstwie sarkofagowym oraz ściennym była warstwa białej zaprawy gipsowej. W celu nadana koloru używano barwników mineralnych, a substancje organiczne wykorzystywane były jako spoiło łączące elementy.

W okresie Nowego Państwa część malowideł była pokrywana werniksem, który zwiększał ich trwałość.

Papirusy pokrywano rysunkami z czarnego i czerwonego atramentu oraz polichromowanymi winietami. Technikę tę wykorzystywano również przy tworzeniu szkiców na skorupkach naczyń lub wapiennych skałach.

sfinks

piramida

Religia

Egipt jest krajem muzułmańskim, z poważnym wpływem religii na codzienne życie mieszkańców. Według danych państwowych Muzułmanie, przeważnie sunnici, stanowią 90% ludności kraju. Pozostałe 10% to chrześcijanie, z czego 9% koptowie. Państwowe i kościelne dane liczbowe różnią się jednak znacznie^. Z kolei dane kościelne mówią o 10-18% chrześcijan, wśród populacji Egiptu. Według Komisji ds. Międzynarodowej Wolności Religijnej w sprawozdaniu za rok 2010, Egipt zajmuje drugie miejsce
w rankingu wśród krajów, które naruszają wolność religijną. Dyskryminacja i łamanie praw człowieka dotyka głównie: koptyjskich chrześcijan, bahaistów, szyickich muzułmanów, Żydów, Świadków Jehowy 
i członków sekty islamu koranicznego Według raportu z 2011 roku Amerykańskiej Komisji
ds. Międzynarodowej Wolności Religijnej (USCIRF) Egipt znalazł się wśród 14 krajów jako najgorszy
na świecie kraj łamiący wolność religijną i łamiący prawa człowieka^.

Konstytucja Egiptu czyni z islamu religię państwową. Gwarantuje wprawdzie wszystkim obywatelom wolność wyznania, jednakże w praktyce jest ona dramatycznie ograniczona^. Na dowodach osobistych umieszczana jest informacja o przynależności religijnej, przy czym dozwolony jest wybór między trzema oficjalnie uznanymi religiami: islamem, chrześcijaństwem i judaizmem. Wyznawcy innych religii
nie uzyskują dowodów osobistych, co oznacza rezygnację z praw. To samo dotyczy muzułmanów, którzy przeszli na chrześcijaństwo.

Główne wyznania

RELIGIA	LICZEBNOŚĆ
Islam	59.240.000
Koptyjski Kościół	8.000.000
Prawosławny
Protestantyzm	450.000
Kościół Katolicki	280.000
Zielonoświątkowcy	135.000

Muzułmanie

Szariat jest głównym źródłem ustawodawstwa. Z jednej strony wykładnia islamu jest w Egipcie przeważnie nowoczesna i postępowa, w szczególności przez prowadzony w muzułmańskim świecie Uniwersytet Al.-Azhar. Z drugiej strony Egipt jest od wieków, obok Arabii Saudyjskiej, centrum islamskiego feudalizmu.

Chrześcijanie

Chrześcijaństwo rozwijało się w Egipcie równolegle jak na innych ziemiach cesarstwa rzymskiego. Istnieją przypuszczenia, że ewangelista Marek przybywał tutaj na misje już w ok. 50 roku n.e. W okresie bizantyjskim większość ludności zamieszkującej Egipt było chrześcijanami. Kres temu położyła inwazja Islamu w VII wieku.

Żydzi

Według Biblii do Egiptu przybył Abraham, a potem Józef, tutaj urodziło się wiele postaci biblijnych, m.in. Mojżesz, Aaron czy Jozue. Mojżesz prowadził Izraelitów z Egiptu do Ziemi Obiecanej przez Morze Czerwone, Synaj i gdzie otrzymał od Jahwe Dekalog, na tym terenie rozpoczął też spisywanie Biblii.

Aleksandria już od starożytności, na długo przed zniszczeniem świątyni jerozolimskiej w 70 n.e. była jednym z największych ośrodków żydowskiej diaspory. Według Flawiusza byli oni pierwszymi osiedleńcami w tym mieście. Z czasem przydzielono im całą dzielnicę. Tu, z polecenia króla Ptolemeusza II Filadelfosa, powstał grecki przekład Biblii hebrajskiej, tzw. Septuaginta. W I wieku n.e. pisarz Filon stwierdził, że w całym Egipcie mieszka milion Żydów. 

W czasach najnowszych liczba Żydów w Egipcie gwałtownie się zmniejszyła, ponieważ zmuszeni byli wyjechać do Izraela. W 1948 wynosiła 75 tysięcy, w roku wynosiła około 2600 osób, głównie w Kairze, gdzie wówczas funkcjonowało 25 synagog. Obecnie żyje tu zaledwie niecałe 200 ubogich starszych osób. Zamieszkujących głównie Aleksandrię, Stary Kair oraz dom starców w kairskim Heliopolis.

Do ostatnich wysiedleń Żydów z Egiptu doszło po wojnach arabsko-izraelskich w 1956 i 1967. W 1979 Izrael i Egipt zawarły pokój, na mocy którego warunki bytowe Żydów w Egipcie poprawiły się.

Ciekawostki:

• Starożytni Egipcjanie do produkcji perfum i kadzidełek używali kardamonu, cynamonu, gorzkich migdałów i kwiatu al.-kamana.

• Piramida Cheopsa przetrwała do dziś jako jedyna budowla z listy siedmiu cudów starożytnego świata.

• Rządy 30 dynastii sprawiły, że starożytny Egipt był najdłużej istniejącą cywilizacją w historii.

• W styczniu 2011 roku egipski rząd wyłączył dostęp do internetu i jest to jedyny taki przypadek na świecie w skali państwa.

Podsumowanie

Egipt to jednym z lepiej rozwiniętych krajów Afryki. Mówi się, że Egipt jest darem Nilu. Bo jak wiadomo Nil to jedna z najdłuższych rzek świata !

Językiem urzędowym jest arabski. Rolnictwo tego kraju nie jest niestety w stanie zaspokoić potrzeby ludności. Jednak uprawia się tam trzcinę cukrową, warzywa. Ze zbóż sorgo i proso.

Dobrze rozwinięty jest tam przemysł chemiczny i jeszcze lepiej włókienniczy. Największym źródłem dochodowym tego kraju jest turystyka i wydobywanie surowców mineralnych.

Ze względu na piramidy i sfinksy oraz rafy koralowe Egiptu ludzie  z całego świata pragną go odwiedzić.

To właśnie te ogromne piramidy są jedynym z siedmiu cudów świata, jakie przetrwały do dnia dzisiejszego. Także całe pokolenia, najczęściej anonimowych artystów, stworzyły liczne dzieła plastyczne, które do dziś reprezentują wielką wartość artystyczną i estetyczną.

Najbardziej zaludnionym terenem jest delta i dolina Nilu. Żyje tam ponad 90 % ludzi.

Postarałam się w bardzo ciekawym zarysie przedstawić Egipt, który sama chciałabym w najbliższej przyszłości zwiedzić. Wiele biur podróży oferuje wycieczki do tego państwa i mam nadzieję, że powyższą charakterystyką Egiptu wiele osób postanowi go odwiedzić.

Bibliografia:

1. Encyklopedia Geograficzna Świata: Afryka, Wydawnictwo OPRESS, Kraków 1997

2. Egipt przewodnik ilustrowany, Anna Szaleńcowa, Wydawnictwo PASCAL 2008

3. Wolski J.- „Historia Powszechna. Starożytność” Warszawa 2002

4. Wilkipedia.pl- Wolna Encyklopedia

---