Mocowanie płyt materiału termoizolacyjnego poprzedza zamocowanie profili cokołowych. Muszą one być zamocowane dyblami co najmniej 30cm powyżej otaczającego terenu, ale także poniżej stropu piwnic.

Do odmierzonej ilości wody wsypywana jest zaprawa do mocowania płyt izolacji termicznej i mieszana za pomocą wiertarki z mieszadłem, aż do uzyskania jednorodnej masy bez grudek.

Zaprawę Należy nanosić po obwodzie płyt pasmem o szerokości ok. 8cm, tak aby po dociśnięciu pokrywała ona co najmniej 40% powierzchni płyt.

Płyty mocuje się ściśle jedna przy drugiej, od profilu cokołowego aż po gzyms czy okap dachu, z zachowaniem przewiązania styków pionowych. Przyłożoną płytę należy dobić długą pacą, tak aby znalazła się w jednej płaszczyźnie z sąsiednimi płytami.

Szczeliny większe niż 2mm i miejsca trudno dostępne, np. przy balustradach - należy wypełnić pianką Ceresit CS 360. Pianka zwiększa swoją objętość przy wyrastaniu i dlatego należy ją powierzchniowo wprowadzić między płyty, a nie głęboko pod ich spód. Nadmiar pianki należy ściąć nożem.

Po ok. 3 dniach od zamocowania płyt styropianowych całą ich powierzchnię należy wyrównać poprzez przetarcie pacą obłożona grubym papierem ściernym. Jest to szczególnie ważne, gdy styropian przez dłużej niż dwa tygodnie był narażony na bezpośrednie oddziaływanie słońca i zżółkł.

Na podłożach nienośnych płyty wymagają dodatkowego mocowania łącznikami mechanicznymi. W systemie Ceresit WM stosowanie łączników z metalowymi trzpieniami w ilości 8 szt. na metr kwadratowy jest zawsze obowiązkowe, a potem powierzchnię płyt należy obmieść z luźnych włókien wełny. Główki łączników nie mogą wystawać poza płaszczyznę płyty i powinny zostać zaszpachlowane zaprawą.

Uszczelnienia wymagają połączenia płyt termoizolacyjnych z ościeżnicami drzwi, okien i obróbkami blacharskimi. W płytach należy wyciąć ukośne szczeliny szerokości min. 5mm i wypełnić je polimerem Ceresit CS 11. Uszczelnienia trzeba wygładzić szpachelką zwilżoną wodą.

Do wykonywania szczelin dylatacyjnych służy szczeliwo Ceresit CS 350. Krawędzie dylatacji mogą stanowić zamocowane pionowo profile cokołowe, a podparcie szczeliwa - polietylenowa otulina. Brzegi profili należy tymczasowo okleić taśmą samoprzylepną, a powierzchnię szczeliwa wygładzić szpachelką zwilżoną wodnym roztworem mydła.

Wszystkie naroża otworów na ocieplanej elewacji wymagają wzmocnienia ukośnie wklejonymi łatami siatki z włókna szklanego o wymiarach nie mniejszych niż 35x25cm. Zapobiegają one powstawaniu ukośnych pęknięć rozwijających się naroży. Siatkę przykleja się tą samą zaprawą, która była używana do mocowania płyt.

Część cokołowa budynku narażona jest na przypadkowe uderzenia. Co najmniej 2m od poziomu terenu należy ją dodatkowo wzmocnić siatką z włókna szklanego. Siatkę wywija się na przyległą ścianę, na co najmniej 15cm. Naroże budynku zabezpiecza wklejony wcześniej kątownik z perforowanej blach aluminiowej.

Na rynku dostępne są też kątowniki fabrycznie oklejone pasem siatki. Stosowanie ich ułatwia kształtowanie naroży budynku i krawędzi ościeży, bez konieczności wywijania siatki na przylegającą ścianę.

Dodatkowe wzmocnienia, po stwardnieniu zaprawy, wymagają pokrycia zasadniczą warstwą siatki. Samo wykonanie warstwy zbrojonej wygląda następująco. Najpierw pionowym pasem, szerokości ok. 1,10m, od góry budynku nakładana jest pacą stalową zaprawa warstwą grubości ok. 2mm.

Do niej przykładana jest siatka, którą przy pomocy pacy należy wciskać w świeżą zaprawę: najpierw na środku szerokości siatki, a potem ukośnie ku jej brzegom

Następnie nanosimy drugą warstwę zaprawy, w celu całkowitego przykrycia siatki. Przy nakładaniu tej warstwy zaprawy należy jej powierzchnię wyrównać i wygładzić. Łączna grubość warstwy zbrojonej powinna wynosić od 3 do 5mm.

Na większych płaszczyznach należy zachować przedstawioną kolejniść robót. Bezwzględnie trzeba wykonywać zakłady sąsiednich pasm siatki, wynoszące od 5 do 10cm.

Następnego dnia warstwa zaprawy zbrojonej siatka nie jest jeszcze zbyt mocna. Można wtedy, używając papieru ściernego, zeszlifować ślady po pracy i ewentualnie uzupełnić zaprawą drobne ubytki.

Stwardniałą i wyschniętą warstwę zbrojoną należy zagruntować farbą Ceresit CT 16. Preparat gruntujący nanosić pędzlem. Nie należy stosować wałków i nie wolno rozcieńczać CT 16 wodą.

Wyprawę elewacyjną można wykonywać po ok. 3 dniach od wykonania warstwy zbrojonej. Do odmierzonej ilości czystej, chłodnej wody należy wsypać tynk i mieszać go wiertarką z mieszadłem, aż do uzyskania jednorodnej masy bez grudek. Na danej płaszczyźnie należy zachować jednakowe dozowanie wody i ten sam numer partii produkcyjnej.

Nie należy stosować rdzewiejących narzędzi. Tynki cienkowarstwowe szybko przesychają i dlatego nie należy nakładać ich na rozgrzane słońcem podłoża. Gotową masę tynkarską należy równomiernie rozprowadzać metalową pacą na zagruntowanym podłożu. Warstwa ta ma być o jednakowej grubości, gdyż jest to warunek konieczny do uzyskania jednorodnej faktury tynku.

Gdy tynk nie klei się już do narzędzia, wtedy tynkom ciągnionym, za pomocą płasko trzymanej packi , nadaje się fakturę "kornikową". W zależności od kierunku ruchów packi zawarte w tynku ziarno tworzy rysy poziome, pionowe lub koliste. Nie skrapiać tynku wodą !

Tynki kamyczkowe także zaciera się packą. Duża ilość kruszywa zawartego w tych tynkach umożliwia uzyskanie jednolitej faktury gęsto upakowanych ziaren.

Tynki strukturalne wykazują dużą kleistość do podłoża i do narzędzi nadających im fakturę. Równomiernie rozłożona masę najłatwiej jest fakturować wałkiem z twardej, porowatej gąbki. Uzyskuje się wtedy efekt drobnych, ostrych sopelków.

Tynki strukturalne można też fakturować kielnia i innymi narzędziami. Możliwości uzyskiwania różnych efektów plastycznych jest nieskończenie wiele. Jedną z nich jest dociskanie i odrywanie pacy.

Tynki strukturalne nadają się też do natryskiwania sprężonym powietrzem. Zazwyczaj należy wykonywać dwie warstwy takiego tynku. W tym przypadku należy dokładnie osłonić folią okna, drzwi i obróbki blacharskie.

Na jednej płaszczyźnie zaleca się pracować bez przerw. Jeśli jednak musimy przerwać pracę, wtedy należy uzyskać prostą linię zakończenia tynku. Umożliwia to stosowanie taśmy samoprzylepnej; dzięki niej można też łączyć tynki o różnych kolorach.

W miejscach gdzie trudno swobodnie operować narzędziem do fakturowania tynku, np. ościeżach, można warstwę zbrojoną dwukrotnie pomalować farbą Ceresit CT 49. Na większych powierzchniach, zaleca się nanoszenie farby wałkiem malarskim.

---