Konspekt katechezy misyjnej dla I roku gimnazjum - marzec.
Temat: Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary
Cel dydaktyczny: Zapoznanie uczniów z działalnością Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary.
Cel wychowawczy: Wdrażanie młodzieży do współpracy misyjnej.
Metody i formy:
Modlitwa,
praca w grupach nad tekstem,
krótki wykład,
prezentacja pracy z grup,
śpiew.
Środki i pomoce dydaktyczne:
Pismo św., Dekret o działalności misyjnej Kościoła ( DM), encyklika Redemptoris missio (RMis), „Duch misyjny - vademecum”- J.M. Goiburu Lopetegui, Materiały formacyjne dla młodzieży - „Spotkanie z misjami”.
Plan katechezy:
Powitanie uczniów.
Modlitwa.
Sprawdzenie listy obecności.
Zapis tematu na tablicy.
Krótki wykład na temat Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary i jego założycielki.
Praca w grupach nad reklamą Dzieła.
Prezentacja pracy grup i zapisanie jej do zeszytów.
Modlitwa końcowa.
Śpiew: „Serce wielkie nam daj”.
Załączniki
Modlitwa początkowa
Duchu światłości
Daj mi zobaczyć to wszystko, co Ty sam chcesz, żebym zobaczył
tak, byś Ty dzielił ze mną całą światłość, która mieszka w Tobie.
Spraw, abym zobaczył to, czego zobaczyć nie mogę, rzeczywistości niewidzialne, ważniejsze niż to wszystko, co podpada pod moje zmysły.
Spraw, abym zobaczył to, co boję się zobaczyć ze strachu przed wymaganiami światłości - uciekając przed wysiłkami i wyrzeczeniami.
Spraw, żebym zobaczył to, co chciałbym zobaczyć: drogę, którą trzeba iść i decyzje trudne do podjęcia.
Spraw, żebym zobaczył to, co powinienem zobaczyć a co moje uprzedzenia przeszkodziły mi odkryć; prawdę o moich słabościach i o moich błędach.
Spraw, abym zobaczył to, co mógłbym zobaczyć, a czego dotąd nie zauważałem: krzyczące oczywistości, obok których przechodziłem jak ślepiec.
Spraw, żebym w pełni zobaczył to, co zacząłem dostrzegać, a mianowicie tę dobroć Bożą, której nigdy nie ogarnę we wszystkich wymiarach.
Spraw, żebym zobaczył to, co Ty widzisz: piękność mojego przeznaczenia, wielkość wszechświata i niezmierzoność Boga.
Modlitwa Pauliny Jaricot
„Nieskończona Miłości ukryta na naszych ołtarzach, na zawsze jesteś moją nadzieją, pocieszeniem, mocą i najwyższym szczęściem. Czyż jestem w stanie oddać Ci hołd godny Twojej nieskończonej dobroci? A więc czynię to, na co pozwala mi moja słabość i pragnę uroczyście oznajmić, że nigdy będąc w Twojej obecności nie odeszłam bez specjalnego obdarowania. Ogień Twojego Tabernakulum zawsze unicestwiał moje najbardziej gwałtowne namiętności i pochłaniał przywiązania mojego biednego serca. U stóp Tabernakulum przygnębiona przez bolesne doświadczenia odnajdywałam siły, by je znosić. Tu znajdowałam zwycięstwo w moich walkach, odwagę mimo moich słabości, gorliwość w momentach oziębłości, światło w niepewności, radość w smutku, siłę, by przezwyciężyć przeszkody, stanowczość w opieraniu się pożądaniom, moje zaś antypatie do bliźnich przemieniały się w płomienne miłosierdzie”.
SERCE WIELKIE NAM DAJ!
Ref.: Serce wielkie nam daj, zdolne objąć świat!
Panie, serce nam daj mężne w walce ze złem!
1. Zwleczmy z siebie uczynki starych ludzi,
Zniszczmy wszystko co budzi Boży gniew!
Wdziejmy biel nowych szat w Chrystusie Panu!
Nowy człowiek powstanie w każdym z nas!
2. Nowi ludzie w historię wpiszą miłość,
Wskażą drogi odnowy ludzkich serc.
Nowi ludzie przeżyj ą własne życie,
Tworząc wspólnym wysiłkiem nowy świat.
3. Nowi ludzie przyniosą ziemi pokój,
W znaku wiary zjednoczą cały świat.
Nowi ludzie przyniosą ziemi wolność,
Prawda ludzi wyzwoli, niszcząc zło.
Założycielka Dzieła Rozkrzewiania Wiary
Sługa Boża Paulina Jaricot, urodzona w Lyonie 22 lipca 1799 roku w rodzinie bogatych przemysłowców, już w wieku 17 lat zdecydowała się żyć tylko dla Boga. Złożyła prywatnie ślub czystości i przyjęła prosty sposób życia i ubierania się lyońskich robotnic. Dzięki bratu Fileasowi, który w Seminarium św. Sulpicjusza w Paryżu przygotowywał się do pracy misyjnej w Chinach, otrzymywała informacje dotyczące misji i przejęta dramatycznymi wiadomościami szukała sposobu rozbudzenia wśród katolików entuzjazmu dla ich wspomagania. Sposób znalazła w 1819 roku - to tworzenie grup złożonych z 10 osób, z których każda będzie starała się zachęcić do wspomagania misji inne 10 osób; z kolei dziesiątki organizowane są w setki, a następnie w tysiące. Każdy członek ma obowiązek codziennej modlitwy i niewielkiej cotygodniowej ofiary. Na każdym szczeblu grupami kierują odpowiedni przewodnicy. Pierwszymi członkiniami były robotnice, a pierwsze zelatorki zostały wybrane spośród robotnic ze Stowarzyszenia Wynagrodzicielek Najświętszego Serca Pana Jezusa. Dnia 3 maja 1822 roku grupa świeckich, która zgromadziła się w celu przedyskutowania nowych form współpracy misyjnej, przyjęła dla tworzenia stowarzyszenia system Pauliny. Na tym spotkaniu jego przewodniczący, Benedykt Coste, powiedział: "Jesteśmy katolikami, w konsekwencji nie powinniśmy pomagać takiej czy innej misji, ale wszystkim misjom świata: UBIQUE PER ORBEM". Grupa przekształciła się w radę utworzonego Dzieła. A Paulina? W tym czasie stała na czele setki członkiń. Wahała się, czy pozostawić dzieło w innych rękach, ale gdy dostrzegła, że nowe kierownictwo może przyczynić się do uniwersalności Dzieła, sama pozostała na uboczu. Swoje zdolności organizacyjne wykorzystała w realizacji innych projektów misyjnej współpracy. "Moim powołaniem - pisała - nie jest przywiązanie się do jakiegoś dzieła w taki sposób, aby zapomnieć o wszystkim innym (...). Chcę pozostać wolną, aby pracować tam, gdzie potrzeby są jeszcze większe". Najbardziej znanym i rozpowszechnionym w całym świecie jej dziełem jest Żywy Różaniec, który zainicjowała w 1826 r. Zaangażowała się również w problemy społeczne ówczesnej klasy robotniczej Francji. Jednak dzieło, w które zainwestowała cały swój majątek, upadło na skutek oszustwa osób nieuczciwych. Sytuacja ta stała się dla niej źródłem niezliczonych cierpień i upokorzeń przez wiele lat, aż do śmierci. W 1862 roku Paulina umiera w ubóstwie i opuszczeniu. Zainicjowane przez nią Dzieło Rozkrzewiania Wiary papieże polecali biskupom, kapłanom i wiernym. W stulecie powstania Dzieła, 3 maja 1922 r., Pius XI Motu Proprio Romanorum Pontificum uczynił je "papieskim" i polecił wprowadzić w całym Kościele powszechnym. Papież Jan XXIII podpisał w 1963 roku dekret stwierdzający heroiczność cnót Sługi Bożej Pauliny Jaricot. Kościół zmierza więc do ogłoszenia jej błogosławioną. Wierni jej rodzinnego Lyonu i członkowie PDRW w całym świecie, wdzięczni za jej charyzmat, trwają w modlitwie o cud, który jest warunkiem beatyfikacji.
Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary w Polsce
Dzieło Rozkrzewiania Wiary dotarło już w 1825 roku do Gniezna, Poznania i na Górny Śląsk. Kanonicznie zostało wprowadzone w archidiecezji gnieźnieńsko-poznańskiej w 1835 r. Od 1863 r. wychodziły w Poznaniu "Roczniki Dzieła Rozkrzewiania Wiary", które na skutek Kulturkampfu zostały w r. 1891 przeniesione do Krakowa. Tam ukazywały się do roku 1921. W latach 1925-1927 wydawano "Pobudkę Misyjną", organ Towarzystwa Misyjnego archidiecezji gnieźnieńsko-poznańskiej, która w latach 1927-1928 stała się organem Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary. Następnie, w latach 1929-1939, publikowane były, z powrotem w Poznaniu, "Roczniki Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary". W odrodzonej Polsce starania o formalne założenie PDRW rozpoczął w 1922 r. bł. abp Antoni Julian Nowowiejski. Pewna trudność polegała na tym, że Episkopat Polski powołał w 1920 r. Polskie Towarzystwo Misyjne i kard. E. Dalbor, prymas Polski, nakazał tworzenie kół tego Towarzystwa we wszystkich parafiach. Tymczasem Papież Pius XI w 1922 roku zobowiązał wszystkich biskupów do wprowadzania Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary. W wyniku działań bł. Antoniego Juliana Nowowiejskiego, który w latach 1926-1927 pełnił funkcję pierwszego prezesa krajowego tego Dzieła, wydano szczegółowe ustawy dotyczące jego działalności. Następnie funkcję prezesa Stolica Apostolska zleciła ks. prałatowi Kazimierzowi Bajerowiczowi z Poznania, który pełnił ją do roku 1939. W 1928 r. Stolica Apostolska zatwierdziła dla Polski Statuty PDRW.
Chlubną kartą misyjnej aktywności w Polsce międzywojennej były Akademickie Koła Misyjne. Inauguracyjne zebranie Koła działającego przy Uniwersytecie Poznańskim - w którym uczestniczył abp August Hlond, prymas Polski - odbyło się 20 I 1927 r. Później takie Koła powstały w Krakowie, Lwowie, Warszawie, Lublinie, Wilnie i Gdańsku. W dniach od 28 IX do 1 X 1928 r. odbył się w Poznaniu Międzynarodowy Kongres Akademickich Kół Misyjnych. W następnych latach organizowane były regularnie Krajowe Kongresy AKM. Każdego roku odbywały się też zjazdy ich przedstawicieli. Na pierwszym takim zjeździe, który odbył się w dniach 17-18 XII 1927 r. w Poznaniu, przyjęto Statut Związku Akademickich Kół Misyjnych (ZAKM) i powzięto uchwałę o włączeniu tych kół do Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary. W 1928 r. zaczęto wydawać czasopismo misjologiczne "Annales Missiologicae".
Polska, jak wynika ze sprawozdań rzymskich, była w tym czasie (lata 1923-1933) na 12 miejscu, jeśli chodzi o sumę ofiar, jakie wpłynęły do funduszu uniwersalnego (wyprzedzały nas: USA, Francja, Włochy, Niemcy, Holandia, Belgia, Kanada, Hiszpania, Irlandia, Argentyna i Anglia). W 1933 r. z Polski przesłano do Rzymu 556 775 zł w ówczesnej walucie, jako ofiary na PDRW, które w naszym kraju liczyło wówczas 338 tys. zarejestrowanych członków (1, 54% katolików). "Roczniki Rozkrzewiania Wiary" wychodziły w nakładzie 38 tys., przy czym warto tu przypomnieć, że zgodnie z systemem "dziesiątkowym" Pauliny Jaricot, założycielki Dzieła, egzemplarz był przeznaczony dla dziesięciu członków, którzy przekazywali go sobie do czytania, a także do "zdobywania" następnych członków.
W 1938 r., z okazji dziesięciolecia ustanowienia struktur PDRW w odrodzonej Polsce, odbył się w Poznaniu w dniach 13-14 września I Ogólnopolski Kongres Misyjny. W rok później tragiczna wojna przerwała rozwój Dzieła. Po wojnie natomiast ustawa z 1949 r. zawiesiła jego działalność. Dopiero w kontekście odnowy posoborowej Komisja Misyjna Episkopatu Polski podjęła wysiłek wprowadzenia go przynajmniej w struktury duszpasterstwa. Konferencja Episkopatu Polski najpierw zaleciła (1969 r.), a później nakazała (1973 r.) organizowanie w parafiach comiesięcznych nabożeństw misyjnych. Biuro Misyjne zaczęło przygotowywać komentarze do papieskich intencji misyjnych i od 1982 r. zaczęło wydawać czasopismo pod takim tytułem. Na mocy ustawy z 17 V 1987 r. Papieskie Dzieła Misyjne odzyskały w Polsce osobowość prawną. W odpowiedzi na encyklikę Jana Pawła II Redemptoris missio, a także w nawiązaniu do tradycji przedwojennych i w kontekście przygotowania do II Synodu Plenarnego odbył się w dniach 16-18 X 1992 r. w Częstochowie II Krajowy Kongres Misyjny. W 1997 r. z okazji 175 rocznicy założenia oraz 75-lecia "papieskości" Dzieła przeprowadzono jego promocję w parafiach wraz z promocją wydawanego odtąd w nowej formie i pod nowym tytułem jego organu prasowego - "Misje Dzisiaj". W celu zachęcenia wiernych do członkostwa w tym Dziele wydano też półtora miliona ulotek do rozdania w Niedzielę Misyjną. Bezpośrednie przygotowanie do Wielkiego Jubileuszu dokonało się w 1999 r. również poprzez III Krajowy Kongres Misyjny. Kongres, który miał charakter pastoralny, został ogłoszony listem Episkopatu Polski z 6 stycznia tegoż roku. Prace przygotowawcze koncentrowały się na pogłębianiu świadomości misyjnej w parafiach w oparciu o odpowiednie materiały przygotowywane na każdy miesiąc, ze szczególnym uwzględnieniem przypadającego w październiku Tygodnia Misyjnego. W dniach 1-2 maja odbył się Kongres Misyjny Młodzieży we Wrocławiu, natomiast Kongres Misjologiczny i Misyjny miał miejsce w Częstochowie w dniach 21-24 października. Jego owocem było między innymi wprowadzenie PDRW jako stowarzyszenia na prawach papieskich do wielu parafii.
Członkowie PDRW
Członkowie zwyczajni
Dzieło to, jako stowarzyszenie na prawach papieskich, powinno ogarnąć swoim zasięgiem możliwie największą liczbę wiernych, którzy stale i regularnie modliliby się za misje i składali regularnie drobne ofiary pieniężne, np. 1 zł miesięcznie. W założeniu Dzieła od początku chodziło o jego powszechność - aby zarówno w modlitwie, jak i w funduszu uniwersalnej solidarności misyjnej miało swój udział jak najwięcej katolików, również niezamożnych czy wręcz biednych. Zgodnie z przyjętym przez Paulinę Jaricot systemem dziesiątkowym w okresie przedwojennym w Polsce każda zorganizowana dziesiątka członków PDRW otrzymywała dwumiesięcznik "Roczniki Rozkrzewiania Wiary". Obecnie, w nawiązaniu do tej tradycji, każda zorganizowana grupa PDRW otrzymuje "Misje Dzisiaj" oraz karty członkowskie z odpowiednią modlitwą. Jako formę organizacyjną PDRW poleca się w sposób szczególny tworzenie "piętnastek" (teraz „dwudziestek” ze względu na wprowadzenie tajemnic światła) Żywego Różańca Misyjnego. Żywy Różaniec, którego założycielką jest również Paulina Jaricot, tkwi bowiem głęboko w naszej religijnej tradycji i jest najprostszą formą stałej modlitwy w intencjach misji. Przygotowane specjalnie w tym celu tajemnice Różańca Misyjnego pełnią rolę kart członkowskich PDRW. Oczywiście, obowiązek comiesięcznego odmówienia dziesiątka różańca w papieskiej intencji misyjnej nie wyklucza częstszego odmawiania, nawet codziennego - jak jest to praktykowane w bractwach Żywego Różańca. Organizowanie grup (kół, zespołów, ognisk) lub piętnastek może dokonywać się w ramach wszystkich stowarzyszeń i grup apostolskich w parafii, zgodnie z powszechnym zasięgiem PDRW. Potrzebni są jedynie odpowiedni animatorzy lub zelatorzy, spośród których Proboszcz winien powołać prezesa PDRW w parafii.
Członkowie wspierający
Żywy Różaniec w swojej klasycznej formule jest w parafii bardzo ważną i wymagającą codziennego zaangażowania formą apostolstwa modlitwy. Jego członków można włączyć w PDRW według wyżej wyjaśnionej formuły lub zwrócić się do nich o modlitewne i materialne wsparcie misji, zgodnie z założeniami Dzieła, w miesiącu październiku - z okazji Światowego Dnia Misyjnego.
Wtedy to członkami wspierającymi PDRW winni stawać się też wszyscy katolicy zaangażowani w różne dzieła misyjne o charakterze partykularnym, a zatem współpracownicy i przyjaciele konkretnych misji, instytutów misyjnych czy misjonarzy. Niedziela Misyjna jest bowiem dla wszystkich okazją zarówno modlitwy w intencji wszystkich misji na świecie, jak i materialnego wsparcia przez pośrednictwo PDRW nieznanych sobie placówek misyjnych i misjonarzy.
Członkowie honorowi
Członkowie honorowi, którzy wpłacają większą ofiarę na misje, przynajmniej 100 zł, otrzymują systematycznie "Misje Dzisiaj", aby mogli szerzyć ideę współpracy misyjnej w swoim środowisku.
Dar wiary
Znaczenie powszechnej współpracy misyjnej w ramach PDRW Jan Paweł II wyjaśnia w encyklice Redemptoris missio: "Liczne są materialne i ekonomiczne potrzeby misji: chodzi nie tylko o założenie Kościoła z najkonieczniejszymi strukturami, jak kaplice, szkoły dla katechistów i seminarzystów, mieszkania, ale także o utrzymanie dzieł charytatywnych i popierających rozwój człowieka, co stanowi bardzo szerokie pole do działania, zwłaszcza w krajach ubogich. Kościół misyjny oddaje to, co otrzymuje; rozdaje ubogim to, co jego bogatsi członkowie oddają mu wielkodusznie do dyspozycji. Pragnę tu podziękować tym wszystkim, którzy z poświęceniem składają dary na dzieło misyjne: ich wyrzeczenia i współuczestnictwo są niezbędne, by budować Kościół i świadczyć o miłości. Gdy chodzi o pomoc materialną, ważne jest zwracanie uwagi na ducha, w jakim się daje. Dlatego trzeba poddać rewizji własny styl życia: misje wymagają nie tylko pomocy, ale współuczestniczenia w przepowiadaniu i w miłości względem ubogich. Wszystko, co otrzymaliśmy od Boga - tak życie, jak i dobra materialne - nie jest nasze, ale zostało nam dane do użytku. Wielkoduszność w dawaniu musi być zawsze oświecona i natchniona wiarą: wówczas - naprawdę - „Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”. Światowy dzień Misyjny, mający na celu uwrażliwianie na tematykę misyjną, ale również zbieranie środków materialnych, jest ważnym momentem w życiu Kościoła, gdyż uczy, w jaki sposób należy dawać: w czasie sprawowania Eucharystii, a więc jako dar złożony Bogu i przeznaczony dla wszystkich misji na świecie" (RMis 81).
Czas uprzywilejowany i odpusty dla członków PDRW
"Dzieło prowadzi swą działalność w ciągu całego roku, wzmacniając ją szczególnie w miesiącu październiku. We wszystkich krajach miesiąc ten ma być poświęcony uniwersalnemu dziełu misyjnemu. Punktem kulminacyjnym będzie tu przedostatnia niedziela października, ogłoszona jako Światowy Dzień Misji. Ten dzień będzie obchodzony we wszystkich Kościołach lokalnych jako święto katolickości i powszechnej solidarności. W tym dniu chrześcijanie całego świata wyraźniej uświadomią sobie swą odpowiedzialność za ewangelizację świata" (Statuty PDM, rozdz.II, 11). W Polsce czasem uprzywilejowanym dla PDRW są comiesięczne nabożeństwa misyjne, które winny odbywać się w każdej parafii. Na mocy dekretu Świętej Penitencjarii z dn. 11 V 1982 r. członkowie PDRW otrzymują przywilej odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami w dniu wpisania się do Dzieła, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, w święta: Chrystusa Króla, Zwiastowania Pańskiego, Niepokalanego Poczęcia NMP oraz we wspomnienie Nawrócenia św. Pawła (25 stycznia) i św. Franciszka Ksawerego (3 grudnia). Przy grobie św. Piotra w Rzymie codziennie odprawiana jest Msza św. w intencji wszystkich członków PDRW, tak żywych, jak i zmarłych. Modlą się za nich również misjonarze i wierni w młodych Kościołach na terenach misyjnych w całym świecie.
Młodzież dla misji
Kościół zawsze zdawał sobie sprawę z tego, jak ważne jest zaangażowanie młodzieży w sprawy misji. Stąd też PDRW, którego podstawowym zadaniem jest "wychowanie, informacja i uświadamianie misyjne (...), ze względu na szczególny charakter wychowania misyjnego młodzieży, winno otoczyć specjalną troską młodzież w jej misyjnych potrzebach i zaangażowaniu" (Statuty PDM, rozdz. II, 10). Z chwilą osiągnięcia dojrzałości chrześcijańskiej, tzn. po przyjęciu sakramentu Bierzmowania, młodzież winna być włączona w PDRW. Jego organizacyjna forma nie jest obca tej młodzieży, która przeszła etap formacji misyjnej w Papieskim Dziele Misyjnym Dzieci. Wśród niej z pewnością znajdą się animatorzy młodzieżowych ognisk PDRW. Dotarcie do szerokich kręgów młodzieży nie zawsze jest w dotychczasowych formach organizacyjnych możliwe. W związku z tym w wielu krajach Europy proponuje się obecnie powołanie młodzieżowego ruchu misyjnego, a we Włoszech spotkania misyjne młodzieży organizuje się wspólnie z Akcją Katolicką. W Polsce w 1997 r. pod hasłem: Młodzież dla misji zorganizowane zostało w Niepokalanowie ogólnopolskie spotkanie misyjne młodych z okazji Niedzieli Dobrego Pasterza, która jest w Kościele światowym dniem modlitwy o powołania. W dwa lata później w dniach 1-2 maja 1999 r. odbył się we Wrocławiu I Kongres Misyjny Młodych, zorganizowany przy szerokiej współpracy zgromadzeń zakonnych, zwłaszcza misyjnych. Jednym z celów Papieskich Dzieł Misyjnych "jest budzenie powołań misyjnych na całe życie" (RMis 84). Stąd też PDRW powinno stwarzać płaszczyznę współpracy wszystkich, którzy prowadzą w Kościele dzieła powołań. Papieskie Dzieła Misyjne mają ze swej natury struktury diecezjalne, jednakże celem, jaki im Ojciec Święty wyznacza, jest też troska o powołania do instytutów misyjnych - powołania "na całe życie". "Niech wam nie zabraknie odwagi - zwraca się do młodych Ojciec Święty - by odpowiedzieć za Izajaszem: Panie, oto ja, jestem gotowy! Poślij mnie! (por. Iz 6, 8). Czeka was życie pasjonujące, doznacie prawdziwej radości głoszenia Dobrej Nowiny tym braciom i siostrom, których poprowadzicie po drogach zbawienia" (RMis 80).
Żywy różaniec misyjny
Założycielka Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Paulina Jaricot, pragnęła, by modlitwa różańcowa wsparła dzieło ewangelizacji na całym świecie.
Początki Żywego Różańca sięgają roku 1826. Paulina organizuje "piętnastki" - grupy piętnastu osób, z których każda zobowiązuje się do rozważania i odmawiania jednej - otrzymanej drogą losowania - tajemnicy dziennie. W ten sposób członkowie Żywego Różańca stają się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludami świata. "Piętnaście węgli: jeden płonie, trzy lub cztery tlą się zaledwie, pozostałe są zimne - ale zbierzcie je razem, a wybuchną ogniem! Oto właściwy charakter Żywego Różańca". Oficjalnej aprobaty dla Żywego Różańca udzielił papież Grzegorz XVI.
Misyjne korzenie Żywego Różańca odkrył na nowo ks. abp Fulton J. Sheen, dyrektor Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary w USA (1950-1966). Pragnął, aby każdy chrześcijanin modlił się w intencjach całego Kościoła, dlatego każdy dziesiątek różańca jest w innym kolorze i symbolizuje jeden z kontynentów.
Kolor zielony - za Afrykę - nawiązuje do zieleni afrykańskich lasów tropikalnych;
Kolor czerwony - za Amerykę - podkreśla kolor skóry Indian, rdzennych mieszkańców Ameryki;
Kolor biały - za Europę i za Ojca Świętego - oznacza kolor skóry Europejczyków;
Kolor niebieski - za Oceanię - symbolizuje wody Oceanu Spokojnego, na którym rozsiane są rozliczne wyspy;
Kolor żółty za Azję - przypomina ludy Azji, najliczniejsze w świecie.