Lista upadłych aniołów [edytuj]

Pierwszy krąg	Drugi krąg	Trzeci krąg	Inni
Serafy Szatan Abaddon Asmodeusz Astaroth Lewiatan Samael Semyazza Elenthar Raziel Cherubiny Lucyfer Azazel Belzebub Berith Lauviah Marou Xawieri Salikotal Damballa Trony Gressil Focalor Forneas Murmur Nelchael Pruflas Raum Sonneillon Verrine Akabor	Panowania Balam Marchosias Nilaihah Oeillet Paimon Rosier Moce Agares Ariel Barbiel Barbatos Belial Pusron Sealiah Senciner Uzjel Potęgi Atrox Ami Beleth Carnivean Carreau Goap Kalif Procell Vual Wall Moongroow	Księstwa Belfegor Imamiah Nisroch Nithael Verrier Archaniołowie Allida Ananael Basasael Mefistofeles Rimmon Rumjal Sarfael Zagiel Aniołowie Arakiba Araqiel Araxiel Arioch Armans Asael Asbeel Astoreth Caim Iuvart	Adirael Adramelech Armaros Atarculph Azael Azaradel Azibeel Azkeel Azza Badariel Baraqel Batarel Batarjal Busasejal Chobaliel Dagon Daniel Ertrael Exael Ezeqeel Flauros Gadreel Gurson Hakael Hosampsich Iomuel Jeqon Jetrel Junier Kasdaye Kasbeel Kokabel Mammon Moloch Mulciber Omiel Orus Penemue Phenex Regent Rimmon Rugziel Sameveel Samsapeel Samsawiel Saraknyal Sariel Seriel Shaftiel Shamsiel Simapesiel Tabaet Tamiel Tammuz Thausael Tiril Tumael Turael Urakabarameel Xaphon Yomyael Zavebe

Zobacz też

W religii chrześcijańskiej upadły anioł to anioł wypędzony z Nieba za sprzeciwienie się Bogu lub powstanie przeciwko Niemu.

W tradycji Boski nakaz wywołał sprzeciw u jednego z najznamienitszych Aniołów, Anioła Oskarżyciela Ludzi, boskiego prokuratora - Satanaela. Ten Duch Jasności popadł w pychę stwierdzając, że nie będzie służył ludziom, bo są istotami mniej doskonałymi i niższymi od aniołów. W swej złości Satanael doprowadził do wielkiego buntu 1/3 aniołów.

Najbardziej znanym upadłym aniołem jest Lucyfer; mimo to słowo Lucyfer nigdzie w Biblii nie odnosi się bezpośrednio do upadłego anioła. Zgodnie z wierzeniami chrześcijańskimi upadłe anioły bez skrzydeł plugawie, będą włóczyć się na ziemi aż do dnia Sądu Ostatecznego, wtedy zostają zesłane do piekła. Jak mówi Apokalipsa, stanie się to wtedy, kiedy ludzkość podda się całkowicie Bestii. Wówczas na czele sił niebiańskich stanie Wierny i Prawdziwy, który pokona mesjasza uzurpatora, którego będzie liczba 666, (antychrysta) i wrzuci go do otchłani. Miejsce bitwy jest symbolicznie określane jako Megiddo w Izraelu (Har-Magedon).

Spis treści [ukryj] 1 Przyczyny upadku 1.1 Różne oblicza Boga 1.2 Konsekwencje wolnej woli 1.2.1 Aura Boga 1.2.2 Pożądanie 1.2.3 Duma 2 Lista upadłych aniołów 3 Zobacz też 4 Źródła 5 Linki zewnętrzne

Przyczyny upadku [edytuj]

Istnieje kilka hipotez i mitów tłumaczących przyczyny upadku aniołów. Większość z nich opiera się o posiadanie przez anioły wolnej woli, odczuwania pożądania lub dumy, lub niezrozumienia działania Boga.

Różne oblicza Boga [edytuj]

Ta hipoteza opiera się na założeniu, że Bóg ma dwa przeciwstawne oblicza, jako że jest wszechwiedzący i jego blask jest potężny. Pierwsze oblicze to oblicze boskie lub 'świetliste', drugie to oblicze cieniste lub 'ciemne'. Jeśli śmiertelnicy mogliby zobaczyć świetliste oblicze Boga zostaliby natychmiast spopieleni przez Jego blask.

Według tej hipotezy ciemne oblicze Boga służyło Mu do komunikacji ze śmiertelnikami. W miarę ewolucji judaizmu ewoluowały również oblicza Boga. Oblicze cieniste stało się najpierw Słowem Boga, następnie Głosem oraz ostatecznie stało się samo w sobie istotą dysponującą wolną wolą. Nastąpiło zupełne rozdzielenie oblicz, istota powstała z cienistego oblicza zaczęła ingerować w te czyny śmiertelników które reprezentują ciemną stronę natury: zniszczenie, zdradę, kuszenie, itd. Spowodowało to powstanie tego, co wielu nazywa Szatanem.

Konsekwencje wolnej woli [edytuj]

Aura Boga [edytuj]

Hipoteza ta postawiona przez Orygenesa z Aleksandrii, jednego z ojców Kościoła chrześcijańskiego. Orygenes wierzył, że Bóg stworzył wszystkie anioły równymi i wolnymi. Jednak przez posiadanie wolnej woli część aniołów zaczęła oddalać się od Boga z własnego wyboru. Orygenes stwierdził, że anioły, które oddaliły się najmniej pozostały w bezpośrednim otoczeniu Boga, te które oddaliły się bardziej, stały się Aniołami (najniższa ranga wśród aniołów). Anioły, które oddaliły się jeszcze bardziej, stały się ludźmi, te które oddaliły się najbardziej, stały się aniołami upadłymi lub demonami - te anioły utworzyły piekło.

Orygenes stwierdza metaforycznie, że mimo iż anioły te upadły i stały się ludźmi lub demonami, nie cała nadzieja jest stracona, ponieważ ludzie mogą stać się aniołami, również demony mogą odzyskać swój poprzedni anielski wygląd. Dla równowagi anioły mogą upaść, aby stać się ludźmi oraz, jeśli są wystarczająco zdeprawowane, demonami.

Pożądanie [edytuj]

Ta hipoteza wywodzi się z serii ksiąg zatytułowanych Trzy Księgi Enocha, seria ta wywodzi się z tekstów Starego Testamentu. Według hipotezy Bóg poprosił grupę wybranych aniołów o pomoc Archaniołom przy tworzeniu Edenu. Grupa ta została nazwana Obserwatorami. Obserwatorzy zesłani na ziemię zostali oczarowani przez córy ludzi, zaczęli wyjawiać ludziom sekrety niebios, takie jak ruchy ciał niebieskich (astrologia), sztukę wytwarzania broni, wyjawili również sztukę ozdabiania ciała makijażem oraz perfumami (próżność). Obserwatorzy zakochali się w kobietach, część z nich posiadło żony, z tych związków powstały istoty będące połączeniem anioła i człowieka (tzw. rasa Nefilim). To rozgniewało Boga tak bardzo, że wygnał Obserwatorów z nieba i uczynił ich nieśmiertelnymi na wieki przeklętymi. Bóg zesłał potop na ziemię, aby ją oczyścić ze zniszczeń spowodowanych przez potomków Obserwatorów. Anioły znane z imienia, które były Obserwatorami, to między innymi Semyazza, Samael oraz Azazel. Ta teoria łączy się za pomocą pojedynczego wersetu (Rdz 6,2) ze starotestamentalną Księgą Rodzaju, gdzie znajduje się również ww. opowieść o potopie.

Duma [edytuj]

Według tej wersji, anioły były posłuszne woli Boga, sługami ślepo wykonującymi Jego polecenia. Po stworzeniu świata, Bóg postanowił zwieńczyć swoją pracę formułując człowieka z popiołu. Człowiek był idealnym tworem, gdyż posiadał wolną wolę, której anioły nie miały. Nakazał więc aniołom kłaniać się i służyć mu, tak jak służyły one Jemu do tej pory. Być może jako formę testu, Bóg także ofiarował aniołom (tymczasowo) wolną wolę, by sprawdzić jak one się zachowają w tej sytuacji. Lucyferowi jednak nie spodobała się wizja niewolniczej służalczości względem człowieka. Przekonał on część swoich braci, by zbuntowały się przeciw Bogu i zamordowały Adama, łudząc się, iż bez człowieka Bóg nadal będzie kochał ich najmocniej. Tak się nie stało, nastała wojna w niebiosach. Część aniołów pozostała lojalna Stwórcy. Konflikt trwał 220 lat, a anioły spadały nocą jak gwiazdy na Ziemię. Wreszcie upadł także Lucyfer, którego skrzydła zostały całkowicie zniszczone, a ciało przebite przez miecz sprawiedliwych. Lucyfer skrył się w jaskini i opatrzył swoje rany, spędził tam 7 dni. Przez ten czas archaniołowie Michał i Gabriel poszukiwali go. Lucyfer został odnaleziony i wywiązała się po między nimi kolejna bitwa, którą ostatecznie przegrał i został wtrącony na wieki do piekła, gdzie miał pozostać na zawsze.

Należy wspomnieć iż większość informacji tutaj zawartych jest pochodzenia apokryficznego lub powstałych ze zbiorów różnych powieści literackich, niemniej jednak mają one wspólne cechy, które uzupełniają mit o upadłych aniołach.

Lucyfer (łac. lux: światło oraz ferre: nieść - niosący światło) - we współczesnej oraz późnośredniowiecznej myśli chrześcijańskiej, jeden z upadłych archaniołów, utożsamiany powszechnie z Szatanem.

Spis treści [ukryj] 1 Historia 2 Lucyfer z mitologii greckiej 3 Lucyfer w antropozofii 4 Lucyfer w Chrześcijaństwie 5 Zobacz też

Historia [edytuj]

W dawnym Rzymie, termin ten stosowany był przez astrologów do określenia Gwiazdy Porannej, planety Wenus; słowo było najprawdopodobniej dosłownym tłumaczeniem greckich eosphoros (eώσφορος, niosący świt) lub phosphoros (Φώσφορος, niosący światło).

W nomenklaturze chrześcijańskiej imię to pojawiło się najprawdopodobniej po raz pierwszy w łacińskim przekładzie Biblii dokonanym pod koniec IV w. n.e. przez św. Hieronima ze Strydonu, zwanym Wulgatą. Znajduje się ono w Księdze Izajasza 14,12. W oryginalnym tekście hebrajskim występuje ono jako heilel ben-shachar (הילל בן שחר po hebrajsku). Heilel oznacza planetę Wenus, zaś ben-shachar to świetlisty syn poranka.

Lucyfer z mitologii greckiej [edytuj]

Lucyfer występował także w mitologii greckiej i był synem Eos i tytana Astrajosa, lub herosa ateńskiego Kefalosa. Był bogiem jutrzenki i jej uosobieniem.

Lucyfer w antropozofii [edytuj]

Antropozofia uznaje Lucyfera za brata Chrystusa, który był inspiratorem religii orientalnych, jak buddyzm i hinduizm. Reprezentuje on erotykę, literaturę, prostą technikę, idee poprawy ziemskiego świata, jak demokracja czy ekologizm. W antropozofii jest on demonem pozytywnym. Jest demonem słabszym od Arymana.

Lucyfer w Chrześcijaństwie [edytuj]

Według chrześcijaństwa zło ma postać osobową. Stwórcą zła był Lucyfer. Biblia podaje ,iż Lucyfer przed swym upadkiem był najwyższej rangi aniołem w niebie. Nazywany był więc synem jutrzenki , pierwotnie mówi się też na niego "ten ,który niesie światło". Jeszcze więcej można dowiedzieć się z przekazów Ellen G. White członkini ewangelickiego Kościoła adwentystów dnia siódmego. Według niej Lucyfer dzięki swej randze miał szacunek u wielu aniołów, jednakże przyczyną która stała sie czynnikiem zapalnym do tego, iż znienawidził on Boga było to , że Jezus mógł poznać tajemnice Wszechmocnego zaś on nie. Pierwszy raz w historii wszechświata pojawiło się uczucie niezadowolenia. Lucyfer z czystej zazdrości o to czego nie mógł się dowiedzieć zaczął poszukiwać swoich popleczników, którzy pomogli by mu w rozpoczęciu buntu przeciwko Bogu. Jego prawdziwą intencją było jednak wywyższenie siebie ponad Boga. Zaczął oszukiwać anioły twierdząc, że 10 przykazań Boga zniewala wszystkie jego dzieci. Działając pod płaszczem fałszywych intencji udało mu się nakłonić wiele aniołów do sprzeciwu przeciwko "reżimowi Boga". Jednakże najwięcej wśród aniołów ,które sprzeciwiły się wszechmocnemu były te ,które do Lucyfera żywiły największy szacunek. Jednakże już od początku Bóg wiedział o wszystkim. Ten, który stanowi wszystko to co dobre i jest czystą miłością nie postanowił od razu wypędzać Lucyfera z niebios. Dał mu wiele czasu , czekał aż jego syn wróci i okaże skruchę aby uzyskać wybaczenie. Wielu aniołów namawiało Lucyfera aby ten powrócił do Boga , mimo ten uparcie dążył do swego. Jednocześnie Bóg widział , że zło jakie tworzy Lucyfer i grzech z upływem czasu dojrzewają. Ponoć według Ellen G. Lucyfer oprócz aniołów poszukiwał jeszcze innych sprzymierzeńców. Według niej podróżował po wielu światach jednakże wiele razy mu odmawiano. Niektóre z istot przyłączyły się do jego rebelii. Według przekazów Biblijnych jak i apokryficznych udało mu się nakłonić aż 1/3 aniołów do buntu przeciwko Bogu. Po wielu szansach od Boga na powrót do niego, Lucyfer zebrał swoją armię do walki z zastępami wszechmocnego. Lucyfer przegrał i wraz z innymi upadłymi aniołami został zepchnięty na ziemię. To wszystko działo się jeszcze przed stworzeniem człowieka. Od tamtego czasu od 6000 lat toczy się nieustanna walka między siłami dobra a siłami zła. W roku 2000 nastąpił przełom w którym wojna niebieska trwa już 7 tysiąclecie. Wojna ta zakończy się w czasach ostatecznych. Armageddon nie oznacza upadku meteorytu na ziemię czy też innej katastrofy naturalnej o kolosalnych rozmiarach. Z hebrajskiego sanskrytu Har-megido oznacza miejsce ostatecznej bitwy między armią Lucyfera a armią Boga dowodzoną przez archanioła Michała. (źródło: Ellen G. White "Wielki Bój" wydawnictwo :Znaki czasu).

Lucyfer w chrześcijaństwie jest nie tylko esencją zła , ale jest też jego stwórcą. O tym ,że zło nie jest bezosobowe a Lucyfer nie jest jedynie symbolem świadczą doświadczenia ,jakie zdobywają egzorcyści. Niejednokrotnie zawarto w kronikach kościelnych opisy wydarzeń w których egzorcyzmowano ludzi opętanych przez Lucyfera. Dochodziło do tego, że na pomoc swemu przywódcy w ciało ofiary wchodziło wiele demonów. Innym problemem jest to ,czy demony są bytami niematerialnymi. Z wielu przekazów ludowych jak i książek napisanych przed egzorcystów jasno wynika , iż Lucyfer jak i pozostałe demony jemu służące potrafiły przybrać ludzką postać. Przykładem mogą być dręczenia diabelskie ojca Pio. Według listów do jego przyjaciela ,gdy tylko nadeszła noc i gaszono lampy w zakonie przychodził do niego Lucyfer jak i inne demony. Wszystkie przychodziły w postaci gołych kobiet. Gdzie indziej możemy również spotkać się z doświadczeniami świętego Jerzego , który widział to samo co ojciec Pio. Na to co widział odpowiadał żartobliwie "Nie w tym życiu".Legendy z samej stolicy apostolskie mówią,że kobiecy demon Lewiatan był więziony w podziemiach Rzymu z rozkazu papieża sylwestra. Należy pamiętać ,że Lucyfer nie jest Szatanem. Szatan ma niższą rangę w hierarchii piekielnej.Według starej Legendy, Lucyfer na początku istnienia Świata zapałał miłością i pożądaniem do pewnej ziemskiej kobiety. Został jednak strącony do otchłani,przez co nie mógł wyjść do niej, na ziemię. Anioły Światłosci, widząc jego tęsknotę, zdecydowały się poprosić Boga , by Lucyfer mógł się związać z kobietą, którą kochał. Po wielu namowach, anioły zdołały Go przekonać. Jednak decyzja Boga była taka, że Upadły Anioł może wychodzić na ziemię raz na sto lat. W ten sposób Lucyfer został upokorzony, ponieważ po stu latach spędzonych w Otchłani, gdy wreszcie wolno mu było wyjść na ziemię, owa kobieta już dawno zakończyła życie. I tak Legenda głosi, że raz na sto lat Lucyfer błąka się bo Ziemi, tęskni, szukając tej, która już dawno odeszła.

Belial czasami zwany Beliar (z hebrajskiego בְּלִיַּ֫עַל belijja'al, które jest połączeniem 'blj' czyli negacji i 'ja'al' oznaczającym słowo 'użytek')— jeden z upadłych aniołów (w niebie należał do chóru cnót) i czterech piekielnych książąt (pozostali to Szatan, Lucyfer i Lewiatan), symbolizuje płodność ziemi, niezależność oraz kierunek geograficzny północ.

Dosłowne tłumaczenie brzmi "ten, który nie ma pana", "niegodziwiec świata" bądź "nic niewart". Wymieniany w Starym i Nowym Testamencie jako jeden z przywódców wojsk piekielnych w bitwie pod Har-Magedon (trąby Beliala).

Często jest utożsamiany z Szatanem.

Według podań starego testamentu, król Salomon otrzymał od Boga moc przywoływania i kontrolowania demonów (goetia). Według Biblii Salomon postanowił wyłapać demony i uwięzić je. Schwytał łącznie 67 demonów lecz ostatni zbiegł, był nim Belial. Demonologia mówi, że Belial opętał na przestrzeni historii Nerona, Kaligulę czy Adolfa Hitlera\

6

---