1. Jądro atomowe, promieniotwórczość
Najczęściej występujący w przyrodzie izotop uranu ma liczbę masową 235.
Najczęściej występujący w przyrodzie izotop uranu ma liczbę masową 238.
Wzbogacanie uranu polega na zwiększaniu stosunku izotopu 235 do 238.
Wzbogacanie uranu polega na zwiększaniu stosunku izotopu 238 do 235.
W wyniku przemiany alfa liczba masowa zmniejsza się o 2.
W wyniku przemiany alfa liczba masowa zmniejsza się o 4.
W wyniku przemiany alfa liczba atomowa zmniejsza się o 2.
W wyniku przemiany alfa liczba atomowa zmniejsza się o 4.
W wyniku przemiany - liczba masowa nie zmienia się.
W wyniku przemiany - liczba masowa zwiększa się o 1.
W wyniku przemiany - liczba atomowa zwiększa się o 1.
W wyniku przemiany - liczba atomowa nie zmienia się.
Stała rozpadu na ogół rośnie ze wzrostem temperatury.
Stała rozpadu nie zależy od temperatury.
Aktywność promieniotwórcza jest wprost proporcjonalna do okresu półrozpadu.
Aktywność promieniotwórcza jest odwrotnie proporcjonalna do okresu półrozpadu.
Zawartość produktów rozpadu w rudzie uranu jest wprost proporcjonalna do okresu półrozpadu.
Zawartość produktów rozpadu w rudzie uranu jest odwrotnie proporcjonalna do okresu półrozpadu.
Aktywność promieniotwórcza rud uranu (w przeliczeniu na gram U) jest wyższa niż czystego uranu.
Aktywność promieniotwórcza rud uranu (w przeliczeniu na gram U) jest niższa niż czystego uranu.
Końcowym produktem rozpadu naturalnego uranu jest ołów.
Końcowym produktem rozpadu naturalnego uranu jest rtęć i bizmut.
Większość pierwiastków ma po kilka izotopów trwałych.
Większość pierwiastków ma po jednym izotopie trwałym.
Tylko nuklidy o liczbie atomowej >40 mogą być promieniotwórcze.
Większość naturalnych nuklidów promieniotwórczych to produkty rozpadu U i Th.
Wszystkie nuklidy o liczbie atomowej >83 są promieniotwórcze.
Nuklidy mające 2, 8, 20, 50 lub 82 protonów są wyjątkowo trwałe.
Nuklidy mające 4,9,16,25 lub 36 neutronów są wyjątkowo trwałe.
Izotopy różnią się liczbą atomową.
2. Elektrony, układ okresowy.
Główna liczba kwantowa przyjmuje wartości 1, 2, 3.......
Główna liczba kwantowa przyjmuje wartości 0, 1, 2, 3........
Poboczna liczba kwantowa może być równa głównej liczbie kwantowej.
Poboczna liczba kwantowa nie może być równa głównej liczbie kwantowej.
Poboczna liczba kwantowa może przyjmować wartości ujemne.
Poboczna liczba kwantowa nie może przyjmować wartości ujemnych.
Magnetyczna liczba kwantowa nie może przyjmować wartości ujemnych.
Magnetyczna liczba kwantowa może przyjmować wartości ujemne.
Zakaz Pauliego dotyczy tylko atomu wodoru.
Zakaz Pauliego dotyczy układów wieloelektronowych.
Na kolejnych powłokach może się znajdować maksymalnie 2, 8, 18, 32 elektronów.
Na kolejnych powłokach może się znajdować maksymalnie 2, 8, 16, 32 elektronów.
Podpowłoki zapełniają się w kolejności ....3d 4s.....
Podpowłoki zapełniają się w kolejności ....4s 3d.....
Pierwiastki bloku s należą do 1 i 2 grupy.
Pierwiastki bloku s należą do 1 i 18 grupy.
Pierwiastki bloku p należą do grup 3-8.
Pierwiastki bloku p należą do grup 13-18.
Pierwiastki bloku d należą do grup 3-12.
Pierwiastki bloku d są umieszczone poza układem okresowym (lantanowce i aktynowce).
Pierwiastki o konfiguracji ns² to typowe metale.
Pierwiastki o konfiguracji ns² to typowe niemetale.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p6 to typowe niemetale.
Pierwiastki o konfiguracji ns²p6 to typowe metale.
Pierwiastki o konfiguracji ns2p5 są aktywne chemicznie.
Pierwiastki o konfiguracji ns2p5 są bierne chemicznie.
Pierwiastki o konfiguracji ns2p5 mają w stanie podstawowym 1 niesparowany elektron.
Pierwiastki o konfiguracji ns2p5 mają w stanie podstawowym 5 niesparowanych elektronów.
Pierwiastki należące do jednej grupy mają zbliżone właściwości chemiczne.
Pierwiastki należące do jednego okresu mają zbliżone właściwości chemiczne.
Wiązanie jonowe polega na utworzeniu wspólnej pary elektronów.
Wiązanie atomowe polega na utworzeniu wspólnej pary elektronów.
Wiązanie atomowe może się tworzyć między atomami tego samego pierwiastka.
Wiązanie koordynacyjne może się tworzyć między atomami tego samego pierwiastka.
Wiązanie metaliczne powstaje między atomami nieznacznie różniącymi się elektroujemnością.
Wiązanie metaliczne powstaje między atomami znacznie różniącymi się elektroujemnością.
Wiązanie koordynacyjne jest szczególnym przypadkiem wiązania jonowego.
Wiązanie wodorowe jest szczególnym przypadkiem wiązania koordynacyjnego.
Wiązanie podwójne jest krótsze od pojedynczego.
Wiązanie podwójne jest dłuższe od pojedynczego.
Wiązanie potrójne jest silniejsze od podwójnego.
Wiązanie podwójne jest silniejsze od potrójnego.
Kryształy jonowe przewodzą prąd w stanie stałym.
Kryształy jonowe są w temp. pokojowej izolatorami prądu.
W cząsteczce etanu występuje hybrydyzacja sp³.
W cząsteczce etanu występuje hybrydyzacja sp².
W cząsteczce etenu występuje hybrydyzacja sp².
W cząsteczce etenu występuje hybrydyzacja sp³.
W cząsteczce etynu występuje hybrydyzacja sp³.
W cząsteczce etynu występuje hybrydyzacja sp.
W cząsteczce wody kąt H-O-H = 90º.
W cząsteczce wody kąt H-O-H > 100º.
Cząsteczka metanu jest płaska (atomy H tworzą kwadrat).
Cząsteczka metanu ma kształt czworościanu foremnego.
Łańcuchy węglowodorów nasyconych mają kształt linii łamanej.
Kryształy gazów szlachetnych tworzą się dzięki wiązaniu atomowemu.
W krysztale diamentu i grafitu występuje wiązanie atomowe.
Wiązanie metaliczne występuje tylko w czystych pierwiastkach.
Siły Van der Waalsa są słabsze niż wiązanie jonowe.
Kryształy jonowe mają wysokie temp. wrzenia.
4. Typy wiązań, typy reakcji.
W NH4Cl występuje wiązanie koordynacyjne
W NH3 występuje wiązanie jonowe.
W AlCl3 występuje wiązanie jonowe.
W AlCl3 występuje wiązanie atomowe spolaryzowane.
W SnCl4 występuje wiązanie koordynacyjne
W SnCl4 występuje wiązanie atomowe spolaryzowane.
W MgCl2 występuje wiązanie jonowe.
W MgCl2 występuje wiązanie atomowe spolaryzowane.
W CH4 występuje wiązanie atomowe.
W CH4 występuje wiązanie jonowe.
W SO2 występuje wiązanie jonowe.
W SO2 występuje wiązanie atomowe.
W Al2O3 występuje wiązanie atomowe.
W Al2O3 występuje wiązanie jonowe.
C+O2= CO2 to reakcja egzotermiczna.
C+O2= CO2 to reakcja endotermiczna
CaO+ CO2= CaCO3 to reakcja endotermiczna
CaO+ CO2= CaCO3 to reakcja egzotermiczna.
n >C=C< = (-C -C-)n to reakcja polikondensacji.
n >C=C< = (-C -C-)n to reakcja polimeryzacji.
Zn+H2SO4 = ZnSO4 +H2 to reakcja syntezy.
Zn+H2SO4 = ZnSO4 +H2 to reakcja utleniania i redukcji.
BaCl2 +H2SO4 = BaSO4+ 2HCl to reakcja utleniania i redukcji.
BaCl2 +H2SO4 = BaSO4+ 2HCl to reakcja podwójnej wymiany.
H2O = H2+ ˝ O2 to reakcja endotermiczna.
H2O = H2+ ½ O2 to reakcja utleniania i redukcji.
H2O = H2+ ½ O2 to reakcja egzotermiczna.
H2O= H++OH- to reakcja egzotermiczna
H2O= H++OH- to reakcja zobojętniania.
NH3+HCl= NH4Cl to reakcja zobojętniania.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od T.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od T.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od p.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od p.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od stężeń substratów.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od stężeń substratów.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od stężeń produktów.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od stężeń produktów.
Wartość stałej równowagi reakcji zależy od stężenia katalizatora.
Wartość stałej równowagi reakcji nie zależy od stężenia katalizatora.
Wartość stałej równowagi reakcji odwracalnej = 1 (z definicji).
Wartość stałej równowagi reakcji odwracalnej > 0.
Aktywność substancji w roztworze rozcieńczonym = 1 (z definicji).
Aktywność substancji w roztworze rozcieńczonym jest równa stężeniu molowemu.
Aktywność substancji w roztworze nasyconym = 1 (z definicji).
Aktywność rozpuszczalnika = 1 (z definicji).
Jeżeli stała równowagi >> 1, to reakcja jest szybka.
Jeżeli stała równowagi << 1, to reakcja nie zachodzi samorzutnie.
Inhibitor to substancja, która zmniejsza wartość stałej równowagi.
W wyrażeniu na iloczyn rozpuszczalności aktywność soli = 1 (z definicji).
Rozpuszczalność soli w g/dm³ można obliczyć znając tylko masę cząsteczkową soli.
Rozpuszczalność BaSO4 w wodzie jest większa niż w roztworze BaCl2.
Rozpuszczalność BaSO4 w wodzie jest mniejsza niż w roztworze BaCl2.
Aktywność jonów metalu w roztworze 1 molowym jego chlorku jest mniejsza niż jego stężenie molowe.
Aktywność jonów metalu w roztworze 1 molowym jego chlorku jest równa 1.
Iloczyn jonowy wody wynosi 14.
Iloczyn jonowy wody w roztworze kwaśnym jest mniejszy niż 7.
Znając tylko stałą równowagi danej reakcji można obliczyć stałą równowagi reakcji odwrotnej.
Jeżeli reakcja1 + reakcja2 = reakcja3 to K1+K2= K3 (Ki=stała równowagi reakcji i).
Jeżeli reakcja1 + reakcja2 = reakcja3 to K1*K2= K3 (Ki=stała równowagi reakcji i).
Stała szybkości reakcji może być liczbą bezwymiarową.
Stała szybkości reakcji nie może być liczbą bezwymiarową.
Stała szybkości reakcji zawsze jest liczbą bezwymiarową.
Stała szybkości reakcji nie musi być liczbą bezwymiarową.
Stała szybkości reakcji jest proporcjonalna do T.
Logarytm stałej szybkości reakcji jest proporcjonalny do T.
Stała szybkości reakcji odwrotnej jest odwrotnością stałej szybkości danej reakcji.
Stałej szybkości reakcji odwrotnej nie da się obliczyć znając tylko stałą szybkości danej reakcji.
Szybkość reakcji A+B=C jest zawsze równa k[A][B]
Szybkość reakcji A+B=C nie musi być równa k[A][B]
Szybkość reakcji A+B=C może być równa k[A]
Szybkość reakcji A+B=C nie może być równa k[A].
Sumaryczna szybkość reakcji A →B→C jest równa sumie szybkości reakcji pierwszej i drugiej.
Sumaryczna szybkość reakcji A →B→C jest równa iloczynowi szybkości reakcji pierwszej i drugiej.
Szybkość reakcji mierzymy w mol dm-3 s-1
Reakcja, której szybkość nie zależy od stężenia reagentów jest zerowego rzędu.
Jeżeli reakcja A+B→C jest pierwszego rzędu to jej szybkość = k[A][B]
Szybkość reakcji pierwszego rzędu może być równa k ([A][B])1/2
Szybkość reakcji A+B→C nie może być równa k[A]2
Reakcje trzeciego rzędu są rzadkie, a reakcje czwartego rzędu lub wyższego nie występują.
Katalizator danej reakcji jest inhibitorem reakcji odwrotnej.
Katalizator danej reakcji jest często katalizatorem reakcji odwrotnej.
Enzymy są przykładem katalizatorów.
Zatrucia katalizatora występują głównie w katalizie homogenicznej.
Katalizator nie bierze udziału w reakcji.
Kataliza heterogeniczna jest zbyt kosztowna, aby ją stosować w praktyce.
Kataliza heterogeniczna stosowana jest do produkcji amoniaku na skalę przemysłową.
Złoto katalizuje wszystkie reakcje.
Katalizator bierze udział w reakcji, ale nie wchodzi w skład produktów.
Szybkość reakcji można zwiększyć naświetlając substraty promieniowaniem o ściśle określonej długości fali.
Utleniacz oddaje elektrony.
Utleniacz przyjmuje elektrony.
Utleniacz zwiększa swój stopień utlenienia.
Utleniacz zmniejsza swój stopień utlenienia.
Reduktor zmniejsza swój stopień utlenienia.
Reduktor zwiększa swój stopień utlenienia.
Reduktor oddaje elektrony.
Reduktor przyjmuje elektrony.
Wszystkie pierwiastki w stanie wolnym są reduktorami.
Wszystkie pierwiastki w stanie wolnym mają stopień utlenienia zero.
Tlen jest zawsze utleniaczem.
Woda utleniona może być utleniaczem lub reduktorem.
Jeżeli zachodzi reakcja utleniania, to musi równocześnie zachodzić redukcja.
Jeżeli zachodzi reakcja utleniania, to nie może równocześnie zachodzić redukcja.
Typowe metale są reduktorami.
Typowe metale są utleniaczami.
Fluor w związkach ma zawsze stopień utlenienia -1.
Tlen w związkach ma zawsze stopień utlenienia -2.
Wodór w związkach ma zawsze stopień utlenienia +1.
Wodór w związkach z niemetalami ma stopień utlenienia +1.
Kwasy nieutleniające nie roztwarzają metali.
Kwasy nieutleniające nie roztwarzają metali szlachetnych.
Kwasy utleniające w reakcjach z metalami wydzielają wodór jako jedyny produkt gazowy.
Kwasy utleniające w reakcjach z metalami wydzielają inne produkty gazowe niż wodór.
Metale szlachetne są silnymi utleniaczami.
Kationy metali szlachetnych są silnymi utleniaczami.
Chrom (VI) i mangan (VII) w środowisku kwaśnym są utleniaczami.
Jon chromianowy (III) w środowisku zasadowym jest silnym utleniaczem.
W reakcji NH4+ + NO2- = H2O + N2 azot jest równocześnie utleniaczem i reduktorem.
W reakcji H2O2= H2O + ½ O2 wodór zmienia swój stopień utlenienia.
Elektroliza zachodzi pod wpływem prądu.
Elektroliza zachodzi samorzutnie pod wpływem rozpuszczalnika.
Dysocjacja elektrolityczna zachodzi samorzutnie pod wpływem rozpuszczalnika.
Dysocjacja elektrolityczna zachodzi pod wpływem prądu.
Na anodzie zachodzi utlenianie.
Na anodzie zachodzi redukcja.
Na katodzie zachodzi redukcja.
Na katodzie zachodzi utlenianie.
W ogniwie stężeniowym katodą jest półogniwo o wyższym stężeniu.
W ogniwie stężeniowym katodą jest półogniwo o niższym stężeniu.
W ogniwie złożonym z dwóch elektrod normalnych anodą jest metal o wyższym potencjale normalnym.
W ogniwie złożonym z dwóch elektrod normalnych anodą jest metal o niższym potencjale normalnym.
Potencjał elektrody chlorosrebrowej jest tym wyższy im wyższe stężenie KCl.
Potencjał elektrody chlorosrebrowej jest tym niższy im wyższe stężenie KCl.
Ogniwa stężeniowe mają szerokie zastosowanie praktyczne.
Okno elektrochemiczne wody ma szerokość 1,23 V.
W akumulatorze ołowiowym wykorzystuje się duże nadnapięcie wydzielania wodoru na ołowiu.
W akumulatorze ołowiowym gęstość elektrolitu rośnie w miarę rozładowania.
W akumulatorze ołowiowym gęstość elektrolitu maleje w miarę rozładowania.
Akumulator ołowiowy ma stałą SEM niezależnie od stopnia naładowania.
W akumulatorze ołowiowym SEM spada w miarę rozładowania.
PbO2 + Pb + 2H2SO4→2PbSO4+ 2H2O to sumaryczna reakcja zachodząca przy ładowaniu.
PbO2 + Pb + 2H2SO4→2PbSO4+ 2H2O to sumaryczna reakcja zachodząca przy rozładowaniu.
E=E0+ 59mV * log[Cu2+] - tylko w temperaturze 25°C.
E=E0+ 59mV * log[Cu2+] - w dowolnej temperaturze.
E=E0 + 59mV * log[Ag+] - tylko w temperaturze 25°C.
E=E0 + 59mV * ln[Ag+] - tylko w temperaturze 25°C.
Wysoki potencjał normalny oznacza, że mamy do czynienia z silnym utleniaczem i słabym reduktorem.
Niski potencjał normalny oznacza, że mamy do czynienia ze słabym utleniaczem i silnym reduktorem.
Potencjał normalny jest równy energii Gibbsa reakcji redukcji.
Prężność pary nad małą kroplą jest większa niż nad płaską powierzchnią.
Prężność pary nad małą kroplą jest mniejsza niż nad płaską powierzchnią.
Rozpuszczalność małych kryształów jest większa niż dużych.
Rozpuszczalność małych kryształów jest mniejsza niż dużych.
Poziom cieczy w kapilarze jest wyższy niż w naczyniu, do którego ją zanurzono.
Poziom cieczy w kapilarze jest niższy niż w naczyniu, do którego ją zanurzono.
Substancje zwiększające napięcie powierzchniowe wykazują ujemną adsorpcję.
Substancje zmniejszające napięcie powierzchniowe wykazują dodatnią adsorpcję.
Mydła tworzą z jonami Ca2+ trudno rozpuszczalny osad.
Dla kropli o promieniu >10-10 m zmiana prężności pary spowodowana krzywizną jest nieznaczna.
Dla kropli o promieniu >10-7 m zmiana prężności pary spowodowana krzywizną jest nieznaczna.
Napięcie powierzchniowe to siła działająca na jednostkę powierzchni.
Napięcie powierzchniowe to siła działająca na jednostkę długości.
Napięcie powierzchniowe to energia przypadająca na jednostkę długości.
Koloidalny AgI ulega samorzutnie agregacji.
Koloidalny AgI nie ulega samorzutnie agregacji.
Koagulacja koloidów liofobowych jest szybka, gdy potencjał elektrokinetyczny jest wysoki.
Koagulacja koloidów liofobowych jest powolna, gdy potencjał elektrokinetyczny jest wysoki.
Roztwory koloidalne są nieprzezroczyste.
Roztwory koloidalne mogą być przezroczyste.
Efekt Tyndalla pozwala odróżnić roztwór rzeczywisty od koloidu.
Efekt Tyndalla pozwala odróżnić koloidy liofilowe od liofobowych.
W micelach łańcuchy węglowodorowe skierowane są na zewnątrz.
W micelach łańcuchy węglowodorowe skierowane są do wewnątrz.
Maksimum elektrokapilarne rtęci odpowiada zerowemu ładunkowi powierzchni.
Maksimum elektrokapilarne rtęci odpowiada maksymalnemu ładunkowi powierzchni.
Maksimum elektrokapilarne rtęci odpowiada maksimum napięcia powierzchniowego.
Potencjał maksimum elektrokapilarnego rtęci nie zależy od rodzaju elektrolitu.
Potencjał maksimum elektrokapilarnego rtęci zależy od rodzaju elektrolitu.
Środki powierzchniowo czynne to estry gliceryny i wyższych kwasów tłuszczowych.
Pomiar pH za pomocą elektrody wodorowej jest dokładny, ale niezbyt praktyczny.
Pomiar pH za pomocą elektrody wodorowej jest praktyczny, ale niezbyt dokładny.
Pomiar pH za pomocą papierków wskaźnikowych jest praktyczny, ale niezbyt dokładny.
Pomiar pH za pomocą papierków wskaźnikowych jest dokładny, ale niezbyt praktyczny.
Potencjał elektrody szklanej jest liniową funkcją pH.
Logarytm potencjału elektrody szklanej jest liniową funkcją pH.
pH roztworu NaOH o stężeniu 10-5 mol/dm³ ≈9
pH roztworu NaOH o stężeniu 10-5 mol/dm³ ≈5.
pH roztworu kwasu octowego o stężeniu 10-8 mol/dm³<7.
pH roztworu kwasu octowego o stężeniu 10-8 mol/dm³>7.
pH roztworu amoniaku o stężeniu 10-8 mol/dm³>7.
pH roztworu amoniaku o stężeniu 10-8 mol/dm³<7.
pH roztworu kwasu rośnie w miarę rozcieńczania.
pH roztworu zasady rośnie w miarę rozcieńczania.
pH roztworu kwasu maleje w miarę rozcieńczania.
pH roztworu zasady maleje w miarę rozcieńczania.
pH roztworu NaCl rośnie w miarę rozcieńczania.
pH roztworu NaCl nie zmienia się przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NaCN nie zmienia się przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NaCN maleje przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NH4Cl maleje przy rozcieńczaniu.
pH roztworu NH4Cl rośnie przy rozcieńczaniu.
Dodajemy NaOH do roztworu HCl. pH rośnie najpierw powoli, potem szybko, potem znów powoli.
Dodajemy NaOH do roztworu kwasu octowego. pH rośnie najpierw powoli, potem szybko, potem znów powoli.
Dodajemy NaOH do roztworu kwasu octowego. pH rośnie, potem jest prawie stałe, potem znów rośnie.
Dodajemy NaOH do roztworu HCl. pH rośnie, potem jest prawie stałe, potem znów rośnie.
Zmieszano roztwory o pH 2 i o pH 3 w stosunku 1:1. pH otrzymanego roztworu wynosi ok. 5.
Zmieszano roztwory o pH 2 i o pH 3 w stosunku 1:1. pH otrzymanego roztworu <3.
Stężenie jonów OH- w 1 molowym HCl wynosi ok. 10-7 mol/dm³.
Stężenie jonów OH- w 1 molowym HCl wynosi ok. 10-14 mol/dm³.
11. Dysocjacja, kompleksy
Dodatek mocnego kwasu nie wpływa na stałą dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek mocnego kwasu nie wpływa na stopień dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek mocnego kwasu zmniejsza stopień dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek mocnego kwasu zmniejsza stałą dysocjacji słabego kwasu.
Dodatek octanu sodowego zmniejsza stopień dysocjacji kwasu octowego.
Dodatek octanu sodowego zwiększa stopień dysocjacji kwasu octowego.
Dodatek chlorku amonu zwiększa stopień dysocjacji amoniaku.
Dodatek chlorku amonu zmniejsza stopień dysocjacji amoniaku.
Wyrażenie =(K/c)1/2 jest prawdziwe, gdy c>>K.
Wyrażenie =(K/c)1/2 jest prawdziwe dla roztworów rozcieńczonych.
AgCl roztwarza się w amoniaku, ponieważ amoniak ulega hydrolizie.
AgCl roztwarza się w amoniaku, ponieważ Ag tworzy trwały kompleks z NH3.
W roztworze K3[Fe(CN)6] stężenie jonów CN¯ jest dwa razy wyższe niż stężenie jonów K+.
W roztworze K3[Fe(CN)6] stężenie jonów CN¯ jest tysiące razy niższe niż stężenie jonów K+.
W roztworze K3[Fe(CN)6] stężenie jonów Fe3+ jest 3 razy niższe niż stężenie jonów K+.
W roztworze K3[Fe(CN)6] stężenie jonów Fe3+ jest tysiące razy niższe niż stężenie jonów K+.
Dodając KOH do roztworu K3[Fe(CN)6] otrzymujemy osad Fe (OH)3.
Dodając KOH do roztworu K3[Fe(CN)6] nie otrzymamy żadnego osadu.
Złoto łatwo przechodzi do roztworu w obecności cyjanków, ponieważ powstaje trwały kompleks.
Złoto łatwo przechodzi do roztworu w obecności cyjanków, ponieważ cyjanki są silnymi utleniaczami.
W związkach kompleksowych często występuje izomeria.
Liczba koordynacyjna jonu centralnego jest zawsze równa jego wartościowości.
Liczba koordynacyjna jest charakterystyczna dla danego jonu centralnego.
Liczba koordynacyjna jest charakterystyczna dla danego ligandu.
Kompleksy chelatowe są nierozpuszczalne w wodzie.
W kompleksach chelatowych jon centralny i ligandy występują zawsze w stosunku molowym 1:1.
EDTA jest przykładem związku organicznego tworzącego kompleksy chelatowe z wieloma metalami.
Metale grup 3-12 wykazują większą skłonność do tworzenia związków kompleksowych niż metale grup 1 i 2.
Ligandy mogą być anionami lub obojętnymi cząsteczkami posiadającymi niewiążące pary elektronowe.
Związki kompleksowe występują tylko w roztworach
Ni na Fe to przykład powłoki katodowej.
Ni na Fe to przykład powłoki anodowej.
Zn na Fe to przykład powłoki anodowej.
Zn na Fe to przykład powłoki katodowej.
Powłoki katodowe chronią żelazo przed korozją tylko, gdy są szczelne.
Powłoki anodowe chronią żelazo przed korozją tylko, gdy są szczelne.
Ochrona katodowa może być stosowana dla wszystkich metali.
Ochrona anodowa może być stosowana dla wszystkich metali.
Ochrona anodowa może być stosowana tylko dla metali ulegających pasywacji.
Ochrona katodowa może być stosowana tylko dla metali ulegających pasywacji.
Cu i Fe to przykłady metali, które swoją odporność na korozję zawdzięczają głównie pasywacji.
Al i Ti to przykłady metali, które swoją odporność na korozję zawdzięczają głównie pasywacji.
Al i Zn to przykłady metali, które wytrzymują kontakt z wilgotnym środowiskiem bez względu na pH.
Sn i Ti to przykłady metali, które wytrzymują kontakt z wilgotnym środowiskiem bez względu na pH.
Stalowy kocioł połączono z anodą magnezową - to przykład ochrony katodowej.
Stalowy kocioł połączono z anodą magnezową - to przykład ochrony anodowej.
Praktyczna odporność na korozję zależy od miejsca w szeregu napięciowym metali bez wyjątków.
Praktyczna odporność na korozję zależy od miejsca w szeregu napięciowym metali z wieloma wyjątkami.
Fakt, że reakcja utleniania i redukcji zachodzi w różnych obszarach sprzyja korozji.
Fakt, że reakcja utleniania i redukcji zachodzi w różnych obszarach nie sprzyja korozji.
Im bardziej szlachetny metal powłoki tym skuteczniej chroni przed korozją.
Metale, których potencjały normalne są dostatecznie niskie mogą reagować z wodą z wydzieleniem wodoru.
W tzw. ogniwach niejednakowego napowietrzania korozja zachodzi w obszarze o dobrym dostępie tlenu.
W tzw. ogniwach niejednakowego napowietrzania korozja zachodzi w obszarze o złym dostępie tlenu.
W obszarach anodowych zachodzi reakcja Fe = Fe 2++2e
W obszarach katodowych zachodzi reakcja Fe = Fe 2++2e
W obszarach katodowych zachodzi reakcja ½ O2+ H2O+2e= 2OH-
W obszarach anodowych zachodzi reakcja ½ O2+ H2O+2e= 2OH-
Farba stosowana do ochrony przed korozją powinna być dobrym przewodnikiem prądu.
Farba stosowana do ochrony przed korozją powinna być dobrym izolatorem prądu.
|
3.18. Nie. (patrz 3.15 i 3.17)
3.19 Nie (patrz 3.15 i 3.20.)
3.29. Tak (patrz 3.26. i 3.27.)
4.5. Nie. Patrz 4.4.i 4.6.
4.11. Nie. Patrz 4.9. i 4.4.
4.13. Nie. Patrz 4.7. i 4.14.
5.16. Tak (w roztworach niezbyt stężonych).
7.5. Nie (patrz 7.6. i 7.7.)
10.2. Nie (patrz 10.1. i 10.3.)
10.4. Nie (patrz 10.3 i 10.1.)
10.17. Nie (patrz 10.18.)
10.21. Nie (patrz 10.22.)
10.24. Nie. (patrz 10.25.)
10.26. Nie (patrz 10.23.)
11.11. Nie. (patrz 11.12.)
11.13 . Nie (patrz 11.14)
11.15. Nie (patrz 11.14.)
11.16. Tak (patrz 11.14.)
11.17. Nie (patrz 11.18.)
11.24. Nie. (patrz też 11.23).
|