Koloidy, chemia


Koloidy (zole) są to układy o dużym stopniu rozdrobnienia.
Są stanem pośrednim pomiędzy roztworami rzeczywistymi, które są układami fizycznie jednorodnymi o rozdrobnieniu cząsteczkowym a zawiesinami i mieszaninami niejednorodnymi.
Pojęcie koloidu do chemii po raz pierwszy wprowadził Graham, dla określenia substancji o właściwościach zbliżonych do kleju.
Do koloidów należą zarówno:

Część układu tworzącą fazę ciągłą stanowi ośrodek dyspersyjny (rozpraszający), a drugą stanowi fazę zdyspergowaną (rozproszoną).
Cząstki fazy rozproszonej dla kolidów mają rozmiary od 1nm do 100nm, czyli od 10-7 do 10-5 cm.
Cząstki fazy rozproszonej mogą mieć kształty blaszkowate, nitkowate oraz kuliste.
Wyróżnia się układy monodyspersyjne - koloidy w których cząstki fazy rozproszonej mają jednakową wielkość oraz - polidyspersyjne, w których cząstki mają różne wymiary.
W zależności od wartości dyspergowania koloidy dzieli się na:

W zależności od powinowactwa do rozpuszczalnika, koloidy dzieli się na:

Podział koloidów ze wzgledu na stan skupienia podaje tablica 10.1

Tablica 1 Podział koloidów ze względu na stan skupienia

Ośrodek rozpraszający

Substancja rozproszona

Rodzaj koloidu

Przykłady

Nazwa szczegółowa koloidu

Gaz

Gaz

0x01 graphic

Ciecz

0x01 graphic

Ciało stałe

Aerozole
(gazozole)

-

0x01 graphic

Mgła, chmury

0x01 graphic

Dym, kurz

Nie istnieje

0x01 graphic

Aerozole ciekłe (mgły)

0x01 graphic

Aerozole stałe (dymy)

Ciecz

Gaz

0x01 graphic

Ciecz

0x01 graphic

Ciało stałe

Zole,
roztwory koloidalne

Piana

0x01 graphic

Mleko, białko

0x01 graphic

Zole tlenków metali, wodorotlenków

Piany

0x01 graphic

Lizole, emulsje

0x01 graphic

Zawiesiny koloidalne

Ciało stałe

Gaz

0x01 graphic

Ciecz

0x01 graphic

Ciała stałe

Dirozole

Pumeks

0x01 graphic

Kwarc mleczny

0x01 graphic

Szkło rubinowe, perły fosforowe

Piany stałe

0x01 graphic

Piany stałe (emulsje stałe)

0x01 graphic

Zole stałe

Układy koloidowe i zwiazane z nimi zjawiska posiadają specyficzną dla siebie nomenklaturę.

Metody otrzymywania i oczyszczania układów koloidalnych

Metody otrzymywania zależą od stanu skupienia ośrodka rozpraszającego i substancji rozproszonej. Wyróznia się dwie podstawowe metody otrzymywania układów koloidalnych:

Metody dyspersyjne

Rozdrobnienie aż do uzyskania rozdrobnienia koloidalnego osiąga się albo mechanicznie (np. młyn koloidalny), albo elektrycznie (łuk elektryczny).
Ten ostani spoób szczególnie stosuje się do otrzymania zoli metali, tlenków metali, koloidalnego grafitu itp.
W metodach dyspersyjnych wykorzystuje się również ultradzwięki (drgania akustyczne o częstości rzędu 20000 Hz). Otrzymuje się w ten sposób m.in. zole barwników, krochmalu, gipsu itp.)
Do tej grupy metod można zaliczyć peptyzację. Stosuje się tutaj peptyzatory (substancje o silnych własnościach adsorbcyjnych), które rozdzielają złączone cząstki koloidalne.

Metody kondensacyjne

W metodach tej grupy rozdrobnienie koloidalne osiąga się w wyniku łączenia pojedyńczych cząsteczek chemicznych. Stosuje się w tym celu takie procesy chemiczne jak:

Metody oczyszczania

Do oczyszczania roztworów koloidów stosuje się wiele metod. najważniejszymi są;

W metodach tych stosuje się błony półprzepuszczalne (membrana), przez które przechodzą zanieczyszczenia (elektrolity), a które są nieprzepuszczalne dla cząstek o rozdrobnieniu koloidalnym.

Dializa.

W dializatorze po jednej stronie membrany znajduje się zanieczyszczony roztwór koloidalny, a druga strona omywana jest czystym rozpuszczalnikiem (rys. 10.1)

0x01 graphic

Rys.1 Dializator

Substancje o rozdrobnieniu cząsteczkowym przechodzą przez memebranę do zewnętrznej cieczy i mogą być w ten sposób usunięte z koloidu, zwłaszcza gdy ciecz zewnętrzna bedzie wymieniana w sposób ciągły.
Elektrodializa. Jest to proces dializy przeprowadzony w polu elektrycznym, panującym między dwiema elektrodami z siatki platynowej, umieszczonymi w bocznych częściach aparatu (rys.10.2), pobliżu membran półprzepuszczalnych.

0x01 graphic

Rys.2 Elektrodializator

Ultrafiltracja, jest to ultrasączenie zolu przez sączki o odpowiednich porach pod zmniejszonym ciśnieniem.

Koagulacja roztworów koloidalnych

Roztwory koloidalne sa układami nietrwałymi. Proces przechodzenia zolu w żel nosi nazwę koagulacji

Na trwałość roztworów koloidalnych liofobowych (wodorotlenki metali, halogenki srebra) a także liofilowych (białko) wpływa występowanie ładunku elektrycznego na powierzchni cząstki koloidalnej oraz solwatacja cząstek.
Cząstka dowolnego koloidu posiadająca ładunek nosi nazwę miceli. Przykładem miceli może być cząstka jodku potasu (rys.10.4)

0x01 graphic

Rys.4 Schemat budowy miceli AgI wytrąconego nadmiarem KI.

Micela składa się z jądra, w skład którego wchodzą obojętne cząsteczki. Na powierzchni jądra absorbowane są z roztworu wspólne jony w przypadku KI jony jodkowe I-. Warstwa ta nosi nazwę warstwy adsorbcyjnej i wiąże się ona luźno z warstwą rozmytą albo dyfuzyjną zawierającą jony K+.
Jadro razem z warstwą adsorpcyjną nosi nazwę granuli.
Na granicy faz jądro cząstki koloidalnej - roztwór, powstaje podwójna warstwa elektryczna.

Podwójna warstwa elektryczna

Podwójna warstwa elektryczna składa się z dwóch części (rys.10.5), warstwy adsorbcyjnej i dyfuzyjnej. Istnienie dwóch warstw jest powodem, że cząstka taką możemy przedstawić jako kondensator, którego jedną okładką jest powierzchnia cząstki, a druga okładka rozciąga się na pewną odległość w gląb cieczy.
W zjawiskach elektrokinetycznych ważną rolę odgrywa wartość potencjału na granicy pomiędzy warstwą adsorpcyjną a dyfuzyjną względem głębi roztworu.

0x01 graphic

Rys.5 Podwójna warstwa elektryczna i potencjał elektrokinetyczny

Nosi on nazwę potencjału elektrokinetycznego (na rysunku dzeta). Istnienie potencjału elektrokinetycznego odgrywa zasadniczą rolę w zjawiskach elektrokinetycznych.
Zjawiska elektrokinetyczne obejmują: elektroosmozę, elektroforezę, potencjał sedymentacji i potencjał przepływu (powstanie różnicy potencjałów na końcach kapilary, przez którą przepływa ciecz).

Koagulację można wywołać następującymi czynnikami:

Natomiast trwałość roztworów koloidalnych warunkują dwa podstawowe czynniki:

Największy wpływ na koagulacje wywiera dodanie elektrolitu. Minimalna liczba minimoli danego elektrolitu niezbędna do skoagulowania 1 cm3 roztworu koloidalnego, nosi nazwę progu koagulacji. Ten ostatni zależy od rodzaju dodawanego elektrolitu i wartościowości dodawanych jonów.
Dla zoli o znaku dodatnim wartość progu koagulacji zależy od wartościowości anionu. Przykłady wartości progów koagulacji podaje tablica 10.3

Tablica 3 Wartości progów koagulacji dla zoli As2O3 oraz Fe2O3

zol As2O3
ujemny

zol Fe2O3
dodatni

Elektrolit

Próg koagulacji
mmol *dm-3

Elektrolit

Próg koagulacji
mmol *dm-3

KCl

49,5

KCl

9,0

MgCl2

0,72

K2SO4

0,205

AlCl3

0,092

K2Cr2O7

0,195

Zależność zdolności koagulacji jonu od jego wartościowości ujmuje reguła Hardy-Schulza, według której zdolności koagulacyjne jonów w zależności od ich wartościowości mają się do siebie jak:

M+ : M2+ : M3+ = 1 : 50 : 10000

Dla kationów metali alkalicznych zdolność koagulacji maleje w szeregu:

Cs+ < Rb+ < Na+ < Li+

dla anionów chlorowcowych w szeregu

Cl- > Br- > I-

tego typu szeregi noszą nazwę szeregów liotropowych (szeregi Hofmeistera).
Jak już wiadomo granula w wyniku adsorpcji jonów z roztworów uzyskuje ładunek, a na granicy faz jądra cząstki koloidalnej - roztwór powstaje podwójna warstwa elektryczna, którą charakteryzuje wartość potencjału elektrolitycznego.
Wzrost siły jonowej roztworu zależy od wartościowości jonów i stężenia elektrolitu powoduje szybki zanik warstwy dyfuzyjnej. Dzięki temu micele mogą zbliżyć się i tym samym może nastąpić koagulacja. Przy wartości potencjału elektrokinetycznego równej zeru, następuje całkowity zanik składowej, dyfuzyjnej podwójnej warstwy elektrycznej. Punkt taki nazywa się punktem izoelektrycznym. Warunki koagulacji powinny być optymalne w punkcie izoelektrycznym. Koagulacja jednak przebiega już przy wartościach potencjału mniejszych od wartości krytycznej wynoszącej ok. 25-30 mV.
Dodanie elektrolitu do roztworu koloidu liofobowego powoduje wytrącanie stałych cząstek koloidalnych. Proces ten nosi nazwę wysalania.
O ile przy tej operacji wydzielają się cząstki w stanie ciekłym, to proces nosi nazwę koacerwacji.
Natomiast koagulacja wzajemna zachodzi wówczas gdy zamiast elektrolitu użyje się koloidu liofobowego o przeciwnie naładowanych cząstkach koloidalnych.
Dodatek koloidu liofilowego do koloidu liofobowego powoduje działanie ochronne. Koloid liofobowy pod wpływem elektrolitu podwyższa wówczas odporność na koagulację. Ilościowo ujmuje to tzw. liczba złota: jest to najmniejsza liczba mg koloidu ochronnego zabezpieczająca 10 cm3 0,1% formaldehydowego zolu złota przed zmianą barwy czerwonej na fioletową w wyniku dodania 1 cm3 10% roztworu NaCl.
Procesem odwrotnym do koagulacji jest przechodzenie żelu w zol, noszące nazwę peptyzacji.
Substancja o rozdrobnieniu koloidalnym ma bardzo rozwiniętą powierzchnię. jest to przyczyną silnej adsorpcji różnych substancji przez cząstki koloidalne. Zdolność do adsorpcji koloid zachowuje i po koagulacji.
Dlatego jeżeli do świeżo wytworzonego żelu doda się elektrolitu, to żel może przejść w zol.

Żele

Niektóre roztwory koloidalne np. roztwory wodne żelatyny, krochmalu, mydła, kauczuku w bezenie, itp. samorzutnie mogą przejść ze stanu ciekłego w stan zbliżony do ciała stałego. Osiąga sie go często przez obniżenie temperatury.
Ten stan układu koloidalnego od typowego przykładu - zelatyny - nosi nazwę żelu. Żele mogą być organiczne, są bardziej elastyczne i nieorganiczne, mniej elastyczne np. wodorotlenek żelaza, silikażel.
Elastyczny żel na skutek własności adsorpcyjnych może pochłaniać ośrodek dyspersyjny w wyniku czego zwiększa się objętość. Proces ten nosi nazwę pęcznienia żelu.
Żele charaktertyzują się różnymi zdolnościami do pęcznienia. Niektóre żele pęcznieją w sposób nieograniczony i mogą przechodzić w zol. Niektóre żele po pewnym czasie mogą wydzielić część ośrodka rozpraszającego w postaci osobnej fazy. Zjawisko to nosi nazwę synerazy (np. wydzielanie się serwatki z kwaśnego mleka).

Emulsje, piany i areozole

Własności tych układów zależą od zjawisk powierzchniowych a niektóre mają znaczenie biologiczne.
Emulsją jest układ koloidalny, w którym ośrodek rozpraszający i substancja rozproszona jest cieczą a wielkość kropelek cieczy rozproszonej dochodzi nawet do 10-3 cm. Są to układy termodynamiczne nietrwałe i odnoszą się do układów dwóch nierozpuszczających się wzajemnie się cieczy. Emulsje łatwo ulegają koalescensji, czyli łączeniu się kropelek cieczy rozproszonej w większe krople. W celu zapobieżeniu koalescencji dodaje się emulgatorów.
Podstawowym warunkiem utworzenia emulsji w układzie dwóch cieczy jest całkowity brak lub bardzo mała ich wzajemna rozpuszczalność.
Jeżeli napięcie międzyfazowe pomiędzy składnikami emulsji jest bardzo małe (ok. 0,1 erg * cm-2), to możliwy jest samorzutny proces emulgowania.
Emulsję zdyspergowanego oleju (albo znanej substancji organicznej) w wodzie oznacza się krótko jako emulsję O/W. Odwrotnie emulsję zdyspergowananej wody w oleju oznacza się jako emulsję W/O.
Typ utworzonej emulsji zależy od emulgatora. Działanie emulgatorów polega na zmniejszaniu międzyfazowego napięcia powierzchniowego pomiędzy kropelkami substancji rozproszonej a cieczy rozpraszającej. Emulgatory hydrofilowe o małych cząsteczkach (mydła sodowe i potasowe, trójetanoloamina i inne) daja emulsje typu O/W. Emulgatory hydrofobowe (stearyniany magnezu, wapnia) dają emulsję typu W/O.
Jedną z codziennie spotykanych emulsji jest mleko, w którym kropelki tłuszczu rozproszone są w roztworze wodnym soli sodu, wapnia i potasu. Rolę emulgatora, odgrywa białko kazeina.
Emulsja fotograficzna jest to zawiesina halogenków srebra (najczęściej bromku i jodu) w żelatynie.
Piana jest to układ koloidalny uzyskany w wyniku zdyspergowania w cieczy substancji gazowej. Banieczki gazu rozdzielone są cieniutkimi warstwami cieczy. Istnieją także piany stałe. Trwałość pian zależy od wzmocnienia błonek oddzielających banieczki gazu cieńkimi warstewkami substancji powierzchniowo-czynnej.
W technice piany wytwarza się zwykle przez doprowadzenie powietrza do cieczy przez małe otwory (np. szkło porowate) lub w wyniku mechanicznego wstrząsania i mieszania cieczy z powietrzem.
Trwałe piany znalazły zastosowanie między innymi w pożarnictwie i w procesach wzbogacania rud metodą flotacji.
Znane są także układy dyspersyjne, w których ośrodkiem dyspersyjnym jest ciało stałe, a fazą rozproszoną gaz. Są to tzw. piany stałe (pirozole). Znalazły one zastosowanie do produkcji materiałów izolacyjnych: izolacja cieplna - materiały ciepłoochronne, izolacja akustyczna - materiały dźwiękoszczelne np. pianobeton, pianogazosylikot, szkło piankowe, pianoplasty (np. styropian). Pianą stałą występującą w przyrodzie jest pumeks.
Areozole otrzymuje się przez rozproszenie substancji stałej (dymy) albo cieczy (mgły) w gazie. Rozmiary cząstek w areozolach wahają się w granicach 10Ao do 1000Ao i np. cząstki dymu papierosowego mają wymiary od 2 do 10Ao, a kropelki wody w chmurach posiadają średnice od 40 do 100Ao.

1



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Układy koloidalne, chemia(2)
sprawozdania koloidy, chemia pwr
koloid, chemia pwr
sprawko koloidy KGemza, chemia pwr
CHEMIA FIZYCZNA- koloidy sc, Ochrona Środowiska pliki uczelniane, Chemia
chemia ukł koloidalne
chemia, chemia - koloidy
koloidy, UWM Olsztyn I rok lekarski, chemia
KOLOID, PK, CHM -Chemia budowlana, chemia e-mail
ROZTWORY I KOLOIDY, PK, CHM -Chemia budowlana, chemia e-mail
UKŁADY KOLOIDALNE (22.01), Budownictwo PK, Chemia, Chemia nieorganiczna od Marysi
sprawko koloidy KGemza, chemia pwr
Chemia Bionie wyk1
chemia powt
Wykład Chemia kwantowa 11

więcej podobnych podstron