ćwiczenia z dzieckiem ryzyka dysleksji(1), Ćwiczenia usprawniające


PROJEKT PROGRAMU PRACY WYCHOWAWCZO - TERAPEUTYCZNEJ Z DZIECKIEM RYZYKA DYSLEKSJI W KLASIE „0”

  1. ĆWICZENIA POMAGAJĄCE W BUDOWANIU POZYTYWNEGO OBRAZU WŁASNEGO „JA”.

  2. ĆWICZENIA DOSKONALĄCE PERCEPCJĘ SŁUCHOWĄ.

  3. ĆWICZENIA DOSKONALĄCE PERCEPCJĘ WZROKOWĄ.

  4. ĆWICZENIA ROZWIJAJĄCE SPRAWNOŚĆ RUCHOWĄ.

  5. ĆWICZENIA SŁUŻĄCE KSZTAŁTOWANIU ORIENTACJI PRZESTRZENNEJ I ORIENTACJI W SCHEMACIE CIAŁA.

  6. DZIAŁALNOŚĆ ARTYSTYCZNA.

  7. WYKORZYSTANIE PROGRAMÓW KOMPUTEROWYCH W PRACY Z DZIECKIEM RYZYKA DYSLEKSJI.

  8. WSPÓŁPRACA Z RODZICAMI.

  1. ĆWICZENIA POMAGAJĄCE W BUDOWANIU POZYTYWNEGO OBRAZU WŁASNEGO „JA”

ZADANIA:

Wykorzystanie metody dramy.

PRZYKŁADY ĆWICZEŃ:

Dzieci siedzą lub stoją w kole. Osoba prowadząca pokazuje sposób powitania:

Powitanie to powtarzamy trzy razy w coraz większym tempie. Przeważnie smutny nastrój dzieci za trzecim razem ulega poprawie. Zamiast „zum” można mówić inne słowo, np. „hej”.

Dzieci stoją w kole. Listonosz przekazuje kopertę - list dzieciom, a dzieci sobie nawzajem bez pomocy dłoni. Koperta trafia do skrzynki.

Cała grupa ustawia się w rzędzie. Dwie osoby stają naprzeciwko rzędu, odgrywają one rolę „siatki bezpieczeństwa”. Pierwsza osoba z rzędu idzie w kierunku „siatki” z zamkniętymi oczami. „Siatka bezpieczeństwa” wyłapuje ją, zanim uderzy o ścianę. Każda osoba kolejno wykonuje ćwiczenie. W następnych rundach przyspieszają krok, aż do biegu w kierunku ściany. Zaufanie buduje się poprzez wzrastające poczucie bezpieczeństwa, które pogłębia się za każdym razem, kiedy jest się wyłapywanym przez „siatkę bezpieczeństwa” tak, że po jakimś czasie uczestnicy ćwiczenia nie boją się nawet biec w kierunku ściany.

Wszyscy siadają w kręgu. Jedna osoba trzyma w ręku kłębek, rozgląda się i rzuca do kogoś, mówiąc jakiś komplement, koniec sznurka trzyma w ręku. Osoba, która złapała kłębek, powtarza czynność i rzuca do następnej mówiąc jej również komplement, itd. Na końcu zapada cisza i ktoś przecina wszystkie nitki w kręgu - to symbolizuje koniec zabawy.

Dzieci mają zamknięte oczy i stają naprzeciw siebie. Nauczycielka daje im do rąk skakanki lub sznurki, na których są supełki. Dziecko przesuwając skakankę między palcami powinno odkryć, ile jest supełków. Na każdym supełku zatrzymuje się i mówi: „dzień dobry”. Drugie dziecko rozpoznaje po głosie kolegę i wymienia jego imię.

Dzieci stoją w parach. Jedno odgrywa rolę „lustra”, drugie „człowieka przed lustrem”, ćwiczeniu towarzyszy muzyka (bardzo spokojna). Dziecko stojące przed „lustrem” wykonuje czynności bardzo wolno. Drugie dziecko naśladuje te ruchy, potem zmiana.

Dzieci tworzą krąg. Prowadzący siedzi wśród nich i on zaczyna zabawę. Kładzie rękę na piersiach, wymawia swoje imię i gestem naśladującym wręczanie podarunku zwraca się do któregoś z dzieci. dziecko, które otrzymało podarunek, powtarza czynność - kładzie rękę na piersiach, wymawia swoje imię, kierując je do następnego dziecka. Bawimy się tak długo aż przedstawi się wszyscy.

Rozpoczyna osoba siedząca koło pustego krzesła z lewej strony: przesiada się ona na nie mówiąc: „siedzę”, na następne wolne siada kolejna osoba mówiąc: „w trawie”, trzecia osoba zajmuje miejsce i mówi: „słyszę...” osoba wymieniona idzie na wolne miejsce wydając charakterystyczny dla siebie dźwięk. Zabawa jest kontynuowana przy zwolnionym miejscu.

Dzieci siedzą w kole, nauczyciel wśród nich. Zabawa polega na przekazywaniu sobie z ręki do ręki dowolnego przedmiotu, np. długopisu, który zmienia po drodze pierwotną funkcję (raz jest kwiatkiem, raz świecą, raz oszczepem). Każde dziecko odgrywa krótką scenkę z rekwizytem.

Dzieci ustawione w kole, wszyscy mają zamknięte oczy. Nauczyciel wybiera spośród nich Bazyliszka i osobę, która będzie go szukać. Szukający staje w środku koła. Bazyliszek poraża swoim wzrokiem wybrana osobę, mrugając w jej kierunku, osoba porażona odlicza do 5 i kuca. Zadaniem szukającego jest wskazać kto jest Bazyliszkiem.

Na środku sali kotara lub narysowana linia. Dziecko wchodzi za zasłonę a wychowawca wymienia dwa przeciwstawne stany emocjonalne, np. łzy i śmiech, wyłaniając się z lewej strony zasłony dziecko w jak najbardziej wyrazisty sposób odgrywa stan emocjonalny (łzy), a wyłaniając się z prawej strony stan przeciwny (śmiech).

Inne przykłady:

  1. ĆWICZENIA DOSKONALĄCE PERCEPCJĘ SŁUCHOWĄ

ZADANIA:

PRZYKŁADY ĆWICZEŃ:

Nie gryzą, choć zęby mają,

wiosną, 0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
0x08 graphic
zagonki spulchniają.

Temat: Opracowanie piosenki „Nad Toruniem”- metodą dobrego startu (na podstawie konspektu z MP nr 17)

Cele operacyjne:

Dzieci powinny:

Forma zajęć: zajęcia prowadzone z połową grupy

Pomoce: mapa Torunia, koperta formatu A5, seria prac dzieci przedstawiających zabytki Torunia, napisy z nazwami zabytków: „Krzywa Wieża”, „Kamieniczki”, „Kopernik”, „'Planetarium”, „Flisak i żabki”, „Dom Kopernika”, itd., laski z papierowymi pióropuszami, skrzypce, wianek z kwiatów, instrumenty perkusyjne, dyktafon, plansza ze wzorem graficznym (literą) - znakiem opracowywanej piosenki, plansze z literami „t”, „T” drukowanymi „t” małą pisaną, dla każdego dziecka plansza A3 z naklejona literą, wykonaną z materiału o wyczuwalnej fakturze, tacki z kaszą, wałeczki z materiału wypełnione kaszą pęczak, tabliczki, kartka z bloku rysunkowego formatu A4, gruby i cienki pędzel, okrągła, kolorowa kreda, ołówek, frotka, kartka pracy.

PRZEBIEG:

      1. Zajęcia wprowadzające

  1. Marsz przy akompaniamencie pianina.

  2. Przywitanie w kole - stoimy na baczność.

  3. Przywitanie w parach (nawiązanie kontaktu dotykowego) - stoimy naprzeciw siebie: