1.

Baza danych - jest program, który zarządza zbiorem informacji. Cechuje go zdolność prezentowania danych w wielu różnych formatach.

Program taki (lub zestaw programów) nazywany jest "Systemem zarządzania bazą danych" - ang. Data Base Management System (DBMS). Należy pamiętać, że w ścisłej nomenklaturze przez bazę danych rozumiemy zbiór danych, który zarządzany jest przez system DBMS.

Bazy danych operują głównie na danych tekstowych i liczbowych, lecz większość współczesnych baz umożliwia przechowywanie danych binarnych typu: grafika, muzyka itp.

2. Relacyjność bazy danych - co to oznacza, podstawowe cechy relacyjności

Wiele tablic danych może współpracować ze sobą (są ze sobą powiązane). Bazy relacyjne posiadają wewnętrzne języki programowania, wykorzystujące zwykle SQL do operowania na danych, za pomocą których możemy tworzyć zaawansowane funkcje obsługi danych. Relacyjne bazy danych (jak również przeznaczony dla nich standard SQL) oparte są na kilku prostych zasadach:

1. Wszystkie wartości danych oparte są na prostych typach danych.

2. Wszystkie dane w bazie relacyjnej przedstawiane są w formie dwuwymiarowych tabel (w matematycznym żargonie noszących nazwę "relacji"). Każda tabela zawiera zero lub więcej wierszy (w tymże żargonie - "krotki") i jedną lub więcej kolumn ("atrybutów"). Na każdy wiersz składają się jednakowo ułożone kolumny wypełnione wartościami, które z kolei w każdym wierszu mogą być inne.

3. Po wprowadzeniu danych do bazy, możliwe jest porównywanie wartości z różnych kolumn, zazwyczaj również z różnych tabel, i scalanie wierszy, gdy pochodące z nich wartości są zgodne. Umożliwia to wiązanie danych i wykonywanie stosunkowo złożonych operacji w granicach całej bazy danych.

4. Wszystkie operacje wykonywane są w oparciu o logikę, bez względu na położenie wiersza tabeli. Nie można więc zapytać o wiersze, gdzie (x=3) bez wiersza pierwszego, trzeciego i piątego. Wiersze w relacyjnej bazie danych przechowywane są w porządku zupełnie dowolnym - nie musi on odzwierciedlać ani kolejności ich wprowadzania, ani kolejności ich przechowywania.

5. Z braku możliwości identyfikacji wiersza przez jego pozycję pojawia się potrzeba obecności jednej lub więcej kolumn niepowtarzalnych w granicach całej tabeli, pozwalających odnaleźć konkretny wiersz. Kolumny te określa się jako "klucz podstawowy" (primary key) tabeli.

3. Relacje pomiędzy tabelami: rodzaje, sposób konstruowania, klucz podstawowy, klucz obcy, przykładowe konstrukcje, wymuszanie więzów integralności na relacjach

Istnieją cztery rodzaje relacji między tabelami:

1. Relacja Jeden do Wielu, w której jeden rekord z jednej tabeli odpowiada co najmniej jednemu rekordowi z innej tabeli.

Klient może złożyć więcej niż jedno zamówienie, co oznacza, że w tabeli zamówień identyfikator klienta pojawi się prawdopodobnie więcej niż raz.

2. Relacja Wiele do Jednego, w której kilka rekordów z jednej tabeli powiązanych jest z pojedynczym rekordem w innej.

3. Relacja Jeden do Jednego, w której każdy rekord z jednej tabeli odpowiada dokładnie jednemu rekordowi z innej. Są one rzadkie, ale czasami się zdarzają. Np. Tablica zawierająca adresy klientów na które trzeba wysłać rachunki, w przypadku gdy adresy te różnią się od ich adresów zamieszkania. Relacja między tymi pierwszymi i identyfikatorem klienta byłaby relacja jeden do jednego.

4. Relacja Wiele do Wielu, w której kilka rekordów z jednej tabeli powiązanych jest kilkoma rekordami innej. Np. scenariusze maja często więcej niż jednego autora. tablice z tytułami scenariuszy i z autorami byłyby powiązane ze sobą relacja wiele do wielu.

Relacje - to inaczej połączenia między tabelami. Są wykorzystywane do pobierania danych z wielu tabel i umieszczanie ich w jednym formularzu, raporcie lub kwerendzie. Relacje są filarem modelu jednostkowo-relacyjnego, który jest w zasadzie esencją relacyjnych baz danych. Dzięki relacjom nie musisz przechowywać wielokrotnie tych samych danych.

Jednostkę w tym modelu reprezentuje tabela, a każdy jej rekord przedstawia egzemplarz opisanej prze tabele jednostki.

Tabela jest zbiorem danych dotyczących określonego tematu ,jak produkty i dostawcy. Używanie oddzielnych tabel dla każdego tematu eliminuje duplikowanie danych co czyni przechowywanie danych bardziej efektywnym i eliminuje błędy wprowadzania danych. Tabele organizują dane w kolumnach (zwanych polami) i w wierszach (zwanych rekordami).

Aby utworzyć relacje miedzy dwoma tabelami należy:

1. Otworzyć bazę danych zawierająca tabele, które chcesz ze sobą połączyć i wybierz opcję Narzędzia/Relacje. Wyświetlone zostanie okno dialogowe Relacje.

( Ustaw wskaźnik myszy nad polem ze strony „jeden” tworzonej relacji, a następnie kliknij i przeciągnij wybrane pole do drugiej tabeli. W trakcie przeciągania pola Wskaźnik myszki zmienia kształt. Gdy puścisz przycisk myszki wyświetli się okno dialogowe Edytowanie relacji.

2. Kliknij Utwórz, aby zbudować relację. Relacja przedstawiona jest za pomocą linii łączącej dwie tabele. Możesz łączyć daną tabelę z dowolną ilością innych, jeśli tylko posiadają wspólne pole.

Aby utworzyć relację w oknie dialogowym Edytowanie relacji zaznacz pustą komórkę w lewej kolumnie (Tabela/Kwerenda)i kliknij rozwijana listę Z listy wybierz podstawowa tabelę i pole i kliknij Utwórz.

Klucz podstawowy - jest to pole tabeli identyfikujące jednoznacznie dany rekord odróżniający je od innych. Innymi słowy, Pole klucza podstawowego zawiera nie powtarzalną wartość w każdym rekordzie. Oznacza to, iż wartość ta nie może się powtórzyć z żadnym z pól klucza podstawowego w tabeli. Klucze są integralną częścią relacyjnych baz danych. Zapewniając, że każdy rekord odnosicie do innej jednostki, klucze pozwalają tworzyć relacje pomiędzy tabelami. ( np. wartość pola klucza podstawowego -tablice rejestracyjne)

Wymuszanie więzów integralności na relacjach

Więzy integralności - to system, jakiego Access używa do zapewnienia stabilności bazy danych. Wymuszanie więzów integralności zapobiega przypadkowemu usunięciu danych z rekordów powiązanej tabeli oraz wprowadzeniu nie powiązanych rekordów do tabeli pokrewnej. Np. Tabela podstawowa znajduje się po stronie „jeden” relacji jeden do wielu. Np. W relacji między tabelami Pracownicy i Sprzedaż zakładając, że druga tabela zawiera dane dotyczące sprzedaży, podzielone według każdego pracownika - tabela Pracownicy byłaby podstawową.

Wymuszanie więzów integralności zapobiega także usuwaniu i zmienianiu wartości klucza podstawowego rekordów w tabeli podstawowej, powiązanych z rekordami w tabeli pokrewnej.

Wymuszanie więzów integralności między dwoma tabelami musi spełniać następujące trzy warunki;

1. Łączone pole w tabeli podstawowej musi zawierać niepowtarzalne wartości w każdym rekordzie lub musi być polem klucza podstawowego.

2. Połączone pola muszą zawierać dane tego samego typu.

3. Obie tabele muszą znajdować się w tej samej bazie danych.

Aby wymusić więzy integralności należy:

kliknąć dwukrotnie linie przedstawiającą relację, którą chcesz wymusić. Powoduje to wyświetlenie okna dialogowego Edytowanie relacji .Kliknij w nim pole wyboru Wymuszaj więzy integralności.

Aby usunąć lub zaktualizować informacje w tabeli po stronie „jeden” relacji jeden do wielu możesz nakazać, by Access kaskadowo zmienił tabelę podstawową, co powoduje automatyczne uwzględnienie zmian w tabeli pokrewnej.

zaznacz: Kaskadowo aktualizuj pola pokrewne, aby Access szukał połączonych pól i zamieniał wartości

Kaskadowo usuń rekordy pokrewne działa tak samo . Gdy usuniesz rekord w tabeli podstawowej Access usunie wszystkie powiązane rekordy w tabeli pokrewnej.

Kwerend można używać do wyświetlania, zmiany i analizy danych. Można  ich też używać jako źródła rekordów dla formularzy i raportów. Większość informacji zawartych w raporcie pochodzi z odpowiedniego źródła rekordów: tabeli, kwerendy lub wyrażenia SQL. Pozostałe informacje są przechowywane w projekcie raportu.

SQL - jest elastycznym i potężnym językiem, pozwalającym na dokładne określenie, które rekordy i pola mają być użyte w kwerendzie.

SQL- jest używany za każdym razem, gdy tworzysz kwerendę ( aby zobaczyć źródło należy wybrać opcję Widok/Widok SQL)

Aby uruchomić kwerendę przy użyciu SQL należy:

1. W widoku projekt utwórz (bądź otwórz istniejącą) kwerendę

2. Wybierz opcje Widok/Widok SQL

3. Skopiuj znajdujący się w oknie tekst, kliknij miejsce w którym chcesz go wstawić.

Kwerenda krzyżowa:

Kwerendy krzyżowe podsumowują dane na podstawie trzech wartości:

1. wartość w wierszu,

2. w kolumnie

3. oraz danej znajdującej się na przecięciu wiersza i kolumny.

Aby zbudować kwerendę krzyżową należy:

1. W widoku Projekt utworzyć nową kwerendę wybierającą.

( np. do projektu kwerendy dodano tabele Autorzy, Autorzy książek i Książki . Z tabeli Autorzy wybrano pole Nazwisko, z tabeli Książki pola Wydawca i Liczba stron).

2. Wybierz opcję Kwerenda/Kwerenda krzyżowa . W siatce projektu pojawi się wiersz Krzyżowe.

3. Kliknij komórkę Krzyżowe dla pola, którego chcesz użyć jako nagłówek wiersza. Kliknij rozwijanie menu i wybierz Nagłówek wiersza

4. Należy zrobić to samo dla pola zawierającego nagłówek kolumny, tym razem wybierając z listy Nagłówek kolumny.

5. Kliknij komórkę Krzyżowe pola zawierającego dane dla kwerendy i wybierz z listy Wartość.

6. W polu, z którego będziesz pobierał dane, kliknij komórkę Podsumowanie, a następnie kliknij przycisk rozwijanej listy i wybierz Suma. ( w komórce Krzyżowe Wartość).

7. Kwerenda krzyżowa dla każdego autora policzy ilość stron, jakie napisał on dla każdego wydawnictwa Kliknij przycisk Uruchom „!”

Operacje matematyczne w kwerendach:

1. Utwórz kwerendę W widoku Projekt i dodaj tabele oraz pola, których chcesz użyć

2. Kliknij pierwszą pustą komórkę Pole i wpisz wyrażenie za pomocą którego chcesz obliczać wartość w tym polu.( SUMA )

( jeżeli chcesz użyć Konstruktora wyrażeń kliknij przycisk Konstruuj (pałeczka)

3. Kliknij przycisk Uruchom „!”

Formularze można używać w wielu zastosowaniach. Większość informacji zawartych pochodzi z odpowiedniego źródła rekordów. Pozostałe informacje przechowywane są w projekcie formularza.

Raport jest wygodnym sposobem prezentacji danych w postaci wydrukowanej. Użytkownik ma pełną kontrolę nad rozmiarem i wyglądem wszystkich elementów raportu, dzięki czemu może wyświetlać dane w żądany sposób.

4. Co to jest normalizacja bazy, reguły normalizacji.

Normalizacja baz danych jest to proces mający na celu eliminacje powtarzających się danych w relacyjnej bazie danych. Główna idea polega na trzymaniu danych w jednym miejscu, a w razie potrzeby linkowania do danych. Taki sposób tworzenia bazy danych zwiększa bezpieczeństwo danych i zmniejsza ryzyko powstania niespójności (w szczególności problemów anomalii).

Istnieją sposoby ustalenia czy dany schemat bazy danych jest "znormalizowany", a jeżeli jest to jak bardzo. Sposoby te nazywane są postaciami normalnymi (ang. normal forms lub NF ). Normalizacja bazy danych do konkretnej postaci może wymagać rozbicia dużych tabel na mniejsze i przy każdym wykonywaniu zapytania do bazy danych ponownego ich łączenia. Zmniejsza to wydajność, więc w niektórych przypadkach świadoma denormalizacja (stan bez normalizacji) jest lepsza - zwłaszcza w systemach nie korzystających z modelu relacyjnego (np. OLAP).

Normalizacja nie usuwa danych, tylko zmienia schemat bazy danych. Normalizacja przeprowadza bazę danych z jednego stanu spójnego (przed normalizacją) w inny stan spójny (po normalizacji). Jedyna różnica polega na innym układzie danych i relacji pomiędzy nimi, ale bez utraty danych (ewentualnie dodawane są nowe klucze główne).

5. Systemy zarządzania bazą danych, przykładowe systemy zarządzania bazą danych.

System Zarządzania Bazą Danych, SZBD (ang. Data Base Management System, DBMS) nazywany też serwerem baz danych lub systemem baz danych, SBD to oprogramowanie bądź system informatyczny służący do zarządzania komputerowymi bazami danych. Systemy baz danych mogą być sieciowymi serwerami baz danych lub udostępniać bazę danych lokalnie.

Niezbędne mechanizmy:

• środki do gromadzenia, utrzymywania i administrowania trwałymi i masowymi zbiorami danych,

• środki zapewniające spójność i bezpieczeństwo danych,

• sprawny dostęp do danych (zwykle poprzez język zapytań, np. SQL),

• środki programistyczne służące do aktualizacji/przetwarzania danych (API dla popularnych języków programowania),

• jednoczesny dostęp do danych dla wielu użytkowników (z reguły realizowany poprzez transakcje),

• środki pozwalające na regulację dostępu do danych (autoryzację),

• środki pozwalające na odtworzenie zawartości bazy danych po awarii,

• środki do zarządzania katalogami, schematami i innymi metadanymi,

• środki optymalizujące zajętość pamięci oraz czas dostępu (np. indeksy),

• środki do pracy lub współdziałania w środowiskach rozproszonych.

Większość obecnie spotykanych systemów działa w trybie klient-serwer, gdzie baza danych jest udostępniana klientom przez SZBD będący serwerem. Serwer baz danych może udostępniać dane klientom bezpośrednio lub przez inny serwer pośredniczący (np. serwer WWW lub aplikacji).

Systemy bazy danych w architekturze klient-serwer to m.in.:

• DB2

• Informix Dynamic Server

• Firebird

• Microsoft SQL Server

• MySQL

• Oracle

• PostgreSQL

Czasem jednak stosowanie serwera nie jest konieczne. Istnieją bazy danych, które nie muszą być współdzielone przez wielu użytkowników w tym samym czasie. Do takich zastosowań używane są bezserwerowe bazy danych takie jak:

• Access korzystająca z silnika Microsoft Jet

• Kexi korzystająca z silnika SQLite

6. Charakterystyka Accessa - obiekty, przeznaczenie obiektów

Access jest systemem zarządzania bazami danych, działającym w środowisku WINDOWS. Dzięki specyficznej organizacji bazy danych w postaci jednego pliku o rozszerzeniu .mdb Access oferuje znacznie bogatsze konwencje dotyczące nazewnictwa obiektów bazy danych niż systemy, w których pojedynczym obiektom odpowiadają osobne pliki. Został on pomyślany tak, aby pomagać w zbieraniu, odzyskiwaniu i prezentowaniu danych. 
Access oferuje użytkownikom sześć zasadniczych rodzajów obiektów przeznaczonych do budowy systemu bazy danych. Są to tabele, zapytania, formularze, raporty, makropolecenia i moduły. Każdemu z tych elementów można nadać nazwę składającą się maksymalnie z 64 znaków. Dozwolone są przy tym wszystkie znaki alfanumeryczne (litery i cyfry), spacje i znaki specjalne. 

Obiekty bazy danych

 Pasek narzędzi obiektów zawiera przyciski umożliwiające przeglądanie istniejących obiektów bazy danych oraz tworzenie nowych. Pasek ten zmienia się w zależności od typu obiektu, który przeglądasz.

Obiekty bazy danych są to obiekty i kreatory wybranego typu. Obiekty wyświetlane w tym oknie przedstawiają już istniejące elementy określonego rodzaju. Kliknij dwa razy, aby je otworzyć i pracować z nimi. Kreatory są narzędziami, które pozwalają tworzyć nowe obiekty. Dostępne kreatory zależą od typu obiektu pokazywanego w oknie bazy danych.

Okno obiekty pozwala wybrać typ obiektu ( i odpowiadające im kreatory), który chcesz wyświetlić w głównym oknie bazy danych.

Bazy danych Accessa składają się z obiektów, które przechowują dane i pozwalają je przeglądać, zadawać pytania dotyczące danych w bazie oraz prezentować dane czytelnej w formie.

Wyróżniamy cztery podstawowe typy obiektów występujących w bazie danych Accessa :

Tabele, formularze, kwerendy i raporty

Tabele - są obiektami Accessa używanymi do przechowywania danych. Każda tabela składa się z pól, które zawierają określone informacje (takie jak nazwisko) oraz rekordów.

Rekord jest kompletnym zestawem informacji w określonej jednostce.

Tabele można otwierać w czterech rodzajach widoków lub interfejsach.

Widok projekt - w którym można dokonywać zmian w strukturze tabeli, np. dodawać pola, dołączać komentarz, zmieniać typ informacji przechowywanych w każdym polu.

Widok Arkusz Danych - wyświetla dane zawarte w tabeli w siatce przypominającej arkusz kalkulacyjny. Kolumna - w tej siatce danych przedstawia pole, natomiast każdy rząd to rekord

Widok Tabela przestawna służy do tworzenia podsumowań oraz analizowania danych ujętych w formie zestawień, które można konfigurować.

Widok Wykres przestawny , przedstawia zestawienia w postaci graficznej.

Zarówno Tabela przestawna i Wykres przestawny wymagają przy pierwszym użyciu zdefiniowania danych, których mają dotyczyć oraz sposobu, w jaki mają działać.

Formularze - można ich używać w celu przedstawienia zawartych w bazie danych informacji w czytelny i przejrzysty sposób. Formularze pozwalają na dołączenie wyjaśnień, które dadzą użytkownikowi więcej informacji niż same nazwy pól. Można dodać elementy graficzne oraz układać wyświetlane pola tak aby przedstawiały dane w bardziej efektywny

sposób.

Formularze można otwierać w pięciu rodzajach widoków

Formularz - który wyświetla formularz oraz aktywny rekord bądź rekordy.

Projekt w którym można modyfikować wygląd graficzny oraz dane wyświetlane w formularzu

Arkusz danych - który przedstawia dane z formularza w arkuszu danych

Tabela przestawna

Wykres przestawny

Kwerendy - są obiektami bazy danych, których można używać w celu odnalezienia w bazie określonych informacji

Kwerendy można otwierać w pięciu następujących widokach:

Arkusz danych, wyświetlający dane odnajdywane przez kwerendę

Projekt , w którym można zmieniać pola dołączone do kwerendy, obliczenia dokonywane na wynikach oraz typ utworzonej kwerendy

Widok SQL - który wyświetla kwerendę jako instrukcję języka SQL

oraz Widoki Tabela przestawna i Wykres przestawny służące do tworzenia zestawień bazujących na danych zwracanych przez kwerendę

Raporty - podobnie jak formularze, wyświetlają dane z tabel i kwerend. Jednak w przeciwieństwie do formularzy nie można ich używać do wpisywania danych do tabel, natomiast używając kreatorów raportów można stworzyć etykiety adresowe oraz wykresy oparte na danych z tabel i kwerend.

Raporty można przeglądać w trzech następujących widokach:

Projekt - w którym można zmieniać układ graficzny raportu

Podgląd wydruku - który pokazuje jak będzie wyglądał wydrukowany raport

Podgląd układu - który przedstawia układ raportu na przykładzie kilku rekordów.

1. Projektowanie bazy danych 
Przy pierwszym uruchomieniu okno Accessa nie wygląda zbyt imponująco. Pasek menu zawiera tylko dwie pozycje: Plik i Pomoc. Pasek narzędzi zawiera szereg przycisków, z których dostępne są na razie: Nowa baza danych, Otwórz bazę danych, Sufler i Pomoc.  
Access oferuje cały zestaw pasków narzędzi, które są wyświetlane stosownie do wykonywanych przez nas czynności. Jedną z ciekawych cech paska narzędziowego jest jego mobilność. Można go przeciągnąć myszką w dowolne miejsce i tak zmienić rozmiar okienka, w którym wyświetlane są przyciski, by uzyskać największy komfort pracy. 

2. Tabela w Accessie  
Definiowanie tabeli w Accessie jest rzeczą łatwą, wystarczy bowiem w oknie bazy danych kliknąć zakładkę Tabela, a następnie przycisk Nowy. Access wyświetli wtedy pole dialogowe z dwoma przyciskami: Kreatory tabel i Nowa tabela. Pierwszy z nich uruchamia jednego z wielu „pomocników” - podprogramów, których zadaniem jest automatyczne tworzenie obiektów bazy danych według życzeń użytkownika. 

3. Projektowanie zapytań 
Projektowanie zapytań odbywa się w oknie projektu zapytania. Aby je otworzyć należy: 
- w oknie bazy danych kliknąć zakładkę Zapytanie, a następnie przycisk Nowy 
- wybrać polecenie Plik | Nowy | Zapytanie 
- kliknąć znajdujący się na pasku narzędziowym przycisk nowego zapytania. 

W każdym przypadku pojawi się pole dialogowe z dwoma przyciskami: Kreatory zapytań i Nowe zapytanie. Tylko wybór tego drugiego spowoduje otworzenie okna projektu zapytania. Pierwszy uruchomi procedurę automatycznego tworzenia zapytań, czyli jednego z asystentów.  
4. Projektowanie formularzy 
Aby zbudować nowy formularz na „fundamencie” wybranej tabeli należy wyróżnić jej nazwę w oknie bazy danych i kliknąć przycisk nowego formularza na pasku narzędziowym. Spowoduje to pojawienie się pola dialogowego Nowy formularz, w którym znajduje się lista wszystkich tabel i zapytań Wybierz z nazwą wskazaną w oknie bazy danych oraz dwa duże przyciski: Kreatory formularzy i Pusty formularz. Wybierając jeden z nich decydujemy się na skorzystanie z pomocy Accessa lub na budowę formularza od początku. 

5. Projektowanie raportów 
Aby utworzyć raport należy wyróżnić jego nazwę w oknie bazy danych i nacisnąć przycisk nowego raportu na pasku narzędzi lub użyć polecenia Plik | Nowy | Raport. O ile rozwijana lista w polu dialogowym Nowy raport zawiera nazwę właściwego zapytania, klękamy przycisk Kreator raportów. Pierwszy krok to wybór jednego z kilku dostępnych rodzajów raportów: Jednokolumnowego, Grupy podsumowania, Wydruku seryjnego S Ford, Podsumowania lub Tabelarycznego

7. Makropolecenia 
Makropolecenia w Accessie to procedury, które można uruchomić i których działanie powoduje wykonanie jednej lub kilku predefiniowanych czynności, zwanych także akcjami. Każde makropolecenie to po prostu lista czynności wraz z ich argumentami i ewentualnymi warunkami, decydującymi o tym, czy dana czynność jest wykonywana czy nie. 
Na pojedyncze makropolecenie może składać się nie więcej niż 999 osobnych czynności. Wyrażenie warunkowe musi dać się zapisać za pomocą maksymalnie 255 znaków. Z tylu też znaków może składać się komentarz, opisujący pojedynczą czynność w makropoleceniu. Liczba ta jest także górną granicą długości pojedynczego argumentu czynności. 

Najważniejsze z zastosowań makropoleceń: 
- zmiana położenia i rozmiaru dowolnego okna w granicach przestrzeni roboczej okna Accessa, zmiana okna aktywnego, zmiana obiektu aktywnego 
- wykonanie dowolnego polecenia z dowolnego menu dostępnego w Accessie 
- stworzenie indywidualnego paska menu wraz z poleceniami dla dowolnego formularza 
- obsługa systemowych pól dialogowych, emulacja działań z użyciem klawiatury 
- wyświetlanie własnych pól dialogowych z komunikatami 
- sprawdzanie poprawności wprowadzanych danych 
- zmiana wartości danych w dowolnych detalach formularzy i niektórych detalach raportów 
- zmiana wartości prawie wszystkich atrybutów formularzy, raportów, ich sekcji i znajdujących się na nich detali 
- filtrowanie wierszy wyświetlanych w formularzu, dowolna zmiana wiersza bieżącego, wyszukiwanie wierszy według wyspecyfikowanych kryteriów 
- otwieranie i zamykanie formularzy, drukowanie raportów, uruchamianie zapytań wyszukujących i modyfikujących, automatyczne dostarczanie danych dla zapytań z parametrem 
- uruchamianie innych aplikacji, zarówno dla Windows, jak i dla DOS-u, wymiana danych pomiędzy aplikacjami, import, eksport i dołączanie tabel innych baz danych, arkuszy roboczych i plików tekstowych 
- uruchamianie i zatrzymywanie makropoleceń, anulowanie zdarzenia, które uruchomiło makropoleceniem, „zamrożenie” ekranu na czas działania makropolecenia, zatrzymanie aplikacji. 

Aby napisać makro :

1. otwórz bazę danych i wybierz z listy w oknie Obiekty pozycje Makra.

2. Kliknij przycisk Nowy wyświetli się okno projektu makra.

3. Kliknij pierwsza komórkę w kolumnie Akcja i wybierz czynność , jaką makro ma wykonywać (np. Otwórz formularz) W sekcji Argumenty akcji wyświetlone zostaną opcje przypisane wybranej akcji

4. Wybierz argument akcji, aby ją zakończyć (np. pole tekstowe Nazwa formularza , a z listy rozwijanej Telefony ( i nic więcej)

5. W polu Komentarz wpisz komentarz dotyczący czynności (np. Otwiera formularz telefony)

6. Wybierz opcje PLIK/ZAPISZ jako Nazwa makra i OK.

7. Moduły 
Moduły są to zbiory procedur i funkcji napisane w języku Access Basic.

---