26.Dlaczego tabela przepływów międzygałęziowych jest przykładem makroekonomicznego modelu gospodarki.

Każda gospodarka narodowa składa się z wielu gałęzi powiązanych ze sobą. Stąd produkty jednych zużywane są jako nakłady u innych, które bez nich w ogóle nie mogłyby prowadzić działalności produkcyjnej. Istnienie przepływów produktów między gałęziami tworzy zapotrzebowanie na analizę nakładów i wyników w skali poszczególnych gałęzi jak też całej gospodarki. Model pozwala na ustalenie ilościowych związków między różnymi gałęziami produkcji prowadzących do ogólnej równowagi gospodarczej. Przepływy międzygałęziowe poprzez analizę związków dostawca-odbiorca konkretyzuje idee funkcjonowania mechanizmu gospodarczego, jego zewnętrzne powiązania i zależności. Przejrzystym modelem typu dostawca-odbiorca jest zapis szachownicowy przepływów rzeczowo-finansowych Leontiefa. Jego istotą jest założenie, iż gospodarka narodowa stanowi agregat zasobów i strumieni składający się z kilku sprzężonych ze sobą układów: produkcyjnego, nieprodukcyjnego, zagranicy, gospodarstw domowych, budżetu, banku, które opisano metodą nakładów i wyników(input-output) w formie tabelarycznej-szachownicowej. + opis części I - popyt pośredni gałęzi produkcji, II - popyt finalny odbiorców, III - dochody tworzone w gałęziach produkcji. IV - podział wytworzonych dochodów.

27. Omów części składowe makroekonomicznego modelu gospodarki w świetle przepływów rzeczowych.

W I części przedstawiono poszczególne stadia produkcji określające zaspokojenie popytu pośredniego gałęzi produkcyjnych.

W II części znalazł się popyt końcowy wraz z restytucyjnym. Odbiorcami jego są: konsument indywidualny i zbiorowy (społeczeństwo), a także inwestor zakupujący środki trwałe i obrotowe. W części tej może także wystąpić export, jeśli „zagranicy” nie potraktuje się jako odrębnej gałęzi produkcyjnej.

Cześć III pokazuje dochody tworzone w gałęziach produkcyjnych. Jeśli w II części występuje „zagranica” jako końcowy odbiorca produkcji krajowej, to w III części trzeba wykazać również import.

Część IV tabeli dotyczy podziału wytworzonego dochodu. W warunkach gospodarki centralnie zarządzanej zazwyczaj niewypełniona, przeznaczona była na informacje co do wtórnego podziału dochodu narodowego. Nie była wypełniona, gdyż z uwagi na nierównowagę popytową, wynikającą z założeń metody MPS, limitów, wymyślonych cen będących narzutem na koszty nie można było zbilansować wytworzonych dochodów z realnym ich podziałem.

28. Scharakteryzuj dochody gałęzi (sektorów) w modelu przepływów międzygałęziowych.

Dochody poszczególnych gałęzi ujęte są w III części tabeli. W wierszach wyróżniono elementy produkcji czystej brutto: płace (V), akumulacja (Z), amortyzacja (A). W oddzielnych wierszach zapisano wpływ budżetu i banków na dochody (dotacje, subwencje, ulgi, zmiana ilości pieniądza poprzez kredyty i emisje pieniądza oraz podatków).

Dochód może być liczony od strony dochodowej czynników wytwórczych, jak również jako suma popytu końcowego (wydatków na produkcję finalną).

29.Omów miejsce budżetu i banków w świetle przepływów rzeczowych.

W tabeli przepływów rzeczowych budżet i banki są traktowane odrębnie i są opisane w IV ćwiartce. Banki w gospodarce centralnie zarządzanej pełniły funkcję kas, a nie samodzielnych instytucji prowadzących działalność polegającą na „sprzedaży” pieniędzy za pomocą kredytów i „zakupie” za pomocą opłacalnych lokat. Budżet miał w gospodarce centralnie zarządzanej formę dyrektyw zawierających plan produkcji. IV ćwiartka nie była wypełniana z tego względu, że uniemożliwione było dokonanie porównań (różne jednostki miar) oraz nieważny był przebieg procesu produkcji, a jedynie realizacja planu, jak będzie wyglądał podział i nikt nie uważał za sensowne badanie stopnia realizacji zamierzeń.

30. Na czym polega alternatywne potraktowanie zagranicy i amortyzacji w modelu
przepływów międzygałęziowych.

Jeśli „zagranicę” potraktuje się jako odrębną gałąź produkcyjną, to poszerza się I część przepływów o odpowiedni wiersz i kolumnę. W wierszu notuje się to, co „zagranica” sprzedaje (czyli import krajowy), w kolumnie zaś eksport, czyli to, co dana gospodarka sprzedaje innym krajom. Gdyby „zagranicy” nie traktować jako odrębnej gałęzi produkcyjnej, wówczas popyt końcowy eksporterów wyrażony będzie w II części tabeli, w III części zaś trzeba będzie wykazać również import. Podobnie jest z amortyzacją. Zużycie środków trwałych może być zaliczone do kosztów materialnych produkcji (ćwiartka I), a może wystąpić w ramach nadwyżki w III części, która przyjmuje wówczas wartość brutto. W tym przypadku odpowiednia rubryka określająca wielkość popytu restytucyjnego (odtworzeniowego) wystąpi w II części tabeli.

31.Inwestycje i inwestorzy w modelu przepływów międzygałęziowych.

W modelu rzeczowym:

Przedsiębiorstwa prowadzą działalność produkcyjną i inwestycyjną, między gałęziami wytwórczymi przepływają surowce i materiały inwestycyjne. Wielkość potrzeb surowcowych zależy od zadań. Zakupiony surowiec i produkcja globalna dotyczy tego samego okresu, natomiast dobra inwestycyjne wytworzone były w przyszłym okresie. Stąd wpływ surowców i inwestycji w danym okresie na wielkość produkcji nie był taki sam i dlatego w ujęciu przepływów rzeczowych inwestycje były przedstawione w osobnej części tabeli.

W modelu pieniężnym:

W modelu przepływów pieniężnych inwestycje rozdzielone są pomiędzy gałęzie zakupujące. Przepływ strumienia określa wartość dóbr i usług powiększone o wartość zakupów inwestycyjnych. Zakupy inwestycyjne są więc notowane podobnie jak pozostałe koszty materialne produkcji danej gałęzi. Tak więc informacje o akumulacji rzeczowej dotyczą środków obrotowych (surowce) oraz nakładów inwestycyjnych brutto łącznie z remontami kapitalnymi.

32.Omów strukturę produkcji w ujęciu podmiotowym w modelu przepływów międzygałęziowych.

Ujęcie podmiotowe produkcji polega na tym, że zwracamy szczególną uwagę na przedsiębiorstwa wymienione w główce tabeli. Struktura produkcji ujęta jest w I ćwiartce tabeli przepływów. Poszczególne kolumny (tworzące tą strukturę) symbolizują gałęzie wymienione w główce i ukazują strukturę zużycia poszczególnych dóbr na produkcję. Kolumny te obrazują więc koszty materiałowe poniesione na wyprodukowanie pewnej wielkości dobra. Interpretujemy więc, że gałąź 1 kupuje od poszczególnych gałęzi dobra w postaci surowców, półfabrykatów, energii, itp., które są niezbędne by wyprodukować pewną ilość dobra. I w taki sposób wszystkie kolumny ukazują strukturę produkcji od strony poniesionych nakładów (kosztów).

33. Na czym polega wartość poznawcza makroekonomicznego modelu pieniężnych przepływów międzygałęziowych?

Wartość poznawcza schematu pieniężnych przepływów międzygałęziowych rośnie w gospodarce rynkowej, gdzie relacje popytowo - podażowe określają funkcje informacyjne i dystrybucyjne cen. Wyznaczają one weryfikowane efekty nakładów. Stąd obliczone na podstawie tego bilansu współczynniki międzygałęziowych współzależności nabierają wagi rzeczywistych miar ponoszonych nakładów i osiąganych efektów. Model pieniężnych przepływów oparty na SNA jest bliższy rzeczywistości niż model przepływów rzeczowych (MPS) z uwagi na:

- czynny charakter pieniądza w SNA,

- bliższy rzeczywistości poziom cen

- agregacja wielkości bardziej rzeczywista niż w MPS

34. Charakterystyka strumieni popytu pośredniego i końcowego w modelu pieniężnych
przepływów międzygałęziowych.
Część I tabeli określa popyt pośredni zgłaszany przez gałęzie gospodarki. Strumienie popytu pośredniego zostały przedstawione w wierszach. Analizując poszczególne wiersze widzimy, jak na etapie popytu pośredniego produkcja danej gałęzi została rozdysponowana między poszczególne gałęzie. Należy zauważyć, że dana gałąź dostarcza swoje produkty nie tylko innym gałęziom, ale i samej sobie, co znajduje wyraz na przecięciu wiersza i kolumny o jednakowym oznaczeniu. Popyt pośredni przepływa strumieniami do części II, czyli do popytu końcowego. Producenci wymienieni w I części dostarczyli konsumentowi indywidualnemu, budżetowi, bankom, inwestorom i popytowi odtworzeniowemu produkty, na które ci zgłosili popyt. Wytworzone więc w I części produkty „przepływają nieobciążone kosztami materialnymi” do części II, realizując popyt końcowy.

35. Przepływ dochodów pomiędzy podmiotami pieniężnego modelu przepływów
międzygałęziowych.
Przepływy dochodów między podmiotami pieniężnego modelu następuje strumieniami z III ćwiartki do IV ćwiartki. W III części ujęto proces tworzenia dochodu. Dotyczy on nie tylko przedsiębiorstw, ale także budżetu i banków. Zgromadzony dochód przepływa do IV części, gdzie zostaje rozdzielony pomiędzy podmioty znajdujące się w gospodarce, zgodnie z wolą podmiotów tworzących dochód narodowy. Jak widać, wszystkie grupy są ze sobą ściśle powiązanie, a dochody jednych są kosztami drugich i vice versa.

36. Omów struktury dochodów podmiotów gospodarczych w pieniężnym modelu
przepływów międzygałęziowych.
Dochód wytworzony znajduje się w III części tabeli przepływów. Dotyczy ona nie tylko przedsiębiorstw (gałęzi), ale także dochodów banków. Poszczególne gałęzie wytwarzają go, a podział strukturalny to elementy produkcji czystej brutto, więc: płace, akumulacja i amortyzacja (gdy mówimy o dochodzie brutto). Suma tych wszystkich elementów daje dochód gałęzi. W oddzielnych wierszach zapisano wpływ budżetu państwa i banków na dochody przedsiębiorstw, poprzez m.in. dotacje, subwencje, ulgi oraz zmianę ilości pieniądza w przedsiębiorstwie za pośrednictwem kredytów oraz emisji pieniądza. Tak więc analizując poszczególne kolumny III ćwiartki tabeli uzyskujemy pełen obraz struktury dochodów poszczególnych podmiotów gospodarczych. Te wypracowane dochody znajdują następnie swą realizację w formie popytu końcowego. Dochód podzielony znajduje się z kolei w części IV.

37. Omów podział dochodów między konsumentów indywidualnych, inwestorów, budżet i banki w pieniężnym modelu międzygałęziowym.

Część IV tabeli poświęcona jest podziałowi dochodu narodowego. Dochód zostaje podzielony pomiędzy podmioty występujące w gospodarce zgodnie z aspiracjami podmiotów tworzących popyt końcowy. Uzyskują one środki na pokrycie wydatków składających się na popyt finalny zaprezentowany w II części tabeli przepływów. Dochody z tytułu płac, dotacji budżetowych, nadwyżki ekonomicznej (zysku) i dochody z tytułu zmiany ilości pieniądza pozostającego do dyspozycji dzielone są w IV ćwiartce pomiędzy konsumentów indywidualnych, inwestorów, budżet i sektor bankowy. I tak np. płace podzielić można na:

- płace zatrudnionych w sferze budżetowej,- płace finansowane ze środków funduszy celowych,- płace zatrudnionych w sektorze bankowym,- płace zatrudnionych w sferze inwestycji,- płace zatrudnionych poza wyżej wymienionymi

Analogicznie możemy podzielić między w/w podmioty środki z dotacji budżetowej, nadwyżki ekonomicznej i dochodów związanych ze zmianą ilości pieniądza.

38. Omów strumienie dochodów podmiotów gospodarczych w IV ćwiartce pieniężnych przepływów międzygałęziowych.

W IV ćwiartce pieniężnych przepływów międzygałęziowych poszczególne wiersze tworzą strumienie dochodów konsumentów indywidualnych, budżetu, banków, inwestorów i amortyzacja przeznaczona na popyt restytucyjny. Poszczególne wiersze są więc:- płacami zatrudnionych w poszczególnych sektorach

- udziałami w przychodach z budżetu(w postaci np. transferow czy dotacji), a w przypadku budżetu - wydatki na rzecz uczestników konsumpcji zbiorowej (banki z tytułu finansowania wydatków budżetowych)

- udziałami w dochodach pochodzącymi z zysku przedsiębiorstw (a w przypadku budżetu - wydatki budżetu na akumulację przedsiębiorstw sfery publicznej)

- udziałami pochodzącymi ze zmiany ilości pieniądza kredytowego i emisyjnego

- akumulację przeznaczoną na amortyzację

Wiersze są więc ukazane zarówno od strony dochodowej jak i wydatkowej, gdyż budżet pełni w państwie rolę służebną. Jego wydatki są równe co do wielkości przychodów uzyskiwanych z ceł, podatków, opłat, wpłat zysków NBP, dywidend itp.

39.Sens ekonomiczny podatków pośrednich w tabeli pieniężnych przepływów.

40.Scharakteryzuj bilanse w tabeli przepływów.

41.Pojęcie wzrostu,stagnacji i recesji w gospodarce.

Wzrost gospodarczy - jest to stałe zwiększanie zdolności danego kraju do produkcji towarów i usług pożądanych przez ludzi. Zdolności produkcyjne każdej gospodarki zależą przede wszystkim od ilości i jakości występujących w niej zasobów naturalnych, majątku trwałego, jak również od poziomu techniki produkcji oraz poziomu kwalifikacji (wiedzy, doświadczenia). majątek i zatrudnienie to materialne i osobowe czynności wzrostu, zaś produkcyjność majątku i wydajność pracy to miary efektywności.Wzrost gospodarczy polega na rozszerzaniu i ulepszaniu materialnych i osobowych czynników produkcji.Recesja gospodarcza - to określenie jednej z czterech faz cyklu koniunkturalnego; charakteryzuje ją pogorszenie się koniunktury, spadek tempa wzrostu gospodarczego.Stagnacja - to zupełny brak postępu w gospodarce. Jest to charakterystyczne dla fazy depresji w cyklu koniunkturalnym. (brak wzrostu i brak spadku).Rozwój gospodarczy jest pojęciem szerszym od wzrostu gospodarczego. Rozwój gospodarczy jest oceną sytuacji w długim okresie czasu - tym różni się od wzrostu gospodarczego, który otrzymany jest w danym momencie w stosunku do okresu poprzedniego. Brak wzrostu w danym okresie nie przekreśla możliwości rozwoju.

42.Ilościowe i jakościowe czynniki wzrostu i relacje między nimi (model ducha).

Czynniki wzrostu gospodarczego:- ziemia (naturalny czynnik produkcji)

- kapitał,- praca,- surowce,- postęp techniczny,- wynalazki,- badania i rozwój

Czynniki produkcji są to zasoby mające jakąś wartość (umowną, wycenioną) i przenoszą one tą wartość na wytworzone dobra i wymagają nakładów na ich wytworzenie.Ilościowe czynniki wzrostu to czynniki wywołujące wzrost krótkookresowy; polega to na tym, że wzrost wywołuje ilościowa zmiana występująca w zatrudnieniu, wielkości kapitału lub ziemi. Zwiększenie tych składników powoduje wzrost GNP, jednak do momentu pełnego nasycenia (max. zatrudnienia itp.), co uniemożliwia dalszy wzrost.Jakościowe czynniki wzrostu (wywołują wzrost długookresowy) - to czynniki, które nawet przy maximum nasyceniu czynników umożliwiają wzrost przez wzrost efektywności czynników wytwórczych (np. zwiększenie wydajności pracy, kapitału itp.)Do ilościowych czynników wzrostu należą:

- zwiększenie ilości gruntów uprawnych,- wzrost liczby zatrudnionych pracowników

- wzrost całkowitych zasobów kapitału, co pozwala zwiększyć produkcję

Do jakościowych czynników wzrostu należą:- zwiększenie wydajności upraw, np. z jednego hektara poprzez stosowanie środków ochrony roślin, nawozów sztucznych itp.

- polepszenie jakości pracy (wzrost wydajności),- postęp techniczny powodujący lepsze wykorzystanie posiadanego zapasu kapitału

.Relacje między czynnikami produkcji:

I. Komplementarne - wyprodukowanie danego dobra wymaga zestawu zasobów, z których nie można żadnego zastąpić innym.- komplementarność ilościowa - zgodność pod względem proporcji składników, - komplementarność jakościowa - zgodność pod względem jakości

II. Substytucyjne - jedno dobro można zastąpić innym.- substytucyjność ilościowa - zastępowalność w proporcjach,- substytucjalność jakościowa - zastępowalność w zakresie jakości czyli cech użytkowych.

43. Omów współzależności decydujące o postępie gospodarczym.

1. Mierniki nakładów, którym odpowiadają konkretne miary efektu. Pracochłonność, wydajność regulowana kwalifikacjami ludzkimi.

2. Nakłady zasobowe środków trwałych i obrotowych (kapitałochłonność, majątkochłonność), produktywność majątku, inwestycji.

3. Zasoby naturalne (pracochłonność - mierniki nakładów) i efektywność, wykorzystanie ziemi, zasobów naturalnych. Nie zawsze intensywność wykorzystania oznacza działanie efektywne (problem ochrony środowiska).

1. Potrzebne jest systemowe podejście do procesów analizy rozwoju gospodarczego, powiązanie ekonomicznych czynników i aspektów rozwoju gospodarczego ze społecznym.

2. Zintegrowanie strategii rozwoju z instrumentami działania (zasadność funkcjonowania gospodarczego i społecznego).

3. Występowanie konieczności uznania ścisłych związków między polityką rozwojową i zasadami funkcjonowania, a postępem naukowo-technicznym.

4. Występowanie powszechnie strategii rozwoju z otoczeniem zewnętrznym. Inspirację należy czerpać z faktycznego doświadczenia społecznego w skali krajowej i światowej, nie można się krępować sztywnymi ramami formalnych koncepcji teoretycznych.

44. Jednoczynnikowe modele wzrostu jako funkcje ciągłe i różniczkowalne.

Skoro jednoczynnikowe modele wzrostu są funkcjami różniczkowalne to muszą być także i ciągłe. Funkcja ciagła ma w swoim przedziale nieskończenie wiele argumentów, co w tym przypadku przelicza się n nieskończenie wiele mozliwości w gospodarce. Jednakże można to zastosować tylko w odniesieniu do całej gospodarki, gdyż w sklai mikro możliwości są ograniczone z powodu bryłowatosci czynników produkcji.

45. Ogólna charakterystyka modelu wzrostu Haroda.

Model R. Haroda:

C + I = C + S

I = S - tyle można zainwestować, ile się zaoszczędzi; warunek zrównoważonego rozwoju

I = O - oszczędności I / D = O / D ; delta D / delta D = 1 D - dochody

delta D / delta D x I / D = O / D

r =

k = I / delta D - stopa inwestycji

S = O / D - stopa oszczędności

Gdy bierzemy delta I / delta D lub delta O / delta D to mówimy o przyrostach; koszt przyrostu jednostek. delta I / D , delta O / D --> rachunek marginalny (krańcowy), koszt końcowy ostatniej jednostki. Przyrost krańcowy = przyrost ostatniej jednostki

Koszt przeciętny ≠ koszt krańcowy ≠ koszt przyrostowy

r = S / K - tempo wzrostu

S - stopa oszczędzania

k - stopa kapitałochłonności związanej z przyrostem dochodu o jednostkę

WNIOSEK: Wzrost będzie zrównoważony w skali makroekonomicznej, gdy tempo wzrostu jest wprost proporcjonalne do stopy oszczędzania i odwrotnie proporcjonalne do stopy kapitałochłonności. Harod nawołuje do rozwoju poprzez oszczędzanie i stosowanie kapitałochłonności inwestycji, gdyż to zmniejsza koszt wytworzenia jednostki dochodu.

46.Sposób ujęcia przez Domara popytowego i podażowego aspektu wydatków inwestycyjnych.

Model Domara:

strona efektów POPYTOWA

α = delta I / delta D

strona nakładów PODAŻOWA

delta D = delta I / alfa = delta I * 1 / alfa

I * χ = delta 1 / α

α * χ * I = delta I

α = delta I / delta D

χ = delta D / I

- warunek zrównoważonego rozwoju

γ - produktywność nakładu inwestycyjnego

I - inwestycje

- przyrost dochodu

relacja delta I / delta D, czyli jaki przyrost inwestycji spowoduje przyrost dochodu o jednostkę (inaczej poniesiony koszt)

- jest to przyrost dochodu równy iloczynowi przyrostu inwestycji i współczynnika produktywności (odwrotność współczynnika kapitałochłonności).

WNIOSEK: Domar podpowiada jak inwestować, aby wzrost był zrównoważony:

α = γ = 1 = delta I / I .Tempo wzrostu gospodarczego musi spełniać warunek: iloczyn

produktywności i kapitałochłonności zainwestowanego kapitału musi być równy 1. Oznacza to, że tempo może być dowolne, ale α * γ =1 (jeśli α * γ ≠ 1, to będziemy mieli nadmierny koszt, a co za tym idzie nierównowagę tempa wzrostu).

Modele Harroda i Domara traktujemy łącznie, gdyż:

- Harrod nakreśla kierunek postępowania: r = s / k

- Domar podpowiada jak inwestować, aby uzyskać zrównoważony wzrost: (Domar podpowiada warunki do modelu Harroda).

γ * α = delta I / I = 1

Popytowy aspekty związany jest z wydatkami inwestycyjnymi, które tworzą rynek zbytu na dobra inwestycyjne. te wydatki po pewnym czasie zwiększają jednak zdolności produkcyjne gospodarki narodowej i tym samym tworzą możliwości zwiększania podaży produkcji.

47. Rola mnożnika inwestycyjnego we wzroście gospodarczym. (+akcelerator?)

Mnożnik Johna M. Keynesa:

D = I + C --> dochód = suma inwestycji i konsumpcji

1 =D / D = I /D + C/D dochód = suma stopy inwestowania i akumulacji

C / D = 1- I / D

I / D = 1 - C / D => D / I = 1 // 1- C / D

Produktywność inwestycji: delta D / delta I (krańcowa)

delta D / delta I = 1 // 1- delta C / delta D

Przyrost dochodu wywołany przyrostem nakładu inwestycyjnego o jednostkę jest tym większy im wyższa jest krańcowa stopa konsumpcji ( delta C / delta D) a mniejsza stopa oszczędzania.

delta D / delta I --> krańcowa produktywność inwestycji => przyrost dochodu wywołany ostatnią jednostką poniesionych nakładów.

W warunkach pojawiającej się recesji należy:

1) Inwestować, aby kreować popyt => inwestycje ożywiające popyt np. budowanie

dróg, sieci technicznych, wałów przeciwpowodziowych itp.

2) Pojawia się popyt na środki produkcji (rozwój produkcji tych środków).

3) Następuje wzrost dochodów przeznaczanych na konsumpcję.

4) Konsekwencją jest pobudzanie popytu na produkcję konsumpcji.

Mnożnik→ inwestowanie i kreowanie popytu na środki produkcji

Akcelerator → przyspieszacz → konsumpcja oraz wywołany przez nią popyt.

Trzeba oszczędzać i inwestować, jak pokazuje Domar i wówczas uruchomi się keynes'owski mnożnik, który mówi o produktywności nakładów inwestycyjnych na jednostkę inwestycji; następnie pojawi się akcelerator, czyli wzrost popytu na dobra konsumpcyjne.

48. Równanie Kaleckiego jako przykład podażowego modelu wzrostu gospodarczego.

r= delta D / D = 1 / k * I / D - a+u

I / D --> stopa inwestycji (współczynnik kapitałochłonności; koszt; ile kapitału uczestniczy)

1 / k --> produktywność inwestycji

a --> współczynnik zużycia fizycznego czynników wytwórczych (np. zużycie moralne - przestarzałe systemy)

u --> usprawnienia techniczno - organizacyjne.

Wzrost podażowy - gdy mamy zagwarantowaną podaż (w krajach rozwijających się) bazuje na zasobach (założenie dostępności do czynników).

Równanie Kaleckiego - jest to funkcja liniowa

r - wzrost gospodarczy („y”) - zmienna objaśniana

Różne tempo wzrostu wynika z produktywności inwestycji, czyli trafności podjętych decyzji.

S + u + n - a --> czynniki wpływające na przesunięcie „b”

S - straty z tytułu zamrożenia kapitału; koszty dodatkowe

u - usprawnienia techniczno - organizacyjne

n - zmianowość; praca w wykorzystaniu środków produkcji w pracy kilku zmianowej

a - współczynnik zużycia fizycznego

Model bazujący na stopie inwestycji. Model zakłada, że tempo wzrostu jest wprost proporcjonalne do stopy inwestycji a odwrotnie proprcjonalne do kapitałochłonności.

49.Koszt alternatywny i sopa dyskonta nakładów inwestycyjnych ponoszonych w trakcie budowy i ich znaczenie dla wyboru inwestycji.

Stopa dyskonta - stopa zrzeczenia się przyszłych środków finansowych na rzecz aktualnie dostępnych środków.

Istnienie stopy dyskontowej wynika ze zmienności wartości pieniądza w czasie i obrazuje stosunek w jakim przyszły kapitał zrównuje swoją efektywną wartość z kapitałem bieżącym. Informuje z jakiej części przyszłych środków jesteśmy skłonni zrezygnować, aby zamienić je w środki bieżące. Jest to stosunek kwoty dyskonta do wartości przyszłej kapitału, wyrażony w procentach.

Stopa dyskontowa umożliwia dyskontowanie, czyli przeliczenie przyszłej wartości kapitału na jej wartość bieżącą. W takiej funkcji stopa dyskontowa używana jest w niektórych metodach oceny projektów inwestycyjnych, jak np. NPV lub IRR, gdzie często przyjmuje wartość średniego ważonego kosztu kapitału.

50. Funkcja Cobba - Douglasa jako przykład wieloczynnikowego modelu wzrostu.

F_t - wartość majątku trwałego w czasie t

Z_t - zatrudnienie przy wytwarzaniu dochodu w czasie t

- tempo wzrostu dochodu

- majątkochłonność

- pracochłonność

γ - czynnik „resztkowy”, związany z postępem miernik jakości,

α - elastyczność dochodu względem majątku produkcyjnego, przy danym zatrudnieniu,

β - elastyczność dochodu względem zatrudnienia przy danym majątku,

Funkcja ta dowodzi, że nie da się tempa wzrostu opisać jako zależność między F_t (majątkiem) a Z_t (zatrudnieniem). A trzeba uwzględnić tzw. „czynnik resztkowy” γ spowodowany postępem i innowacjami. Późniejsze badania dokonywane nad zależnościami ukazywanymi w tej funkcji dowiodły, że coraz większy wpływ na wzrost mają postęp naukowy i wynalazki.

51. Funkcja produkcji jako miejsce geometryczne punktów dla różnych metod wytwarzania: efektywnych, równoważnych i niesprawnych.

Funkcja produkcji jest miejscem geometrycznym punktów, dlatego że każdy prawie punkt na tej krzywej charakteryzuje się jednakową produkcją, przy różnych nakładach inwestycji i zatrudnienia

i₁<i₂ mniejszy nakład inwestycyjny w punkcie x₁

z₁<z₂ mniejszy poziom zatrudnienia w punkcie x₂

Q - funkcja produkcji w czasie t

Metody:

X1 - pracochłonna

X2 - kapitałochłonna

Q1 - funkcja efektywna;

X1 i X2 - jednakowa produkcja

Wszystkie punkty znajdujące się na krzywej Q1 są efektywne. Te punkty, które są na Q2 i Q3 są niesprawne, ponieważ wymagają wyższego poziomu zatrudnienia i inwestycji. Metody równoważne to takie, które dają ten sam efekt uzyskany dzięki różnym technologiom. Funkcji produkcji ze względu na technologie wykorzystania czynników produkcji może być nieskończenie wiele.

Rysunek:

52.Typy i tendencje postępu technicznego.

53.Rodzaje postępu technicznego; postęp jakości i nowości, jakości typu i wykonania.

W zeszycie ;p

---