3966


instrukcje do ćwiczeń z chemii Środowiska

Wydział Górniczy, pl. Teatralny 2, Wrocław

Specjalność: Zarządzanie Zasobami Ziemi i Ochrona Środowiska

Prowadzący: prof. dr hab. inż. Jadwiga Więckowska

Harmonogram ćwiczeń:

Ćwiczenia trwają trzy godziny

1.Wprowadzenie do ćwiczeń.

2. Oznaczanie skażeń gleb olejami mineralnymi ropopochodnymi.

3. Oznaczanie zawartości paliw lekkich w skażonej wodzie gruntowej.

4. Oznaczanie kwasowości, zasadowości skażonych gleb i zasolenie wód.

5. Remediacja gleb.

6. Chemiczne skażenie gleb.

7. Monitoring środowiska.

8. Zwiedzanie zakładów i zapoznanie się z zagrożeniami środowiska.

9. Zwiedzanie zakładów i zapoznanie się z zagrożeniami środowiska.

10. Ćwiczenie dodatkowe i zaliczenie.

ĆWICZENIE NR 1

  1. Wprowadzenie do ćwiczeń.

  2. Harmonogram przebiegu ćwiczeń.

  3. Szkolenie BHP.

ĆWICZENIE NR 2

Oznaczanie skażeń gleb olejami mineralnymi i ropopochodnymi

  1. Wstęp

1.1.Przedmiotem ćwiczenia laboratoryjnego jest oznaczanie skażeń gleb produktami ropopochodnymi, np. olejami rozpuszczalnymi w benzenie lub cykloheksanie lub w mieszaninie alkoholowobenzenowej lub alkoholowo - cykloheksanowej.

  1. Metoda oznaczania

    1. . Zasada oznaczania polega na ekstrakcji badanej gleby benzenem lub cykloheksanową, a następnie na wagowym oznaczaniu otrzymanego oleju po oddzieleniu rozpuszczalnika.

    1. Przyrządy i materiały.

  1. Aparat ekstrakcyjny (laboratoryjny) do ciągłej ekstrakcji ciał stałych cieczami; aparat Soxhleta (a) z kolbą o pojemności 150 - 250 cm3 lub inny np. Bessona (b) lub Graefego (c).

  2. Łaźnia wodna z regulacją temperatury.

  3. Płytka grzejna z regulacją temperatury.

  4. Zestaw do destylacji - kolba kulista z krótką szyją o pojemności 150 - 250 cm3, nasadka destylacyjna, chłodnica Liebiga.

  5. Waga analityczna lub techniczna.

  6. Eksykator

    1. Odczynniki.

  1. Benzen cz. lub cykloheksan cz.

  2. Alkohol etylowy, roztwór 95 %

  3. Mieszanina benzenowo- alkoholowa lub ckloheksanowo-alkoholowa (4:1)

  4. Aceton cz.

  5. Gilzy i sączki

2.4.Przygotowanie gilzy ekstrakcyjnej. Gilzę umieścić w szklanym lejku i kilkakrotnie przemyć benzenem i cykloheksanem. Następnie umieścić gilzę w odkrytym naczyńku wagowym suszyć ją w suszarce w temperaturze 105 -110 oC w czasie 2-3 godzin. Następnie wstawić naczyńko do eksykatora i po upływie 30 min. zważyć z dokładnością do 0,0002 g.

2.5.Wykonanie oznaczenia. Próbkę gleby należy odważyć w gilzie umieszczonej w naczyńku wagowym. W zależności od ilości środka skażającego masa próbki wynosi od kilku do 15 g. Gilzę umieścić w nasadce aparatu ekstrakcyjnego Soxhleta. Wolną przestrzeń w nasadce pomiędzy gilzą a ścianką nasadki wypełnić do wysokości przegięcia rurki przelewowej szklanymi perełkami. Gilzę napełnić benzenem lub cykloheksanem lub ich mieszaninami alkoholowymi i wrzucić kilka kawałków niepolerowanej porcelany lub fajansu. Następnie zestawić aparat do ekstrakcji i umieścić go na płytce grzejnej. Po włączeniu dopływu wody do chłodnicy rozpocząć ogrzewanie. Ogrzewanie należy tak regulować, by rozpuszczalnik spływał do gilzy z prędkością 3-5 kropli na sekundę. Próbkę gleby należy ekstrahować do zupełnego odbarwienia roztworu w nasadce aparatu i do zmiany zabarwienia ścianek gilzy z brunatnego lub żółtej do jasno żółtej lub białą, co trwa około 1,5 -2 godz., po czym sprawdzić, czy nastąpiła całkowita ekstrakcja. W tym celu przerwać ogrzewanie kolby w chwili gdy nasadka rozpuszczalnika będzie wypełniona rozpuszczalnikiem, następnie, gdy zawartość kolby przestanie wrzeć, zdjąć chłodnicę i zanurzyć w roztworze znajdującym się w nasadce pasek bibuły do sączenia. W przypadku gdy na bibule nie pozostaną plamy oleiste, ekstrakcję zakończyć. W przeciwnym wypadku próbkę ekstrahować dalej.

Po zakończeniu ekstrakcji zdjąć chłodnicę, wyjąć gilzę i umieścić ją w szklanym lejku. Gdy rozpuszczalnik z gilzy spłynie, umieścić ją w odkrytym naczyńku wagowym i suszyć w suszarce w temperaturze 105 - 110 oC w czasie 1-2 godzin, po czym wstawić naczyńko do eksykatora i po 30 minutach zważyć na wadze analitycznej.

2.6. Zawartość gleby po usunięciu skażeń w procentach wg wzoru:

0x08 graphic
ZZ = G1-G2 ∗ 100

G

gdzie:

G1- masa naczyńka wagowego i gilzy z wyekstrahowaną glebą, g

G2- masa naczyńka wagowego i gilzy, g

G - naważka próbki (skażonej gleby), g

2.7. Oznaczanie zawartości oleju mineralnego.

Z zawartości ekstraktu pozostającego w kolbie aparatu usunąć rozpuszczalnik i osuszyć olej mineralny postępując w następujący sposób: na kolbę nakładamy nasadkę destylacyjną i łączymy z chłodnicą Liebiga. Zestaw destylacyjny ogrzewamy przy pomocy łaźni wodnej do temperatury 90 oC oddestylowując rozpuszczalnik.

Pozostały w kolbie olej z niewielką ilością rozpuszczalnika przenosimy do naczyńka wagowego, w którym osuszamy go z resztek rozpuszczalnika przy pomocy niewielkiej ilości (5ml) acetonu.

    1. Obliczanie zawartości oleju mineralnego.

Zawartość oleju mineralnego ZOM w procentach w glebie obliczamy wg wzoru:

0x08 graphic
ZOM = G1-G2 ∗ 100

G

w którym:

G1- masa naczynia z olejem mineralnym, g

G2- masa naczynia, g

G - odważka próbki (skażonej gleby), g

    1. Liczba oznaczeń.

Należy wykonać co najmniej dwa oznaczenia.

    1. Różnica między wynikami nie może przekraczać 10 % ich średniej arytmetycznej.

2.11.Wynik. Za wynik należy przyjąć średnią arytmetyczną wyników oznaczeń zgodnych z punktem 2.9.

ĆWICZENIE NR 3

Oznaczanie zawartości paliw lekkich w skażonej wodzie gruntowej.

  1. Wstęp

1.1. Przedmiotem ćwiczenia laboratoryjnego jest oznaczanie zawartości paliwa lekkiego w skażonej wodzie gruntowej. Paliwa takie są używane do napędu silników niskoprężnych (samochodowych i lotniczych). Paliwo lekkie powinno mieć początek destylacji do temperatury 150 oC-160 oC, koniec destylacji w temperaturze 204 oC - 215 oC.

1.2.Określenie. Zawartość paliwa lekkiego w wodzie jest to ilość paliwa wyrażona w % V/V (procent objętościowy), która przedestylowuje w warunkach przepisanych metodą oznaczenia. Można ją również wyrazić ilością cm 3 na 1 litr wody.

  1. Metoda oznaczania.

2.1. Przyrządy.

    1. Odbieralnik z wyżarzonego szkła, kalibrowany od 0do 12,5 cm 3, z podziałką co 0,1 cm 3. Dokładność kalibrowania 0,05 cm 3.

    2. Chłodnica zwrotna szklana o długości płaszcza chłodzącego nie mniej niż 400 mm i o średnicy wewnętrznej 9 - 12 mm. Koniec rury chłodnicy wchodzący do odbieralnika wygięty pod kątem 60 oC.

    3. Kolba szklana o pojemności 1 litra z dnem kulistym i krótką szyjką.

    4. Cylindry miarowe o pojemności 25 i 500 cm 3.

    5. Rozdzielacz gruszkowy szklany o pojemności 500 cm 3.

    6. Elektryczna płytka grzejna z regulacją temperatury.

2.2. Wykonanie ćwiczenia.

W cylindrze miarowym należy odmierzyć 500 cm 3. skażonej wody uprzednio dobrze wymieszanej przez 5 minut w rozdzielaczu. Zawartość przelać do kolby, zamocować w kolbie odbieralnik i połączyć go z chłodnicą. Koniec chłodnicy powinien się znajdować tuż ponad wgłębieniem odbieralnika. Kolbę ogrzewać tak, aby destylacja rozpoczęła się po 7-10 min. od chwili rozpoczęcia ogrzewania. Destylacja powinna się odbywać z taką szybkością, by wrzenie było ciągłe i dostatecznie silne w celu uniemożliwienia tworzenia się błonki paliwowej na powierzchni wody w kolbie. Zanieczyszczona paliwem woda ma skłonność do pienienia się i przerzucania, żeby więc temu zapobiec, należy do kolby dodać np. wełny żelaznej, kilka kawałków niepolerowanej porcelany, pumeksu lub ok. 5 cm 3 stężonego kwasu solnego.

Odczytywanie ilości przedestylowanego paliwa powinno być dokonane po 5 i 15 min. od chwili rozpoczęcia destylacji a następnie co 15 min., aż do ukończenia oznaczenia.

Oznaczenie należy uważać za zakończone, gdy objętość oddestylowanego paliwa nie wzrasta więcej niż o 0,05 cm 3 w ciągu 15 min.

Gdy oznaczenie zostało ukończone, należy usunąć ogrzewanie i po odstaniu się destylatu i osiągnięciu temperatury otoczenia ( 15 minut) odczytać objętość warstwy paliwa w odbieralniku z dokładnością do 0,05 cm 3 .

Zawartość paliwa (X) obliczyć w procentach objętościowych wg wzoru:

X = V1 ∗100 % objętościowy

0x08 graphic
 V

gdzie:

V1 - ilość oddestylowanego paliwa, cm 3

V - ilość próbki wzięta do oznaczenia, cm

lub

(X) cm / 1 litr wody

0x08 graphic
X = V1∗1000

V

gdzie:

V1 - objętość paliwa po oddestylowaniu, cm 3

V - objętość wody pobranej do oznaczenia, l

2.3. Ilość oznaczeń. Należy wykonać co najmniej dwa oznaczenia.

2.4. Różnica między oznaczeniami nie powinna przekraczać 5 % średniej arytmetycznej.

2.5. Wynik. Za wynik ostateczny należy przyjąć średnią arytmetyczną wyników oznaczeń zgodnych z wymaganiami punktu 2.4.

ĆWICZENIE NR 4

Oznaczanie kwasowości i zasadowości skażonych gleb, Oznaczanie zasolenia wód i Oznaczanie obecności w wodach niektórych jonów.

1. OZNACZANIE KWASOWOŚCI I ZASADOWOŚCI SKAŻONYCH gleb

Odczyn gleby mówi nam o tak zwanym zakwaszeniu gleby.

Jony wodorowe zakwaszające glebę pochodzą z różnego rodzaju kwasów organicznych i nieorganicznych oraz fizjologicznie kwaśnych soli. Większość kwasów glebowych powstaje w wyniku procesów życiowych mikroorganizmów.

Wszystkie elektrolity a więc kwasy, zasady i sole dysocjują w wodzie na jony;

HCl = H+ + Cl -

Na 0H = Na+ + OH-

Mocne kwasy takie jak kwas solny, azotowy i siarkowy dysocjują prawie całkowicie i o tych kwasach mówimy, że są silnie kwaśne. Przeciwieństwem wymienionych wyżej kwasów są kwasy słabo zdysocjowane. Należą do nich wszystkie kwasy organiczne jak kwas octowy, mrówkowy, cytrynowy i inne w których roztworach obecne są małe ilości jonów wodorowych H+. Odpowiednikami mocnych i słabych kwasów są mocne i słabe zasady. O ile jony wodorowe decydują o kwasowości danego roztworu, o tyle jony wodorowe są odpowiedzialne za jego zasadowość.

Jeżeli w roztworze znajduje się tyle samo jonów wodorowych mówimy o środowisku obojętnym. Dla scharakteryzowania kwasowości lub zasadowości danego roztworu można podawać stężenie tego samego rodzaju jonów, mianowicie jonów wodorowych. Stężenie to jest małą liczbą i dlatego dla wygody podaje się ujemny logarytm dziesiętny ze stężenia jonów wodorowych, oznaczony skrótem pH. I tak stężenie jonów wodorowych w 1 litrze destylowanej wody w temp.25 oC wynosi 7. Czyli:

- środowisko obojętne ma pH = 7

Wartość pH jest wielkością logarytmiczną. Stąd zmianie pH o jednostkę odpowiada 10-ciokrotny wzrost stężenia jonów wodorowych.

W glebie można wyróżnić dwa rodzaje kwasowości: aktywną i potencja1ną. Przez pojęcie kwasowości aktywnej rozumie się ilość zdysocjowanych wolnych jonów wodorowych występujących w roztworze glebowym; ich miarą jest pH oznaczone w zawiesinie wodnej.

Kwasowość potencjalna obejmuje niezdysocjowane jony wodorowe związane z kompleksem sorpcyjnym gleby czyli bardzo drobnymi cząsteczkami i fazy stałej gleby. Jony te mogą być ujęte przy pomiarze pH po uprzednim ich przeprowadzeniu z kompleksu sorpcyjnego do roztworu glebowego użyciu roztworu chlorku potasowego.

Dla charakterystyki gleb z punktu widzenia gleboznawczego mierzy się pHw zawiesinie wodnej. Natomiast dla celów rolniczych oznacza się pH w roztworze chlorku potasowego.

Potencjometryczne oznaczanie pH roztworu glebowego

Pobieranie próbek gleby

Próbki gleby należy pobierać z warstwy 0- 20 cm łopatką lub łyżką.

Zasada pomiaru pH

Pomiar pH gleby polega na zmierzeniu siły elektromotorycznej (różnicy potencjałów) ogniwa zbudowanego z dwóch elektrod i elektrolitu w postaci zawiesiny glebowej o stężeniu 2,5 części roztworu na 1 część gleby.

Najczęściej do oznaczania pH stosuje się elektrodę kombinowaną, którą stanowi ogniwo zbudowane z elektrody pracującej, o zmiennym potencjale zależnym od stężenia jonów wodorowych (elektroda szklana) i elektrody porównawczej o stałym potencjale (elektroda chlorosrebrowa). Elektrody te są umieszczone w j jednej wspólnej oprawce wyposażonej w przewód koncentryczny. Punkt zerowy tej elektrody leży w pobliżu pH 7. Elektrodę kombinowaną przechowuje się w naczyniu z nasyconym roztworem chlorku potasowego.

Elektrodę przed wykonaniem pomiaru należy przemyć wodą destylowaną. Głębokość zanurzenia elektrody podczas pomiaru nie może być większa niż 2/3 długości części szklanej.

Pomiar siły elektromotorycznej (E) między elektrodami pracującą i porównawczą, zanurzonymi w badanym roztworze przeprowadza się za pomocą specjalnych potencjometrów, które w przypadku skali wycechowanej w jednostkach pH nosi nazwę pechametrów. Istnieje wiele różnych rozwiązań konstrukcyjnych pechametrów. Ich schematy i obsługa opisane są, w instrukcjach dołączonych do przyrządu.

Pomiar pH gleby metodą, potencjometryczną, przeprowadza się w zawiesinie wodnej albo w zawiesinie 1 n roztworu chlorku potasowego.

Wykonanie oznaczenia.

Odważyć 20 g gleby powietrznie suchej, roztartej i przesianej przez sito o średnicy oczek 1 lub 2 mm do zlewki o pojemności 100ml. Dodać 50 ml wody destylowanej, wymieszać i pozostawić do następnego dnia. Następnie mierzy się temperaturę zawiesiny glebowej i ustawia regulator temperatury pehametru na aktualną temperaturę badanej zawiesiny. Z kolei podłącza się do aparatu elektrodę, przepłukuje się ją wodą destylowaną, i zanurza w roztworze buforowym o znanym pH do wycechowania aparatu. Wybiera się bufor o odczynie bliskim spodziewanej wartości pH badanej zawiesiny.

Po wycechowaniu aparatu odstawia się bufor, przemywa elektrodę wodą destylowaną, miesza się zawiesinę glebową, I przystępuje do pomiaru pH zanurzając elektrodę w zawiesinie glebowej. Po zakończeniu oznaczeń elektrodę przepłukuje się wodą destylowaną, i zanurza do nasyconego roztworu chlorku potasowego.

Za wynik przyjmuje się średnią arytmetyczną dwóch pomiarów.

2. OZNACZENIE ZASOLENIA WÓD

Ciągły wzrost ludności na świecie, urbanizacja i rozwój przemysłu powodują zwiększenie masy ścieków komunalnych i przemysłowych. Ścieki te odprowadzane do jezior i rzek powodują zanieczyszczenie wód.

Zanieczyszczenia wody mogą mieć charakter fizyczny, chemiczny i biologiczny.

Zanieczyszczenia fizyczne to zmiana zabarwienia, mętność, zawiesiny oraz makroskopowe ciała stałe pochodzenia organicznego i nieorganicznego.

Chemiczne zanieczyszczenia pochodzenia organicznego to przede wszystkim białka, tłuszcze i cukry. Znajdują się one w ściekach komunalnych i ściekach gospodarczych (odpadach z mleczarni, garbarni, rzeźni, fabryk konserw, przemysłów: spożywczego, papierniczego, włókienniczego oraz przetwórstwa rybnego).

Chemiczne zanieczyszczenia pochodzenia nieorganicznego to w głównej mierze kwasy, zasady, kationy metali cięższych i niektóre aniony.

Znaczną ilość kwaśnych ścieków wprowadzają do rzek kopalnie węgla. Ścieki te powstają w wyniku reakcji miedzy wodą, powietrzem i pirytem (FeS2) zawartym w złożach węglowych. Powstający w tej reakcji kwas siarkowy jest wymywany wodą deszczową do rzek. Odprowadzanie do rzek wód kopalnianych jest nadzwyczaj szkodliwe dla środowiska. Zawierają one znaczne ilości jonów siarczanowych oraz chlorkowych (tzw. Solanki kopalniane) np. wody kopalniane Zagłębia Górnośląskiego zawierają głównie chlorek sodu (kilka do kilkudziesięciu g/dm3), w wodach kopalnianych Zagłębia Wałbrzyskiego występują przeważnie siarczany i węglany wapniowe i magnezowe, natomiast głównym składnikiem wód kopalni Bełchatów jest wodorowęglan wapniowy Ca(HCO3)2.

Nadmierne stężenie soli w rzekach niszczy ich faunę i florę, powoduje korozje instalacji przemysłowych zakładów korzystających z wody a także korozję wodociągów i kanalizacji.

Ścieki komunalne i przemysłowe odprowadzane do wód powierzchniowych przenikają do wód podziemnych powodując ich skażenie. Obecnie w Polsce rzeki o pierwszej klasie czystości stanowią znikomy procent. Według danych GUS z 1991 roku na pierwszą klasę czystości przypada ok. 3% , na drugą klasę ok. 29%, na trzecią ok. 28%, pozostałe 39% nie mieści się w żadnej normie. Katastrofalny jest również stan jezior. Klasę pierwszą stanowią cztery jeziora (3%), drugą 63 jeziora(40%), trzecią klasę i pozaklasowe 90 jezior (57%).

Nieumiejętne i często nadmierne stosowanie nawozów sztucznych, które spłukiwane z pól przez wody opadowe przedostają się do zbiorników wodnych powodując eutrofizację jezior. Eutrofizacja polega na gwałtownym rozwoju roślin a zwłaszcza glonów, które obumierając zużywają rozpuszczony w wodzie tlen. W miarę ubytku tlenu obumarła masa roślinna zamiast ulegać mineralizacji (utlenienie węgla do CO2, azotu do HNO3, siarki do H2SO4, fosforu do H3PO4) ulega rozkładowi beztlenowemu. W tych warunkach następuje redukcja węgla do metanu i etanu, azotu do amoniaku, a siarki do siarkowodoru.

Biologiczne zanieczyszczenie wód jest spowodowane przez bakterie wirusy pierwotniaki pasożyty grzyby i pleśni. Są one typowe dla ścieków komunalnych i przemysłu rolno-spożywczego.

Wodne ekosystemy są zdolne do mineralizacji tych zanieczyszczeń pod warunkiem, że zrzuty ścieków do wód nie są nadmierne.

Miarą zasolenia i zanieczyszczenia wód jest sucha pozostałość.

PRZEBIEG ĆWICZENIA

  1. Oznaczanie suchej pozostałości.

    1. Zasada metody

Oznaczanie suchej pozostałości polega na odparowaniu określonej objętości wody lub ścieków, wysuszeniu pozostałości w temperaturze 105oC do stałej masy i zważeniu.

    1. Aparatura i przyrządy

  1. parownica szklana lub kwarcowa o średnicy 7 cm,

  2. suszarka elektryczna,

    1. Przygotowanie próbki do badań

Oznaczanie wykonuje się przed upływem czterech godzin od chwili pobrania próbki. W przypadku gdy jest to niemożliwe próbkę należy utrwalić przez dodanie 2 cm3 chloroformu na 1 dm3 wody i przechowywać w temperaturze ok. 4oC. Z zabezpieczonej próbki oznaczenie powinno być wykonane przed upływem 48 godzin.

    1. Wykonanie oznaczenia

Parownicę wysuszyć w suszarce w temperaturze 105 oC przez 30 min, chłodzić przez kilka minut na powietrzu a następnie w eksykatorze do temperatury pokojowej, po czym zważyć. Z dobrze wymieszanej próbki wody odmierzyć do parownicy 20 cm3 do parownicy. Próbkę odparować w suszarce a po odparowaniu suszyć jeszcze przez pół godziny, następnie ochłodzić w eksykatorze do temperatury pokojowej i zważyć.

    1. Obliczanie wyników

Suchą pozostałość badanej próbki obliczyć w mg/dm3 wg wzoru:

0x01 graphic

gdzie: m - masa parownicy z osadem, mg

m1 - masa parownicy bez osadu, mg

V - objętość próbki odmierzonej do oznaczenia, cm3

Za wynik końcowy oznaczenia należy przyjąć średnią arytmetyczną co najmniej dwóch oznaczeń. Wynik końcowy przy wartościach do 1000 mg/dm3 należy podać z dokładnością do 1 mg a przy wartościach wyższych z dokładnością do 10 mg.

3.Sprawdzenie obecności jonów zawartych w wodach kopalnianych

2.1 Oznaczanie jonów chlorkowych

Obecność jonów chlorkowych sprawdza się za pomocą roztworu azotanu srebra. W tym celu do probówki wlewa się kilka cm3 wody kopalnianej i zadaje kilkoma kroplami roztworu AgNO3. W przypadku obecności jonów chlorkowych powstaje biały, serowaty roztwór chlorku srebra, zgodnie z reakcją:

Cl - + Ag + → AgCl

2.2 Oznaczanie jonów siarczanowych

Obecność jonów siarczanowych ( SO42-) sprawdza się roztworem chlorku baru. Do probówki wlewa się kilka cm3 wody kopalnianej a następnie roztwór chlorku baru. W przypadku obecności jonów SO42- powstaje biały krystaliczny roztwór siarczanu baru zgodnie z reakcją:

SO42- + Ba2+ → BaSO4

ĆWICZENIE NR 5

Remediacjia środowiska wodno gruntowego

1. Wstęp

Termin remediacja oznacza oczyszczanie i usuwanie zanieczyszczeń powstałych w wyniku działania przemysłu lub w przypadku awaryjnym ( np. awaria cysterny, wyciek benzyny, awaria tankowca przewożącego ropę naftową).

Ćwiczenie dotyczy usuwania zanieczyszczeń gruntu od zanieczyszczeń produktów naftowych (PN).

Dokładna ocena środowiska wodno-gruntowego zarówno pod względem krążenia wód jak i stopnia zanieczyszczenia jest bardzo istotna i stanowi domenę badań hydrologicznych, które pozwalają określić warunki migracji zanieczyszczeń oraz wybrać właściwą metodę remediacji. Po wycieku produktów naftowych przechodzą one przez strefę aeracji do warstwy wodonośnej, ulegając po części adsorpcji na materiale skalnym, glebie, a po części zaś infiltrując aż do osiągnięcia zwierciadła wody podziemnej lub wody gruntowej. ! W środowisku podziemnym produkty naftowe (PN) mogą występować w trzech fazach jako produkty wolne lub związane:

  1. nie mieszająca się z wodą (PNNW)

  2. rozpuszczona w wodzie (PNR)

Większość produktów naftowych (PN) ulega rozkładowi biologicznemu (biodegradacji) za pomocą bakterii, grzybów, które wykorzystują źródło energii jakimi są produkty naftowe w swoim procesie metabolizmu, szczególnie w procesach tlenowych.

Proces biodegradacji zależy od

W wyniku biodegradacji zachodzi rozkład produktów naftowych (PN) wg reakcji:

0x08 graphic
PN CO2 + H 2O + biomasa

Metody oczyszczania środowiska wodno - gruntowego polegają na unieruchomieniu zanieczyszczeń poprzez zastosowanie izolacji lub likwidacji zanieczyszczeń ( różne formy remediacji).

Usuwanie zanieczyszczeń może odbywać się w miejscu, gdzie ono powstało- dekontaminacja IN-Situ (IS) lub innym miejscu poprzez wybieranie gruntu lub odpompowywanie skażonej wody- dekontaminacja Ex -Situ (ES).

Metody remediacji:

    1. Fizykochemiczne