5151


PRAWO ADMINISTRACYJNE - CZĘŚĆ SZCZEGÓLNA

Dr hab.L. Zacharko

WYKŁAD I - 4.10.2008

Prawo adm. materialne posiada dziś 400 aktów podstawowych plus akty wykonawcze. Swoistą cechą jest brak kodyfikacji , brak wyznaczonego zakresu rzeczowego.

W podręcznikach europejskich, nie wyodrębnia się części materialnej, nie mówi się o prawie adm. materialnym, tylko o części ogólnej i szczególnej .Ustawy z zakresu Pr. Adm. mat. Zawierają nie tylko sensu stricte przepisy materialne, ale także przepisy ustrojowe i procesowe. Prawo materialne pełni funkcję pomocniczą do prawa procesowego ( tok postępowania przed organami) i prawa ustrojowego ( ustrój organów ) .

Prawo administracyjne materialne to przepisy powszechnie obowiązujące określające prawa i obowiązki adresatów norm. Granicą LEGISLACJI w zakresie materialnego prawa administracyjnego jest KONSTYTUCJA a z drugiej strony PRZEPISY WSPÓLNOTOWE.

AUTONOMIZACJA prawa administracyjnego materialnego związana jest z definiowaniem pojęć, słowników na podstawie ustawy.

Normy prawa materialnego, stanowią przede wszystkim podstawę do wydawania decyzji przez organy administracji publicznej. W tym również i wyroków S.A.-Sąd administracyjny bada ich legalność. Zmiana ustroju państwa w 89 r spowodowała zasadnicze przewartościowanie celów tej części PA, jak obserwuje dziś po ponad 15 lat tych regulacji, to część tych regulacji w zakresie prawa administracyjnego całkowicie zmieniło oblicze - ustawa o notariacie - żadnych publicznych biur tylko prywatne. Nastąpiła częściowa rezygnacja w tej części PA mat. z metody adm. Pr. Na rzecz metody cywilno prawnej - wiąże się to z prywatyzacja zadań publicznych. Zmniejszona została ingerencja państwa w tę część praw jednostki. Nie państwo a obywatel stal się centralnym punktem regulacji prawa materialnego.

ZJAWISKO PRYWATYZACJI ZADAN PUBLICZNYCH

Zadania publiczne realizowane są przez jednostki publiczne i jednostki cywilne. Zrezygnowano z metody administracyjno prawnej na rzecz metody cywilno prawnej. Normy prawa materialnego to podstawa do wydawania DECYZJI ADMINISTRACYJNEJ -legalność tej decyzji jest badana przez SĄD ADMINISTRACYJNY. O charakterze norm prawa administracyjnego materialnego nie przesadza ich miejsce zamieszczenia lecz treść aktu. Akt nie działa tylko w formie działań władczych , ale także o charakterze poza władczym.

TYPY/ RODZAJE NORM PRAWA ADMINISTRACYJNEGO

  1. Normy kształtowane przez akty administracyjne

Kwalifikowana postać decyzja administracyjna na gruncie kpa albo decyzja podatkowa

Normy konkretyzowane przez decyzje administracyjną. [ordynacja podatkowa - decyzje

podatkowe]. Te normy dzielimy wg różnych kryteriów, maja różne nazwy, zezwolenia , koncesje, pozwolenie, wywłaszczenie, nakaz zgłoszenia się do poboru wojskowego ].

  1. Normy stosowane bezpośrednio

Normy które są stosowane bezpośrednio [druga grupa norm, bez potrzeby wydawania aktu indywidualnego np. prawo o ruchu drogowym [znaki drogowe], obowiązek szkolny

  1. Normy konkretyzowane przez czynności materialno techniczne

Normy konkretyzowane przez czynności materialno techniczne jest to kwalifikowana forma czynności faktycznych podejmowanych przez organy, czynność urzędowa np. rejestracja pojazdu, ewidencja dz. Gospodarczej, fakt zameldowania osoby fizycznej. Ranga tych czynności się zmieniła - obowiązek pouczenia o prawach przez organ

DZIAŁY PRAWA ADMINISTRACYJNEGO MATERIALNEGO .

I. Wolności obywatelskie i prawa człowieka

II. Status prawny jednostki

III. Regulacja dotycząca wolnych zawodów

IV. Funkcje policyjne w administracji

Funkcje policyjne w administracji - utrzymywanie bezpieczeństwa, spokoju, ochrona życia , zdrowia

V. Reglamentacja działalności gospodarczej

Ingerencja w sferę własności nieruchomość

VI. Rzeczy publiczne

majątek administracji [tez powszechnego użytku, np. kanalizacja] w większości podmioty prawa prywatnego, Art. 40 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym - o drogach publicznych, zezwolenia na roboty w pasie drogi.

VII. Administracja świadcząca pomoc społeczną i zabezpieczenia społeczne

STRUKTURA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ W POLSCE

Po 89 roku administracja publiczna nie jest tożsama z pojęciem administracji państwowej

Administracja publiczna jest szersza niż administracja państwowa [rządowa]

Administracja publiczna składa się z dwóch pionów -administracja rządowa i administracja samorządu terytorialnego.

Organy administracji rządowej

Prezydent, Prezes RM , poszczególni ministrowie, przewodniczący komisji i komitetów

Bardzo zróżnicowana grupa organów nie wchodzących w skład organów naczelnych

Główny inspektor danych osobowych-sejm, rada ministrów , poszczególni ministrowie

Prezes Rady Ministrów- prezes UOKiK , szef ABW, szef CBA, prezes PKN

Minister Gospodarki - Prezes głównego urzędu miar , Prezes regulacji energetyki, Prezes Polskiej Agencji rozwoju przedsiębiorczości

MSWiA- komendant główny straży pożarnej , policji, główny geodeta kraju

Tworem zasadniczym organów centralnych są INSPEKCJE SPECJALNE

(sanitarne, inspektorat ochrony roślin )

Pod kierownictwem wojewody - policja , straż pożarna , służby ochrony zabytków , inspekcja handlowa , inspekcja ochrony roślin , inspekcja farmaceutyczna , inspekcja budowlana, inspekcja weterynaryjna , inspekcja transportu drogowego

Załącznik numer 80 / 2001 do ustawy z 05.06.1998

Organy wojskowe dowództwa

Urzędy górnicze

Urzędy miar i probiercze

Urzędy statystyczne

Państwowe inspekcje sanitarne

Powiatowi i graniczni lekarze weterynarii

Straż graniczna

Izba celna

Urzędnicy służby celnej

Charakterystyczne cechy to zasada hierarchicznego podporządkowania, szczeble i kierownictwo.

Zasada hierarchicznego podporządkowania przejawia się w podwójnej zależności służbowej i osobowej.

Zależność służbowa polega na tym, ,że nie ma prawnego ograniczenia sfery wydawania poleceń służbowych przez organ wyższy organom niższym. Hierarchicznie podporządkowany organ niższy nie jest wyposażony w stosunku do organu wyższego w prawną samodzielność , względną niezależność. W każdej sprawie może dostać polecenie od organu wyższego.

Zależność osobowa polega zaś na tym , że organ wyższego stopnia ma prawo obsadzania stanowisk w organach bezpośrednio lub pośrednio niższych szczebli, zwolnień, awansów , nagradzania , wreszcie do pociągnięcia do odpowiedzialności i wymierzania kar.

Zasada hierarchicznego podporządkowania występuje również w stosunkach między urzędnikami, pracownikami aparatu administracyjnego a ich przełożonymi , w układzie przełożony a osoby mu podporządkowane. W takim układzie występuje tzw. posłuszeństwo służbowe.

KIEROWNICTWO to funkcja która opiera się na kompetencji ogólnej, którą wskazuje Konstytucja , która daje nam podstawę do władczej ingerencji w sferę praw i obowiązków, chyba ,że ingerencja ta jest zarezerwowana dla innego podmiotu lub samodzielnej decyzji podmiotu kierowanego. Podmiot kierujący odpowiada za całość pracy organu podległego , może stosować wszystkie środki. Kierownictwo - element hierarchicznego podporządkowania - w układzie pionowym, zwierzchnictwo - układ poziomy.

Organy Administracji samorządowej

nie występują szczeble lecz stopnie

W układzie zdecentralizowanym dominuje WIĘŻ NADZORU - kompetencja

( a nie kierownictwo)

Nadzór - [samorząd] - kompetencja - odrębna instytucja prawna, która oparta jest na podstawie szczególnej delegacji. Delegacja szczególna jest skonkretyzowana dokładnie w ustawie. Konkretny przepis ustawy ściśle wyznaczony zakres podmiotowy i przedmiotowy. Katalog podmiotów i środków nadzoru jest katalogiem zamkniętym. Takie ograniczenia w odniesieniu do kierownictwa nie występują.

Nadzór jest realizowany za pomocą indywidualnych aktów administracyjnych . Wykluczone SA akty bezpośredniego kierownictwa. [wytyczne, polecenia służbowe].

Odpowiedzialność przy nadzorze jest ograniczona, dotyczy spraw, które SA w gestii organów sprawujących nadzór, przy kierowaniu pełna odpowiedzialność.

Hierarchiczne podporządkowanie

zdecentralizowanie

Układ funkcjonalny - nie opiera się na zależności strukturalnej, podmioty należą do równych systemów organizacyjnych. Uzupełnia układ kontrolny i układ inspekcyjny

NADZÓR POLICYJNY

Nadzór policyjny - jest uzależniony od kategorii podmiotu , kontr. Jest zbudowany o istotne kryterium przedmiotu - ochrona bezpieczeństwa publicznego, ochrona zdrowia lub życia. Policja administracyjna jest związana z funkcją reglamentacyjną państwa ale ma zupełnie inne cele. Nadzór ma na celu zachować istniejący stan rzeczy , chroni stan nienaruszenia i istotne są tu metody działania natomiast reglamentacja ma cele kreatywne -oddziałowuje na przedmiot wykorzystując dobra , usługi w ramach działalności gospodarczej.

POLICJA ADMINISTRACYJNA w ujęciu

Formalnym - to organ tak nazwany przez ustawodawcę

Materialnym-chodzi o organ zajmujący się ochroną życia, zdrowia, działa w stanie zagrożenia porządku , bezpieczeństwa , ładu. To nie tylko mundurowi.

Policja administracyjna jest funkcją państwa , która przenika całość administracji dla wyodrębnienia tej funkcji państwa.

3 elementy

Funkcję policji administracyjnej spełniają także organy cywilne administracji publicznej - inspekcje . Organy policji administracyjnej mają kompetencję ogólne lub są organami o kompetencjach wyspecjalizowanych ( nadzór budowlany , inspekcja sanitarna) na realizację funkcji ma wpływ zjawiska prywatyzacji zadań.

FORMY DZIAŁANIA POLICJI ADMINISTRACYJNEJ

Formy władcze o charakterze wewnętrznym

Art. 8a

2. Rada gminy, rada powiatu i sejmik województwa przynajmniej raz w roku rozpatrują informację wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o stanie środowiska na obszarze województwa. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska informuje wójta, burmistrza (prezydenta miasta), zarząd powiatu i zarząd województwa o wynikach kontroli obiektów o podstawowym znaczeniu dla danego terenu.

3. W związku z przedłożoną informacją, o której mowa w ust. 2, radzie powiatu służy prawo do określania, w drodze uchwały, kierunków działania właściwego organu Inspekcji Ochrony Środowiska, w celu zapewnienia na danym obszarze należytej ochrony środowiska.

4. W przypadkach bezpośredniego zagrożenia środowiska starosta, wójt, burmistrz (prezydent miasta) może wydać właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska polecenie podjęcia działań zmierzających do usunięcia tego zagrożenia.

Formy władcze o charakterze zewnętrznym

Art. 25. 1. Kierujący działaniem ratowniczym może:

  1)   zarządzić ewakuację ludzi i mienia,

  1. wstrzymać ruch drogowy oraz wprowadzić zakaz przebywania osób trzecich w rejonie działania ratowniczego,

 3)   przejąć w użytkowanie na czas niezbędny dla działania ratowniczego nieruchomości i ruchomości, środki transportu, sprzęt, ujęcia wody, inne środki gaśnicze, a także przedmioty i urządzenia przydatne w działaniu ratowniczym.

2. Kierujący działaniem ratowniczym ma prawo żądać niezbędnej pomocy od instytucji, organizacji, przedsiębiorców i osób fizycznych.

3. Kierujący działaniem ratowniczym może odstąpić w trakcie działania ratowniczego od zasad działania uznanych powszechnie za bezpieczne.

4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, zakres i tryb korzystania z praw, o których mowa w ust. 1-3.

Art. 10

4. Przewodniczący ma prawo zażądać opuszczenia zgromadzenia przez osobę, która swoim zachowaniem narusza przepisy ustawy albo uniemożliwia lub usiłuje udaremnić zgromadzenie. W razie niepodporządkowania się żądaniu, przewodniczący może zwrócić się o pomoc do policji lub straży miejskiej.

5. Jeżeli uczestnicy zgromadzenia nie podporządkują się zarządzeniom przewodniczącego wydanym w wykonaniu jego obowiązków lub gdy przebieg zgromadzenia sprzeciwia się niniejszej ustawie albo narusza przepisy ustaw karnych, przewodniczący rozwiązuje zgromadzenie.

6. Z chwilą rozwiązania lub zamknięcia zgromadzenia jego uczestnicy są obowiązani bez nieuzasadnionej zwłoki opuścić miejsce, w którym odbywało się zgromadzenie.

PRZESŁANKI DO STANOWIENIA PRZEPISÓW PORZĄDKOWYCH- 3

1.luka w prawie- brak regulacji co do podejmowanych w tej formie działań

2. muszą zachodzić taksatywne przesłanki określone w ustawie- ochrona życia , zdrowia , porządku publicznego , ochrona środowiska

3.w ramach przepisów porządkowych mamy przesłanki o charakterze nakazów, zakazów, które jak się złamie rodzą sankcją- grzywnę

TRYB OGŁASZANIA PRZEPISÓW PORZĄDKOWYCH

....

ZASADY OGÓLNE DZIAŁANIA ORGANÓW POLICJI ADMINISTRACYJNEJ

Działalność policyjna to działalność regulowana przepisami ustawy , służąca ochronie życia , zdrowia , mienia a także w celu zapewnienia bezpieczeństwa . Nie może być prowadzona w celach fiskalnych. Powinna działać tylko w przypadku faktycznych naruszeń porządku publicznego . Konieczne jest przestrzeganie zasady stosowności - zgodnie z która powinno się stosować środki jak najmniej uciążliwe , a działania prowadzić w taki sposób aby prowadziły bezpośrednio do wykonania obowiązku. Katalog środków jakimi dysponuje policja administracyjna nie jest katalogiem zamkniętym , organy te korzystają z uznania administracyjnego.

STANY NADZWYCZAJNE W ADMINISTRACJI

Podstawy prawne stanów nadzwyczajnych

STANY NADZWYCZAJNE - KONSTYTUCJA

Art. 228.

  1. W sytuacjach szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające, może zostać wprowadzony odpowiedni stan nadzwyczajny: stan wojenny, stan wyjątkowy lub stan klęski żywiołowej.

  2. Stan nadzwyczajny może być wprowadzony tylko na podstawie ustawy, w drodze rozporządzenia, które podlega dodatkowemu podaniu do publicznej wiadomości.

  3. Zasady działania organów władzy publicznej oraz zakres, w jakim mogą zostać ograniczone wolności i prawa człowieka i obywatela w czasie poszczególnych stanów nadzwyczajnych, określa ustawa.

  4. Ustawa może określić podstawy, zakres i tryb wyrównywania strat majątkowych wynikających z ograniczenia w czasie stanu nadzwyczajnego wolności i praw człowieka i obywatela.

  5. Działania podjęte w wyniku wprowadzenia stanu nadzwyczajnego muszą odpowiadać stopniowi zagrożenia i powinny zmierzać do jak najszybszego przywrócenia normalnego funkcjonowania państwa.

  6. W czasie stanu nadzwyczajnego nie mogą być zmienione: Konstytucja, ordynacje wyborcze do Sejmu, Senatu i organów samorządu terytorialnego, ustawa o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej oraz ustawy o stanach nadzwyczajnych.

  7. W czasie stanu nadzwyczajnego oraz w ciągu 90 dni po jego zakończeniu nie może być skrócona kadencja Sejmu, przeprowadzane referendum ogólnokrajowe, nie mogą być przeprowadzane wybory do Sejmu, Senatu, organów samorządu terytorialnego oraz wybory Prezydenta Rzeczypospolitej, a kadencje tych organów ulegają odpowiedniemu przedłużeniu. Wybory do organów samorządu terytorialnego są możliwe tylko tam, gdzie nie został wprowadzony stan nadzwyczajny.

STAN WYJĄTKOWY

Uregulowany Ustawą o stanie wyjątkowym z dnia 21.06.2002

Art. 1 

Ustawa określa tryb wprowadzenia i zniesienia stanu wyjątkowego, a także zasady

działania organów władzy publicznej oraz zakres, w jakim mogą być ograniczone wolności i prawa człowieka i obywatela w czasie stanu wyjątkowego.

I. Przesłanki wprowadzenia stanu wyjątkowego zawarte są w art. 2

Art. 2 

1. W sytuacji szczególnego zagrożenia konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego, w tym spowodowanego działaniami terrorystycznymi, które nie może być usunięte poprzez użycie zwykłych środków konstytucyjnych, Rada Ministrów może podjąć uchwałę o skierowaniu do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o wprowadzenie stanu wyjątkowego.

2. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, Rada Ministrów określa przyczyny wprowadzenia i niezbędny czas trwania stanu wyjątkowego oraz obszar, na jakim stan wyjątkowy powinien być wprowadzony, a także odpowiednie do stopnia i charakteru zagrożenia, w zakresie dopuszczonym niniejszą ustawą, rodzaje ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela.

II. Forma prawna wprowadzenia stanu wyjątkowego

Art. 3  ( akt czasowy)

1. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej niezwłocznie rozpatruje wniosek, o którym mowa w art. 2 ust. 1, a następnie wydaje rozporządzenie o wprowadzeniu stanu wyjątkowego na czas oznaczony nie dłuższy niż 90 dni lub postanawia odmówić wydania takiego rozporządzenia. Rozporządzenie o wprowadzeniu stanu wyjątkowego Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej przedstawia Sejmowi w ciągu 48 godzin od jego podpisania.

2. W rozporządzeniu o wprowadzeniu stanu wyjątkowego określa się przyczyny wprowadzenia, czas trwania i obszar, na jakim wprowadza się stan wyjątkowy, oraz, w zakresie dopuszczonym niniejszą ustawą, rodzaje ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela

Art. 5 

1. Jeżeli pomimo zbliżającego się upływu czasu, na jaki został wprowadzony stan wyjątkowy, nie ustały przyczyny wprowadzenia tego stanu oraz nie zostało przywrócone normalne funkcjonowanie państwa, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może, w drodze rozporządzenia, przedłużyć czas trwania stanu wyjątkowego na okres nie dłuższy niż 60 dni.

2. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, na wniosek Rady Ministrów, w drodze rozporządzenia, znosi stan wyjątkowy przed upływem czasu, na jaki został wprowadzony, jeżeli ustaną przyczyny wprowadzenia tego stanu oraz zostanie przywrócone normalne funkcjonowanie państwa.

3. Przepisy art. 2-4 stosuje się odpowiednio do rozporządzenia, o którym mowa w ust. 1.

4. Przepisy art. 4 ust. 1 i 3 stosuje się odpowiednio do rozporządzenia, o którym mowa w ust. 2.

ZASADY DZIAŁANIA ORGANÓW WŁADZY PUBLICZNEJ

Art. 8 

W czasie stanu wyjątkowego organy władzy publicznej działają w dotychczasowych strukturach organizacyjnych państwa i w ramach przysługujących im kompetencji, z zastrzeżeniem przepisów niniejszej ustawy.

Zasady działania prowadzi Prezes Rady Ministrów i wojewodowie na obszarze poszczególnych województw

Instytucja komisarza rządowego

Art. 12 !

1. Jeżeli organy gminy, powiatu lub samorządu województwa nie wykazują dostatecznej skuteczności w wykonywaniu zadań publicznych lub w realizacji działań wynikających z przepisów o wprowadzeniu stanu wyjątkowego, Prezes Rady Ministrów, na wniosek właściwego wojewody, może zawiesić te organy do czasu zniesienia stanu wyjątkowego lub na czas określony i ustanowić w ich miejsce zarząd komisaryczny sprawowany przez komisarza rządowego.

2. Komisarza rządowego powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek wojewody.
3. Komisarz rządowy z dniem powołania przejmuje wykonywanie zadań i kompetencji zawieszonych organów gminy, powiatu lub samorządu województwa.
4. Stan zawieszenia organów gminy, powiatu lub samorządu województwa ustaje z upływem czasu określonego przez Prezesa Rady Ministrów oraz z mocy prawa z dniem zniesienia stanu wyjątkowego.

Rozdział III tej ustawy zawiera określona nakazy i zakazy policyjne

ZAKRES OGRANICZEŃ

Art. 16 

  1. W czasie stanu wyjątkowego mogą być zawieszone prawa do:


1) organizowania i przeprowadzania wszelkiego rodzaju zgromadzeń,
2) organizowania i przeprowadzania imprez masowych oraz prowadzonych w ramach działalności kulturalnej imprez artystycznych i rozrywkowych, nie będących imprezami masowymi,
3) strajków pracowniczych i innych form protestu w odniesieniu do określonych kategorii pracowników lub w określonych dziedzinach,
4) strajków i innych niż strajki form akcji protestacyjnych rolników,

5) akcji protestacyjnych studentów organizowanych przez studenckie samorządy, stowarzyszenia lub organizacje,
6) zrzeszania się poprzez:
a) ustanowienie zakazu tworzenia i rejestracji nowych stowarzyszeń, partii politycznych, związków zawodowych, organizacji społeczno-zawodowych rolników, organizacji pracodawców, ruchów obywatelskich oraz innych dobrowolnych zrzeszeń i fundacji,
b) nakazanie okresowego zaniechania działalności zarejestrowanych stowarzyszeń, partii politycznych, związków zawodowych, organizacji społeczno-zawodowych rolników, organizacji pracodawców, ruchów obywatelskich oraz innych dobrowolnych zrzeszeń i fundacji, których działalność może zwiększyć zagrożenie konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego.

2. Przepis ust. 1 pkt 1 nie dotyczy zgromadzeń organizowanych przez kościoły i inne związki wyznaniowe oraz organizacje religijne działające w obrębie świątyń, budynków kościelnych, w innych pomieszczeniach służących organizowaniu i publicznemu sprawowaniu kultu, a także zgromadzeń organizowanych przez organy państwa lub organy samorządu terytorialnego.

3. Pozwolenia na zbiórki publiczne na obszarze, na którym wprowadzono stan wyjątkowy, mogą być udzielane tylko wówczas, gdy w ocenie organu właściwego do udzielenia pozwolenia przeprowadzenie zbiórki nie utrudni realizacji celów wprowadzenia stanu wyjątkowego.

Art. 17  INSTYTUCJA ODOSOBNIENIA

1. W czasie stanu wyjątkowego może być odosobniona osoba mająca ukończone 18 lat, w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że pozostając na wolności będzie prowadziła działalność zagrażającą konstytucyjnemu ustrojowi państwa, bezpieczeństwu obywateli lub porządkowi publicznemu albo gdy odosobnienie jest niezbędne dla zapobieżenia popełnienia czynu karalnego lub uniemożliwienia ucieczki po jego popełnieniu. Nie narusza to immunitetów wynikających z odrębnych przepisów.
2. Odosobniona może być również osoba, która ukończyła 17 lat, jeżeli przeprowadzona uprzednio z nią rozmowa ostrzegawcza okazała się nieskuteczna.
3. Odosobnienie następuje na podstawie decyzji wojewody właściwego ze względu na miejsce pobytu stałego lub czasowego osoby odosobnionej i jest wykonywane przez właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, w drodze zatrzymania tej osoby i przymusowego doprowadzenia do ośrodka odosobnienia podległego Ministrowi Sprawiedliwości.
4. Wojewoda, o którym mowa w ust. 3, wszczyna postępowanie w sprawach odosobnienia na wniosek właściwych organów prokuratury, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Straży Granicznej, Żandarmerii Wojskowej lub Służby Kontrwywiadu Wojskowego.
5. Decyzję w sprawie odosobnienia doręcza się osobie odosobnionej niezwłocznie, nie później niż w ciągu 48 godzin od chwili jej wydania. Decyzję tę uchyla się niezwłocznie, jeżeli ustaną przyczyny uzasadniające odosobnienie.
6. Decyzje w sprawach odosobnienia są ostateczne i mogą być zaskarżone bezpośrednio do sądu administracyjnego w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach, z tym że sąd wyznacza rozprawę w terminie 7 dni od daty otrzymania skargi. Przepisu art. 52 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) nie stosuje się.

7. W czasie odosobnienia nie może być rozwiązany stosunek pracy z osobą odosobnioną, chyba że przed odosobnieniem zaistniały z jej winy okoliczności uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia. Termin do wniesienia środków prawnych przeciwko rozwiązaniu stosunku pracy liczy się w tych przypadkach od dnia zakończenia odosobnienia.
8. Do pobytu osób odosobnionych w ośrodkach odosobnienia stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu karnego wykonawczego dotyczące praw i obowiązków tymczasowo aresztowanych, wykonywania tymczasowego aresztowania oraz nadzoru penitencjarnego.
9. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, tworzy i znosi ośrodki odosobnienia z uwzględnieniem odpowiedniego stopnia zabezpieczenia ośrodków oraz izolacji odosobnionych.

Art. 18 

1. Na obszarze obowiązywania stanu wyjątkowego na osobę, która ukończyła 18 lat, przebywającą w miejscu publicznym może być nałożony obowiązek posiadania przy sobie dowodu osobistego lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość, a na osobę uczącą się, która nie ukończyła 18 lat - legitymacji szkolnej.

2. W czasie stanu wyjątkowego mogą być wprowadzone nakazy lub zakazy:
1) przebywania lub opuszczania w ustalonym czasie oznaczonych miejsc, obiektów i obszarów,
2) uzyskania zezwolenia organów administracji publicznej na zmianę miejsca pobytu stałego i czasowego,

3) zgłoszenia w ustalonym terminie organom ewidencji ludności lub Policji przybycia do określonej miejscowości,
4) utrwalania za pomocą środków technicznych wyglądu lub innych cech określonych miejsc, obiektów lub obszarów.

Art. 19 

  1. W czasie stanu wyjątkowego na wezwanie organów prokuratury, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Straży Granicznej, Żandarmerii Wojskowej lub Służby Kontrwywiadu Wojskowego osoba mająca ukończone 17 lat jest obowiązana do udziału, we wskazanym miejscu, w rozmowie ostrzegawczej. Wezwanie to może być przekazane w dowolnej udokumentowanej formie.
    2. Do udziału w rozmowie ostrzegawczej można wezwać tylko taką osobę, co do której zachodzi uzasadnione podejrzenie, że nie będzie przestrzegać porządku prawnego.
    3. Jeżeli osoba wezwana na rozmowę ostrzegawczą nie zgłosi się dobrowolnie na wskazane miejsce, a fakt otrzymania wezwania nie budzi wątpliwości, może być przymusowo doprowadzona przez organ wzywający.
    4. Jeżeli podejrzenie, o którym mowa w ust. 2, dotyczy osoby niemającej ukończonych 17 lat, wezwanie przekazuje się i przeprowadza rozmowę ostrzegawczą z rodzicami lub rodzicem albo opiekunem prawnym tej osoby. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.
    5. Rozmowa ostrzegawcza polega na udzieleniu pouczenia o prawnych i osobistych skutkach nieprzestrzegania porządku prawnego oraz niestosowania się do ustalonych na czas stanu wyjątkowego ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela. Osoby obecne przy rozmowie potwierdzają przebieg rozmowy podpisami na protokóle.
    6. W przypadku określonym w ust. 4, rozmowa ostrzegawcza odbywa się w obecności osoby, której podejrzenie dotyczy, jeżeli takie jest życzenie rodzica lub opiekuna prawnego tej osoby.

Art. 20 

1. W czasie stanu wyjątkowego może być wprowadzona:

  1. cenzura prewencyjna środków społecznego przekazu obejmująca materiały prasowe w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe

2) kontrola zawartości przesyłek, listów, paczek i przekazów przekazywanych w ramach usług pocztowych o charakterze powszechnym lub usług kurierskich,

3) kontrola treści korespondencji telekomunikacyjnej i rozmów telefonicznych lub sygnałów przesyłanych w sieciach telekomunikacyjnych,

4) emisja sygnałów uniemożliwiających nadawanie lub odbiór przekazów radiowych, telewizyjnych lub dokonywanych poprzez urządzenia i sieci telekomunikacyjne, których treść może zwiększyć zagrożenie konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego.

2. Funkcję organów cenzury i kontroli pełnią właściwi wojewodowie, którzy mogą nakazać organom administracji publicznej działającym na obszarze województwa wykonywanie czynności technicznych, niezbędnych do prowadzenia cenzury lub kontroli.

3. Organy cenzury i kontroli są uprawnione do zatrzymywania w całości lub w części publikacji, przesyłek pocztowych i kurierskich oraz korespondencji telekomunikacyjnej, a także do przerywania rozmów telefonicznych i transmisji sygnałów przesyłanych w sieciach telekomunikacyjnych, jeżeli ich zawartość lub treść może zwiększyć zagrożenie konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego.

4. Zatrzymane publikacje, przesyłki lub korespondencję telekomunikacyjną doręcza się adresatom po zniesieniu stanu wyjątkowego, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Zatrzymane publikacje, przesyłki pocztowe i kurierskie oraz korespondencję telekomunikacyjną, których treść lub zawartość pochodzi z przestępstwa, była przeznaczona do popełnienia przestępstwa albo została objęta zakazem posiadania, organ cenzury i kontroli przekazuje, niezwłocznie a najpóźniej bezpośrednio po zniesieniu stanu wyjątkowego, organom właściwym do prowadzenia postępowania karnego lub orzeczenia przepadku rzeczy.

6. Decyzje organów cenzury i kontroli są ostateczne i mogą być zaskarżone bezpośrednio do sądu administracyjnego. Przepisu art. 52 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) nie stosuje się.

7. Cenzura prewencyjna nie obejmuje należących do kościołów i innych związków wyznaniowych środków społecznego przekazu, stanowiących źródła informacji na temat religii i służących wypełnianiu funkcji religijnych.

8. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi:

1) tryb postępowania organów cenzury i kontroli, uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawności i szybkości działania,

2) organy właściwe w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt. 4, oraz tryb postępowania tych organów, uwzględniając potrzebę zapewnienia niejawności stosowanych metod i technik działania.

Art. 21 

W czasie stanu wyjątkowego mogą być wprowadzone ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w zakresie:

1) dostępu do towarów konsumpcyjnych, poprzez całkowitą lub częściową reglamentację zaopatrzenia ludności,

2) wolności działalności gospodarczej, poprzez nakazanie okresowego zaniechania prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju albo ustanowienie obowiązku uzyskania zezwolenia na rozpoczęcie działalności gospodarczej określonego rodzaju,

3) działalności edukacyjnej, poprzez okresowe zawieszenie zajęć dydaktycznych w szkołach włącznie ze szkołami wyższymi, z wyjątkiem szkół duchownych i seminariów duchownych,

4) obrotu krajowymi środkami płatniczymi, obrotu dewizowego oraz działalności kantorowej,

5) transportu drogowego, kolejowego i lotniczego oraz w ruchu jednostek pływających na morskich wodach wewnętrznych i na morzu terytorialnym, a także na śródlądowych drogach wodnych,

6) funkcjonowania systemów łączności oraz działalności telekomunikacyjnej i pocztowej, poprzez nakazanie wyłączenia urządzeń łączności lub zawieszenia świadczenia usług, na czas określony, a także poprzez nakazanie niezwłocznego złożenia do depozytu właściwego organu administracji rządowej radiowych i telewizyjnych urządzeń nadawczych i nadawczo-odbiorczych lub ustalenie innego sposobu ich zabezpieczenia przed wykorzystaniem w sposób zagrażający konstytucyjnemu ustrojowi państwa, bezpieczeństwu obywateli albo porządkowi publicznemu,

7) prawa posiadania broni palnej, amunicji i materiałów wybuchowych oraz innych rodzajów broni lub określonych przedmiotów, poprzez nakazanie niezwłocznego złożenia do depozytu właściwego organu administracji rządowej albo zakazanie noszenia,

8) dostępu do informacji publicznej.

Art. 22 

1. Rada Ministrów, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, określa, w drodze rozporządzeń, szczegółowy tryb i sposoby oraz obszarowy, podmiotowy i przedmiotowy zakres wprowadzenia i stosowania ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela ustalonych przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w rozporządzeniach, o których mowa w art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1, uwzględniając w możliwym stopniu minimalizację indywidualnych i społecznych uciążliwości wynikających ze stosowania tych ograniczeń.

2. Jeżeli stan wyjątkowy został wprowadzony na obszarze jednego województwa lub jego części, określone w ust. 1 kompetencje Rady Ministrów przejmuje właściwy wojewoda.

3. Określone w art. 21 ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela ustalone przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w rozporządzeniach, o których mowa w art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1, wprowadza się i stosuje w drodze rozporządzeń wydawanych przez:

1) właściwego ministra - w przypadku jeżeli ograniczenie określone w art. 21 pkt 3

dotyczy szkół jemu podległych,
2) ministra właściwego do spraw finansów publicznych po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego - w przypadku ograniczenia określonego w art. 21 pkt 4,
3) ministrów właściwych do spraw transportu i gospodarki morskiej działających w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej oraz ministrem właściwym do spraw wewnętrznych - w przypadku ograniczeń określonych w art. 21 pkt 5,
4) ministra właściwego do spraw łączności działającego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, Ministrem Obrony Narodowej i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych oraz po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego w odniesieniu do bankowych systemów telekomunikacyjnych - w przypadku ograniczeń określonych w art. 21 pkt 6,
5) ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz Ministra Obrony Narodowej w odniesieniu do żołnierzy zawodowych - w przypadku ograniczeń określonych w art. 21 pkt 7,
6) właściwego wojewodę - w przypadku stosowania ograniczenia określonego w art. 21 pkt 3 do szkół, z wyłączeniem szkół wyższych, oraz stosowania ograniczeń określonych w art. 21 pkt 1, 2 i 5, jeżeli stan wyjątkowy wprowadzono na obszarze jednego województwa lub jego części.

4. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 3, określa się szczegółowy tryb i sposoby oraz obszarowy, podmiotowy i przedmiotowy zakres wprowadzenia i stosowania ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela, uwzględniając w możliwym stopniu minimalizację indywidualnych i społecznych uciążliwości wynikających ze stosowania tych ograniczeń.

KONSTYTUCJA art.230

  1. W razie zagrożenia konstytucyjnego ustroju państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego, Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek Rady Ministrów może wprowadzić, na czas oznaczony, nie dłuższy niż 90 dni, stan wyjątkowy na części albo na całym terytorium państwa.

  2. Przedłużenie stanu wyjątkowego może nastąpić tylko raz, za zgodą Sejmu i na czas nie dłuższy niż 60 dni.

Rozporządzenie w przedmiocie stanu nadzwyczajnego- Konstytucja art.231

Art. 231.

Rozporządzenie o wprowadzeniu stanu wojennego lub wyjątkowego Prezydent Rzeczypospolitej przedstawia Sejmowi w ciągu 48 godzin od podpisania rozporządzenia. Sejm niezwłocznie rozpatruje rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej. Sejm może je uchylić bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów.

STAN KLĘSKI ŻYWIOŁOWEJ

Uregulowany w Ustawie o stanie klęski żywiołowej z dnia 18.04.2002

I. Przesłanki wprowadzenia

Art. 2 

Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony dla zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich usunięcia

Art. 3 

  1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

    1) klęsce żywiołowej - rozumie się przez to katastrofę naturalną lub awarię techniczną, których skutki zagrażają życiu lub zdrowiu dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznych obszarach, a pomoc i ochrona mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków, we współdziałaniu różnych organów i instytucji oraz specjalistycznych służb i formacji działających pod jednolitym kierownictwem,

    2) katastrofie naturalnej - rozumie się przez to zdarzenie związane z działaniem sił natury, w szczególności wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, silne wiatry, intensywne opady atmosferyczne, długotrwałe występowanie ekstremalnych temperatur, osuwiska ziemi, pożary, susze, powodzie, zjawiska lodowe na rzekach i morzu oraz jeziorach i zbiornikach wodnych, masowe występowanie szkodników, chorób roślin lub zwierząt albo chorób zakaźnych ludzi albo też działanie innego żywiołu,

    3) awarii technicznej - rozumie się przez to gwałtowne, nieprzewidziane uszkodzenie lub zniszczenie obiektu budowlanego, urządzenia technicznego lub systemu urządzeń technicznych powodujące przerwę w ich używaniu lub utratę ich właściwości.

    2. Katastrofą naturalną lub awarią techniczną może być również zdarzenie wywołane działaniem terrorystycznym

Art. 4  TRYB ADMINISTRACYJNO PRAWNY

1. Stan klęski żywiołowej może być wprowadzony na obszarze, na którym wystąpiła klęska żywiołowa, a także na obszarze, na którym wystąpiły lub mogą wystąpić skutki tej klęski.

2. Stan klęski żywiołowej wprowadza się na czas oznaczony, niezbędny dla zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia, nie dłuższy niż 30 dni.

Art. 5 

1. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić stan klęski żywiołowej z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego wojewody.

2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, określa się przyczyny, datę wprowadzenia oraz obszar i czas trwania stanu klęski żywiołowej, a także, w zakresie dopuszczonym niniejszą ustawą, rodzaje niezbędnych ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela.

3. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, ogłasza się w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto podaje do publicznej wiadomości, w drodze obwieszczenia właściwego wojewody przez rozplakatowanie w miejscach publicznych, a także w sposób zwyczajowo przyjęty na danym obszarze.

4. Redaktorzy naczelni dzienników oraz nadawcy programów radiowych i telewizyjnych są obowiązani do niezwłocznego, nieodpłatnego podania do publicznej wiadomości rozporządzenia Rady Ministrów o wprowadzeniu stanu klęski żywiołowej, przekazanego im przez wojewodę właściwego ze względu na siedzibę redakcji lub nadawcy.

Art. 6 

1. Stan klęski żywiołowej może zostać przedłużony na czas oznaczony, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, po wyrażeniu przez Sejm zgody na to przedłużenie.

2. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, znosi stan klęski żywiołowej na całym obszarze jego obowiązywania lub na części tego obszaru przed upływem czasu, na który został wprowadzony, jeżeli ustaną przyczyny jego wprowadzenia.

3. Przepisy art. 5 stosuje się odpowiednio do rozporządzeń, o których mowa w ust. 1 i 2.

ZASADY DZIAŁANIA ORGANÓW WŁADZY PUBLICZNEJ

Art. 8. W czasie stanu klęski żywiołowej działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia kierują:

  1)   wójt (burmistrz, prezydent miasta) - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono tylko na obszarze gminy,

  2)  ! starosta - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednej gminy wchodzącej w skład powiatu,

  3)   wojewoda - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego powiatu wchodzącego w skład województwa,

  4)   minister właściwy do spraw wewnętrznych lub inny minister, do zakresu działania którego należy zapobieganie skutkom danej klęski żywiołowej lub ich usuwanie, a w przypadku wątpliwości co do właściwości ministra lub w przypadku gdy właściwych jest kilku ministrów - minister wyznaczony przez Prezesa Rady Ministrów - jeżeli stan klęski żywiołowej wprowadzono na obszarze więcej niż jednego województwa.

Art. 9  polecenia o charakterze policyjnym

1. W czasie stanu klęski żywiołowej właściwy miejscowo wójt (burmistrz, prezydent miasta) kieruje działaniami prowadzonymi na obszarze gminy w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia.
2. W zakresie działań, o których mowa w ust. 1, wójt (burmistrz, prezydent miasta) może wydawać polecenia wiążące organom jednostek pomocniczych, kierownikom jednostek organizacyjnych utworzonych przez gminę, kierownikom jednostek ochrony przeciwpożarowej działających na obszarze gminy oraz kierownikom jednostek organizacyjnych czasowo przekazanych przez właściwe organy do jego dyspozycji i skierowanych do wykonywania zadań na obszarze gminy.
3. W zakresie działań, o których mowa w ust. 1, wójt (burmistrz, prezydent miasta) może występować do kierowników innych jednostek organizacyjnych niż określone w ust. 2, działających na obszarze gminy, z wnioskami o wykonanie czynności niezbędnych w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia. W razie odmowy wykonania tych czynności lub ich niewłaściwego wykonywania wójt (burmistrz, prezydent miasta) niezwłocznie zawiadamia organ, któremu podlega kierownik lub który sprawuje nadzór nad nim.
4. W zakresie działań, o których mowa w ust. 1, w przypadkach określonych w art. 8 pkt 2-4, wójt (burmistrz, prezydent miasta niebędącego miastem na prawach powiatu) podlega staroście.
5. W razie niezdolności do kierowania lub niewłaściwego kierowania działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia wojewoda z inicjatywy własnej lub na wniosek starosty może zawiesić uprawnienia wójta (burmistrza, prezydenta miasta), określone w ust. 2 i 3, oraz wyznaczyć pełnomocnika do kierowania tymi działaniami. Do pełnomocnika stosuje się odpowiednio przepis ust. 4.
6. W przypadku, o którym mowa w art. 8 pkt 2, wójt (burmistrz, prezydent miasta) albo pełnomocnik, o którym mowa w ust. 5, wykonują czynności kierownicze na właściwym dla siebie obszarze wobec podmiotów, o których mowa w ust. 2.

ZAKRES OGRANICZEN WOLNOŚCI OBYWATELA znajduje się w rozdziale III

Zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela

Art. 20. Ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej stosuje się do osób fizycznych zamieszkałych lub czasowo przebywających na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej, oraz odpowiednio do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, mających siedzibę lub prowadzących działalność na obszarze, na którym został wprowadzony stan klęski żywiołowej, z zastrzeżeniem art. 24 i art. 25.

Art. 21. 1. Ograniczenia, o których mowa w art. 20, mogą polegać na:

  1)   zawieszeniu działalności określonych przedsiębiorców,

  2)   nakazie lub zakazie prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju,

  3)   nakazaniu pracodawcy oddelegowania pracowników do dyspozycji organu kierującego działaniami prowadzonymi w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia,

  4)   całkowitej lub częściowej reglamentacji zaopatrzenia w określonego rodzaju artykuły,

  5)   obowiązku poddania się badaniom lekarskim, leczeniu, szczepieniom ochronnym oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów, niezbędnych do zwalczania chorób zakaźnych oraz skutków skażeń chemicznych i promieniotwórczych,

  6)   obowiązku poddania się kwarantannie,

  7)   obowiązku stosowania środków ochrony roślin lub innych środków zapobiegawczych niezbędnych do zwalczania organizmów szkodliwych dla ludzi, zwierząt lub roślin,

  8)   obowiązku stosowania określonych środków zapewniających ochronę środowiska,

  9)   obowiązku stosowania środków lub zabiegów niezbędnych do zwalczania chorób zakaźnych zwierząt,

  10)  obowiązku opróżnienia lub zabezpieczenia lokali mieszkalnych bądź innych pomieszczeń,

  11)  dokonaniu przymusowych rozbiórek i wyburzeń budynków lub innych obiektów budowlanych albo ich części,

  12)  nakazie ewakuacji w ustalonym czasie z określonych miejsc, obszarów i obiektów,

  13)  nakazie lub zakazie przebywania w określonych miejscach i obiektach oraz na określonych obszarach,

  14)  zakazie organizowania lub przeprowadzania imprez masowych,

  15)  nakazie lub zakazie określonego sposobu przemieszczania się,

  16)  wykorzystaniu, bez zgody właściciela lub innej osoby uprawnionej, nieruchomości i rzeczy ruchomych,

  17)  zakazie prowadzenia strajku w odniesieniu do określonych kategorii pracowników lub w określonych dziedzinach,

  18)  ograniczeniu lub odstąpieniu od określonych zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, jednakże niepowodującym bezpośredniego narażenia życia lub zdrowia pracownika,

  19)  wykonywaniu świadczeń osobistych i rzeczowych określonych w art. 22.

2. Ograniczenia, o których mowa w art. 20, w stosunku do osób zatrudnionych u pracodawcy, wobec którego został wydany nakaz prowadzenia działalności gospodarczej określonego rodzaju, mogą polegać na:

  1)   zmianie systemu, wymiaru i rozkładu czasu pracy, w tym wydłużeniu okresu rozliczeniowego do dwunastu miesięcy, na zasadach określonych w Kodeksie pracy,

  2)   obowiązku pracy w niedziele, święta i dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w pięciodniowym tygodniu pracy, w tym wydłużeniu okresu rozliczeniowego do dwunastu miesięcy, na zasadach określonych w Kodeksie pracy,

  3)   powierzeniu pracownikowi wykonywania pracy innego rodzaju niż wynikający z nawiązanego stosunku pracy; w takim przypadku pracownik zachowuje prawo do dotychczasowego wynagrodzenia, obliczonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego.

3. Ograniczenia, o których mowa w ust. 2, nie mogą być stosowane wobec pracowników młodocianych, osób niepełnosprawnych oraz kobiet w ciąży i karmiących.

Art. 22. 1. Jeżeli siły i środki, którymi dysponuje wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta lub wojewoda albo pełnomocnik, są niewystarczające, można wprowadzić obowiązek świadczeń osobistych i rzeczowych polegających na:

  1)   udzielaniu pierwszej pomocy osobom, które uległy nieszczęśliwym wypadkom,

  2)   czynnym udziale w działaniu ratowniczym lub wykonywaniu innych zadań wyznaczonych przez kierującego akcją ratowniczą,

  3)   wykonywaniu określonych prac,

  4)   oddaniu do używania posiadanych nieruchomości lub rzeczy ruchomych,

  5)   udostępnieniu pomieszczeń osobom ewakuowanym,

  6)   użytkowaniu nieruchomości w określony sposób lub w określonym zakresie,

  7)   przyjęciu na przechowanie i pilnowaniu mienia osób poszkodowanych lub ewakuowanych,

  8)   zabezpieczeniu zagrożonych zwierząt, a w szczególności dostarczaniu paszy i schronienia,

  9)   zabezpieczeniu zagrożonych roślin lub nasion,

  10)  pełnieniu wart,

  11)  zabezpieczeniu własnych źródeł wody pitnej i środków spożywczych przed ich zanieczyszczeniem, skażeniem lub zakażeniem, a także udostępnianiu ich dla potrzeb osób ewakuowanych lub poszkodowanych, w sposób wskazany przez organ nakładający świadczenie,

  1. zabezpieczeniu zagrożonych dóbr kultury.

2. Od obowiązku świadczeń osobistych zwolnione są: (katalog zwolnień)

  1)   osoby do 16 roku życia i powyżej 60 roku życia - w zakresie świadczeń wymienionych w ust. 1 pkt 2, 3, 6 i 10,

  2)   osoby chore, niepełnosprawne, kobiety w ciąży i kobiety karmiące - w zakresie świadczeń wymienionych w ust. 1 pkt 1-3, 6, 8 i 10,

  3)   osoby sprawujące opiekę nad dziećmi do lat 8, nad chorymi lub osobami niepełnosprawnymi - w zakresie świadczeń wymienionych w ust. 1 pkt 1-3, 6 i 10.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, wojewoda albo pełnomocnik może odstąpić od nałożenia lub zwolnić od obowiązków, o których mowa w ust. 1, również inne osoby i podmioty, ze względu na interes publiczny albo wyjątkowo ważny interes danej osoby lub podmiotu.

Artykuł ten wprowadza świadczenia osobiste i rzeczowe- ciężary publiczne , czyli obowiązki nakładane na obywatela w związku z wykonywaniem zadań publicznych. Dotyczą one świadczeń niepieniężnych

Świadczenia osobiste związane są z wykonywaniem zadania , natomiast świadczenia rzeczowe -np. udostępnianie nieruchomości lub rzeczy ruchomej.

Art. 23. 1. Niezbędne ograniczenia wolności i praw człowieka i obywatela, o których mowa w art. 21 i art. 22, w granicach dopuszczonych w rozporządzeniu Rady Ministrów o wprowadzeniu stanu klęski żywiołowej wprowadza, odpowiednio w zakresie kompetencji wynikających z art. 8:

  1)   wójt (burmistrz, prezydent miasta) albo pełnomocnik, o którym mowa w art. 9 ust. 5 - w drodze zarządzenia albo decyzji,

  2)   starosta albo pełnomocnik, o którym mowa w art. 10 ust. 5 - w drodze zarządzenia albo decyzji,

  3)   wojewoda albo pełnomocnik, o którym mowa w art. 11 ust. 4 - w drodze rozporządzenia albo decyzji.

2. Rozporządzenia wojewody lub pełnomocnika i zarządzenia, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, podlegają ogłoszeniu przez rozplakatowanie obwieszczeń w miejscach publicznych lub w inny sposób miejscowo przyjęty, a także przez ogłoszenie w lokalnej prasie.

3. W rozporządzeniu wojewody lub pełnomocnika, zarządzeniu lub decyzji należy podać:

  1)   podstawę prawną,

  2)   określenie zakresu i rodzaju ograniczeń,

  3)   określenie obowiązanych podmiotów,

  4)   miejsce, dzień i godzinę osobistego stawiennictwa lub realizacji innych ograniczeń,

  5)   czas trwania ograniczeń,

  6)   pouczenie o odpowiedzialności karnej lub innych skutkach prawnych naruszenia rozporządzenia, zarządzenia lub decyzji.

4. Do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z zastrzeżeniem że:

  1)   podlegają one natychmiastowemu wykonaniu z chwilą ich doręczenia lub ogłoszenia,

  2)   mogą one być w nagłych wypadkach wydawane ustnie, a następnie niezwłocznie potwierdzane na piśmie,

  3)   odwołanie od nich wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia lub potwierdzenia na piśmie decyzji wydanej ustnie,

  4)   wniesione odwołania podlegają przekazaniu organowi odwoławczemu w terminie 3 dni, a rozpatrzeniu - w terminie 7 dni od dnia doręczenia mu odwołania,

  5)   organem wyższego stopnia w sprawach decyzji wydanych przez starostę i wójta (burmistrza, prezydenta miasta) jest wojewoda.

5. Wojewoda może uchylić w całości lub w części zarządzenie lub decyzję wójta (burmistrza, prezydenta miasta), starosty albo pełnomocników, o których mowa w art. 9 ust. 5 i art. 10 ust. 5.

6. Minister właściwy do spraw administracji publicznej może uchylić w całości lub w części rozporządzenie lub decyzję wojewody albo pełnomocnika, o którym mowa w art. 11 ust. 4.

Art. 24. 1. W celu usprawnienia przemieszczania się środków transportowych niezbędnych dla prowadzenia działań ratowniczych mogą być wprowadzone ograniczenia w transporcie drogowym, kolejowym i lotniczym oraz w ruchu jednostek pływających na śródlądowych drogach wodnych, morskich wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym.

2. Minister właściwy do spraw transportu w zakresie transportu drogowego, kolejowego, lotniczego i ruchu jednostek pływających na śródlądowych drogach wodnych, a minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w zakresie ruchu na morskich wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i Ministrem Obrony Narodowej, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić ograniczenia, o których mowa w ust. 1, oraz określić zakres tych ograniczeń z uwzględnieniem konieczności zapewnienia warunków pozwalających na sprawne zapobieganie lub zwalczanie skutków klęski żywiołowej przy jednoczesnym zminimalizowaniu uciążliwości wynikłych dla innych użytkowników z wprowadzonych ograniczeń.

Art. 25. 1. Dla zapewnienia łączności na potrzeby działań ratowniczych mogą być wprowadzone ograniczenia w wykonywaniu pocztowych usług o charakterze powszechnym lub usług kurierskich.

2. Ograniczenia w pracy urządzeń radiowych nadawczych lub nadawczo-odbiorczych oraz w wykonywaniu usług telekomunikacyjnych określają odrębne przepisy.

3. Minister właściwy do spraw łączności może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić ograniczenia, o których mowa w ust. 1, oraz określić zakres tych ograniczeń z uwzględnieniem konieczności zapewnienia warunków pozwalających na sprawne zapobieganie lub zwalczanie skutków klęski żywiołowej przy jednoczesnym zminimalizowaniu uciążliwości wynikłych dla osób i podmiotów korzystających z pocztowych usług o charakterze powszechnym lub usług kurierskich.

Art. 26. Redaktorzy naczelni dzienników oraz nadawcy programów radiowych i telewizyjnych są obowiązani, na żądanie ministra, o którym mowa w art. 8 pkt 4, wojewodów, starostów, wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) albo pełnomocników do nieodpłatnego, niezwłocznego publikowania lub zamieszczania komunikatów tych organów związanych z działaniami w celu zapobieżenia skutkom klęski żywiołowej lub ich usunięcia.

Konstytucja o stanie klęski żywiołowej art.232

Art. 232.

W celu zapobieżenia skutkom katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich usunięcia Rada Ministrów może wprowadzić na czas oznaczony, nie dłuższy niż 30 dni, stan klęski żywiołowej na części albo na całym terytorium państwa. Przedłużenie tego stanu może nastąpić za zgodą Sejmu.

PRAWA I WOLNOŚCI CZLOWIEKA I OBYWATELA W STANACH NADZWYCZAJNYCH - Konstytucja

Art. 233.

  1. Ustawa określająca zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela w czasie stanu wojennego i wyjątkowego nie może ograniczać wolności i praw określonych w art. 30 (godność człowieka), art. 34 i art. 36 (obywatelstwo), art. 38 (ochrona życia), art. 39, art. 40 i art. 41 ust. 4 (humanitarne traktowanie), art. 42 (ponoszenie odpowiedzialności karnej), art. 45 (dostęp do sądu), art. 47 (dobra osobiste), art. 53 (sumienie i religia), art. 63 (petycje) oraz art. 48 i art. 72 (rodzina i dziecko).

  2. Niedopuszczalne jest ograniczenie wolności i praw człowieka i obywatela wyłącznie z powodu rasy, płci, języka, wyznania lub jego braku, pochodzenia społecznego, urodzenia oraz majątku.

  3. Ustawa określająca zakres ograniczeń wolności i praw człowieka i obywatela w stanie klęski żywiołowej może ograniczać wolności i prawa określone w art. 22 (wolność działalności gospodarczej), art. 41 ust. 1, 3 i 5 (wolność osobista), art. 50 (nienaruszalność mieszkania), art. 52 ust. 1 (wolność poruszania się i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), art. 59 ust. 3 (prawo do strajku), art. 64 (prawo własności), art. 65 ust. 1 (wolność pracy), art. 66 ust. 1 (prawo do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy) oraz art. 66 ust. 2 (prawo do wypoczynku).

ROZPORZĄDZENIA Z MOCĄ USTAWY- Konstytucja

Art. 234.

  1. Jeżeli w czasie stanu wojennego Sejm nie może zebrać się na posiedzenie, Prezydent Rzeczypospolitej na wniosek Rady Ministrów wydaje rozporządzenia z mocą ustawy w zakresie i w granicach określonych w art. 228 ust. 3-5. Rozporządzenia te podlegają zatwierdzeniu przez Sejm na najbliższym posiedzeniu.

  2. Rozporządzenia, o których mowa w ust. 1, mają charakter źródeł powszechnie obowiązującego prawa.

WYKŁAD II - 05.10.2008

REGLAMENTACJA DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

Ustawa z dnia 2.07.2004 o swobodzie działalności gospodarczej

REGLAMENTACJA-prowadzi do osiągania przez państwo określonych celów w sferze ekonomicznej - myśl prof. Leońskiego

REGLAMENTACJA- ograniczenie swobody za pomocą środków prawnych takich jak koncesje , licencje , pozwolenia . Ograniczenie to powoduje ingerencje organu administracyjnego w sferze praw podmiotowych , podmiotów prowadzących działalność gospodarcza - prof. Waligórskiego

Art. 1.

Ustawa reguluje podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej

na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów administracji

publicznej w tym zakresie.

Art. 2. ( pojęcie , zakres przedmiotowy)

Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa,

usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż,

a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Art. 3.( wyłączenie stosowania ustawy )

Przepisów ustawy nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie

upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa

i rybactwa śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży

posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych

z pobytem turystów.

Art. 4.( zakres podmiotowy)

1. Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka

organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje

zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

2. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej

przez nich działalności gospodarczej.

{ czy małoletni , częściowo ubezwłasnowolniony może być przedsiębiorcą???

Tak ale decyzje podejmowane są za zgodą PRZEDSTAWICIELA USTAWOWEGO

ZASADY

Art. 6. zasada wolności gospodarczej

1. Podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne

dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych

przepisami prawa.

2. Organ administracji publicznej nie może żądać ani uzależnić swojej decyzji w

sprawie podjęcia, wykonywania lub zakończenia działalności gospodarczej

przez zainteresowaną osobę od spełnienia przez nią dodatkowych warunków, w szczególności przedłożenia dokumentów lub ujawnienia danych, nieprzewidzianych przepisami prawa.

W ujęciu podmiotowym rozumiana działalność gospodarcza rozumiana jest jako wolność gospodarcza dająca kwalifikacje do prowadzenia działalności ????????

W ujęciu przedmiotowym to swoboda podejmowania działań w granicach prawa.

Art. 7 zasada udzielania pomocy publicznej z poszanowaniem zasad równości i konkurencji

Państwo udziela przedsiębiorcom pomocy publicznej na zasadach i w formach określonych w odrębnych przepisach, z poszanowaniem zasad równości i konkurencji.

Art. 8.

1. Organy administracji publicznej wspierają rozwój przedsiębiorczości, tworząc

korzystne warunki do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej,

w szczególności wspierają mikroprzedsiębiorców oraz małych i średnich przedsiębiorców.

2. Organy administracji publicznej, które wdrażają programy pomocowe w rozumieniu

przepisów o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej,

przekazują drogą elektroniczną informacje o warunkach i formach pomocy

udzielanej przedsiębiorcom do Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości,

która je gromadzi i udostępnia na stronie internetowej

3. Informacje, o których mowa w ust. 2, przekazywane są w terminie 30 dni od dnia

ustanowienia programu pomocowego, nie później niż na 14 dni przed wyznaczonym

terminem składania wniosków o udzielenie pomocy.

Art. 9.zasada poszanowania

Wykonując swoje zadania, w szczególności w zakresie nadzoru i kontroli, organy

administracji publicznej działają wyłącznie na podstawie i w granicach prawa,

z poszanowaniem uzasadnionych interesów przedsiębiorcy

Art. 10.

1. Przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej

lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji

co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika

obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz

składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej

sprawie.

2. Wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego

lub zdarzeń przyszłych.

3. Przedsiębiorca we wniosku o wydanie interpretacji jest obowiązany przedstawić

stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w

sprawie.

4. Wniosek o wydanie interpretacji zawiera również:

1) firmę przedsiębiorcy;

2) oznaczenie siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania i adresu przedsiębiorcy;

3) numer identyfikacji podatkowej (NIP);

4)numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowy

albo w Ewidencji Działalności Gospodarczej;

5) adres do korespondencji w przypadku, gdy jest on inny niż adres siedziby

albo adres zamieszkania przedsiębiorcy.

5. Udzielenie interpretacji następuje w drodze decyzji, od której przysługuje

odwołanie. Interpretacja zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska w

sprawie wraz z uzasadnieniem prawnym oraz pouczeniem o prawie wniesienia

środka zaskarżenia.

6. Wniosek o wydanie interpretacji podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą

należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. W razie nieuiszczenia

opłaty w terminie wniosek pozostawia się bez rozpatrzenia.

7. W przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji odrębnych

stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od

każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub

zdarzenia przyszłego.

8. Opłata, o której mowa w ust. 6 i 7, stanowi odpowiednio dochód budżetu

państwa, Narodowego Funduszu Zdrowia albo jednostki samorządu terytorialnego.

9. Opłatę od wniosku, o którym mowa w ust. 1, uiszcza się na rachunek organu

administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej, właściwych

do wydania interpretacji albo, jeżeli istnieje taka możliwość, gotówką

w kasie tego organu lub jednostki.

Art. 10a.

1. Interpretację wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie

30 dni od dnia otrzymania przez organ administracji publicznej lub

państwową jednostkę organizacyjną kompletnego i opłaconego wniosku. W

razie niewydania interpretacji w terminie uznaje się, że w dniu następującym

po dniu, w którym upłynął termin wydania interpretacji, została wydana

interpretacja stwierdzająca prawidłowość stanowiska przedsiębiorcy

przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji.

2. Interpretacja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, jednakże przedsiębiorca

nie może być obciążony jakimikolwiek daninami publicznymi, sankcjami

administracyjnymi, finansowymi lub karami w zakresie, w jakim zastosował

się do uzyskanej interpretacji.

3. Interpretacja jest wiążąca dla organów administracji publicznej lub państwowych

jednostek organizacyjnych właściwych dla przedsiębiorcy i może

zostać zmieniona wyłącznie w drodze wznowienia postępowania. Nie zmienia

się interpretacji, w wyniku której nastąpiły nieodwracalne skutki prawne.

4. Zasady i tryb udzielania interpretacji przepisów prawa podatkowego reguluje

ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005

r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.1)).

Art. 11.

1. Organy administracji publicznej są obowiązane do załatwiania spraw

przedsiębiorców bez zbędnej zwłoki.

2. Organy administracji publicznej nie mogą odmówić przyjęcia pism i wniosków

niekompletnych ani żądać jakichkolwiek dokumentów, których konieczność

przedstawienia lub złożenia nie wynika wprost z przepisu prawa.

  1. Terminy i tryb uzupełniania pism i wniosków, o których mowa w ust. 2, oraz terminy załatwiania spraw wynikających z tych pism i wniosków określają odrębne przepisy.

Art. 12.zasada współdziałania

Wykonując swe zadania, organy administracji publicznej współdziałają z organizacjami

pracodawców, organizacjami pracowników, organizacjami przedsiębiorców oraz samorządami zawodowymi i gospodarczymi.

Art. 13 związana z zasadą równości

1. Osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw

członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) -

stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz osoby zagraniczne

z państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie

umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej

państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą

na takich samych zasadach jak obywatele polscy.>

<1a. Przedsiębiorcy z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich

Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron

umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz przedsiębiorcy z

państw, które zawarły ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi

umowy regulujące swobodę świadczenia usług, mogą czasowo świadczyć

usługi na zasadach określonych odpowiednio w przepisach Traktatu

ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2)

albo w przepisach tych umów, bez konieczności uzyskiwania wpisu do rejestru

przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14

2. Obywatele innych państw niż wymienione w ust. 1, którzy:

1) posiadają w Rzeczypospolitej Polskiej:

a) zezwolenie na osiedlenie się,

b) zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich,

c) zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony udzielone w związku

z okolicznością, o której mowa w art. 53 ust. 1 pkt 7, 13, 14 lub 16

ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2006 r.

Nr 234, poz. 1694, z 2007 r. Nr 120, poz. 818 i Nr 165, poz. 1170

oraz z 2008 r. Nr 70, poz. 416),

d) zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony udzielone, przybywającemu

na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub przebywającemu

na tym terytorium w celu połączenia z rodziną, członkowi

rodziny w rozumieniu art. 53 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 13 czerwca

2003 r. o cudzoziemcach, osób, o których mowa w lit. a, b, e i f,

e) status uchodźcy,

f) ochronę uzupełniającą,

g) zgodę na pobyt tolerowany,

h) zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony i pozostają w związku

małżeńskim, zawartym z obywatelem polskim zamieszkałym na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2) korzystają w Rzeczypospolitej Polskiej z ochrony czasowej,

3) posiadają ważną Kartę Polaka,

4) są członkami rodziny, w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 14 lipca

2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie

oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii

Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. Nr 144, poz. 1043 oraz z

2007 r. Nr 120, poz. 818), dołączającymi do obywateli państw, o których

mowa w ust. 1, lub przebywającymi z nimi

- mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej na takich samych zasadach jak obywatele polscy

3. Osoby zagraniczne inne niż wymienione w ust. 1 i 2 mają prawo do podejmowania

i wykonywania działalności gospodarczej wyłącznie w formie spółki: komandytowej,

komandytowo-akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością i akcyjnej,

a także do przystępowania do takich spółek oraz obejmowania bądź nabywania

ich udziałów lub akcji, o ile umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej.

4. Członek rodziny, w rozumieniu art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca

2003 r. o cudzoziemcach, osób zagranicznych, do których odnoszą się umowy

międzynarodowe, o których mowa w ust. 3, posiadający zezwolenie na

zamieszkanie na czas oznaczony, może podejmować i wykonywać działalność

gospodarczą na takich samych zasadach jak te osoby zagraniczne.

5. Członek rodziny, w rozumieniu art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003

r. o cudzoziemcach - posiadający zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony,

udzielone w związku z przybywaniem na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej lub przebywaniem na tym terytorium w celu połączenia z rodziną

- cudzoziemców, którzy posiadają zezwolenie na zamieszkanie na czas

oznaczony i wykonują działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji

działalności gospodarczej dokonanego na zasadzie wzajemności, może

podejmować i wykonywać działalność gospodarczą w takim samym zakresie jak Ci cudzoziemcy

Art. 17.zasada uczciwej konkurencji

Przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą na zasadach uczciwej konkurencji

i poszanowania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów.

Dobre obyczaje -to normy moralne i zwyczajowe stosowane w działalności gospodarczej . zwyczaje panujące w środowisku o których mowa reguluje art. 76 Konstytucji

Art. 76.

Władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. Zakres tej ochrony określa ustawa.

Art. 18.zasada wypełniania obowiązku - szczególne warunki wykonywania działalności

Przedsiębiorca jest obowiązany spełniać określone przepisami prawa warunki wykonywania

działalności gospodarczej, w szczególności dotyczące ochrony przed zagrożeniem życia, zdrowia ludzkiego i moralności publicznej, a także ochrony środowiska

zasada ta jest powiązana z kolejną zasadą zawartą w art. 19

Art. 19.

Jeżeli przepisy szczególne nakładają obowiązek posiadania odpowiednich uprawnień

zawodowych przy wykonywaniu określonego rodzaju działalności gospodarczej,

przedsiębiorca jest obowiązany zapewnić, aby czynności w ramach działalności gospodarczej

były wykonywane bezpośrednio przez osobę legitymującą się posiadaniem

takich uprawnień zawodowych. ( lekarze , pielęgniarki legitymują się wykształceniem wyższym)

Rozdział 2

Zasady podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej

Art. 14.

1. Przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do rejestru

przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo do Ewidencji

Działalności Gospodarczej, zwanej dalej „ewidencją”. Spółka kapitałowa w organizacji

może podjąć działalność gospodarczą przed uzyskaniem wpisu do rejestru

przedsiębiorców.

2. Wpisowi do ewidencji podlegają przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi.

Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorców określają odrębne przepisy.

Art. 14a. ( dodany )

1. Przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie

działalności gospodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.

2. W przypadku wykonywania działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej

zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej jest skuteczne

pod warunkiem jej zawieszenia przez wszystkich wspólników.

3. W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca

nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących

przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

4. W okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przedsiębiorca:

1) ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub

zabezpieczenia źródła przychodów;

2) ma prawo przyjmować należności lub obowiązek regulować zobowiązania,

powstałe przed datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej;

3) ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie;

4) ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach sądowych,

postępowaniach podatkowych i administracyjnych związanych z działalnością

gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem wykonywania

działalności gospodarczej;

5) wykonuje wszelkie obowiązki nakazane przepisami prawa;

6) ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej

przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej;

7) może zostać poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla przedsiębiorców

wykonujących działalność gospodarczą.>

Przed upływem terminu zawieszenia należy złożyć wniosek o ponowne podjęcie takiej działalności , w przeciwnym razie wykreślą przedsiębiorcę z ewidencji.

Art. 15.

Na zasadach określonych w ustawie podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej

może wiązać się dodatkowo z obowiązkiem uzyskania przez przedsiębiorcę

koncesji albo wpisu do rejestru działalności regulowanej, z zastrzeżeniem art.75

Art. 16.

1. Przedsiębiorca wpisany do rejestru przedsiębiorców albo ewidencji jest obowiązany

umieszczać w oświadczeniach pisemnych, skierowanych w zakresie swojej

działalności do oznaczonych osób i organów, numer identyfikacji podatkowej

(NIP) oraz posługiwać się tym numerem w obrocie prawnym i gospodarczym.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie uchybia obowiązkom określonym w

przepisach szczególnych.

3. Identyfikacja przedsiębiorcy w poszczególnych urzędowych rejestrach następuje

na podstawie numeru identyfikacji podatkowej (NIP).

Art. 20.

1. Przedsiębiorca wprowadzający towar do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej jest obowiązany do zamieszczenia na towarze, jego opakowaniu,

etykiecie, instrukcji lub do dostarczenia w inny, zwyczajowo przyjęty

sposób, pisemnych informacji w języku polskim:

1) określających firmę przedsiębiorcy i jego adres;

2) umożliwiających identyfikację towaru.

2. Przepis ust. 1 pkt 2 nie dotyczy towarów, w stosunku do których odrębne

przepisy szczegółowo regulują obowiązki w zakresie oznakowania.

3. Przepis ust. 1 nie dotyczy środków spożywczych w rozumieniu rozporządzenia

(WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28

stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego,

powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności

oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.

Urz. UE L 31 z 01.02.2002, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 463 i nast.).

Art. 21.

Jeżeli przedsiębiorca oferuje towary lub usługi w sprzedaży bezpośredniej lub sprzedaży

na odległość za pośrednictwem środków masowego przekazu, sieci teleinformatycznych

lub druków bezadresowych, jest on obowiązany do podania w ofercie co

najmniej następujących danych:

1) firmy przedsiębiorcy;

2) numeru identyfikacji podatkowej (NIP);

3) siedziby i adresu przedsiębiorcy.

Art. 22.

1. Dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością

gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy

w każdym przypadku, gdy:

1) stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz

2) jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej

płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według

średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski

ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano

transakcji.

2. Przedsiębiorca będący członkiem spółdzielczej kasy oszczędnościowo kredytowej

może realizować obowiązek określony w ust. 1 za pośrednictwem

rachunku w tej spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej.

3. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wykonywania i

pośrednictwa w realizowaniu przekazów pieniężnych w obrocie zagranicznym

stosuje odpowiednio przepisy art. 63g i art. 111 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 29

sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 66 z póz . zmianami)

Rozdział 3

Ewidencja Działalności Gospodarczej

(art. 23-45 wchodzą w życie z dn. 31.03.2009 r. -

(Dz.U. z 2008 r. Nr 141, poz. 888)

Art. 23.

1. Ewidencję prowadzi gmina właściwa dla miejsca zamieszkania przedsiębiorcy,

jako zadanie zlecone z zakresu administracji rządowej. Miejscem zamieszkania

jest miejscowość, w której przebywa przedsiębiorca z zamiarem stałego pobytu.

2. Dla zachowujących miejsce stałego pobytu poza terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej:

1) obywateli polskich,

2) obywateli państw, o których mowa w art. 13 ust. 1,

3) obywateli państw, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła umowy międzynarodowe,

o których mowa w art. 13 ust. 3

- podejmujących działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

właściwość miejscową gminy dla celów ewidencyjnych określa się według

głównego miejsca wykonywania tej działalności na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej.

3. Organem ewidencyjnym jest wójt, burmistrz, prezydent miasta.

4. Ewidencję prowadzi się w systemie informatycznym.

Art. 24.

1. Ewidencja jest jawna.

2. Każdy ma prawo dostępu do danych zawartych w ewidencji i do przeglądania

akt ewidencyjnych przedsiębiorcy wpisanego do ewidencji.

3. Domniemywa się, że dane wpisane do ewidencji są prawdziwe. Jeżeli dane wpisano

do ewidencji niezgodnie ze zgłoszeniem przedsiębiorcy lub bez tego zgłoszenia,

przedsiębiorca ten nie może zasłaniać się wobec osoby trzeciej działającej

w dobrej wierze zarzutem, że dane te nie są prawdziwe, jeżeli zaniedbał wystąpić

niezwłocznie z wnioskiem o sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie

wpisu.- domniemanie prawidłowości

Art. 25.

1. Dla przedsiębiorcy wpisanego do ewidencji prowadzi się akta ewidencyjne

obejmujące w szczególności dokumenty stanowiące podstawę wpisu.

2. Jeżeli przepis szczególny nakazuje zgłoszenie określonych danych organowi

ewidencyjnemu lub wpisanie ich do ewidencji, a dane te nie podlegają według

przepisów ustawy wpisowi do ewidencji, dokumenty zawierające te dane składa

się do akt ewidencyjnych.

Art. 26.

1. Wpis do ewidencji jest dokonywany na wniosek, chyba że przepis szczególny

przewiduje wpis z urzędu.

  1. Wpisem do ewidencji jest również wykreślenie albo zmiana wpisu.

Art. 27.

1. Wniosek o wpis do ewidencji składa się na formularzu zgodnym z określonym

wzorem urzędowym, o którym mowa w art. 43 pkt 1. Składając wniosek, wnioskodawca

uiszcza opłatę.

2. Wniosek o dokonanie wpisu do ewidencji zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy oraz jego numer PESEL, o ile taki posiada;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki posiada;

3) oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu, adres do doręczeń przedsiębiorcy

oraz adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza, a jeżeli

przedsiębiorca wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - adres

głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony;

4) określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej, zgodnie z

Polską Klasyfikacją Działalności (PKD);

5) informacje o istnieniu lub ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej;

6) informacje o umowie spółki cywilnej, jeżeli taka została zawarta;

7) dane stałego pełnomocnika, uprawnionego do prowadzenia spraw przedsiębiorcy,

o ile przedsiębiorca udzielił takiego pełnomocnictwa.

3. Gdy wniosek nie zawiera danych, o których mowa w ust. 2, lub jest nieopłacony,

organ ewidencyjny niezwłocznie wzywa do uzupełnienia wniosku w terminie 7

dni, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.

4. W przypadku gdy przedsiębiorca nie posiada numeru PESEL, składa do akt ewidencyjnych

poświadczoną przez upoważnionego pracownika urzędu gminy kopię

paszportu albo innego dokumentu potwierdzającego jego to?samość i obywatelstwo.

5. Wniosek o wpis do ewidencji może być wysłany listem poleconym. W tym

przypadku własnoręczność podpisu wnioskodawcy powinna być poświadczona

przez notariusza.

<Art. 27a.

1. Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej oraz wznowienie wykonywania

działalności gospodarczej następuje na wniosek przedsiębiorcy

złożony na piśmie właściwemu organowi ewidencyjnemu, a w przypadku

przedsiębiorców podlegających obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru

Sądowego - właściwemu sądowi rejestrowemu.

2. Okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się

od dnia złożenia wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania

działalności gospodarczej i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji

o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej.

3. W stosunku do zobowiązań o charakterze publicznoprawnym zawieszenie

wykonywania działalności gospodarczej wywiera skutki prawne od pierwszego

dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przedsiębiorca

złożył wniosek o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności

gospodarczej do ostatniego dnia miesiąca, w którym przedsiębiorca złożył

wniosek o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej,

chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Art. 27b.

1. Wniosek o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej,

o którym mowa w art. 27a ust. 1, złożony organowi ewidencyjnemu powinien zawierać dane wymienione w art. 27 ust. 2 pkt 1-3, 6 i 7 oraz oświadczenie przedsiębiorcy o niezatrudnianiu pracowników.

2. Wniosek o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej,

o którym mowa w art. 27a ust. 1, złożony organowi ewidencyjnemu,

powinien zawierać dane wymienione w art. 27 ust. 2 pkt 1-3, 6 i 7.

3. Przepisy art. 27 ust. 5 zdanie pierwsze stosuje się odpowiednio.

4. Zgłaszanie informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej

oraz o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej w przypadku

przedsiębiorców podlegających obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru

Sądowego następuje na podstawie przepisów o Krajowym Rejestrze Sądowym

Art. 28.

1. Wniosek o wpis do ewidencji podlega opłacie w wysokości 100 złotych, a jeżeli

wniosek dotyczy zmiany wpisu opłata wynosi 50 złotych. Pobrane opłaty stanowią

dochód budżetu gminy prowadzącej ewidencję.

[2. Wniosek o wykreślenie wpisu jest zwolniony z opłat.]

<2. Wnioski, o których mowa w art. 24 ust. 3 i w art. 27a ust. 1, oraz wniosek o

wykreślenie wpisu z ewidencji są zwolnione z opłat.>

3. Rada gminy może określić niższe stawki opłaty albo wprowadzić zwolnienie od

opłat, uwzględniając w szczególności rodzaj wykonywanej działalności.

Art. 29.

1. Organ ewidencyjny wydaje decyzję o wpisie.

2. Decyzję o wpisie do ewidencji wydaje się niezwłocznie, nie później niż w terminie

3 dni roboczych od dnia wpływu wniosku, z zastrzeżeniem art. 27 ust. 3.

3. Decyzja o wpisie zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy oraz jego numer PESEL, o ile taki posiada;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki posiada;

3) oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu do doręczeń przedsiębiorcy, adres,

pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza, a jeżeli przedsiębiorca

wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - adres głównego

miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony;

4) określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej, zgodnie z

Polską Klasyfikacją Działalności (PKD);

5) pouczenie o skutkach zaniedbania ujawnienia w ewidencji zmian określonych

w art. 139 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania

cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.3)).

4. Decyzja o wpisie zawiera również dane, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5-

15, jeżeli wpis ich dotyczy.

5. Decyzja o wpisie do ewidencji podlega natychmiastowemu wykonaniu, z wyjątkiem

decyzji o wykreśleniu przedsiębiorcy z ewidencji.

Wpis podlega wprowadzeniu do systemu teleinformatycznego

Art. 30.

1. Wpisowi do ewidencji podlegają:

1) firma przedsiębiorcy;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP);

3) oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu do doręczeń przedsiębiorcy, adres,

pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza, a jeżeli przedsiębiorca

wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - adres głównego

miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony;

4) określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej, zgodnie z

Polską Klasyfikacją Działalności (PKD);

5) informacje o istnieniu lub ustaniu małżeńskiej wspólności majątkowej;

6) informacje o ograniczeniu lub utracie zdolności do czynności prawnych;

7) informacje o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu, o ogłoszeniu

upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, zmianie postanowienia

o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu na postanowienie

o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika,

umorzeniu i zakończeniu tego postępowania

7a) informacje o zawieszeniu oraz wznowieniu wykonywania działalności

gospodarczej;>

8) informacje o wszczęciu postępowania naprawczego;

9) informacje o udzieleniu, zmianie i cofnięciu koncesji;

10) informacje o stwierdzeniu wygaśnięcia koncesji, jeżeli przepisy ustaw odrębnych

przewidują wydanie takiej decyzji;

11) informacje o wpisie do rejestru działalności regulowanej oraz o wykreśleniu

z rejestru;

12) informacje o uzyskaniu zezwolenia lub licencji i ich cofnięciu;

13) informacje o umowie spółki cywilnej, jeżeli taka została zawarta;

14) dane stałego pełnomocnika, uprawnionego do prowadzenia spraw przedsiębiorcy,

o ile przedsiębiorca udzielił takiego pełnomocnictwa;

15) informacja o ustanowieniu kuratora

2.Dane, o których mowa w ust. 1 pkt 6, 7, 9-12 i 15, podlegają wpisowi z urzędu

Art. 31.

1. Wpis do ewidencji polega na wprowadzeniu do systemu informatycznego danych

zawartych w decyzji niezwłocznie po jej wydaniu. Wpis jest dokonany z

chwilą zamieszczenia danych w ewidencji.

2. W przypadku wydania decyzji o wykreśleniu przedsiębiorcy z ewidencji, wpis

następuje w chwili, gdy decyzja stanie się ostateczna.

<Art. 31a.

1. Wpis do ewidencji informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej

polega na wprowadzeniu do systemu informatycznego danych

zawartych w informacji, o której mowa w art. 27b ust. 1. Wpis jest dokonany

z chwilą zamieszczenia danych w ewidencji.

2. Wpis do ewidencji informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej

następuje przez wykreślenie z systemu informatycznego informacji

o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej. Wpis jest dokonany

z chwilą wykreślenia danych z ewidencji.>

Art. 32.taksatywnie wymienia 3 przesłanki odmowy wpisu

Organ ewidencyjny wydaje decyzję o odmowie wpisu, gdy:

1) wniosek dotyczy działalności nieobjętej przepisami ustawy;

2) wniosek został złożony przez osobę nieuprawnioną;

3) prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania określonej we wniosku działalności

gospodarczej przez przedsiębiorcę.

Art. 33.

1. Przedsiębiorca jest obowiązany złożyć wniosek o:

1) zmianę wpisu - w terminie 7 dni od dnia zmiany danych, o których mowa w

art. 27 ust. 2, powstałej po dniu dokonania wpisu do ewidencji;

2) wykreślenie - w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania

działalności gospodarczej.

2. Do wniosku w sprawie zmian i wykreślenia stosuje się odpowiednio przepisy art.27

3. Zmiana miejsca zamieszkania przedsiębiorcy podlega wpisowi przez organ ewidencyjny,

który był właściwy przed zmianą. Po dokonaniu zmiany wpisu organ

ewidencyjny przekazuje niezwłocznie decyzję o wpisie do organu właściwego

ze względu na nowe miejsce zamieszkania wraz z aktami ewidencyjnymi.

4. Przepisy ust. 3 stosuje się odpowiednio do zmiany głównego miejsca wykonywania

działalności gospodarczej w przypadku osób, o których mowa w art. 23

ust. 2.

Art. 34.

Sąd rejonowy - sąd gospodarczy przesyła niezwłocznie właściwemu organowi ewidencyjnemu

odpis postanowienia o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia

układu, o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, zmianie

postanowienia o ogłoszeniu upadłości z możliwością zawarcia układu na postanowienie

o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, umorzeniu

postępowania upadłościowego oraz o zakończeniu postępowania upadłościowego.

Art. 35.

1. Organ koncesyjny przesyła niezwłocznie właściwemu organowi ewidencyjnemu

odpis ostatecznej decyzji o udzieleniu, zmianie i cofnięciu koncesji, a także decyzję

o stwierdzeniu wygaśnięcia koncesji, jeżeli przepis szczególny przewiduje

wydanie takiej decyzji.

2. Przepisy ust. 1 stosuje się odpowiednio do zezwoleń i licencji, o których mowa

w art. 75.

Art. 36.

Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej, po dokonaniu wpisu oraz po

wydaniu decyzji o wykreśleniu wpisu przedsiębiorcy, przesyła właściwemu organowi

ewidencyjnemu zaświadczenie o dokonaniu wpisu lub decyzję o wykreśleniu.

Art. 37.!!!!

1. Dane zawarte w ewidencji nie mogą być z niej usunięte, chyba że ustawa stanowi

inaczej.

2. Wpis do ewidencji podlega wykreśleniu z urzędu w przypadku:

1) gdy prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania określonej we wpisie

działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę;

2) wpisania do rejestru przedsiębiorców spółki handlowej powstałej z przekształcenia

spółki cywilnej, w zakresie działalności wpisanej do rejestru

przedsiębiorców; ( PRZEKSZTAŁCENIE FORM PRAWNYCH )

3) stwierdzenia trwałego zaprzestania wykonywania przez przedsiębiorcę działalności

gospodarczej;

<4) niezłożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania

działalności gospodarczej przed upływem okresu 24 miesięcy od dnia

złożenia wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności

gospodarczej.>

<2a. Warunkiem wykreślenia wpisu do ewidencji w przypadku, o którym mowa

w ust. 2 pkt 4, jest uprzednie pisemne wezwanie i wyznaczenie dodatkowego

30 DNIOWEGO terminu na złożenie wniosku o wpis informacji o

wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej.>

3. Wpis do ewidencji podlega wykreśleniu, także w przypadku gdy organ ewidencyjny

dokonał go z naruszeniem prawa. W tym przypadku stosuje się odpowiednio

przepisy o postępowaniu administracyjnym dotyczące wznowienia postępowania

albo stwierdzenia nieważności decyzji.

4. Wykreślenie w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, następuje z chwilą

otrzymania przez organ ewidencyjny informacji o wpisaniu przedsiębiorcy do

rejestru przedsiębiorców, przekazanej przez Centralną Informację Krajowego

Rejestru Sądowego, na podstawie przepisów o Krajowym Rejestrze Sądowym.

Art. 38.

1. Organ ewidencyjny może wykreślić z urzędu wpis zawierający dane niezgodne z

rzeczywistym stanem rzeczy, po uprzednim wezwaniu przedsiębiorcy do złożenia

oświadczenia w terminie 7 dni.

2. Organ ewidencyjny z urzędu sprostuje wpis zawierający oczywiste błędy lub

niezgodności z treścią decyzji.

Art. 39.

1. Organ ewidencyjny jest obowiązany do przekazania, w tym drogą elektroniczną,

w terminie 7 dni od dnia wydania decyzji, informacji o wykreśleniu

przedsiębiorcy z ewidencji właściwemu ze względu na ostatnie miejsce zamieszkania

przedsiębiorcy - urzędowi statystycznemu i naczelnikowi urzędu

skarbowego oraz oddziałowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych właściwemu

ze względu na miejsce wykonywania działalności gospodarczej.

2. Do informacji o zawieszeniu albo wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej

ust. 1 stosuje się odpowiednio.

3.Informacja zawiera dane, o których mowa w art. 27 ust. 2 pkt 1-3.>

Art. 40.

1. Wniosek o wpis do ewidencji może być złożony w formie elektronicznej. Wniosek

składany w formie elektronicznej powinien zawierać dane w ustalonym formacie

elektronicznym, zawarte we wzorze urzędowym, o którym mowa w art. 43 pkt 1, oraz powinien być opatrzony bezpiecznym podpisem elektronicznym

znakowanym czasem, weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego

certyfikatu, przy zachowaniu zasad przewidzianych w przepisach o podpisie

elektronicznym.

2. W sposób określony w ust. 1 może być wniesiony również wniosek, o którym

mowa w art. 44.

3. Minister właściwy do spraw informatyzacji po zasięgnięciu opinii ministra właściwego

do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe wymagania dla systemu teleinformatycznego,

2) warunki, jakim powinny odpowiadać elektroniczne nośniki informatyczne

oraz środki komunikacji elektronicznej, na których wnioski mogą być wnoszone,

3) tryb odtwarzania danych zawartych we wnioskach oraz sposób ich przechowywania

i zabezpieczania uwzględniając potrzebę zapewnienia integralności danych zawartych we wniosku, a także możliwości automatycznego przenoszenia ich do ewidencji

Art. 41.

1. Tworzy się Centralną Informację o Działalności Gospodarczej, zwaną dalej

„Centralną Informacją”, z oddziałami przy organach ewidencyjnych.

2. Centralną Informację prowadzi minister właściwy do spraw gospodarki.

3. Zadaniem Centralnej Informacji jest:

1) prowadzenie zbioru informacji o danych zawartych w ewidencji;

2) udzielanie z ewidencji informacji o wpisie;

3) wydawanie zaświadczeń o treści wpisów w ewidencji.

Art. 42.

1. Każdy ma prawo otrzymać zaświadczenie o treści wpisu w ewidencji lub informację

o wpisie.

2. Zaświadczenia wydają oraz udzielają pisemnych informacji oddziały, o których

mowa w art. 41 ust. 1.

3. Wydanie zaświadczenia oraz udzielenie pisemnej informacji podlega opłacie.

4. Opłata, o której mowa w ust. 3, stanowi dochód budżetu państwa.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym

do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość

opłaty, o której mowa w ust. 3, biorąc pod uwagę uzasadnione koszty wydawania

zaświadczeń i udzielania pisemnych informacji

.

Art. 43.

Minister właściwy do spraw gospodarki po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw informatyzacji określi, w drodze rozporządzenia:

1) wzór urzędowy, sposób i miejsce udostępniania formularzy wniosków o

wpis do ewidencji, uwzględniając warunki powszechnej dostępności formularzy

oraz uwzględniając prowadzenie ewidencji w systemie informatycznym;

2) szczegółową treść wpisów, uwzględniając treść wniosku i zakres wpisów

dokonywanych z urzędu;

3) organizację oraz szczegółowy sposób prowadzenia Centralnej Informacji

oraz ewidencji, uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawnego obiegu informacji

oraz zakres danych objętych wpisem do ewidencji;

4) tryb przekazywania przez organy ewidencyjne danych ewidencyjnych do

Centralnej Informacji, uwzględniając sposób wykorzystania systemów teleinformatycznych;

5) tryb wydawania zaświadczeń o treści wpisów i udzielania pisemnych informacji

o wpisie przez oddziały, o których mowa w art. 41 ust. 1, uwzględniając

jawność i powszechny dostęp do danych zawartych w ewidencji.

Art. 44.

Przedsiębiorca podejmujący działalność wraz z wnioskiem o wpis do rejestru przedsiębiorców

albo do ewidencji może złożyć wniosek zawierający żądanie:

1) wpisu do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej

(REGON);

2) zgłoszenia identyfikacyjnego albo aktualizacyjnego, o którym mowa w

przepisach o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników;

3) zgłoszenia płatnika składek lub zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych lub

ich zmiany w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

Art. 45.

1. Wniosek, o którym mowa w art. 44, organ prowadzący rejestr przedsiębiorców

albo organ ewidencyjny przesyła, w tym za pośrednictwem systemu teleinformatycznego,

niezwłocznie po dokonaniu wpisu, do właściwych organów urzędowych

rejestrów wraz z odpisem postanowienia o dokonaniu wpisu do rejestru

przedsiębiorców albo decyzją o wpisie do ewidencji.

2. Ilekroć przepis szczególny nakazuje przedsiębiorcy złożenie dodatkowych dokumentów

do wniosku, o którym mowa w art. 44, organ prowadzący rejestr

przedsiębiorców lub organ ewidencyjny przesyła złożone przez przedsiębiorcę

dokumenty wraz z wnioskiem.

3. Na wniosek przedsiębiorcy upoważniony pracownik urzędu gminy poświadcza

zgodność przedstawionych odpisów tych dokumentów lub sporządza taki odpis.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, sposób przekazywania wniosków i dokumentów do właściwych organów, uwzględniając

możliwość elektronicznego przetwarzania danych oraz zawartość danych

Rozdział 4

Koncesje oraz regulowana działalność gospodarcza

KONCESJA- Akt administracyjny, decyzja administracyjna ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie reguluje w pełni koncesji. Koncesja to dobra , wartości które są ważnym przedmiotem ze strony przedsiębiorców. Pojęcie nie jest definiowane.

SĄD NAJWYŻSZY- koncesja jest publiczno prawnym uprawnieniem podmiotowym przyznanym decyzją właściwego organu. Ma charakter kształtujący - ma nadawać uprawnienia

W koncesji państwo rezygnuje z części swojego monopolu. Wprowadza się koncesje do dziedzin o szczególnym znaczeniu. Np. ze względu na interes publiczny , czy bezpieczeństwo obywateli.

Art. 46.!

1. Uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie:

1) poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze

złóż, bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów

w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych;

2) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz

wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;

3) wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji i obrotu

paliwami i energią;

4) ochrony osób i mienia;

5) rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych;

6) przewozów lotniczych.

2. Szczegółowy zakres i warunki wykonywania działalności gospodarczej podlegającej

koncesjonowaniu określają przepisy odrębnych ustaw.

3. Wprowadzenie innych koncesji w dziedzinach działalności gospodarczej mających

szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli

albo inny ważny interes publiczny jest dopuszczalne tylko w przypadku, gdy

działalność ta nie może być wykonywana jako wolna lub po uzyskaniu wpisu do

rejestru działalności regulowanej albo zezwolenia oraz wymaga zmiany niniejszej

ustawy.

Koncesje przyznają NACZELNE ORGANY ADMINISTRACJI.

Art. 47.

1. Jeżeli przepisy odrębnych ustaw nie stanowią inaczej, udzielenie, odmowa

udzielenia, zmiana i cofnięcie koncesji lub ograniczenie jej zakresu należy do

ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności gospodarczej wymagającej

uzyskania koncesji.

2. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana i cofnięcie koncesji lub ograniczenie jej

zakresu w stosunku do wniosku następuje w drodze decyzji.

3. Koncesji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 5 lat i nie dłuższy niż 50

lat, chyba że przedsiębiorca wnioskuje o udzielenie koncesji na czas krótszy.

Art. 48.

1. Organ koncesyjny może określić w koncesji, w granicach przepisów odrębnych

ustaw, szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją.

2. Organ koncesyjny jest obowiązany przekazać każdemu zainteresowanemu

przedsiębiorcy szczegółową informację o warunkach, o których mowa w ust. 1,

niezwłocznie po wszczęciu postępowania w sprawie udzielenia koncesji.

Art. 49.

1. Wniosek o udzielenie lub o zmianę koncesji zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania

i adresu oraz adresu głównego miejsca wykonywania działalności

gospodarczej;

2) numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji oraz numer identyfikacji

podatkowej (NIP);

3) określenie rodzaju i zakresu wykonywania działalności gospodarczej, na

którą ma być udzielona koncesja.

2. We wniosku, o którym mowa w ust. 1, należy podać także informacje oraz dołączyć

dokumenty określone w przepisach regulujących działalność gospodarczą

wymagającą uzyskania koncesji.

Art. 50.

Przed podjęciem decyzji w sprawie udzielenia koncesji lub jej zmiany organ koncesyjny

może:

1) wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia, w wyznaczonym terminie, brakującej

dokumentacji poświadczającej, że spełnia on warunki określone przepisami

prawa, wymagane do wykonywania określonej działalności gospodarczej,

pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia;

2) dokonać sprawdzenia faktów podanych we wniosku o udzielenie koncesji w

celu stwierdzenia, czy przedsiębiorca spełnia warunki wykonywania działalności

gospodarczej objętej koncesją oraz czy daje rękojmię prawidłowego

wykonywania działalności objętej koncesją.

Art. 51.

1. W przypadku gdy organ koncesyjny przewiduje udzielenie ograniczonej liczby

koncesji, fakt ten ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej

„Monitor Polski”.

2. Ogłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) określenie przedmiotu i zakresu działalności gospodarczej, na którą ma być

udzielona koncesja;

2) liczbę koncesji;

3) szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej, na którą ma

być udzielona koncesja, o ile organ koncesyjny, w granicach przepisów odrębnych

ustaw, przewiduje ich określenie;

4) termin i miejsce składania wniosków o udzielenie koncesji;

5) wymagane dokumenty i informacje dodatkowe;

6) czas, na jaki może być udzielona koncesja.

3. Przepisu art. 60 nie stosuje się.

Art. 52.

1. Jeżeli liczba przedsiębiorców, spełniających warunki do udzielenia koncesji i dających

rękojmię prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją, jest

większa niż liczba koncesji przewidzianych do udzielenia, organ koncesyjny zarządza

przetarg, którego przedmiotem jest udzielenie koncesji.

2. W postępowaniu o udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych

i telewizyjnych organ koncesyjny zarządza przetarg, o którym mowa w

ust. 1, jeżeli w wyniku dokonania oceny wniosków w trybie art. 36 ustawy z

dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz.

2531, z późn. zm.4)) liczba przedsiębiorców pozostaje większa niż liczba koncesji.

Art. 53.

1. Organ koncesyjny ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej

„Monitor Polski” o konieczności przeprowadzenia przetargu wśród przedsiębiorców,

o których mowa w art. 52 ust. 1.

2. W ogłoszeniu organ koncesyjny określa również:

1) minimalną opłatę, za którą może być udzielona koncesja - nie niższą niż

opłata skarbowa albo inna opłata o charakterze publicznoprawnym, przewidziana

w odrębnych przepisach za udzielenie koncesji;

2) miejsce i termin składania ofert;

3) szczegółowe warunki, jakie powinna spełniać oferta;

4) wysokość, formę i termin wniesienia wadium;

5) termin rozstrzygnięcia przetargu.

3. Przetarg przeprowadza właściwy organ koncesyjny.

4. Ofertę sporządzoną w języku polskim składa się w terminie, miejscu i formie

określonych stosownie do ust. 1 i 2, w zapieczętowanych kopertach.

5. Oferta zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania

i adresu oraz adresu głównego miejsca wykonywania działalności

gospodarczej;

2) deklarowaną wysokość opłaty za udzielenie koncesji.

6. Oferty złożone nie podlegają wycofaniu.

Art. 54.

1. Organ koncesyjny dokonuje wyboru ofert w liczbie zgodnej z liczbą koncesji, o

której mowa w art. 51 ust. 2 pkt 2, kierując się wysokością zadeklarowanych

opłat za udzielenie koncesji.

2. W przypadku gdy kilku przedsiębiorców zadeklarowało opłatę w takiej samej

wysokości, organ koncesyjny wzywa tych przedsiębiorców do ponownego zadeklarowania

wysokości opłaty i wybiera ofertę przedsiębiorcy, który zadeklarował

wyższą opłatę.

3. Organ koncesyjny przekazuje przedsiębiorcom, którzy złożyli oferty, pisemną

informację o wyniku przetargu, niezwłocznie po jego rozstrzygnięciu, oraz:

1) zwraca wadium przedsiębiorcom, których oferty nie zostały wybrane;

2) zalicza wadium na poczet opłaty przedsiębiorcom, których oferty zostały

wybrane.

4. Organ koncesyjny udziela koncesji przedsiębiorcom, których oferty zostały wybrane.

Art. 55.

1. Przedsiębiorca przekazujący podczas postępowania o udzielenie koncesji informacje

stanowiące tajemnice przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu

nieuczciwej konkurencji może zgłosić wniosek, aby informacjom tym

była nadana klauzula poufności.

2. Informacjom nadaje się klauzulę poufności, pod warunkiem, że przedsiębiorca:

1) przekazując informacje, uzasadni swoje żądanie;

2) z przekazanych informacji sporządzi streszczenie, które może zostać udostępnione

innym uczestnikom postępowania.

3. Informacje, którym nadano klauzulę poufności, nie mogą być udostępniane innym

uczestnikom postępowania bez zgody przedsiębiorcy przekazującego informacje.

Art. 56. KONCESJA-decyzja uznaniowa , uznanie wynika z ustawy

1. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres

w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji:

1) gdy przedsiębiorca nie spełnia warunków wykonywania działalności gospodarczej

objętej koncesją określonych w ustawie lub warunków podanych do

wiadomości przedsiębiorcom w trybie art. 48 ust. 2 lub art. 51 ust. 1;

2) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub obywateli;

3) jeżeli w wyniku przeprowadzonego przetargu, o którym mowa w art. 52,

udzielono koncesji innemu przedsiębiorcy lub przedsiębiorcom;

4) w przypadkach określonych w odrębnych przepisach.

2. Organ koncesyjny może czasowo wstrzymać udzielanie koncesji, ze względu na

przyczyny wymienione w ust. 1 pkt 2, ogłaszając o tym w Dzienniku Urzędowym

Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Art. 57.

1. Organ koncesyjny jest uprawniony do kontroli działalności gospodarczej w zakresie:

1) zgodności wykonywanej działalności z udzieloną koncesją;

2) przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej;

3) obronności lub bezpieczeństwa państwa, ochrony bezpieczeństwa lub dóbr

osobistych obywateli.

2. Osoby upoważnione przez organ koncesyjny do dokonywania kontroli są uprawnione

w szczególności do:

1) wstępu na teren nieruchomości, obiektu, lokalu lub ich części, gdzie jest

wykonywana działalność gospodarcza objęta koncesją, w dniach i w godzinach,

w których ta działalność jest wykonywana lub powinna być wykonywana;

2) żądania ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazania dokumentów lub innych

nośników informacji oraz udostępnienia danych mających związek z

przedmiotem kontroli.

3. Organ koncesyjny może wezwać przedsiębiorcę do usunięcia stwierdzonych

uchybień w wyznaczonym terminie.

Art. 58. przesłanki obligatoryjne i fakultatywne

1. Organ koncesyjny cofa koncesję, w przypadku gdy:

1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania

działalności gospodarczej objętej koncesją;

2) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej

koncesją, mimo wezwania organu koncesyjnego, lub trwale zaprzestał wykonywania

działalności gospodarczej objętej koncesją.

2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy

przedsiębiorca:

1) rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania

koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa; -obligatoryjna

2) w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego

z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi

działalność gospodarczą objętą koncesją.-obligatoryjna przesłanka

3. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo zmienić jej zakres ze względu na

zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli,

a także w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy.-przesłanka fakultatywna

Art. 59.

Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu wszelkie zmiany

danych, o których mowa w art. 49, w terminie 14 dni od dnia ich powstania.

PROMESA KONCESJI - przyrzeczenie wydania koncesji , swoista decyzja w rozumieniu kpa. Nie rozstrzyga sprawy co do istoty ale rodzi skutki prawne.

Art. 8 kpa przedstawia zaufanie obywatela do państwa

 Organy administracji publicznej obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, aby pogłębiać zaufanie obywateli do organów Państwa oraz świadomość i kulturę prawną obywateli.

Art. 60.

1. Przedsiębiorca, który zamierza podjąć działalność gospodarczą wymagającą uzyskania

koncesji, może ubiegać się o przyrzeczenie wydania koncesji, zwane dalej

„promesą”. W promesie uzależnia się udzielenie koncesji od spełnienia warunków

wykonywania działalności gospodarczej wymagającej uzyskania koncesji.

2. W postępowaniu o udzielenie promesy stosuje się przepisy dotyczące udzielenia

koncesji, z wyłączeniem art. 52-54.

3. W promesie ustala się okres jej ważności, z tym że nie może on być krótszy niż 6

miesięcy.

4. W okresie ważności promesy nie można odmówić udzielenia koncesji na wykonywanie

działalności gospodarczej określonej w promesie, chyba że:

1) uległy zmianie dane zawarte we wniosku o udzielenie promesy;

2) wnioskodawca nie spełnił wszystkich warunków określonych w promesie;

3) wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 1 i 2.

Art. 61.

Przedsiębiorca, któremu cofnięto koncesję z przyczyn, o których mowa w art. 58 ust.

1 pkt 1 i ust. 2, może wystąpić z wnioskiem o ponowne udzielenie koncesji w takim

samym zakresie nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o cofnięciu koncesji

Art. 62.

1. Za udzielenie koncesji lub jej zmianę oraz za udzielenie promesy pobiera się

opłatę skarbową, chyba że przepisy odrębnych ustaw stanowią inaczej, z zastrzeżeniem

ust. 2.

2. Jeżeli koncesji udzielono w trybie przetargu, za udzielenie koncesji pobiera się

opłatę w wysokości, o której mowa w art. 54 ust. 1 lub ust. 2.

3. Opłatę, o której mowa w art. 54 ust. 1 lub ust. 2, wnosi się na rachunek organu

koncesyjnego, chyba że przepisy odrębnych ustaw stanowią inaczej.

Art. 63.

W sprawach nieuregulowanych w przepisach art. 47-61 stosuje się przepisy odrębnych

ustaw regulujących działalność podlegającą koncesjonowaniu.

DZIAŁALNOŚC REGULOWANA

Wykonywana na podstawie ponad 20 ustaw powód- pojęcie na gruncie francuskim . Ma ustalić zabezpieczenia które państwo może egzekwować obowiązek poprzez nakładanie przez to państwo ograniczeń.

Taką działalnością jest działalność gospodarcza w zakresie

- przechowywania dokumentacji płacowej i osobowej- wpisu dokonuje marszałek województwa.

-wykonywanie usług detektywistycznych

-wyrób i rozlew napojów spirytusowych oraz -kształcenie lekarzy

Art. 64.

1. Jeżeli przepis odrębnej ustawy stanowi, że dany rodzaj działalności jest działalnością

regulowaną w rozumieniu niniejszej ustawy, przedsiębiorca może wykonywać

tę działalność, jeżeli spełnia szczególne warunki określone przepisami tej

odrębnej ustawy i po uzyskaniu wpisu w rejestrze działalności regulowanej, z

zastrzeżeniem art. 75.

2. Wpis do rejestru działalności regulowanej podlega opłacie skarbowej, chyba że

przepisy odrębne stanowią inaczej.

Art. 65.

1. Organ prowadzący, na podstawie przepisów regulujących daną działalność gospodarczą,

rejestr działalności regulowanej dokonuje wpisu na wniosek przedsiębiorcy,

po złożeniu przez przedsiębiorcę oświadczenia o spełnieniu warunków

wymaganych do wykonywania tej działalności.

2. Oświadczenie składa się na piśmie do organu prowadzącego rejestr działalności

regulowanej.

3. Przedsiębiorca podlegający wpisowi do ewidencji może złożyć wniosek wraz z

oświadczeniem również we właściwym organie ewidencyjnym, wskazując organ

prowadzący rejestr działalności regulowanej.

4. Treść oświadczenia, sposób prowadzenia rejestru oraz dane podlegające wpisowi

do rejestru określają przepisy ustaw regulujących daną działalność.

5. Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej wydaje z urzędu zaświadczenie

o dokonaniu wpisu do rejestru.

Art. 66.

1. Rejestr działalności regulowanej jest jawny. Każdy ma prawo dostępu do zawartych

w nim danych za pośrednictwem organu, który prowadzi rejestr.

2. Dla przedsiębiorcy wpisanego do rejestru prowadzi się akta rejestrowe, obejmujące

w szczególności dokumenty stanowiące podstawę wpisu oraz decyzje dotyczące

wykreślenia wpisu.

3. Wpis do rejestru może być wykreślony wyłącznie w przypadkach przewidzianych

przez ustawę.

4. Organ prowadzący rejestr sprostuje z urzędu wpis do rejestru zawierający oczywiste

błędy lub niezgodności ze stanem faktycznym.

5. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłosić zmianę danych wpisanych do rejestru w

terminie 14 dni od dnia zajścia zdarzenia, które spowodowało zmianę tych danych.

Art. 67.

1. Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej jest obowiązany dokonać

wpisu przedsiębiorcy do tego rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu do tego

organu wniosku o wpis wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunków wymaganych

do wykonywania działalności gospodarczej, dla której rejestr jest prowadzony.

2. Jeżeli właściwy organ nie dokona wpisu w terminie, o którym mowa w ust. 1, a

od dnia wpływu wniosku do tego organu upłynęło 14 dni, przedsiębiorca może

rozpocząć działalność po uprzednim zawiadomieniu o tym na piśmie organu,

który nie dokonał wpisu. Nie dotyczy to przypadku, gdy organ wezwał przedsiębiorcę

do uzupełnienia wniosku o wpis nie później niż przed upływem 7 dni

od dnia jego otrzymania. W takiej sytuacji termin, o którym mowa w zdaniu

pierwszym, biegnie odpowiednio od dnia wpływu uzupełnienia wniosku o wpis.

Art. 68.

Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej, w drodze decyzji, odmawia

wpisu przedsiębiorcy do rejestru, w przypadku gdy:

1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania

działalności gospodarczej objętej wpisem;

2) przedsiębiorcę wykreślono z rejestru tej działalności regulowanej z przyczyn,

o których mowa w art. 71 ust. 1, w okresie 3 lat poprzedzających złożenie

wniosku.

Art. 69.

Przedsiębiorca jest obowiązany przechowywać wszystkie dokumenty niezbędne do

wykazania spełniania warunków wymaganych do wykonywania działalności regulowanej.

Art. 70.

Spełnianie przez przedsiębiorcę warunków wymaganych do wykonywania działalności

regulowanej podlega kontroli, w szczególności przez organ prowadzący rejestr

danej działalności. Przepis art. 57 stosuje się odpowiednio.

Art. 71.instytucja zakazu -przesłanki odmowy

1. Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej wydaje decyzję o zakazie

wykonywania przez przedsiębiorcę działalności objętej wpisem, gdy:

1) przedsiębiorca złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 65, niezgodne ze

stanem faktycznym;

2) przedsiębiorca nie usunął naruszeń warunków wymaganych do wykonywania

działalności regulowanej w wyznaczonym przez organ terminie;

3) stwierdzi rażące naruszenie warunków wymaganych do wykonywania działalności

regulowanej przez przedsiębiorcę.

2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.

3. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, organ z urzędu wykreśla wpis przedsiębiorcy w rejestrze działalności regulowanej.

Art. 72.

1. Przedsiębiorca, którego wykreślono z rejestru działalności regulowanej, może

uzyskać ponowny wpis do rejestru w tym samym zakresie działalności

gospodarczej nie wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji, o

której mowa w art. 71 ust. 1.

2. Przepis ust. 1 stosuje się do przedsiębiorcy, który wykonywał działalność gospodarczą

bez wpisu do rejestru działalności regulowanej. Nie dotyczy to

sytuacji określonej w art. 67 ust. 2.>

Art. 73.

Organ prowadzący rejestr działalności regulowanej wykreśla wpis przedsiębiorcy w

rejestrze na jego wniosek.

Art. 74.

W sprawach nieuregulowanych w art. 64-73 stosuje się przepisy ustaw określających

wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie wpisu do rejestru działalności

regulowanej

ZEZWOLENIE- akt administracyjny , który ustala uprawnienie. Katalog zezwoleń jest katalogiem otwartym. Nie dotyczy dziedzin objętych koncesjonowaniem . Jest decyzją związaną ( a nie swobodną) . Występuję tu kreowanie nowego podmiotu prawnego np. otworzenie nowego oddziału banku , ale potrzebna jest zgoda. Może być wydane na czas oznaczony lub nieoznaczony. Państwo sprawdza czy warunki dotyczące bezpieczeństwa itp. I czy Zostaną dochowane i czy spełnią warunki do prowadzenia takiej działalności .

Przykłady ;

Zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczych w strefach ekonomicznych

Zezwolenie na otwarcie apteki

Zezwolenia dotyczące ustawy o narkomanii

Zezwolenia dotyczące prawa telekomunikacyjnego

Zezwolenia tworzące nowe jednostki - towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych dotyczą form tylko prywatno- prawnych potrzebne jest zezwolenie komisji

W przypadku banku państwowego potrzebne jest rozporządzenie Rady Ministrów.

Art. 75.

1. Uzyskania zezwolenia wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie

określonym w przepisach:

1) ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu

alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 i Nr 115, poz.

793);

2) ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z

2004 r. Nr 4, poz. 27, z późn. zm.5));

3) ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych

(Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274);

4) ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w

gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008 oraz z 2006 r. Nr 144, poz.

1042);

5) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr

179, poz. 1485, z późn. zm.6));

6) ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z

2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.7)) w zakresie produkcji tablic rejestracyjnych;

7) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U.

Nr 183, poz. 1538 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i Nr 157, poz. 1119);

7a) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania

instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o

spółkach publicznych (Dz. U. Nr 184, poz. 1539 oraz z 2006 r. Nr 157, poz.

1119);

8) ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy

emerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 159, poz. 1667, z późn. zm.8));

9) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe;

10) ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 73,

poz. 852, z późn. zm.9)) 10);

11) ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U. z

2005 r. Nr 121, poz. 1019, z późn. zm.11));

12) ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz.

251 i Nr 88, poz. 587);

13) ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243,

poz. 2441, z późn. zm.12));

14) ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym

odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 oraz z

2007 r. Nr 147, poz. 1033);

15) ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o organizmach genetycznie zmodyfikowanych

(Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 233) w zakresie prowadzenia laboratorium

referencyjnego;

16) (uchylony);

17) ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r.

Nr 53, poz. 533, z późn. zm.13));

18) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.

Nr 125, poz. 874);

19) ustawy z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie (Dz. U. Nr 62, poz. 574, z

2005 r. Nr 96, poz. 807, z 2006 r. Nr 220, poz. 1600 oraz z 2007 r. Nr 21,

poz. 125);

20) ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz.

696, z późn. zm.14));

21) ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych

(Dz. U. Nr 169, poz. 1385, z 2004 r. Nr 91, poz. 870 i Nr 96, poz. 959

oraz z 2006 r. Nr 157, poz. 1119);

22) ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr

124, poz. 1151, z późn. zm.15));

23) ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U.

Nr 124, poz. 1154, z późn. zm.16));

24) ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. Nr 130, poz.

1188, z późn. zm.17));

25) ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29,

poz. 257, z późn. zm.18));

26) ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146,

poz. 1546, z późn. zm.19));

27) ustawy z dnia 21 stycznia 2005 r. o doświadczeniach na zwierzętach (Dz. U.

Nr 33, poz. 289 oraz z 2006 r. Nr 171, poz. 1225 i Nr 220, poz. 1600);

28) w art. 19a ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr

45, poz. 435, z późn. zm.20));

29) ustawy z dnia 11 maja 2007 r. o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchniowych

obiektów handlowych (Dz. U. Nr 127, poz. 880).

2. Uzyskania zezwolenia albo dokonania zgłoszenia wymaga wykonywanie działalności

związanej z narażeniem na działanie promieniowania jonizującego,

określonej w ustawie z dnia 29 listopada 2000 r. - Prawo atomowe (Dz. U. z

2007 r. Nr 42, poz. 276).

2a. Uzyskania zezwolenia wymaga prowadzenie warsztatu w zakresie określonym w

przepisach ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych

(Dz. U. Nr 180, poz. 1494 oraz z 2007 r. Nr 99, poz. 661).

3. Uzyskania licencji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie

określonym w przepisach:

1) ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym;

2) ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r.

Nr 16, poz. 94).

4. Uzyskania zgody wymaga prowadzenie systemu płatności lub systemu rozrachunku

papierów wartościowych w zakresie określonym w przepisach ustawy z

dnia 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i

systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad

tymi systemami (Dz. U. Nr 123, poz. 1351, z późn. zm.21)).

5. Organy zezwalające, udzielające licencji i udzielające zgody oraz wszelkie warunki

wykonywania działalności objętej zezwoleniami, licencjami oraz zgodami,

a także zasady i tryb wydawania decyzji w sprawie zezwoleń, licencji i zgód

określają przepisy ustaw, o których mowa w ust. 1-4.

Art. 76.

Jeżeli przepisy regulujące daną działalność gospodarczą stanowią, że wydawanie,

odmowa wydania, zmiana zakresu i cofanie koncesji i zezwoleń, a także prowadzenie rejestrów działalności regulowanej należy do zadań organów jednostek samorządu terytorialnego, to zadania te są wykonywane jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.

STREFY SPECJALNE W PRAWIE ADMINISTRACYJNYM

Prof. Wasilewski wskazał trzy elementy stref specjalnych

1. szczególny reżim publiczno prawny

ograniczenie w prawach rzeczowych- prawie własności

2. ciężary administracyjne publiczno prawne

3. każda strefa zawiera postanowienia o charakterze policyjnym

nakazy i zakazy policyjne

Wyjątek tworzy się dla ustanowienia przywilejów - ustawa o specjalnych strefach ekonomicznych

Reżim związany jest z ochroną pewnych dóbr , które przez prawo są szczególnie cenione.

Strefy specjalne związane są z ;

Kryterium sposobu ustanowienia stref

SPECJALNE STREFY EKONOMICZNE

Pierwsza strefa ekonomiczna pojawiła się z początku wieku 20 w 1904 roku w celu realizacji najważniejszych celów wyżej wymienionych . Pierwszą strefą ekonomiczną został NEAPOL

W roku 1998 było 17 stref obecnie jest ich 14 są aktywne do roku 2017 poza strefą Katowicką która jest do 2016 i Mielecką która jest do roku 2015. Mają się one przekształcić w strefy aktywności gospodarczej

W strefie Katowickiej jest 110 podmiotów gospodarczych

Ustawa o specjalnych strefach ekonomicznych z dnia 20 października 1994 r.

Dopuszcza prywatyzację zadań i kompetencji

Art. 1. Ustawa określa zasady i tryb ustanawiania specjalnych stref ekonomicznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zarządzania takimi strefami oraz szczególne zasady i warunki prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej.

Art. 2. Specjalną strefą ekonomiczną, zwaną dalej "strefą", jest wyodrębniona zgodnie z przepisami ustawy, niezamieszkała część terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na której terenie może być prowadzona działalność gospodarcza na zasadach określonych ustawą.

Art. 3. Strefa może być ustanowiona w celu przyspieszenia rozwoju gospodarczego części terytorium kraju, w szczególności przez:

  1)   rozwój określonych dziedzin działalności gospodarczej;

  2)   rozwój nowych rozwiązań technicznych i technologicznych oraz ich wykorzystanie w gospodarce narodowej;

  3)   rozwój eksportu;

  4)   zwiększenie konkurencyjności wytwarzanych wyrobów i świadczonych usług;

  5)   zagospodarowanie istniejącego majątku przemysłowego i infrastruktury gospodarczej;

  6)   tworzenie nowych miejsc pracy;

  7)   zagospodarowanie niewykorzystanych zasobów naturalnych z zachowaniem zasad równowagi ekologicznej.

Przesłanki te wymienione są tylko przykładowo.

Ustanawianie, łączenie, znoszenie stref oraz zmiana ich obszaru

Forma prawna- akt normatywny , procedura , rozstrzygnięcia , zaskarżalność

Art. 4.  (1) 1. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, ustanawia strefę w drodze rozporządzenia. W rozporządzeniu tym określa się:

  1)   nazwę, teren i granice strefy,

  2)   zarządzającego strefą, zwanego dalej "zarządzającym",

  3)   okres, na jaki ustanawia się strefę

- biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia realizacji celów, o których mowa w art. 3, na terenie obejmowanym strefą.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki przedstawia wniosek, o którym mowa w ust. 1, po uzyskaniu opinii zarządu województwa oraz zgody rady gminy właściwej ze względu na położenie strefy.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki dołącza do wniosku, o którym mowa w ust. 1, analizę przewidywanych skutków społecznych i ekonomicznych ustanowienia strefy.

4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:

  1)   przedmioty działalności gospodarczej, na które nie będzie wydawane zezwolenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1,

  1. maksymalną wielkość pomocy publicznej, którą można udzielić przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1,

  3)   warunki udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1,

  4)   warunki uznawania wydatków za wydatki poniesione na inwestycję na terenie strefy, a także ich minimalną wysokość,

  5)   koszty inwestycji uwzględniane przy obliczaniu wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1, po dniu 31 grudnia 2000 r.,

  6)   sposób dyskontowania kosztów inwestycji i wielkości pomocy publicznej na dzień uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1

- biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia zgodności udzielonej pomocy z prawem Unii Europejskiej.

Art. 5.  (2) 1. Strefa może być ustanowiona, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, wyłącznie na gruntach stanowiących własność zarządzającego, Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego, związku komunalnego lub będących w użytkowaniu wieczystym zarządzającego.

2. Strefa może być ustanowiona także, jeżeli nabycie przez zarządzającego lub jednostkę samorządu terytorialnego prawa do gruntów, o którym mowa w ust. 1, wynika z umowy zobowiązującej, która przewiduje ustanowienie strefy jako jedyny warunek nabycia.

3. Część strefy może obejmować grunty stanowiące własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w ust. 1, za ich zgodą, w przypadku gdy:

  1)   w ramach inwestycji prowadzonej na terenie strefy zostanie utworzona określona liczba nowych miejsc pracy lub zostaną poniesione nakłady inwestycyjne o określonej wartości lub

  2)   w wyniku inwestycji będzie prowadzona działalność polegająca na uruchomieniu wytwarzania nowych lub znacząco ulepszonych towarów, procesów lub usług, lub

  3)   inwestycja będzie dotyczyła usług:

a)    badawczo-rozwojowych,

b)    informatycznych,

c)    rachunkowości i kontroli ksiąg,

d)    w zakresie księgowości, z wyłączeniem deklaracji podatkowych,

e)    centrów telefonicznych lub

  4)   realizacja rozpoczętej inwestycji będzie wymagała zwiększenia terenu strefy o nie więcej niż 2 ha.

4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe kryteria dotyczące warunków wymienionych w ust. 3, uwzględniając konieczność zróżnicowania kryteriów określonych w ust. 3 pkt 1 w zależności od stopy bezrobocia w powiecie właściwym ze względu na położenie strefy, a także biorąc pod uwagę Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług.

Art. 5a. 1.  (3) Rada Ministrów, mając na względzie realizację celów, o których mowa w art. 3, może, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, znieść strefę przed upływem okresu, na jaki została ona ustanowiona, zmienić jej obszar lub połączyć strefy, z tym że łączny obszar wszystkich stref nie może przekroczyć 20 tys. ha.

2. Zniesienie strefy nie może nastąpić w okresie, w którym pozostaje w mocy choćby jedno zezwolenie wydane na podstawie art. 16 ust. 1.

3. Zakazu, o którym mowa w ust. 2, nie stosuje się, gdy obszar, na którym przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie zezwolenia, zostanie włączony do obszaru innej strefy z zachowaniem prawa przedsiębiorcy do zwolnień podatkowych na dotychczasowych warunkach.

4. Zmniejszenie obszaru strefy nie może dotyczyć nieruchomości, na których prowadzona jest działalność na podstawie zezwolenia wydanego zgodnie z art. 16 ust. 1, chyba że przedsiębiorca prowadzący tam działalność na podstawie zezwolenia wyrazi na to zgodę.

5. (uchylony).

Art. 6.  (4) 1. Zarządzającym może być wyłącznie spółka akcyjna lub spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w której Skarb Państwa albo samorząd województwa posiada większość głosów, które mogą być oddane na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników.

Zarządzającym jest osoba podmiot prawa prywatnego

Art. 6a.  (5) 1. Pełnienia funkcji członka zarządu spółki będącej zarządzającym nie można łączyć z zatrudnieniem u przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą na terenie danej strefy, bez względu na podstawę prawną zatrudnienia.

2.Zatrudnienia, o którym mowa w ust. 1, nie można podjąć w okresie roku od dnia zaprzestania pełnienia funkcji członka zarządu spółki będącej zarządzającym

Art. 7. 1. Do składu rady nadzorczej spółki będącej zarządzającym, w stosunku do której Skarb Państwa posiada większość głosów, które mogą być oddane na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników, powołuje się nie więcej niż 5 osób, w tym:

  1)   po jednym przedstawicielu: ministra właściwego do spraw gospodarki, Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, oraz wojewody - jako przedstawicieli Skarbu Państwa;

  2)   nie więcej niż dwóch przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego, których udział w kapitale zakładowym tej spółki jest największy.

1a. Do składu rady nadzorczej spółki będącej zarządzającym, w stosunku do której samorząd województwa posiada większość głosów, które mogą być oddane na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników, powołuje się nie więcej niż 5 osób, w tym:

  1)   dwóch przedstawicieli samorządu województwa;

  2)   przedstawiciela ministra właściwego do spraw gospodarki;

  3)   nie więcej niż dwóch przedstawicieli jednostek samorządu terytorialnego, z wyłączeniem samorządu województwa, których udział w kapitale zakładowym tej spółki jest największy.

1b.  (6) (uchylony).

2. Do składu rady nadzorczej, o której mowa w ust. 1 i 1a, nie może być powołana osoba, która jest członkiem władz lub pracownikiem przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą na terenie strefy lub pozostaje z takim przedsiębiorcą w związku, o którym mowa w art. 11 ust. 4-8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.2)).

Art. 8. 1. Do zadań zarządzającego należy prowadzenie - zgodnie z planem rozwoju strefy określonym w art. 9, regulaminem strefy, o którym mowa w art. 10, oraz przepisami prawa - działań zmierzających do rozwoju działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy, a w szczególności:

  1)   umożliwianie, na podstawie umowy, przedsiębiorcom prowadzącym działalność na terenie strefy używania i korzystania ze składników mienia położonych na obszarze strefy, których zarządzający jest właścicielem lub posiadaczem zależnym;

  2)   gospodarowanie w sposób ułatwiający prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy urządzeniami infrastruktury gospodarczej i technicznej oraz innymi składnikami mienia, których zarządzający jest właścicielem lub posiadaczem zależnym;

  3)   świadczenie, na podstawie umowy, przedsiębiorcom prowadzącym działalność na obszarze strefy usług oraz tworzenie warunków do świadczenia usług przez osoby trzecie;

  4)   prowadzenie działań promujących podejmowanie działalności gospodarczej w strefie.

2. Zarządzający może zbywać przysługujące mu prawo własności nieruchomości i użytkowania wieczystego gruntów położonych na terenie strefy, jeżeli jest to zgodne z planem rozwoju strefy, o którym mowa w art. 9. Zarządzającemu służy prawo pierwokupu w zakresie prawa własności i użytkowania wieczystego położonych na obszarze strefy nieruchomości.

3. Zarządzający może zlecać osobom trzecim wykonanie niektórych zadań, o których mowa w ust. 1. Zlecenie wykonania powinno odbywać się przede wszystkim w drodze przetargu.

4.  (7) Organ właściwy na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.3)) może zlecić zarządzającemu w drodze umowy przygotowanie nieruchomości do sprzedaży oraz zorganizowanie i przeprowadzenie przetargu na zbycie tej nieruchomości.

Art. 9.  (8) 1. Minister właściwy do spraw gospodarki ustala, w drodze rozporządzenia, plan rozwoju strefy, uwzględniając analizę, o której mowa w art. 4 ust. 3.

2. Plan rozwoju strefy określa w szczególności cele ustanowienia strefy, działania służące osiągnięciu tych celów oraz obowiązki zarządzającego dotyczące działań zmierzających do osiągnięcia celów ustanowienia strefy i terminy wykonania tych obowiązków.

Art. 10. 1. Sposób wykonywania zarządu strefą przez zarządzającego określa regulamin strefy.

2. Regulamin strefy wydaje zarządzający. Wydanie oraz zmiana regulaminu strefy wymaga zatwierdzenia przez ministra właściwego do spraw gospodarki.

3. Zarządzający doręcza regulamin strefy przedsiębiorcom prowadzącym działalność na terenie strefy przy zawarciu umów, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 3, a także podaje regulamin do wiadomości publicznej.

Art. 11. 1. Przedsiębiorcy prowadzący działalność na terenie strefy mogą powołać radę strefy.

2. Rada strefy może przedstawiać opinie i wnioski w sprawach dotyczących prowadzenia działalności na terenie strefy i jej rozwoju.

3. Organizację i tryb działania rady strefy określa opracowany i uchwalony przez radę regulamin.

Art. 12. Dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 15. 1. Na wniosek zarządzającego starosta, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, właściwy ze względu na położenie strefy może, za zgodą wojewody, powierzyć zarządzającemu prowadzenie, w tym wydawanie decyzji administracyjnych w pierwszej instancji, następujących spraw z zakresu prawa budowlanego dotyczących terenu strefy: wydawanie decyzji o pozwoleniu na budowę, przenoszenie pozwolenia na budowę na inną osobę, orzekanie o utracie ważności pozwolenia na budowę, przyjmowanie zawiadomień o zakończeniu budowy, wydawanie pozwoleń na użytkowanie obiektu budowlanego, udzielanie pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, nakazanie przeprowadzenia kontroli obiektu budowlanego i żądanie przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu budowlanego.

2. Na wniosek zarządzającego rada gminy właściwej ze względu na położenie strefy może upoważnić zarządzającego do wydawania decyzji w sprawach ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dotyczących terenów położonych w strefie.

Prywatyzacja kompetencji władztwa państwowego . Właściwość delegacyjna na wniosek zarządzającego ( podmiotu prawa prywatnego) może upoważniać go uchwałą do decyzji lokalizacyjnej.

Zwolnienia podatkowe - Rada Ministrów w drodze rozporządzenia reguluje tryb postępowania

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy uprawniające do korzystania z pomocy publicznej

Art. 16. 1. Podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej, zwane dalej "zezwoleniem".

2.  (9) Zezwolenie określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności:

  1)   zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników;

  2)   dokonania przez przedsiębiorcę na terenie strefy inwestycji o wartości przewyższającej określoną kwotę;

  3)   terminu zakończenia inwestycji;

  4)   maksymalnej wysokości kosztów kwalifikowanych inwestycji i dwuletnich kosztów kwalifikowanych pracy;

 5)   wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 3 i 4 - w przypadku, gdy inwestycja będzie realizowana na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.

3.  (10) Zezwolenie może być udzielone, jeżeli podjęcie działalności na terenie strefy przyczyni się do osiągnięcia celów określonych w planie rozwoju strefy, o którym mowa w art. 9.

4. Minister właściwy do spraw gospodarki udziela, cofa i zmienia zezwolenie. Cofnięcie i zmiana zezwolenia następuje na warunkach określonych w art. 19 ust. 2 (11) -4.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki zasięga opinii zarządzającego strefą przed wydaniem decyzji w sprawie udzielenia, cofnięcia lub zmiany zezwolenia.

6. Do postępowania w sprawie udzielania, cofania i zmiany zezwolenia stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.4)).

Nie wszystkie dziedziny objęte są zezwoleniami . nie wymagają zezwolenia ;

Natomiast pewnej działalności prowadzić w ogóle nie wolno

Art. 17. 1. Ustalenie przedsiębiorców, którzy uzyskują zezwolenie, następuje w drodze przetargu lub rokowań podjętych na podstawie publicznego zaproszenia.

1a. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, sposób przeprowadzenia, zasady i warunki przetargu lub rokowań, a także kryteria oceny zamierzeń co do przedsięwzięć gospodarczych, które mają być podjęte przez przedsiębiorców na terenie strefy, odrębnie w odniesieniu do każdej strefy, uwzględniając w szczególności stopień, w jakim wielkość, przedmiot i charakter ekonomiczny planowanych przez przedsiębiorcę przedsięwzięć gospodarczych na terenie strefy i warunków ich realizacji przyczynią się do osiągnięcia celów ustanowienia strefy określonych w planie rozwoju strefy.

Art. 18. Minister właściwy do spraw gospodarki wykonuje kontrolę działalności gospodarczej podmiotu, który uzyskał zezwolenie, w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o koncesjonowaniu działalności gospodarczej. Ustawa nie narusza określonych przepisami uprawnień właściwych organów państwa do kontroli działalności przedsiębiorców.

Art. 19. 1. Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa.

2. (uchylony).

3. Zezwolenie może być cofnięte albo zakres lub przedmiot działalności określony w zezwoleniu może zostać ograniczony, jeżeli przedsiębiorca:

  1)   zaprzestał na terenie strefy prowadzenia działalności gospodarczej, na którą posiadał zezwolenie, lub

  2)   rażąco uchybił warunkom określonym w zezwoleniu, lub

  3)   nie usunął uchybień stwierdzonych w toku kontroli, o której mowa w art. 18, w terminie do ich usunięcia wyznaczonym w wezwaniu ministra właściwego do spraw gospodarki.

4.  (12) Minister właściwy do spraw gospodarki może, na wniosek przedsiębiorcy, po zasięgnięciu opinii zarządzającego strefą, zmienić zezwolenie, przy czym zmiana nie może:

  1)   dotyczyć obniżenia poziomu zatrudnienia, określonego w zezwoleniu w dniu jego udzielenia, o więcej niż 20 %;

  2)   skutkować zwiększeniem pomocy publicznej;

  3)   dotyczyć spełnienia wymagań odnoszących się do inwestycji realizowanej na gruntach stanowiących własność lub użytkowanie wieczyste podmiotów innych niż wymienione w art. 5 ust. 1.

  1. Na wniosek przedsiębiorcy minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie zezwolenia.

Art. 20. 1.  (13) Minister właściwy do spraw gospodarki może, w drodze rozporządzenia, powierzyć zarządzającemu:

  1)   udzielanie, w jego imieniu, zezwoleń, o których mowa w art. 16 ust. 1,

  2)   wykonywanie, w jego imieniu, kontroli realizacji warunków zezwolenia

- uwzględniając potrzebę zapewnienia właściwego funkcjonowania strefy.

1a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, zarządzający wydaje w drodze decyzji.

2. W przypadku powierzenia zarządzającemu wykonania bieżącej kontroli, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest on upoważniony do dokonywania czynności kontrolnych przewidzianych dla organu koncesyjnego w przepisach o koncesjonowaniu działalności gospodarczej w zakresie ustalonym w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1.

3. Zarządzający niezwłocznie zawiadamia ministra właściwego do spraw gospodarki o powstaniu okoliczności, o których mowa w art. 19 ust. 3, i może występować do ministra właściwego do spraw gospodarki z wnioskiem o cofnięcie zezwolenia, ograniczenie jego zakresu lub przedmiotu działalności określonego w zezwoleniu.

Brak właściwości delegacyjnej . Minister gospodarki musi w drodze rozporządzenia powierzyć zarządzającemu udzielenie w jego imieniu zezwoleń i wykonywania kontroli.

Specjalne strefy związane są z granicami państwa

Trzy strefy specjalne z ustawy z 2005

  1. granica państwa

  2. pas drogi granicznej

  3. strefa nadgraniczna

Granica państwowa

Art. 1. Granicą Rzeczypospolitej Polskiej, zwaną dalej "granicą państwową", jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną, oddzielająca terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi.

Art. 2. Przebieg granicy państwowej na lądzie oraz rozgraniczenia morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego z państwami sąsiednimi są określone w umowach międzynarodowych, zawartych przez Rzeczpospolitą Polską.

Art. 3. Granica państwowa na morzu przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej, określonej w odrębnych przepisach, lub po zewnętrznej granicy red włączonych do morza terytorialnego.

Art. 4. 1. Przebieg granicy państwowej na lądzie i na morskich wodach wewnętrznych oznacza się znakami granicznymi.

2. Umowy międzynarodowe zawarte przez Rzeczpospolitą Polską z sąsiednimi państwami określają położenie, kształt, wymiary i kolor znaków granicznych oraz zasady ich utrzymywania.

Art. 5. 1. Granicę państwową, jeżeli tego inaczej nie regulują umowy międzynarodowe zawarte z sąsiednimi państwami, ustala się:

  1)   na odcinkach lądowych oraz w miejscach, w których granica państwowa przecina wody stojące lub wody płynące, przechodząc na drugi brzeg - według linii prostej, biegnącej od jednego znaku granicznego do drugiego;

  2)   na rzekach, potokach, strumieniach, kanałach nieżeglownych - według linii środkowej koryta;

  3)   na rzekach żeglownych - według linii środkowej głównego toru wodnego lub linii środkowej głównego nurtu.

2. Przez "wody graniczne" rozumie się rzeki, kanały oraz śródlądowe wody stojące, przez które przebiega granica państwowa.

Art. 6. Rzeczpospolita Polska wykonuje swoje zwierzchnictwo nad terytorium lądowym oraz wnętrzem ziemi znajdującym się pod nim, morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym oraz dnem i wnętrzem ziemi znajdującymi się pod nimi, a także w przestrzeni

powietrznej znajdującej się nad terytorium lądowym, morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym.

Art. 7. 1. Minister Spraw Wewnętrznych (1) odpowiada za ochronę granicy państwowej na lądzie i na morzu oraz kontrolę ruchu granicznego, w zakresie określonym w odrębnych przepisach.

2. Minister Obrony Narodowej odpowiada za ochronę granicy państwowej w przestrzeni powietrznej Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Zadania Ministra Spraw Wewnętrznych (2), o których mowa w ust. 1, wykonuje Komendant Główny Straży Granicznej.

4.  (3) Zadania Ministra Obrony Narodowej w zakresie ochrony granicy państwowej w przestrzeni powietrznej Rzeczypospolitej Polskiej wykonuje Dowódca Operacyjny Sił Zbrojnych.

Rozdział 2 na egzamin obowiązuje w całości

Ustanowienie strefy w drodze USTAWY

Pogranicze

Art. 8. W celu ochrony granicy państwowej ustanawia się pas drogi granicznej i strefę nadgraniczną.

Reżim w pasie drogi granicznej - pyt egzaminacyjne

Art. 9. 1. Pasem drogi granicznej jest obszar o szerokości 15 metrów, licząc w głąb kraju od linii granicy państwowej lub od brzegu wód granicznych albo brzegu morskiego.

2. Jeżeli wynika to bezpośrednio z potrzeb związanych z ochroną granicy państwowej, wojewoda może, na wniosek lub po zaopiniowaniu przez właściwy organ ochrony granicy państwowej, wprowadzić zakaz przebywania na niektórych odcinkach pasa drogi granicznej.

3. Zakazu, o którym mowa w ust. 2, nie stosuje się do właścicieli lub użytkowników gruntów położonych w pasie drogi granicznej.

4. Zakaz, o którym mowa w ust. 2, nie może być ustanawiany na oznakowanych szlakach turystycznych, brzegu morskim i w kąpieliskach.

4a. W pasie drogi granicznej umieszcza się w dobrze widocznych miejscach tablice informacyjne z napisem "Granica państwa przekraczanie zabronione".

5. Pas drogi granicznej w miejscach, w których jest wprowadzony zakaz przebywania, oznacza się w dobrze widocznych miejscach tablicami z napisem "Pas drogi granicznej - wejście zabronione".

5a. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór tablic, o których mowa w ust. 4a i 5, oraz sposób ich utrzymywania przez właściwych komendantów oddziałów Straży Granicznej, uwzględniając konieczność należytego oznaczenia przebiegu granicy państwowej oraz pasa drogi granicznej.


art. 10 i 11 to ograniczenia w prawie rzeczowym własności w nawiązaniu do reżimu

Art. 10.! 1. Na gruntach położonych w pasie drogi granicznej Straż Graniczna może wykonywać czynności związane z oznakowaniem i ochroną granicy państwowej oraz budową urządzeń służących tej ochronie. Właściciele lub użytkownicy tych gruntów są obowiązani do umożliwienia wykonywania tych czynności.

2. Ze względów technicznych dopuszcza się budowanie urządzeń służących ochronie granicy państwowej także poza pasem drogi granicznej.

3. Właścicielowi nieruchomości za szkody wyrządzone czynnościami, o których mowa w ust. 1 i 2, przysługuje odszkodowanie według zasad prawa cywilnego.

Art. 11.! 1. W pasie drogi granicznej grunty i lasy przylegające do granicy państwowej lub do brzegów rzek granicznych powinny być utrzymywane w stanie zapewniającym widoczność linii granicy państwowej i znaków granicznych.

2. Właściciele i użytkownicy gruntów i lasów, o których mowa w ust. 1, są obowiązani do oczyszczania, odpłatnie na warunkach uzgodnionych z właściwymi organami Straży Granicznej, tych gruntów i lasów z drzew i krzewów oraz innych zarośli na szerokość ustaloną w umowach między międzynarodowych zawartych przez Rzeczpospolitą Polską.

3. W razie niewykonywania obowiązków określonych w ust. 1 i 2 właściwy organ Straży Granicznej może zlecić oczyszczenie tych gruntów i lasów innym podmiotom. Przepis art. 10 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

4. Koszty związane z utrzymywaniem w stanie zapewniającym widoczność przebiegu linii granicy państwowej i znaków granicznych pokrywa się ze środków zaplanowanych na funkcjonowanie Straży Granicznej.

-Reperkusje dla właścicieli

Art. 12. 1. Strefa nadgraniczna obejmuje cały obszar gmin przyległych do granicy państwowej, a na odcinku morskim - do brzegu morskiego. Jeżeli określona w ten sposób szerokość strefy nadgranicznej nie osiąga 15 km, włącza się do strefy nadgranicznej również obszar gmin bezpośrednio sąsiadujących z gminami przyległymi do granicy państwowej lub brzegu morskiego.

2. Jednostki zasadniczego podziału terytorialnego państwa, których granice znajdują się w obszarze strefy nadgranicznej wyznaczonej w sposób określony w ust. 1, stanowią część tej strefy.

3. Zasięg strefy nadgranicznej oznacza się tablicami z napisem "Strefa nadgraniczna".

4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wykaz gmin i innych jednostek zasadniczego podziału terytorialnego państwa położonych w strefie nadgranicznej, a także wzór tablicy, o której mowa w ust. 3, oraz sposób utrzymywania tablic przez właściwych komendantów oddziałów Straży Granicznej, uwzględniając konieczność należytego oznaczenia strefy nadgranicznej.

Art. 13. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki uprawiania turystyki, sportu, polowań i połowu ryb w strefie nadgranicznej, uwzględniając w szczególności możliwość wprowadzenia stałych lub czasowych ograniczeń w zakresie korzystania z wód granicznych oraz nałożenia obowiązku powiadomienia organów Straży Granicznej o planowanych czynnościach.

USTAWA z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawa określa położenie prawne obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej, pasa nadbrzeżnego oraz organy administracji morskiej i ich kompetencje.

2. Przepisów ustawy nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

Art. 2. 1. Obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są:

  1)   morskie wody wewnętrzne,

  2)   morze terytorialne,

  3)   wyłączna strefa ekonomiczna

- zwane dalej "polskimi obszarami morskimi".

2. Morskie wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Zwierzchnictwo terytorialne Rzeczypospolitej Polskiej nad morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym rozciąga się na wody, przestrzeń powietrzną nad tymi wodami oraz na dno morskie wód wewnętrznych i morza terytorialnego, a także na wnętrze ziemi pod nimi.

Art. 3. 1. Jeżeli wymagają tego potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa:

  1)   na morskich wodach wewnętrznych oraz na morzu terytorialnym mogą być ustanawiane strefy zamknięte dla żeglugi i rybołówstwa;

  2)   poza morskimi wodami wewnętrznymi i morzem terytorialnym mogą być ogłaszane strefy niebezpieczne dla żeglugi lub rybołówstwa.

3Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej, ustanawia, w drodze rozporządzenia, strefy, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z uwzględnieniem w szczególności terminów uznania strefy za niebezpieczną oraz wskazania dokładnych współrzędnych geograficznych tej strefy

Morze terytorialne

Art. 5. 1. Morzem terytorialnym Rzeczypospolitej Polskiej jest obszar wód morskich o szerokości 12 mil morskich (22.224 m), liczonych od linii podstawowej tego morza.

2. Linię podstawową morza terytorialnego stanowi linia najniższego stanu wody wzdłuż wybrzeża lub zewnętrzna granica morskich wód wewnętrznych.

3. Zewnętrzną granicę morza terytorialnego stanowi linia, której każdy punkt jest oddalony o 12 mil morskich od najbliższego punktu linii podstawowej, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. Redy, na których odbywa się normalnie załadunek, wyładunek i kotwiczenie statków, położone całkowicie lub częściowo poza obszarem wód morskich określonym zgodnie z ust. 1 i 3, są włączone do morza terytorialnego.

5. Granice red, o których mowa w ust. 4, określa Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

Art. 6. 1. Obce statki, z zastrzeżeniem przepisów ust. 3, korzystają z prawa nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Nieszkodliwy przepływ oznacza żeglugę przez morze terytorialne w celu:

  1)   przejścia przez nie bez wchodzenia na morskie wody wewnętrzne lub bez dobijania do urządzeń portowych albo znajdujących się poza morskimi wodami wewnętrznymi urządzeń redowych;

  2)   wejścia lub opuszczenia morskich wód wewnętrznych;

  3)   dobijania lub opuszczania urządzeń portowych albo redowych, o których mowa w pkt 1.

3. Minister Obrony Narodowej, w drodze rozporządzenia, określa przepływ okrętów wojennych obcych państw przez polskie morze terytorialne oraz warunki ich wejścia na polskie morskie wody wewnętrzne.

Art. 7. Przepływ powinien być nieprzerwany i szybki. Zatrzymanie się lub kotwiczenie jest dozwolone wyłącznie, jeżeli wiąże się ze zwyczajną żeglugą lub jest konieczne ze względu na siłę wyższą albo inne niebezpieczeństwo lub też w celu udzielenia pomocy ludziom, jak również statkom morskim bądź powietrznym znajdującym się w niebezpieczeństwie. Obce statki rybackie podczas przepływu są obowiązane usunąć z pokładu sprzęt rybacki lub złożyć go w sposób wyłączający użycie.

Art. 8. Przepływ uważa się za nieszkodliwy dopóty, dopóki nie zagraża pokojowi, porządkowi publicznemu lub bezpieczeństwu Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 9. Przepływ uważa się za zagrażający pokojowi, porządkowi publicznemu lub bezpieczeństwu Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli obcy statek lub okręt wojenny podejmuje na morzu terytorialnym działania polegające na:

  1)   groźbie użycia siły lub użyciu siły przeciwko suwerenności, integralności terytorialnej lub niezawisłości politycznej Rzeczypospolitej Polskiej albo pogwałceniu w jakikolwiek inny sposób zasad prawa międzynarodowego zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych;

  2)   ćwiczeniach lub użyciu broni wszelkiego rodzaju;

  3)   zbieraniu informacji na szkodę obronności lub bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej;

  4)   propagandzie mającej na celu osłabienie obronności lub bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej;

  5)   startowaniu, lądowaniu lub przyjmowaniu na pokład jakiegokolwiek statku powietrznego;

  6)   startowaniu, lądowaniu lub przyjmowaniu na pokład jakiegokolwiek urządzenia wojskowego;

  7)   ładowaniu lub wyładowywaniu towarów, walut albo przyjmowaniu na statek lub wysadzaniu ze statku ludzi z naruszeniem przepisów celnych, skarbowych, imigracyjnych lub sanitarnych Rzeczypospolitej Polskiej;

  8)   umyślnym zanieczyszczeniu morza;

  9)   uprawianiu rybołówstwa;

  10)   prowadzeniu badań lub działalności hydrograficznej;

  11)   zakłócaniu systemu łączności lub innych urządzeń i instalacji Rzeczypospolitej Polskiej;

  12)   wszelkich innych działaniach niezwiązanych bezpośrednio z przepływem.

Art. 10. 1.  (1) Jeżeli jest to konieczne ze względu na bezpieczeństwo żeglugi, minister właściwy do spraw gospodarki morskiej w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, w drodze rozporządzenia, może wyznaczyć na morzu terytorialnym trasy przepływu, systemy rozgraniczenia ruchu i zgłaszania pozycji statku, a także określić sposób sprawowania kontroli ruchu statków w tym systemie.

2. Trasy przepływu i systemy rozgraniczenia ruchu uwidacznia się na mapach morskich.

Art. 11. Obce statki korzystające z prawa nieszkodliwego przepływu przez morze terytorialne są obowiązane do przestrzegania prawa polskiego oraz przepisów międzynarodowych dotyczących zapobiegania zderzeniom na morzu i ochrony środowiska morskiego.

Art. 12. 1. Polskiej jurysdykcji karnej nie stosuje się odnośnie do przestępstw popełnionych na obcych statkach podczas przepływu przez morze terytorialne, chyba że:

  1)   skutki przestępstwa rozciągają się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

  2)   przestępstwo narusza spokój lub porządek publiczny na morzu terytorialnym;

  3)   kapitan statku, przedstawiciel dyplomatyczny lub konsularny państwa bandery statku zwróci się do właściwych polskich organów o pomoc;

  4)   jest to konieczne do zwalczania nielegalnego handlu narkotykami lub substancjami psychotropowymi.

2. Przepisy ust. 1 nie ograniczają wykonywania polskiej jurysdykcji karnej, jeżeli obcy statek przepływa przez morze terytorialne po opuszczeniu polskich morskich wód wewnętrznych.

3. W stosunku do obcego statku przepływającego przez morze terytorialne nie podejmuje się żadnych czynności w związku z przestępstwem popełnionym przed wejściem statku na polskie morze terytorialne, jeżeli statek, płynąc z obcego portu, przepływa jedynie przez to morze, nie wchodząc na morskie wody wewnętrzne.

4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli czyn naruszył prawa Rzeczypospolitej Polskiej określone w art. 17, jak również w wypadku ścigania sprawców zanieczyszczeń środowiska morskiego.

5. Organy podejmujące czynności z zakresu jurysdykcji karnej, na wniosek kapitana statku, są obowiązane powiadomić przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny państwa bandery.

Art. 13. 1. Nie można zatrzymać obcego statku przepływającego przez polskie morze terytorialne, w celu dokonania jakiejkolwiek czynności w postępowaniu cywilnym w stosunku do osoby fizycznej znajdującej się na statku.

2. W stosunku do obcego statku przepływającego przez polskie morze terytorialne nie można prowadzić egzekucji ani dokonywać zajęcia statku w związku z jakimkolwiek postępowaniem cywilnym, chyba że dotyczy ono roszczeń wynikających ze zobowiązań powstałych podczas lub w związku z przepływem statku przez polskie morskie wody wewnętrzne lub polskie morze terytorialne.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, gdy obcy statek stoi na polskim morzu terytorialnym lub przepływa przez to morze po opuszczeniu polskich morskich wód wewnętrznych.

Wyłączna strefa ekonomiczna

Art. 14. Ustanawia się wyłączną strefę ekonomiczną Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 15. Wyłączna strefa ekonomiczna jest położona na zewnątrz morza terytorialnego i przylega do tego morza. Obejmuje ona wody, dno morza i znajdujące się pod nim wnętrze ziemi.

Art. 16. 1. Granice wyłącznej strefy ekonomicznej określają umowy międzynarodowe.

2. W razie braku umów międzynarodowych, o których mowa w ust. 1, Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może określić przebieg granicy wyłącznej strefy ekonomicznej.

Art. 17. Rzeczypospolitej Polskiej przysługują w wyłącznej strefie ekonomicznej:

  1)   suwerenne prawa w celu rozpoznawania, zarządzania i eksploatacji zasobów naturalnych, zarówno żywych, jak i mineralnych, dna morza i wnętrza ziemi pod nim oraz pokrywających je wód, a także ochrona tych zasobów oraz suwerenne prawa w odniesieniu do innych gospodarczych przedsięwzięć w strefie;

  2)   władztwo w zakresie:

a)   budowania i użytkowania sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń,

b)   badań naukowych morza,

c)   ochrony i zachowania środowiska morskiego;

  3)   inne uprawnienia przewidziane w prawie międzynarodowym.

Art. 18. Obce państwa korzystają w wyłącznej strefie ekonomicznej z wolności żeglugi i przelotu, układania kabli podmorskich i rurociągów oraz innych, zgodnych z prawem międzynarodowym, sposobów korzystania z morza, wiążących się z tymi wolnościami, z zastrzeżeniem przepisów ustawy.

Art. 19. W wyłącznej strefie ekonomicznej obowiązuje prawo polskie dotyczące ochrony środowiska.

Art. 22. 1.  (2) Rzeczpospolita Polska ma wyłączne prawo wznoszenia, udzielania pozwoleń na wznoszenie i wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej sztucznych wysp, wszelkiego rodzaju konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do przeprowadzania badań naukowych, rozpoznawania lub eksploatacji zasobów, jak również w odniesieniu do innych przedsięwzięć w zakresie gospodarczego badania i eksploatacji wyłącznej strefy ekonomicznej, w szczególności wykorzystania w celach energetycznych wody, prądów morskich i wiatru.

2. Sztuczne wyspy, konstrukcje i urządzenia, o których mowa w ust. 1, podlegają prawu polskiemu.

Pas nadbrzeżny

Art. 36. !1. Pasem nadbrzeżnym jest obszar lądowy przyległy do brzegu morskiego.

2. W skład pasa nadbrzeżnego wchodzą:

  1)   pas techniczny - stanowiący strefę wzajemnego bezpośredniego oddziaływania morza i lądu; jest on obszarem przeznaczonym do utrzymania brzegu w stanie zgodnym z wymogami bezpieczeństwa i ochrony środowiska;

  2)   pas ochronny - obejmujący obszar, w którym działalność człowieka wywiera bezpośredni wpływ na stan pasa technicznego.

3. Pas nadbrzeżny przebiega wzdłuż wybrzeża morskiego.

4. Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określa minimalną i maksymalną szerokość pasa technicznego i ochronnego oraz sposób wyznaczania ich granic, kierując się uwarunkowaniami lokalnymi, rzeźbą terenu, formą jego zabudowy oraz uwzględniając oddziaływanie żywiołu morskiego na brzeg morski.

5. Dyrektor właściwego urzędu morskiego, w drodze zarządzenia, określa:

  1)   granice pasa technicznego, po uprzednim zasięgnięciu opinii właściwych rad gmin, a na terenach będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej - po zasięgnięciu opinii tych jednostek oraz wyznacza granice pasa technicznego w terenie;

  2)   granice pasa ochronnego w uzgodnieniu z właściwym wojewodą i właściwymi radami gmin, a na terenach będących w zarządzie jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej - po zasięgnięciu opinii tych jednostek oraz wyznacza granice pasa ochronnego.

Art. 37!. 1. Pas techniczny może być wykorzystywany do innych celów niż wymieniony w art. 36 ust. 2 pkt 1 za zgodą właściwego organu administracji morskiej, który jednocześnie określa warunki takiego wykorzystania.

2. Zabrania się tworzenia obwodów łowieckich na obszarze pasa technicznego.

3. Pozwolenia wodnoprawne, decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decyzje o pozwoleniu na budowę oraz decyzje w sprawie zmian w zalesianiu, zadrzewianiu, tworzeniu obwodów łowieckich, a także projekty studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i planów zagospodarowania przestrzennego województwa, dotyczące pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani, wymagają uzgodnienia z dyrektorem właściwego urzędu morskiego.

4. Wszystkie plany i projekty związane z zagospodarowaniem morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego są zatwierdzane przez organy administracji morskiej w uzgodnieniu z właściwymi gminami nadmorskimi.

Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne obszarów morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej

Art. 37a. 1.  (22) Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw gospodarki morskiej, rybołówstwa, środowiska, spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej może przyjąć, w drodze rozporządzenia, plan zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, uwzględniając ustalenia określone w ust. 2 oraz wydane ważne pozwolenia, o których mowa w art. 23 i art. 23a.

2. Plan, o którym mowa w ust. 1, rozstrzyga o:

  1)   przeznaczeniu obszarów morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej;

  2)   zakazach lub ograniczeniach korzystania z obszarów, o których mowa w pkt 1, z uwzględnieniem wymogów ochrony przyrody;

  3)   rozmieszczeniu inwestycji celu publicznego;

  4)   kierunkach rozwoju transportu i infrastruktury technicznej;

  5)   obszarach i warunkach ochrony środowiska i dziedzictwa kulturowego.

Art. 37b. 1. Projekt planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej sporządza dyrektor właściwego dla obszaru objętego planem urzędu morskiego.

2. Do projektu planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej sporządza się prognozę oddziaływania na środowisko.

3. Koszty sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz opracowania prognozy oddziaływania na środowisko obciążają budżet państwa albo inwestora realizującego inwestycję, jeżeli ustalenia tego planu są bezpośrednią konsekwencją realizacji tej inwestycji.

4. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w części tekstowej i graficznej, uwzględniając w szczególności wymogi dotyczące materiałów planistycznych, rodzaju opracowań kartograficznych, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych.

STREFY SPECJALNE ZWIĄZANE Z OCHRONĄ ŚRODOWISKA

USTAWA z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody

Art. 1. Ustawa określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu.

Art. 2. 1. Ochrona przyrody, w rozumieniu ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody:

  1)   dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów;

  2)   roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową;

  3)   zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia;

  4)   siedlisk przyrodniczych;

  5)   siedlisk zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów;

  6)   tworów przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i zwierząt;

  7)   krajobrazu;

  8)   zieleni w miastach i wsiach;

  9)   zadrzewień.

2. Celem ochrony przyrody jest:

  1)   utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów;

  2)   zachowanie różnorodności biologicznej;

  3)   zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego;

  4)   zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin, zwierząt i grzybów, wraz z ich siedliskami, przez ich utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony;

  5)   ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień;

  6)   utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także pozostałych zasobów, tworów i składników przyrody;

  7)   kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody przez edukację, informowanie i promocję w dziedzinie ochrony przyrody.

Art. 3. Cele ochrony przyrody są realizowane przez:

  1)   uwzględnianie wymagań ochrony przyrody w polityce ekologicznej państwa, programach ochrony środowiska przyjmowanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego, koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, strategiach rozwoju województw, planach zagospodarowania przestrzennego województw, strategiach rozwoju gmin, studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego i planach zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz w działalności gospodarczej i inwestycyjnej;

  2)   obejmowanie zasobów, tworów i składników przyrody formami ochrony przyrody;

  3)   opracowywanie i realizację ustaleń planów ochrony dla obszarów podlegających ochronie prawnej, programów ochrony gatunków, siedlisk i szlaków migracji gatunków chronionych;

  4)   realizację krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z programem działań;

  5)   prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody;

  6)   prowadzenie badań naukowych nad problemami związanymi z ochroną przyrody.

Art. 4. 1. Obowiązkiem organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych oraz osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym.

2. Organy administracji publicznej są obowiązane do zapewnienia warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych dla ochrony przyrody.

3. Obowiązkiem organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także publicznych środków masowego przekazu jest prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody.

Art. 5. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

  1)   gatunek - zarówno gatunek w znaczeniu biologicznym, jak i każdą niższą od gatunku biologicznego jednostkę systematyczną, populację, a także mieszańce tego gatunku w pierwszym lub drugim pokoleniu, z wyjątkiem form, ras i odmian udomowionych, hodowlanych lub uprawnych;

  2)   korytarz ekologiczny - obszar umożliwiający migrację roślin, zwierząt lub grzybów;

  3)   obszar specjalnej ochrony ptaków - obszar wyznaczony, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej, do ochrony populacji dziko występujących ptaków jednego lub wielu gatunków, w którego granicach ptaki mają korzystne warunki bytowania w ciągu całego życia, w dowolnym jego okresie albo stadium rozwoju;

  4)   ochrona częściowa - ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów dopuszczającą możliwość redukcji liczebności populacji oraz pozyskiwania osobników tych gatunków lub ich części;

  5)   ochrona czynna - stosowanie, w razie potrzeby, zabiegów ochronnych w celu przywrócenia naturalnego stanu ekosystemów i składników przyrody lub zachowania siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin, zwierząt lub grzybów;

  6)   ochrona ex situ - ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów poza miejscem ich naturalnego występowania oraz ochronę skał, skamieniałości i minerałów w miejscach ich przechowywania;

  7)   ochrona in situ - ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów, a także elementów przyrody nieożywionej, w miejscach ich naturalnego występowania;

  8)   ochrona krajobrazowa - zachowanie cech charakterystycznych danego krajobrazu;

  9)   ochrona ścisła - całkowite i trwałe zaniechanie bezpośredniej ingerencji człowieka w stan ekosystemów, tworów i składników przyrody oraz w przebieg procesów przyrodniczych na obszarach objętych ochroną, a w przypadku gatunków - całoroczną ochronę należących do nich osobników i stadiów ich rozwoju;

  10)  ogród botaniczny - urządzony i zagospodarowany teren wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nim związanymi, będący miejscem ochrony ex situ, uprawy roślin różnych stref klimatycznych i siedlisk, uprawy roślin określonego gatunku oraz prowadzenia badań naukowych i edukacji;

  11)  ogród zoologiczny - urządzony i zagospodarowany teren wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nim związanymi, gdzie zwierzęta gatunków dziko występujących są hodowane i utrzymywane w celu ochrony ex situ, prowadzenia badań naukowych i edukacji oraz w celu ich publicznej ekspozycji nie mniej niż 7 dni w roku;

  12)  ostoja - miejsce o warunkach sprzyjających egzystencji roślin, zwierząt lub grzybów zagrożonych wyginięciem lub rzadkich gatunków;

  13)  ośrodek rehabilitacji zwierząt - miejsce, w którym jest prowadzone leczenie i rehabilitacja zwierząt dziko występujących, wymagających okresowej opieki człowieka w celu przywrócenia ich do środowiska przyrodniczego;

  14)  otulina - strefę ochronną graniczącą z formą ochrony przyrody i wyznaczoną indywidualnie dla formy ochrony przyrody w celu zabezpieczenia przed zagrożeniami zewnętrznymi wynikającymi z działalności człowieka;

  15)  pozyskiwanie:

a)  zbiór roślin lub grzybów gatunków chronionych lub ich części ze stanowisk naturalnych do celów gospodarczych,

b)  chwytanie, łowienie lub zbieranie zwierząt gatunków chronionych lub ich części i produktów pochodnych do celów gospodarczych,

c)  eksploatację lub wydobywanie skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin lub zwierząt;

  16)  różnorodność biologiczna - zróżnicowanie żywych organizmów występujących w ekosystemach, w obrębie gatunku i między gatunkami, oraz zróżnicowanie ekosystemów;

  17)  siedlisko przyrodnicze - obszar lądowy lub wodny, naturalny, półnaturalny lub antropogeniczny, wyodrębniony w oparciu o cechy geograficzne, abiotyczne i biotyczne;

  18)  siedlisko roślin, siedlisko zwierząt lub siedlisko grzybów - obszar występowania roślin, zwierząt lub grzybów w ciągu całego życia lub dowolnym stadium ich rozwoju;

  19)  specjalny obszar ochrony siedlisk - obszar wyznaczony, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej, w celu trwałej ochrony siedlisk przyrodniczych lub populacji zagrożonych wyginięciem gatunków roślin lub zwierząt lub w celu odtworzenia właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych lub właściwego stanu ochrony tych gatunków;

  20)  środowisko przyrodnicze - krajobraz wraz z tworami przyrody nieożywionej oraz naturalnymi i przekształconymi siedliskami przyrodniczymi z występującymi na nich roślinami, zwierzętami i grzybami;

  21)  tereny zieleni - tereny wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nimi związanymi, pokryte roślinnością, znajdujące się w granicach wsi o zwartej zabudowie lub miast, pełniące funkcje estetyczne, rekreacyjne, zdrowotne lub osłonowe, a w szczególności parki, zieleńce, promenady, bulwary, ogrody botaniczne, zoologiczne, jordanowskie i zabytkowe oraz cmentarze, a także zieleń towarzyszącą ulicom, placom, zabytkowym fortyfikacjom, budynkom, składowiskom, lotniskom oraz obiektom kolejowym i przemysłowym;

  22)  udostępnianie - umożliwianie fotografowania lub filmowania w celach zarobkowych oraz korzystania z zasobów, tworów i składników przyrody w celach naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych;

  23)  walory krajobrazowe - wartości ekologiczne, estetyczne lub kulturowe obszaru oraz związane z nim rzeźbę terenu, twory i składniki przyrody, ukształtowane przez siły przyrody lub działalność człowieka;

  24)   (1) właściwy stan ochrony gatunku - sumę oddziaływań na gatunek, mogącą w dającej się przewidzieć przyszłości wpływać na rozmieszczenie i liczebność jego populacji na terenie kraju lub państw członkowskich Unii Europejskiej lub naturalnego zasięgu tego gatunku, przy której dane o dynamice liczebności populacji tego gatunku wskazują, że gatunek jest trwałym składnikiem właściwego dla niego siedliska, naturalny zasięg gatunku nie zmniejsza się ani nie ulegnie zmniejszeniu w dającej się przewidzieć przyszłości oraz odpowiednio duże siedlisko dla utrzymania się populacji tego gatunku istnieje i prawdopodobnie nadal będzie istniało;

25)   (2) właściwy stan ochrony siedliska przyrodniczego - sumę oddziaływań na siedlisko przyrodnicze i jego typowe gatunki, mogącą w dającej się przewidzieć przyszłości wpływać na naturalne rozmieszczenie, strukturę, funkcje lub przeżycie jego typowych gatunków na terenie kraju lub państw członkowskich Unii Europejskiej lub naturalnego zasięgu tego siedliska, przy której naturalny zasięg siedliska przyrodniczego i obszary zajęte przez to siedlisko w obrębie jego zasięgu nie zmieniają się lub zwiększają się, struktura i funkcje, które są konieczne do długotrwałego utrzymania się siedliska, istnieją i prawdopodobnie nadal będą istniały oraz typowe dla tego siedliska gatunki znajdują się we właściwym stanie ochrony;

  26)  wstęp do parku narodowego albo rezerwatu przyrody - wejście lub wjazd na obszar objęty ochroną ścisłą lub czynną w celu naukowym, edukacyjnym, turystycznym lub rekreacyjnym;

  27)  zadrzewienie - drzewa i krzewy w granicach pasa drogowego, pojedyncze drzewa lub krzewy albo ich skupiska niebędące lasem w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679, z późn. zm.2)), wraz z terenem, na którym występują, i pozostałymi składnikami szaty roślinnej tego terenu, spełniające cele ochronne, produkcyjne lub społeczno-kulturowe;

  28)  zagrożenie wewnętrzne - czynnik mogący wywołać niekorzystne zmiany cech fizycznych, chemicznych lub biologicznych zasobów, tworów i składników chronionej przyrody, walorów krajobrazowych oraz przebiegu procesów przyrodniczych, wynikający z przyczyn naturalnych lub z działalności człowieka w granicach obszarów lub obiektów podlegających ochronie prawnej;

  29)  zagrożenie zewnętrzne - czynnik mogący wywołać niekorzystne zmiany cech fizycznych, chemicznych lub biologicznych zasobów, tworów i składników chronionej przyrody, walorów krajobrazowych oraz przebiegu procesów przyrodniczych, wynikający z przyczyn naturalnych lub z działalności człowieka, mający swoje źródło poza granicami obszarów lub obiektów podlegających ochronie prawnej.

Formy ochrony przyrody

Art. 6.! 1. Formami ochrony przyrody są:

  1. parki narodowe- 22 SZT

 2)   rezerwaty przyrody;

  3)   parki krajobrazowe;

  4)   obszary chronionego krajobrazu;

  5)   obszary Natura 2000;

  6)   pomniki przyrody;

  7)   stanowiska dokumentacyjne;

  8)   użytki ekologiczne;

  9)   zespoły przyrodniczo-krajobrazowe;

  10)  ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.

2. W drodze porozumienia z sąsiednimi państwami mogą być wyznaczane przygraniczne obszary cenne pod względem przyrodniczym w celu ich wspólnej ochrony.

Art. 7. 1. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody jest celem publicznym w rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543, z późn. zm.3)).

2. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody obejmujące obszary, które stanowią nieruchomości niebędące własnością Skarbu Państwa, następuje za zgodą właściciela, a w razie braku jego zgody - w trybie wywłaszczenia określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami

Art. 8. 1. Park narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1.000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe.

2. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody oraz odtworzenia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt lub siedlisk grzybów.

3. Park narodowy jest państwową jednostką budżetową w rozumieniu przepisów o finansach publicznych.

4. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze zarządzenia, nadaje parkowi narodowemu statut określający jego strukturę organizacyjną.

Art. 9. 1. Nadzór nad parkami narodowymi sprawuje minister właściwy do spraw środowiska.

2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje:

  1)   zatwierdzanie planów finansowych oraz sporządzanie sprawozdań zbiorczych z działalności parków narodowych;

  2)   zatwierdzanie rocznych zadań rzeczowych wynikających z planu ochrony lub zadań ochronnych;

  3)   koordynowanie działalności naukowej i edukacyjnej;

  4)   kontrolę funkcjonowania parków narodowych;

  5)   funkcjonowanie Służb Parków Narodowych.

Art. 10. 1. Utworzenie parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy, otulinę i nieruchomości Skarbu Państwa nieprzechodzące w trwały zarząd parku narodowego. Rada Ministrów, wydając rozporządzenie, kieruje się rzeczywistym stanem wartości przyrodniczych obszaru. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku narodowego następuje wyłącznie w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych i kulturowych jego obszaru.

2. Utworzenie parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja może nastąpić po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo organami uchwałodawczymi jednostek samorządu terytorialnego, na których obszarze działania planuje się powyższe zmiany, oraz po zaopiniowaniu, w terminie 30 dni od dnia przedłożenia tych zmian, przez zainteresowane organizacje pozarządowe. Niezłożenie opinii w przewidzianym terminie uznaje się za brak uwag.

3. Nieruchomości Skarbu Państwa położone w granicach parku narodowego i służące realizacji jego celów zostają oddane w trwały zarząd parku narodowego, na zasadach określonych w rozdziale 5 działu II ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

4. Administrowanie obszarami morskimi położonymi w granicach parku narodowego odbywa się na podstawie działu III ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502, z późn. zm.4)).

5. Parkowi narodowemu przysługuje prawo pierwokupu nieruchomości położonej w granicach parku narodowego na rzecz Skarbu Państwa.

6. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej parku narodowego i jego otuliny wymagają uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody parku narodowego

Art. 11. 1. Na obszarach graniczących z parkiem narodowym wyznacza się otulinę parku narodowego.

2. W otulinie może być utworzona strefa ochronna zwierząt łownych ze względu na potrzebę ochrony zwierząt w parku narodowym.

3. Strefa ochronna zwierząt łownych nie podlega włączeniu w granice obwodów łowieckich.

4. Minister właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, strefę ochronną zwierząt łownych, określając obszary wchodzące w jej skład oraz kryteria i sposoby utrzymania właściwej liczebności i struktury populacji poszczególnych gatunków zwierząt łownych, kierując się potrzebą:

  1)   ochrony gatunków zwierząt łownych w parkach narodowych;

  2)   tworzenia strefy bezpieczeństwa dla gatunków zwierząt łownych wychodzących na żerowiska poza obszar parku narodowego;

  3)   utrzymywania właściwej liczebności i struktury populacji poszczególnych gatunków zwierząt łownych na obszarze parku narodowego w celu zachowania równowagi przyrodniczej.

5. Ochrona zwierząt łownych w strefie ochronnej zwierząt łownych należy do zadań dyrektora parku narodowego.

Otulina jest obligatoryjnie wyznaczona na ochronę zwierząt. Konserwacja jest celem nadrzędnym.

Art. 12. 1. Obszar parku narodowego jest udostępniany w celach naukowych, edukacyjnych, kulturowych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych w sposób, który nie wpłynie negatywnie na przyrodę w parku narodowym.

2. W planie ochrony parku narodowego, a do czasu jego sporządzenia - w zadaniach ochronnych ustala się miejsca, które mogą być udostępniane, oraz maksymalną liczbę osób mogących przebywać jednocześnie w tych miejscach.

3. Za wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary oraz za udostępnianie parku narodowego lub niektórych jego obszarów mogą być pobierane opłaty.

4. Wysokość opłat, o których mowa w ust. 3, ustala dyrektor parku narodowego.

5. Opłata za jednorazowy wstęp do parku nie może przekraczać kwoty 6 zł waloryzowanej o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej.

6. Opłaty, o których mowa w ust. 3, uiszcza się w formie wykupu biletu wstępu jednorazowego lub wstępu wielokrotnego w miejscach pobierania opłat lub wnosi się na rachunek bankowy parku narodowego.

7. Opłat za wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary nie pobiera się od:

  1)   dzieci w wieku do 7 lat;

  2)   osób, które posiadają zezwolenie dyrektora parku narodowego na prowadzenie badań naukowych w zakresie ochrony przyrody;

  3)   uczniów szkół i studentów odbywających zajęcia dydaktyczne w parku narodowym w zakresie uzgodnionym z dyrektorem parku narodowego;

  4)   mieszkańców gmin położonych w granicach parku narodowego i gmin graniczących z parkiem narodowym;

  5)   osób udających się do wyznaczonych w parku narodowym plaż;

  6)   osób udających się do miejsc kultu religijnego.

8. Opłatę za wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary w wysokości 50 % stawki opłaty ustalonej przez dyrektora parku narodowego pobiera się od:

  1)   uczniów szkół i studentów;

  2)   emerytów i rencistów;

  3)   osób niepełnosprawnych;

  4)   żołnierzy służby czynnej.

9. Opłaty, o których mowa w ust. 3, są przychodami gospodarstw pomocniczych przy parkach narodowych w rozumieniu art. 20 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, z późn. zm.5)) i są przeznaczone na tworzenie i utrzymanie infrastruktury turystycznej i edukacyjnej parku narodowego oraz na ochronę przyrody. Opłaty pobierane za wstęp do parku narodowego, w wysokości 15 % wpływów za każdy kwartał, przeznacza się na dofinansowanie działalności ratowniczej specjalistycznych organizacji ratowniczych - Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, działających na terenie danego parku narodowego.

10. Minister właściwy do spraw środowiska, uwzględniając zróżnicowanie walorów przyrodniczych i krajobrazowych parków narodowych, nasilenie ruchu turystycznego i jego oddziaływanie na przyrodę parków narodowych, określi, w drodze rozporządzenia, parki narodowe lub niektóre ich obszary, gdzie za wstęp pobiera się opłaty.

akty wykonawcze z Dz.U. i M.P.

Art. 13. 1. Rezerwat przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.

2. Na obszarach graniczących z rezerwatem przyrody może być wyznaczona otulina.

3. Uznanie za rezerwat przyrody obszarów, o których mowa w ust. 1, następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. Wojewoda, w drodze rozporządzenia, za zgodą ministra właściwego do spraw środowiska i po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady ochrony przyrody, może zmniejszyć lub zwiększyć obszar rezerwatu przyrody, zmienić cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, dla których rezerwat został powołany - zlikwidować rezerwat przyrody.

4. Wojewoda, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić opłaty za wstęp na obszar rezerwatu przyrody, kierując się potrzebą ochrony przyrody.

5. Wojewoda ustala stawki opłat, o których mowa w ust. 4, przy czym opłata za jednorazowy wstęp do rezerwatu nie może przekraczać kwoty 6 zł waloryzowanej o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej.

6. Opłaty, o których mowa w ust. 4, są przeznaczane na ochronę przyrody.

Rezerwat przyrody zachowuje naturalny ekosystem. Fakultatywnie wyznaczona otulina.

Art. 14. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje, typy i podtypy rezerwatów przyrody, kierując się potrzebą zapewnienia na obszarach cennych przyrodniczo, zróżnicowanych pod względem wartości przyrodniczych, ochrony rezerwatowej oraz wytypowania reprezentatywnej liczby rezerwatów przyrody ze względu na dominujący przedmiot ochrony i główny typ ekosystemu.

Art. 15 zawiera postanowienia policyjno administracyjne

Art. 15. 1. W parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się:

  1)   budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody;

  2)   rybactwa, z wyjątkiem obszarów ustalonych w planie ochrony albo w zadaniach ochronnych;

  3)   chwytania lub zabijania dziko występujących zwierząt, zbierania lub niszczenia jaj, postaci młodocianych i form rozwojowych zwierząt, umyślnego płoszenia zwierząt kręgowych, zbierania poroży, niszczenia nor, gniazd, legowisk i innych schronień zwierząt oraz ich miejsc rozrodu;

  4)   polowania, z wyjątkiem obszarów wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych ustanowionych dla rezerwatu przyrody;

  5)   pozyskiwania, niszczenia lub umyślnego uszkadzania roślin oraz grzybów;

  6)   użytkowania, niszczenia, umyślnego uszkadzania, zanieczyszczania i dokonywania zmian obiektów przyrodniczych, obszarów oraz zasobów, tworów i składników przyrody;

  7)   zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i potoków, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody;

  8)   pozyskiwania skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, minerałów i bursztynu;

  9)   niszczenia gleby lub zmiany przeznaczenia i użytkowania gruntów;

  10)  palenia ognisk i wyrobów tytoniowych oraz używania źródeł światła o otwartym płomieniu, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;

  11)  prowadzenia działalności wytwórczej, handlowej i rolniczej, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony;

  12)  stosowania chemicznych i biologicznych środków ochrony roślin i nawozów;

  13)  zbioru dziko występujących roślin i grzybów oraz ich części, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;

  14)  amatorskiego połowu ryb, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych;

  15)  ruchu pieszego, rowerowego, narciarskiego i jazdy konnej wierzchem, z wyjątkiem szlaków i tras narciarskich wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;

  16)  wprowadzania psów na obszary objęte ochroną ścisłą i czynną, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony oraz psów pasterskich wprowadzanych na obszary objęte ochroną czynną, na których plan ochrony albo zadania ochronne dopuszczają wypas;

  17)  wspinaczki, eksploracji jaskiń lub zbiorników wodnych, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;

  18)  ruchu pojazdów poza drogami publicznymi oraz poza drogami położonymi na nieruchomościach będących w trwałym zarządzie parku narodowego, wskazanymi przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;

  19)  umieszczania tablic, napisów, ogłoszeń reklamowych i innych znaków niezwiązanych z ochroną przyrody, udostępnianiem parku albo rezerwatu przyrody, edukacją ekologiczną, z wyjątkiem znaków drogowych i innych znaków związanych z ochroną bezpieczeństwa i porządku powszechnego;

  20)  zakłócania ciszy;

  21)  używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego, uprawiania sportów wodnych i motorowych, pływania i żeglowania, z wyjątkiem akwenów lub szlaków wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;

  22)  wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu;

  23)  biwakowania, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez organ uznający obszar za rezerwat przyrody;

  24)  prowadzenia badań naukowych - w parku narodowym bez zgody dyrektora parku, a w rezerwacie przyrody - bez zgody organu uznającego obszar za rezerwat przyrody;

  25)  wprowadzania gatunków roślin, zwierząt lub grzybów, bez zgody ministra właściwego do spraw środowiska;

  26)  wprowadzania organizmów genetycznie zmodyfikowanych;

  27)  organizacji imprez rekreacyjno-sportowych - w parku narodowym bez zgody dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody bez zgody organu uznającego obszar za rezerwat przyrody.

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą:

  1)   wykonywania zadań wynikających z planu ochrony lub zadań ochronnych;

  2)   likwidacji nagłych zagrożeń oraz wykonywania czynności nieujętych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych, za zgodą organu ustanawiającego plan ochrony lub zadania ochronne;

  3)   prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;

  4)   wykonywania zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa;

  5)   obszarów objętych ochroną krajobrazową w trakcie ich gospodarczego wykorzystywania przez jednostki organizacyjne, osoby prawne lub fizyczne oraz wykonywania prawa własności, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego.

3. Minister właściwy do spraw środowiska może zezwolić na odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione potrzebą ochrony przyrody, wykonywaniem badań naukowych, celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi i sportowymi, celami kultu religijnego lub realizacją inwestycji liniowych celu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, pod warunkiem przeprowadzenia przez inwestora działań kompensujących utratę wartości przyrodniczych danego obszaru.

Art. 16. 1. Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju.

2. Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona otulina.

3. Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części wybrane spośród zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody, po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo radami gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, historycznych i kulturowych oraz walorów krajobrazowych na obszarach projektowanych do wyłączenia spod ochrony.

4. Projekt rozporządzenia w sprawie utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku krajobrazowego wymaga uzgodnienia z właściwą miejscowo radą gminy.

5. Statut parku krajobrazowego lub zespołu parków krajobrazowych określający strukturę organizacyjną parku lub zespołu parków nadaje wojewoda, w drodze zarządzenia.

6. Grunty rolne i leśne oraz inne nieruchomości znajdujące się w granicach parku krajobrazowego pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu.

7. Projekty studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części dotyczącej parku krajobrazowego i jego otuliny wymagają uzgodnienia z właściwym miejscowo wojewodą.

Art. 17. 1. W parku krajobrazowym mogą być wprowadzone następujące zakazy:

Zakazy typu policyjnego wystarczy znać przykładowo 5 zakazów

  1)   realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu art. 51 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.6));

  2)   umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności w ramach racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej, rybackiej i łowieckiej;

  3)   likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej lub zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych;

  4)   pozyskiwania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu;

  5)   wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub budową, odbudową, utrzymaniem, remontem lub naprawą urządzeń wodnych;

  6)   dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej;

  7)   budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej;

  8)   lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od krawędzi brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego;

  9)   likwidowania, zasypywania i przekształcania zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodno-błotnych;

  10)  wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia własnych gruntów rolnych;

  11)  prowadzenia chowu i hodowli zwierząt metodą bezściółkową;

  12)  utrzymywania otwartych rowów ściekowych i zbiorników ściekowych;

  13)  organizowania rajdów motorowych i samochodowych;

  14)  używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych.

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą:

  1)   wykonywania zadań wynikających z planu ochrony;

  2)   wykonywania zadań na rzecz obronności kraju i bezpieczeństwa państwa;

  3)   prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;

  4)   realizacji inwestycji celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 oraz z 2004 r. Nr 6, poz. 41), zwanej dalej "inwestycją celu publicznego".

3. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko nie jest obowiązkowe i przeprowadzona procedura oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego wpływu na przyrodę parku krajobrazowego.

  1. Zakaz, o którym mowa w ust. 1 pkt 14, nie dotyczy statków jednostek ratowniczych, jednostek organizacyjnych właściciela wód lub urządzeń wodnych zlokalizowanych na wodach, inspektorów żeglugi śródlądowej, Państwowej i Społecznej Straży Rybackiej, promów w ciągu dróg publicznych, prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej oraz wykonywania zadań z zakresu ochrony przyrody przez Służbę Parku Krajobrazowego.

SIEĆ NATURA 2008

Art. 25. 1. Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje:

  1)   obszary specjalnej ochrony ptaków;

  2)   specjalne obszary ochrony siedlisk.

2. Obszar Natura 2000 może obejmować część lub całość obszarów i obiektów objętych formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-4 i 6-9.

Art. 26. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, typy siedlisk przyrodniczych oraz gatunki roślin i zwierząt, ze wskazaniem typów siedlisk przyrodniczych i gatunków o znaczeniu priorytetowym, wymagające ochrony w formie wyznaczenia obszarów Natura 2000, a także kryteria i sposoby wyboru reprezentatywnej liczby i powierzchni siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin i siedlisk zwierząt do ochrony w formie obszarów Natura 2000, mając na uwadze zachowanie szczególnie cennych i zagrożonych składników różnorodności biologicznej

Art. 27. 1. Minister właściwy do spraw środowiska opracowuje projekt listy obszarów Natura 2000, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej.

2. Projekt, o którym mowa w ust. 1, wymaga zasięgnięcia opinii właściwych miejscowo rad gmin. Niezłożenie opinii w terminie 30 dni od dnia otrzymania projektu uznaje się za brak uwag.

3. Minister właściwy do spraw środowiska, po uzyskaniu zgody Rady Ministrów, przekazuje Komisji Europejskiej:

  1)   projekt listy specjalnych obszarów ochrony siedlisk;

  2)   szacunek dotyczący współfinansowania przez Wspólnotę Europejską ochrony obszarów wyznaczonych ze względu na typy siedlisk przyrodniczych oraz gatunki roślin i zwierząt o znaczeniu priorytetowym.

Art. 28. 1. Wyznaczenie obszaru Natura 2000, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi i z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw środowiska, które określa nazwę, położenie administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i przedmiot ochrony oraz sprawującego nadzór nad obszarem. Minister właściwy do spraw środowiska, wydając rozporządzenie, kieruje się rzeczywistym stanem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt.

2. Po wyznaczeniu obszarów specjalnej ochrony ptaków minister właściwy do spraw środowiska przekazuje listę tych obszarów Komisji Europejskiej.

3.  (3) Specjalne obszary ochrony siedlisk minister właściwy do spraw środowiska wyznacza po uzgodnieniu z Komisją Europejską w terminie 6 lat od dnia zatwierdzenia tego obszaru przez Komisję Europejską.

Art. 29. 1. Dla obszaru Natura 2000 minister właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, plan ochrony na okres 20 lat, uwzględniający ekologiczne właściwości siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony obszar ten został wyznaczony, wykorzystując, obejmujące obszar Natura 2000, plany ochrony ustanowione dla parku narodowego, rezerwatu przyrody i parku krajobrazowego oraz plany urządzenia lasu. Plan ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt.

2. Projekt planu ochrony obszaru Natura 2000 sporządza sprawujący nadzór nad obszarem w terminie 5 lat od dnia wyznaczenia tego obszaru, w uzgodnieniu z właściwymi miescowo radami gmin

3. Plan ochrony obszaru Natura 2000 zawiera:

  1)   opis i ocenę istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz określenie sposobów eliminacji lub ograniczania tych zagrożeń i ich skutków;

  2)   opis warunków zachowania lub przywrócenia właściwego stanu ochrony siedlisk i gatunków, o których mowa w ust. 1;

  3)   wykaz zadań ochronnych, z określeniem sposobu ich wykonywania, rodzaju, zakresu i lokalizacji, na okres stosowny do potrzeb;

  4)   określenie zakresu monitoringu przyrodniczego;

  5)   opis przebiegu granic obszaru Natura 2000.

Art. 30. 1. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, tryb i zakres opracowania projektu planu ochrony, o którym mowa w art. 29 ust. 1, w tym sposoby ochrony siedlisk przyrodniczych i gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony wyznacza się obszary Natura 2000, kierując się potrzebą ochrony tych obszarów.

2. Plan ochrony ustanowiony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego oraz plan urządzenia lasu powinny być zgodne z planem ochrony ustanowionym dla obszaru Natura 2000, jeżeli obszar ten obejmuje teren parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego lub obszar objęty planem urządzenia lasów.

Art. 31. Sprawujący nadzór nad obszarem Natura 2000 sporządza i przekazuje ministrowi właściwemu do spraw środowiska, co 6 lat w odniesieniu do specjalnego obszaru ochrony siedlisk oraz co 3 lata w odniesieniu do obszaru specjalnej ochrony ptaków, ocenę realizacji ochrony tego obszaru, zawierającą informacje dotyczące podejmowanych działań ochronnych oraz wpływu tych działań na stan ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, a także wyniki monitorowania i nadzoru tych działań.

Art. 32. 1. Minister właściwy do spraw środowiska nadzoruje funkcjonowanie obszarów Natura 2000, prowadząc ewidencję danych niezbędnych do podejmowania działań w zakresie ich ochrony.

2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na:

  1)   wydawaniu zaleceń i wytycznych w zakresie ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000;

  2)   określaniu zakresu i żądaniu informacji dotyczących ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000;

  3)   kontroli realizacji ustaleń planów ochrony obszarów Natura 2000.

3. Wojewoda koordynuje funkcjonowanie obszarów Natura 2000 na obszarze swojego działania.

4. Na terenie zarządzanym przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe znajdującym się na obszarze Natura 2000 zadania w zakresie ochrony przyrody wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z ustaleniami planu ochrony obszaru Natura 2000 uwzględnionym w planie urządzenia lasu.

Art. 33. 1.  (4) Zabrania się podejmowania działań mogących w znaczący sposób pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków roślin i zwierząt, a także w znaczący sposób wpłynąć negatywnie na gatunki, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, z zastrzeżeniem art. 34.

2.  (5) Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do projektowanych obszarów Natura 2000, znajdujących się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 1, do czasu odmowy zatwierdzenia albo zatwierdzenia tych obszarów przez Komisję Europejską jako obszary Natura 2000 i ich wyznaczenia w trybie przepisów, o których mowa w art. 28.

  1. (6) Projekty planów i projekty zmian do przyjętych planów oraz planowane przedsięwzięcia, które nie są bezpośrednio związane z ochroną obszaru Natura 2000 lub obszarów, o których mowa w ust. 2, lub nie wynikają z tej ochrony, a które mogą na te obszary znacząco oddziaływać, wymagają przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska.

Art. 34. 1. Jeżeli przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań alternatywnych, właściwy miejscowo wojewoda, a na obszarach morskich dyrektor właściwego urzędu morskiego, może zezwolić na realizację planu lub przedsięwzięcia, które mogą mieć negatywny wpływ na siedliska przyrodnicze oraz gatunki roślin i zwierząt, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, zapewniając wykonanie kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Jeżeli na obszarze Natura 2000 występuje siedlisko lub gatunek o znaczeniu priorytetowym, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone wyłącznie w celu:

  1)   ochrony zdrowia i życia ludzi;

  2)   zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego;

  3)   uzyskania korzystnych następstw o pierwszorzędnym znaczeniu dla środowiska przyrodniczego;

  4)   wynikającym z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, po uzyskaniu opinii Komisji Europejskiej.

Art. 35. 1. Wydając zezwolenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego ustala zakres, miejsce, termin i sposób wykonania kompensacji przyrodniczej.

2. Koszty kompensacji przyrodniczej ponosi podmiot realizujący plan lub przedsięwzięcie.

2a.  (8) Za utrzymanie siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin i zwierząt, utworzonych w ramach kompensacji przyrodniczej, jak również za monitorowanie ich stanu odpowiada:

  1)   sprawujący nadzór nad obszarem Natura 2000, na terenie którego została wykonana kompensacja;

  2)   wojewoda na terenie znajdującym się poza obszarem Natura 2000.

3. Wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego nadzoruje wykonanie kompensacji przyrodniczej.

4. Wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego informuje ministra właściwego do spraw środowiska o zezwoleniach, o których mowa w art. 34, o ich wykorzystaniu oraz o skutkach realizacji planu lub przedsięwzięcia i wykonanej kompensacji przyrodniczej.

Art. 36. 1. Na obszarach Natura 2000, z zastrzeżeniem ust. 2, nie podlega ograniczeniu działalność związana z utrzymaniem urządzeń i obiektów służących bezpieczeństwu przeciwpowodziowemu oraz działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka i rybacka, a także amatorski połów ryb, jeżeli nie zagrażają one zachowaniu siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin lub zwierząt ani nie wpływają w sposób istotny negatywnie na gatunki roślin i zwierząt, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000.

2. Prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1, na obszarach Natura 2000 wchodzących w skład parków narodowych i rezerwatów przyrody, jest dozwolone wyłącznie w zakresie, w jakim nie narusza to zakazów obowiązujących na tych obszarach.

3. Jeżeli działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka lub rybacka wymaga dostosowania do wymogów ochrony obszaru Natura 2000, na którym nie mają zastosowania programy wsparcia z tytułu obniżenia dochodowości, wojewoda może zawrzeć umowę z właścicielem lub posiadaczem obszaru, z wyjątkiem zarządców nieruchomości Skarbu Państwa, która zawiera wykaz niezbędnych działań, sposoby i terminy ich wykonania oraz warunki i terminy rozliczenia należności za wykonane czynności, a także wartość rekompensaty za utracone dochody wynikające z wprowadzonych ograniczeń.

Art. 37.  (10) Jeżeli działania na obszarze Natura 2000 zostały podjęte bez przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, o którym mowa w art. 33 ust. 3, wojewoda, a na obszarach morskich dyrektor właściwego urzędu morskiego, nakazuje ich natychmiastowe wstrzymanie i podjęcie w wyznaczonym terminie niezbędnych czynności w celu przywrócenia poprzedniego stanu danego obszaru, jego części lub chronionych na nim gatunków.

Art. 38. Minister właściwy do spraw środowiska składa do Komisji Europejskiej raporty i notyfikacje dotyczące obszarów Natura 2000 oraz występuje o opinie w sprawie tych obszarów.

Art. 39.  (11) Koszty związane z wdrożeniem i funkcjonowaniem sieci obszarów Natura 2000 w zakresie nieobjętym finansowaniem przez Wspólnotę Europejską są finansowane z budżetu państwa oraz funduszy celowych.

POMNIKI PRZYRODY

Art. 40. 1. Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiska o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.

2. Na terenach niezabudowanych, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla ludzi lub mienia, drzewa stanowiące pomniki przyrody podlegają ochronie aż do ich samoistnego, całkowitego rozpadu.

3. Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, kryteria uznawania tworów przyrody żywej i nieożywionej za pomniki przyrody, kierując się potrzebą ochrony drzew i krzewów ze względu na ich wielkość, wiek, pokrój i znaczenie historyczne, a odnośnie tworów przyrody nieożywionej - ze względu na ich znaczenie naukowe, estetyczne i krajobrazowe.

Art. 44. 1. Ustanowienie pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego lub zespołu przyrodniczo-krajobrazowego następuje w drodze rozporządzenia wojewody albo uchwały rady gminy, jeżeli wojewoda nie ustanowił tych form ochrony przyrody.

2. Rozporządzenie wojewody lub uchwała rady gminy, o których mowa w ust. 1, określają nazwę danego obiektu lub obszaru, jego położenie, sprawującego nadzór, szczególne cele ochrony, w razie potrzeby ustalenia dotyczące jego czynnej ochrony oraz zakazy właściwe dla tego obiektu, obszaru lub jego części, wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 45 ust. 1.

3. Zniesienia formy ochrony przyrody, o której mowa w ust. 1, dokonuje organ, który ustanowił daną formę ochrony przyrody; wojewoda - w drodze rozporządzenia, rada gminy - w drodze uchwały.

4. Zniesienie formy ochrony przyrody, o której mowa w ust. 1, następuje w razie utraty wartości przyrodniczych, ze względu na które ustanowiono formę ochrony przyrody, lub w razie konieczności realizacji inwestycji celu publicznego lub zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego.

Art. 45. 1. W stosunku do pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego lub zespołu przyrodniczo-krajobrazowego mogą być wprowadzone następujące zakazy: ( trzeba znać około 5 zakazów)

  1)   niszczenia, uszkadzania lub przekształcania obiektu lub obszaru;

  2)   wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym lub przeciwpowodziowym albo budową, odbudową, utrzymywaniem, remontem lub naprawą urządzeń wodnych;

  3)   uszkadzania i zanieczyszczania gleby;

  4)   dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody albo racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej;

  5)   likwidowania, zasypywania i przekształcania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodno-błotnych;

  6)   wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia użytkowanych gruntów rolnych;

  7)   zmiany sposobu użytkowania ziemi;

  8)   wydobywania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu;

  1. umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia nor, legowisk zwierzęcych oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz

wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką;

  10)  zbioru, niszczenia, uszkadzania roślin i grzybów na obszarach użytków ekologicznych, utworzonych w celu ochrony stanowisk, siedlisk lub ostoi roślin i grzybów chronionych;

  11)  umieszczania tablic reklamowych.

2. Zakazy, o których mowa w ust. 1, nie dotyczą:

  1)   prac wykonywanych na potrzeby ochrony przyrody po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony przyrody;

  2)   realizacji inwestycji celu publicznego po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony przyrody;

  3)   zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa;

  4)   likwidowania nagłych zagrożeń bezpieczeństwa powszechnego i prowadzenia akcji ratowniczych.

USTAWA z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska

Obszary ograniczonego użytkowania

Art. 135. 1. Jeżeli z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, z analizy porealizacyjnej albo z przeglądu ekologicznego wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub innego obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji elektroenergetycznej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej i radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania.

2. Obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały.

3. Obszar ograniczonego użytkowania dla zakładów lub innych obiektów, niewymienionych w ust. 2, tworzy rada powiatu w drodze uchwały.

3a. Organy, o których mowa w ust. 2 i 3, tworząc obszar ograniczonego użytkowania, określają granice obszaru, ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu, wymagania techniczne dotyczące budynków oraz sposób korzystania z terenów wynikające z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko lub analizy porealizacyjnej albo przeglądu ekologicznego.

3b.  Obszar ograniczonego użytkowania tworzy się na podstawie poświadczonej przez właściwy organ kopii mapy ewidencyjnej z zaznaczonym przebiegiem granic obszaru, na którym konieczne jest utworzenie tego obszaru; nie dotyczy to przedsięwzięć polegających na budowie drogi krajowej.

4. Jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, przed utworzeniem tego obszaru nie wydaje się pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego oraz nie rozpoczyna się jego użytkowania, gdy pozwolenie na użytkowanie nie jest wymagane, z zastrzeżeniem ust. 5. Obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla określonego zakładu lub innego obiektu stwierdza się w pozwoleniu na budowę.

5.  (7) Jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, dla przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi krajowej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, Nr 23, poz. 136 i Nr 192, poz. 1381 oraz z 2008 r. Nr 54, poz. 326) obszar ograniczonego użytkowania wyznacza się na podstawie analizy porealizacyjnej z uwględnieniem dokumentacji, o której mowa w ust. 5a. W decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nakłada się obowiązek sporządzenia analizy porealizacyjnej po upływie 1 roku od dnia oddania obiektu do użytkowania i jej przedstawienia w terminie 18 miesięcy od dnia oddania obiektu do użytkowania.

5a.  (8) Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres i formę dokumentacji niezbędnej do utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia polegającego na budowie drogi krajowej w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, sposoby ograniczenia użytkowania terenu w obszarach ograniczonego użytkowania oraz rodzaje rekompensaty dla właścicieli nieruchomości położonych w obszarach ograniczonego użytkowania.

5b.  (9) Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 5a, minister właściwy do spraw transportu uwzględnia przeznaczenie terenów położonych w obszarach ograniczonego użytkowania oraz słuszny interes właścicieli nieruchomości położonych w tych obszarach.

6. Obszar ograniczonego użytkowania tworzy się także dla instalacji wymagających pozwolenia zintegrowanego, innych niż wymienione w ust. 1, dla których pozwolenie na budowę zostało wydane przed dniem 1 października 2001 r., a których użytkowanie rozpoczęło się nie później niż do dnia 30 czerwca 2003 r., jeżeli, pomimo zastosowania najlepszych dostępnych technik, nie mogą być dotrzymane dopuszczalne poziomy hałasu poza terenem zakładu.

Art. 136. 1. W razie ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania właściwymi w sprawach spornych dotyczących wysokości odszkodowania lub wykupu nieruchomości są sądy powszechne.

2. Obowiązany do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości jest ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania.

3. W razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie.

USTAWA z dnia 28 września 1991 r. o lasach

Lasy ochronne

Art. 15. Za lasy szczególnie chronione, zwane dalej "lasami ochronnymi", mogą być uznane lasy, które:

  1)   chronią glebę przed zmywaniem lub wyjałowieniem, powstrzymują usuwanie się ziemi, obrywanie się skał lub lawin;

  2)   chronią zasoby wód powierzchniowych i podziemnych, regulują stosunki hydrologiczne w zlewni oraz na obszarach wododziałów;

3)   ograniczają powstawanie lub rozprzestrzenianie się lotnych piasków;

  4)   są trwale uszkodzone na skutek działalności przemysłu;

  5)   stanowią drzewostany nasienne lub ostoje zwierząt i stanowiska roślin podlegających ochronie gatunkowej;

  6)   mają szczególne znaczenie przyrodniczo-naukowe lub dla obronności i bezpieczeństwa Państwa;

  7)   są położone:

a)   w granicach administracyjnych miast i w odległości do 10 km od granic administracyjnych miast liczących ponad 50 tys. mieszkańców,

b)    (11) w strefach ochronnych uzdrowisk i obszarów ochrony uzdrowiskowej w rozumieniu ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399).

c)   w strefie górnej granicy lasów.

Art. 16. 1. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze decyzji, uznaje las za ochronny lub pozbawia go tego charakteru, na wniosek Dyrektora Generalnego, zaopiniowany przez radę gminy - w odniesieniu do lasów stanowiących własność Skarbu Państwa.

1a.  (12) Starosta, po uzgodnieniu z właścicielem lasu i po zasięgnięciu opinii rady gminy, w drodze decyzji, uznaje las za ochronny lub pozbawia go tego charakteru - w odniesieniu do pozostałych lasów.

2. Rada gminy powinna wyrazić opinię w ciągu dwóch miesięcy od dnia otrzymania wystąpienia o jej wyrażenie. W razie upływu tego terminu uważa się, że rada gminy nie zgłasza zastrzeżeń.

USTAWA z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych

Art. 38. 1. Na obszarze uzdrowiska lub obszarze ochrony uzdrowiskowej wydziela się trzy rodzaje stref ochronnych, oznaczone literami "A", "B" i "C":

  1)   strefę "A" obejmującą obszar, na którym są zlokalizowane lub planowane zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, a także inne obiekty służące lecznictwu uzdrowiskowemu lub obsłudze pacjenta lub turysty, w szczególności: pensjonaty, restauracje lub kawiarnie, dla której procentowy udział terenów zielonych wynosi nie mniej niż 75 %;

-   w strefie ochronnej "A" zabrania się: ( najcięższe zakazy policyjne)

a)   lokalizacji zakładów przemysłowych,

b)   lokalizacji budownictwa wielorodzinnego i jednorodzinnego, z wyjątkiem modernizacji obiektów istniejących, bez możliwości zwiększenia powierzchni ich zabudowy,

c)   uruchamiania pól biwakowych i campingowych, lokalizacji domków turystycznych i campingowych,

d)   prowadzenia targowisk, z wyjątkiem punktów sprzedaży pamiątek, wyrobów ludowych, produktów regionalnych lub towarów o podobnym charakterze, w formach i miejscach wyznaczonych przez gminę,

e)    (1) trzymania zwierząt gospodarskich w rozumieniu przepisów o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich,

f)   prowadzenia działalności rolniczej, w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 oraz z 2005 r. Nr 14, poz. 113, Nr 90, poz. 756 i Nr 143, poz. 1199),

g)   organizacji rajdów samochodowych i motorowych,

h)   lokalizacji stacji paliw, punktów dystrybucji produktów naftowych, nawozów sztucznych, składowisk odpadów stałych i płynnych, składów opału,

i)   lokalizacji parkingów w liczbie miejsc postojowych większej niż 10 % miejsc sanatoryjnych w obiekcie,

j)   lokalizacji trwałych i tymczasowych obiektów i urządzeń, które mogą utrudniać lub zakłócać przebywanie pacjentów na tym obszarze, a w szczególności: stacji bazowych telefonii komórkowej, stacji nadawczych radiowych i telewizyjnych, stacji radiolokacyjnych i innych emitujących fale elektromagnetyczne,

k)   organizowania imprez masowych, w rozumieniu ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 909), zakłócających proces leczenia uzdrowiskowego i działalności o charakterze rozrywkowym zakłócającej ciszę nocną w godz. 2200-600, z wyjątkiem imprez masowych znajdujących się w harmonogramie imprez gminnych,

l)   lokalizacji obiektów mogących znacząco oddziaływać na środowisko, zgodnie z odrębnymi przepisami, w szczególności takich jak: warsztaty samochodowe, wędzarnie ryb, garbarnie,

m)   wszystkich czynności zabronionych, ujętych w wykazie dla strefy ochronnej "B" i "C";

  2)   strefę "B", dla której procentowy udział terenów zielonych wynosi nie mniej niż 55 %, obejmującą obszar przyległy do strefy "A" i stanowiący jej otoczenie, który jest przeznaczony dla niemających negatywnego wpływu na właściwości lecznicze uzdrowiska lub obszaru ochrony uzdrowiskowej oraz nieuciążliwych w procesie leczenia obiektów usługowych, turystycznych, rekreacyjnych, sportowych i komunalnych, budownictwa mieszkaniowego oraz innych związanych z zaspokajaniem potrzeb osób przebywających na tym obszarze lub objęty granicami parku narodowego lub rezerwatu przyrody albo jest lasem, morzem lub jeziorem, przy czym w strefie ochronnej "B" zabrania się:

a)  lokalizacji nowych oraz rozbudowy istniejących zakładów przemysłowych, punktów skupu złomu i punktów skupu produktów rolnych,

b)  lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni większej niż 400 m2 z obiektami towarzyszącymi,

c)  lokalizacji i uruchamiania stacji paliw lub urządzeń emitujących fale elektromagnetyczne mogących znacząco oddziaływać na środowisko, nie bliżej niż 500 m od granicy obszaru

strefy ochronnej "A", uruchamiania punktów dystrybucji i składowania środków chemicznych, produktów naftowych i innych artykułów uciążliwych dla środowiska,

d)  wyrębu drzew leśnych i parkowych, z wyjątkiem cięć sanitarnych,

e)  pozyskiwania surowców mineralnych innych niż naturalne surowce lecznicze,

f)  prowadzenia robót melioracyjnych mających na celu niekorzystną zmianę istniejących stosunków gruntowo-wodnych,

g)  lokalizacji parkingów o wielkości powyżej 50 miejsc postojowych dla samochodów osobowych, dostawczych i autobusów,

h)  wszystkich czynności zabronionych ujętych w wykazie dla strefy ochronnej "C";

  3)   strefę "C" przyległą do strefy "B" i stanowiącą jej otoczenie, obejmującą obszar mający wpływ na zachowanie walorów krajobrazowych, klimatycznych oraz ochronę złóż naturalnych surowców leczniczych;

-   w strefie ochronnej "C" zabrania się:

a)   nieplanowanego wyrębu drzew,

b)   prowadzenia działań powodujących niekorzystną zmianę stosunków wodnych,

c)   lokalizacji nowych uciążliwych obiektów budowlanych i innych uciążliwych obiektów, w tym zakładów przemysłowych,

d)   prowadzenia działań mających wpływ na fizjografię uzdrowiska i jego założenia przestrzenne lub właściwości lecznicze klimatu.

2. Gmina, która uzyskała status uzdrowiska lub status obszaru ochrony uzdrowiskowej, sporządza i uchwala miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego na zasadach określonych w odrębnych przepisach, w terminie do 2 lat od dnia uzyskania statusu.

USTAWA z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne

Strefy oraz obszary ochronne

Art. 51. W celu zapewnienia odpowiedniej jakości wody ujmowanej do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia oraz zaopatrzenia zakładów wymagających wody wysokiej jakości, a także ze względu na ochronę zasobów wodnych, mogą być ustanawiane:

  1)   strefy ochronne ujęć wody;

  2)   obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych.

Art. 52. 1. Strefę ochronną ujęcia wody, zwaną dalej "strefą ochronną", stanowi obszar, na którym obowiązują zakazy, nakazy i ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów oraz korzystania z wody.

2. Strefę ochronną dzieli się na teren ochrony:

  1)   bezpośredniej;

  2)   pośredniej.

3. Dopuszcza się ustanowienie strefy ochronnej obejmującej wyłącznie teren ochrony bezpośredniej, jeżeli jest to uzasadnione lokalnymi warunkami hydrogeologicznymi, hydrologicznymi i geomorfologicznymi oraz zapewnia konieczną ochronę ujmowanej wody.

Art. 53. 1. Na terenie ochrony bezpośredniej ujęć wód podziemnych oraz powierzchniowych zabronione jest użytkowanie gruntów do celów niezwiązanych z eksploatacją ujęcia wody.

2. Na terenie ochrony bezpośredniej ujęć wód należy:

  1)   odprowadzać wody opadowe w sposób uniemożliwiający przedostawanie się ich do urządzeń służących do poboru wody;

  2)   zagospodarować teren zielenią;

  3)   odprowadzać poza granicę terenu ochrony bezpośredniej ścieki z urządzeń sanitarnych, przeznaczonych do użytku osób zatrudnionych przy obsłudze urządzeń służących do poboru wody;

  4)   ograniczyć do niezbędnych potrzeb przebywanie osób niezatrudnionych przy obsłudze urządzeń służących do poboru wody.

3. Teren ochrony bezpośredniej należy ogrodzić, a jego granice przebiegające przez wody powierzchniowe oznaczyć za pomocą rozmieszczonych w widocznych miejscach stałych znaków stojących lub pływających; na ogrodzeniu oraz znakach należy umieścić tablice zawierające informacje o ujęciu wody i zakazie wstępu osób nieupoważnionych.

Art. 54. 1. Na terenach ochrony pośredniej może być zabronione lub ograniczone wykonywanie robót oraz innych czynności powodujących zmniejszenie przydatności ujmowanej wody lub wydajności ujęcia, a w szczególności:

  1)   wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi;

  2)   rolnicze wykorzystanie ścieków;

  3)   przechowywanie lub składowanie odpadów promieniotwórczych;

  4)   stosowanie nawozów oraz środków ochrony roślin;

  5)   budowa autostrad, dróg oraz torów kolejowych;

  6)   wykonywanie robót melioracyjnych oraz wykopów ziemnych;

  7)   lokalizowanie zakładów przemysłowych oraz ferm chowu lub hodowli zwierząt;

  8)   lokalizowanie magazynów produktów ropopochodnych oraz innych substancji, a także rurociągów do ich transportu;

  9)   lokalizowanie składowisk odpadów komunalnych, niebezpiecznych, innych niż niebezpieczne i obojętne oraz obojętnych;

  10)  mycie pojazdów mechanicznych;

  11)  urządzanie parkingów, obozowisk oraz kąpielisk;

  12)  lokalizowanie nowych ujęć wody;

  13)  lokalizowanie cmentarzy oraz grzebanie zwłok zwierzęcych.

2. Na terenach ochrony pośredniej ujęcia wody podziemnej, oprócz zakazów lub ograniczeń, o których mowa w ust. 1, może być zabronione lub ograniczone:

  1)   wydobywanie kopalin;

  2)   wykonywanie odwodnień budowlanych lub górniczych.

3. Na terenie ochrony pośredniej ujęcia wody powierzchniowej, oprócz zakazów lub ograniczeń, o których mowa w ust. 1, może być zabronione lub ograniczone:

  1)   lokalizowanie budownictwa mieszkalnego oraz turystycznego;

  2)   używanie samolotów do przeprowadzania zabiegów rolniczych;

  3)   urządzanie pryzm kiszonkowych;

  4)   chów lub hodowla ryb, ich dokarmianie lub zanęcanie;

  5)   pojenie oraz wypasanie zwierząt;

  6)   wydobywanie kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów, a także wycinanie roślin z wód lub brzegu;

  7)   uprawianie sportów wodnych;

  8)   użytkowanie statków o napędzie spalinowym.

4. Na właścicieli gruntów położonych na terenie ochrony pośredniej może być nałożony obowiązek stosowania odpowiednich upraw rolnych lub leśnych.

5. Przy ustalaniu zakazów, nakazów i ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów na terenie ochrony pośredniej należy uwzględnić warunki infiltracji zanieczyszczeń do poziomu wodonośnego, z którego woda jest ujmowana.

6. Organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego może, na wniosek właściciela ujęcia wody i na jego koszt, w drodze decyzji, nałożyć na właścicieli gruntów położonych na terenie ochrony pośredniej obowiązek zlikwidowania nieczynnych studni.

7. Organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego może, na wniosek właściciela ujęcia wody, w drodze decyzji, nałożyć na właściciela gruntu położonego na terenie ochrony pośredniej obowiązek zlikwidowania, na jego koszt, ogniska zanieczyszczenia wody.

Art. 55. 1. Teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych obejmuje obszar zasilania ujęcia wody; jeżeli czas przepływu wody od granicy obszaru zasilania do ujęcia jest dłuższy od 25 lat, strefa ochronna powinna obejmować obszar wyznaczony 25-letnim czasem wymiany wody w warstwie wodonośnej.

2. Teren ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych wyznacza się na p podstawie ustaleń zawartych w dokumentacji hydrogeologicznej tego ujęcia.

Art. 56. 1. Strefę ochronną ujęcia wód powierzchniowych określa się tak, aby trwale zapewnić jakość wody zgodną z przepisami wydanymi na podstawie art. 50 ust. 1 oraz aby zabezpieczyć wydajność ujęcia wody.

2. Strefę ochronną, o której mowa w ust. 1, wyznacza się na podstawie wyników przeprowadzonych badań hydrologicznych, hydrograficznych i geomorfologicznych.

3. Strefa ochronna ujęcia wody z potoku górskiego lub z górnego biegu rzeki może obejmować całą zlewnię cieku powyżej ujęcia wody.

Art. 57. 1. Granice terenu ochrony pośredniej ujęcia wody należy oznaczyć przez umieszczenie, w punktach przecięcia się granic ze szlakami komunikacyjnymi oraz w innych charakterystycznych punktach terenu, tablic zawierających informacje o ustanowieniu strefy.

2. Minister właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory tablic informacyjnych, o których mowa w ust. 1 oraz w art. 53 ust. 3, a w szczególności ich rozmiar, kształt, kolor, wzór i wielkość napisu.

Art. 58. 1. Strefę ochronną ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej, na wniosek i koszt właściciela ujęcia wody, wskazując zakazy, nakazy, ograniczenia oraz obszary, na których one obowiązują, stosownie do art. 52-57.

2. Wniosek o ustanowienie strefy ochronnej ujęcia wody zawiera:

  1)   uzasadnienie potrzeby ustanowienia strefy ochronnej oraz propozycje granic wraz z planem sytuacyjnym;

  2)   charakterystykę techniczną ujęcia wody;

  3)   propozycje zakazów, nakazów i ograniczeń dotyczących użytkowania gruntów oraz korzystania z wód na terenach ochrony pośredniej.

3. Do wniosku o ustanowienie strefy ochronnej ujęcia wody podziemnej dołącza się dokumentację hydrogeologiczną, o której mowa w art. 55 ust. 2.

3a. Do wniosku o ustanowienie strefy ochronnej ujęcia wody powierzchniowej dołącza się wyniki badań, o których mowa w art. 56 ust. 2.

4. Obowiązek, o którym mowa w art. 53 ust. 3 i art. 57 ust. 1, należy do właściciela ujęcia wody.

5. W przypadku, o którym mowa w art. 52 ust. 3, strefę ochronną obejmującą wyłącznie teren ochrony bezpośredniej ustanawia, na wniosek i koszt właściciela ujęcia wody, w drodze decyzji, organ właściwy do wydania pozwolenia wodnoprawnego; kopię wydanej decyzji organ przekazuje właściwemu dyrektorowi regionalnego zarządu gospodarki wodnej.

Art. 59. 1. Obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych, zwane dalej "obszarami ochronnymi", stanowią obszary, na których obowiązują zakazy, nakazy oraz ograniczenia w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wody w celu ochrony zasobów tych wód przed degradacją.

2. Na obszarach ochronnych można zabronić wznoszenia obiektów budowlanych oraz wykonywania robót lub innych czynności, które mogą spowodować trwałe zanieczyszczenie gruntów lub wód, a w szczególności lokalizowania inwestycji zaliczonych do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Art. 60. Obszar ochronny ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej na podstawie planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, wskazując zakazy, nakazy lub ograniczenia oraz obszary, na których one obowiązują, stosownie do art. 59.

Art. 61. 1. Za szkody poniesione w związku z wprowadzeniem w strefie ochronnej zakazów, nakazów oraz ograniczeń w zakresie użytkowania gruntów lub korzystania z wód właścicielowi nieruchomości położonej w tej strefie przysługuje odszkodowanie od właściciela ujęcia wody na zasadach określonych w ustawie.

2. Zasady wypłaty odszkodowań w wyniku ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości w związku z ustanowieniem obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych określają przepisy o ochronie środowiska.

WYKŁAD III- 08.22.2008

REGLAMENTACJA PRAW RZECZOWYCH

PODSTAWA PRAWNA

USTAWA z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Gminie przysługuje władztwo planistyczne . Znajduje to swoje umocowanie w Konstytucji w zasadzie samodzielności gminy . Art. 163 164 i 166 Konstytucji przedstawiają decentralizację zadań publicznych

Art. 163.

Samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych.

Art. 164.

  1. Podstawową jednostką samorządu terytorialnego jest gmina.

  2. Inne jednostki samorządu regionalnego albo lokalnego i regionalnego określa ustawa.

  3. Gmina wykonuje wszystkie zadania samorządu terytorialnego nie zastrzeżone dla innych jednostek samorządu

Art. 166.

  1. Zadania publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej są wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadania własne.

  2. Jeżeli wynika to z uzasadnionych potrzeb państwa, ustawa może zlecić jednostkom samorządu terytorialnego wykonywanie innych zadań publicznych. Ustawa określa tryb przekazywania i sposób wykonywania zadań zleconych.

  3. Spory kompetencyjne między organami samorządu terytorialnego i administracji rządowej rozstrzygają sądy administracyjne.

ZASADY ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO

Art. 1. 1. Ustawa określa:

2)   zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy- przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Zakres regulacji w ustawie jest wynikiem zmian występujących w UE.

Art. 1. 

2. W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:

  1)   wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury;

  2)   walory architektoniczne i krajobrazowe;

  3)   wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych;

  4)   wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

  5)   wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych;

  6)   walory ekonomiczne przestrzeni;

  7)   prawo własności;

  8)   potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;

  9)   potrzeby interesu publicznego.

Art. 3. 1. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy

Art. 4. 1. Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

1a.  (1) W odniesieniu do obszarów morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej przeznaczenie terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz sposób zagospodarowania i warunki zabudowy terenu określa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej

2. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

  1)   lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

  2)   sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Przepis ten podkreśla zbiorcze określenie decyzji ( 2 decyzji)

  1. pierwsza decyzja dotyczy inwestycji celu publicznego

  2. druga decyzja dotyczy warunków zabudowy

Art. 6. 1. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

ROZSZERZENIE tej zasady stanowi ;

    1. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do:

    2. zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich;

    3. ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.

Art. 9.

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem.

3. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy.

4. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

5. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

W ZWIĄZKU Z ART. 11 UST. 4 I 6

Art. 11. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno:

4)   sporządza projekt studium, uwzględniając ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa; w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego województwa lub niewprowadzenia do planu zagospodarowania przestrzennego województwa zadań rządowych, uwzględnia ustalenia programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

6)   uzgadnia projekt studium z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa;

W POWIĄZANIU Z ART. 9 UST.1

Art. 9. 1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Art. 10. 1. W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z:

  1)   dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu;

W ZWIĄZKU Z ART. 32 I 62 USTEP 2

Art. 32. 1. W celu oceny aktualności studium i planów miejscowych wójt, burmistrz albo prezydent miasta dokonuje analizy zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gminy, ocenia postępy w opracowywaniu planów miejscowych i opracowuje wieloletnie programy ich sporządzania w nawiązaniu do ustaleń studium, z uwzględnieniem decyzji zamieszczonych w rejestrach, o których mowa w art. 57 ust. 1-3 i art. 67, oraz wniosków w sprawie sporządzenia lub zmiany planu miejscowego.

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przekazuje radzie gminy wyniki analiz, o których mowa w ust. 1, po uzyskaniu opinii gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8, komisji urbanistyczno-architektonicznej, co najmniej raz w czasie kadencji rady. Rada gminy podejmuje uchwałę w sprawie aktualności studium i planów miejscowych, a w przypadku uznania ich za nieaktualne, w całości lub w części, podejmuje działania, o których mowa w art. 27.

3.  (10) Przy podejmowaniu uchwały, o której mowa w ust. 2, rada gminy bierze pod uwagę w szczególności zgodność studium albo planu miejscowego z wymogami wynikającymi z przepisów art. 10 ust. 1 i 2, art. 15 oraz art. 16 ust. 1.

ART.62

2. Jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego, postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy zawiesza się do czasu uchwalenia planu.

Art. 14.PKT. 8. Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

Art. 61. 1. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

  1)   co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

SYSTEM AKTÓW PLANOWANIA PRZESTRZENNEGO

Utworzenie gmin w roku 90 spowodowało implikację zmian w zagospodarowaniu przestrzennym.

-Dostosowano regulację do nowego kształtu administracji publicznej .

-Uwspółcześniono proces planowania ( planowanie obowiązkiem Rady Gminy )

-uporządkowano relację między planowaniem ogólnym a specjalistycznym ( programy dotyczące inwestycji celu publicznego )

-pojawił się powiat , który ma prowadzić analizy i studia w systemie planowania

-upodmiotowienie planowania wojewódzkiego

PLANOWANIE NA STOPNIU GMINNYM - INSTRUMENTY PLANISTYCZNE

  1. STUDIUM

  2. MIEJSCOWY PLAN ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO

EGZAMIN- procedura przyjęcia studium i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego

STUDIUM

Sporządzane przez GMINE jest OBLIGATORYJNE ( w odróżnieniu od planu który ma charakter fakultatywny wyj tereny górnicze ) .

Stanowi AKT KIEROWNICTWA WEWNĘTRZEGO

Nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego , wiąże tylko wewnętrzne organy gminy

Nie może być podstawą prawną do wydania decyzji administracyjnej

Dokument zasada ciągłości ...........?

Uwzględnia koncepcje zagospodarowania kraju, strategie rozwoju gminy

Prof. KULESZA wymienia 3 FUNKCJE STUDIUM

  1. dokonuje kształtowania i polityki przestrzennej w gminie

  2. funkcja koordynacyjna w stosunku do planów miejscowych

  3. promocja gminy na zewnątrz !!

PROCEDURA

Rada Gminy podejmuje Uchwałę o przystąpieniu do prac nad studium . Studium jest opracowane jedynie do obszaru granic administracyjnych gmin. Po podjęciu uchwały następuje ogłoszenie w prasie miejscowej lub ogłoszenie miejscowo przyjęte o uchwale . mamy 21 dni na składanie wniosków.

Art. 11. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno:

 1)   ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, określając formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących studium, nie krótszy jednak niż 21 dni od dnia ogłoszenia;

2)   zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania projektu studium;

  3)   rozpatruje wnioski,

MANKAMENTEM jest brak terminu na rozpatrzenie wniosku .

Wójt , burmistrz ,zleca sporządzenie projektu firmie zewnętrznej na podstawie ustawy o zamówieniach publicznych , ustawy o zawodzie urbanistów i architektów

Następnym wymogiem prawnym jest etap uzgodnień i zasięgania opinii która ma charakter ponadgminny. Potrzebna jest opinia

1.gminnej komisji urbanistycznej

2.starosty powiatowego gminy sąsiedniej

3.organów centralnych , organów wojskowych , urzędy morskie , administracji górniczej

od opinii są wyżej UZGODNIENIA z ZARZĄDEM WOJEWÓDZTWA co do zgodności tego projektu z planem zagospodarowania przestrzennego województwa i programami rozwoju

Art. 11. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno:

 6)   uzgadnia projekt studium z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa;

  7)   uzgadnia projekt studium z wojewodą w zakresie jego zgodności z ustaleniami programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

Projekt studium jest wyłożony do wglądu publicznego na okres 3o dni w tym czasie każdy może składać uwagi ( zrezygnowano z protestów i zarzutów ) tylko UWAGI po 30 dniach 21 dni na rozpatrzenie uwag .

Po tym etapie rozpoczyna się etap końcowy . Rada Gminy uchwala studium

Art. 12. 1. Studium uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag, o których mowa w art. 11 pkt 12. Tekst i rysunek studium oraz rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag stanowią załączniki do uchwały o uchwaleniu studium.

STUDIUM JEST ZAŁACZNIKIEM DO UCHWAŁY GMINY.

PLAN MIEJSCOWY JEST TREŚCIĄ UCHWAŁY

SRODKIEM NADZORU JEST ZARZĄDZENIE ZASTĘPCZE

3. Jeżeli rada gminy nie uchwaliła studium, nie przystąpiła do jego zmiany albo, uchwalając studium, nie określiła w nim obszarów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim, ujętych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w programach, o których mowa w art. 48 ust. 1, wojewoda, po podjęciu czynności zmierzających do uzgodnienia terminu realizacji tych inwestycji i warunków wprowadzenia tych inwestycji do studium, wzywa radę gminy do uchwalenia studium lub jego zmiany w wyznaczonym terminie. Po bezskutecznym upływie tego terminu wojewoda sporządza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo jego zmianę dla obszaru, którego dotyczy zaniechanie gminy, w zakresie koniecznym dla możliwości realizacji inwestycji celu publicznego oraz wydaje w tej sprawie zarządzenie zastępcze. Przyjęty w tym trybie plan wywołuje skutki prawne takie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

W PRZYPADKU NIE UWZGLĘDNIENIA UWAG można skorzystać ze SKARGI POWSZECHNEJ do sądu administracyjnego art. 101 a o samorządzie gminnym.

Zgodnie z zasadą jawności działalności gminy musi być opublikowany w BIP

Charakter diagnostyczny treści

Art. 10. 1. W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z:

  1)   dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu;

  2)   stanu ładu przestrzennego i wymogów jego ochrony;

  3)   stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej, wielkości i jakości zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;

  4)   stanu dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

  5)   warunków i jakości życia mieszkańców, w tym ochrony ich zdrowia;

  6)   zagrożenia bezpieczeństwa ludności i jej mienia;

  7)   potrzeb i możliwości rozwoju gminy;

  8)   stanu prawnego gruntów;

  9)   występowania obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych;

  10)  występowania obszarów naturalnych zagrożeń geologicznych;

  11)  występowania udokumentowanych złóż kopalin oraz zasobów wód podziemnych;

  12)  występowania terenów górniczych wyznaczonych na podstawie przepisów odrębnych;

  13)  stanu systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym stopnia uporządkowania gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej oraz gospodarki odpadami;

  14)  zadań służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych.

Charakter koncepcyjny treści

2. W studium określa się w szczególności:

  1)   kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów;

  2)   kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy;

  3)   obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody, krajobrazu kulturowego i uzdrowisk;

  4)   obszary i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

  5)   kierunki rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;

  6)   obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym;

  7)   obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa i ustaleniami programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

  8)    (2) obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie przepisów odrębnych, w tym obszary wymagające przeprowadzenia scaleń i podziału nieruchomości, a także obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 400 m2 (3) oraz obszary przestrzeni publicznej;

  9)   obszary, dla których gmina zamierza sporządzić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w tym obszary wymagające zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;

  10)  kierunki i zasady kształtowania rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej;

  11)  obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi i osuwania się mas ziemnych;

  12)  obiekty lub obszary, dla których wyznacza się w złożu kopaliny filar ochronny;

  13)  obszary pomników zagłady i ich stref ochronnych oraz obowiązujące na nich ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady (Dz. U. Nr 41, poz. 412 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 153, poz. 1271);

  14)  obszary wymagające przekształceń, rehabilitacji lub rekultywacji;

  15)  granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;

  16)  inne obszary problemowe, w zależności od uwarunkowań i potrzeb zagospodarowania występujących w gminie.

Art. 11. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, kolejno:

  1)   ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium, określając formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących studium, nie krótszy jednak niż 21 dni od dnia ogłoszenia;

  2)   zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania projektu studium;

  3)   rozpatruje wnioski, o których mowa w pkt 1;

  4)   sporządza projekt studium, uwzględniając ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa; w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego województwa lub niewprowadzenia do planu zagospodarowania przestrzennego województwa zadań rządowych, uwzględnia ustalenia programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

  5)   uzyskuje od gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8, komisji urbanistyczno-architektonicznej opinię o projekcie studium;

  6)   uzgadnia projekt studium z zarządem województwa w zakresie jego zgodności z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa;

  7)   uzgadnia projekt studium z wojewodą w zakresie jego zgodności z ustaleniami programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

  8)   występuje o opinie dotyczące rozwiązań przyjętych w projekcie studium do:

a)  starosty powiatowego,

b)  gmin sąsiednich,

c)  właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków,

d)  właściwych organów wojskowych, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,

e)  dyrektora właściwego urzędu morskiego w zakresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani,

f)  właściwego organu nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,

g)  właściwego organu administracji geologicznej,

h)  ministra właściwego do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej,

i)   (4) dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej w zakresie zagospodarowania obszarów narażonych na niebezpieczeństwo powodzi,

j)   (5) regionalnego dyrektora ochrony środowiska;

  9)   wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;

  10)   (6) ogłasza, w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu na co najmniej 14 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 30 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w tym projekcie studium rozwiązaniami;

  11)  wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 10, termin, w którym osoby prawne i fizyczne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu studium, nie krótszy niż 21 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia studium;

  12)  przedstawia radzie gminy do uchwalenia projekt studium wraz z listą nieuwzględnionych uwag, o których mowa w pkt 11.

Art. 12. 1. Studium uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag, o których mowa w art. 11 pkt 12. Tekst i rysunek studium oraz rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag stanowią załączniki do uchwały o uchwaleniu studium.

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia wojewodzie uchwałę o uchwaleniu studium wraz z załącznikami, o których mowa w ust. 1, oraz dokumentacją prac planistycznych w celu oceny ich zgodności z przepisami prawnymi.

3. Jeżeli rada gminy nie uchwaliła studium, nie przystąpiła do jego zmiany albo, uchwalając studium, nie określiła w nim obszarów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim, ujętych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w programach, o których mowa w art. 48 ust. 1, wojewoda, po podjęciu czynności zmierzających do uzgodnienia terminu realizacji tych inwestycji i warunków wprowadzenia tych inwestycji do studium, wzywa radę gminy do uchwalenia studium lub jego zmiany w wyznaczonym terminie. Po bezskutecznym upływie tego terminu wojewoda sporządza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo jego zmianę dla obszaru, którego dotyczy zaniechanie gminy, w zakresie koniecznym dla możliwości realizacji inwestycji celu publicznego oraz wydaje w tej sprawie zarządzenie zastępcze. Przyjęty w tym trybie plan wywołuje skutki prawne takie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, koszty sporządzenia planu ponosi w całości gmina, której obszaru dotyczy zarządzenie zastępcze.

Art. 13. 1. Koszty sporządzenia studium obciążają budżet gminy.

2. Koszty sporządzenia lub zmiany studium wynikające z rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym obciążają odpowiednio budżet państwa, budżet województwa albo budżet powiatu.

MIEJSCOWY PLAN ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO

Procedura identyczna jak w studium ale występują drobne zmiany w terminach.

Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

Na podstawie tych planów wydaje się DECYZJE ADMINISTRACYJNA

Zasady techniki prawodawczej rozporządzenie RM o zasadach techniki prawodawczej

W odróżnieniu od studium sporządzany FAKULTATYWNIE dla obszaru gminy lub jej części

Art. 15. 1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

2. W planie miejscowym określa się obowiązkowo:- treść planu

  1)   przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania;

  2)   zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;

  3)   zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;

  4)   zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

  5)   wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;

  6)   parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy

  7)   granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych;

  8)   szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;

  9)   szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;

  10)  zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;

  11)  sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;

  12)  stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4.

3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb:

  1)   granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości;

  2)   granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej;

  3)   granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;

  4)   granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 8;

  5)   granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych;

  6)   granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej, określone w ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady.

Plan umożliwia publiczne panowanie nad nieruchomościami .Ochrona prawa własności - funkcje wymienione w art. 15

GRUPY USTALEŃ PLANU

PROCEDURA PLANISTYCZNA

Art. 16. 1. Plan miejscowy sporządza się w skali 1:1.000, z wykorzystaniem urzędowych kopii map zasadniczych albo w przypadku ich braku map katastralnych, gromadzonych w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie map w skali 1:500 lub 1:2.000, a w przypadkach planów miejscowych, które sporządza się wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów do zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy, dopuszcza się stosowanie map w skali 1:5.000.

2. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres projektu planu miejscowego w części tekstowej i graficznej, uwzględniając w szczególności wymogi dotyczące materiałów planistycznych, skali opracowań kartograficznych, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych.

3. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, określi, w drodze rozporządzenia, sposób uwzględniania w zagospodarowaniu przestrzennym potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa, uwzględniając w szczególności problematykę związaną z:

  1)   przygotowaniem i przeciwdziałaniem zagrożeniom zewnętrznym, a zwłaszcza agresji militarnej;

  2)   przygotowaniem i przeciwdziałaniem zagrożeniom wewnętrznym, a zwłaszcza zagrożeniom bezpieczeństwa i porządku publicznego, katastrofom i klęskom żywiołowym oraz zagrożeniom gospodarczym i ekonomicznym.

akty wykonawcze z Dz.U. i M.P.

Art. 17. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno:

  1)   ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, określając formę, miejsce i termin składania wniosków do planu, nie krótszy niż 21 dni od dnia ogłoszenia;

  2)   zawiadamia, na piśmie, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu;

  3)   rozpatruje wnioski, o których mowa w pkt 1, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;

  4)   sporządza projekt planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, uwzględniając ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;

  5)   sporządza prognozę skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego, z uwzględnieniem art. 36;

  6)   uzyskuje opinie o projekcie planu:

a)  gminnej lub innej właściwej, w rozumieniu art. 8, komisji urbanistyczno-architektonicznej,

b)  wójtów, burmistrzów gmin albo prezydentów miast, graniczących z obszarem objętym planem, w zakresie rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym,

c)   (7) regionalnego dyrektora ochrony środowiska;

  7)   uzgadnia projekt planu z:

a)  wojewodą, zarządem województwa, zarządem powiatu w zakresie odpowiednich zadań rządowych i samorządowych,

b)  właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków,

c)  organami właściwymi do uzgadniania projektu planu na podstawie przepisów odrębnych,

d)  właściwym zarządcą drogi, jeżeli sposób zagospodarowania gruntów przyległych do pasa drogowego lub zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na ruch drogowy lub samą drogę,

e)  właściwymi organami wojskowymi, ochrony granic oraz bezpieczeństwa państwa,

f)  dyrektorem właściwego urzędu morskiego w zakresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa ochronnego oraz morskich portów i przystani,

g)  właściwym organem nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych,

h)  właściwym organem administracji geologicznej w zakresie terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych,

i)  ministrem właściwym do spraw zdrowia w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowiskowej;

  8)   uzyskuje zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;

  9)   wprowadza zmiany wynikające z uzyskanych opinii i dokonanych uzgodnień;

  10)  ogłasza, w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami;

  11)  wyznacza w ogłoszeniu, o którym mowa w pkt 10, termin, w którym osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mogą wnosić uwagi dotyczące projektu planu, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia planu;

  12)  rozpatruje uwagi, o których mowa w pkt 11, w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;

  13)  wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego wynikające z rozpatrzenia uwag, o których mowa w pkt 11, a następnie w niezbędnym zakresie ponawia uzgodnienia;

  14)  przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag, o których mowa w pkt 11.

Art. 18. 1. Uwagi do projektu planu miejscowego może wnieść każdy, kto kwestionuje ustalenia przyjęte w projekcie planu, wyłożonym do publicznego wglądu, o którym mowa w art. 17 pkt 10.

2. Uwagi do projektu planu należy wnieść na piśmie w terminie wyznaczonym w ogłoszeniu, o którym mowa w art. 17 pkt 11.

3. Jako wniesione na piśmie uznaje się również uwagi wniesione w postaci elektronicznej opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu.

Art. 19. 1. Jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu - czynności, o których mowa w art. 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian.

2. Przedmiotem ponowionych czynności może być jedynie część projektu planu objęta zmianą.

Art. 20. 1. Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały.

  1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia wojewodzie uchwałę, o której mowa w ust. 1, wraz z załącznikami oraz dokumentacją prac planistycznych w celu oceny ich zgodności z przepisami prawnymi

NARUSZENIE ZASAD- PROCEDURA NADZORCZA WOJEWODY

Art. 28. 1. Naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

2. Jeżeli rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody, stwierdzające nieważność uchwały w sprawie studium lub planu miejscowego, stanie się prawomocne z powodu niezłożenia przez gminę, w przewidzianym terminie, skargi do sądu administracyjnego lub jeżeli skarga zostanie przez sąd odrzucona albo oddalona, czynności, o których mowa w art. 11 i 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do doprowadzenia do zgodności projektu studium lub planu z przepisami prawnymi.

Art. 34. 1. Wejście w życie planu miejscowego powoduje utratę mocy obowiązującej innych planów zagospodarowania przestrzennego lub ich części odnoszących się do objętego nim terenu.

2. Utrata mocy obowiązującej planu miejscowego nie powoduje wygaśnięcia decyzji administracyjnych wydanych na podstawie tego planu.

UPRAWNIENIA WŁAŚCICIELI I UŻYTKOWNIKÓW W ZWIĄZKU Z UCHWALENIEM PLANU

Art. 36. 1. Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:

  1)   odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo

  2)   wykupienia nieruchomości lub jej części.

2. Realizacja roszczeń, o których mowa w ust. 1, może nastąpić również w drodze zaoferowania przez gminę właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej. Z dniem zawarcia umowy zamiany roszczenia wygasają.

3.  (11) Jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości uległa obniżeniu, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw, o których mowa w ust. 1 i 2, może żądać od gminy odszkodowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.

4.  (12) Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30 % wzrostu wartości nieruchomości.

5. W razie stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w sprawie planu miejscowego, w części lub w całości, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, albo opłata, o której mowa w ust. 4, podlegają zwrotowi odpowiednio na rzecz gminy lub na rzecz aktualnego właściciela albo użytkownika wieczystego nieruchomości.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, w razie stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w sprawie planu miejscowego w części lub w całości gmina może żądać od aktualnego właściciela albo użytkownika wieczystego nieruchomości zwrotu kwoty stanowiącej równowartość wypłaconego odszkodowania.

PORAZ PIERWSZY W USTAWIE UREGULOWANO KOMPLEKSOWO UPRAWNIENIA

Art. 37. 1. Wysokość odszkodowania z tytułu obniżenia wartości nieruchomości, o którym mowa w art. 36 ust. 3, oraz wysokość opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4, ustala się na dzień jej sprzedaży. Obniżenie oraz wzrost wartości nieruchomości stanowią różnicę między wartością nieruchomości określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu obowiązującego po uchwaleniu lub zmianie planu miejscowego a jej wartością, określoną przy uwzględnieniu przeznaczenia terenu, obowiązującego przed zmianą tego planu, lub faktycznego sposobu wykorzystywania nieruchomości przed jego uchwaleniem.

2.  (13) (uchylony).

3. Roszczenia, o których mowa w art. 36 ust. 3, można zgłaszać w terminie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące.

4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do opłat, o których mowa w art. 36 ust. 4.

5.  (14) Notariusz, w terminie 7 dni od dnia sporządzenia umowy, której przedmiotem jest zbycie nieruchomości, w formie aktu notarialnego, jest zobowiązany przesłać wójtowi, burmistrzowi albo prezydentowi miasta wypis z tego aktu.

6. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta ustala opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4, w drodze decyzji, bezzwłocznie po otrzymaniu wypisu z aktu notarialnego, o którym mowa w ust. 5.

7.  (15) Właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego, przed jej zbyciem może żądać od wójta, burmistrza albo prezydenta miasta ustalenia, w drodze decyzji, wysokości opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4.

8. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta przedstawia okresowo - odpowiednio do potrzeb, lecz co najmniej raz w roku - na sesji rady gminy informację o zgłoszonych żądaniach, o których mowa w art. 36 ust. 1-3 i ust. 5, i wydanych decyzjach, o których mowa w ust. 6 i 7.

9. Wykonanie obowiązku wynikającego z roszczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1-3, powinno nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku, chyba że strony postanowią inaczej. W przypadku opóźnienia w wypłacie odszkodowania lub w wykupie nieruchomości właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości przysługują odsetki ustawowe.

10. Spory w sprawach, o których mowa w art. 36 ust. 1-3 i ust. 5, rozstrzygają sądy powszechne.

11.  (16) W odniesieniu do zasad określania wartości nieruchomości oraz zasad określania skutków finansowych uchwalania lub zmiany planów miejscowych, a także w odniesieniu do osób uprawnionych do określania tych wartości i skutków finansowych stosuje się przepisy o gospodarce nieruchomościami.

ART. 36 I 37 STANOWIĄ konsekwencje dla procesu planowania . skutkiem prawnym mpzp są min. Uprawnienia odszkodowawcze albo obowiązek uiszczenia opłaty na rzecz gminy z tytułu wzrostu wartości gruntów spowodowanych uchwaleniem lub zmiana planu.

WYKONYWANIE PRAWA WŁASNOŚCI OBEJMUJE 3 PRAWA

1.korzystanie z rzeczy

2. możliwość jego posiadania

3. uprawnienie do rozporządzanie rzeczą

na podstawie art. 36 odszkodowanie spełnia łącznie 2 przesłanki koniunktywne

  1. uchwalenie nowego planu lub zamiana

  2. wprowadzenie do planu ustaleń skutkuje nie możnością korzystania w sposób dotychczasowy bądź ograniczony w korzystaniu

roszczenie odszkodowania ma charakter CYWILNOPRAWNY

ciężar udowodnienia spoczywa zgodnie z art. 6 kc na właścicielu lub użytkowniku . Okres przedawnienia to 10 lat Art. 118 kc

RENTA PLANISTYCZNA

Uchwalenie , zmiana planów powoduje wzrost wartości nieruchomości, jeżeli właściciel , użytkownik sprzedaje tę nieruchomość w okresie 5 lat to należy uiścić opłatę na rzecz gminy.

Art. 37 zakres podmiotowy nie gmina ( jako właściciel)

Pobieranie tej renty ma charakter OBLIGATORYJNY podstawę stanowi wartość rynkowa

Art. 2 słownik ustawy pkt 18

18)  "wartości nieruchomości" - należy przez to rozumieć wartość rynkową nieruchomości;

Uchwała Rady Gminy ustala wysokość opłaty która nie może być większa niż 30 % wartości wzrostu i nie może przyjąć wartości zerowej. Roszczenia można zgłaszać w terminie 5 lat. Po tym terminie roszczenia gminy wobec własności są nieuzasadnione bo to jest termin MATERIALNOPRAWNY.

W przypadku sprzedaży części nieruchomości trzeba dokonać oceny czy nie zachodzą przesłanki do opłaty adiacenckiej związanej ze wzrostem..... ?? a popierane na podstawie ustawy - albo renta planistyczna albo opłata adiacencka.

W przypadku braku planu opłata powinna być ustalona w decyzji o warunkach zabudowy bądź decyzja inwestycji celu publicznego . Renta powinna być ustalona w treści planu. Opłata stanowi dochód własny gminy.

Art. 36 i 37 procedura związana z ustaleniami renty planistycznej i roszczeniami

Decyzja wstępna - właściciel może żądać art. 37 u 1 pkt 7

7. Właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem lub zmianą planu miejscowego, przed jej zbyciem może żądać od wójta, burmistrza albo prezydenta miasta ustalenia, w drodze decyzji, wysokości opłaty, o której mowa w art. 36 ust. 4.

Lokalizacja inwestycji celu publicznego i ustalanie warunków zabudowy w odniesieniu do innych inwestycji

Art. 50. 1.Inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4, stosuje się odpowiednio.

2. Nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego roboty budowlane:

  1)  polegające na remoncie, montażu lub przebudowie, jeżeli nie powodują zmiany sposobu zagospodarowania terenu i użytkowania obiektu budowlanego oraz nie zmieniają jego formy architektonicznej, a także nie są zaliczone do przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska, albo

  2)   niewymagające pozwolenia na budowę.

3. (uchylony).

4. Sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów.

Dla pozostałych inwestycji art. 59

Art. 59. 1. Zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku.

3. W przypadku zmiany zagospodarowania terenu, o której mowa w ust. 2, bez uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości:

  1)   wstrzymanie użytkowania terenu, wyznaczając termin, w którym należy wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, albo

  1. przywrócenie poprzedniego sposobu zagospodarowania.

PODSTAWOWE ZNACZENIE DECYZJI

W celu uznaczenia......Rada Gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do tego planu - decyzja ta tworzy nowy stan prawny art. 50

Na mocy planu i decyzji dokonuje się przeznaczenia terenu na cel publiczny . decyzja jest równorzędna ze skutkiem prawnym z planem miejscowym.

Art. 54. Decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego określa:

  1)   rodzaj inwestycji;

  2)   warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie:

a)  warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego,

b)  ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej,

c)  obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji,

d)  wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich,

e)  ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych;

  1. linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w odpowiedniej skali, z zastrzeżeniem art. 52 ust. 2 pkt 1.

DECYZJA MA CHARAKTER KSZTAŁTUJĄCY FAKULTATYWNY.

Jest rezultatem wykonywania przez gminę władztwa planistycznego

Art. 36 skutki prawne wydania decyzji sa takie same jak uchwalenie planu miejscowego . gdy nie ma planu ma charakter DEKLARATORYJNY.

DECYZJA O WARUNKACH ZABUDOWY A O LOKALIZACJI CELU

ZAKRES PODMIOTOWY

LOKALIZACJA- jeden podmiot inwestor

ZABUDOWA- więcej niż jeden podmiot

Inwestor publiczny lub prywatny

Art. 63. 1. W odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy, doręczając odpis decyzji do wiadomości pozostałym wnioskodawcom i właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości.

2. Decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Informację tej treści zamieszcza się w decyzji.

3. Jeżeli decyzja o warunkach zabudowy wywołuje skutki, o których mowa w art. 36, przepisy art. 36 oraz art. 37 stosuje się odpowiednio. Koszty realizacji roszczeń, o których mowa w art. 36 ust. 1 i 3, ponosi inwestor, po uzyskaniu ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.

4. Wnioskodawcy, który nie uzyskał prawa do terenu, nie przysługuje roszczenie o zwrot nakładów poniesionych w związku z otrzymaną decyzją o warunkach zabudowy.

5. Organ, który wydał decyzję, o której mowa w art. 59 ust. 1, jest obowiązany, za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, do przeniesienia tej decyzji na rzecz innej osoby, jeżeli przyjmuje ona wszystkie warunki zawarte w tej decyzji.( NIE PRZEWIDUJE DLA DECYZJI LOKOALIZACYJNEJ) Stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji są jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane jej przeniesienie.

DECYZJA O WARUNKACH ZABUDOWY JEST słabszym instrumentem prawnym , uzupełnieniem istniejących układów urbanistycznych. Nie ma charakteru konstytutywnego ( ma charakter Deklaratoryjny ) ale elementy konstytutywne tez ma ponieważ gdy nie ma planu musi być wydana , stanowi pozwolenie na budowę

Szykuje się nowelizacja ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym . Projekt w ministerstwie infrastruktury celem wprowadzenia udogodnień.

Instrument prawny na etapie studium i odrębnie

1.

2. instytucja mediacji - art. 10 a ??????

101


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
5151
04 Powstanie Warszawskie scenariuszid 5151
5151
5151
5151
AVT 5151 QRP Jędrek
5151 spodnica 42 44

więcej podobnych podstron