Wykład - bitumy, hydroizolacje

Asfalt jest używany jako materiał konserwujący, izolacyjny i wiążący już od 5000 lat. Babilończycy stosowali go do uszczelniania wanien i w konstrukcjach drogowych. Egipcjanie stosowali go do balsamowania zwłok. W Egipcie, Syrii i Babilonie asfalt był stosowany jako materiał wiążący (spoiwo) w budownictwie. Przez średniowiecze asfalt był w ciągłym stosowaniu. Wtedy źródłem asfaltu był asfalt naturalny - skała osadowa organogeniczna zbudowana z substancji bitumicznych z domieszkami kwarcu, minerałów ilastych, czasem kalcytu.
Jednym z największych pokładów asfaltu naturalnego były złoża odkryte przez Kolumba w 1498 r na wyspie Trynidad (jez. La Brea) podczas jego trzeciej wyprawy. Inne duże złoża znajdują się na obszarze Morza Martwego, w Wenezueli (jez. Bermudez) i w USA (stan UTAH).

Charakterystyka asfaltów

Asfalt to lepiszcze organiczne wiążące, które dzięki zjawiskom fizycznym: adhezji (zjawisko wiązania się ze sobą powierzchniowych warstw dwóch różnych ciał; przyleganie) i kohezji (właściwość ciał polegająca na przeciwstawianiu się rozdzielaniu ich na części; spójność) zmienia konsystencję. Fakt ten odróżnia asfalt od spoiw mineralnych, w których zasadniczą rolę przy wiązaniu odgrywają reakcje chemiczne.

Asfalt jest mieszaniną wielkocząsteczkowych węglowodorów o różnej budowie i charakterze chemicznym.

Skomplikowana budowa chemiczna asfaltu utrudnia poznanie jego struktury. Dużym ułatwieniem w poznaniu budowy asfaltów było wyodrębnienie z nich podstawowych grup o zbliżonych właściwościach, takich jak: oleje, żywice i asfalteny. Grupy te różnią się przede wszystkim wielkością cząsteczek, z których są zbudowane od niskocząsteczkowych olejów do wysokocząsteczkowych asfaltenów.

• Składniki olejowe, stanowią gęste ciecze koloru jasno brązowego, które nadają asfaltom plastyczność. Zawartość olejów wynosi od 30% do 48% w asfaltach ponaftowych o penetracji od 20 do 360. Oleje są mieszaniną węglowodorów parafinowonaftenowych i aromatycznych.

• Żywice asfaltowe, stanowią ciemnobrunatne plastyczne masy. Procentowa zawartość żywic w asfaltach ponaftowych wynosi od 30% do 40% niezależnie od penetracji asfaltu i procesu utleniania. Żywice zwiększają ciągliwość i plastyczność asfaltu.

• Asfalteny, stanowią twarde nietopliwe substancje. Procentowa zawartość asfaltenów w asfaltach ponaftowych wynosi od około 6% do 30%, zależnie od rodzaju ropy i sposobu przeróbki. Asfalty zawierające większe ilości asfaltenów są twarde, mało ciągliwe i trudniej rozpuszczalne.

Struktura asfaltu zależy między innymi od:

• ilościowego stosunku olejów do asfaltenów,

• składu chemicznego olejów,

• ilości żywic i asfaltenów.

Współcześnie otrzymuje się asfalty praktycznie z przerobu ropy naftowej (zwane ponaftowymi). Głównym surowcem do produkcji asfaltów są bardzo ciężkie frakcje ropy uzyskiwane po dwóch destylacjach ropy.

Własności asfaltu ponaftowego:

• topi się w temperaturze powyżej 50^οC;

• otrzymuje się go z ropy naftowej;

• o jego jakości decyduje temperatura mięknienia, ciągliwość, stopień penetracji, łamliwość.

• asfalt jest stosowany do budowy nawierzchni dróg, do produkcji papy, lakierów (bitumicznych) oraz jako materiał izolacyjny;

Stosowane są także asfalty naturalne, które zawierają w swym składzie dużo substancji mineralnych (zawierają średnio 44% w stosunku do masy bardzo drobnego popiołu wulkanicznego), nie mogą być stosowane do wytwarzania drogowych mas nawierzchniowych, jako samodzielne lepiszcza z uwagi na zbyt wysoka temperaturę pompowania (160180^oC) oraz małą ciągliwość i wysoką temperaturę łamliwości. Dlatego też asfalty tego rodzaju są używane jako dodatki utwardzające i stabilizujące podstawowe lepiszcze asfaltowe (od 5% do 15%), stosowane do wytwarzania odpowiedniego typu masy asfaltowej.

Własności asfaltu naturalnego:

• asfalt naturalny, osadowa skała organiczna, zawierająca jako domieszki: kwarc, materiały ilaste, czasem kalcyt;

• odznacza się dużą kruchością, jest czarny lub brunatny, o szklistym połysku i temperaturze topnienia 50-60^οC. Powstaje w wyniku wietrzenia ropy naftowej (utrata składników lotnych, częściowe utlenianie pozostałych składników). Wypełnia wolne przestrzenie w wapieniach, piaskowcach, marglach.

Właściwości ogólne:

• palne ciało stałe, w obrocie zwykle w stanie stopionym,

• substancja charakteryzująca się niską toksycznością. Pary stopionego asfaltu działają drażniąco na drogi oddechowe i oczy. Bezpośredni kontakt ze stopionym asfaltem powoduje oparzenia termiczne.

• zagrożenie ekotoksyczne - mało szkodliwa dla organizmów wodnych. Nie rozpuszcza się w wodzie.

• w normalnych warunkach temperatury i ciśnienia asfalty drogowe są stabilne.

• w normalnych warunkach nie reaguje niebezpiecznie z innymi substancjami.

• nie działa korodująco na metale

• źródła zapłonu. Bardzo wysokie temperatury, mogące powodować destrukcję składników asfaltu.

• materiały, których należy unikać - silne utleniacze. W przypadku asfaltu w stanie stopionym - zimna woda.

• informacje toksykologiczne:

• działanie drażniące, parzące

• drogi wnikania do organizmu -drogi oddechowe, skóra

• objawy zatrucia ostrego - zatrucia ostre asfaltem w praktyce nie zdarzają się. Narażenie na działanie par może powodować podrażnienie dróg oddechowych i oczu. Skażenie skóry stopionym asfaltem może powodować zaczerwienienie skóry, pieczenie, oparzenia termiczne.

• objawy zatrucia przewlekłego - długotrwałe narażenie na działanie asfaltu może powodować trądzikowate zmiany na skórze, jej nadmierne rogowacenie i czarne przebarwienie skóry, może działać uczulająco, szczególnie pod wpływem światła.

• informacje ekologiczne : asfalt nie rozpuszcza się w wodzie, nie przenika do gleby, a tym samym nie stwarza zagrożenia dla środowiska.

Z wielu własności asfaltu określanych normowo na szczególną uwagę zasługują: stopień penetracji asfaltu, temperatura mięknienia asfaltu (P i K) oraz temperatura łamliwości.

• Stopień penetracji asfaltu to pomiar konsystencji asfaltu w warunkach normowych. Miarą penetracji jest głębokość zanurzenia znormalizowanej igły w badany asfalt, w określonym czasie i przy określonym obciążeniu.

• Temperatura mięknienia określa nam temperaturę, powyżej której asfalt w mieszance mineralno-asfaltowej przechodzi ze stanu lepkosprężystego w stan lepki. Nawierzchnia drogowa staje się podatna na odkształcenia.

• Temperatura łamliwości określa najniższą temperaturę, poniżej której asfalt w mieszance mineralno-asfaltowej staje się kruchy. Nawierzchnia drogowa staje się podatna na spękania. Przedział pomiędzy temperaturą łamliwości a temperaturą mięknienia możemy określić jako zakres w którym asfalt zachowuje cechy ciała lepkosprężystego.

Asfalty drogowe

Podstawą klasyfikacji asfaltów drogowych w Polsce i innych krajach europejskich jest penetracja tj. miara konsystencji asfaltu, określana w temperaturze 25 ^oC. W przypadku krajów UE a teraz także Polski (wprowadzenie normy PN-EN 12591:2002), mówi się dokładnie o klasyfikacji wg przedziałów penetracji.

Oprócz wymagań co do właściwości asfaltów, nowa norma (w tym min. PN-EN 12591) wprowadza nowe wymagania dotyczące doboru lepiszczy asfaltowych do mieszanek mineralno - asfaltowych. W tabeli nr 1 zawarte są obligatoryjne badania asfaltów wg norm, natomiast w tabeli nr 2 wymagania dla asfaltów drogowych o zakresie penetracji 20 [0,1mm] do 330 [0,1mm]

Asfalty drogowe modyfikowane

Praktycznie równolegle z pierwszymi próbami wykonania nawierzchni asfaltowych od początku XIX w. próbowano modyfikować lepiszcza asfaltowe i smołowe. Jako modyfikatorów używano: siarkę, kauczuk naturalny, gumę, polimery, kauczuki syntetyczne.
Rozwój syntezy chemicznej w XX w. umożliwił zastosowanie na szerszą skalę polimerów i kauczuku syn-

tetycznego do modyfikacji asfaltów drogowych. Najczęściej stosowanym polimerem jest kopolimer blokowy styren-butadien-styren (SBS) powodujacy wzrost temperatury mięknienia asfaltu wyjściowego.

Lp.	Właściwość	J.m.	Metoda badania	Rodzaj asfaltu
								20/30	35/50	50/70	70/100	100/150	160/220	250/330
1.	Penetracja w 25°C	0,1mm	PN-EN 1426	20-30	35-50	50-70	70-100	100-150	160-220	250-330
2.	Temperatura mięknienia	°C	PN-EN 1427	55-63	50-58	46-54	43-51	39-47	35-43	30-38
3.	Temperatura zapłonu, nie mniej niż	°C	PN-EN 22592	240	240	230	230	230	220	220
4.	Zawartość składników rozpuszczalnych, nie mniej niż	%m/m	PN-EN 12592	99	99	99	99	99	99	99
5.	Zmiana masy po starzeniu (ubytek lub przyrost), nie więcej niż	%m/m	PN-EN 12607-1	0,5	0,5	0,5	0,8	0,8	1,0	1,0
6.	Pozostała penetracja po starzeniu, nie mniej niż	%	PN-EN 1426	55	53	50	46	43	37	35
7.	Temperatura mięknienia po starzeniu, nie mniej niż	°C	PN-EN 1427	57	52	48	45	41	37	32
Właściwości specjalne krajowe
8.	Zawartość parafiny, nie więcej niż	%	PN-EN 12606-1	2,2	2,2	2,2	2,2	2,2	2,2	2,2
9.	Wzrost temperatury mięknienia po starzeniu, nie więcej niż	°C	PN-EN 1427	8	8	9	9	10	11	11
10.	Temperatura łamliwości, nie więcej niż	°C	PN-EN 12593	-	-5	-8	-10	-12	-15	-16

W zależności od rodzaju asfaltu oraz rodzaju SBS-u asfalt typu D 70 o temperaturze mięknienia PiK 37^oC po wbudowaniu 4% SBS-u osiąga PiK około 65^oC. Zwiększenie zawartości SBS-u podnosi temperaturę mięknienia. Powyżej 10% SBS-u praktycznie nie można oznaczyć temperatury mięknienia asfaltu - przyczyną jest T_PiK ≥ 90^oC oraz rozpadanie się sieci SBS-u

Praktycznie w drogownictwie stosowane są dwa rodzaje asfaltów modyfikowanych SBS-em - średniomodyfikowany o zawartości 4% i wysokomodyfikowany o zawartości ok. 8%.

Struktura przestrzenna SBS-u w asfalcie

Tabela 1- Wymagania dla asfaltów drogowych o zakresie penetracji 20 [0,1mm] do 330 [0,1mm]

Modyfikacja asfaltów elastomerem termoplastycznym zapewnia poprawę właściwości użytkowych asfaltu w porównaniu z konwencjonalnym asfaltem drogowym. Asfalty tego typu przeznaczone są do budowy nawierzchni szczególnie narażonych na duże obciążenia, tj. autostrad i mostów. Stosowanie ich szczególnie zaleca się do produkcji mieszanek mineralno-asfaltowych typu: mastyks grysowy (SMA), beton asfaltowy do wszystkich warstw nawierzchni, asfalt lany, asfalt twardolany, cienkie warstwy ścieralne na gorąco, beton asfaltowy porowaty.

Asfalty produkowane przez Orlen Asfalt (największego w Polsce producenta asfaltów) są oznaczone jako Orbiton 30A, Orbiton 30B, Orbiton 30C, Orbiton 80A, Orbiton 80B, Orbiton 80C. Oznaczenie A, B, C to klasa odpowiadająca temperaturze mięknienia natomiast 30 i 80 odpowiada średniej wartości penetracji w 25^oC.

Charakterystyka asfaltów przemysłowych

Asfalt przemysłowy izolacyjny jest otrzymywany z pozostałości destylacyjnej z zachowawczej przeróbki ropy naftowej.

Oznaczenia asfaltów przemysłowych

• Oznaczenia asfaltów przemysłowych: PS 85/25, PS 105/15, PS 95/35, PS 40/175. Pierwsza liczba oznacza średnią temperaturę mięknienia, druga średnią wartość penetracji w temperaturze 25^oC.

Zastosowanie:

• Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 40/175 stosowany jest głównie w przemyśle materiałów budowlanych, jako masy powłokowe i impregnacyjne do produkcji papy i innych materiałów izolacyjnych, jako materiał bazowy do produkcji lepików, kitów i innych materiałów wiążąco-uszczelniających oraz jako materiał izolacyjny do pokrywania rurociągów.

• Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 85/25 stosowany jest głównie w przemyśle materiałów budowlanych, jako masy powłokowe i impregnacyjne do produkcji papy i innych materiałów izolacyjnych, jako materiał bazowy do produkcji lepików, kitów i innych materiałów wiążąco-uszczelniających oraz jako materiał izolacyjny do pokrywania rurociągów a także w przemyśle elektroenergetycznym jako zalewy kablowe.

• Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 95/35 stosowany jest do produkcji różnego rodzaju materiałów izolacyjnych a w szczególności do produkcji pap na wkładkach nie tekturowych o pogrubionej warstwie masy asfaltowej, które charakteryzują się polepszonymi własnościami eksploatacyjnymi.

• Asfalt przemysłowy izolacyjny PS 105/15 stosowany jest głównie w przemyśle hutniczym, jako masa izolacyjna do pokrywania rurociągów. Może być stosowany jako materiał bazowy do produkcji lepików i kitów oraz innych materiałów wiążąco-uszczelniających, jak również do produkcji różnego rodzaju materiałów izolacyjnych.

WYROBY NA BAZIE ASFALTÓW

Masy bitumiczne

• roztwory asfaltowe - służą głównie do gruntowania podłoża przed nałożeniem właściwej masy izolacyjnej lub do sklejania papy. Niektóre nadają się też do wykonywania samodzielnych powłok izolacyjnych. Zawierają rozpuszczalniki i są łatwo palne;

• emulsje asfaltowe - są to zawiesiny cząstek asfaltu w wodzie. Jest ich kilka rodzajów:
  - anionowe - mają długi czas wiązania i można je stosować tylko przy dobrej pogodzie, mogą być używane do mocowania styropianu;
  - kationowe - szybkowiążące i odporne na niską temperaturę, ale w trakcie wiązania wykazujące duży skurcz;
  - lateksowe - o długim czasie wiązania i dużej odporności na wodę, kwasy i ługi, tworzące warstwę trwale elastyczną. Nie niszczą styropianu, więc mogą być użyte do jego przyklejania. Mogą być stosowane wewnątrz i na zewnątrz. Można je nanosić na suche i lekko wilgotne podłoże;

• masy asfaltowo-żywiczne, asfaltowo-gumowe, asfaltowo-kauczukowe, asfaltowo-polimerowe, asfaltowo-aluminiowe - nadają się do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych, a po nałożeniu więcej niż 3-5 warstw także do cięższych izolacji przeciwwodnych. Niektóre z nich mogą być fabrycznie zmieszane z włóknami, które wzmacniają powłokę izolacyjną.
  Masy bitumiczne mogą być jedno- lub dwuskładnikowe. Część z nich ma w swoim składzie rozpuszczalniki, a część jest ich pozbawiona;

• lepiki asfaltowe - są mieszanką asfaltów, wypełniaczy i substancji uplastyczniających. Najczęściej nanoszone są na zimno, lecz w sklepach i składach spotkać można jeszcze takie, które są gotowe do nakładania dopiero po podgrzaniu. Lepiki można stosować jako samodzielną izolację przeciwwilgociową.
  Używane są również do klejenia papy i wypełniania nieszczelności w powłokach izolacyjnych.

Papy

Budowa papy

• osnowa (nośnik) - jest to warstwa nośna pokrycia i decyduje o jego właściwościach. Zespolona z materiałem bitumicznym, zapobiega zmianom kształtu pokrycia pod wpływem temperatury i wilgoci. Zapewnia także odporność mechaniczną, umożliwiającą długą eksploatację pokrycia, przeciwdziała rozerwaniu papy podczas układania, ruchów podłoża oraz przez chodzących po dachu ludzi. Osnowa musi być nienasiąkliwa i odporna na butwienie. Wyróżniamy osnowy: tkanina poliestrowa, tkanina z włókien szklanych, tkanina w 50% poliester i 50% włóko szklane, tektura budowlana, tkaniny techniczne z włókien roślinnych (juta, bawełna, konopie,len itp.). Tektura wykorzystywana jest tylko w papach tradycyjnych, ze względu na łatwo palność. Szybko także wchłania wilgoć, czego skutkiem jest pęcznienie materiału, papa nie przylega do podłoża, jest nieszczelna, szybko się niszczy i jest mało estetyczna.

• masa bitumiczna - stanowi izolację przeciwwilgociową - im grubsza warstwa, tym szczelniejsza papa. Na rynku uznanie zdobyły sobie zwłaszcza te papy termozgrzewalne, które w swoim składzie zawierają bitumy modyfikowane APP i SBS. Modyfikacja bitumu polega na dodaniu do asfaltu odpowiedniego polimeru. Papy mogą mieć bitum modyfikowany jednostronnie (SBS, APP) lub obustronnie (APP/APP, SBS/SBS, SBS/APP).

Papy modyfikowane APP mają dużą odporność na wysoką temperaturę (do 150^oC), jednak stają się dosyć sztywne w temperaturze poniżej 0^oC, co utrudnia ich układanie w okresie jesienno-zimowym. Natomiast papy polimerowe modyfikowane SBS spełniające wszystkie istotne wymagania, jakie stawia się materiałom pokryciowym (odporność na temperaturę od -40 do 120^oC; odporność na starzenie). Umożliwia to wykonywanie pokryć dachowych prawie przez cały rok.

• posypka mineralna - chroni papę przed promieniowaniem słonecznym, wiatrem, deszczem, wahaniami temperatury i rozmiękczaniem. Decyduje o estetyce pokrycia. W papach podkładowych posypka jest drobnoziarnista, nawierzchniowych - gruboziarnista. Najczęściej stosowane posypki to piasek kwarcowy, naturalny lub barwiony łupek chlorytowo-serycytowy i ceramizowany granulat bazaltowy. Mają różne kolory - standardowy to szary, zielony, czerwony, brązowy  i czarny.

W zależności od rodzaju osnowy, sposobu wykonania warstwy wierzchniej lub metody modyfikacji asfaltu papy mogą mieć różne przeznaczenie. Wyróżniamy:

• papy izolacyjne (I) - grube, mocne i odporne na rozdarcie, dlatego wykorzystuje się je głównie do wykonywania izolacji przeciwwodnych fundamentów i ścian piwnicznych oraz podłóg, stropów i tarasów;

• papy podkładowe (P) - cieńsze od pap izolacyjnych, a ich osnowy mają mniejszą gramaturę. Stosowane są jako niezbędne warstwy podkładowe pod papę wierzchniego krycia lub pod dachówki bitumiczne, rzadziej pod blachodachówki, dachówki ceramiczne i cementowe. Używa się ich również do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych w fundamentach;

• papy wierzchniego krycia (W) - stosowane jako pokrycie dachowe. Mają mocne osnowy o dużej gramaturze. Ich warstwa wierzchnia pokryta jest posypką z łupka, bazaltu lub grysu ceramicznego. Ma ona zabezpieczyć papę przed szkodliwym działaniem promieni UV i nagrzewaniem;

• papy wentylacyjne - używa się ich jako dodatkową warstwę, gdy podłoże musi być wentylowane.

Papy takie służą wyrównaniu ciśnienia pod warstwami papy i zapobiegają powstawaniu pęcherzy na pokryciu dachowym. Ich osnową jest welon szklany. Cechą charakterystyczną takich pap są wycięte w nich otwory średnicy 4 cm, które stanowią około 15% powierzchni. Czasami zamiast otworów papy wentylacyjne mają podłużne kanaliki odprowadzające wodę. Wierzchnią warstwę tych pap stanowi posypka, spód pokryty jest folią;

• papy paroszczelne - są to dachowe papy podkładowe, których spód powleczony jest folią aluminiową.

Bitumiczne pokrycia dachowe

Oprócz wspomnianej papy wierzchniego krycia stosuje się:

• Dachówki bitumiczne - są odmianą pap bitumicznych przyciętych w pasma o różnych kształtach

• Bitumiczne płyty faliste - nasycone bitumem włókna celulozowe

• Powłoki bezspoinowe - są to płynne, chemoutwardzalne masy o różnym składzie, które rozprowadza się na zimno na całej powierzchni dachu.

Hydroizolacje

Hydroizolacje stosowane są w tych częściach budynków, które narażone są na bezpośrednie działanie wody opadowej lub wód gruntowych. Izolacje podzielić możemy na przeciwwilgociowe i przeciwwodne.

1. Izolacje przeciwwilgociowe typu lekkiego służą do zabezpieczenia przegród budowlanych przed działaniem wody kondensacyjnej w gruncie lub przed parą wodną.

2. Izolacje przeciwwodne typu średniego to izolacje chroniące przed bezpośrednim działaniem wody opadowej, lub wody pojawiającej się sporadycznie, a będącej w kontakcie z przegrodą budowlaną (ścianą, stropem, stropodachem, dachem budynku).

3. Izolacje przeciwwodne typu ciężkiego to izolacje chroniące przed działaniem wody działającej pod ciśnieniem hydrostatycznym (wody naporowej) - przede wszystkim wody gruntowej a także wody w basenach kąpielowych lub przeciwpożarowych.

Ze względu na ułożenie i spełniane funkcje izolacje dzielimy na poziome, pionowe i płaszczowe (usytuowane pod kątem większym od 0 stopni, a mniejszym od 90 stopni względem poziomu).

W zależności od budowy geologicznej podłoża i warunków hydrogeologicznych możemy mieć do czynienia z:
wilgocią gruntową, którą stanowi woda powierzchniowa przesiąkająca w głąb poprzez grunty piaszczyste. Wilgoć taka stanowi niewielkie obciążenie i zabezpieczeniem przed nią jest izolacja przeciwwilgociowa;
wodą statyczną, która nie wywołuje parcia hydrostatycznego na ściany, a pochodzi z gruntów słabo przepuszczalnych i lokalnych tymczasowych zastoisk wody. W takim przypadku należy zrobić izolację przeciwwilgociową ścian oraz drenaż opaskowy, obsypując budynek zasypką filtracyjną z grubego piasku i żwiru;
wodą napierającą wywołującą parcie hydrostatyczne, którego przyczyną jest obecność wysokiej wody gruntowej. W takim przypadku niezbędny jest drenaż oraz izolacja przeciwwodna, której układ uzależniony jest od wielkości ciśnienia hydrostatycznego.

Przepona przeciwwilgociowa powinna być tak zrobiona, aby zapobiegać zarówno pionowemu podciąganiu kapilarnemu (izolacja pozioma), jak i naporowi na płaszczyznę pionową ściany (izolacja pionowa). Żelazną zasadą wykonania tych izolacji jest ich wzajemne szczelne połączenie.

Wyroby hydroizolacyjne

Można je podzielić na dwie podstawowe grupy: wyroby rolowe i powłokowe. Do pierwszej należą wyroby rolowe bitumiczne, a więc wszelkiego rodzaju papy asfaltowe lub smołowe oraz z tworzyw sztucznych. W ostatnich latach coraz większym powodzeniem cieszą się wyroby rolowe z tworzyw sztucznych. Drugą grupę wyrobów hydroizolacyjnych stanowią wyroby powłokowe wykonywane na mokro. Należą do nich preparaty powłokowe bitumiczne - lepiki i emulsje modyfikowane - oraz wodoszczelne zaprawy mineralne.

Przykłady wyrobów hydroizolacyjnych

1. na bazie bitumów

• papa podkładowa i izolacyjna, np.: termozgrzewalne papy polimerowo-asfaltowe podkładowe (polbit, zdunbit); papa asfaltowa na welonie z włókien szklanych o gramaturze np.: p 100/1200; papa asfaltowa zgrzewalna podkładowa na osnowie zdwojonej przeszywanej : pz/3000 - matizol; papa obustronnie piaskowana na osnowie z tkaniny poliestrowej: sicoral pf 2700; elastomerowo-bitumiczna papa podkładowa wzmocniona włókniną szklaną (awaplast us4); membrana bitumiczna modyfikowana żywicą app (bituline h.p.); membrana spodnia termozgrzewalna - bituline glass, Residek - pokrycie dachowe modyfikowane app (wzmocnienie zew. warstwy włóknami szklanymi);

• roztwory asf. do gruntowania: abizol r, asfaltina, bitizol r, emulsje asfaltowe anionowe i kationowe; lepiki asfaltowe (bez wypełniaczy lub z wypełniaczami) na gorąco; lepiki asfaltowe na zimno (bitizol p, d, g,; abizol d, g,;azbetol); lepiki smołowe; masy konserwacyjne smołowe - terex, bipost;' kity i masy zalewowe,; kity asfaltowe - bitizol kf, sb, abizol kf

• proszek hydrofobowy - pyły mineralne zhydrofobizowane substancjami bitumicznymi.

Opracowała: dr inż. Teresa Rucińska

2. na bazie z tworzyw sztucznych:

• folie z miękkiego pcv (izofol, bifol); poliizobutylenowe (oppanolowe); polipropylenowe, politereftalowe, polietylenowe (polietylen wzmocniony siatką polipropylenową lub z włókna szklanego); epdm (termoplast) - membrana modyfikowana app (ataktyczny polipropylen);

Folie płaskie z PCV lub polietylenu należy układać dwuwarstwowo, przyklejając klejem lub lepikiem zalecanym przez producenta folii. Membrany z kauczuku syntetycznego EPDM są jednowarstwowe i mogą być przyklejane do oczyszczonych ścian lub mocowane do nich mechanicznie.
Folie tłoczone, drenażowe, robione z polietylenu dużej gęstości HDPE, a ich budowa - przetłoczenia w kształcie stożków - umożliwia odprowadzanie wilgoci, która może przenikać z wnętrza budynku.

• żywice poliestrowe lub epoksydowe( mogą być wzmacniane tkaniną szklaną).

• proszek hydrofobowy, żywice silikonowe

 

Samoprzylepna folia płaska Membrana kubełkowa

Opracowała: dr inż. Teresa Rucińska

14

---