1. Co to jest konwencja?

Konwencja -> Umowa międzynarodowa jest obecnie najważniejszym instrumentem regulującym stosunki międzynarodowe i jednym z dwóch niekwestionowanych źródeł prawa międzynarodowego.

Za umowę międzynarodową uważa się zgodne oświadczenie woli (porozumienie) co najmniej dwóch podmiotów prawa międzynarodowego (przede wszystkim: państw lub organizacji międzynarodowych, ale także np. Stolicy Apostolskiej) regulowane przez prawo międzynarodowe i wywołujące skutki w sferze prawa międzynarodowego, niezależnie od tego, czy jest ujęte w jednym czy w większej liczbie dokumentów, i bez względu na jego nazwę. (http://pl.wikipedia.org/wiki/Umowa_międzynarodowa)

Konwencje zazwyczaj mają wiele stron, które je zawierają więc to jest jeszcze taki element, że najczęściej zyskują znaczną doniosłość o charakterze międzynarodowym, i mogą wprowadzać pewne zasady lub wzorce postępowań do których zobowiązują się poszczególni ich sygnatariusze.

2. Co to jest dyrektywa?

Dyrektywa - wyznacza kierunki działań i cele, jakie mają osiągnąć państwa członkowskie, lecz pozostawia im wybór środków służących do osiągnięcia celu (WD)

Czym jest dyrektywa?

Dyrektywa europejska wyznacza cele, jakie mają osiągnąć państwa członkowskie, lecz pozostawia im wybór środków służących do osiągnięcia tych celów. Może być skierowana do jednego, do kilku lub do wszystkich państw członkowskich. Aby zasady określone w dyrektywie mogły wywołać skutki na poziomie obywatela, prawodawca krajowy musi przyjąć akt dokonujący jej transpozycji do prawa krajowego, który dostosowuje prawo krajowe pod względem wymogów określonych w dyrektywie.

Dyrektywa przewiduje określony termin transpozycji do prawa krajowego. Państwa członkowskie mają jednak pewien margines swobody w zakresie transpozycji uwzględniający specyfikę krajową. Transpozycja musi nastąpić w terminie ustalonym w dyrektywie.

Dyrektywy stosuje się w celu zbliżenia przepisów krajowych, w szczególności w odniesieniu do jednolitego rynku (np. normy związane z bezpieczeństwem produktów (http://ec.europa.eu/eu_law/directives/directives_pl.htm)

Ważne jest jeszcze to, że jest to akt prawa (powinno to być wyraźnie zaznaczone) pochodzący od UE (ewentualnie można wymienić które organy mogą go wydawać), i można dodać jeszcze, że jest ogłaszany w dzienniku urzędowym UE

3. Co to jest zrównoważony rozwój (w 3 punktach)

wg Ustawy Prawo ochrony Środowiska

zrównoważonym rozwoju - rozumie się przez to taki rozwój społecznogospodarczy,

w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.

Zasada EES

Economy - Ekonomia

Ecology - Środowisko

Society - Społeczeństwo

4. Jakie akty prawne regulują GMO w Polsce

Unijne

Dyrektywa Rady z dnia 21/04/1990 zmieniona dyrektywą z 26/09/1998

Rozporządzenie Parlamentu nr 1829/2003

1830/2003

Rozporządzenia 258/97/WE

98/95/WE

98/81/EEC

Rozporządzenie 1996/2003 z dnia 15/07/2003

Protokół Kartagiński

Krajowe Akty Prawne

Ustawa o organizmach genetycznie zmodyfikowanych z 22 czerwca 2001

Cel i zakres ustawy

1) Zapewnienie bezpieczeństwa biologicznego i ochronę zdrowia i środowiska

2) Obejmuje wprowadzenie do obrotu GMO i ich tranzyt i wywóz za granicę oraz kompetencje administracji rządowej.

3) Przepisy te są podporządkowane przepisom prawa europejskiego i protokołowi kartagińskiemu.

Ustawa zawiera

1) Rozbudowane przepisy dotyczące odpowiedzialności cywilnej i karnej, określające ogólne zasady odpowiedzialności prawnej w ochronie środowiska.

2) odpowiedzialność cywilna oparta jest na zasadzie ryzyka

3) od odpowiedzialności zwalnia jedynie jeżeli szkoda nastąpiła na skutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą użytkownik GMO nie ponosi odpowiedzialności.

Do zakresu działania ministra właściwego środowiska w zakresie GMO należy w szczególności:

1) wydawanie zgody na:

a) zamierzone uwolnienie GMO do środowiska,

b) zamknięte użycie GMO,

2) wydawanie zezwoleń na:

a) wprowadzenie do obrotu produktów GMO,

b) wywóz lub tranzyt produktów GMO,

3) koordynacja kontroli i monitorowania działalności regulowanej ustawą,

4) koordynacja gromadzenia i wymiany informacji dotyczących zapewnienia

bezpieczeństwa ludzi i środowiska w zakresie GMO

USTAWA z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie znowelizowana przez USTAWĘ

z dnia 27 kwietnia 2006 r. o zmianie ustawy o nasiennictwie oraz ustawy o ochronie roślin

Rozdział 2 ->Rejestracja odmian

Art 4 dodaje się ust. 4 w brzmieniu: „4. Odmian genetycznie zmodyfikowanych nie wpisuje się do krajowego rejestru.”;

5. Kiedy nie można stosować osadów ściekowych (3 rzeczy wymienić)

Podstawa prawna rolniczego wykorzystania ścieków w gospodarstwie rolnym

Ustawa z dnia 18 lipca 2001 - Prawo wodne

Nie można stosować ścieków pod rośliny do bezpośredniej konsumpcji

- warzywa

- rośliny jagodowe (maliny, truskawka)

- pasze do bezpośredniej konsumpcji

Osad ściekowy musi spełnić określone parametry fizyczne chemiczne i biologiczne.

Musi być określony parametr definiujący jakość gleby do której można wprowadzić ściek.

Warunek położenia (w zależności od użytkowania terenu, odległości od brzegu cieków wodnych, ukształtowania terenu).

Warunek terminu stosowania (sezon)

Nie wolno stosować na terenach czasowo zamarzniętych ani pokrytych śniegiem.

Nie wolno stosować w strefach ujęć wody.

Nie wolno na obszarach chronionych (Parki Narodowe i Rezerwaty)

W pasach o szerokości do 50 metrów bezpośrednio przylegających do jezior i cieków wodnych.

Na terenach zalewowych i czasowo podtopionych oraz terenach bagiennych.

Warunki stosowania osadów ściekowych

- określona zawartość metali ciężkich

- brak obecności bakterii z rodzaju salmonella

- brak obecności jaj pasożytów przewodu pokarmowego

- zawartości metali ciężkich w wierzchniej warstwie gruntu (0-25 cm) do których można wprowadzać osady ściekowe.

6. Kiedy nie można stosować gnojowicy

To jest regulacja z ustawy o nawozach i nawożeniu 10 lipca 2007r.

Art. 20. 1. Oprócz, określonego w rozporządzeniu nr 1774/2002, zakazu stosowania na pastwiskach nawozów organicznych, organiczno-mineralnych oraz środków poprawiających właściwości gleby i stymulatorów wzrostu wytworzonych z produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w rozumieniu przepisów rozporządzenia nr 1774/2002, innych niż obornik, lub zawierających te produkty - określonych w rozporządzeniu nr 1774/2002, zabrania się stosowania nawozów:

1) na glebach zalanych wodą, przykrytych śniegiem, zamarzniętych do głębokości 30 cm oraz podczas opadów deszczu;

2) naturalnych:

a) w postaci płynnej oraz azotowych - na glebach bez okrywy roślinnej, położonych na stokach o nachyleniu większym niż 10 %,

b) w postaci płynnej - podczas wegetacji roślin przeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do nawożenia stawów wykorzystywanych do chowu lub hodowli ryb.

Art. 21. 1. Czynności polegające na świadczeniu usług w zakresie stosowania nawozów mogą być wykonywane wyłącznie przez osoby posiadające świadectwo ukończenia szkolenia w tym zakresie; wymagania tego nie stosuje się wobec absolwentów szkół rolniczych.

Dz.UrzUEL.2009.300.1 (R) Określenie przepisów sanitarnych dotyczących produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylenie rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (1069/2009/WE - to jest akt unijny który coś o tym też chyba mówi, ale ja go niestety nie znam :-/

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I ROZWOJU WSI

z dnia 16 kwietnia 2008 r.

w sprawie szczegółowego sposobu stosowania nawozów oraz prowadzenia szkoleń z zakresu ich stosowania

Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa:

1) szczegółowy sposób stosowania nawozów;

2) jednostki organizacyjne upoważnione do prowadzenia szkoleń z zakresu stosowania nawozów.

§ 2. 1. Nawozy stosuje się równomiernie na całej powierzchni pola w sposób wykluczający nawożenie pól i upraw do tego nieprzeznaczonych.

2. Nawozy mogą być stosowane łącznie ze środkami ochrony roślin jedynie wówczas, gdy jest to przewidziane w instrukcji stosowania środka ochrony roślin lub nawozu.

3. Przy ustalaniu dawek nawozu uwzględnia się potrzeby pokarmowe roślin i zasobność gleby w składniki pokarmowe, a w przypadku stosowania odpadów w rozumieniu przepisów o odpadach, środków wspomagających uprawę roślin i dodatków do wzbogacenia gleby - również dawki składników pokarmowych wprowadzanych do gleby z tymi substancjami.

4. Nawozy naturalne i organiczne, w postaci stałej lub płynnej, stosuje się w okresie od dnia 1 marca do dnia 30 listopada, z wyjątkiem nawozów stosowanych pod uprawy pod osłonami (szklarnie, inspekty, namioty foliowe).

§ 3. 1. Nawozy naturalne i organiczne, w postaci płynnej, stosuje się przy użyciu rozlewaczy, deszczowni lub wozów asenizacyjnych wyposażonych w płytki rozbryzgowe lub węże rozlewowe.

2. Nawozy naturalne i organiczne, w postaci stałej, mogą być stosowane podczas wegetacji roślin (pogłównie) tylko na użytkach zielonych i na wieloletnich uprawach polowych roślin nieprzeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

3. Nawozy naturalne przykrywa się lub miesza z glebą nie później niż następnego dnia po ich zastosowaniu, z wyłączeniem nawozów stosowanych w lasach oraz na użytkach zielonych.

4. Nawozy naturalne stosuje się w odległości co najmniej 20 m od strefy ochronnej źródeł wody, ujęć wody, brzegu zbiorników oraz cieków wodnych, kąpielisk zlokalizowanych na wodach powierzchniowych oraz obszarów morskiego pasa nadbrzeżnego.

5. Nawozy naturalne w postaci płynnej mogą być stosowane:

1) gdy poziom wody podziemnej jest poniżej 1,2 m;

2) poza obszarami płytkiego występowania skał szczelinowych.

§ 4. W odległości do 20 m od strefy ochronnej źródeł i ujęć wody oraz od brzegu zbiorników i cieków wodnych nawozy mineralne stosuje się wyłącznie ręcznie.

§ 5. Jednostkami organizacyjnymi upoważnionymi do prowadzenia szkoleń z zakresu stosowania nawozów są:

1) Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa - Państwowy Instytut Badawczy w zakresie stosowania nawozów w uprawach polowych;

2) Instytut Warzywnictwa im. Emila Chroboczka w Skierniewicach w zakresie stosowania nawozów w warzywnictwie;

3) Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach w zakresie stosowania nawozów w uprawach sadowniczych, roślin ozdobnych i trawników;

4) Instytut Melioracji i Użytków Zielonych w Falentach w zakresie stosowania nawozów na użytkach zielonych;

5) Centrum Doradztwa Rolniczego w Brwinowie oraz jego oddziały;

6) wojewódzkie ośrodki doradztwa rolniczego oraz ich oddziały;

7) Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza w Warszawie oraz okręgowe stacje chemiczno-rolnicze;

8) uczelnie prowadzące studia wyższe na kierunku rolnictwo.

§ 6. Traci moc rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 1 czerwca 2001 r. w sprawie szczegółowego sposobu stosowania nawozów oraz prowadzenia szkoleń z zakresu ich stosowania (Dz. U. Nr 60, poz. 616).

§ 7. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

7. Jak ktoś chce rekultywować ziemie to z kim musi to uzgodnić (od kogo uzyskać pozwolenie?)

Ze starostą - starosta wydaje decyzję w sprawie rekultywacji (starosta wydaje decyzję po zasięgnięciu opinii dyrektora właściwego terenowo okręgowego urzędu górniczego - w odniesieniu do działalności górniczej, dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych - lub dyrektora parku narodowego w odniesieniu do rekultywacji w kierunku leśnym, wójta/ burmistrza/prezydenta miasta - ale to wszystko załatwia starosta wewnętrznie, ogólnie decyzję wydaje tylko on).

8. Podać trzy tytułu z ustawy o ochronie środowiska

9. Def środowiska wg ustawy

Definicja wg Ustawy Prawo Ochrony Środowiska

ŚRODOWISKO - rozumie się przez ogół elementów przyrodniczych, w tym także przekształconych w wyniku działalności człowieka a w szczególności powierzchnię ziemi, kopaliny, wody, powietrze, zwierzęta, rośliny, krajobraz oraz klimat. (WD)

10. Def ochrony środowiska wg ustawy

OCHRONA ŚRODOWISKA - to podjęcie lub zaniechanie działań, umożliwiających zachowanie lub przywracanie równowagi przyrodniczej, ochrona ta polega w szczególności na:

I. racjonalnym kształtowaniu środowiska i gospodarowaniu zasobami środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju

II. Przeciwdziałaniu zanieczyszczeniom
III. Przywracaniu elementów przyrodniczych do stanu właściwego. (WD)

11. Co powinny uwzględniać zasady zrównoważonego rozwoju

Polityki, strategie, plany lub programy w szczególności dotyczące: przemysłu, energetyki, transportu, telekomunikacji, gospodarki wodnej, gospodarki odpadami, gospodarki przestrzennej, rolnictwa i leśnictwa. (WD)

12. Co to jest Natura 2000 i jakie są jej prawne podstawy

NATURA 2000

Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000 jest systemem ochrony zagrożonych składników różnorodności biologicznej kontynentu europejskiego - siedlisk przyrodniczych.

Celem utworzenia sieci Natura 2000 jest zachowanie zarówno zagrożonych wyginięciem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt w skali Europy, ale też typowych, wciąż jeszcze powszechnie występujących siedlisk przyrodniczych

Sieć Natura 2000 tworzą dwa typy obszarów:

obszary specjalnej ochrony ptaków (OSO),

specjalne obszary ochrony siedlisk (SOO).

Podstawą wyznaczania obszarów Natura 2000 są jedynie kryteria naukowe.

Podstawą prawną tworzenia sieci Natura 2000 jest dyrektywa Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 roku w sprawie ochrony dzikich ptaków i dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 roku w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, które zostały transponowane do polskiego prawa, głównie do ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody.

(http://natura2000.gdos.gov.pl/natura2000/pl/o_obszarach.php)

13. Kiedy powstaje obowiązek rekultywacji gleb wg ustawy "Prawo w ochronie środowiska" Te przepisy zostały uchylone!!!!

Art. 102. 1. Władający powierzchnią ziemi, na której występuje zanieczyszczenie gleby lub ziemi albo niekorzystne przekształcenie naturalnego ukształtowania terenu, jest obowiązany, z zastrzeżeniem ust. 2-5, do przeprowadzenia ich rekultywacji.

2. Jeżeli władający powierzchnią ziemi wykaże, iż zanieczyszczenie gleby lub ziemi albo niekorzystne przekształcenie naturalnego ukształtowania terenu, dokonane po dniu objęcia przez niego władania, spowodował inny wskazany podmiot, to obowiązek rekultywacji spoczywa na tym podmiocie.

3. Jeżeli zanieczyszczenie gleby lub ziemi albo niekorzystne przekształcenie terenu odbyło się za zgodą lub wiedzą władającego powierzchnią ziemi, jest on obowiązany do ich rekultywacji solidarnie ze sprawcą.

4. Starosta dokonuje rekultywacji, jeżeli:

1) podmiot, który spowodował zanieczyszczenie gleby lub ziemi albo niekorzystne przekształcenie naturalnego ukształtowania terenu, nie dysponuje prawami do powierzchni ziemi, pozwalającymi na jej przeprowadzenie, lub

2) nie można wszcząć postępowania egzekucyjnego dotyczącego obowiązku rekultywacji albo egzekucja okazała się bezskuteczna, lub

3) zanieczyszczenie gleby lub ziemi albo niekorzystne przekształcenie naturalnego ukształtowania terenu nastąpiło w wyniku klęski żywiołowej.

5. Starosta dokonuje rekultywacji także wówczas, gdy z uwagi na zagrożenie życia lub zdrowia ludzi lub możliwość zaistnienia nieodwracalnych szkód w środowisku konieczne jest natychmiastowe jej dokonanie.

6. W przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, koszty rekultywacji ponosi podmiot, który spowodował zanieczyszczenie gleby lub ziemi albo niekorzystne przekształcenie naturalnego ukształtowania terenu.

7. W przypadku, o którym mowa w ust. 5, koszty rekultywacji ponosi władający powierzchnią ziemi; przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

8. Obowiązek poniesienia kosztów rekultywacji, ich wysokość oraz sposób uiszczenia określa, w drodze decyzji, starosta.

DZIAŁ IV

Ochrona powierzchni ziemi

Art. 101. Ochrona powierzchni ziemi polega na:

1) zapewnieniu jak najlepszej jej jakości, w szczególności przez:

a) racjonalne gospodarowanie,

b) zachowanie wartości przyrodniczych,

c) zachowanie możliwości produkcyjnego wykorzystania,

d) ograniczanie zmian naturalnego ukształtowania,

e) utrzymanie jakości gleby i ziemi powyżej lub co najmniej na poziomie wymaganych standardów,

f) doprowadzenie jakości gleby i ziemi co najmniej do wymaganych standardów, jeżeli nie są one dotrzymane,

g) zachowanie wartości kulturowych z uwzględnieniem zabytków archeologicznych;

2) zapobieganiu ruchom masowym ziemi i ich skutkom.

Art. 102.

Art. 103. 1.

2.

3. Standard jakości określa zawartość niektórych substancji w glebie albo ziemi, poniżej których żadna z funkcji pełnionych przez powierzchnię ziemi nie jest naruszona.

4. Funkcję pełnioną przez powierzchnię ziemi ocenia się na podstawie jej faktycznego zagospodarowania i wykorzystania gruntu, chyba że inna funkcja wynika z planu zagospodarowania przestrzennego.

Art. 104. Gleba i ziemia używane do prac ziemnych, w tym używane do tego celu osady pochodzące z dna zbiorników powierzchniowych wód stojących lub wód płynących, nie mogą przekraczać standardów jakości, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 105.

Art. 105. 1. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia, określi standardy jakości gleby i ziemi, uwzględniając naturalne stężenia substancji w środowisku.

2.

W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną uwzględnione:

1) grupy rodzajów gruntów - według kryterium ich funkcji aktualnej lub planowanej;

2) standardy jakości gleby lub ziemi jako zawartości niektórych substancji w glebie albo ziemi, zróżnicowane dla poszczególnych grup rodzajów gruntów oraz z uwagi na wodoprzepuszczalność i głębokość.

3. Minister właściwy do spraw środowiska, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, uwzględniając naturalne stężenia substancji w środowisku, może określić, w drodze rozporządzenia:

1) standardy jakości gleby albo ziemi, używanych do określonych prac ziemnych, w tym używanych do tego celu osadów pochodzących z dna zbiorników powierzchniowych wód stojących lub wód płynących;

2) referencyjne metodyki wykonywania badania jakości gleby lub ziemi;

3) referencyjne metodyki modelowania rozprzestrzeniania substancji w glebie i ziemi.

Art. 106.

Art. 107.

Art. 108.

Art. 109. 1. Oceny jakości gleby i ziemi oraz obserwacji zmian dokonuje się w ramach państwowego monitoringu środowiska.

2. Starosta prowadzi okresowe badania jakości gleby i ziemi.

3. Minister właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, zakres i sposób prowadzenia badań, o których mowa w ust. 2.

4. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, zostaną ustalone:

1) sposób wyboru punktów poboru próbek;

2) wymagana częstotliwość pobierania próbek.

5. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, mogą zostać ustalone sposoby prezentacji wyników badań.

6. W przypadku stwierdzenia naruszenia standardów jakości gleby lub ziemi wojewódzki inspektor ochrony środowiska przekazuje staroście wyniki pomiarów.

Art. 110.

Art. 110a. 1. Starosta prowadzi obserwację terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi oraz terenów, na których występują te ruchy, a także rejestr zawierający informacje o tych terenach.

2. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa oraz ministrem właściwym do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej określi, w drodze rozporządzenia:

1) metody, zakres i częstotliwość prowadzenia obserwacji terenów, o których mowa w ust. 1, oraz sposób ustalania tych terenów, kierując się potrzebą ograniczenia występowania szkód powodowanych przez ruchy masowe ziemi;

2) informacje, jakie powinien zawierać rejestr, o którym mowa w ust. 1, a także sposób prowadzenia oraz formę i układ tego rejestru, kierując się potrzebą dostarczenia wyczerpujących informacji o terenach zagrożonych ruchami masowymi ziemi i terenach, na których występują te ruchy, oraz uwzględniając lokalizację, warunki geologiczne i glebowe tych terenów, a także opis zagrożeń ruchami masowymi ziemi.

Art. 111.

Teraz ten rozdział wygląda tak - a rekultywacją zajmuje się ustawa z 13 kwietnia 2007r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz Ust. 2007 Nr 75 poz. 493)

14. Kiedy powstaje obowiązek rekultywacji gleb wg ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (?)

Art 20 ust 4.

Rekultywację gruntów prowadzi się w miarę jak grunty te stają się zbędne całkowicie, częściowo lub na określony czas do prowadzenia działalności przemysłowej oraz kończy się w terminie do 5 lat od zaprzestania tej działalności.

15. Czym zostanie/został zastąpiony termin "racjonalna gospodarka odpadami" w związku z wejściem RP do UE

16. Coś o polityce ekologicznej państwa

Cele ogólne polityki ekologicznej państwa

Podstawowym celem nowej polityki ekologicznej państwa jest zapewnienie bezpieczeństwa

ekologicznego kraju (mieszkańców, infrastruktury społecznej i zasobów przyrodniczych), przy

założeniu, że strategia zrównoważonego rozwoju Polski pozwoli na wdrażanie takiego modelu tego

rozwoju, który zapewni na tyle skuteczną regulację i reglamentację korzystania ze środowiska, aby

rodzaj i skala tego korzystania realizowane przez wszystkich użytkowników nie stwarzały zagrożenia

dla jakości i trwałości przyrodniczych zasobów.

(http://www.mrr.gov.pl/rozwoj_regionalny/poziom_krajowy/polska_polityka_przestrzenna/zespol_realizacyjny_KPZK/Documents/00e310cf16854a37b3517b2ad6b70443II_PEP.pdf)

Priorytety polityki ekologicznej Rzeczpospolitej Polskiej w latach 2009-2012

z uwzględnieniem perspektywy do roku 2016

Zgodnie z ostatnim przeglądem wspólnotowej polityki ochrony środowiska do najważniejszych wyzwań należy zaliczyć:

- działania na rzecz zapewnienia realizacji zasady zrównowaŜonego rozwoju;

- przystosowanie do zmian klimatu;
- ochrona różnorodności biologicznej.

(http://www.mos.gov.pl/g2/big/2009_11/8183a2c86f4d7e2cdf8c3572bdba0bc6.pdf)

17. Co nazywamy odpadem niebezpiecznym wg USTAWY O ODPADACH z dnia 27 kwietnia 2001 r. (Dz. U. Nr 62, poz. 628)

Odpady niebezpieczne są to odpady:

1) należące do kategorii lub rodzajów odpadów określonych na liście A załącznika nr 2 do ustawy oraz posiadające co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy lub

2) należące do kategorii lub rodzajów odpadów określonych na liście B załącznika nr 2 do ustawy i zawierające którykolwiek ze składników wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy oraz posiadające co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy.

Prawo wodne (Dz. U. Nr 40, poz. 183). Ustawa ta po raz pierwszy wprowadziła do naszego prawa pojęcie odpadów niebezpiecznych zdefiniowanych w nowym art. 3 pkt 5a ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska jako odpady, które ze względu na swoje pochodzenie, skład chemiczny, biologiczny, inne właściwości lub okoliczności stanowią zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego lub środowiska przyrodniczego, objęte są listą Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

Rozporządzenie wykonawcze Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 3 sierpnia 1993 r. w sprawie ustalenia listy odpadów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 76, poz. 362) objęło 106 rodzajów odpadów, w tym m.in. odpady sanitarne ze szpitali, ośrodków medycznych i klinik, odchody zwierzęce, odpady z rzeźni i przemysłu mięsnego, zużyte opakowania po środkach fitosanitarnych, przeterminowane lub wycofane ze stosowania chemikalia, odpady zawierające kadm lub związki kadmu, ołów lub związki ołowiu, rtęć lub związki rtęci, szlamy poługownicze, odpady azbestu, pozostałości ze spalania odpadów, odpady promieniotwórcze.

Kategoria "odpadów niebezpiecznych" miała znaczenie tylko w odniesieniu do międzynarodowego obrotu odpadami i składowania odpadów w wyrobiskach górniczych. W odniesieniu do innych kwestii posługiwano się pojęciami odpadów grożących skażeniem, zakażeniem i innych szczególnie szkodliwych dla środowiska.(z komentarza)

18. Zakres ustawy Prawo ochrony środowiska

Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627) z dnia 27 kwietnia 2001 r.

ZAKRES OBOWIĄZYWANIA USTAWY

Art. 1. Ustawa określa zasady ochrony środowiska oraz warunki korzystania z jego zasobów, z uwzględnieniem wymagań zrównoważonego rozwoju, a w szczególności:

1) zasady ustalania:

a) warunków ochrony zasobów środowiska,

b) warunków wprowadzania substancji lub energii do środowiska,

c) kosztów korzystania ze środowiska,

2) udostępnianie informacji o środowisku i jego ochronie,

3) udział społeczeństwa w postępowaniu w sprawie ochrony środowiska,

4) obowiązki organów administracji,

5) odpowiedzialność i sankcje.

(http://www.demel.pl/akty-prawne/prawo-ochrony-środowiska.aspx?full-text=true)

19. Kim jest Podmiot korzystający ze środowiska (wg ustawy)
    

Podmiot korzystający ze środowiska - rozumie się przez:

a) przedsiębiorcę w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 86, poz. 958 i Nr 114, poz. 1193 oraz z 2001 r. Nr 49, poz. 509) oraz osoby prowadzące działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych, chowu lub hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, oraz osoby wykonujące zawód medyczny w ramach indywidualnej praktyki lub indywidualnej specjalistycznej praktyki,

b) jednostkę organizacyjną niebędącą przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy - Prawo działalności gospodarczej ,

c) osobę fizyczną niebędącą podmiotem, o którym mowa w lit. a), korzystającą ze środowiska w zakresie, w jakim korzystanie ze środowiska wymaga pozwolenia. (http://www.demel.pl/akty-prawne/prawo-ochrony-środowiska.aspx?full-text=true)

Trochę się ten artykuł zmienił, ale z grubsza o to samo chodzi

podmiocie korzystającym ze środowiska - rozumie się przez to:

a) przedsiębiorcę w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 i Nr 180, poz. 1280), a także osoby prowadzące działalność wytwórczą w rolnictwie w zakresie upraw rolnych, chowu lub hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego oraz osoby wykonujące zawód medyczny w ramach indywidualnej praktyki lub indywidualnej specjalistycznej praktyki,

b) jednostkę organizacyjną niebędącą przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej,

c) osobę fizyczną niebędącą podmiotem, o którym mowa w lit. a, korzystającą ze środowiska w zakresie, w jakim korzystanie ze środowiska wymaga pozwolenia;

20. Def zanieczyszczenia wg ustawy

ZANIECZYSZCZENIE - wg ustawy jest to emisja, która jest szkodliwa dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, powoduję szkodę w dobrach materialnych, pogarsza walory estetyczne środowiska lub koliduje z innymi uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska. Emisja zanieczyszczenia może nastąpić do powietrza, do wody, lub na powierzchnię ziemi.

21. Formy ochrony przyrody

• Parki Narodowe

• Parki krajobrazowe

• Rezerwaty przyrody

• Natura 2000

• Pomniki przyrody

• Obszary chronionego krajobrazu

• Ochrona gatunkowa

2. Dyrektywy UE ochrony gleb w sposób bezpośredni i pośredni.

Dyrektywy UE odnoszą się pośrednio do problemu ochrony gleb:

Dyrektywa Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r.

w sprawie odpadów

Dyrektywa Rady z dnia 17 grudnia 1979 r. w sprawie ochrony wód gruntowych przed zanieczyszczeniem spowodowanym przez niektóre substancje niebezpieczne (80/68/EWG)

85/337/EWG z 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne

DYREKTYWA RADY

z dnia 12 czerwca 1986 r. w sprawie ochrony środowiska, w szczególności gleby, w przypadku wykorzystywania

osadów ściekowych w rolnictwie (86/278/EWG)

Dyrektywa Rady z dnia 15 lipca 1991r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (91/414/EEC)

DYREKTYWA KOMISJI 93/67/EWG

z dnia 20 lipca 1993 r. ustanawiająca zasady oceny ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego ze strony

substancj notyfikowanych

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94 z dnia 28 czerwca 1994 r. ustanawiające zasady oceny ryzyka dla człowieka i środowiska naturalnego ze strony istniejących substancji

5. Cel i zakres dyrektywy azotanowej.

Dyrektywa Rady z dnia 12 grudnia 1991 r. dotycząca ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ma na celu:

• zmniejszenie zanieczyszczenia wody spowodowanego lub wywołanego przez azotany pochodzące ze źródeł rolniczych, oraz

• apobieganie dalszemu zanieczyszczeniu.

Zakres:

• ustalenie limitów zastosowania wszystkich typów nawozów (chemicznych i organicznych)

• wprowadzenie limitu 170 kg/ha N do roku 2003 w strefach wrażliwych

6. Strategie ochrony gleb:

a) działy których dotyczy

Powietrze, Zdrowie, Dziedzictwo, Bioróżnorodność, Wody podziemne, Wody powierzchniowe

b) przez jaka instytucje jest opracowana - Przez Komisję Europejską?

KOMUNIKAT KOMISJI DO RADY, PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO ORAZ KOMITETU REGIONÓW

Strategia tematyczna w dziedzinie ochrony gleby (Tekst mający znaczenie dla EOG)

Komisja proponuje opracowanie ramowej dyrektywy, która gwarantowałaby w najlepszy sposób kompleksowe podejście do kwestii ochrony gleby, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu zasady pomocniczości. Państwa członkowskie będą zobowiązane do podjęcia określonych działań, by przeciwdziałać zagrożeniom gleby, lecz dyrektywa zagwarantuje im dowolność jeśli chodzi o sposób realizacji tego wymogu. Oznacza to, że dopuszczalność ryzyka, poziom ambicji w odniesieniu do planowanych celów oraz dobór środków służących ich osiągnięciu pozostają w gestii państw członkowskich.

Komisja Europejska ma stworzyć na tej podstawie dyrektywę która kolejno ma zobowiązywać państwa członkowskie do: zidentyfikowania zanieczyszczonych miejsc znajdujących się na ich terytorium oraz opracowania krajowej strategii naprawy.

(http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:52006DC0231:pl:NOT)

7. Jakie znasz polskie akty prawne dotyczące postępowania z wyrobami azbestowymi.

Podstawowe Ustawy związane z problematyką usuwania azbestu:

Ustawa z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakresie stosowania wyrobów zawierających azbest (tekst jednolity Dz. U. z 2004 Nr 3 poz. 20 z późniejszymi zmianami). Ustawa zakazuje wprowadzania na obszar kraju azbestu, wyrobów zawierających azbest oraz obrotu azbestem i wyrobami zawierającymi azbest.

Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, (Dz. U. z 2010, Nr 185, poz. 1243, z późniejszymi zmianami). Określa zasady postępowania z odpadami w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz ochronę środowiska zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju i opisuje szczegółowo zasady zapobiegania powstawaniu odpadów lub ograniczania ilości odpadów i ich negatywnego oddziaływania na środowisko, a także odzysku lub unieszkodliwiania odpadów;

Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity Dz. U. z 2008 Nr 25 poz. 150 z późniejszymi zmianami). Ustawa określa zasady ochrony środowiska oraz warunki korzystania z jego zasobów, z uwzględnieniem wymagań zrównoważonego rozwoju;

Ustawa z dnia 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych, (Dz. U. z 2002 r., Nr 199, poz. 1671, z późniejszymi zmianami). Określa zasady przewozu drogowego towarów niebezpiecznych, wymagania w stosunku do kierowców i innych osób wykonujących czynności związane z tym przewozem oraz organy właściwe do sprawowania nadzoru i kontroli w tych sprawach;

Ustawa z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie kolejowym towarów niebezpiecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2004 Nr 97 poz. 962 z późniejszymi zmianami). Określa zasady przewozu koleją towarów niebezpiecznych, obowiązki uczestników tego przewozu, zasady dokonywania oceny zgodności ciśnieniowych urządzeń transportowych, uprawnienia doradcy do spraw bezpieczeństwa przewozu oraz organy i jednostki właściwe do sprawowania nadzoru i kontroli w tych sprawach;

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2010 Nr 243 poz. 1623 z późniejszymi zmianami ). Właściwy organ może nałożyć, w drodze decyzji, obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych, objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli ich realizacja może naruszyć ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub spowodować: zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia, pogorszenie stanu środowiska lub dóbr kultury, pogorszenie warunków zdrowotno-sanitarnych, wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich.

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity Dz. U. z 1998 Nr 21 poz. 94 z późniejszymi zmianami). Określa zasady sprawie ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie azbestu w miejscu pracy.

8. Które z wymienionych poniżej nie należą do odpadów:

-osady ściekowe

-ścieki

-obornik

-pozostałości z ubojni

-pozostałości ze spalania (?)

-pozostałości z produkcji pieczarek

Ustawa o odpadach z 27 kwietnia 2001r
. Przepisów ustawy nie stosuje się do: 

1) mas ziemnych lub skalnych usuwanych albo przemieszczanych w związku z realizacją inwestycji, jeżeli miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, decyzja o pozwoleniu na budowę lub zgłoszenie robót budowlanych określają warunki i sposób ich zagospodarowania, a ich zastosowanie nie spowoduje przekroczeń wymaganych standardów jakości gleby i ziemi, o których mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska;

1a) mas ziemnych lub skalnych usuwanych albo przemieszczanych w związku z wydobywaniem kopalin ze złóż wraz z ich przerabianiem, jeżeli koncesja na wydobywanie kopalin ze złóż udzielona na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947, z późn. zm.) lub miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu górniczego określają warunki i sposób ich zagospodarowania;

1a) mas ziemnych lub skalnych przemieszczanych w związku z wydobywaniem kopalin ze złóż, jeżeli koncesja na wydobywanie kopalin ze złóż, udzielona na podstawie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze lub miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu górniczego określają warunki i sposób ich zagospodarowania.

2) mas ziemnych pochodzących z pogłębiania akwenów morskich w związku z utrzymywaniem infrastruktury zapewniającej dostęp do portów oraz infrastruktury portowej, a także z pogłębiania zbiorników wodnych, stawów, cieków naturalnych, kanałów i rowów w związku z utrzymywaniem i regulacją wód, stanowiących niezanieczyszczony urobek;

3) odpadów promieniotwórczych w rozumieniu przepisów prawa atomowego;

4) gazów i pyłów wprowadzanych do powietrza;

5) ścieków w rozumieniu przepisów o ochronie środowiska;

6) odchodów zwierząt, obornika, gnojówki i gnojowicy przeznaczonych do rolniczego wykorzystania w sposób i na zasadach określonych w przepisach o nawozach i nawożeniu;

6a) zwłok zwierząt, w zakresie uregulowanym przepisami rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. WE 273 z 10.10.2002, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 37, str. 92, z późn. zm.);

7) substancji wykorzystywanych jako czynniki chłodnicze przeznaczone do regeneracji.

3. Przepisy ustawy nie naruszają w zakresie postępowania z odpadami przepisów:

1) ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze;

2) ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz. U. z 2006 r. Nr 99, poz. 692 oraz z 2007 r. Nr 176, poz. 1238 oraz z 2009 r. Nr 63, poz. 518);

3) ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.);

4) ustawy z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest (Dz. U. z 2004 r. Nr 3, poz. 20, z późn. zm.);

5) ustawy z dnia 12 września 2002 r. o portowych urządzeniach do odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków (Dz. U. Nr 166, poz. 1361, z 2004 r. Nr 96, poz. 959 oraz z 2005 r. Nr 203, poz. 1683);

6) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 1774/2002/WE z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. WE L 273 z 10.10.2003, str. 1 i L 19 z 19.01.2005, str. 27 oraz str. 34);

7) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278, Nr 60, poz. 372 i Nr 78, poz. 513);

8) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową (Dz. U. Nr 121, poz. 1263 oraz z 2005 r. Nr 175, poz. 1458 i Nr 203, poz. 1683 oraz z 2009 r. Nr 215, poz. 1664);

9) ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów (Dz. U. Nr 124, poz. 859 oraz z 2010 r. Nr 28, poz. 145).

Art. 3. 1. Odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. 

Załączniki do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.

Załącznik nr 1

KATEGORIE ODPADÓW

 

Q1 Pozostałości z produkcji lub konsumpcji, niewymienione w pozostałych kategoriach

Q2 Produkty nieodpowiadające wymaganiom jakościowym

Q3 Produkty, których termin przydatności do właściwego użycia upłynął

Q4 Substancje lub przedmioty, które zostały rozlane, rozsypane, zgubione lub takie, które uległy innemu zdarzeniu losowemu, w tym zanieczyszczone wskutek wypadku lub powstałe wskutek prowadzenia akcji ratowniczej

Q5 Substancje lub przedmioty zanieczyszczone lub zabrudzone w wyniku planowych działań (np. pozostałości z czyszczenia, materiały z opakowań - odpady opakowaniowe, pojemniki, itp.) 

Q6 Przedmioty lub ich części nienadające się do użytku (np. usunięte baterie, zużyte katalizatory itp.)

Q7 Substancje, które nie spełniają już należycie swojej funkcji (np. zanieczyszczone kwasy, zanieczyszczone rozpuszczalniki, zużyte sole hartownicze itp.)

Q8 Pozostałości z procesów przemysłowych (np. żużle, pozostałości podestylacyjne itp.)

Q9 Pozostałości z procesów usuwania zanieczyszczeń (np. osady ściekowe, szlamy z płuczek, pyły z filtrów, zużyte filtry itp.)

Q10 Pozostałości z obróbki skrawaniem lub wykańczania (np. wióry, zgary itp.)

Q11 Pozostałości z wydobywania lub przetwarzania surowców (np. pozostałości górnicze itp.)

Q12 Podrobione lub zafałszowane substancje lub przedmioty (np. oleje zanieczyszczone PCB itp.)

Q13 Wszelkie substancje lub przedmioty, których użycie zostało prawnie zakazane (np. PCB itp.)

Q14 Substancje lub przedmioty, dla których posiadacz nie znajduje już dalszego zastosowania (np. odpady z rolnictwa, gospodarstw domowych, odpady biurowe, z placówek handlowych, sklepów itp.)

Q15 Zanieczyszczone substancje powstające podczas rekultywacji gleby i ziemi

Q16 Wszelkie substancje lub przedmioty, które nie zostały uwzględnione w powyższych kategoriach (np. z działalności usługowej, remontowej)

9. Jakie parametry określa rozporządzenie ministra środowiska dotyczące standardów jakości gleb i ziemi.

W Rozporządzeniu Ministra Środowiska dotyczące standardów jakości ziemi i gleby

• Wartości dopuszczalne stężeń w glebie lub w ziemi (mg/kg suchej masy) dla 12 metali i cyjanków, 25 węglowodorów, 11 pestycydów i 7 innych substancji

w zależności od głębokości i przewodnictwa hydraulicznego gleby.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA z dnia 9 września 2002 r. w sprawie standardów jakości gleby oraz standardów jakości ziemi.

§ 1.

1. Glebę lub ziemię uznaje się za zanieczyszczoną, gdy stężenie co najmniej jednej substancji przekracza wartość dopuszczalną, z zastrzeżeniem ust. 4.

2. Wartości dopuszczalne stężeń w glebie lub ziemi, o których mowa w ust. 1, są określone w załączniku do rozporządzenia; dopuszczalne stężenie metali ciężkich w glebach znajdujących się na terenach gospodarstw, w których może być prowadzona produkcja rolna metodami ekologicznymi, określają przepisy o rolnictwie ekologicznym.

3. Wartość dopuszczalną ustala się w trzech etapach:

1)etap pierwszy — ustalenie listy substancji, których wystąpienie jest spodziewane ze względu na prowadzoną na danej nieruchomości lub w jej sąsiedztwie działalność;

2)etap drugi — przeprowadzenie pomiarów wstępnych, których celem jest ustalenie czy substancje, o których mowa w pkt 1, faktycznie występują;

3)etap trzeci — badania szczegółowe w celu określenia stężeń substancji ustalonych i wskazanie zakresu i sposobu przeprowadzenia rekultywacji gleby lub ziemi.

4. Jeżeli przekroczenie wartości dopuszczalnej stężenia substancji w badanej glebie lub ziemi wynika z naturalnie wysokiej jej zawartości w środowisku, uważa się, że przekroczenie dopuszczalnej wartości stężeń w glebie lub ziemi nie nastąpiło.

Wartości dopuszczalne stężeń w glebie lub ziemi, o których mowa w ust. 1, są określone w załączniku do rozporządzenia; dopuszczalne stężenie metali ciężkich w glebach znajdujących się na terenach gospodarstw, w których może być prowadzona produkcja rolna metodami ekologicznymi, określają przepisy o rolnictwie ekologicznym.

Polityka Ekologiczna Państwa

Zasady polityki ekologicznej państwa

• zasada zrównoważonego rozwoju

• zasada przezorności

• zasada wysokiego poziomu ochrony środowiska

• zasada integracji polityki ekologicznej z politykami sektorowymi

• zasady równego dostępu do środowiska przyrodniczego

• zasada regionalizacji

• zasada uspołecznienia polityki ekologicznej

• umacniana zasada "zanieczyszczający płaci".

• zasada stosowania najlepszych dostępnych technik (BAT)

• zasada subsydiarności

• zasada klauzul zabezpieczających

• zasada skuteczności ekologicznej i efektywności ekonomicznej

NARZĘDZIA I INSTRUMENTY POLITYKI EKOLOGICZNEJ

4.1. Prawo ochrony środowiska i jego dostosowanie do wymagań Unii Europejskiej

4.2. Mechanizmy ekonomiczne i rynkowe

4.3. Mechanizmy finansowania ochrony środowiska

4.4. Wzmocnienie instytucjonalne

4.5. Planowanie przestrzenne

4.6. Dostęp do informacji, udział społeczeństwa, edukacja ekologiczna

4.7. Badania naukowe i postęp techniczny

1. Kontrola i monitoring

Ustawa o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie

Rozdział 2

Działania zapobiegawcze i naprawcze

Art. 9. 1. W przypadku wystąpienia bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku podmiot korzystający ze środowiska jest obowiązany niezwłocznie podjąć działania zapobiegawcze.

2. W przypadku wystąpienia szkody w środowisku podmiot korzystający ze środowiska jest obowiązany do:

1) podjęcia działań w celu ograniczenia szkody w środowisku, zapobieżenia kolejnym szkodom i negatywnym skutkom dla zdrowia ludzi lub dalszemu osłabieniu funkcji elementów przyrodniczych, w tym natychmiastowego skontrolowania, powstrzymania, usunięcia lub ograniczenia w inny sposób zanieczyszczeń lub innych szkodliwych czynników;

2) podjęcia działań naprawczych.

Art. 10. Minister właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony środowiska, określi, w drodze rozporządzenia, kryteria oceny, czy w danym przypadku wystąpiła szkoda w środowisku.

Art. 11. 1. Jeżeli bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku nie zostało zażegnane, mimo przeprowadzenia działań zapobiegawczych, lub wystąpiła szkoda w środowisku, podmiot korzystający ze środowiska jest obowiązany niezwłocznie zgłosić ten fakt organowi ochrony środowiska i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.

2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1) imię i nazwisko albo nazwę podmiotu korzystającego ze środowiska oraz jego adres zamieszkania albo adres siedziby;

2) określenie przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD) - w przypadku wykonywania tej działalności;

3) określenie rodzaju, opis, wskazanie miejsca i datę wystąpienia bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku lub szkody w środowisku;

4) opis działań zapobiegawczych i naprawczych podjętych do chwili zgłoszenia.

3. Podmiot korzystający ze środowiska, na każde żądanie organu ochrony środowiska, jest obowiązany niezwłocznie udzielić informacji o bezpośrednim zagrożeniu szkodą w środowisku lub szkodzie w środowisku, także jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie, że takie zagrożenie lub taka szkoda wystąpiły.

Art. 12. 1. Jeżeli bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda w środowisku zostały spowodowane przez więcej niż jeden podmiot korzystający ze środowiska, odpowiedzialność tych podmiotów za podejmowanie działań zapobiegawczych i naprawczych jest solidarna.

2. Jeżeli bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda w środowisku zostały spowodowane za zgodą lub wiedzą władającego powierzchnią ziemi, jest on obowiązany do podejmowania działań zapobiegawczych i naprawczych solidarnie z podmiotem korzystającym ze środowiska, który je spowodował.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli władający powierzchnią ziemi niezwłocznie po uzyskaniu wiedzy o bezpośrednim zagrożeniu szkodą w środowisku lub szkodzie w środowisku dokonał zgłoszenia na podstawie art. 24.

Art. 13. 1. Podmiot korzystający ze środowiska uzgadnia warunki przeprowadzenia działań naprawczych z organem ochrony środowiska.

2. Wniosek o uzgodnienie warunków przeprowadzenia działań naprawczych zawiera informacje na temat:

1) obszaru wymagającego podjęcia działań naprawczych;

2) funkcji pełnionych przez obszar wymagający działań naprawczych;

3) początkowego stanu środowiska na danym terenie;

4) aktualnego stanu środowiska na danym terenie;

5) planowanego zakresu i sposobu przeprowadzenia działań naprawczych oraz planowanego terminu ich rozpoczęcia i zakończenia.

3. Uzgodnienie warunków przeprowadzenia działań naprawczych następuje w drodze decyzji określającej:

1) stan, do jakiego ma zostać przywrócone środowisko;

2) zakres i sposób przeprowadzenia działań naprawczych;

3) termin rozpoczęcia i zakończenia działań naprawczych.

4. W decyzji, o której mowa w ust 3, w przypadku wystąpienia więcej niż jednej szkody w środowisku, w taki sposób, że nie można zapewnić jednoczesnego podjęcia działań naprawczych w odniesieniu do wszystkich tych szkód, organ ochrony środowiska może określić, w odniesieniu do których szkód należy podjąć działania naprawcze w pierwszej kolejności.

5. Ustalając kolejność podejmowania działań naprawczych, organ ochrony środowiska kieruje się charakterem, zasięgiem i rozmiarem poszczególnych szkód w środowisku oraz zagrożeniem dla zdrowia ludzi, a także możliwością naturalnej naprawy elementów przyrodniczych na obszarze, na którym szkoda w środowisku wystąpiła.

6. Organ ochrony środowiska wydaje decyzję, o której mowa w ust. 3, po zasięgnięciu opinii:

1) dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej - w odniesieniu do szkody w wodach;

2) dyrektora urzędu morskiego - w odniesieniu do szkody w środowisku na obszarach morskich;

3) dyrektora okręgowego urzędu górniczego - w odniesieniu do szkody w środowisku spowodowanych ruchem zakładu górniczego;

4) dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych - w odniesieniu do szkody w środowisku na obszarach, na których występują lasy stanowiące własność Skarbu Państwa;

5) dyrektora parku narodowego - w odniesieniu do szkody w środowisku na obszarze parku narodowego;

6) organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej - w odniesieniu do szkody w środowisku w strefach ochronnych i ujęciach wody przeznaczonej do spożycia oraz wody w kąpieliskach.

7. Przepisów ust. 1-6 nie stosuje się w przypadku prowadzenia działań ratowniczych.

 

Art. 14. Minister właściwy do spraw środowiska, uwzględniając wpływ podejmowanych działań na zdrowie i bezpieczeństwo ludzi, potrzebę minimalizacji kosztów tych działań, możliwość osiągnięcia celów naprawy i przeciwdziałania przyszłym szkodom lub pogłębianiu szkód istniejących oraz wpływ działań naprawczych na stan elementów przyrodniczych lub ich funkcje, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje działań naprawczych oraz warunki i sposób prowadzenia działań naprawczych.

 

Art. 15. 1. Jeżeli podmiot korzystający ze środowiska nie podejmie działań zapobiegawczych i naprawczych, organ ochrony środowiska, w drodze decyzji, nakłada na niego obowiązek przeprowadzenia tych działań.

2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska określa:

1) zakres i sposób przeprowadzenia działań zapobiegawczych, w tym czynności zmierzające do ograniczenia oddziaływania na środowisko;

2) stan, do jakiego ma zostać przywrócone środowisko;

3) zakres i sposób przeprowadzenia działań naprawczych;

4) termin wykonania obowiązku, o którym mowa w ust. 1.

3. Przy wydawaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 13 ust. 6.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów art. 362 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska.

 

Art. 16. Organ ochrony środowiska podejmuje działania zapobiegawcze lub naprawcze, jeżeli:

1) podmiot korzystający ze środowiska nie może zostać zidentyfikowany lub nie można wszcząć wobec niego postępowania egzekucyjnego, lub egzekucja okazała się bezskuteczna;

2) z uwagi na zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi lub możliwość zaistnienia nieodwracalnych szkód w środowisku jest konieczne natychmiastowe podjęcie tych działań.

 

Art. 17. 1. Jeżeli organ ochrony środowiska podejmuje działania, o których mowa w art. 16, władający powierzchnią ziemi jest obowiązany umożliwić prowadzenie działań zapobiegawczych i naprawczych z zachowaniem warunków określonych w decyzji, o której mowa w ust. 2, a także prowadzenie badań związanych z oceną szkody w środowisku.

2. Organ ochrony środowiska, w celu prowadzenia działań zapobiegawczych lub naprawczych, określa, w drodze decyzji, zakres udostępnienia powierzchni ziemi przez władającego powierzchnią ziemi oraz zakres i sposób przeprowadzenia działań zapobiegawczych lub naprawczych oraz termin ich rozpoczęcia i zakończenia.

3. Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, wszczyna się z urzędu.

4. Jeżeli bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda w środowisku wystąpiły na terenie, do którego podmiot korzystający ze środowiska nie posiada tytułu prawnego, władający powierzchnią ziemi jest obowiązany umożliwić prowadzenie działań zapobiegawczych i naprawczych z zachowaniem warunków określonych odpowiednio w decyzji, o której mowa w art. 13 ust. 3, lub w decyzji, o której mowa w art. 15 ust. 1, a także prowadzenie badań związanych z oceną szkody w środowisku.

5. Przepisów ust. 1-4 nie stosuje się w przypadku prowadzenia działań ratowniczych.

 

Art. 17a. W trakcie realizacji działań naprawczych właściwy organ ochrony środowiska może podjąć decyzję o ich zaniechaniu, jeżeli:

1) dotychczas zrealizowane działania naprawcze gwarantują, że nie ma znaczącego ryzyka wystąpienia negatywnego wpływu na zdrowie ludzi, gatunki chronione, chronione siedliska przyrodnicze lub na wody, oraz

2) koszty dalszych działań naprawczych, które miałyby doprowadzić do osiągnięcia stanu początkowego lub do niego zbliżonego, byłyby nieproporcjonalnie wysokie w stosunku do korzyści osiągniętych w środowisku.

 

Art. 18. 1. Władającemu powierzchnią ziemi za szkody, jakie poniósł w wyniku działań, o których mowa w art. 16 pkt 1, przysługuje odszkodowanie od organu ochrony środowiska. W przypadku działań, o których mowa w art. 16 pkt 2 i w art. 17 ust. 4, odszkodowanie przysługuje od podmiotu korzystającego ze środowiska.

2. Na żądanie władającego powierzchnią ziemi organ ochrony środowiska ustala wysokość odszkodowania w drodze decyzji; decyzja jest ostateczna.

3. Przed wydaniem decyzji, o której mowa w ust. 2, organ ochrony środowiska może zasięgnąć opinii rzeczoznawcy majątkowego.

4. Strona niezadowolona z przyznanego odszkodowania może wnieść powództwo do sądu powszechnego. Powództwo przysługuje także w przypadku niewydania decyzji przez właściwy organ ochrony środowiska w terminie 3 miesięcy od dnia zgłoszenia żądania, o którym mowa w ust. 2.

5. Wniesienie powództwa nie wstrzymuje wykonania decyzji, o której mowa w ust. 2.

 

Art. 19. Podmiot korzystający ze środowiska, obowiązany do przeprowadzenia działań zapobiegawczych lub naprawczych, informuje organ ochrony środowiska o ich zakończeniu.

 

Art. 20. 1. Na obszarze, na którym występuje bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda w środowisku, organ ochrony środowiska może, w drodze decyzji, nałożyć na podmiot korzystający ze środowiska prowadzący działalność stwarzającą ryzyko szkody w środowisku, która jest przyczyną bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku lub szkody w środowisku, obowiązek prowadzenia pomiarów zawartości substancji w glebie, ziemi lub wodzie lub monitoringu przyrodniczego różnorodności biologicznej i krajobrazowej.

2. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany przechowywać wyniki pomiarów oraz dane z monitoringu przez okres 5 lat od zakończenia roku kalendarzowego, którego dotyczą te wyniki i dane, oraz przedkładać je organowi ochrony środowiska na jego żądanie.

3. W decyzji, o której mowa w ust. 1, organ ochrony środowiska określa:

1) zakres pomiarów;

2) metodykę prowadzenia pomiarów;

3) termin i formę przedkładania wyników pomiarów organowi ochrony środowiska;

4) w przypadku gdy bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda w środowisku zostały spowodowane przez działalność więcej niż jednego podmiotu korzystającego ze środowiska - podział obowiązków między tymi podmiotami.

4. Podmiot korzystający ze środowiska zapewnia wykonanie pomiarów, o których mowa w ust. 1, przez akredytowane laboratorium w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087, z późn. zm.), w zakresie badań, do których wykonywania jest obowiązany.

5. Podmiot korzystający ze środowiska, posiadający certyfikat systemu zarządzania jakością, może wykonywać pomiary, o których mowa w ust. 1, we własnym laboratorium, pod warunkiem że laboratorium to jest również objęte systemem zarządzania jakością.

6. W przypadkach, o których mowa w art. 16, jeżeli organ ochrony środowiska stwierdzi taką potrzebę, pomiary lub monitoring, o których mowa w ust. 1, wykonuje wojew

Co to jest rekultywacja wg Ustawy Prawo Ochrony Środowiska

Art. 103.

1. Rekultywacja w związku z niekorzystnym przekształceniem naturalnego ukształtowania terenu polega na jego przywróceniu do stanu poprzedniego.

2. Rekultywacja zanieczyszczonej gleby lub ziemi polega na ich przywróceniu do stanu wymaganego standardami jakości.

3. Standard jakości określa zawartość niektórych substancji w glebie albo ziemi, poniżej których żadna z funkcji pełnionych przez powierzchnię ziemi nie jest naruszona.

4. Funkcję pełnioną przez powierzchnię ziemi ocenia się na podstawie jej faktycznego zagospodarowania i wykorzystania gruntu, chyba że inna funkcja wynika z planu zagospodarowania przestrzennego.

Rekultywacja wg ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych

Rekultywacja gruntów - ... to nadanie lub przywrócenie gruntom zdegradowanym albo zdewastowanym wartości użytkowych lub przyrodniczych przez właściwe ukształtowanie rzeźby terenu, poprawienie właściwości fizycznych i chemicznych, uregulowanie stosunków wodnych, odtworzenie gleb, umocnienie skarp oraz odbudowanie lub zbudowanie niezbędnych dróg,

Art. 4. pkt. 18. rekultywacji gruntów - rozumie się przez to nadanie lub przywrócenie gruntom zdegradowanym albo zdewastowanym wartości użytkowych lub przyrodniczych przez:

• właściwe ukształtowanie rzeźby terenu,

• poprawienie właściwości fizycznych i chemicznych,

• uregulowanie stosunków wodnych,

• odtworzenie gleb,

• umocnienie skarp oraz

• odbudowanie lub zbudowanie niezbędnych dróg.

W świetle przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2001 o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw - podmioty, dysponujące w dniu wejścia w życie ustawy - Prawo ochrony środowiska, tj. 1 października 2001 r. gruntami zanieczyszczonymi, gdy zanieczyszczenie to spowodował inny podmiot, mogły zgłosić ten fakt staroście do dnia 30 czerwca 2004 r. Procedury wynikające z przepisów przejściowych umożliwiały zwolnienie z odpowiedzialności tylko właściciela gruntów, który nie dokonał ich zanieczyszczenia.

Poprzez art. 13 ustawy z dnia 27 lipca 2001 o wprowadzeniu ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw - dla określonych przypadków ograniczono zakres obowiązku rekultywacji. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli podmiot zobowiązany do rekultywacji zanieczyszczonej gleby wykazał, że zanieczyszczenie nastąpiło przed dniem 1 września 1980 roku -działania związane z rekultywacją mógł przeprowadzić w węższym zakresie. Proces ten można ograniczyć do działań polegających na zabezpieczeniu przed rozprzestrzenianiem się zanieczyszczenia oraz ograniczeniu negatywnego oddziaływania (zagrożeń-zanieczyszczeń) na zdrowie i życie ludzi bądź powstania innych szkód. W tych przypadkach nie ma konieczności oczyszczania gleby do wartości dopuszczalnych, określonych w rozporządzeniu w sprawie standardów jakości gleby oraz standardów jakości ziemi.

Konkluzja jest taka, że obecnie te przepisy nie obowiązują, ale jeśli za ich występowania w porządku prawnym (czyli jak obowiązywały) rozpoczęto postępowanie, które jeszcze jakimś cudem się nadal ciągnie - to wtedy powinno się je jeszcze stosować - ale to wyjątek! co do zasady zostały uchylone z wejściem ustawy o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie.

POŚ

art 4 pkt

8) kompensacji przyrodniczej - rozumie się przez to zespół działań obejmujących w szczególności roboty budowlane, roboty ziemne, rekultywację gleby, zalesianie, zadrzewianie lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej na danym terenie, wyrównania szkód dokonanych w środowisku przez realizację przedsięwzięcia i zachowanie walorów krajobrazowych; 

25) powierzchni ziemi - rozumie się przez to naturalne ukształtowanie terenu, glebę oraz znajdującą się pod nią ziemię do głębokości oddziaływania człowieka, z tym że pojęcie „gleba” oznacza górną warstwę litosfery, złożoną z części mineralnych, materii organicznej, wody, powietrza i organizmów, obejmującą wierzchnią warstwę gleby i podglebie; 

PoOGRIL

Art. 4

16) gruntach zdegradowanych - rozumie się przez to grunty, których rolnicza lub leśna wartość użytkowa zmalała, w szczególności w wyniku pogorszenia się warunków przyrodniczych albo wskutek zmian środowiska oraz działalności przemysłowej, a także wadliwej działalności rolniczej;  

17) gruntach zdewastowanych - rozumie się przez to grunty, które utraciły całkowicie wartość użytkową w wyniku przyczyn, o których mowa w pkt 16;  

Art. 20 ust. 4

Rekultywację gruntów prowadzi się w miarę jak grunty te stają się zbędne całkowicie, częściowo lub na określony czas do prowadzenia działalności przemysłowej oraz kończy się w terminie do 5 lat od zaprzestania tej działalności.  

---