HIGIENA PLACÓWEK LECZNICZYCH
zakażenie szpitalne - zakażenie, które powstaje lub rozwija się w trakcie pobytu chorego w szpitalu, lub po opuszczeniu szpitala, niezależnie od tego czy czynnik etiologiczny, który je wywołał jest pochodzenia endogennego czy egzogennego. Powinno zostać rozpoznane klinicznie i potwierdzone laboratoryjnie.
Podział zakażeń szpitalnych:
Egzogenne - Zakażenie wywołane przez florę szpitalną, nabytą od innego pacjenta lub za pośrednictwem personelu medycznego (zakażenie krzyżowe) lub z innych źródeł (sprzęt medyczny, płyny, żywność itp.).Wystąpiło w okresie pobytu w szpitalu lub po wypisaniu do domu z uwzględnieniem okresu wylęgania. W większości przypadków przyjmuje się za szpitalne te zakażenia, które wystąpiły po 48 godzinach od przyjęcia lub wypisu ze szpitala. Dla zakażeń o długim okresie wylęgania przyjmuje się dłuższe okresy (HBV, HCV, HIV, gruźlica, itp.).
b) Endogenne - zakażenie, które wystąpiło w okresie pobytu w szpitalu i zostało spowodowane przez florę własną pacjenta. Np. zakażenie pałeczkami jelitowymi po zabiegach na jelicie grubym; zakażenia pooperacyjne rany gronkowcami ze zmienionego chorobowo miejsca na ciele człowieka (czyrak, otwarta zmiana ropna na skórze).
Zakażenie szpitalne przebiegają zazwyczaj według klasycznego łańcucha epidemiologicznego:
źródło (rezerwuar) zakażenia
drogi szerzenia zakażenia
osobnicy podatni na zakażenie (czynniki ryzyka)
Źródła zakażenia:
środowisko szpitalne : narzędzia, sprzęt medyczny, bielizna szpitalna, skażone powietrze, pokarm, odpady medyczne, woda, płyny aseptyczne i dezynfekcyjne (w których mogą namnażać się bakterie), przedmioty do utrzymywania higieny szpitalnej, urządzenia wodno-kanalizacyjne, klimatyzacyjne.
sam pacjent (zakażenie endogenne-czynnikiem etiologicznym jest flora własna)
inny pacjent (zakażony lub skolonizowany)
personel medyczny (nosiciel, niemyte ręce)
Drogi szerzenia :
przez ręce personelu !!!
przez kontakt bezpośredni (narzędzia chirurgiczne, igły, strzykawki, pościel baseny, wzierniki, cewniki, klamki drzwi), sprzęt medyczny źle wyjałowiony
przez używanie brudnych ubrań ochronnych
przez transfuzję
przez przeszczep narządów
przez zanieczyszczoną wodę, pożywienie, roztwory i płyny medyczne
powietrzno-pyłkowa (cząstki kurzu z wytrzymałymi na wysychanie bakteriami lub przetrwalnikami grzybów)
Ryzyko wystąpienia zakażenia u pacjenta zwiększają:
długotrwała antybiotykoterapia,
intensywna diagnostyka
choroby towarzyszące (np. cukrzyca, choroby nowotworowe)
uszkodzenie skóry, błon śluzowych,
długotrwały pobyt w szpitalu
obniżona odporność
niedożywienie, stres szpitalny
Czynniki ryzyka zakażeń zależne od szpitala
stosowanie terapii wielolekowej,
stosowanie intensywnej diagnostyki,
stosowanie empirycznej antybiotykoterapii,
złe warunki sanitarno-higieniczne (zbyt zagęszczone sale chorych, stosowanie nieodpowiednich środków dezynfekcyjnych)
pośpiech, zła organizacja pracy, niewiedza personelu na temat profilaktyki zakażeń sz.
Czynnikami etiologicznymi mogą być wszystkie grupy drobnoustrojów tzn. bakterie, wirusy, grzyby, pierwotniaki. Najczęściej jednak zakażenia sz. wywoływane są przez bakterie. Inne grupy drobnoustrojów powodują zakażenia sz. rzadziej i dotyczą chorych leczonych w niektórych tylko oddziałach szpitalnych (np. transplantologicznych, hematologicznych).
NAJCZĘSTSZE KLINICZNE POSTACIE ZAKAŻEŃ SZPITALNYCH:
Zakażenie układu moczowego - Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą wstępującą, po kolonizacji przez bakterie okolicy ujścia cewki moczowej. Najczęściej są to zakażenia endogennne (własną florą jelitową - Escherichia coli). Jednak podczas zabiegów pielęgnacyjnych, leczniczych lub diagnostycznych przez ręce personelu lub niesterylne narzędzia może dojść także do zakażeń egzogennych (florą szpitalną).
Zakażenie układu oddechowego (zapalenie płuc) - jest trzecią co do częstości występowania postacią z.sz. u chorych po zabiegach chirurgicznych (szczególnie na klatce piersiowej, nadbrzuszu, głowie i szyi) i pierwszą u chorych w oddziale intensywnej opieki medycznej (chorzy wentylowani). Zaburzenia mechanizmów obronnych prowadzi do kolonizacji dolnych dróg oddechowych drobnoustrojami bytującymi w jamie ustnej i górnych drogach oddechowych (Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae, Klebsiella pneumoniae). U pacjentów przebywających na oddziale może rozwinąć się zapalenie płuc również w wyniku zakażenia egzogennego (szczepami od innych chorych przenoszonymi przez aerozol powstający podczas kaszlu lub mówienia lub przenoszonymi przez ręce personelu).
Zakażenie krwi (bakteriemia, posocznica) - najczęściej przez cewniki naczyniowe lub zakażenia wtórne tym samym drobnoustrojem, co udokumentowane zakażenia innej okolicy ciała pacjenta (wtórne Patogeny najczęściej wywołujące zakażenia krwi: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Staphylococcus aureus, obecnie koagulazo-ujemne gronkowce, enterokoki.
Zakażenia miejsca chirurgicznego (miejsce chirurgiczne to zarówno okolica nacięcia jak i narząd lub jama/przestrzeń, które naruszone zostały w trakcie zabiegu operacyjnego). Zakażenia powierzchniowe skóry i tkanki podskórnej w zabiegach tzw. czystych najczęściej powodują gronkowce. Zakażenia głębokie tzn. narządów, jam ciała i przestrzeni najczęściej powoduje flora endogenna zależna od miejsca zabiegu.
Do metod stosowanych w profilaktyce i zwalczaniu zakażeń , zmniejszających ryzyko przenoszenia drobnoustrojów ze źródła zakażenia należą: dezynfekcja i sterylizacja.
DEZYNFEKCJA- jest to proces, w wyniku, którego zostają zniszczone wegetatywne formy drobnoustrojów. Środki dezynfekcyjne wykazują zróżnicowaną aktywność: od podstawowego bakteriobójczego zakresu po szeroki obejmujący również zdolność eliminowania prątków gruźlicy, grzybów i wirusów.
Skuteczność dezynfekcji zależy od :
właściwości środka dezynfekcyjnego
rodzaju, wrażliwości i liczby drobnoustrojów
warunków środowiska takich jak: pH , temperatura czas trwania procesu , stężenie środka dezynfekcyjnego.
obecności substancji organicznych i innych zanieczyszczeń (utrudniających lub uniemożliwiających dostęp czynnika dezynfekcyjnego do powierzchni komórek drobnoustrojów).
Wstępnie wydezynfekowany a następnie umyty sprzęt poddaje się procesowi dezynfekcji lub sterylizacji w zależności od dalszego przeznaczenia:
narzędzia, które mają kontakt z uszkodzoną tkanką lub naruszają ciągłość powłok ciała muszą być sterylne, tzn. wolne od wszystkich form drobnoustrojów zarówno wegetatywnych jak i przetrwalników,
narzędzia, które mają kontakt z nieuszkodzoną błoną śluzową powinny być sterylne, jeżeli ze względu na materiał z którego sprzęt został wykonany nie może być poddany procesowi sterylizacji musi być zdezynfekowany w sposób zapewniający wysoki poziom dezynfekcji tj. zniszczenie wszystkich wegetatywnych form drobnoustrojów: bakterii (łącznie z prątkami gruźlicy), grzybów i wirusów,
narzędzia i sprzęt, które mają kontakt z nie uszkodzoną skórą powinny być wolne od form wegetatywnych drobnoustrojów czyli poddane dezynfekcji.
METODY DEZYNFEKCJI
Czynnikami dezynfekcyjnymi są środki chemiczne, ciepło, promieniowanie nadfioletowe.
Dezynfekcja chemiczna ma szerokie zastosowanie ze względu na jej dostępność, może być wykonana w miejscu skażenia, jest szczególnie przydatna do sprzętu termowrażliwego.
Stosowane środki to związki zawierające aktywny chlor, czwartorzędowe związki amoniowe, alkohole, aldehydy, związki nadtlenowe i pochodne fenolowe.
Związki zawierające aktywny chlor ( chloramina T, chloramina B, podchloryn wapnia i sodu) są niestabilne, obecność zanieczyszczeń organicznych znacznie zmniejsza ich aktywność, w środowisku kwaśnym, w obecności zanieczyszczeń bogatych w związki azotowe chlor wydziela się gwałtownie w stężeniu szkodliwym dla zdrowia. Preparaty zawierające aktywny chlor stosowane są także przy zagrożeniu wirusami.
Czwartorzędowe związki amoniowe (Sterinol, Laurosept Zephirol, Bradosol, Cetavlon, Asepsol.
Względnie mały zakres działania i właściwości prowadzące do powstawania opornych szczepów pałeczek gram ujemnych , ograniczają ich stosowanie w szpitalach.
Alkohole etylowy, propylowy - działają bakteriobójczo również na prątki gruźlicy oraz niektóre wirusy. Mają słabą zdolność ścinania białka i zdolność penetracji dlatego mogą być stosowane tylko do czystych powierzchni. Stosowane również do dezynfekcji rąk.
Formaldehyd ma szeroki zakres działania, jest również aktywny w obecności substancji organicznych. Ze względu na drażniące działanie jego par nie jest akceptowany do dezynfekcji powierzchni, można stosować do dezynfekcji narzędzi oprócz sprzętu z tworzyw sztucznych i gumy (np, anestezjologicznego).
Aldehyd glutarowy Wykazuje działanie bójcze w stosunku do wszystkich drobnoustrojów, w dużych stężeniach działa również na spory bakterii. Stosowany do dezynfekcji narzędzi i sprzętu medycznego, również termolabilnego. Jest jednak środkiem drażniącym i alergizującym
Preparaty fenolowe ( Lizol, Septyl, Desson) - działają bakteriobójczo, prątkobójczo , ale mają słabe właściwości wirusobójcze, nie zaleca się do dezynfekcji sprzętów z gumy i tworzyw sztucznych
Związki nadtlenowe ( kwas nadoctowy, nadboran sodu, nadsiarczan potasu) - są wrażliwe na obecnść substancji organicznych. Kwas nadoctowy może działać sporobójczo.
Dezynfekcja termiczna parą wodną w temp.105-110 C przy ciśnieniu 0.5 atm pozwala na uzyskanie wysokiej czystości mikrobiologicznej sprzętu poddanego wcześniej czyszczeniu. Stosowana również do dezynfekcji: bielizny, pościeli, odzieży i odpadów medycznych oraz wyposażenia sanitarnego np. basenów.
Dezynfekcja gorącą wodą o temp. 93C i w czasie 10 min. Stosowana do urządzeń myjąco-dezynfekujących, po wcześniejszym umyciu sprzętu.
Dezynfekcja prom. UV o dł. fali 256 nm redukuje liczbę drobnoustrojów na czystych powierzchniach lub w powietrzu. Mała zdolność penetracji ogranicza stos. tej metody.
STERYLIZACJA (wyjaławianie) polega na zabiciu wszystkich drobnoustrojów bakterii, wirusów, grzybów) łącznie z ich formami przetrwalnikowymi i zarodnikami.
Narzędzia przeznaczone do sterylizacji powinny być idealnie czyste, odpowiednio zapakowane i ułożone w komorze sterylizatora. Przechowywanie narzędzi sterylnych powinno wykluczać ich ponowne zakażenie.
METODY STERYLIZACJI :
Para wodna w nadciśnieniu, suche gorące powietrze, sterylizacja niskotemperaturowa-gazowanie tlenkiem etylenu lub formaldehydem, z nowych metod np. niskotemperaturowa sterylizacja plazmowa.
Sterylizacja parowa - proces jest przeprowadzany w autoklawach czynnikiem sterylizującym jest nasycona para wodna w nadciśnieniu (121 ºC, 1atm lub 134ºC, 2 atm). Sterylizacja parowa osiąga pełny efekt jeśli para oddziaływuje na sterylizowany materiał przez ściśle określony czas. Wszystkie powierzchnie materiału muszą mieć kontakt z parą. Ważnym czynnikiem jest całkowite usunięcie powietrza z komory autoklawu ( stosuje się odpowietrzanie przepływowe, w którym powietrze jest wypierane ze zbiornika przez nasyconą parę lub odpowietrzanie próżniowe gdzie powietrze jest usuwane przez wytworzenie próżni, następnie wprowadzana jest para wodna. Jest to metoda uniwersalna,, pewna , szybka, nietoksyczna i ekonomiczna. Powinna być stosowana wszędzie tam, gdzie to możliwe.
Sterylizacja suchym, gorącym powietrzem w temp.160-180C
Ta metoda ma liczne wady: ograniczony zakres stosowania ( nie można wyjaławiać gumy, wyrobów włókienniczych, opatrunków, płynów) jest długotrwała i nieekonomiczna. W różnych krajach wycofywana z użycia, w Polsce nadal popularna. Metoda tę powinno się stosować do materiałów , które nie mogą być wyjaławiane za pomocą pary takich jak : oleje, pudry wazelina. Dobra również do szkła laboratoryjnego.
gazowanie tlenkiem etylenu Tlenek etylenu ma silne właściwości bakteriobójcze, ale wnika w głąb tworzywa i zalega w nim, dlatego po sterylizacji przedmioty należy poddać degazacji. Ponadto jest to gaz toksyczny, mutagenny i karcinogenny. Dlatego należy zachowywać szczególne środki ostrożności
gazowanie formaldehydem obecnie rzadko stosowane.
niskotemperaturowa sterylizacja plazmowa. stosowana do sprzętu termolabilnego. Cząsteczki gazu ( nadtlenku wodoru) w próżni wzbudzane energią pola elektromagnetycznego przechodzą w stan plazmy. Aktywność plazmy zależy od parametrów jej uzyskania.
Proces sterylizacji powinien być regularnie monitorowany wskaźnikami fizycznymi, chemicznymi i biologicznymi.
Wskaźniki fizyczne to: np. termometry, manometry ( kontrola sprawności urządzenia do sterylizacji)
Wskaźniki chemiczne zawierają substancje, które po osiągnięciu wymaganych parametrów sterylizacji ( temperatura, czas) zmieniają barwę. Stosowane w Polsce wskaźniki to:
sprawdziany sterylizacji pozwalają jedynie na wizualne odróżnienie sprzętu, który był poddawany sterylizacji od sprzętu który tej procedurze nie był poddawany.
wskaźniki wieloparametrowe wkładane do wnętrza pakietu sterylizowanego i wskazujące, że zostały tam osiągnięte wymagane parametry sterylizacji ( czas, temperatura), informują o prawidłowości przebiegu procesu.
wskaźniki biologiczne zawierają spory wyselekcjonowanych szczepów bakterii wysoce oporne na dany czynnik sterylizujący. Negatywny wynik posiewu informuje o fakcie zabicia drobnoustrojów i daje gwarancję uzyskania sterylności.
Zgodnie z zaleceniami WHO oraz PZH każdy proces sterylizacji powinien być na bieżąco kontrolowany przy użyciu wskaźników chemicznych i okresowo przy zastosowaniu wskaźników biologicznych
Sterylizatory parowe i na suche gorące powietrze zaleca się kontrolować co najmniej 1 raz na miesiąc, sterylizatory gazowe - każdy proces.
ODPADY MEDYCZNE
Odpady bytowo - gospodarcze - ich szkodliwość nie jest większa niż odpadów komunalnych, mogą być bezpośrednio wywożone na wysypiska śmieci.
Odpady specjalne (np związki toksyczne i radioaktywne) - wymagające specjalnych metod unieszkodliwiania ( wykonują to specjalistyczne firmy).
Odpady zakaźne- stanowią duże zagrożenie epidemiologiczne, zalicza się tu opatrunki, sprzęt jednorazowego użytku itp.
Zakaźne odpady należy: spalić, albo sterylizować w autoklawach, albo dezynfekować roztworem środka dezynfekcyjnego w warunkach gwarantujących uzyskanie wysokiego poziomu dezynfekcji. Sprzęt jednorazowy po użyciu należy umieszczać w specjalnych pojemnikach odpowiednio oznakowanych odpornych na przekłucia i zamoknięcia. Odpady powinno się umieszczać w pojemnikach bezpośrednio po użyciu. Pojemniki należy napełniać nie więcej niż w 2/3 objętości. Odpady należy transportować w pojemnikach, w których zostały zebrane. Wszelkie manipulacje należy przeprowadzać z zachowaniem najwyższej ostrożności.
Ręce personelu medycznego są najważniejszym wektorem transmisji zakażeń szpitalnych !
Na powierzchni skóry człowieka oprócz drobnoustrojów zaliczanych do tzw. flory stałej okresowo może występować tzw. flora przejściowa. Składa się ona z mikroorganizmów, które nie są zdolne do namnażania i przebywania przez dłuższy czas na powierzchni skóry. U personelu medycznego florę przejściową stanowią często mikroorganizmy chorobotwórcze. Mogą być one podczas zabiegów przenoszone z jednego pacjenta na drugiego przez zanieczyszczone ręce, stając się częstą przyczyną tzw. zakażeń krzyżowych.
Dysponujemy trzema sposobami zmniejszania ryzyka przeniesienia zakażenia za pomocą rąk:
mycie rąk wodą i mydłem
odkażanie skóry rąk
ochrona rąk za pomocą rękawiczek ochronnych
W praktyce drobnoustroje występujące na rękach mogą być z nich eliminowane w dostatecznym stopniu na drodze właściwie przeprowadzonego mycia z następową dezynfekcją. Przed przystąpieniem do mycia rąk z następową ich dezynfekcją higieniczną należy zdjąć z rąk biżuterię i zegarek.
Higieniczne mycie rąk
Do większości prac wystarczające jest higieniczne mycie rąk. Jest to zabieg polegający głównie na zmyciu z powierzchni skóry rąk zanieczyszczeń organicznych i brudu oraz na częściowej eliminacji ze skóry rąk flory przejściowej i stałej.
W celu przeprowadzenia higienicznego mycia rąk, nanosi się na dłonie odpowiednią ilość mydła (koniecznie mydło w płynie, dozowane ze specjalnych dozowników ściennych za pomocą: 1) fotokomórki, 2) ramienia łokciowego lub 3) pedału nożnego. Czas mycia powinien wynosić nie mniej niż 30 sekund. Po dokładnym umyciu ręce spłukuje się i osusza jednorazowym ręcznikiem.
Dezynfekcja higieniczna rąk
Do dezynfekcji higienicznej rąk używane są najczęściej alkoholowe środki antyseptyczne. Preparaty te muszą posiadać certyfikat rejestracyjny Ministerstwa Zdrowia, a na etykiecie: sposób użycia i spektrum biobójcze. Antyseptyk stosuje się na czystą, suchą i pozbawioną wszelkich zanieczyszczeń organicznych i brudu skórę rąk.
Nanieść 3 ml alkoholowego preparatu antyseptycznego i dokładnie wetrzeć w skórę aż do momentu całkowitego wyschnięcia preparatu, tj. ok. 30 s. Alkoholowe preparaty antyseptyczne powinny znajdować się w dozownikach ściennych sterowanych za pomocą fotokomórki lub ramienia łokciowego.
dezynfekcję higieniczną rąk należy przeprowadzić:
Po każdym kontakcie z pacjentem
Po każdym kontakcie z zanieczyszczonymi przedmiotami
Po każdym kontakcie z materiałem zakaźnym, wydalinami, wydzielinami i płynami ustrojowymi
Po wyjściu z toalety
Po zdjęciu rękawiczek ochronnych
Chirurgiczne mycie rąk:
Polega na szorowaniu dłoni i przedramion aż do okolic łokci pod bieżącą wodą z mydłem ( 2 jałowe szczotki - każdą po 3 minuty). Po umyciu przemywać środkiem dezynfekcyjnym ( co najmniej 1 minutę). Wyjałowiony fartuch nakłada się przy pomocy innej osoby. Maskę i rękawiczki w taki sposób by uniknąć dotknięcia ich zewnętrznych powierzchni gołą dłonią.
RĘKAWICZKI OCHRONNE
Najskuteczniejszą metodą ochrony rąk przed bezpośrednim dostępem drobnoustrojów jest nakładanie rękawiczek ochronnych. Rękawiczki powinny być nakładane nie tylko w kontaktach z pacjentami z grup wysokiego ryzyka (np. chorych i nosicieli HBV, HCV, HIV), ale muszą być stosowane rutynowo dla wszystkich pacjentów.
Stosowanie rękawiczek ochronnych nie zwalnia z obowiązku mycia i stosowania antyseptyków. Niedopuszczalne jest stosowanie tych samych rękawiczek do kontaktu z następnym pacjentem.
Cechy dobrych jakościowo rękawiczek ochronnych:
brak perforacji, są elastyczne i wytrzymałe na przekłucia i rozdarcia
nie upośledzają czucia, dotyku i chwytności, powinny być dobrze dopasowane do dłoni
powierzchnia rękawiczek nie może być lepka
nie powinny wykazywać drażniącego działania (zawierać małe ilości katalizatorów i białek w lateksie)
Po zakończeniu pracy rękawiczki należy traktować jak materiał zakaźny i poddać zniszczeniu jak każdy inny sprzęt i materiały jednorazowego użytku.
Odzież ochronna
Zasada, że każdy pacjent jest potencjalnie zakaźny determinuje konieczność stosowania odzieży ochronnej. Gdy przewiduje się kontakt z krwią lub innym potencjalnie infekcyjnym materiałem (IPIM) koniecznym jest noszenie fartuchów ochronnych zawiązywanych z tyłu, w razie spodziewano opryskania materiałem potencjalnie infekcyjnym należy użyć fartuch nieprzemakalny. Zawsze należy używać rękawiczek jednorazowego użytku. Inne środki ochrony takie jak np. okulary, maski na oczy czy usta należy stosować, gdy istnieje możliwość rozprysku materiału potencjalnie zakaźnego.
SZCZEPIENIA OCHRONNE.
Są jedną z podstawowych metod profilaktyki chorób zakaźnych.
Poprzez masowe szczepienia, oprócz odporności indywidualnej, u osób szczepionych uzyskuje się odporność grupową, populacyjną. Następuje to po zaszczepieniu co najmniej 90% ogółu populacji. Powoduje to zmniejszenie liczby osób, które mogą być potencjalnym źródłem zakażenia („rezerwuarem zarazka”) i zahamowanie krążenia zarazków.
Wzw. typu B
Swoiste metody Zapobieganie zakażeniom HBV polegają na stosowaniu gotowych przeciwciał anty-HBs, szczepionki HBV, lub obu preparatów łącznie. Uodpornienie bierne można zapewnić stosując preparaty HBIG (hepatitis B immunoglobulin) lub Hepatect, uzyskiwane z plazmy dawców odpornych na HBV. Podstawowym wskazaniem do jego zastosowania jest ekspozycja na zakażenie osoby nieodpornej na HBV (np. przez wypadkowe ukłucie igłą lub innym ostrym narzędziem z krwią osoby zakażonej). Uodpornienie czynne przez szczepienia i monitorowanie wysokości miana anty-HBs ma szczególne znaczenie u pracowników z.o.z. i studentów medycyny.
Szczepienia ochronne (jeżeli tylko są możliwe) są najpewniejszym sposobem zabezpieczenia personelu medycznego. W Polsce pierwsze szczepienia ochronne przeciwko wzw. typu B pracowników z.o.z. rozpoczęły się w niektórych regionach kraju w 1988 r. Od 1989 r. rozpoczęto te szczepienia jako obowiązkowe .
Od 1991 r. szczepienia ochronne przeciwko wzw. typu B są obowiązkowe dla uczniów średnich i pomaturalnych (policealnych) szkół medycznych i studentów wyższych szkół medycznych w ciągu pierwszego roku nauki.
Dla pracowników służby zdrowia narażonych w sposób szczególny na zakażenie obowiązkowe są szczepienia ochronne przeciwko błonicy (podskórnie szczepionką monowalentną lub skojarzoną ze szczepionką przeciw tężcowi). Szczepienia zalecane: przeciw grypie - ze wskazań epidemiologicznych, przeciw różyczce (młode kobiety dla zapobiegania różyczce wrodzonej).
Choroby zakaźne i inwazyjne stanowią ok. 70% wszystkich chorób zawodowych występujących w zawodach medycznych - wśród nich dominuje wirusowe zapalenie wątroby (wzw.) - ponad 90% przypadków; znacznie mniej jest przypadków gruźlicy (ok. 9%); pozostałe choroby zakaźne i inwazyjne występują bardzo rzadko;
Wskaźniki zachorowalności na wzw. są najwyższe (0,7/100 zatrudnionych/rok) wśród pracowników laboratoriów diagnostycznych , a następnie wśród pielęgniarek i położnych (0,3). W grupie lekarzy są one najniższe (0,2 dla lekarzy medycyny i 0,1 dla lekarzy stomatologii); ogólnie wyższe w grupie pracowników wykonujących zabiegi operacyjne.
Najwięcej zachorowań na wzw. typu B i (lub) C ma miejsce wśród: pielęgniarek o krótkim stażu pracy (do 5 lat); lekarzy medycyny i lekarzy stomatologii w wieku 31-35 lat; pracowników laboratoriów diagnostycznych w wieku 21-35 lat.
Wprowadzenie obowiązkowych szczepień wyraźnie zmniejszyło liczbę zakażeń wzw. typu B.
Postępowanie w przypadku ekspozycji na krew lub inny potencjalnie zakaźny materiał
Dokładnie umyć zranioną okolicę wodą i mydłem a następnie zdezynfekować i zabezpieczyć opatrunkiem wodoszczelnym. Jeżeli skażone zostały oczy należy dokładnie przepłukać okolicę oczu wodą lub 0,9% roztworem NaCl przy otwartych powiekach. Jeżeli krew dostała się do ust, trzeba ją wypluć i przepłukać jamę ustną wodą kilkanaście razy.
Natychmiast udać się do lekarz zakładowego, który powinien zarejestrować zdarzenie (czas i datę potencjalnej ekspozycji, okoliczności zajścia, dane pacjenta, który był powodem ekspozycji) i w zależności od oceny zagrożenia podjąć decyzję co do dalszego postępowania.
Ryzyko zakażenia HIV i HBV po incydentalnym zakłuciu z krwią nosiciela ( badania prospektywne):
0,5-0,6% HIV
6-30% HBV (wirus bardziej odporny na czynniki fizyczne i większa wiremia -ilość wirusów we krwi)
Ryzyko zakażenia jest tym większe im większa jest głębokość penetracji igły ( więcej krwi przedostaje się do tkanek). Używanie rękawiczek znacznie zmniejsza tę ilość !