System instytucjonalny UE:

=>UE - ugrupowanie polityczno-gospodarcze stanowiące nowy etap integracji, zainicjowany w wyniku podpisania trak­tatu o UE (TUE) lutego 1992r.

=>Wprowadził on dwa nowe obszary integracji: Wspólną Politykę Zagra­niczną i Bezpieczeństwa (II filar) oraz Współpracę Policyjną i Sądową w sprawach karnych (III filar).

=>filary te opierają się na międzynarodowych me­chanizmach współpracy.

=>UE nie ma osobowości prawno-międzyna­rodowej, chociaż często zachowuje się tak, jakby ją miała.

=>UE jest pojęciem szerszym niż WE, gdyż zawiera w sobie Wspól­noty Europejskie, jak i II oraz III filar.

Wspólnoty Europejskie (WE) obecnie są to dwie organizacje międzynaro­dowe o szczególnym charakterze powiązań między ich uczestnikami, którymi są państwa naro­dowe, funkcjonujące na podstawie odrębnych porozumień traktatowych: Traktatu ustanawia­jącego Europejską Wspólnotę Gospodarczą (TEWG) i Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, Eura­tom (TEWEA).

=>Obydwa Traktaty zostały podpisane w Rzymie 25 marca 1957r. i podlegały kilkakrotnym modyfikacjom. Traktat o fuzji (1965), Traktaty budżetowe (1970, 1975), Jednolity Akt Europejski (1986), Traktat o UE (1992), Traktat amster­damski (1997), Traktat nicejski (2001).

=>Do 2002r. do WE należała także Europejska Wspólnota Węgla i Stali (EWWiS), która powstała na podstawie Traktatu paryskiego podpisanego 18 kwietnia 1951r. Traktat ten wygasł 22 lipca 2002r. WE mają osobowość prawno-międzynarodową. Tworzą I filar UE, który wykorzystuje ponadnaro­dowe wspólnotowe me­chanizmy kooperacji.

O kształcie systemu politycznego UE decy­dują:

-państwa członkowskie (rządy);

-instytucje ponadnaro­dowe (Komisja Europej­ska, Parlament Europejski, Trybunał Europejski);

-partie polityczne na poziomie krajowym i europejskim;

-biurokracja wspólnotowa i w administracjach państw członkowskich;

-grupy interesów oraz obywatele Unii Europej­skiej.

Cechy systemu politycz­nego, charaktery­styczne dla struktury państwo­wej, występujące w UE to:

-jasno zdefiniowany zespół instytucji;

-dążenie obywateli i grup społecznych do realizacji interesów poprzez wyko­rzystanie elementów systemu politycznego;

-wpływ systemu politycz­nego na dystrybucję środków ekonomicznych;

-związek między syste­mem politycznym, a rozstrzygnięciami decy­zyjnymi.

Specyfika systemu poli­tycznego UE wynika z następujących uwarun­kowań tkwiących w jego strukturze i sposobie funkcjonowania:

-strukturalno-insytucjo­nalnych;

-funkcjonalnych;

-aksjologicznych.

Czynniki strukturalno-instytucjonalne:

=>Rząd - system jasno sprecyzowanych instytu­cji, opartych na konstytu­cji, charaktery­stycznych dla państwa narodowego.

=>Rządzenie - proces kolektywnego podejmo­wania decyzji. Termin kieruje uwagę na pro­blemy, które wymagają rozwiązania oraz procesy tworzące rozwiązywanie problemów, bez podkre­ślenia natury instytucji politycznych, które uczestniczą w tym proce­sie.

=>Międzyrządowość - termin oznaczający za­równo charakter powiązań instytucjonalnych, sposób podejmowania i realizacji decyzji politycznych, jak również rodzaj porządku prawnego. Cechą charak­terystyczną międzyrządo­wego porządku politycz­nego jest dominująca rola rządów państwa członkow­skich tworzą­cych strukturę.

Czynnikiem o charakte­rze strukturalno-instytu­cjonalnym jest także łączenie w UE dwóch poziomów porządków politycznych: międzyna­rodowego i ponadnaro­dowego.

Do czynników struktural­nych należą także dyna­mizm i zmienność towa­rzysząca strukturze UE.

=>Ponadnarodowość - termin definiujący cha­rakter powiązań międzyin­stytucjonalnych procedur decyzyjnych oraz reżimu prawnego, w którym rodzi się autonomiczny, samo­dzielny porządek prawny różny od porządku mię­dzynarodowego i krajo­wego.

Czynniki funkcjonalne:

-kształt systemu politycz­nego i rodzaj przyjętych rozwiązań instytucjonal­nych w dużej mierze należą od celów i zadań wyznaczonych strukturze;

-powstanie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG), a następnie przej­ście do etapu UE zdeter­minowane były zawsze celami przyjętymi w integracji ekonomicznej. Mówią o tym w art. 2 i 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE).

Czynniki aksjologiczne:

-do istotnych elementów konstytucyjnych każdą wspólnotę należą wartości;

-w przypadku UE warto­ści, takie jak ład, pokój stabilny rozwój ekono­miczny, równość w dostę­pie do rynków europej­skich, solidaryzm czy jedność, implikują kształ­towanie jej ładu prawnego i społecznego.

Typologia instytucji UE:

-Traktaty będące źródłami prawa pierwotnego UE akty prawne pochodnego, podobnie jak podręczniki i opracowania dot. UE, posługują się różnymi pojęciami dla nazwania struktur instytucjonalnych tej organizacji. Szczegól­nie często pojawiają się stosowanie zamienne, pojęcia „instytucja” i „organ”.

-Kryteria pozwalające na dokonanie rozróżnienia wśród struktur instytucjo­nalnych UE to: pozycja ustrojowa, rola w procesie integracji europejskiej oraz zakres podmioto­wości prawnej.

Typologia instytucji UE:

-Instytucja polityczna - oznacza wyodrębniony zespół osób dysponujący zasobami organiza­cyjnymi oraz materialnymi umoż­liwiającymi uczestnictwo w życiu politycznym.

-Organ państwowy - wyodrębniona organiza­cyjnie, strukturalnie i kompetencyjnie część aparatu państwowego, powoływana do wykony­wania określonych zadań.

=>Instytucjami odgrywa­jącymi najistotniejszą rolę i mającą najwyższą pozy­cję ustrojową są zatem: Rada Europejska, Parla­ment Europejski (PE), Rada UE, Komisja Euro­pejska (KE), Trybunał Sprawiedliwości (TS) oraz Trybunał Obrachunkowy (TO).

=>w drugim akapicie art. 7 TWE mowa jest o Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym i Komitecie Regionów, którym przypisywane są funkcje konsultacyjne. Są to instytucje drugiej kategorii. Do tej kategorii należą: Komitet Ekono­miczno-Finansowy, Ko­mitet Koordynacyjny i Komitet Naukowo-Tech­niczny.

=>W art. 8 TWE z kolei wymienione są Europejski System Banków Central­nych (ESBC) oraz Euro­pejski Bank Centralny (EBC), które mają działać w granicach uprawnień powierzonych im Trakta­tem.

=>Są to ciała zaliczone do trzeciej kategorii instytu­cji, podobnie jak inne organy specjalnym statu­sie, wśród których są: Europejski Bank Inwesty­cyjny (art. 9 TWE), Euro­pejska Agencja Środowi­skowa (EEA), Europejski Urząd Policji (EURO­POL), Europejski Urząd Rynku.

=>Kryterium ustrojowe wyróżnia także niefor­malne premia, które zajmują się określonymi grupami zadań i proble­mów (np. EUROGRUPA działająca od 1988r. wśród ministrów finansów krajów członkowskich).

Podział instytucji wg roli w procesie integracji:

=>Rada Europejska - decyduje o kierunkach integracji, nadaje impulsy polityczne, forum ściera­nia się interesów narodo­wych.

=>Rada UE - podejmuje decyzje, forum ścierania się interesów narodowych.

=>Parlament Europejski - bierze udział w procesie decyzyjnym, reprezentuje interes wspólnotowy poprzez odwoływanie się do społeczeństw państw członkowskich.

=>Komisja Europejska - wypełnia funkcje organu wykonawczego i kontro­lującego wypełnianie prawa europejskiego, reprezentuje interes wspólnotowy.

=>Trybunał Sprawiedli­wości - stoi na straży jednolitości prawa euro­pejskiego, rozstrzyga spory związane z wypeł­nianiem prawa, reprezen­tuje interes wspólnotowy.

=>Trybunał Obrachun­kowy - kontroluje wydatki i wpływy do budżetu UE, zajmuje się finansami UE, reprezentuje interes wspólno­towy.

Kategorie:

I kategoria - Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski, Komisja Europejska, Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

II kategoria - Europejski Komitet Ekono­miczno-Społeczny, Komitet Re­gionów, Komitet Ekono­miczno-Finansowy, Ko­mitet Koordynacyjny (Gremium doradcze), Komitet Naukowo-Tech­niczny.

III kategoria - Europejski System Banków Central­nych, Europejski Bank Centralny, Europejski Bank Inwestycyjny (organ o specjalnym statusie), Europejska Agencja Środowiska (EEA), Euro­pol.

EUROGUPA - organ o statusie nieformalnym, działająca od 1988r. grupa nieformalna wśród mini­strów finansów krajów członkowskich.

Dynamika reformy instytucjonalnej UE

=>Rozwój instytucjonalny UE był i jest nadal konse­kwencją dynamiki procesu integracji, która osiągając coraz bardziej zaawanso­wane formy wymaga dopasowywania do nich także rozwiązań instytu­cjonalnych.

Do czynników wpływają­cych na rozwój instytu­cjonalny WE i UE na­leżą:

-potrzeba przekształcenia struktury w celu dopaso­wywania jej do nowych zadań integracyjnych - proces pogłębiania

-przyjmowanie nowych państw - proces rozsze­rzania

=>Zmiany instytucjonalne zawsze dokony­wane były z myślą o większej efek­tywności i skuteczności, które zapewniają syste­mowi politycznemu sprawne funkcjonowanie.

=>Punktem wyjścia w analizie rozwoju instytu­cjonalnego Wspólnot Europejskich (potem także UE) jest moment powsta­nia trzech pierwszych ugrupowań integracyj­nych:

-Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS) - 23 lipca 1952r.

-Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) - 25 marca 1957r.

-Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (EU­ROATOM) - 25 marca 1957r.

=>Wtedy pojawiają się po raz pierwszy i zaczynają funkcjonować instytucje wspólno­towe.

=>Począwszy od Jednoli­tego Aktu Wspólno­to­wego, aż do ostatnich zmian wprowadzonych Traktatem nicejskim, trwał proces reformowa­nia systemu instytucjonalnego UE.

=>Kompromis luksem­burski - dokument podpi­sany 30 stycznia 1960r., kończący kryzys powstały między Francją, a resztą państw członkowskich pod koniec 1965r.

Składa się z dwóch punk­tów:

-stosunki między Komisją a Radą;

-procedura głosowania większościowego.

=> W ten sposób ustalono obowiązujące przez ko­lejne dziesięciolecia zasady współpracy między Radą i Komisją.

=>Uzgodniono między innymi, że w przypadku szczególnie istotnych kwestii Komisja przed zgłoszeniem propozycji będzie konsultowała się z COREPER jak również wzmocniono relację Komisji z Radą w sytuacji wypełniania przez Komi­sję jej roli reprezentacji na zewnątrz, tzn. utrzymywa­nia stosunków z organiza­cjami międzynarodowymi.

=>Niezwykle ważnym elementem porozumie­nia luksemburskiego było także określenie zasady korzystania z procedury większościo­wej.

=>Ustalono, iż Rada będzie mogła podejmo­wać takie decyzje, ale w przy­padku zgłoszenia przez któreś z państw członkow­skich zastrzeżeń wynika­jących z interesów naro­dowych, członkowie Rady będą starali się osiągnąć wspólne porozumienie.

=>Od wszystkich człon­ków oczekuje się pod­trzymywania podjętych decyzji w zamian gwa­rantując, że dyskusja będzie trwała tak długo, aż wyczerpią wszystkie możliwości dojścia do kompromisu.

=>Nieformalnym sposo­bem wprowadzania zmian instytucjonalnych na jakich oparte zostały instytucje UE, jest także sposób funkcjonowania i dorobku orzeczonego Trybunału Sprawiedliwo­ści.

=>Samo orzekanie było od początku kompetencją wpisaną w funkcje tego organu, ale już to, w jaki sposób zaczęły funkcjo­nować i jaką rolę zaczęły odgrywać same wyroki TS, nie wynikało z zało­żeń traktatów rzymskich.

=>W ewolucji systemu instytucjonalnego UE widać przenikanie się dwóch mechanizmów charakterystycznych dla procesu reformowania instytucji UE:

-formalnego określenia nowych rozwiązań i wprowadzania ich zgodnie z przewidzianą formułą Konferencji Międzyrzą­dowej;

-spontanicznych, zgod­nych z potrzebą czasu i kształtujących się na bieżąco nowych okolicz­ności, modyfikacji uwzględniających prak­tykę funkcjonowania systemu.

=>Konferencja Między­rządowa - forum, na którym odbywają się negocjacje przedstawicieli państw członkowskich w sprawie dokonania zmian w prawie traktatowym.

=>Rada UE podejmuje decyzję o zwołaniu konfe­rencji zwykłą większością po zdobyciu opinii odpo­wiednich organów.

=>Istotna jest praca, jaką wykonują podczas konfe­rencji, grupy złożone z reprezentantów państw członkowskich (np. mini­strowie spraw zagranicz­nych, ministrowie finan­sów) oraz przedstawiciel Komisji Europejskiej. Spotkania obsługuje Sekretariat Generalny Rady UE.

=>Rezultatem spotkania w ramach Konferencji Międzyrządowej jest projekt zmian, które przekłada się Radzie Europejskiej, decydującej jednomyślnie o ich przyję­ciu.

=>Procedura kładki - umożliwia rewizję trakta­tów założycielskich bez konieczności uruchamia­nia procedury art. 48 i organizowania Komisji Międzyrządowej.

=>W rzeczywistości istnieje więcej niż jedna taka procedura. Na takich zasadach powołano Unię Gospodarczą i Walutową (UGiW).

=>Najwyraźniej taka procedura obecna jest w art. 42 TUE, który usta­nawia, iż jednomyślną decyzją Rady działającej na wniosek Komisji lub państwa członkowskiego i po konsultacji z Parla­mentem Europejskim można przenieść działania określone w art. 29 do Tytułu IV TWE. Takie posunięcie jest rewizją traktatową, ale bez odwo­ływania się do procedury art. 48 TWE.

=>Pogłębianie - pojęcie określające proces intensy­fikacji przyjętych już wcześniej zobowiązań na gruncie integracji europej­skiej. Oznacza on przyj­mowanie przez państwa członkowskie nowych zadań do realizacji w ramach rozwijanego już kierunku działania.

=>W odniesieniu do wspólnego rynku pogłę­bieniem jest intensywniej­sza swoboda przepływu osób, towarów, usług i kapitału, na etapie unii monetarnej będzie to wprowadzanie silniejszego fiskalizmu, a w ramach integracji politycznej - wykorzystywanie ponad­narodo­wych mechani­zmów współpracy.

=>1 lipca 1968r. w życie weszła unia celna (w pełnym wymiarze - 1 stycznia 1970r., po usta­nowieniu wspólnej poli­tyki handlowej). W handlu z państwami członkow­skimi zaczęła obowiązy­wać jedna taryfa celna, ustanowione rozporządze­niem Rady Ministrów z 1 lipca 1968r.

=>Jej uregulowania trak­tatowe znajdowały się w art. 9-37 Traktatu ustana­wiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą (TEWG), (obecnie w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską są to art. 2, 3 oraz 23-31 TWE).

=>Cła wywozowe i wszelkie opłaty o skutku podobnym do ceł zniesie­nia w handlu wewnątrz-wspólnotowym z dniem 1 stycznia 1962r.

=>Ograniczenia co do ceł wywozowych obowiązują o 1 lipca 1968r.

=>Istotnym elementem realizacji unii celnej a jednocześnie rozwiąza­niem przyczyniającym się do budowy wspólnej polityki handlowej było wprowadzenie od 1 stycz­nia 1987r. dokumentu administracyjnego o nazwie SAD - Jednolity Dokument Administra­cyjny.

=>Stał się on podstawo­wym formularzem do wypełniania w związku z wszelkimi operacjami eksportowymi, importo­wymi i tranzytowymi.

=>Istotnym etapem pogłę­biania integracji było ustanowienie wspólnego rynku.

=>Funkcjonuje kilka określeń, które opisują ten etap integracji ekonomicz­nej: wspólny rynek, rynek wewnętrzny, jednolity rynek oraz jednolity rynek wewnętrzny.

=>W art. 2 TEWG mowa jest o wspólnym rynku. Podobnie w art. 8 TEWG, w którym określony jest czas przewidziany na dochodzenie do wspól­nego rynku.

=>W obecnej wersji Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską art. 2 i 3 pozostały bez zmian (a więc pojawiają się obydwie nazwy: wspólny rynek i rynek we­wnętrzny).

=>W 1985r. Komisja Europejska sporządziła Białą Księgę, w której sformułowano problemy związane z realizacją przygotowań do jego wprowadzenia.

=>W kwestii wspólnego rynku Rada Ministrów została zobowiązania do przekazy­wania KE kom­petencji wykonawczych. Sformalizowane zostały zmiany rozpoczęte usta­nowieniem Rady Europej­skiej.

=>Zyskała ona formalno­prawne podstawy swojego funkcjonowania oraz nadano jej kształt pod względem składu i często­tliwości spotkań.

=>Jednolity Akt Euro­pejski stał się nowym impulsem do pogłębiania więzi integracyjnych, które miały w rezultacie doprowadzić do stworze­nia UE

=>Jednak po uchwaleniu JAE integracja europejska znalazła się w okresie kryzysu spowodowanego w dużej mierze czynni­kami zewnętrznymi.

Unia Europejska:

-I filar: wspólnoty euro­pejskie, procedura decy­zyjna: współpraca ponad­narodowa;

-II filar: polityka zagra­niczna i bezpieczeństwa, procedura decyzyjna: współpraca międzyrzą­dowa;

-III filar: sprawy we­wnętrzne i wymiar spra­wiedliwości, procedura decyzyjna: współpraca międzynarodowa.

=>Wspólnoty Europej­skie (I filar): unia celna i wspólny rynek, polityka handlowa, polityka rolna, polityka transportowa i przemysłowa

=>Polityka zagraniczna i bezpieczeństwa (II filar)

=>Sprawy wewnętrzne i wymiar sprawie­dliwości (III filar): ochrona granic zewnętrz­nych.

=>Rada Europejska (RE) należy do strategicznych organów w systemie instytucjo­nalnym.

=>RE ma normatywne powiązanie z innymi instytucjami UE. Tego rodzaju łączą RE z Radą UE, Komisją Europejską oraz z Parlamentem Euro­pejskim.

=>Rada Europejska nie odznacza się skompliko­waną strukturą we­wnętrzną, a jej skład wynika z genezy i funkcji, jakie zostały przypisane tej instytucji.

Rada Europejska:

-głowy państw lub szefo­wie rządów;

-Przewodniczący Komisji;

-Towarzyszą im ministro­wie spraw zagranicz­nych.

=>Rada Europejska jako instytucja, która nie działa aktywnie przez cały czas w sposób szczególny przypomina o swoim istnieniu podczas szczy­tów odbywanych cztery razy do roku.

=>Sposób działania RE pozwala na określenie jej powiązań funkcjonalnych z innymi instytucjami. Wypełniając swoje zada­nia, współdziała ona z Radą UE oraz Komisję Europejską.

=>Kompetencje RE można podzielić na ogólne i szczegółowe. Kompeten­cje ogólne wynikają ze statusu ustrojowego tej instytucji.

Należą do nich:

-prawo do wyznaczania zasad i głównych wytycz­nych polityki UE (art. 4 TWE);

-określanie zasad i głów­nych wytycznych wspól­nej polityki zagranicznej i bezpieczeń­stwa, łącznie ze sprawami polityczno-obronnymi (art. 13 TUE);

-decydowanie o wspólnej polityce obronnej (art. 17 TUE);

-prawo do debetowania nad konkluzjami w spra­wie ogólnych kierunków polityk gospodarczych państw członkowskich i wspólnoty, przedstawio­nych przez Radę UE (art. 99 TWE).

Do kompetencji szcze­gółowych RE należy zaliczyć:

-prawo do uchwalania wspólnych strategii, które wynikają z uprzednich zaleceń Rady UE;

-wpływ na ustanawianie wzmocnionej współpracy, Rada Europejska jest wówczas organem odwo­ławczym. Na podstawie art. 11 TWE i art. 40 TUE, każdy członek RUE może zarządzać od RE zajęcie się problemem ustanowie­nia wzmocnionej współ­pracy, jakkolwiek osta­teczną decyzją w tym zakresie i tak podejmuje Rada UE;

-nadawanie impulsów i określanie podstawo­wych zadań UE w III filarze;

-prawo do sprawowania funkcji organu decyzyj­nego w przypadku ko­nieczności zawieszenia praw członkowskich w razie poważnego narusze­nia przez nie podstawo­wych praw człowieka;

-w procesie wypełniania swoich kompetencji RE wchodzi w relacji z in­nymi instytucjami. Doty­czą one głównie Rady UE, z którą RE dzieli funkcje w zakresie WPZiB w sposób nastę­pujący:

*Rada UE wydaje decyzje na podstawie ogólnych wytycznych określonych przez Radę Europejską:

a)RE uchwala wspólne strategie, których przyjęcie zaleca jej Rada UE;

b)RE może być ostateczną instytucją decyzyjną w przypadku zastosowania zmodyfikowanego weto, możliwego pod pewnymi warunkami w głosowaniu większo­ściowym w Ra­dzie UE.

-Rada w obrębie organów europejskich odgrywa kluczową rolę, biorąc pod uwagę jej znaczenie w procesie decyzyjnym UE.

-Prawnoustrojowy status Rady, podkreślający ten obszar jej działania, pozwala na wskazanie jej wyraźnych powiązań z innymi instytucjami.

-Rada występuje tutaj jako jeden z naczelnych orga­nów wspólnotowych. W art. 202-210 TWE, dot. Rady, określone są zależ­ności normatywne rady od innych instytucji.

Należą do nich:

-przyznawanie Komisji uprawnień do wykonywa­nia norm lub określanie warunków, na których Rada sama bez przekazy­wania tej kompetencji Komisji, zastrzeże dla siebie wykonywane prawa (art. 202 TWE);

-zwoływanie posiedzeń na wniosek Komisji (art. 204 TWE);

-prawo do zażądania od Komisji przeprowa­dzenia analiz niezbędnych do realizacji wspólnych celów;

-podejmowanie decyzji wspólnie z Komisją i Parlamentem Europejskim zgodnie z art. 249 TWE;

-współpraca z Komisją Europejską i Parlamentem Europejskim w zakresie art. 251 i 252 TWE.

Rada UE najczęściej z uwagi na jej skład jest utożsamiana z międzyrzą­dowym charakterem systemu politycznego UE.

Traktat nicejski w odnie­sieniu do prawodaw­czych kompetencji Rady rozsze­rzył jej zadania na możli­wość, przyznawania danemu państwu człon­kowskiemu wspólnotowej pomocy finansowej, wzmocnił jej pozycję w stosunku do Wspólnej Polityki Handlowej, polityki socjalnej, ochrony środowiska.

Rada UE ma złożoną budową wewnętrzną, co wynika z wypełnianych przez nią funkcji decyzyj­nych. Wymaga ona zaan­gażowania wielu podmio­tów w różnym zakresie uczestniczących w proce­sie prawodawczym.

Na strukturę we­wnętrzną Rady UE składa się kilka pozio­mów organizacyjnych, na których przejawiają się działania prawodawcze tej instytucji.

Są to:

-poziom ministerialny;

-Rada Europejska;

-Prezydencji Rady;

-COREPER;

-Sekretariat Generalny.

Struktura wewnętrzna Rady UE:

-relacja RE do Rady UE jest bardzo ścisła;

-świadczy o tym także wspólne korzystanie z niektórych struktur orga­nizacyjnych zarówno przez Radę UE, jak i przez RE;

-jest to urząd Prezydencji, Sekretariat Generalny lub COREPER.

Poziom prezydencji:

-Trójka - system spra­wowania przewodnic­twa, który początkowo zwią­zany był z kooperacją trzech państw, aktualnie przewodniczącego pracom UE, państwa, które wła­śnie skończyło sprawować przewodnictwo i państwa, które przygotowywało się do przewodniczenia. Taki system utrzymał Traktat o Unii Europejskiej.

-Pewne modyfikacje wprowadził natomiast w funkcjonowaniu tej funkcji Traktat Amsterdamski.

-Trójka został zastąpiona przez dwójkę, która repre­zentować ma państwo sprawujące przewodnic­two oraz państwo, które będzie sprawować Urząd Prezydencji tuż po nim (art. 18 TUE);

-Jednocześnie zachowano też w pewnym sensie charakter trójki, gdyż w odniesieniu do WPZiB pozostawiono system współpracy trzech pod­miotów: państwa sprawu­jącego aktualnie prezy­dencję, Wysokiego Przed­stawi­ciela ds. WPZiB oraz Komisarza ds. stosunków zewnętrznych.

Do zadań Prezydencji należy:

-opracowanie kalendarza spotkań Rady UE i przy­gotowanie jej prac, po­rządki posiedzeń;

-zapewnienie sprawności i ciągłości prac Rady UE;

-sprawowanie pieczy nad przebiegiem dyskusji w trakcie posiedzeń;

-poszukiwanie kompro­misu;

-reprezentowanie Unii w sprawach II filara;

-reprezentowanie UE na forum organizacji między­narodowych i podczas konferencji.

Poziom ministerialny:

-poziom ministerialny tworzą ministrowie przy­bywający na sesje Rady UE w celu podjęcia sto­sownych dla swoich kompetencji decyzji;

-strategiczne miejsce wśród konfiguracji Rady zajmuje Rada ds. ogólnych i stosunków zewnętrz­nych;

-oprócz wyznaczania pozostałych formacji ministerialnych, w jakich będą spotykać się przed­stawiciele państw człon­kowskich, zgodnie z art. 12 regulamin wypełnia ona także inne zadania.

Zadania:

-przygotowuje posiedzenia RE oraz zajmuje się realizacją zadań po jej posiedzeniach - koordy­nacją prac przygotowaw­czych, kierunków działań, kwestiami instytucjonal­nymi i administracyjnymi, wszystkimi zadaniami powierzonymi przez RE, w tym funkcjonowaniem Unii Gospodarczej i Walutowej;

-koordynuje całokształt działań podejmowa­nych w sferze zewnętrznej UE - Wspólną Politykę Zagra­niczną i Bezpieczeństwa, Europejską Politykę Bezpieczeństwa i Obrony, handel zagraniczny, rozwój współpracy i pomocy humanitarnej.

Poziom sekretariatu generalnego Rady UE:

-Sekretariat Generalny Rady UE (SG) jest struk­turą organizacyjną, bez której organ decyzyjny, jakim jest Rada, nie mógłby sprawnie funkcjo­nować;

-Sekretariat Generalny ma za zadanie przede wszyst­kim zapewnić zaplecze administracyjne, logi­styczne i techniczne pracom całej Rady.

=>Zasady funkcjonowania SG określone są w Regu­laminie Rady.

Należą do nich następu­jące założenia:

-o organizacji SG decy­duje Rada;

-Sekretariat Generalny ma być blisko związany w swoich działaniach orga­nizacyjnych i koordyna­cyjnych z danym działa­niem Rady i ma przyczy­niać się do zapewnienia jej spójności wraz z Prezy­dencją będzie podejmował wszelkie działania ale jej zapewnienia;

-Sekretarz Generalny bierze udział wraz z Radą i Prezydencją w sprawach dot. WPZiB;

-Sekretarz Generalny lub jego zastępca przedstawia Radzie preliminarz wydat­ków w czasie wystarczają­cym na uwzględnienie niezbędnych uzgodnień wnikających z limitów finansowych;

-Sekretarz Generalny zarządza ogłoszenie aktu w Dzienniku Urzędowym UE;

-Sekretarz Generalny zapewnia pomieszczenia konferencyjne, usługi służb lingwistycznych, reguluje kontakty z prasą, odpowiada za powielanie i dystrybucję dokumentów.

Poziom komitetu stałych przedstawicieli

-Komitet Stałych Przed­stawicieli jest organem pomocniczym Rady UE.

-Na strukturę organiza­cyjną tego organu skła­dają się dwa poziomy współpracy: COREPER I i COREPER II.

-COREPER II tworzą ambasadorowie państw członkowskich akredyto­wani przez UE.

COREPER I:

-sprawy instytucjonalne;

-sprawy związane z WPZiB;

-kwestie związane z wymiarem sprawiedliwo­ści i sprawami wewnętrz­nymi;

-kwestie pozostające w zakresie Rady ds. ekono­micznych i finansowych.

COREPER II:

-sprawy związane z rol­nictwem i rybołów­stwem;

-kwestie polityki zatrud­nienia, zdrowia, polityki społecznej i spraw konsu­menckich;

-sprawy transportu, tele­komunikację energii;

-sprawy związane z ochroną środowiska;

-sprawy edukacji i kultury.

Kompetencje Rady UE:

Rada UE to przede wszystkim instytucja o funkcjach prawodaw­czych, w której występuje harmonizacja interesów narodowych, co nie ozna­cza, że nie wypełnia ona także innych zadań.

Kompetencje Rady UE:

-kompetencje wykonaw­cze delegowane do Komi­sji;

-uprawnienia prawodaw­cze;

-koordynacja działań państwa;

-uprawnienia nomina­cyjne;

-prawo do zawierania umów międzynarodo­wych.

Komisja Europejska

Kompetencje Przewod­niczącego KE:

-polityczne przewodnic­two procesów komisji europejskiej;

-prawo do podziału zadań między komisarzy;

-prawo do podejmowania decyzji o wewnętrz­nej organizacji prac komisji;

-możliwość zmian po­działu zadań w trakcie każdej komisji;

-mianowanie wicekomisa­rzy (po akceptacji całej komisji);

-prawo do zdymisjonowa­nia komisarza (po akcep­tacji wniosku przez komi­sję).

Zakończenie pełnienia funkcji przez członków Komisji Europejskiej oraz całe kolegium:

-komisja europejska: wpływ kadencji, rezygna­cja, wotum nieufności;

-członek komisji euro­pejskiej: dobrowolna rezygnacja, rezygnacja na żądanie Przewodni­czącego KE, dymisje w trybie art. 216 TWE, śmierć.

Schemat struktury wewnętrznej KE:

-dyrekcje Generalne, - służby pomocnicze

-departament (dyrekcje)

- Wydziały

Komisarze są zobowią­zani do wypełnienia zadań powierzonych przez Przewodniczącego.

Szczególnie są zobligo­wani do następujących aktywności:

-obecność na posiedze­niach Komisji;

-przekładanie propozycji zagadnień, które winny być uwzględniane w porządku posiedzeń;

-prawo zwrócenia się do Przewodniczącego o usunięcie punktu z po­rządku obrad;

-prawo przekładania propozycji decyzji;

-prawo zgłoszenia popra­wek do przedłożonych proporcji.

Dyrekcje Generalne zajmują się politykami:

-Badania Naukowe;

-Edukacja i kultura;

-Transport i Energia;

-Konkurencja;

-Podatki i Unia Celna;

-Polityka Regionalna;

-Przedsiębiorstwa i Roz­wój Obszarów Wiejskich;

-Rybołówstwo i Gospo­darka Morska.

Służby ogólne:

-Europejski Urząd ds. zwalczania nadużyć finansowych;

-EUROSTAT;

-Komunikacja społeczna;

-Urząd Publikacji.

Służby wewnętrzne:

-Biuro Doradców ds. Polityki Europejskiej;

-Biuro Administrowania i Rozliczania Należności Indywidualnych;

-Budżet;

-Informatyka;

-Infrastruktura i Logistyka -Bruksela, Luksemburg;

-Inspektor Ochrony Da­nych Komisji Europej­skiej;

-Personel i Administracja;

-Służba Audytu We­wnętrznego;

-Służba prawna;

-Tłumaczenie pisemne;

-Tłumaczenie ustne.

Kompetencje KE

Funkcje wykonywane przez Komisję można podzielić na grupy:

-funkcja strażnika prawa wspólnotowego;

-funkcja prawodawcza;

-funkcja wykonawczo-zarządcza;

-funkcje w zakresie sto­sunków zewnętrznych.

Parlament Europejski to instytucja - z racji swego umocowania legitymiza­cyjnego - zajmująca szczególne miejsce w systemie instytucjonalnym UE.

=>W trakcie rozwoju integracji europejskiej pozycja ustrojowa PE podlega silnej ewolucji.

Organizacja wewnętrzna Parlamentu Europej­skiego:

a) kierowanie wewnętrzne:

-urzędnicy: przewodni­czący, kwestorzy, wice­przewodniczący;

-organy kierownicze: prezydium, konferencja przewodniczących, konfe­rencja Przewodniczą­cego Komisji, konferencje Przewodniczącego Dele­gacji

b)kierowanie polityczne

c)administracja (Sekretarz Generalny i Sekretarz)

d)kierowanie funkcyjne (komisje parlamen­tarne):

-stałe

-tymczasowe: śledcze, zwykłe

Bardzo ważną rolę odgrywa w pacach Par­lamentu Europejskiego Konferencja Przewodni­czącego, którą tworzą:

-Przewodniczący PE;

-Wiceprzewodniczący;

-przewodniczący trakcji politycznych i dwóch przedstawicieli nieurze­czonych bez prawa głosu;

-Konferencje Przewodni­czących wykonuje zadania powierzone jej przez Regulamin.

Grupy polityczne w Parlamencie Europej­skim:

-Grupa Europejskiej Partii Ludowej i Demokratów Europejskich;

-Grupa Socjalistyczna;

-Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy;

-Grupa Zielonych/Wolne Przymierze europejskie;

-Grupa Unii na rzecz Europy Narodów;

-Konferencyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej;

-Niezależność/Grupa Demokratyczna;

-Tożsamość, tradycja i suwerenność;

-Posłowie nie zrzeszeni.

Do prerogatyw grup politycznych należy:

a)inicjowanie wniosku o wotum nieufności Komisji Europejskiej;

b)udział w ustalaniu porządku sesji:

-uczestnictwo w debatach parlamentarnych;

-proponowanie kandyda­tów na Przewodniczą­cego, Wiceprzewodniczącego i Kwestorów;

-wyznaczanie przedstawi­cieli do delegacji między­parlamentarnych;

-prawo do złożenia wnio­sku o podjęcie obrad w istotnych kwestiach

c)występowanie z wnio­skiem o przerwania lub zawieszenia obrad.

Procedury ustawodaw­cze wykorzystywane przez PE:

-konsultacji (obowiąz­kową i fakultatywną);

-współpracy;

-współdecydowania;

-zgody.

Kompetencje PE w odniesieniu do Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa można określić w sposób nastę­pujący:

-jest konsultowany przez Prezydencję w zakresie głównych aspektów i zasadniczych kierunków tej polityki;

-może kierować pytania do Rady UE;

-może wydawać rekomen­dacje dla Rady UE;

-przeprowadzić doroczną debatę o postępach w dziedzinie WPZiB;

-jest regularnie informo­wany przez Prezydencję i Komisję Europejską o pracach prowadzonych w ramach WPZiB.

Kalendarz dzieli się na sesje i posiedzenie tj.:

-12 czterotygodniowych plenarnych sesji miesięcz­nych w Strasburgu i 6 dodatkowych dwutygo­dniowych sesji miesięcz­nych w Brukseli;

-2 tygodnie w miesiącu na posiedzeniu komisji parlamentarnej i delegacji międzyparlamentar­nych;

-4 tygodnie rocznie po­święcone wyłącznie na pracę posła do PE w jego okręgu wyborczym i umożliwiające mu obec­ność na jego terenie.

Trybunał Sprawiedliwo­ści (TS) oraz Sąd Pierw­szej Instancji (SPI) stanowią wspólno­towe organy sądowe. Są to instytucje należące do grona organów pierwszej kategorii w systemie instytucjonalnym UE.

=> Ich sądowniczy cha­rakter jest jednym z ele­mentów stanowiących o ponadnarodowym cha­rakterze UE jako organi­zacji międzynaro­dowej.

Do zadań Prezesa na­leży:

-kierowanie pracami Trybunału i SPI;

-nadzór nad administracją;

-przewodniczenie obra­dom i rozprawom w największych sprawach orzekających;

-reprezentowanie TS na zewnątrz;

-wydawanie zarządzeń.

Trybunał Sprawiedliwo­ści znajduje się w centrum dynamicznego procesu unifikacji prawa.

Kompetencje TS oraz SPI wynikają z przypisa­nej im roli - zapewnienie poszanowa­nia prawa wspólnotowego w jego interpretacji stosowaniu przez państwa członkow­skie oraz instytucje UE.

Jurysdykcja TS oraz SPI rozciąga się przede wszystkim na I filar. W odniesieniu do II i III filara jest ona ograniczona.

=>Porównując upraw­nienia TS do kompeten­cji sądów krajowych czy międzynarodowych, można sklasyfikować owe kompetencje nastę­pująco:

-funkcja sądu konstytu­cyjnego (rozstrzyga sprawy dot. organów UE, stosunków między UE a państwami członkow­skimi, czuwa na zgodno­ścią unijnego prawa wtórnego z traktatowym prawem pierwotnym i ogólnymi zasadami prawa);

-funkcja sądu admini­stracyjnego (rozpatruje skargi osób prawnych i fizycznych o zaniedbanie lub nieprzestrzeganie aktów prawnych);

-funkcja sądu międzyna­rodowego (czuwa nad przestrzeganiem umów międzynarodowych WE);

-funkcja sądu cywilnego (rozstrzyga sprawy dot. odpowiedzialności i oceny żądań odszkodowania kierowanych do WE);

-funkcja sądu apelacyj­nego (rozpatruje odwoła­nia od wyroków SPI).

Do jurysdykcji spornej można zaliczyć:

-skargi z art. 230 TWE o nieważność aktu praw­nego, z art. 232 na bez­czynność instytucji z art. 235 odszkodowawcze oraz wzniesienie przez państwa członkowskie, instytucje WE lub EBC;

-skargi z art. 277 TWE przeciwko państwu człon­kowskiemu o nie wywią­zywaniu się z zobowiązań wspólnotowych wnoszone przez państwo członkow­skie lub art. 226 TWE, wnoszone przez Komisję.

Podmioty uprawnione do wniesienia skargi i w trybie art. 230 TWE:

a)podmioty uprzywile­jowane: państwa człon­kowskie, Komisja Euro­pejska, Rada UE, Parla­ment Europejski;

b)podmiot częściowo uprzywilejowany: Try­bunał Obrachunkowy, Europejski Bank Cen­tralny;

c)podmioty nieuprzywi­lejowane: osoby fizyczne, osoby prawne.

Przedmiot pytań preju­dycjalnych wydawanych w trybie art. 234 TWE:

-interpretacja TWE;

-ważność i interpretacja aktów przyjętych przez instytucje WE oraz EBC w ramach I filara;

-interpretacja statutów organów powołanych na mocy decyzji Rady.

Przedmiot orzeczenia wstępnego (Tytuł IV TWE):

-w trybie art. 68 TWE przedmiotem pytania może być interpretacja Tytułu IV oraz ważność aktów wydawanych na podstawie postanowień Tytułu IV;

-w przypadku orzeczeń wydawanych na wniosek KE, RUE oraz państwa, przedmiotem orzeczenia wstępnego może być interpretacja postanowień Tytułu IV oraz aktów prawa wydawanych na podstawie Tytułu IV TWE.

Wniosek o orzeczenie wstępne:

a)reżim ogólny (art. 234 TWE):

-sąd krajowy, od którego można złożyć odwołanie jest uprawniony do złoże­nia wniosku o wydanie orzeczenia wstępnego;

-sąd krajowy, od którego nie ma odwołania jest zobowiązany do złożenia wniosku o orzeczenie wstępne.

b)reżim szczególny (Tytuł IV TWE):

-wyłącznie sąd krajowy, od którego nie ma odwo­łania może składać wnio­sek o wydanie orzeczenia wstępnego;

-RUE, KE oraz państwa mogą zwrócić się o wyda­nie orzeczenia wstępnego.

Europejski Bank Cen­tralny i Europejski Bank Inwestycyjny

Europejski Bank Cen­tralny (EBC) i Europej­ski Bank Inwestycyjny (EBI) stanowią wyspecja­lizowane organy o cha­rakterze ekonomicznym.

Struktura wewnętrzna EBC jest powiązana z Europejskim Systemem Banków Centralnych. Wynika to z faktu, iż EBC jest elementem tego systemu.

Poza EBC tworzą go banki centralne krajów należą­cych do UE, niezależnie od tego, czy przyjęły one euro.

Natomiast EBC wraz z bankami centralnymi państw należących do unii walutowej tworzą Euro­system. Postanowienia dot. struktury wewnętrznej EBC zawarte są w części III Statutu EBC i ESBC.

Wewnętrzną organizacją EBI określa art. 8 Statutu EBI.

Głównymi organami EBC i ESBC są:

-Rada Zarządzająca;

-Zarząd i Rada Ogólna.

Każdy z wymienionych organów ma określony zakres kompetencji.

Zarząd Europejskiego Banku Centralnego
a)Skład: Prezes, wicepre­zes, 4 członków:

-tryb podejmowania decyzji: większością głosów (kworum), przy równej liczbie głosów decyduje głos Prezesa;

-kompetencje: prowadzenie polityki pieniężnej na podstawie wytycznych Rady Zarządzającej; przekazywanie instrukcji bankom centralnym; nadawanie kompetencji do wydawania aktów prawnych w zakresie swoich funkcji.

b)Tryb powoływania:

-nominacja na zlecenie Rady Europejskiej, za zgodą rządów krajów, po konsultacjach z PE i Radą Zarządzającą.

c)Tryb odwoływania:

-na wniosek Zarządu lub Rady Zarządzającej odwołuje TS.

Rada ogólna Europejskiego Banku Centralnego

a)Skład: Zarząd i prezesi wszystkich Banków Centralnych:

-kompetencje: głównie administracyjne oraz obligujące kraje nie będące członkami Eurosystemu do transferu kwot zasilających kapitał EBC, na dział. operacyjną, doradztwo, przygotowywanie sprawozdań finansowych, określenie procedur księgowych, gromadzenie informacji statystycznych.

Rada Zarządzająca jest najwyższym organem decyzyjnym ESBC. Składa się z Zarządu, prezesów Banków Centralnych Eurosystemu (uczestniczyć bez prawa głosu mogą też Przewodniczący RUE oraz członkowie Komisji).

Rada zbiera się co najmniej 10 razy w roku.

Tryb podejmowania decyzji w Radzie Zarządzającej:

-normalny większością głosów (kworum), przy równej liczbie głosów decyduje Prezes;

-za pomocą głosów ważonych w przypadku: zmiany wielkości kapitału EBC, 2/3 liczby głosów.

Obszary dział określają Dyrekcje Generalne i Dyrekcje:

-Administracja (DG);

-Audyt wewnętrzny (D);

-Badania naukowe (DG);

-Banknoty (D);

-Ekonomia (DG);

-Analizy makroekonomiczne (D);

-Polityka pieniężna (D);

-Komunikacja (D);

-Operacje rynkowe (DG);

-Sekretariat i służby językowe (DG);

-Sprawy kadrowe, budżet i organizacja (DG);

-Stabilność finansowa i nadzór finansowy (D);

-Statystyka (DG);

-Stosunki międzynarodowe i europejskie (DG);

-Systemy informatyczne (DG);

-Projekty informatyczne (D);

-Systemy polityczne i infrastruktura rynku (DG);

-Służby prawne (DG).

Swoją wewnętrzną strukturę ma także Europejski Bank Inwestycyjny.

Organami EBI są:

-Rada Gubernatorów;

-Rada Dyrektorów;

-Komitet Kontrolerów;

-Zarząd.

W skład rady Gubernatorów wchodzą ministrowie finansów praw członkowskich.

Zadania Rady:

-ustalanie ogólnych kierunków polityki kredytowej Banku;

-decydowanie o podwyższeniu kapitału zakładowego;

-powoływanie członków Rady Dyrektorów, Zarządu i komitetu Kontrolnego;

-zatwierdzenie raportu z dział. EBI;

-zatwierdzanie bilansu;

-zatwierdzanie procedur i formalnych zasad funkcjonowania Banku.

=>Radę Dyrektorów tworzą Dyrektorzy - 27 mianowanych przez poszczególne kraje oraz 1 nominowany przez Komisję Europejską.

=>Rekrutują się oni z grona wyższych urzędników państwowych (bankowych i finansowych).

=>Najistotniejszą zasadą dot. funkcjonowania EBC oraz EBI związane są zarządzeniami finansowymi.

Należą do nich:

-niezależność - finanse EBC są oddzielone od finansów WE. Europejski BC ma własny budżet;

-przejrzystość - bank centralny udostępnia rynkom i opinii publicznej wszelkie istotne informacje na temat strategii, ocen i decyzji w sprawie prowadzonej polityki;

-wiarygodność - EBC buduje wiarygodność poprzez jasne wypowiadanie się na temat powierzonych mu zadań oraz sposobu realizacji.

Wymiar teologiczny - osiąganie celów.

Wymiar funkcjonalny - realizacja zadań banku centralnego.

Wymiar relacjonalny - współpraca z innymi instytucjami wspólnotowymi państw członkowskich oraz organizacjami międzynarodowymi.

Kompetencje:

a)osiąganie celów Wspólnoty:

-utrzymanie stabilności cen;

-działanie zgody z zasadami gospodarki rynkowej, wolnej konkurencji, efektownej alokacji zasobów;

-osiąganie najwyższego poziomu rzetelności, kompetencji, efektywności i przejrzystości o wykonaniu roli banku centralnego.

b)realizacja zadań banku centralnego:

-współpraca z Radą UE;

-współpraca z Komisją;

-współpraca z PE;

-współpraca z bankami narodowymi państw członkowskich;

-współpraca z IMF i OECD.

Europejski komitet ekonomiczno-społeczny (EKES zwany także skrótowo Komitetem ekonomiczno-społecznym) jest organem doradczym UE, stanowiącym forum dialogu pomiędzy społeczeństwem obywatelskim UE a instytucjami wspólnotowymi.

Europejski Komitet ekonomiczno-społeczny tworzą przedstawiciele grup społecznych i gospodarczych, wśród których można wyróżnić: producentów, rolników, przewoźników, pracowników, kupców, rzemieślników, przedstawicieli wolnych zawodów, konsumentów, przedstawicieli interesu ogólnego.

=>Członkowie komitetu wykonują swoje funkcje działając w ramach 3 grup problemowych, które stanowią jednocześnie element struktury organizacyjnej EKES. Są to: Grupa I (gr. Pracodawców), Grupa II (gr. Pracobiorców), Grupa III.

=>W ramach komitetu działają również Sekcje Specjalistyczne:

-Sekcja ds. Unii Gospodarczej i Walutowej, Spójności Gospodarczej i Społecznej;

-Sekcja ds. Jednolitego Rynku Produkcji i Konsumpcji;

-Sekcja ds. Transportu, Energii, Infrastruktury, Społeczeństwa Informacyjnego;

-Sekcja ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych, Obywatelstwa;

-Sekcja ds. Rolnictwa, Rozwoju Wsi i Ochrony Środowiska;

-Sekcja ds. Stosunków Wewnętrznych;

-Komisja Doradcza ds. Przemian w Przemyśle.

Komitet może wydawać trzy rodzaje opinii:

-obligatoryjne - w odp. na polecenie Komisji, Rady lub Parlamentu;

-z własnej inicjatywy - są zajęciem stanowiska w odniesieniu do interesującej Komitet sprawy;

-wstępne - wydawane w sytuacji, gdy Rada, Komisja lub Parlament zostaną poproszone o rozważenie danej kwestii.

Kompetencje EKES można przedstawić w ramach trzech wypełnianych przez niego zadań:

-doradzanie głównym instytucjom (Radzie UE, KE i PE);

-ułatwianie rozwoju i umacnianie społeczeństwa obywatelskiego UE;

-wzmacnianie organizacji społeczeństwa obywatelskiego w krajach trzecich poprzez rozwój dialogu strukturalnego.

Komitet regionów (KR)

-należy do organów doradczych WE;

-jest instytucją drugiej kategorii w systemie instytucjonalnym UE;

-działa jak ciało kolegialne. Sposób działania KR zasady, na jakich funkcjonuje jego wewnętrzna struktura, określone są TWE oraz regulaminie.

-komitet działa w interesie Wspólnot.

Najwyższe miejsce w Komitecie Regionów: Francja, Niemcy, Wielka Brytania i Włochy - 24 głosy.

Hiszpania i Polska - 21

Rumunia - 15

Austria, Belgia, Bułgaria, Czechy, Grecja, Holandia, Portugalia, Szwecja i Węgry - 12

Do zadań Zgromadzenia należy:

-przygotowanie opinii, sprawozdań i podejmowanie uchwał;

-opracowanie wstępnego projektu dochodów i wydatków Komitetu;

-wybór Przewodniczącego, Pierwszego Wiceprzewodniczącego i innych członków Prezydiów;

-tworzenie komisji;

-uchwalanie i zmiana regulaminu wewnętrznego Komitetu.

Właściwe Prezydium jest wybierane na okres dwóch lat przez Zgromadzenie plenarne. Składa się ono z 60 osób.

Są to:

-Przewodniczący;

-Pierwszy Wiceprzewodniczący;

-27 Wiceprzewodniczących;

-27 innych członków;

-czterech Przewodniczących klubów politycznych.

Oprócz funkcji Przewodniczącego, Pierwszego Wiceprzewodniczącego i przewodniczących klubów politycznych miejsca w Prezydium są podzielone między delegacje krajowe w następujący sposób:

-po 3 miejsca: Niemcy, Hiszpania, Francja, Włochy, Polska, W. Brytania;

-po 2 miejsca: Austria, Belgia, Czechy, Dania, Grecja, Finlandia, Węgry, Irlandia, Litwa, Holandia, Portugalia, Szwecja, Słowacja, Bułgaria, Rumunia;

-po 1 miejscu: Cypr, Estonia, Luksemburg, Łotwa, Malta, Słowenia.

=>Ocena kompetencji Komitetu Regionów zależy od rodzaju opinii, do wydawania, których uprawniony jest Komitet.

Opinie te można podzielić na grupy:

-obligatoryjne (wymuszone przez prawo traktatowe);

-fakultatywne (zależą od uznania Rady czy KE);

-zależne (uzależnione od opinii w europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym);

-autonomiczne (wydawane z własnej woli).

---