TATO… Dziękuję Ci za poczęcie, Dziękuję Ci za pierwsze chwile Mojego życia, Za pierwszy krzyk i… Pierwszą pieluchę. Dziękuję z wrócone życie W niemowlęctwie - Opiekę w chorobie, Która na krawędzi życia I śmierci mnie postawiła. Dziękuję za radości Moich pierwszych lat życia. Za konika z wozem, Którego mi zrobiłeś Na podstawie wycinanki Z „MISIA”. Za klocki z drewna, Z których pałace budowałam Na całej podłodze. Dziękuję za naukę O codziennym życiu - Na polu, u Babci w ogrodzie, W garażu, kiedy uczyłeś mnie Jak wygląda klucz „francuski”, Jak wkręca się wkręty I co to są śruby, Jak trzymać młotek, Żeby nie uderzyć się w palec. Dziękuję Ci za naukę malarstwa Ściennego ( bo na papierze Nauczyłam się sama). Tato… Dziękuję Ci za moje życie I moje umiejętności. Chociaż tak Ciebie ze mną Było mało ciałem, duchem Zawsze byłeś - ze mną, z moim bratem, Z nami.

Tato… Kiedyś spojrzałeś na moje dłonie I powiedziałeś: - To nie są dłonie kobiety i mojej córki. A ja: - To może nie są dłonie kobiety, Ale na pewno Twojej córki. To TY nauczyłeś mnie ciężko pracować Nawet o tym nie wiedząc. Dzisiaj nie boję się - niczego. Twarzą staję przed przeciwnościami losu. Mam siłę - siłę swojego…TATY. Tato… Nauczyłeś mnie życia. Miłości i ciężkiej pracy. Z dumą noszę Twoje nazwisko. Dzisiaj - dziękuję Ci za to… TATO! Hanna Winiecka. Sopot, 14.12.2008r.

---