POJĘCIE SUBKULTURY

SUBKULTURA - wzory, zasady, normy zwyczajowe przyjęte i obowiązujące w grupie społecznej stanowiącej cześć większej zbiorowości, odmienne od przyjętych przez ogól społeczeństwa; podkultura.

O dwóch istniejących rozumieniach pojęcia subkultura pisze Mirosław Pęczak. Pierwszym z nich jest definicja, jaką można odnaleźć w literaturze socjologicznej (głównie amerykańskiej), według której subkultura uważana jest za “wyodrębniony wedle różnych kryteriów element systemu społecznego; nazywano tak grupę etniczną, religijną, nawet zawodową.” Według tej definicji subkulturą byliby np. górnicy czy kominiarze.

Jak zauważa M. Pęczak subkultura byłaby wtedy częścią kultury, nie podlegającą wartościowaniu. Nie można wszakże stwierdzić, iż górnicy są grupą gorszą lub lepszą od innej grupy zawodowej.

W drugim pojęciu, natomiast, subkultura powiązana była z patologią społeczną, nieprzystosowaniem do ogółu, oraz z podważaniem obowiązujących powszechnie norm i zasad. Wiązano ją także z prymitywizmem i pewnego rodzaju alienacją od społeczeństwa. Z tego wynika, iż subkultury to grupy patologiczne, takie jak np.: grupy narkomańskie czy przestępcze.

Marek Jędrzejewski w posłowiu do swojej książki “My Śmiecie” mówi o rozumieniu tego pojęcia przez byle władze PRL. Ta interpretacja nawiązuje do tego, o czym pisał Mirosław Pęczak. Władze komunistyczne traktowały subkultury jako pewien rodzaj “marginesu społecznego”. Były to również, według władz, grupy o postawach antykomunistycznych.

Marek Jedrzejewski w swojej kolejnej książce dotyczącej problemu “subkultur młodzieżowych” ukazuje pojecie “młodzieżowej podkultury” jako “(...) nie tylko niewystarczające, ale wręcz dezinformujące.” Według autora po przeobrażeniach systemowych Polski, wszystko to, co wcześniej określane było mianem młodzieżowej podkultury, (czyli wszystko to, co było opozycyjne do oficjalnego stylu życia i wartości prezentowanych przez tenże styl) strąciła sens po zmianie systemu. Ukazuje również zmianę podejścia do tegoż zjawiska wymieniając przyczyny rozpoczęcia dyskusji i badań związanych z nim. Autor wymienia trzy przyczyny:

• Konflikt pokoleń, a co za tym idzie kształtowanie się norm i wartości regulujących kontakty międzyludzkie i przejaw konfliktu na płaszczyźnie ekonomicznej

• Zaczęto badać dążenia i aspiracje młodzieży wraz z pojawieniem się alternatywnych ruchów młodzieżowych

• Rozwój sił wytwórczych, pojawienie się nowych technologii, automatyzacja i elektronizacja linii produkcyjnych spowodowała, ze bezrobocie, które w dużym stopniu dotykało młodzież, nie dawało się wyeliminować bez napiec społecznych (strajki, demonstracje, starcia z policja)

Marek Jedrzejewski starając się wyjaśnić pojęcia, którymi posługuje się w swojej książce, pisze o dwóch, które wydaje mi się, najbardziej dotyczą tematu mojej pracy. Mianowicie są to: “młodzież” i “subkultura”.

“Młodzież” jest kategorią niejednorodną. Jeżeli uzna się tu za najważniejsze kryterium wiekowe, wyróżnić można wg autora:

• Młodzież szkolną (szkoły podstawowe i średnie)

• Młodzież studencką (19-25 lat)

• Trzydziestolatków ze względu na ich subkulturowe upodobania oraz styl życia

Młodzież łączy wiek edukacyjny a dzieli m.in. status społeczny
“Subkultura” odnosi się zaś do małych grup społecznych i preferowanych w ich obrębie postaw i wzorów zachowań.

Autor mówi tu również o różnicy, jaka istnieje pomiędzy “subkulturą” a “kontrkulturą”.

“Kontrkultura jest kategorią opisową wielkich ruchów młodzieżowych o charakterze artystyczno - obyczajowym drugiej polowy lat sześćdziesiątych.”
Odnośnie określenia “młodzieży” należałoby także wspomnieć o “młodości” - stanie, jaki musi przeżyć każdy z ludzi. Młodzież to ludzie będący na pewnym etapie życia - etapie młodości. “Każde pokolenie uczy się młodości, podobnie jak uczy się dojrzałości i starości”.

Marek Jedrzejewski wyraża pogląd, Iz kontrkultura jest wyższym etapem grup subkulturowych. Sztuka lub działania prowadzone przez członków takich grup, są odzwierciedleniem potrzeb młodzieży w obrębie zachowań, mody, słuchanych i popularnych w danym momencie stylów muzycznych.

Natomiast Jerzy Wertenstein - Zulawski uważa, ze na ten termin składają się: “specyficzne zachowania, ruchy społeczne, religijne i kulturowe, muzykę, teksty piosenek, teksty z pism stworzonych przez młodzież, pewne obyczaje, ubrania, przedmioty symboliczne i użytku codziennego”.

Jedną z najważniejszych prac dotyczących subkultur młodzieżowych jest książka “Drogi kontrkultury” A. Jawlowskiej. Dotyczy ona, co prawda jedynie ruchów kontrkulturowych lat siedemdziesiątych, lecz na pozycji tej bazuje większość autorów piszących później.

Autorka wyraża swoje zdanie na temat pojęcia subkultury: “Podkulturę (subkulturę) najczęściej określa się jako pewne wzory, normy i sposoby postępowania obowiązujące w grupie społecznej stanowiącej cześć szerszej zbiorowości, odmienne od obowiązujących ogól społeczeństwa.”

Bardzo wyczerpujący opis pojęcia subkultury starała się pokazać w swojej książce Teresa Soltysiak. Opierając się na słowach A. Podgóreckiego, T.Soltysiak stwierdza, iż funkcjonowanie w społeczeństwie podkultur młodzieżowych wzbogaca zbiór wartości danego systemu społecznego. Zwraca również uwagę na różnice, jak i podobieństwa, jakie można wyodrębnić pomiędzy nieformalnymi grupami młodzieży a grupami dorosłych. Jako przykład wskazuje podkulturę przestępcza gdzie pomiędzy grupami młodzieży a dorosłych istnieje wiele wspólnych cech, ponieważ młode pokolenie naśladuje i przejmuje wzory zachowań dorosłych.

Autorka przytacza także słowa F. Znanieckiego: “Zasadnicza różnica miedzy grupami dorosłych a młodzieży wynika z międzypokoleniowego stosunku wychowawczego. Zadaniem dorosłych jest przygotowanie młodego pokolenia do pełnienia ról społecznych w procesie oddziaływań socjalizacyjno-wychowawczych, łącznie z opieką i kontrolą, miedzy innymi w celu minimalizowania wpływów negatywnych bodźców płynących z rzeczywistości społecznej. Domeną młodego pokolenia zaś jest dążenie do uzyskania samodzielności i unikanie kontroli dorosłych częstokroć poprzez zrzeszanie się w określonym ruchu młodzieżowym.”

Teresa Soltysiak stwierdza, Iz determinant powstawania podkultur powinien być szukany w środowisku społecznym jednostki. Istotnego znaczenia z racji podjętego problemu badawczego nabierają również cechy charakterystyczne podkultur.

Teresa Soltysiak wymienia następujące cechy charakterystyczne dla subkultur, bazując na podziałach wprowadzonych przez innych autorów:

• Wg P. Legman:

• Kombinacje językowe

• Wartości

• Zachowania

• Wg Czesława Matusiewicza:

• Swoisty język

• Swoista tonacja uczuciowo - emocjonalna

• Specyficzne formy zachowania

• Specyficzny system wartości

• Wg A. Jawlowskiej:

• Swoisty system wartości

• Swoiste przedmioty

• Swoiste wzory osobowe będące wyrazem kultu i czci

• Specyficzne formy działania (pozytywne i negatywne) :

• Manifestacje

• Odezwy

• Apele

• Deklaracje

• Demonstracje

• Zachowania agresywne i autoagresyjne

• Specyficzny system przekazu informacji

• Charakterystyczna twórczość

• Specyficzny styl ubierania (w niektórych grupach)

• Specyficzny sposób uczesania (w niektórych grupach)

• Wg Teresy Soltysiak:

• Swoisty język -

• przytacza tu słowa E. Sielickiego: “Język jest fenomenem kulturowym występującym w formie zachowania się jednostek w danej grupie społecznej, w formie określonego zasobu leksyki i struktury gramatycznej, nie tylko stanowi system przekazywania informacji, lecz wyraża także wzory kultury i konsoliduje ja.” Jako przykład subkultury, w której język odgrywa bardzo ważna role można wskazać subkulturę bitów.

• Swoista tonacja uczuciowo - emocjonalna

• według autorki wyrażane przez członków podkultur własne myśli, odczucia, przeżycia, poglądy i postawy wobec otaczającej rzeczywistości można zaobserwować w tekstach piosenek, wierszach oraz gazetach grup. Można również stwierdzić, Iz w tekstach piosenek zawarta jest ideologia grupy.

• Swoiste formy zachowania i specyficzny system wartości -

• “(...) Specyficzny system wartości i wynikające z niego specyficzne formy zachowań członków podkultury SA najistotniejszymi elementami podkultury. To one warunkują czy jest to podkultura ucieczki, konfliktowa, czy tez przestępcza.”

Te słowa Teresy Soltysiak może podsumować jedynie cytat J.Kozieleckiego:

“(...) Człowiek to przede wszystkim jego świat wartości, wartości wyznaczają wiec jego indywidualna drogę życiowa.”

Dodatkowo chciałbym jeszcze przytoczyć definicje pojęcia „subkultura” autorstwa młodych ludzi, nierzadko związanych z konkretnymi grupami.

Na potrzeby tej pracy przeprowadziłem ankietę pośród uczniów Liceów Ogólnokształcących. Jedno z pytań brzmiało: „Co to jest subkultura?. Chciałbym przytoczyć kilka najbardziej charakterystycznych odpowiedzi:

• Grupa młodzieżowa mająca podobne poglądy, sposób bycia

• Grupa ludzi mających inny widok na świat

• Inna kultura, o innych obyczajach

• Zorganizowana grupa zazwyczaj młodzieży, która utożsamia się z dana muzyka, stylem ma swój określony imane

• Grupa osób o tych samych zainteresowaniach, o tym samym, podobnym stroju, słuchająca tej samej muzyki, spędza razem czas na ulubionych zajęciach

• Grupa ludzi mająca własną ideologię, filozofię i wiążący się z tym styl bycia i ubiór

• Jakiś odłam kultury

• Jest to kultura, która wyłamała się poza społeczeństwo.

Kończąc chciałbym jeszcze napisać o własnym rozumieniu pojęcia. Wydaje mi się, Iz najbardziej mi bliskim określeniem są słowa A. Jawlowskiej. Subkultura to wzory, normy i sposoby postępowania, którymi członek konkretnej grupy się kieruje, a także, co ważne te wzory i normy, o których mowa są alternatywnymi do masowej kultury.

WPROWADZENIE DO SUBKULTURY PUNKÓW

Punk - przedstawiciel jednej z subkultur młodzieżowych, występujący przeciw tradycyjnej obyczajowości, materializacji społeczeństwa, nie używający przemocy, swój protest wyraża charakterystycznym, krzykliwym ubiorem, farbowaniem włosów na niespotykane kolory i słuchaniem punk rocka. [Dunaj]

Słowo "Punk" znane już było w XVI wieku, jako odniesienie do angielskich prostytutek. Później w epoce prohibicji oznaczało gangsterów i innych przestępców najniższej klasy. Wreszcie od około lat 60 oznaczało pogardliwe odniesienie do młodzieży. Tak powstał "margines społeczny", "odszczepieńcy". Punkowcy, którzy wszystko "olewali". Punk powstał około roku 1974 w Wlk. Brytanii i USA. Pierwszymi zespołami byli: "Sex Pistols" i "The Clash". Członkowie kapel dziwili swoim zachowaniem, ubieraniem się. Ich muzyka opierała się na prostocie, która była doprawiona ostrymi tekstami o np. debilnej polityce, biedocie kraju. Tak zaczęła się fala buntu. Ruch został przyjęty przez młodzież bardzo szybko.

Słowo "punk" dosłownie oznacza śmieć, brud, "nic nie warte nic", lichy, marny, zwyczajne zero odpadek, coś niepotrzebnego i zużytego, co wyrzuca się do kosza. Określenie to wprowadzili przeciwnicy punków, ale wspaniale zakorzeniło się, gdyż zgodne jest z ideologią samych punków i przedstawia w jednym słowie to, co punk chce wyrazić swoją postawą, ubiorem i zachowaniem. Świat w oczach punka jest zatem pusty, brudny, zły, brutalny, pełen nieładu i chaosu, który wprowadzony został przez ciągłe zakazy, nakazy, które same się zaprzeczają i tworzą krętą drogę do nikąd. Nie była to bezcelowa nazwa, bowiem właśnie tak czuła się ówczesna młodzież - odrzucona, niepotrzebna, pozbawiona perspektyw. Ich ubiór także miał to uwidocznić, miał być wizytówką ich wnętrza i odczuć na otaczający ich świat. Kolorowe, postrzępione włosy, czarne, zniszczone skóry do który zostały poprzypinane miliony ćwieków i agrafek, podarte i pofarbowane niedbale spodnie, zdezelowane, wojskowe lub robocze buciory - oto ubiór prawdziwego młodego-gniewnego. Głównym więc zamierzeniem punkowców było szokować i wstrząsnąć całym współczesnym, "chorym" społeczeństwem, co w dużej mierze się im udało, Poglądy i obyczajowość: podpisują się pod hasłem "no future" - nie ma przyszłości. Gardzą mieszczanami chcąc w nich wzbudzić niechęć. Trzymają się w grupach nazywanych załogami. Stosują wszelkie używki od kawy po alkohol. Wąchają klej, biorą narkotyki. Punki propagują wolność, świat bez ograniczeń, "bycia sobą".
Punki co najważniejsze nie idealizują siebie, wiedzą, że sami należą do tej cuchnącej maszyny systemu, w której są niestety trybem i pionkiem w grze, która w sumie nie ma jasnego sensu. Punki dobrze wiedzą, że też są uzależnieni od tego świata. Oni też są zwykłymi ludźmi i jak każdy człowiek mają pragnienia. Próbują jednak z tym walczyć, wyzbyć się pragnień i zmienić świat na lepsze.

SUBKULTURA SKINHEADÓW

Skinhead - przedstawiciel subkultury młodzieżowej charakteryzujący swą odrębność krótko obciętymi włosami, skórzaną odzieżą i często kultywowaniem przemocy.[Dunaj]

Skinheadzi (ang. skins = ostrzyżeni) po raz pierwszy pojawili się w Anglii w 1966 roku. Byli to chłopcy wywodzący się ze środowisk robotniczych, a ich wygląd i zachowanie miały akcentować „wzór proletariacki”.

Wysokie, ciężkie buty, dżinsy, wojskowe kurtki i krótkie (najlepiej ostrzyżone do skóry) włosy symbolizowały pełną gotowość do podjęcia walki z „obcymi”.

„Obcy” znaczyło głównie - ktoś wyżej umiejscowiony w hierarchii społecznej, niekoniecznie zaś „obcy etnicznie”. Ich ideologia ukształtowała się na bazie trudności i bezsensu życia, z jakimi się spotykali. Postanowili zatem być tak silni i brutalni, aby nie tylko przeżyć i nie poddać się, ale przede wszystkim, by budzić strach i nienawiść.

Z tego względu charakterystyczna jest negacja wszelkich form i ideałów humanistycznych. Wyraża się ona w agresji wobec symboli mieszczańskiego dobrobytu, tj. poprzez niszczenie bogatych sklepów, a w szczególności ich wystaw, samochodów, w tym także policyjnych.

Członkowie tej subkultury doskonale zdają sobie sprawę z negatywnego przystosowania, które prezentują społeczeństwu. Poszukują jednak wrogów, którzy są w jeszcze gorszym położeniu.

Skinheadzi są negatywnie nastawieni do innych narodowości, a w szczególności do Żydów, Arabów, i Afrykańczyków. Tych ostatnich nienawidzą za to, że to od nich wywodzi się AIDS.

Uzasadnienie swego działania czerpią z ideologii faszystowskiej. Określają się jako naziści i częstokroć stosują nawet powitanie hitlerowskim gestem. Do ubrań przyczepiają bądź przyszywają faszystowskie emblematy.

Wygląd skinów jest bardzo charakterystyczny: są to najczęściej dobrze zbudowani chłopcy, o wysportowanej sylwetce. W stroju skienheadów charakterystyczne są ciężkie, toporne wojskowe buty, tzw. "boots", szelki, dżinsowe uniformy, do których dodali swastyki i nazistowskie insygnia. Główne hasła w ich ideologii to patriotyzm, rebelia, populizm, wiolentyzm (przemoc, siła, gwałtowność). Patriotyzm rozumiany jest w tym ruchu, jako poczucie wspólnoty ze swoją dzielnic±, miastem, regionem, narodem, rasą. Skini buntują się przeciw wszystkim uznanym autorytetom, instytucjom, przeciw skorumpowanemu państwu, mieszczańskiej moralności, szkole, policji, kościołowi, deklarując solidarność z robotnikami, gardzą wyżej umiejscowionymi w hierarchii społecznej. Uważają, że walka jest istot± życia, a przemoc jej naturalnym przejawem. Negatywne emocje wśród skinów podsycaj± dodatkowo teksty i "ostra" muzyka sztandarowych zespołów tego ruchu - "Legionu", "Honoru", "Konkwisty 88",
"Oi-czyzny", "Sztormu 88", "Cyklonu B", "Białej Dumy".

SUBKULTURA DRESIARZY

Dresiarz - leksem ten jest neologizmem utworzonym niedawno i w związku z tym nie jest notowany przez żadne słowniki.

Jak sama nazwa wskazuje, podstawowym elementem ubioru jest dwuczęściowy dres. Do tego czapeczka z daszkiem ,sportowe buty oraz akcesoria. Dla dresiarza ważna jest firma. Rekordy popularności bije firma Adidas. Drugą popularną firmą jest niewątpliwie Nike. Jeśli ktoś chce być oryginalny, wybiera Reebok lub inne, trochę mniej popularne, ale uznane marki. Niestety nie wszyscy mogą sobie pozwolić na prawdziwe produkty ww. firm. Dla ubogich bazar oferuje konfekcję o niższej cenie, ale z podobną nazwą np. Adidias, Niike, Recbok. Ubrania te, choć niższej nieco jakości, niewiele różnią się od dużo droższej konfekcji tego typu nabywanej w firmowych sklepach.

Kurtka dresowa musi być elegancka. Wskazane jest posiadanie na plecach dużego logo jakiejś znanej dresiarskiej firmy. Dobrze też gdy ten sam znaczek, ale trochę mniejszy znajduje się na lewej stronie klaty. Dresiarz czuje się dumny ze swej kurtki, gdy na rękawach widoczne są trzy paski. Ponieważ każdy fan dresowej mody nie ogranicza się jedynie do posiadania jednego kompletu ulubionego ubranka, dlatego gdy jest chłodniej, dresiarz ubiera nawet trzy kurtki dresowe jednocześnie, przy czym ta na spodzie może być z bazaru. Kurtka dresowa nie musi być idealnie czysta (choć zdarzają się wyjątki), chodzi o to, aby ewentualnie nie było widać zabrudzeń na pierwszy rzut oka.

Dresiarze - eleganci używają do prania swych drogocennych ubrań najdroższych proszków reklamowanych w telewizji, w obawie przed utratą kolorów i zepsuciem faktury materiału oraz osłabieniem szwów lub spraniem się znaczka firmowego.

Spodnie dresowe również muszą być eleganckie. Tutaj obserwujemy dominację kolorów zimnych, ale nasyconych z obowiązkowym dodatkiem najmodniejszego koloru czarnego. Spodnie koniecznie muszą mieć paski w kontrastowym kolorze. W modzie są też spodnie dresowe zwane "opinaczami", tj. takie, które teoretycznie ściągnąć można jednym ruchem ręki nie schylając się Spodnie takie są rozcięte wzdłuż nogi z boku i trzymane za pomocą guzików zatrzaskowych. Ściągają się niestety teoretycznie, bo chociaż są rozcięte z boku, to gumka w pasie jest na stałe dookoła bioder, tak więc trzeba się jednak schylić, a guziczki po bokach służą jedynie dla szpanu.

Dobrze gdy kolor spodni jest w miarę możliwości dopasowany do koloru kurtki.

Większość dresiarzy nosi czapki z daszkiem. Zalecany jest jasny kolor, przynajmniej w połowie czapki oraz ciekawe logo, np. drużyny NHL, NBA lub futbolowej (oczywiście amerykańskiej). Daszek czapki musi być koniecznie wygięty w tzw. "kaczy dzióbek", przy czym im bardziej wygięty, tym lepiej. Czapkę nosi się jak najbardziej naciśniętą na oczy.

Na imprezie, wśród swoich, dresiarz obraca czapeczkę daszkiem do tyłu, w celu łatwej identyfikacji. ). Czapki przeważnie zrobione są z włókien sztucznych, ponieważ do Polski nie importuje się czapek bawełnianych, a dżinsowe mają przeważnie nieodpowiedni kolor.

Każdy elegancki dresiarz włosy ma króciutkie, najwyżej 1,4 cm. Oryginalni amatorzy dresów obcinają się na "grzybka", zostawiając sobie na górze głowy włosów odrobinę więcej, a dookoła skracając prawie do zera. Tuż po premierze "Ogniem i mieczem" Hoffmana, widziano kilku osobników w dresach obciętych a'la "kozak" oraz "Zagłoba".

Buty muszą być sportowe, najlepiej markowe. Firmy konfekcyjne prześcigają się w ofercie obuwia sportowego, produkując niezliczoną ilość rodzajów modeli "adidasków". Każdy młodzian może więc wybrać elegancką i prawie niepowtarzalną parę dla siebie. Kolory są tu dowolne, ważny jest znak firmowy i oczywiście co najmniej jeden pasek. Buty takie są noszone przez przedstawicieli tej subkultury niezależnie od pory roku, warunków atmosferycznych, okazji...

Akcesoria noszone przez amatorów kreszu i innych tkanin dresowych, to przede wszystkim telefon komórkowy. Nie musi być drogi, ważne by się rzucał w oczy. Wielu młodzianów nosi też różnego rodzaju koziki (od maczet przez kindżały do baterflajek). Taki nożyk może przydać się aby kogoś postraszyć, ale częściej do dewastowania siedzeń w autobusie lub ławki osiedlowej. Jeśli dresiarz wybiera się na zadymę, zabiera ze sobą w rękawie ostrugany i oszlifowany patyk wyglądem przypominający kij bejsbolowy.

Subkultura ta nierozerwalnie związana jest z disco polo, czyli muzyką nieskomplikowaną i szybko wpadającą w ucho.

Dresizm jako styl życia przywędrował do Polski zza wschodniej granicy. Tam wszelakiej maści gangsterzy zaczęli nosić dresy. Później wizerunek ten przejęli złodzieje samochodów oraz młodzież, która swym wyglądem chciała stwarzać wrażenie groźnych i niebezpiecznych.

SUBKULTURA SZALIKOWCÓW

Subkultura fanów piłkarskich, nie obejmuje oczywiście wszystkich, którzy odwiedzają stadiony piłkarskie, lecz młodych ludzi, dla których kibicowanie określonej drużynie stanowi czynnik grupowej tożsamości.

Ta odrębna subkultura o wyraźnie kryminogennych cechach pojawiła się w Anglii na początku lat pięćdziesiątych.

Podstawowym atrybutem przedstawicieli tej subkultury jest szalik w barwach ulubionego zespołu.

W zachowaniach szalikowców istotną rolę odgrywa poczucie bycia w masie. Zanika świadomość jednostkowej odrębności, a co za tym idzie, także odpowiedzialności. Stadionowa aktywność ma charakter zbiorowy: wspólne śpiewy, skandowanie okrzyków, gesty wykonywane jednocześnie przez całą zbiorowość.

Dla szalikowca konkurencyjna drużyna wraz z jej kibicami jest wrogiem, przedmiotem skandowanych inwektyw i wulgarnych przyśpiewek. Agresja skierowana na obcą drużynę przybiera symboliczną formę: wyraża się w wulgarnych epitetach zawartych w piosenkach lub skandowanych hasłach. Natomiast agresja skierowana na obcych kibiców jest bezpośrednia i wyraża się w bijatyce lub przynajmniej w obraźliwych gestach.

Największym jednak wrogiem wszystkich szalikowców jest policja. Tylko w obliczu konfrontacji z siłami porządkowymi, potrafią oni zapomnieć o animozjach klubowych i ramię w ramię walczyć z „psiarnią”, jak potocznie nazywają policję.
Szalikowcy stanowią subkulturę, którą określić można mianem sytuacyjnej. Kibolem bowiem nie jest się na co dzień, a w sytuacji, czyli w dniu meczu.

Specyfika tej subkultury polega na tym, iż jej członkowie nierzadko przynależą do innych grup młodzieżowych, nieraz antagonistycznych wobec siebie. Dopiero w dniu, kiedy ich ukochana drużyna rozgrywa mecz, stają się jednością, współtworząc brać kibicowską, czyli stając się szalikowcami.

WYNIKI BADAŃ ANKIETOWYCH

Dążąc do zbadania i określenia, jak funkcjonuje w kręgach młodzieżowych stereotyp przedstawicieli badanych przeze mnie subkultur, przeprowadziłem wśród licealistów w wieku 15 -19 lat ankietę.

Zadaniem badanych było wymienienie cech i atrybutów, które nieodłącznie kojarzą im się z daną grupą młodzieżową.

Ankieta przeprowadzona była w grupie 435 osób, które z racji swojego wieku stanowiły gwarancję świetnej orientacji w temacie funkcjonowania, jak i ideologicznej podbudowy każdej subkultury.

PUNKI

Badani wymienili ogółem 168 cech, według nich najbardziej charakterystycznych dla przedstawicieli tego ruchu.

!5 najczęściej powtarzających się, a co za tym idzie - najbardziej stereotypowych, przedstawiłem na wykresie 1.

Analiza zebranego w ten sposób materiału dowodzi, że subkultura punków cieszy się na tle innych podkultur dobrą opinią. Mniej niż połowa cech negatywnych (41.6 %) to wynik, który stawia przeciętnego punka w korzystnym, na tle innych subkultur, świetle. Żadna inna grupa, jak dowodzą wyniki badań, nie cieszy się tak dużą dozą akceptacji.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że ankietowani nie należeli do ludzi zbyt tolerancyjnych - zapewne opinie kreowane przez wszelkiego rodzaju media, stały się budulcem negatywnego obrazu współcześnie funkcjonujących w społeczeństwie subkultur

SKINI

W przypadku tej subkultury ankietowani byli w miarę jednomyślni. Spośród 180 cech, jakimi według nich charakteryzuje się przeciętny skinhead, aż 131 ma wyraźnie negatywny odcień. Jest to wyraźny dowód, iż skin w odbiorze społecznym nie cieszy się dobrą opinią, a stereotypowy obraz tej grupy jest od lat lat niezmienny - skinom przypisuje się same najgorsze cechy. Nawet młodzi ludzie, którzy niewątpliwie zasłyszane stereotypy mogli skonfrontować z rzeczywistym obrazem tej subkultury, mają bardzo zbliżoną opinię na jej temat. Według ankietowanych przeciętny skinhead jest łysy i nosi glany. Jest bardzo chamski, wulgarny, agresywny i nietolerancyjny. Jego poziom umysłowy pozostawia wiele do życzenia - sformułowania typu głupek, debil i idiota mówią same za siebie. Stereotypowy skinhead to rasista, nazista i faszysta. Jest on, według ankietowanych, po prostu złym człowiekiem (wykres 2).

Dresiarze

Należący do subkultury dresiarzy jest przede wszystkim szpanerem. Cecha ta jest swoistym wyróżnikiem tegoż ruchu, gdyż powtarza się w wielu oddanych głosach. Ankietowani zauważyli także swoisty luz oraz kompletny brak gustu przedstawicieli opisywanej podkultury. Uwzględnili także dwa elementy nierozerwalnie związane z tym ruchem: dres i muzykę disco polo.

Ogółem wskazano 156 cech, które kojarzą się im z wizerunkiem stereotypowego dresiarza. Na wykresie 3 pokazałem te najistotniejsze, przyjmując jako kryterium ważności częstotliwość powtarzania się u ankietowanych. Ogólny obraz, jaki stworzony zastał przez badanych, nie jest dla przedstawicieli tej subkultury zbyt przyjemny: 92 cechy negatywne to wyraźne świadectwo, iż zbytnią sympatią społeczeństwo raczej dresiarzy nie dzieli.

Szalikowcy

Kolejna subkultura oceniana nader negatywnie. Wśród 147 ujawnionych elementów kojarzących się z tym ruchem, ogromna większość nie wzbudza społecznej akceptacji. Doskonale oddaje to wykres 4, na którym uwidoczniony jest stosunek cech pozytywnych do negatywnych.

I chociaż część oddających swój głos stwierdziła, iż szalikowiec jest prawdziwym kibicem, nie ulega wątpliwości, iż stereotypowy obraz jest zupełnie inny: agresywny, lubiący bójki chuligan, brutalny i wulgarny wandal....

WYKRES 1

WYKRES 2

WYKRES 3

WYKRES 4

Szukasz gotowej pracy ?

To pewna droga do poważnych kłopotów.

Plagiat jest przestępstwem !

Nie ryzykuj ! Nie warto !

Powierz swoje sprawy profesjonalistom.

---