1. Badania makroskopowe Badania makroskopowe

Grunty spoiste wg PN charakteryzują się tym ze po wyschnięciu tworzą zwarte grudki, natomiast wilgotne przy ugniataniu w palcach odkształcają się plastycznie. Rodzaj gruntów spoistych określa się na podstawie próby wałeczkowania, rozcierania gruntu w wodzie i próby rozmakania. Próba wałeczkowania: z gruntu należy uformować kulkę o średnicy 7 mm. Kulkę należy ułożyć na wyprostowanej lewej dłoni i nasadą kciuka prawej dłoni wałeczkowa grunt z szybkością około 2 ruchów na sekundę, aż do osiągnięcia wałeczka o średnicy 3 mm. Jeżeli wałeczek nie wykaże uszkodzeń należy powtórzyć wałeczkowanie. Wałeczkujemy aż do momentu gdy wałeczek o średnicy 3 mm ulegnie wyraźnemu spękaniu lub rozsypie się. Próba rozcierania w wodzie: próba ta umożliwia rozpoznanie zawartości frakcji piaskowej. Próbkę gruntu rozciera się między dwoma palcami w wodzie. Jeżeli między palcami pozostaje dużo ziaren piasku - I grunty piaszczyste, jeżeli wyczuwa się pojedyncze ziarna - II grunty pośrednie, brak ziaren - III grunty pylaste. Próba rozmakania: próbkę gruntu o średnicy 10-15 mm, po wysuszeniu umieszcza się na siatce o oczkach kwadratowych 5mm i zanurza w wodzie. Czas rozmakania gruntu mierzymy od chwili jej zanurzenia w wodzie do momentu przeniknięcia przez siatkę.

mało spoiste: fi< 5%; piasek gliniasty, pył piaszczysty, pył; kulka rozsypuje się, grunt nie daje się wałeczkować; grudka rozmaka natychmiast.

mało spoiste: fi=5-10%; piasek gliniasty, pył piaszczysty, pył; wałeczek rozwarstwia się podłużnie; grudka rozmaka w czasie 30s-5min.

średnio spoiste: fi=10-20%; glina piaszczysta, glina, glina pylasta; od początku do końca bez połysku, pęka poprzecznie; grudka rozmaka w czasie 5-60min.

zwięzło spoiste: fi=20-30%; glina piaszczysta zwięzła, glina zwięzła, glina pylasta zwięzła, początkowo bez połysku, pęka poprzecznie; grudka rozmaka w czasie 1-24h.

bardzo spoiste; fi>30%; ił piaszczysty, ił , ił pylasty; od początku z połyskiem, grudka rozmaka w czasie ponad 24h.- Określenie wilgotności: grunt suchy-gdy grunt przy zgniataniu pęka; grunt mało wilgotny-grunt przy zgniataniu odkształca się plastycznie; grunt wilgotny-gdy papier lub ręka przyłożone do gruntu stają się wilgotne; grunt mokry-gdy przy ściskaniu gruntu w dłoni odsącza się woda; grunt nawodniony-woda odsącza się grawitacyjne. - - Określenie zawartości węglanu wapnia: określa się na podstawie obserwacji gruntu po zwilżeniu go kilkoma kroplami 20% roztworu kwasu solnego: >5%-burzy się intensywnie i długo; 3-5%-burzy się intensywnie lecz krótko; 1-3% burzy się słabo i krótko; <1% brak reakcji.

Grunty spoiste wg PN-EN ISO: norma ISO zastąpiła słowo spoiste na plastyczne. Do gruntów spoistych w rozumieniu normy PN zalicza się wg ISO grunty drobnoziarniste: pyły i iły. - Oznaczenie składu granulometrycznego: próbkę należy rozłożyć na płaskiej powierzchni lub dłoni. Wymiary cząstek próbki należy porównać z wielkościami podanymi w normie PN-EN ISO. - Oznaczenie kształtu cząsteczek: polega na opisie kształtu cząsteczek występujących w gruncie: ostrość krawędzi-bardzo ostrokrawędzisty, słabo obtoczony; forma-sześcienna, płaska; charakter powierzchni: szorstka, gładka.- Oznaczenie barwy gruntu: barwa zależy głównie od warunków lokalnych, często wskazuje na skład materiału i jego rozkład. Barwę należy określać na świeżo wykonanym wykopie przy pełnym świetle dziennym. Ewentualne zmiany barwy w następstwie utlenienia bądź wysuszenia należy odnotować. - Oznaczenie wytrzymałości w stanie suchym: Próbkę należy wysuszyć, oznaczenie polega na rozdrabnianiu próbki między palcami: mała-grunt rozpada się pod lekkim lub średnim naciskiem palców; średnia-grunt rozpada się pod wyraźnym naciskiem palców; duża-grunt nie można rozdrobnić pod naciskiem palców, może być jedynie rozłamany.

- Oznaczanie dylatacji pyłu i iłu: wilgotną próbkę o wymiarach 10-20 mm należy przerzucać między dłońmi. Zawartość pyłu lub iłu może być określana na podstawie czasu potrzebnego na pojawienie się wody przy wstrząsaniu i jej zanikanie przy nacisku.

- Oznaczenie plastyczności: wilgotną próbkę gruntu należy wałeczkować na gładniej powierzchni, aby otrzymać wałeczek o średnicy 3 mm a następnie zlepić go z powrotem i powtarzać wałeczkowanie do chwili kiedy na skutek utraty wody nie daje się wałeczkować a tylko zlepiać: mała plastyczność-próbka wykazuje spoistość lecz nie można wykonać wałeczka; duża plastyczność-próbkę można wałeczkować. - Oznaczenie zawartości piasku, pyłu i iłu: należy rozcierać mała próbkę gruntu między palcami. Ilość zawartej frakcji piaszczystej może być określona z wyczuwalnego stopnia szorstkości materiału. Próbkę o naturalnej wilgotności należy rozciąć nożem i ocenić czy nacięta powierzchnia jest błyszcząca czy matowa.- Oznaczenie zawartości węglanów: oznaczana jest na podstawie reakcji gruntu na kroplę 10% roztworu kwasu solnego: grunt bezwapnisty (0)-nie reaguje; grunt wapnisty (+)-pieni się lekko; grunt silnie wapnisty: (++)-pieni się intensywnie. Oznaczenie konsystencji: miękkoplastyczny-wydostaje się pomiędzy palcami przy ściskaniu; plastyczny-można go formować przy lekkim nacisku palców; twardoplastyczny-nie może być formowany palcami lecz może być wałeczkowany; zwarty-rozpada się i pęka podczas wałeczkowania lecz ciągle dostatecznie wilgotny; bardzo zwarty-wysuszony nie można z niego uformować kulki.

Grunty niespoiste wg PN: po wyschnięciu rozsypują się pod własnym ciężarem i nie tworzą grudek. Rodzaj gruntu określa się wzrokowo lub za pomocą lupy na podstawie wielkości ziaren oraz procentowej zawartości poszczególnych frakcji: piasek gruby-oddzielne ziarna widać z odległości kilki metrów; piasek średni-oddzielne ziarna są widoczne z odległości 1m; piasek drobny-ziarna widoczne z odległości 20-30cm; piasek pylasty-po wyschnięciu tworzy lekko spojone grudki które rozsypują się przy podnoszeniu a na palcach zostaję mączka pyłowa.

Grunt niespoiste wg PN-EN ISO: zalicza się grunty grubo ziarniste i bardzo gruboziarniste. W celu oznaczenia rozkładu wielkości cząstek próbkę należy rozłożyć na płaskiej powierzchni lub na dłoni. Wymiary cząstek należy porównać ze standardami uziarnienia.

2. Klasyfikacja gruntów ze względu na uziarnienia

PN: kamienisty-kamienie; gruboziarnisty-żwir, pospółka; drobnoziarnisty-piasek.

PN-EN ISO: bardzo gruboziarnisty-głazy, kamienie; gruboziarnisty-żwir piasek; drobno ziarnisty-pył, ił

3. Klasyfikacja gruntów ze względu na stopień plastyczności

PN: zwarta: zwarta (zw) IL≤0, półzwarta (pzw) IL≤0; plastyczna: twardoplastyczna (tpl) 0<IL≤0,25, plastyczna (pl) 0,25≤IL≤0,5, miękkoplastyczna (mpl) 0,5≤IL≤1,0; płynna: płynny (pł) 1,0≤IL.

PN-EN ISO: zwarta i bardzo zwarta < 0,0; twardoplastyczna 0,0-0,25; plastyczna 0,25-0,5; miękkoplastyczna 0,5-0,75; płynna >0,75

Klasyfikacja gruntów ze względu na wskaźnik konsystencji

PN-EN ISO: płynna < 0,25; miękkoplastyczna 0,25-0,5; plastyczna 0,5-0,75; twardoplastyczna 0,75-1,0; zwarta i bardzo zwarta > 1,0

Klasyfikacja gruntów ze względu na stopień zagęszczenia

PN: luźny < 0,33; średnio zagęszczony 0,33-0,67; zagęszczony 0,67-0,8; bardzo zagęszczony 0,8-1,0.

PN-EN ISO: bardzo luźny 0-15%; luźny 15-35%; średnio zagęszczony 35-65%; zagęszczony 65-85%; bardzo zagęszczony 85-100%

4. Dokumentacja geotechniczna.

Zgodnie z uregulowaniem § 3 ust. 4 nowego rozporządzenia geotechniczne warunki posadowienia przedstawia się w formie:

1)    opinii geotechnicznej;

2)    dokumentacji badań podłoża gruntowego; (II i III kat)

3)    projektu geotechnicznego; (II i III kat)

5. Metody badań w warunkach „in situ”

Badanie statyczne sondą stożkową CPT, badanie statyczne sondą stożkową z możliwością pomiaru ciśnienia porowego CPTU, sondowanie dynamiczne DP, badanie dynamiczne sondą cylindryczną SPT, badanie presjometryczne Menarda, badanie dylatometrem cylindrycznym FDT, wszystkie badania Presjometryczne (PBP, SBP, FDP), badanie polową sondą krzyżakową FVT, badanie sondą wkręcaną WST, próbne obciążenie płytą PLT,

DMT - badanie dylatometrem płaskim - urządzenie do badań odkształcalności, wytrzymałości na ścinanie i współczynnika naprężeń poziomych, ozwalających na ocenę współczynnika konsolidacji i współczynnika filtracji gruntów spoistych

6. Sondy CPT

Służą określaniu oporu gruntu podczas zagłębiania stożka oraz tarcia na tulei. Badanie CPT polega na wciskaniu sondy stożkowej pionowo w grunt za pomocą kolumny ze stałą prędkością.

Badanie CPTU

To badanie sonda z końcówką elektryczną, wyposażoną w znormalizowany stożek z możliwością pomiaru ciśnienia wody w porach gruntu i pobocznicy. Podczas wciskania sondy dokonuje się pomiaru oporu na stożku, tarcia pobocznicy i ciśnienia wody w porach.

7. Badania Presjometryczne

Celem tego badania jest pomiar In situ odkształcenia wywołanego rozszerzaniem się cylindrycznej, elastycznej membrany pod wpływem ciśnienia. Membrana rozszerza się pod ciśnieniem aż zostanie osiągnięte rozszerzenie boczne maksymalne.

Dylatometr płaski

Badanie polega na pomierzeniu ciśnień, gdy membrana jest w jednej płaszczyźnie z ostrzem gdy przemieszczenie w środku membrany wynosi 1,1 mm. Dylatometr jest przydatny do ustalenia historii naprężeń tj: wytrzymałość na ścinanie bez odpływu, moduły odkształcenia.

Metoda Menarda, służąca do oceny własności gruntów na podstawie statycznego testu obciążeniowego gruntu Opróbowanie jest wykonywane za pomocą rozszerzalnego, cylindrycznego próbnika, umieszczonego centralnie w otworze wiertniczym w badanej warstwie. Wynikiem opróbowania jest krzywa objętościowego odkształcenia gruntu

w funkcji ciśnienia użytego do pomiaru

8. Warunki gruntowe

Proste warunki gruntowe: warstwy gruntów jednorodnych, równoległe do powierzchni, nie obejmuje gruntów słabonośnych, brak występowania niekorzystnych zjawisk geologicznych.

Złożone warunki gruntowe: warstwy gruntów niejednorodnych, nie ciągłe, zmienne genetyczne, obejmujące grunty słabonośne, brak występowań niekorzystnych zjawisk geologicznych.

Skomplikowane warunki geologiczne: warstwy gruntu objętych występowaniem niekorzystnych zjawisk geologicznych, zwłaszcza w formie: krasowych, osuwiskowych, kurzawkowych, szkód górniczych.

Kategorie geotechniczne

I kat. geo.: niewielkie obiekty budowlane o statycznie wyznaczalnym schemacie, 1-2 kondygnacyjne budynki mieszkalne, ściany oporowe, wykopy do 1,2 m.

II kat. geo.: obiekty budowlane w prostych i złożonych warunkach gruntowych, fundamenty bezpośrednie i głębokie, przyczółki i filary mostowe, kotwy gruntowe, ściany oporowe o wysokościach powyżej 2 m, wykopy i nasypy niezaliczane do kategorii I;

III kat. geo.: nietypowe obiekty budowlane: obiekty energetyki jądrowej, rafinerie, zakłady chemiczne, zapory wodne, obiekty zabytkowe.

9. Stan graniczny nośności SGN

EQU: utrata równowagi statycznej, GEO: zniszczenie podłoża gruntowego, STR: zniszczenie lub odkształcenie konstrukcji, UPL: utrata równowagi konstrukcji, HYD: pęcznienie wodne, przebicie hydrauliczne, STA: utrata stateczności podłoża

10. Fundament zastępczy

Fundament zastępczy oblicza się wtedy gdy pod fundamentem na głębokości 2,5m znajduje się warstwa gruntu słabsza niż bezpośrednio pod fundamentem.

12. Metody projektowania posadowień bezpośrednich wg EC7

Schematy posadowień konstrukcji:

-na stopach, - na ławach, - na płycie, - na płytkich studniach, -zezwala się również na stosowanie analogicznych zasad projektowania dla niektórych fundamentów głębokich jak np. studnie i kesony; można się domyślić, że chodzi tu o fundamenty niezbyt głębokie, z pominięciem tarcia na pobocznicy

11. Stany graniczne w ujęciu EC7

Do grupy stanów granicznych wg rozdziału w EC 7 GEO zalicza się: - utrata ogólnej stateczności podłoża, - wyczerpanie nośności, - utrata stateczności na skutek przesunięcia, łączna utrata stateczności podłoża, - zniszczenie konstrukcji, - nadmierne osiadania, - nadmierne wypiętrzanie, - niedopuszczanie drgania.

13. Modele obliczeniowe podłoża wg EC 7

W obliczeniach sprawdzających opór graniczny podłoża model obliczeniowy opisuje: - wymiary fundamentu i wielkość przekazywanych przez niego sił na grunt,- rodzaj gruntów występujących pod fundamentem, - poziom wody gruntowej, - parametry wytrzymałościowe gruntów. W warunkach „z odpływem” zakłada się że naprężenia w podłożu od konstrukcji nie powodują wzrostu ciśnienia porowego, mamy z tym do czynienia przy dostatecznie powolnym wzroście naprężeń. W warunkach „bez odpływu” przyjmuje się ze przyrost naprężeń w gruncie od konstrukcji jest na tyle szybki, że powoduję wzrost ciśnienia wody występującej w porach gruntu.

14. Fundamenty bezpośrednie

Fundament bezpośredni to taki, który przekazuje obciążenia na grunt wyłącznie przez powierzchnię podstawy. Fundamenty niezbyt głębokie gdzie pomija się tarcie pobocznicy.

Rodzaje: stopy, ławy, płyty fundamentowe, ruszta, odcinki fundametnowe, skrzynie, fundamenty rozdzielone.

15. Klasyfikacja pali ze względu na sposób współpracy z gruntem

Pale stopowe-przekazujące obciążenia tylko przez podstawę pala, pale zawieszone-przekazują obciążenia tylko przez pobocznicę, pale pośrednie-przekazują obciążenia przez podstawę i pobocznicę, pale obciążone siłami poziomymi, pale wyciągane

16. Klasyfikacja pali ze względu na sposób wykonania

Pale gotowe wbijane: drewniane, prefabrykowane, żelbetowe, stalowe; pale (żelbetowe) betonowane na miejscu w otworach wierconych: Strausa, Wolfsholza, Lorenza; pale betonowane na miejscu w otworach wybijanych: Vibro, Franki, Reymond; pale wtłaczane: Mega, Spencer; pale wiercone: CFA; pale dużych średnic: Barety - wykonywane w zawiesinie bentonitowej

18. Tarcie ujemne w projektowaniu fundamentów palowych

Powoduje zmniejszenie nośności pala. Jest wywołane osiadaniem gruntu względem trzonu pala, zmniejszając jego nośność. Tarcie ujemne powstaje w takich gruntach jak: -torfy, -namuły, -grunty spoiste o IL>0,75, -grunty niespoiste o ID<0,20,- świeże nasypy które ulegają osiadaniom pod wpływem własnego ciężaru.

19. Mikropale

Wykonanie mikropali wierconych polega na wwierceniu w podłoże stalowej żerdzi, która jednocześnie spełnia rolę rury iniekcyjnej oraz docelowego zbrojenia mikropala oraz iniekcji. Równocześnie z początkiem wiercenie rozpoczyna się iniekcja. Zaczyn cementowy przedostając się w strukturę gruntu, stabilizuje ściany otworu, eliminując potrzebę stosowania rur osłonowych a żerdź pozostaje w otworze pełniąc funkcję zbrojenia mikropala. Zalety stosowania: prostota wykonania, nieregularny kształt buławy tworzy doskonałe połączenie z gruntem, możliwość wykonania pali pod dowolnym kątem, duża wydajność systemu, możliwość użycia lekkiego sprzętu

20. Pale wielkośrednicowe

Osiągają średnice od 80 do 200 cm i długość do 50 m. Mogą być wykonywane przez wiercenie w rurach osłonowych lub w zawiesinie bentonitowej albo ciągłym świdrem silnikowym w technologii CFA. Bezpośrednie po wypełnieniu wywierconego otworu betonem instalowane jest zbrojenie pala. Zalety stosowania: duża nośność i sztywność, możliwość zastąpienia głębokich fundamentów masywnych, ekonomiczne wykorzystanie materiałów konstrukcyjnych, prace fundamentowe wykonywane z powierzchni terenu. Pale: CFA, MIP, DALMAS, VdW

21. Pal rzeszowski

Jest zespolonym fundamentem składającym się z wykonywanej w gruncie podstawy i z wiązki mikropali łączących podstawę z oczepem. Realizowany w gruntach w których poniżej warstw nienośnych występuje warstwa gruntów żwirowo-piaskowych w której przy pomocy iniekcji z zaczynu cementowego można wykonać podstawę pala. Podstawy są wykonywane na głębokości około 5m poniżej terenu. Zaletą pala rzeszowskiego jest jego przydatność do posadowień na gruntach ekspansywnych. Pal ten ma stosunkowo mała powierzchnię boczną i umożliwia przeniesienie części sił od pęcznienia przez kotwy umieszczone w otworach wykorzystywanych do iniektowania. Pal rzeszowski ma zastosowanie przy wzmacnianiu fundamentów istniejących budowli, zwiększanie nośności fundamentów w sytuacjach awaryjnych oraz nowo projektowanych rozwiązań fundamentów pośrednich.

22. Metody projektowania fundamentów palowych wg EC7

23. Próbne obciążenia pali: statyczne, dynamiczne

Próbne obciążenia statyczne uważa się za najbardziej miarodajną metodę oceny rzeczywistej pracy pali. Prawidłowe wykonanie próbnych obciążeń wymaga uwzględnienia: zaprojektowania i wykonania konstrukcji oporowej, dobranie właściwego systemu obciążającego, przygotowania systemu pomiarowego, przejęcie metody interpretacji wyników. Próbne obciążenia dynamiczne to techniki badawcze związane z generowaniem sił lub naprężeń w głowicy lub trzonie pala, spowodowane wymuszeniem w postaci spadającej masy. Młot lub ubijak uderzający w głowicę generuje falę naprężeń przemieszczającą się w trzonie pala.

25. Wykonawstwo specjalnych robót geotechnicznych

Drenaż pionowy stosowany jest w celu przyśpieszania konsolidacji gruntów nieprzepuszczalnych. Dreny wprowadzone odpowiednio gęsto w podłoże skracają drogę filtracji i przyspieszają odprowadzenie wody wyciskanej z gruntu oraz ułatwiają jej odpływ. Dzięki temu szybciej następuje konsolidacja gruntu i zanik osiadań. Pozwala to szybciej wznosić nasypy i w krótszym czasie wprowadzić obciążenie budowli, a także zastosować większe pochylenia skarp, niż w podłożu naturalnym. Dreny pionowe najczęściej przecinają całą odwadnianą warstwę, sięgając do przepuszczalnego podłoża - jeżeli ono występuje.

Górne końce drenów sięgają do układanej na powierzchni warstwy drenażowej z materiału o dużej przepuszczalności, zwykle żwiru lub piasku grubego lub pospółki, zapewniającej łatwe odprowadzenie wyciskanej wody.

Kotew gruntowa- konstrukcja przenosząca siły rozciągające na nośną warstwę gruntu. Kotwy są wykorzystywane do różnego rodzaju konstrukcji obudów w kombinacji z innymi elementami konstrukcyjnymi, ale także samodzielnie, w celu zabezpieczenia stabilności zboczy, ścian skalnych i zrębów skalnych, do zakotwiena konstrukcji budowlanych opierających się sile wyporu, jako zakotwienie w próbnych obciążeniach statycznych, itp. Dzielimy kotwy na:

- prętowe (budowlane, do betonu i ze stali sprężonej)

- linowe (jedno- i wielosplotowe z lin stalowych).

Iniekcja strumieniowa - metoda, polegająca na rozcięciu i rozdrobnieniu gruntu przez działający dynamicznie strumień wody lub zaczynu cementowego (o prędkości ponad 100m/s) i utworzenie kolumny tzw. cementogruntu (tworzywa o parametrach wytrzymałościowych od 2 do 10MPa).

26. Metody wzmacniania podłoża gruntowego:

1. Ubijanie -Najprostszym sposobem wzmacniania gruntów piaszczystych, pod małymi i lekkimi obiektami, jest moczenie gruntu niewielką ilością wody i ubijaniu go ubijakami mechanicznymi lub ręcznymi.

2. Zastrzyki z zaprawy cementowej - Słabe grunty sypkie można zagęścić zastrzykami z zaprawy cementowej. Do tego celu wbija się na odpowiednią głębokość w grunt stalowe rury, do których przewodami gumowymi doprowadza się pod ciśnieniem płynną zaprawę cementową.

3. Wzmacnianie gruntu metodą Jet Grounting - Metoda polega na mieszaniu gruntu z zaczynem stabilizującym wtłaczanym strumieniowo pod wysokim ciśnieniem (200-300 bar)

4. Kolumny cementowo-wapniowe - palownica wkręca na projektowaną głębokość we wzmacniany grunt specjalną żerdź rurową, zakończoną mieszadłem. Po osiągnięciu żądanej głębokości, mieszadło umieszczone na końcu żerdzi, zmienia kierunek obrotu i jest wyciągane na powierzchnię. Podczas tej operacji z otworu, umieszczonego na końcu przewodu, wydmuchiwana jest pod ciśnieniem mieszanka cementowo-wapienna, w formie suchego proszku. Zmieszany w ten sposób, nawodniony grunt rodzimy wraz z wapnem i cementem, tworzy suchą kolumnę o określonej, dużo wyższej wytrzymałości na ściskanie i wyższym module

5. Wibroflotacja i wibrowymiana - zawieszony na linie drgający wibroflotator pogrąża się w grunt pod własnym ciężarem, przy pomocy podpłukiwania wodą wydobywającą się z jego głowicy pod ciśnieniem. W utworzony lej (zagłębienie) wokół pogrążającego się urządzenia, wsypuje się kruszywo o zaprojektowanej granulacji

6. Metoda Elektroosmozy - Polega ona na wprowadzeniu w grunt prętów aluminiowych i rur stalowych jako elektrod. Przepuszczenie prądu stałego powoduje ruch wody od prętów aluminiowych do rur, z których usuwana jest woda pompami.

27. Geofizyczne metody badan gruntów:

- metoda sejsmiczna - analiza sztucznie wytworzonych fal sejsmicznych w badanym ośrodku.

- metoda georadarowa GPR - analiza rozchodzenia się fali elektromagnetycznej w ośrodku.

- metoda elektrooporowa - analiza rozchodzenia się wygenerowanego prądu elektrycznego w badanym ośrodku

- metoda mikrograwimetryczna - analiza zmian przyciągania ziemskiego generujących mikroanomalie siły ciężkości, które są spowodowane niejednorodnym rozkładem mas skalnych w górotworze

- metoda elektromagnetyczna - analiza zaburzenia indukowanego pola elektromagnetycznego w ośrodku

28 . Od czego w szcze gólności zależy nośność graniczna podłoża gruntowego

dla fundamentów prostokątnych:

B- szerokość fundamentu

C- spójność gruntu

D-głębokość posadowienia

L-długość fundamentu

D=D_min-głębokość posadowienia (przyjąć wartość najmniejszą)

N_c,N_g,
i
=0.5
-współczynniki nośności zależne od kąta tarcia wewnętrznego

29. Rozkład napreżeń od siły skupionej Rozwiązanie Bussinescqa:

σz=

30. Belka na podłożu sprężystym

Belkę sprężystą możemy traktować jak belkę ciągłą spoczywającą na nieskończonej ilości sprężyn blisko siebie położonych. Pomijamy tarcie i belka na całej długość i jest w styczności z podłożem. Belkę sprowadzamy do równia liniowego różniczkowego.

31. Metoda Lebella

Jest wykorzystywana podczas projektowania stóp fundamentowych obciążonych tylko siłą osiową. Zakłada się ze siła przekazywana jest na grunt tylko w postaci naprężeń normalnych na nacisk podstawy stopy jest równomierny. Metoda pozwala na obliczenie Naprężenia powstałego u podstawy stopy.

Metoda Winklera

Obliczanie ław fundamentowych ta metodą jest poprawne pod warunkiem że miąższość warstwy ściśliwej nie przekracza połowy szerokości podstawy fundamentu-ławy. Siła Q przyjmuje wartość + gdy siłą P znajduje się na lewo od rozpatrywanego przekroju. Siła Q przyjmuje wartość - gdy siła P znajduje się na prawo od przekroju.

Metoda Bleicha

Metoda polega na zmianie belki o skończonej długości na belkę o nieskończonej długości. Sztucznie dobiera się obciążenie przyłożone do wirtualnej belki. Mamy układ sił znanych P i nieznanych T (lub R) które potem obliczamy. Obciążenie belki jest tak dobrane aby na końcach belki M=0 i Q=0. Obliczanie nośności pali pojedynczych obciążonych siła pionową według stanu granicznego nośności: Q_r≤m*N, m-współczynnik korekcyjny przyjmowany dla fundamentów na palach, N-obliczeniowa nośność pali.

---