MAKJAŻ

Słowo pochodzące z języka fr. oznacza:

- umalowanie się

- uszminkowanie

- zamaskowanie

- sfałszowanie

Jest to sztuka pozwalająca odkryć zalety i wydobyć indywidualne cechy człowieka niezależnie od panującej mody.

Za pomocą makijażu osiągnąć chcemy piękny wygląd, w którym dana osoba musi się dobrze czuć oraz wyglądać na zadbaną.

Kosmetyka jako sztuka upiększania istnieje od niepamiętnych czasów.

Początki pielęgnacji skóry sięgają czasów kultur staro orientalnych. Już ludy pierwotne barwiły swoje ciało w celu upiększania, tuszowania wad lub zamaskowania czy odstraszenia wroga.

Pierwotnym zadaniem kosmetyki nie była wyłączna troska o urodę, ale również czynności określane mianem kosmetyki negatywnej np rozmaite metody barwienia skóry, zamaskowanie za pomocą wypalania, tatuowanie skóry itp. Świadczą o tym liczne znaleziska, na których dają się zauważyć różne defekty skóry źle urywane tatuażami.

Makijaż to również sposób na wysyłanie sygnałów erotycznych i pewnie z tego względu malowanie było wykorzystywane od wieków zarówno przez kobiety jak i przez mężczyzn.

HISTORIA MAKIJAŻU

Już ponad 5000 lat temu mieszkańcy Mezopotamii znali się na przygotowaniu produktów kosmetycznych, gdzie poza tłuszczami zwierzęcymi jako składniki bazowe, do kolorowych past do makijażu używali oleju sezamowego, rycynowego bądź oliwy z oliwek, mieszając je ze sproszkowanymi składnikami mineralnymi uzyskując żądany kolor.

Znali również sposoby na rozjaśnianie włosów np rumiankiem.

W jaskiniach epoki lodowcowej znaleziono pierwsze wykonanie z barwnika roślinnego szminki do upiększania twarzy i ciała.

Najstarszymi znaleziskami związanymi z upiększaniem oprawy oka są palety, na których pozostały ślady pigmentów takich jak ochra, malachit, galena czy hematyt wskazujące na użycie palet do rozcierania i mieszania minerałów.

Produkty do wyrobu szminki do oczu (bryłki malachitu i galeny) często umieszczane były w grobach w małych lnianych pakunkach, muszlach a także we fragmentach trzciny. Zachowało się wiele, zazwyczaj pustych pojedynczych pojemników o przeróżnych kształtach do przechowywania gotowych szminek. Ich kształt i dołączony do nich aplikatur przypominają współczesne tusze do rzęs, a ich ilość świadczy o olbrzymiej popularności tego kosmetyku.

Ze starszych receptur wyczyta można, iż rośliny i minerały odgrywały bardzo dużą rolę w produkcji past i pudrów do makijażu.

STAROŻYTNY EGIPT

Wzorem kobiecości w starożytnym Egipcie była NEFRETETE. Słynne popiersie dostarcza nam wielu cennych informacji na temat obowiązującego wtedy makijażu.

Kanony piękna uznawały kolor skóry w jasnej tonacji, zdecydowanie podkreślone oczy ciemną kredką nadającą im kształt migdałów. Brwi władczyni są wygolone i narysowane ołówkiem z czarnego węgla, usta pomalowane na jaskrawy czerwony kolor z dokładnie obwiedzionym konturem.

Egipcjanie szczególną uwagę przywiązywali do makijażu oczu oddając cześć swojemu bóstwu, bogowi słońca Ra, którego symbolem było oko.

Brzegi górnych i dolnych powiek obwodzili czarnym ołówkiem z węgla, a wypukłą część powieki malowały zieloną farbą z malachitu (zielona ruda miedzi). Natomiast rzęsy przyciemniały i usztywniały za pomocą mieszaniny sadzy, oliwy oraz białka.

Znaleziska w grobowcach faraonów potwierdzają opinię o wysokim poziomie kosmetyki zdobniczej. Oprócz przedmiotów do użytku codziennego odkryto też palety, szczypczyki depilacyjne, kremy, farby do ust i oczu, pudry oraz wiele innych przedmiotów służących do ozdabiania ciała.

Egipt, bardzo rozwinięta cywilizacja dużą wagę przywiązywała do wyglądu zewnętrznego oraz pielęgnacji ciała.

STAROŻYTNA GRECJA

Grecy, podobnie jak Egipcjanie, wiele czasu poświęcali zabiegom higienicznym oraz kosmetycznym.

To w Grecji po raz pierwszy wyodrębnił się zawód, którego przedstawiciele zajmowali się wyłącznie kosmetyką. Zawód ten wykonywali niewolnicy wykształceni przez lekarzy i kapłanów i to oni byli odpowiedzialni za pielęgnowanie ciała oraz dbanie urody obywateli greckich.

Zarówno Greczynki jak i Grecy stosowali kosmetykę po to by upodobnić ciało do klasycznego ideału piękna, którym była jasna, lśniąca skóra, oraz jasne włosy. Stosowali do tego środków rozjaśniających i wybielających, stosowali hennę, rumianek, żółtka z jaj, posypywali włosy sproszkowanym złotem, wystawiali je na słońce.

Greczynki chętnie sięgały po szminki, róże, pudry, cienie do powiek, ale mimo dostępności środków upiększających ich makijaż był bardziej powściągliwy niż makijaż Egipcjanek. Ponieważ starożytne kobiety miały być przede wszystkim dobrymi małżonkami i matkami i za nieprzyzwoite uważano przyciąganie wzroku mężczyzn odważniejszym makijażem. Był to przywilej kurtyzan, które grubo pokrywały twarz ołowianym pudrem, na policzki nanosiły farby roślinne, usta malowały jaskrawo czerwonym kolorem a oczy podkreślały mocno czarnym węglowym ołówkiem.

STAROŻYTNY RZYM

Rzymianie przejęli zasady kosmetyki od Greków. Makijaż w starożytnym Rzymie obejmował wszystkie widoczne części ciała. Ramiona malowano farbą ołowianą na biało, policzki i usta na kolor czerwony (ochrą), zaś rzęsy i całe powieki sadzą lub antymonem na czarno.

Rzymianki nade wszystko ceniły jasną cerę, stosując, zatem najróżniejsze maseczki, które miały zadanie ją wybielić.

Podstawą kosmetyki w starożytnym Rzymie była higiena. Nacisk na higienę nikogo nie dziwił, dlatego, że Rzymianin pod togą nie nosił ani bielizny, ani skarpet.

Preparatów upiększających w starożytnym Rzymie stosowali zarówno panie jak i panowie. Rzymscy generałowie przed każdą bitwą lub triumfalnym wjazdem do Rzymu szminkowali sobie twarze.

ŚREDNIOWIECZE

W średniowieczu kontynuowano rzymskie tradycje kąpieli, które nabrały tym okresie charakteru publicznego. Istniało bardzo duże zapotrzebowanie ze strony ludności wszystkich warstw społecznych zaczęto budować łaźnie.

Powstał zawód cyrulika, który wykonywał rozmaite czynności kosmetyczne m.in. przygotowywał kąpiele, masował i nacierał różnymi olejami odwiedzających łaźnie. Zajmował się również leczeniem małych ran, usuwaniem odcisków, wyrywaniem zębów, goleniem i obcinaniem włosów.

500-900 rok n.e. rozszerzają się wpływy chrześcijańskie, co doprowadza do upadku cesarstwa rzymskiego.

W Europie kościół potępia stosowanie kosmetyków i nazywa je wymysłem pogan, prowadzi to do kolejnego upadku - UPADKU HIGIENY.

Zaczęły dominować wojny, ubóstwo i głód, przez co ludzie nawet nie myśleli o higienie. Doprowadziło to do szerzenia się chorób i epidemii. Wędrówki ludów do Europy przynosiły cholerę, dżumę i czarną ospę.

Rozwój chorób nasilał brak higieny. Nie odwiedzano już łaźni z obawy przed zakażeniem, dlatego zamykano jedną po drugiej. Zamiast kąpieli rozpowszechnia się stosowanie pachnideł, które przywozili rycerze z obszaru Morza Śródziemnego.

Obok aromatów roślinnych znane były również zwierzęce takie jak ambra, piżmo i cybet. W tych czasach odkryto wiele ziół wykorzystywanych do dnia dzisiejszego do pielęgnacji i leczenia.

Kosmetyka znajduje orędowników. Najwybitniejszy chirurg Guy de Chauliac poleca maseczki kosmetyczne, opisuje w swym dziele przyrządzanie i stosowanie szminek. Leczy przebarwienia (rtęcią, nasieniem melona) oraz łysienie (za pomocą mirry, ałunu, boraksem i kwasem cytrynowym).

DALEKI WSCHÓD

Kunszt dbałości o ciało i zachowanie harmonii zastąpiony został łacińskim określeniem „decoratio” (upiększanie).

Kosmetyką w tym czasie zajmowali się głównie Arabowie, Hindusi oraz mieszkańcy środkowego i dalekiego Wschodu.

Do pielęgnacji ciała stosowano m.in. alkohol oraz jeden z najpopularniejszych kosmetyków na świecie, stosowany do dziś - henna. Pochodzi z Persji i hodowana była w dwóch odmianach (czarnej i brązowej).

Odkąd odkryto, iż roślina ta ma właściwości chłodzące, malowanie na skórze stało się dla ludzi pustyni w Indiach sposobem obniżania temperatury ciała.

Henna była barwnikiem nie trwałym powszechnie stosowanym poza Europą. Natomiast w samej Europie ludzie wierzący tatuowali na skórze barwnikiem trwałym znaki chrześcijańskie tj. znak ryby, krzyża, inicjały Chrystusa lub innych znaków świadczących o przynależności do religii chrześcijańskiej). Podobne religijne tatuaże wykonywano u rycerzy biorących udział w wyprawach krzyżowych.

MEHNDI - to starodawna, tradycyjna sztuka zdobienia rąk, palców, przedramion i stóp za pomocą rozgniecionymi liśćmi henny. Do dziś praktykuję się ją przy ceremoniach ślubnych by chroniła pannę młodą przez całe życie małżeńskie.

Chiny

Chińczycy i Japończycy posiadali bardzo dużą wiedzę na temat kosmetyki i makijażu. Przykładem są znane wszystkim Gejsze. Niestety wszelkie informacje na temat kosmetyki były bardzo pilnie strzeżone. Do naszych czasów dotarły jedynie informacje na temat malowania się Japonek i Gejsz. Wiemy tylko tyle, że takie malowanie trwało kilka godzin, było bardzo staranne przypominające współczesną charakteryzację.

Mamy podejrzenia, że na tych terenach duże wcześniej poznano kosmetykę kolorową i pielęgnacyjną. Tam zapoczątkowało lusterko szklane.

Poza tym Chińczycy wymyślili lakier do paznokci, lakier do włosów oraz tusz do rzęs.

Z opowiadań wiadomo, iż kobiety z chińskiej arystokracji w ciągu dnia używały białego pudru na twarz, a w nocy spały z nałożonymi maseczkami.

Podobnie jak wiele kobiet Dalekiego Wschodu natłuszczały włosy olejkami z kwiatów jaśminu oraz uroczynu czerwonego.

Drogi kosmetyki i medycyny rozeszły się dopiero w późnym średniowieczu przed około pięciuset laty. W podręczniku medycznym z XIV wieku chorobliwe zmiany skórne są dokładnie oddzielone od zabiegów służących upiększaniu ciała.

OPRACOWAĆ !!!

Wieki średnie

Czasy nowożytne

Od rewolucji francuskiej do XX wieku

wiek XX

WIEKI ŚREDNIE

W wiekach średnich całą Europę opanowała asceza. Kult ciała stracił rację bytu, a kosmetyka przestała się rozwijać. Wtargnęły do niej zabobon, alchemia i czarnoksięstwo. W ciągu niewielu pokoleń doszło do tego, że odsłanianie ciała stało się hańbą, a jego pielęgnowanie uznano za oznakę próżności. Niedoskonałości urody panie retuszowały i korygowały w zaciszu swoich komnat. Dokumenty, które przetrwały do naszych czasów, na szczęście odsłaniają rąbek tajemnicy.

Dowiadujemy się z nich, że czternastowieczna dama poprawiała swoją urodę, farbując usta i dziąsła korą z pnia lub korzenia orzechowca. W średniowiecznej Polsce popularną pomadką do ust była krew z węża, która miała za zadanie nie tylko dodawać urody niewieście, ale i znosić niemiły zapach zębów i dziąseł. Innym popularnym sposobem na pozbycie się nieprzyjemnego zapachu z ust było wkładanie pod język listka laurowego albo odrobiny muszkatu, co kobiety robiły zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy, zwłaszcza wtedy, kiedy planowały spędzić ją z ukochanym.

Aby uzyskać szlachetną bladość oblicza, damy używały kleiku z mąki owsianej wymieszanej z węglanem ołowiu. Dodatkowo wybielały twarz kadzidłem i mlekiem. Popularne stały się maseczki przeciwko zanieczyszczeniom skóry, które sporządzano z mączki fasolowej wymieszanej z miodem i żółcią wołu, z suszonych korzeni ogórka leśnego, lub po prostu ze zmiażdżonej rzodkwi zmieszanej z miodem. Maść odmładzającą robiono z miodu i jajek, zaś ze zmarszczkami walczono, stosując kąpiele parowe. Dłonie panie pielęgnowały suszoną gorczycą albo mielonymi migdałami. Jednak za najcenniejsze środki kosmetyczne uważano wodę z marcowego śniegu i pierwszą deszczówkę.

Dzięki zachowanym do naszych czasów pamiątkom starożytnym dowiadujemy się na przykład, że Egipcjanie chętnie sięgali po hennę, którą barwili sobie brwi, rzęsy, włosy, a panowie nawet wąsy, na kolor czerwonobrunatny. Henna używana była również do malowania paznokci. Egipcjanki pudrowały twarz jasną ochrą, a policzki barwiły liśćmi henny. Do malowania ust używały sztyftu z utwardzonego wosku, przypominającego dzisiejszą pomadkę. W papirusach odnaleziono również interesujące przepisy kosmetyczne, np „jak ze starca zrobić młodzieńca?”, jak przyrządzić upiększające mieszanki ziołowe i wiele innych cennych porad.

CZASY NOWOŻYTNE

W okresie odrodzenia wzrasta zainteresowanie sztuką upiększania. Jednocześnie zanikają podstawowe zasady higieny - ludzie popadli z jednej skrajności w drugą: uwierzyli, że woda szkodzi zdrowiu, osłabia, niszczy skórę i tworzy idealne podłoże do szerzenia się chorób zakaźnych. Zamiast codziennego mycia ciała stosowano maseczki odżywcze z pasty chlebowej z mlekiem i żelatyny, do których dodawano migdały, ziarna sosny i melonów. Jednocześnie zaczęły pojawiać się traktaty o różnorodnych metodach upiększania, często graniczących z magią.

W wieku XVII i XVIII nawrót do kultu piękna fizycznego najlepiej odzwierciedlają obyczaje panujące na dworze francuskim do czasu Wielkiej Rewolucji. W tym okresie triumfy święciło wszystko, co przeciwne naturze. Korygowano, upiększano, malowano i sznurowano, co tylko się dało. Podstawowym środkiem kosmetycznym rokoko był puder. Pudrowano sobie nie tylko twarz, ale też dekolt, ramiona, dłonie, a nawet peruki. Co ciekawe, pudru używały nie tylko damy, ale również mężczyźni i dzieci. Nakładano go, by nadać licu modną bladość, ukryć oznaki starzenia się, zmarszczki oraz siwe włosy.

Do pudrowania używano drobno zmielonej elastycznej mączki ryżowej albo tańszej mączki zbożowej - mocno wyperfumowanej i z dodatkiem barwników. Najbardziej popularny puder ołowiany był bardzo niebezpieczny dla zdrowia. Produkujący go robotnicy regularnie skarżyli się na bóle i zawroty głowy oraz dolegliwości trawienne. Nierozsądne używanie tego specyfiku sprawiało, że uroda ówczesnych piękności gasła przed trzydziestym rokiem życia. Panie, bowiem szybko dostawały pryszczy i zaskórników, miały żółtą, zniszczoną i zwiotczałą skórę.

Dla kontrastu, do twarzy upudrowanej prawie na biało używano w nadmiarze tuszu do rzęs, ołówka do brwi i pomadki do warg. Rumieńce malowano różem na warstwie pudru. Wszystkie pryszcze, wągry i blizny po ospie damy ukrywały pod plasterkami piękności, zwanymi muszkami. Małe muszki robiono z jedwabiu, tafty i skóry. Dostępne były we wszystkich możliwych kształtach: zwierząt (żuczków, zajączków, świnek), serduszek, księżyców i gwiazdek. Znany jest przypadek księżnej Newcastle, która oblepiała twarz plasterkami upiększającymi w kształcie zaprzężonej w konie karocy. Ulubionym kolorem muszek była czerń i szkarłat.

Trzeba pamiętać, że rodzaj i sposób upiększania zależny był od przynależności do danego stanu społecznego. Przykładowo, mieszczki i kurtyzany nie mogły używać tych samych szminek, co damy dworu i szlachcianki.

Niestety, tak popularne upiększanie nie szło w parze z higieną, która pozostawała w zupełnym zaniedbaniu. Co gorsza, sami lekarze i uczeni ostrzegali przed niebezpieczeństwami związanymi z używaniem wody. Uważali, że woda zabiera ciału siłę życiową, powoduje wcześniejsze wiotczenie włókien ciała i ogólnie osłabia organizm. Dlatego chętniej niż wodą myto się alkoholem, winem lub mlekiem. Na przykład poranna toaleta króla Ludwika XIV polegała na nacieraniu sobie rąk wódką. Podręczniki etykiety z tamtych czasów zalecały, by zamiast myć twarz wodą, przecierać ją każdego ranka białym lnem.

Woda miała podobno czynić twarz bardziej wrażliwą na chłód i słońce. Warstwę brudu odkładającą się stopniowo na niemytym ciele traktowano jako przydatną warstwę ochronną. Doprowadziło to do tego, że nawet bardzo wytworne damy były zawszone i w charakterze ozdoby nosiły na szyi specjalne łopatki do drapania się i młoteczki do zabijania insektów.

REWOLUCJA FRANCUSKA

Po Rewolucji Francuskiej w 1789 roku rozpoczęły się największe społeczne przemiany, jakie do tej pory przeżyła Europa. Wszystko, co ceniła klasa panująca, czyli arystokracja, popadło w niełaskę. Zniknęły peruki, gorsety i sznurowane staniki, olbrzymie krynoliny i buty na obcasie. Róż, puder, szminki i pomada, bez których jeszcze niedawno nie mogła się obyć żadna dama, zaczęły uchodzić za wulgarne, a w niektórych krajach nawet za nielegalne. Uchwały parlamentu angielskiego i edykty cesarskie w Austrii wprowadziły zakaz używania szminek. Plasterki piękności, mające ukryć blizny po ospie, wraz z postępem medycyny straciły rację bytu. Pod koniec XVIII wieku powoli udało się opanować dżumę i syfilis.

Kobieta wieku XIX to przede wszystkim dobra pani domu, kochająca żona i troskliwa matka. Kokieteria „czasów elegancji” minęła bezpowrotnie.

Kobieta pierwszej połowy XIX wieku była naturalna i skromna. Jeśli w ogóle się malowała, to dodawała sobie jedynie świeżości i zdrowego wyglądu odrobiną różu na policzkach i lekkim przypudrowaniem noska. Szminki były używane tylko przez kurtyzany. Bardzo ważnym elementem kobiecej urody stał się dekolt, który poddawano rozmaitym zabiegom kosmetycznym, ponieważ świeżość skóry w tym miejscu była równie ważna jak ładna cera. Pudrowano go i przyciemniano oraz podkreślano żyłki, pociągając je leciutko niebieskim barwnikiem, aby skóra wyglądała na jeszcze bardziej delikatną. Damy malowały paznokcie, i to w fantazyjne monogramy, miniaturowe krajobrazy i popiersia. Służyły do tego specjalne farby, które nie zmywały się przy myciu dłoni.

Jako że kupowanie gotowych kosmetyków było dość ryzykowne - nigdy, bowiem nie można było mieć pewności, co do ich składu - popularne stały się domowe sposoby poprawiania urody. Do zaróżowienia policzków panie sięgały po buraka, sok truskawkowy, karmin i koszenilę, które można było znaleźć w każdej kuchni. Gotowy róż w kremie kupowano w postaci zawiniętych w jedwab lub gazę małych kuleczek, na patyczku z kości słoniowej lub drewna. Zanurzało się je w wodzie bądź alkoholu i rozprowadzało na twarzy. Inne „domowe” receptury wymagały użycia takich substancji, jak alkohol, rtęć, gliceryna, boraks i środki wybielające.

Również w XIX wieku zaczęto dążyć do zbliżenia sztuki kosmetycznej do zasad racjonalnej higieny. W połowie wieku w wielu francuskich domach zainstalowano pierwsze wanny, a w Anglii rozpoczęto na wielką skalę produkcję mydła, które, jak dotąd, dostępne było tylko dla zamożnych dam. Kąpiel uważano za czynność wstydliwą, dlatego też poddawano się jej w samotności. Obyczajowość tamtych czasów nakazywała nawet, aby damy rozsypywały na wodzie drewniane wióry, unikając w ten sposób pokusy oglądania swojego ciała. Jednak mimo tych przełomowych zmian, stan higieny wciąż pozostawiał wiele do życzenia.

KOLOROWY WIEK XX

Nigdy dotąd pojęcie piękna nie zmieniało się tak radykalnie i tak regularnie, jak w minionym właśnie wieku XX. Ale też i nie było to zwykłe stulecie.

Zaszły w nim wydarzenia o znaczeniu globalnym: dwie wojny światowe, towarzyszące im głębokie przekształcenia społeczne, szybki rozwój technologiczny i ekonomiczny oraz powstanie nowych mediów, które zaczęły odgrywać znaczącą rolę w życiu całych społeczeństw.

Jeszcze w XIX wieku kobieta, która używała różu do barwienia policzków oraz przyciemniała sobie brwi, uważana była za osobę niemoralną. Po kosmetyki bez oporów sięgały tylko panie lekkich obyczajów i aktorki sceniczne, w żadnym wypadku damy. Nie oznaczało to jednak, że kobiety przestały interesować się możliwościami ulepszania urody. Kosmetyka rozwijała się i kobietom coraz mniej wystarczało zadowolenie ze swojej naturalnej urody. Było rzeczą oczywistą, że pełna społeczna akceptacja używania kosmetyków jest tylko kwestią czasu.

Na początku XX wieku ideałem pozostawała wciąż uroda naturalna. Rosła jednak popularność kosmetyków: wybielaczy do twarzy, różu oraz różnego rodzaju preparatów na wypryski, piegi, zmarszczki i plamy na twarzy. Używano także kredek do warg i brwi, a także środków do powiększania biustu. W sprzedaży znajdowały się różnego rodzaju pasty do polerowania paznokci, wciąż jednak bezbarwne. Nadal szczytem marzeń każdej kobiety była blada, przeświecająca skóra, toteż podkreślanie żyłek akwarelą, tak by skóra wydawała się jeszcze cieńsza i delikatniejsza, było powszechnie stosowane.

Coco Chanel

Proces powolnej akceptacji kosmetyków przez społeczeństwo został zahamowany przez pierwszą wojnę światową. W tamtych trudnych czasach nie wypadało wydawać pieniędzy na cele inne niż praktyczne, toteż panie musiały obyć się bez kosmetyków. Na ulicach widać było kobiety bez makijażu, o bladej cerze, jedynie z odrobiną wazeliny na ustach. Ciężkie białe pudry odeszły w zapomnienie, dopuszczalne było używanie tylko niewielkiej ilości różu, niczego więcej. Na okres ten przypada ogromny postęp w dziedzinie chirurgii plastycznej, której potrzebowali powracający z frontu, często bardzo okaleczeni żołnierze.

Po wojnie kosmetyki szybko powróciły do łask. Panie zaczęły czerpać wzorce z kina, które stało się tanią i powszechnie dostępną rozrywką. To właśnie największe osobowości ze świata filmu, a nie arystokracja, jak miało to miejsce do tej pory, zaczęły nadawać nowe kierunki w modzie. Wzorując się na popularnych gwiazdach filmowych, dziewczęta zaczęły stosować mocniejszy makijaż. Słynny makijaż hollywoodzki, modny w latach dwudziestych i trzydziestych, charakteryzował się „ciężkimi”, obwiedzionymi czarną kredką oczami i mocno podkreślonymi ustami, koniecznie w kształcie łuku Kupidyna.

Człowiekiem, którego wpływu na rozwój sztuki makijażu nie można przecenić, był słynny Max Factor - doradca wielu gwiazd ekranu i twórca ich wizerunku. Factor jako pierwszy ustalił harmonię barw, która pomagała kobietom określić ich typ kolorystyczny. Od tej pory panie dobierały puder, szminkę i róż z większą starannością. Najbardziej popularnym kosmetykiem tamtych lat była niewątpliwie szminka, a sam rytuał makijażu z malowaniem ust i pudrowaniem nosa stał się czynnością modną i, na wzór gwiazd filmowych, wykonywaną w miejscach publicznych.

Na makijaż mogło pozwolić sobie coraz więcej kobiet, ponieważ kosmetyki stały się tańsze i powszechnie dostępne. Mali i wielcy wytwórcy walczyli o przodującą pozycję, zasypując rynek dosłownie setkami nowych wyrobów. Coraz więcej uwagi zaczęto poświęcać walorom estetycznym opakowania. W kosmetyce wciąż pojawiały się nowe osobowości. Obok magnata kosmetyków Coty, Heleny Rubinstein od lat specjalizującej się w kosmetykach do pielęgnacji skóry czy Elizabeth Arden, której salony piękności biły rekordy popularności, wielkim uznaniem cieszyła się również firma Revlon. Jej założyciele jako pierwsi wprowadzili na rynek lakier do paznokci w kolorach dobieranych, co sezon, a następnie zaproponowali paniom komplety w postaci szminki i lakieru do paznokci w jednym kolorze.

Kiedy wybuchła druga wojna światowa, pierwszą rzeczą, z jakiej zrezygnowano, była produkcja kosmetyków. Nadal produkowano kosmetyki w krajach zachodnich, choć w szczątkowym procencie i często przy braku podstawowych składników. Reklama propagowała obraz kobiety romantycznej, pracującej na potrzeby armii, ale niezaniedbującej z tego powodu swojego wyglądu. Preferowany był dość prosty makijaż. Panie podkreślały kredką swoje perfekcyjnie wyregulowane łuki brwi, pudrowały policzki i czerwoną szminką nadawały ustom kształt łuku Kupidyna.

Po wojnie dzięki rozwojowi nowoczesnych technologii powstało wiele nowych produktów, takich jak sztuczne rzęsy - używane, co prawda, już wcześniej w Hollywood, ale niedostępne w sklepach, konturówki do oczu w płynie i sztyfcie, szminki i cienie do powiek w kremie, wodoodporny tusz do rzęs, płyn do demakijażu oczu w formie nasączonych płatków czy kremy pod oczy. Rozpoczęła się moda na twarz umalowaną.

Najważniejszym elementem w twarzy stały się oczy, które mocno akcentowano, nadając im za pomocą konturówki wydłużony egipski kształt. Modne stały się grubsze i niższe brwi oraz szersze i mniej wypukłe usta. Mocne podkreślanie ołówkiem brwi w połączeniu z jasną karnacją byłoby dzisiaj nie do zaakceptowania, podobnie jak nie do przyjęcia byłby nakładany grubą warstwą makijaż. Jednak w latach 50. Bynajmniej nie dążono do uzyskania naturalnego efektu, kobiecie wręcz nie wypadało pokazywać się na ulicy bez starannego, wyrazistego makijażu.
Powszechnie dostępne stały się cienie do powiek, które sprzedawano razem z tuszem do rzęs, ołówkami i konturówkami w płynie. Kolory kosmetyków były często dość mocne.

Lata 60. stanowiły przełom w historii XX wieku. Był to okres buntu i idealizmu, nadziei na nowe społeczeństwo, oparte na zasadach równości i wolności. W zapomnienie poszedł wystudiowany makijaż lat 50. Kobiety zaczęły dążyć do uzyskania jak najmłodszego, wręcz dziecinnego wyglądu, którego podstawą były duże, pomalowane na ciemny kolor oczy, już bez użycia konturówki, blada cera i wydatne, jasne usta. Bardzo modne były też sztuczne rzęsy. Do łask powrócił róż, który teraz zaczął służyć do modelowania kształtu twarzy. Z czasem makijaż stawał się coraz bardziej śmiały: panie zaczęły sięgać po jaskrawe kolory, rzęsy malowały bardzo grubo i niekoniecznie na czarny kolor, a co odważniejsze naklejały wzdłuż powiek błyszczące cekiny.

Lata 70. przyniosły nowe, niekiedy bulwersujące tendencje w makijażu. Stał się on teraz bardziej skomplikowany i wymagał stosowania wielu kolorów, często jaskrawych. Znów modne było malowanie konturów oczu. Panie nakładały na powieki kilka cieni oraz, obowiązkowo, akcenty rozjaśniające. Mocno podkreślały kości policzkowe, a usta malowały na kolor czerwony lub bardzo ciemny, niemal czarny. Prawdziwym przebojem lat 70. stał się błyszczyk do ust, na rynku pojawiły się również pędzelki do nakładania różu i ołówki do oczu. Obowiązkowym atrybutem kobiecości stały się długie pomalowane paznokcie, dlatego panie chętnie sięgały po dostępne w sklepach paznokcie sztuczne.

Mydło, woda, tonik i krem nawilżający stały się obowiązkowym wyposażeniem każdej nowoczesnej kobiety. Panie zaczęły pielęgnować swoją cerę zgodnie z rozpowszechnianym hasłem: oczyść, przetrzyj tonikiem i nawilż. Na rynku pojawiły się kosmetyki przeznaczone do różnych rodzajów skóry oraz specjalne preparaty do opalania, co było skutkiem szybko rozwijającej się turystyki. Popularne stały się również kremy samoopalające i kosmetyki związane z przebywaniem na słońcu.

Makijaż lat 80. to makijaż zdecydowanie mniej dziewczęcy i bardziej matowy. Zaczęła obowiązywać moda na naturalną cerę, często trochę opaloną, ale przede wszystkim gładką i wyglądającą na nieumalowaną. Nowe podkłady stawały się coraz jaśniejsze i zbliżone do odcienia karnacji, a puder coraz bardziej przezroczysty. Kobiety podkreślały oczy i usta: cienie do powiek najczęściej były w kolorach naturalnych, zaś szminki mocno czerwone lub jaskraworóżowe. Modne były grube brwi, tak jak u popularnej aktorki Brook Shields.

Popularyzowana jest filozofia aromaterapii, głosząca, że ekstrakty roślinne mogą zdziałać cuda zarówno dla psychiki, jak i dla skóry osoby z nich korzystającej. Prawdziwym wyzwaniem staje się walka z procesem starzenia się. Pojawiają się kremy z tajemniczo brzmiącymi składnikami, takimi jak liposomy, ceramidy i kolagen.

Po latach obowiązywania „oficjalnej” mody, w końcu XX wieku nastała era indywidualizmu. Dzisiejsze kobiety, dzięki mnogości porad w czasopismach, doskonale znają różne techniki makijażu i wybierają styl, który najlepiej odpowiada ich typowi urody i osobowości. Nasze czasy to czasy swobodnego eksperymentowania, czerpania z dorobku różnych kultur i wielowiekowej tradycji.

Prawdziwie nowoczesny makijaż tylko podkreśla naturalny wygląd kobiety, nie zmieniając i nie maskując jej urody i osobowości. Panie mają do dyspozycji produkty o coraz doskonalszej jakości: trwałe matujące podkłady i szminki, coraz lepsze przybory do wykonywania makijażu, jasne podkłady tuszujące niedoskonałości cery, kremy zawierające kwasy owocowe AHA, retinol czy witaminę A.

W czasach, kiedy tyle słyszy się o dziurze ozonowej i szkodliwości promieni UVA i UVB, za największego wroga urody zaczęło uchodzić słońce. Coraz więcej produktów kosmetycznych zawiera filtry ochronne, a twarze modelek są bledsze i przez to bardziej „interesujące”.

Dla każdej kobiety coraz większe znaczenie mają środki do pielęgnacji skóry. I coraz więcej pań dla polepszenia wyglądu w sposób bardziej trwały decyduje się na operacje plastyczne, które dawno przestały być zarezerwowane tylko dla aktorek.

MAKIJAŻ TWARZY

PODKŁAD

- podkład nie lubi rzucać się w oczy;

- tuszuje niedoskonałości skóry;

- odmładza;

- rozświetla;

- sprawia, że skóra wydaje się nieskazitelna;

- tworzy tzw. drugą skórę

Skład podkładu:

- pigmenty

- związki tłuste i nawilżające

- substancje matujące

- filtry

- substancje rozświetlające

- leki

- składniki regulujące pracę gruczołów łojowych

- witaminy

W zależności od rodzaju skóry podkład ma różne działanie i skład, a mianowicie:

A) skóra tłusta - matowi, normalizuje pracę gruczołów łojowych;

- zawiera: leki, witaminy, substancje normalizujące, matujące, filtry;

B) skóra sucha - nawilża, natłuszcza;

- zawiera: ceramidy, Wit. A, D, E, K, produkty wzmacniające ściany naczyń krwionośnych, kasztanowiec, arnikę, miłorząb japoński, filtry, krem, kw. hialuronowy, ASC 3 - stymulator kolagenu typu III;

C) skóra normalna - nawilża, natłuszcza;

- zawiera: ASC 3, NMF, filtry, witaminy;

D) skóra trądzikowa - normalizuje pracę gruczołów łojowych, jest lekki;

- zawiera: Wit. B₆, Zn, biosiarka, arnika, bisabolol, azuleny, drzewo herbaciane, aloes (miąższ);

Podkład nakładamy według:

- kształtu twarzy

- kształtu nosa

- kształtu brody

Rodzaje podkładu:

- rozświetlające

- liftujące

- „Like Botoks”

- z silikonem

- sztyfty

- kompakty

- pianki

- kremy brązujące

- płyny barwiące

- preparaty nabłyszczające

Dobrze nałożyć podkład to:

- nałożyć ampułkę odżywczą

- nałożyć cienką warstwę podkładu

- spryskać mgiełką

- osuszyć

- nałożyć jeszcze raz podkład

KOREKTORY

Korektor powinien być w kolorze skóry, nakładamy go „wgniatając”.

Kolory korektorów:

- zielony - naczynka

- fioletowy - stany zapalne

- żółty - sińce pod oczami

Nakładanie podkładu według kształtu twarzy:

Twarz okrągła

Twarz podłużna

Twarz trójkątna

Twarz kwadratowa

Twarz sześciokątna

Twarz trapezoidalna

PUDRY

Służą do zmatowienia skóry oraz nadania gładkości i jedwabistości. Najważniejsza jest wielkość cząsteczek, gdyż im mniejsza cząsteczka tym puder jest lepszy, mniej widoczny i łatwiej dopasowuje się do skóry (10-20 mikronów).

Skład pudru:

- glinka porcelanowa

- talk

- kaolin

- aminokwasy

- ceramidy

- lanolina

- witaminy

- koenzym Q₁₀

- cząsteczki rozświetlające

- kolagen

- pigmenty

Rodzaje pudrów:

- puder sypki - musi być jaśniejszy o 1 ton od podkładu lub taki sam; nakładany jest grubym pędzlem lub „puszkiem” (cienką warstwą), zgodnie z przebiegiem włosa;

- puder w kamieniu - posiada substancje spajające, polecany do korekty makijażu w ciągu dnia; stosowany w takim samym odcieniu jak podkład;

- puder w kulkach - brązujące lub rozświetlające kuleczki polecane latem;

- puder fiksujący (sypki) - utrwala cały makijaż; nakładany na samym końcu;

RÓŻE

Ożywiają twarz nadając jej świeży wygląd oraz korygują owal twarzy.

Skład różu:

- glinka porcelanowa

- talk

- kaolin

- aminokwasy

- ceramidy

- lanolina

- witaminy

- koenzym Q₁₀

- cząsteczki rozświetlające

- kolagen

- pigmenty (więcej niż w pudrach)

Rodzaje róży:

- sypki - polecany dla wizażystów (trudny do nakładania);

- prasowany - zawiera substancje spajające;

- kremowy - łączy w sobie wszystkie zalety-dobrze i długo się trzyma, daje świeży kolor, zawiera zagęszczone pigmenty, jest wydajny, nakładany bezpośrednio na podkład;

- żelowy - lekki, wymaga bardzo precyzyjnego nakładania (szybko zastyga);

Nakładanie różu według kształtu twarzy:

Twarz okrągła

Twarz podłużna i owalna

Twarz trójkątna

Twarz kwadratowa

Twarz sześciokątna

Twarz trapezoidalna

CIENIE

Mieszanina różnych związków:

- puder

- talk

- substancje spajające

- ceramidy

- woski

- barwniki

- substancje rozświetlające

Rodzaje cieni:

- sprasowane

- sypkie

- w kremie

- w żelu

Kreska na powiece

- eyeliner (w pędzelku, pisaku, gąbka)

- kredka do powiek

- cienie

- henna

- permanentny

TUSZ

Skład tuszu:

- prowitamina B₅ (odżywia i odbudowuje strukturę włosa)

- pigmenty

- tłuszcze

- ceramidy (odbudowują strukturę włosa)

- kaszmir (w tuszach wydłużających)

- naturalne woski roślinne np pszczeli (ułatwiają rozprowadzanie tuszu, powodują lepszą przyczepność)

- białka jedwabiu (elastyczność i odżywienie)

- witaminy A, E, F

- wyciąg z drożdży

- składniki mineralne (Mg, Mn)

- alantoina

- pantenol, (aby tusz nie podrażniał oka)

MAKIJAŻ OCZU

MIGDAŁY - rzęsy lekko wytuszowane na całej długości

- jest to idealny kształt oczu, można wykonać na nich każdy makijaż

OKRĄGŁE - rzęsy podkreślamy na końcach

- kreska na powiece zaczyna się od połowy oka do końca powyżej linii rzęs

- podkreślone na dole

- ciemniejsze cienie do momentu załamania powieki

WYPUKŁE - rzęsy delikatnie wytuszowane

- dół oka podkreślone ciemnym cieniem

- cienie ciemniejsze (matowe) powyżej linii załamania powieki

OCZY GŁĘBOKO OSADZONE - rzęsy mocno wytuszowane

- na dolnej powiece matowy cień

- cienie jasne, perłowe na całej powiece (nie przekracza linii załamania powieki)

OCZY Z OPADAJĄCYMI KĄCIKAMI - tuszem malujemy całe rzęsy lekko, akcentujemy środek

- na dolnej powiece kreska pod tęczówką

- kreska na górnej powiece zaczyna się od połowy, ale nie do końca oka

- cienie nie są malowane do końca oka

OCZY ZBYT BLISKO OSADZONE - tuszujemy mocniej końcówki (można dokleić kępki sztucznych rzęs)

- kreska biegnie od połowy oka do końca (można ją wydłużyć)

- cienie jasne od środka i ciemnie na końcach

OCZY ODDALONE OD SIEBIE - tuszowanie równomierne

- kreska na całej długości oka na końcu bardzo delikatna

- cienie jasne od zewnątrz ciemniejsze wewnątrz oka

- brwi dłuższe na początku

OPADAJĄCE POWIEKI - rzęsy mocno podkreślone, dolne kolorem

- kreska kolorowa na całej długości

- cienie na granicy załamania powieki, dodajemy akcent kolorystyczny

POMADKA

Stop woskowo - tłuszczowy, który w swoim składzie zawiera:

- pigmenty

- witaminy

- lanolinę

- ceramidy

- substancje nabłyszczające i rozświetlające

- substancje dające efekt 3D

- mięta (w szminkach powiększających usta-daje efekt podrażnienia i lekkiego opuchnięcia skóry ust)

Rodzaje pomadek:

- witaminowe

- long lasting (pudrowe zastygają)

- pudrowe

- utleniające się

- nabłyszczające

- ochronne

- powiększające objętość ust

- dające efekt 3D

KONTURÓWKI

Są twardsze od pomadek i mają więcej pigmentów. Używane są do zaznaczenia konturu ust, stosowane w kolorze pomadek ( przy makijażu wieczorowym i ślubnym kontur ten jest bardziej wyraźny i ciemniejszy o 1 ton od pomadki).

Rodzaje konturówek:

- w kredce

- permanentny

BŁYSZCZYKI

Uwydatniają usta, rozjaśniają je, często zastępują pomadki.

MAKIJAŻ UST

WĄSKIE USTA - rysujemy nowy kształt poza naturalnymi granicami

- kontur konturówką wypełniamy całość pomadką

- najlepiej pomadki rozświetlające i błyszczyki

USTA ZBYT DŁUGIE - należy skrócić kąciki

- na kąciki używamy matową pomadkę, a na środek błyszczyk

USTA ASYMETRYCZNE - rysujemy nowy kształt ust większą część zmniejszając, a mniejszą powiększając

MAŁE USTA - można delikatnie powiększyć rysując konturówką nowy kształt

- najlepiej używać pomadek jasnych, błyszczących i 3D lub błyszczyków

USTA Z OPADAJĄCYMI KĄCIKAMI - staramy się nie ciągnąć linii konturówką do końca

- pomadka matowa i na środku błyszczyk

USTA POFAŁDOWANE - najkorzystniej używać konturówkę i błyszczyk, gdyż pomadka wygląda niekorzystnie

ANALIZA KOLORYSTYCZNA

Podstawę do wykonywania współczesnej, profesjonalnej analizy kolorystycznej, ustalił w latach 20 minionego stulecia, szwajcarski nauczyciel malarstwa Johannes Itten. Wszystko zaczęło się od niezwykłego zadania, jakie dał swoim uczniom. Itten poprosił, bowiem, aby uczniowie namalowali obraz używając tylko tych kolorów, które są dla nich najbardziej odpowiednie. Następnie bezbłędnie potrafił wskazać, które kolory wybrali poszczególni uczniowie. Johannes Itten uznał to za dowód, że każdy człowiek posiada indywidualną paletę barw harmonizujących z jego typem urody.

Szwajcarski nauczyciel w swoich badaniach postanowił zgłębiać naukę dotyczącą barw. W końcu podzielił harmonizujące ze sobą grupy kolorów, zgodnie z występującymi w naturze porami roku. I tak powstały 4 podstawowe typy kolorystyczne - wiosna, jesień, lato i zima. Dwa z tych typów (lato, zima) są typami chłodnymi, a pozostałe dwa ciepłymi.

Współczesna analiza kolorystyczna bazuje na doświadczeniu Ittena.

W Polsce profesjonalna analiza kolorystyczna jest jeszcze rzadkością. Częściej traktowana jest jako krótki dodatek do wykonywanego, przez wizażystkę makijażu. Tymczasem porządna analiza kolorystyczna trwa ok. 1,5-2 godziny i ma na celu dostarczenie informacji na całe życie o tym, jakim typem kolorystycznym jesteśmy i jaka paleta barw będzie w sposób idealny podkreślać atuty naszej urody. Można jednak zauważyć, iż porady kolorystyczne zaczynają cieszyć się coraz większym zainteresowaniem zarówno ze strony kobiet jak i mężczyzn, głównie osób ze świata biznesu.

ZNACZENIE KOLORÓW

Czerwony - kolor krwi i życia. Wpływa pobudzająco na organizm. Osoby lubiące czerwień, pragną zainteresowania ze strony innych, uwielbiają być adorowane, często są egocentrykami. Ludzie wybierający ten kolor bardzo wytrwale i pewnie dążą do celu. Są bardzo ekspansywni, często jednak nie są dobrymi słuchaczami. Nie tolerują sprzeciwu.
Osoba, która wybiera kolor czerwony jako określenie siebie samego jest ambitna, odważna, energiczna i hojna, posiada silny charakter, kocha działanie i konkurencję. Czerwień jest jednocześnie najbardziej jaskrawy i dramatyczny z pośród kolorów. Jest również bardzo ludzki i cielesny.

Zielony - kolor wprowadzający spokój i harmonię. Ludzie, którzy wybierają zielony zazwyczaj są nieśmiali, obdarzają ludzi pewną dozą nieufności. Są raczej obserwatorami, niż aktywnymi działaczami. W połączeniu z błękitem oznacza dążenie do odpoczynku, odreagowania konfliktów.
Osoba utożsamiająca się z kolorem blado zielonym jest skromna, pełna życzliwości, ułożona i obdarzona intuicją.
Nie radzi sobie z emocjonalnymi wybuchami i burzami w szklance wody - woli, by pozostawić ją samemu sobie - wtedy spokojnie realizuje swoje zamierzenia.

Różowy - Jeśli najczęściej wybierasz ten kolor, świadczy to o Twej wrażliwości i umiejętności kochania. Często jednak brak Ci silnej woli i wytrwałości w podjętych decyzjach. Różowy czasem wiąże się z infantylnym zachowaniem.
Osoba, która wybiera kolor różowy charakteryzując samą siebie jest kochająca, współczująca, skłonna do wzruszeń i uczuciowa.
Róż to najbardziej "kochający" i kobiecy kolor. Jej siłę stanowi serce i uczucia. Jest osobą niezmiernie życzliwą i wrażliwą. Niestety pociąga to za sobą jedną słabość, nie potrafi zamknąć dostępu do swojego serca, nawet wtedy, gdy jest to konieczne.
Zwolennicy mocnego różu, są równie silni jak ci, którzy wybrali czerwień. Może się jednak okazać, że nie potrafią rozpoznać nadmiernie wyczerpujących emocjonalnie przyjaciół.

Niebieski - Osoby wybierające barwy niebieskie charakteryzują się kreatywnością i twórczym umysłem. To osoby zaradne, potrafiące połączyć teorię z praktyką. Lubią spokojne otoczenie.
   Osoba identyfikująca siebie samego z błękitem morskim jest wierna, sentymentalna, wynalazcza i idealistyczna.
Ten, kto wybiera błękit jako kolor opisujący jego osobę jest analityczny, spostrzegawczy, pełny wyobraźni i talentów twórczych.

Pomarańczowy - Osoby noszące ten kolor są niecierpliwe i bardzo szybko oczekują na efekty swojego planu. Osoby lubiące ten kolor są także wytrwałe i mają silną motywację. To kolor zdecydowanie ludzi aktywnych.
Osoba, która określając siebie zdecydowała się wybrać kolor pomarańczowy jest kompetentna, zorganizowana i aktywna.

Biały - Kolor optymistów, ale także ludzi, którzy dopiero szukają własnego spojrzenia na rzeczywistość. Może symbolizować stan przejściowy.
Osoba opisująca siebie kolorem białym egocentryczna, samotna, indywidualna oraz ma niskie poczucie własnej wartości.

Szary - Kolor ludzi opanowanych i pewnych siebie. Dlatego często pozostają oni z boku, nie angażując się w bieżące sprawy. Szary symbolizuje także niezależność i umiejętność krytycznego spojrzenia.
Ten, kto utożsamia się z kolorem szarym jest osobą pasywną, zestresowaną, nadmiernie obciążona i nie zrealizowaną.

Brązowy - Kolor ludzi mocno stąpających po ziemi, realistów. Ludzie wybierający ten kolor lubią ład i porządek. Często brąz jest jednak skorupą, pod którą chcą skryć swoje prawdziwe oblicze.
Osoba, która opisując swój charakter utożsamia się z kolorem brązowym jest uczciwa, praktyczna, pomocna i uporządkowana.

Czarny - Kolor ten wybierają albo osoby zdyscyplinowane i pewne swego, albo wręcz odwrotnie - ludzie niepewni swej wartości, szukający dopiero własnego "ja".
Osoba identyfikująca swój charakter z kolorem czarnym jest zdyscyplinowana, niezależna, obdarzona silną wolą i własnymi przekonaniami.

Srebrny - Osoba, która opisując swój charakter twierdzi, że najbliżej mu do koloru srebrnego jest honorowa, rycerska, romantyczna a zarazem godna zaufania.

Złoty - Osoba identyfikująca swoją osobowość z kolorem złotym jest pełna wzniosłych idei, szlachetna, zrealizowana i posiadająca wysokie morale.

Znaczenie kolorów w spotkaniach biznesowych

Czerwony - Szczególnie przyciąga wzrok widza. Sprawia wrażenie pewności siebie. Może jednak powodować wrażenie agresji i dominacji. Ciemne odcienie są klasyczno-dramatyczne, jasne wyrażają dynamiczną i nowoczesna elegancję. Kolor ten symbolizuje temperament i namiętność.

Zielony - Podkreśla wygląd naturalny i sportowy. W zależności od odcienia, można w nim wyglądać młodo i sportowo. Zieleń promieniuje sympatią i ciepłem. Kolor ten symbolizuje odprężenie, równowagę, nadzieję, wytrwałość.

Niebieski - Odcienie ciemnoniebieskie promieniują autorytetem i elegancją, działają uspokajająco (podobnie niebieskie tła na fotografiach). Nieco jaśniejszy odcień nadaje się na stroje sportowe. Kolor ten symbolizuje spokój, zadowolenie, powagę, zaufanie. Często jest używany w uniformach bankowych a także przy kreowaniu wizerunku prezenterów wiadomości informacyjnych.

Biały - Materiały białe są świetliste- prawdziwa elegancja. Kolor ten symbolizuje czystość, lekkość, porządek, doskonałość.

Szary - Kolor klasyczny, ponadczasowy, alternatywa dla czarnego, dobry przy stylu dyskretnie sportowym.

Brązowy - Kolor naturalny i elegancki. Ciemny odcień może być alternatywą dla czarnego. Bardzo dobrze podkreśla klasyczny typ urody.

Czarny - Przeważnie sprawia wrażenie elegancji i odświętności. Dodaje autorytetu. W wizerunku zewnętrznym należy go jednak unikać (pasuje jedynie typowi zimy). Należy wybierać alternatywy czarnego: brązowy, granatowy, szary.

Typy kolorystyczne

Wiosna.

KARNACJA

Dla karnacji typu wiosennego charakterystyczna jest delikatna, przezroczysta bladość o żółtym odcieniu. Skóra często bywa lekko zaróżowiona, nigdy jednak nie ma odcienia błękitnego, a tylko ciepły brzoskwiniowy. Usta również mają ciepły odcień czerwony.

Jeśli typ wiosenny ma piegi, to wyłącznie złociste, a nie szarobrązowe.

Rzęsy i brwi mają jasny bądź ciemny odcień złocisty, tak jak włosy.

Skóra wiosny, mimo swej bladości i delikatności, zwykle opala się łatwo. Nabiera wówczas lekko rudawej barwy miodu lub złocistego brązu.

WŁOSY

Charakterystyczne dla kobiet o wiosennym typie urody są jasne, często bardzo cienkie włosy. Najczęściej ich kolorem jest blond. Ma on zawsze odcień złotawy, czasem wpadający w rudawy. Nawet włosy w kolorze od jasnego do średniego brązu mają ciepły złotawy lub rudo złotawy odcień. Czasem włosy są rozświetlone jasnymi naturalnymi pasemkami. Paniom o urodzie wiosennej, w przeciwieństwie do letniej, włosy raczej nie ciemnieją z wiekiem, lecz zawsze zachowują złotawy połysk. Nigdy też nie mają odcienia popielatego.

OCZY

Oczy kobiet o wiosennym typie urody mają odcień od niebieskiego do zielonego. Małe punkciki, plamki i cętki na tęczówce sprawiają, że oczy iskrzą się. Często tęczówka ma kolor jasnego błękitu wody lub zielonkawo niebieski, w rzadkich przypadkach może mieć także ciepły odcień złotego brązu. Źrenica jest zazwyczaj oddzielona od tęczówki wyraźną obwódką.

KOLORY

Kobieta - wiosna najładniej wygląda w jasnych, czystych kolorach, których blask dodaje jej uroku. Dlatego osoby o tym typie urody powinny zawsze wybierać stroje o jasnych przesyconych blaskiem odcieniach.

Najpiękniejsze i najbardziej odpowiednie dla niej są jasne i czyste barwy.

Kobiety o wiosennym typie urody powinny wystrzegać się zgaszonych pastelowych barw, które są przeznaczone dla letniego typu urody. Odpowiednie dla nich są natomiast pastelowe jasne, niezakłócone innym odcieniem, czyli żywe i bardziej wyraziste.

Wiosna musi unikać zbyt ciemnych odcieni. Kolory powinny być ciepłe, ale równocześnie jasne i żywe.

Przykłady barw dla ,,Kobiety Wiosny'':

-Śnieżnobiały nie jest dobrym kolorem dla kobiet o wiosennym typie urody, dobrze natomiast będzie wyglądał kremowy kolor owczej wełny, skorupki jajka czy kości słoniowej, czyli słomianej bieli.

-Kobieta - wiosna może nosić stroje w różnych odcieniach beżu. Doskonale wygląda w jasnych beżach, kolorze wielbłądziej wełny, czy też ciemniejszym beżu z pogranicza brązu.

-Wiosna może nosić stroje w ciepłym, złotym kolorze.

-Odpowiednie też są kolory miodu i jaśniejsze, żółtawe odcienie.

-Odcienie czerwonego pasujące do wiosennego typu urody to czysta czerwień korali, pomidorów i papryki. Kobieta -wiosna może również sięgać po odcienie pomarańczowego - od bardzo jasnego aż po delikatny morelowy. Wybierając kolor czerwony i pomarańczowy należy pamiętać, żeby nie był zbyt ciemny i zimny.

-Szczególnie pasują do wiosny odcień bladoróżowy lub łososiowy. Są delikatne, świetliste i podkreślają jasną cerę. Odpowiedni będzie również delikatny, jasny odcień brzoskwiniowy.

-Słoneczny żółty jest dla wiosny odpowiedni, ale najlepiej pasuje do tego typu urody kolor żonkili.

-Kobiety - wiosny powinny być ostrożne przy doborze niebieskiego, gdyż łatwo mogą wybrać niewłaściwy odcień. Najodpowiedniejszy jest jasny błękit morski, odcienie turkusowego i akwamaryny

-Kobiety o wiosennym typie urody mają do dyspozycji wiele odcieni zieleni: zieleń lipową, niedojrzałych jabłek, trawy, odcienie żółtozielone. Nieodpowiednia jest natomiast ciemna zieleń, w której wiosna wygląda blado i smutno.

MAKIJAŻ

Makijaż kobiet o wiosennym typie urody nie powinien być zbyt intensywny, jaskrawy czy też agresywny. Musi tylko podkreślać naturalną urodę.

Kolory kosmetyków do makijażu powinny być delikatne, ciepłe, bez odcieni niebieskiego.

Podstawową zasadą kobiety o wiosennym typie urody powinna być naturalność.

-Podkład, w odpowiednim, ciepłym brzoskwiniowym odcieniu, musi być delikatny, płynny, niezbyt intensywnie kryjący.

Podkład i puder powinny mieć odcień na bazie złota i żółci.

-Róż powinien mieć jasnobrązowy kolor o odcieniach na bazie żółci, koralowego, łososiowego, złocisto-brązowego i morelowego.

-Od barwy oczu przede wszystkim zależy, jaki kolor cieni do powiek można użyć. Dla kobiety - wiosny mogą to być odcienie ciepłego złotego brązu, delikatnej zieleni i zgaszonego morskiego. Tusz do rzęs może być w kolorze: brązowym, lila, żółtym, zielonym w odcieniu mchu, złocisto-brązowym, odcieniu miodu, żółtawym odcieniu szarości lub ze złocistym połyskiem. Kreska na powiece - brąz, lila, zieleń.

-Makijaż ust powinien mieć kolor brzoskwiniowy, czysto czerwony ciepły pomarańczowy, złocisto-brązowy, żółtoczerwony, żółtoróżowy, koralowy, odcienie brzoskwini, brązowawy róż, koralowy róż, łososiowy.

-Kolory lakierów do paznokci to wszystkie odcienie złocisto-brązowe, żółtoczerwone, żółtoróżowe, koralowy, odcienie brzoskwini, brązowawy róż, koralowy róż, łososiowy.

BIŻUTERIA

Do delikatnej urody kobiety o wiosennym typie najbardziej pasują ozdoby złotożółte. Łańcuszki, wisiorki, bransoletki i pierścionki powinny być skromne i drobne.

Wiosna dobrze prezentuje się również w kremowo białych, drobnych perełkach i naszyjnikach z masy perłowej.

Ozdoby ze srebra nie pasują do wiosennego typu urody, gdyż są zastrzeżone dla pań o zimnym kolorycie.

Lato

KARNACJA

Charakterystyczny dla cery lata jest ton chłodny.

Skórę kobiety - ,,lata” niełatwo jednak rozpoznać na pierwszy rzut oka, spotyka się bowiem trzy jej odmiany:

1. skóra blada, gładka, tzw. cera porcelanowa,

2. Skóra dobrze ukrwiona z wyraźnie przebłyskującymi naczyńkami o chłodnym odcieniu różowym,

3. Cera o jasnym, chłodnym odcieniu oliwkowym.

Znamiona i piegi są zawsze szare lub szarobrunatne, nigdy złote ani rude. Brwi podobnie jak włosy, zawsze mają odcień popielaty, nigdy złoty. Czerwień warg cechuje delikatny odcień różowy.

WŁOSY

Kolory włosów kobiet o letnim typie urody mają charakterystyczny odcień popielaty, doskonale pasujący do chłodnego koloru karnacji, warg i oczu. Naturalna barwa ich włosów nie bywa ciemniejsza niż średni lub ciemny popielaty brąz. Włosy blond, które także się zdarzają, mają odcień srebrzysto-popielaty. Większość kobiet o letnim typie urody bywa w dzieciństwie blondynkami, ale ich włosy w okresie dojrzewania lub później ciemnieją.

OCZY

Typowego koloru oczu kobiet o letnim typie urody nie można ściśle określić. Najczęściej spotyka się oczy niebieskie, ale wiele kobiet ma oczy zielone, szare lub orzechowe. Charakterystyczny jest ich wyraz: spojrzenie miękkie i nieco zamglone. Tęczówka z reguły nie ma przezroczystego, czystego koloru.

BARWY

Idealne barwy kobiet o letnim typie urody to wszystkie przyprószone, pastelowe, chłodne odcienie.

Rozmyte, przydymione, mleczne - tak należałoby opisać kolory właściwe dla letniego typu urody.

Wszystkie jaskrawe, krzyczące, czy kłujące w oczy odcienie nie harmonizują z obrazem kobiety o tym typie urody. To samo dotyczy głębokiej czerni i czystej, śnieżnej bieli. Zdecydowane kontrasty uwypuklają drobne niedoskonałości urody i zmęczony wygląd. Rozmyte i delikatne odcienie podkreślają natomiast naturalne piękno lata i wręcz retuszują zmarszczki, niewielkie skazy, czy nieregularność rysów.

W odpowiednio dobranych kolorach kobiety o letnim typie urody są porywające, jaśnieją wewnętrznym pięknem, wyglądają na wypoczęte, rozluźnione, są po prostu niezwykle atrakcyjne.

Przykłady barw dla,,Kobiety Lata'':

-Idealnym odcieniem koloru białego dla kobiet o letnim typie urody jest złamana biel skorupki jajka lub owczej wełny.

Paniom o letnim typie urody nie jest zbyt do twarzy w czystej, niezłamanej bieli. Wydają się w niej nieco zmęczone, a cera przybiera wręcz szarawy odcień. Mimo to niektóre lata mogą sobie pozwolić na stroje w tym kolorze, gdy są opalone.

-Odpowiednie dla kobiety lata odmiany niebieskiego to zgaszony i delikatny niebieski, jasny szaroniebieski, delikatny błękit nieba, ciemnobłękitny, przydymiony ciemny niebieski, a zwłaszcza odcień dżinsu.

-Pasującymi odcieniami czerwieni jest przygaszona czerwień o różowym odcieniu, czerwień przesycona odcieniem niebieskiego, malinowy, lekko przydymiony odcień czerwonego wina, kolor dojrzałego arbuza i wiśniowy. Ważne jest, by czerwień nie posiadała domieszki żółtego czy pomarańczowego, gdyż nie pasują one do letniego typu urody.

-Delikatny stonowany różowy, jasny oraz rozmyty róż to kolory odpowiednie dla pań o letnim typie urody. Im ciemniejszą karnację ma kobieta - lato, tym ciemniejsze barwy powinna wybierać ze swojej palety.

-Wszystkie odcienie od lila do śliwkowego, brunatno fioletowy i fioletowy pasują do kobiety lata.

-Z odmian koloru zielonego najodpowiedniejszy dla kobiety o letnim typie urody jest zimny odcień morskiego o lekko niebieskawym zabarwieniu, także nefrytowy, zimna butelkowa zieleń, niebieskawy, pastelowy zielonkawy lub bardzo jasny turkusowy. W kolorze szarej zieleni lata prezentują się niezwykle atrakcyjnie.

-Odmianą żółtego odpowiednią dla kobiety - lata jest kolor cytrynowy. Jej żółty powinien być złamany dodatkiem bieli.

MAKIJAŻ

Na wygląd kobiet o letnim typie urody wpływ mają nie tylko kolory ubrań - równie ważny jest makijaż. Do jego wykonania należy używać kosmetyków przede wszystkim o zimnych barwach w niebieskim odcieniu.

Kobietę - lato obowiązuje następująca zasada: nie wolno jej używać kosmetyków w kolorach o odcieniu pomarańczowoczerwonym i żółtym, żadnych ciepłych barw, musi się też wystrzegać kontrastów. Pięknie będzie natomiast wyglądać we wszystkich delikatnych odcieniach.

Podkład/Puder- muszą być w kolorach na bazie różu, ponieważ naturalny odcień cery kobiet o letnim typie urody to różowy, może to być kolor np. piaskowo-beżowy, różowo-beżowy, porcelano-różowy.

Róż - chłodne różowe odcienie, czerwień truskawki, albo arbuza,

malinowy róż, spłowiały róż.

Tusz do rzęs - czarny, granatowy, szary, niebieskozielony.

Cienie do powiek - odcienie szarości, zieleń morza, turkusowy, jasny róż, lawendowy, śliwkowy, odcień malwy.

Kreska na powiece - niebieska, zielono-niebieska, chłodna szaro-zielona.

Kolory pomadek i lakierów do paznokci - wszystkie niebieskawe, odcienie czerwieni i róży, spłowiały róż, delikatny odcień PINK, czerwień arbuza, odcienie fioletu, kolor leśnych jagód, odcień malwy, śliwkowy i kolor bzu.

BIŻUTERIA

Kobieta - lato najlepiej wygląda w srebrnej biżuterii, naszyjnikach z pereł, ozdobach z białego złota lub platyny. Odpowiednie dla niej są również liliowe ametysty, kamienie o delikatnym różowym zabarwieniu i rubiny. Biżuteria sztuczna.

Jesień

KARNACJA

Typ jesienny może mieć dwa rodzaje cery.

1. skórę gładką o jasnej, ale ciepłej barwie kości słoniowej lub szampana. Jej bladość efektownie kontrastuje z wyrazistym kolorem zwykle rudych włosów.

2. cerę o intensywnej barwie złocisto beżowej lub brzoskwiniowej.

Wiele jesieni wykazuje skłonności do piegów i znamion w kolorze wyraźnie rudym lub złocisto brunatnym.

Brwi mają taki sam lub niewiele różniący się odcień, jak włosy. Oczy jesieni, będących rudymi blondynkami, otaczają gęste, jasne rzęsy, co powoduje, że wyglądają mdło.

Kobiety jesienie mają wargi o ciepłej, intensywnie czerwonej barwie.

WŁOSY

Barwę włosów jesieni cechują intensywne odcienie i rudozłote, doskonale zharmonizowane z piegami na twarzy i wyrazistą barwą oczu.

Jesień może mieć również włosy ciemniejsze oraz blond, które jednak zawsze mają ciepły, złotawy połysk.

OCZY

Oczy kobiet - jesieni są szczególnie piękne. Mają barwę topazu lub złotego brązu, niektóre bywają intensywnie brązowe. U pań z brązowymi oczami dosyć często na tęczówce można dostrzec złotawe plamki, jasne gwiazdki. Zdarzają się wśród nich także zielonookie panie o tak zwanych kocich oczach. Czasem spotyka się także niebieskookie kobiety, a ich oczy błyszczą wtedy w odcieniu jasnego błękitu lub stalowoniebieskim.

BARWA

Kobietom o jesiennym typie urody jest, czego zazdrościć. Paleta ich barw jest po prostu wspaniała: kolory ziemi, bogactwo odcieni, nasycone, połyskujące złotem barwy pełne blasku i ciepła.

Przykłady barw dla ,,Kobiety Jesieni'':

-Może ona nosić stroje we wszystkich odcieniach kremowego: od kości słoniowej do śmietankowego, czyli w kolorze złamanej bieli. Czysta, śnieżna biel nie jest odpowiednia dla kobiety -jesieni.

-Wspaniałym kolorem dla jesieni jest pomarańczowy. Żaden typ kolorystyczny nie wygląda w nim tak dobrze. Odpowiedni jest zarówno kolor dojrzałej pomarańczy, jak i morelowy.

-Żaden inny typ urody nie ma do wyboru tylu odcieni zieleni. Od głębokiego zielonego, poprzez groszkowy, zieleń jabłka, do ciemnej zieleni. Wszystkie są odpowiednie. Doskonale jesień wygląda w oliwkowym, khaki i ciemnym turkusowym.

-Do jesiennej palety barw należą wszystkie odcienie czerwieni: od pomidorowego, poprzez kolor pelargonii, aż do rakowego. Czerwienie zabarwione na niebiesko, jak malinowy lub wiśniowy, nie są odpowiednie.

-Dozwolone są ciepłe odcienie żółtego od słonecznego złotego, przez kolor ziaren kukurydzy, do słonecznikowego. Ważne, aby odcień był ciepły złotawy, nigdy zimny cytrynowy.

-Doskonały dla jesieni jest złocisty, ale pięknie wygląda też w bardzo jasnym, kremowym beżu.

-Kobieta - jesień może nosić stroje we wszystkich odcieniach brązu: ciemno-czekoladowym, w kolorze mosiądzu, w różnych odcieniach wielbłądziej wełny, czerwonawej miedzi, rdzawym, karmelowym, kakaowym. Jesieni nie pasuje jednak zimny szarobrązowy.

MAKIJAŻ

Wykonując makijaż, trzeba pamiętać o zasadzie obowiązującej kobietę o jesiennym typie urody: należy unikać zimnych odcieni. Odpowiednie dla niej są ciepłe barwy ziemi.

Kobiety - jesień muszą bardzo oszczędnie używać podkładu. Powinien on być transparentny, aby przebijała przez niego jej jasna, wyrazista cera. Jesień nigdy nie powinna starać się zatuszować piegów. Odpowiedni dla niej podkład to jasny beż z domieszką złotego, jasnobrązowy na bazie ciepłych żółtawych odcieni, kość słoniowa, brzoskwiniowy i miedziany. Podkłady w chłodnych odcieniach różu są dla jesieni niewłaściwe. Dotyczy to także pudru.

Róż - odcienie pomarańczowe i czerwonobrązowe, odcień terakoty, ceglasty, pomidorowy, złocisto - brązowy, miedziany, odcień brązu.

Atutem kobiety - jesieni jest naturalność - teatralny, mocno podkreślający oczy makijaż nie jest dobry.

Jesień może wybierać wśród wielu pięknych kolorów odcieni do powiek. Ciepły łososiowy, tajemniczy oliwkowy, głęboki brąz, piaskowy beż, miedziany, zieleń mchu, odcienie brzoskwiniowe, zgaszony turkus, złociste refleksy, żółty w odcieniu kukurydzy - to barwy pasujące do jej makijażu oczu.

Tusz do rzęs - powinien być w kolorze brązowym, lila, zielonym w odcieniu mchu.

Kreska na powiece - brązowa, zielona, niebiesko-turkusowa.

Kolory pomadek odpowiadające temu typowi kobiety - to migotliwy złocisty brąz, jaskrawy pomarańcz, intensywna czerwień pomidorów

i ceglasta czerwień.

Kolory lakierów do paznokci to wszystkie odcienie złocisto-brązowe, miedziane, brązowe, rdzawe, pomarańczowo-czerwone, koralowe, ceglaste, odcienie rdzy, brzoskwiniowy, łososiowy i pomidorowy.

BIŻUTERIA

Odpowiednimi ozdobami dla kobiety - jesieni są wszelkie fantazyjne łańcuchy, naszyjniki, pierścionki i długie klipsy lub kolczyki pasujące do pełnego radości życia wizerunku kobiety - jesieni.

Dodatki powinny być z metalu o zabarwieniu żółtawym, a więc oprócz złota także z mosiądzu i miedzi oraz drewna.

Zima

KARNACJA

Dla karnacji typu zimowego charakterystyczny jest chłodny, błękitnawy odcień skóry.

Wyróżnia się dwa rodzaje cery typu zimowego:

l. typ Królewny Śnieżki - skóra jest bardzo jasna, sprawia wrażenie transparentnej,

2. Typ południowy - skóra ma chłodny odcień oliwkowy, który łatwo pomylić z intensywną kolorystyką jednego z wariantów jesieni.

Typ zimowy łatwo rozpoznać po ciemnych rzęsach i brwiach oraz czerwieni warg, która ma odcień błękitu a nie pomarańczy.

WŁOSY

Ciemnobrązowy, czarno brązowy lub kruczoczarny z naturalnym granatowym połyskiem - to kolory włosów zimy.

Niezwykle wyraźnie kontrastują one z porcelanową cerą. Takiego efektu nie osiąga żaden inny typ kolorystyczny. Charakterystyczny dla włosów zimy jest chłodny połysk granatowy lub popielaty.

Jeśli zima chce zmienić kolor włosów, powinna koniecznie pozostać przy chłodnych niebieskich odcieniach.

Jeśli kobieta - zima była w dzieciństwie blondynką, to jako dorosła osoba na pewno będzie miała ciemniejsze włosy. Blondynki są jednak wśród kobiet o zimowym typie urody rzadkością.

Charakterystyczne dla tego typu urody są w późniejszym wieku także szpakowate lub srebrzysto-siwe włosy.

OCZY

Bardzo efektowne są oczy kobiety zimy, które błyszczą intensywnym blaskiem. Powoduje to zdecydowany kontrast między bielą gałki ocznej i tęczówką. Tęczówka może mieć kolor ciemnobrązowy, zielony lub ciemnoniebieski.

Charakterystyczne jest to, że barwa jest zdecydowana i bez domieszek.

BARWA

Kobieta o zimowym typie urody wygląda najpiękniej w zimnych, ale intensywnych kolorach. Mocne kontrasty i zdecydowane odcienie bardzo do niej pasują. Urodę kobiety o zimowym typie urody podkreślają zimne barwy, ale muszą one być jaskrawe i zdecydowane.

Kobieta - zima jako jedyna może nosić stroje w krzyczących, jaskrawych odcieniach, nie wyglądając w nich niekorzystnie.

Wręcz potrzebuje zdecydowanych kontrastów, gdyż tylko w takiej oprawie jej piękno nabiera blasku.

Ciepłe barwy, jak czerwień pomidora, słoneczny żółty czy zieleń niedojrzałych jabłek, sprawiają, że kobieta - zima wygląda blado. Również stroje w przytłumionych, rozmytych kolorach z palety letnich barw wyglądać będą na niej nijako.

Przykłady barw dla,,Kobiety Zimy'':

-Kolor śnieżnobiały jest zastrzeżony wyłącznie dla kobiet o zimowym typie urody. Każda inna kobieta wygląda w nich blado, do zimy zaś pasuje wprost idealnie.

-Intensywna czerwień jest idealna, jeśli tylko jest to czysta i ciemna czerwień, a nie rdzawa lub przechodząca w pomarańczowy. Kobieta - zima prezentuje się doskonale w kolorach czerwonego wina, purpury lub szkarłatu.

-Róż najlepiej jaskrawy. Zgaszony lub też rozmyty bardziej pasuje do kobiety - lato.

-Kobieta - zima pięknie się prezentuje w kolorze granatowym. Pasuje do niej także błękit kobaltowy, atramentowy, błękit oceanu lub fiolet gencjany. Kolor niebieski jak dżinsy o wiele lepiej wygląda na kobiecie o letnim typie urody, dla zimowego jest, bowiem zbyt niezdecydowany.

-Intensywny fiolet jest szczególnie twarzowy dla kobiety -zimy, a także odcienie fioletowe od cyklamenu przez lila do czystego fioletu.

-Odpowiednimi odcieniami zieleni dla kobiety - zimy jest: czysta zieleń, szmaragdowy, zimny zielony i nefryt.

-Nosząc kolor szary należy zwrócić uwagę na czystość. Dozwolone są odcienie od jasnego szarego do koloru antracytu. Mieszane barwy, jak na przykład niebieskoszary są nieodpowiednie dla kobiety - zimy

-Czarny jest kolorem stworzonym dla kobiet o zimowym typie urody. W czarnych strojach wygląda ona niezwykle atrakcyjnie, jest on idealną oprawą dla zimowego typu urody.

MAKIJAŻ

Naczelną zasadą makijażu kobiety o zimowym typie urody jest stosowanie ostrych, zdecydowanych kolorów, ale nie używanie kosmetyków w nadmiarze. Należy skoncentrować się na makijażu oczu i ust. Mocne kolory najlepiej wydobędą i podkreślą chłodne piękno tego typu kolorystycznego.

Produkty potrzebne do wykonania makijażu:

Puder i podkład - w kolorach bazujących na różu tzn. beże z dodatkiem różu, porcelanowy, oliwkowo-beżowy, jasny piaskowy.

Róż na policzki powinien mieć kolor intensywnego odcienia różu, winnej czerwieni, wiśniowy, czystej czerwieni, odcień fuksji, niebieskawo-różowy, jasny odcień PINK.

Kobieta - zima powinna wybierać kosmetyki do oczu w ciemnych barwach. Cienie do powiek powinny mieć czyste, zimne kolory, na przykład antracytu, fioletowy, granatowy, ciemnej zieleni, niebiesko fioletowy, śliwkowy, turkusowo-lodowy, niebieski, odcień PINK, biel, czerń a także srebrzyste refleksy.

Tusze do rzęs powinny mieć kolor czarny, niebieski, zielony, fioletowy. Kreska na powiece zalecana jest: czarna, ciemnoniebieska, szara, zielononiebieska, niebiesko-fioletowa lub biała.

Panie o zimowym typie urody powinny używać pomadek w jaskrawych kolorach. Odpowiedni jest na przykład jaskrawy róż, głęboka czerwień i fioletowy. Pomadka powinna zawsze mieć niebieskawe zabarwienie. Kolory lakierów do paznokci wszystkie intensywne odcienie czerwieni, niebieskawe odcienie, czerwień różu, jaskrawy czerwony, róż, odcienie lila, czerwień burgunda, winna czerwień, ciemna czerwień.

BIŻUTERIA

Najlepszą oprawą urody kobiety o zimowym typie są ozdoby wykonane na przykład ze srebra, platyny i białego złota. Doskonale wygląda również w naszyjniku z brylantów, niestety nie każdy może sobie na nie pozwolić.

Naszyjniki z białych (nigdy różowych) pereł także świetnie wyglądają na szyi kobiety o tym typie urody.

Kobieta - zima nie potrzebuje zbyt dużo ozdób.

KUFEREK WIZAŻYSTY

W kuferku wizażysty powinny być następujące artykuły:

- płyn lub chusteczki do dezynfekcji

- chusteczki higieniczne

- kilka wacików

- płyn do demakijażu

- ampułka przed makijaż / krem

- opaska do włosów

- 2 spinki

- gąbki do nakładania podkładu

- pędzle do makijażu

- aplikatory do nakładania cieni

- korektory

- 2 kamuflaże

- przynajmniej 4 podkłady o różnych odcieniach (jasny, ciemny i 2 naturalne)

- 4 pudry w kamieniu

- 2 pudry sypkie

- róże (4 odcienie)

- paleta cieni do powiek

- kilka podstawowych odcieni pomadek

- błyszczyk do ust

- brokaty

- kredki do oczu

- konturówki do ust

- eyeliner

- tusze (wydłużający, podkręcający, pogrubiający, wodoodporny, różne kolory)

- zalotka

- cyrkonie

- utrwalacz makijażu (np. Fiexer Spray)

PĘDZLE:

Do pudru

Do różu

Do cieni

Do ust

Do podkładu

Eye liner

Do korektora

Do brwi

Aplikator

Szczoteczka

Zalotka

Gąbeczka

Temperówka

Body painting

Pistolet do techniki Air Brush został wynaleziony przez Charlesa Burdicka w 1893 roku, ale popularność zdobył dopiero na początku XX wieku, kiedy to był używany do retuszowania fotografii; później przy używaniu w malarstwie Pop-Art i surrealizmie. Technika Air Brush jest obecnie używana w wielu dziedzinach np. w malowaniu obrazów, malowaniu ciała, a również lakierowaniu samochodów, malowaniu na ścianach.

Najważniejszymi przyrządami potrzebnymi do malowania na ciele są: pistolet i kompresor. Potrzebujemy również specjalnych farb. Musza być one odpowiednio drobno pigmentowane, tak, aby nie zapchały pistoletu, oczywiście muszą to być również farby, które przeznaczone są specjalnie do ciała.

Po skończonej pracy nie można zapomnieć o wyczyszczeniu i przepłukaniu pistoletu; w ten sposób przedłużamy jego żywotność.

Do Body Paintingu możemy oprócz pistoletu używać innych środków np

• wodne farby w stałej formie do ciała,

• płynne farby (Agua Liquiden),

• farby do pistoletu

Inne farby nie są wskazane do używania na ciele, na dużej powierzchni

Camouflage:

Charakteryzacja maskująca polega na użyciu specjalnego zestawu szminek w celu zatuszowania niedoskonałości skóry. Pozwala ona na zamaskowanie oparzeń, chorób skórnych, trądziku, plam wątrobowych albo starczych, blizn, bielactwa, tatuaży.

Makijaż ten jest odporny na temperaturę i wodę, chroni przed promieniami słonecznymi UV. Jest dermatologicznie testowany i nie powoduje podrażnień skóry. Wytrzymuje 36 godzin nawet w przypadku pocenia się i pływania.

Camouflage jest odpowiedni dla ludzi z następującymi problemami:

• trądzikiem

• przebarwieniami skóry

• plamami pigmentowymi

• plamami wątrobowymi

• pękającymi naczyniami krwionośnymi

• żylakami

• bliznami

• tatuażami

Efekty specjalne:

W dzisiejszych czasach efekty specjalne doprowadzono do perfekcji. Blizny, oparzenia, rany cięte, łysiny, narośla, ludzka skóra, części ciała są wykonywane z różnych tworzyw, takich jak: żywica, pianki ciepłe i zimne, latex, silikon, wosk, gotowa krew, żelatyny. W studiach filmowych powstają całe ciała ludzkie. Są konstruowane wraz z poruszającym je mechanizmami. To właśnie w studiach filmowych wyobraźnia staje się rzeczywistością.

---