Rozdział 64.
Program Lone-Tar firmy Lone Star Software

Tim Parker

W tym rozdziale:

• Co to jest Lone-Tar?

• Interfejs programu Lone-Tar

• Instalacja programu Lone-Tar

• Tworzenie kopii zapasowych za pomocą programu Lone-Tar

• Weryfikacja plików

• Przywracanie wcześniejszych wersji plików

• Programy użytkowe i środowisko: dostosowywanie programu Lone-Tar
  do własnych potrzeb

Jak mogłeś się przekonać czytając rozdział 32. „Podstawy administracji systemem”, tworzenie kopii zapasowych systemu plików może być zajęciem złożonym i irytującym, szczególnie jeśli nie dysponujesz napędem taśmowym albo innym nośnikiem o odpowiedniej pojemności. Jeśli musisz korzystać z dyskietek, Twoja sytuacja jest dość nieciekawa, ponieważ wykonanie pełnej kopii systemu plików zajmie kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset dyskietek. Dlatego większość użytkowników nie posiadających nośników o większej pojemności po prostu rezygnuje z wykonywania pełnych kopii zapasowych.

Wielu użytkowników uważa, że program tar, przeznaczony do wykonywania kopii zapasowych jest trudny i nieprzyjemny w obsłudze. Na domiar złego zdarza się, że zgłasza on błędy powodowane przez najróżniejsze przyczyny, zmuszając Cię do wykonania kopii zapasowej od początku. W wielu większych systemach UNIX-owych program tar został zastąpiony specjalnie zaprojektowanym programem, opartym na interfejsie graficznym; niestety, w systemie Linux program taki nie jest jeszcze dostępny. Mimo tego istnieje kilka programów mogących zastąpić program tar; najlepszym z nich jest chyba program Lone-Tar firmy Lone Star Software.

Co to jest Lone-Tar?

O programie Lone-Tar można myśleć jak o poprawionej wersji programu tar. Posiada on wszystkie możliwości, które oferuje tar, rozbudowano go ponadto o kilka nowych, których w tym programie zdecydowanie brakowało. Program Lone-Tar nie używa standardowego programu tar, choć jego zachowanie jest dość podobne. Lone-Tar jest dostępny w wersjach dla wielu platform UNIX-owych i innych i jest kompatybilny pomiędzy wszystkimi tymi platformami. Można na przykład wykonać kopię zapasową plików w systemie DOS i przywrócić zapisane w niej pliki pod kontrolą systemu Linux.

Podobnie jak program tar, Lone-Tar może tworzyć kopie zapasowe plików i przywracać pliki z kopii zapisanych na dyskietkach, taśmach, dyskach twardych i innych nośnikach. Lone-Tar potrafi również zapisywać informacje o wszystkich plikach specjalnych, dowiązaniach (symbolicznych i stałych), plikach wirtualnych i partycjach - możliwości takich nie posiada program tar.

Program Lone-Tar umożliwia wykonywanie kopii zapasowych na dwóch nośnikach o różnych pojemnościach, co nie jest łatwe do osiągnięcia za pomocą programu tar. Poza tym program Lone-Tar zawiera doskonale działające procedury wykrywania i korekcji błędów, co pozwala na przywrócenie zapisanego systemu plików nawet w sytuacji, gdy zapisane dane zostały w pewnym stopniu uszkodzone. Program tar w takiej sytuacji po prostu kończy działanie, pozbawiając kopię zapasową jakiejkolwiek wartości.

Program Lone-Tar wydaje się być bardzo użyteczny, nieprawdaż? Niestety, jest on produktem komercyjnym i należy za niego zapłacić firmie Lone Star Software. W niektórych węzłach FTP dostępna jest wersja demonstracyjna, działająca przez określony czas, która pozwala zapoznać się z możliwościami tego programu. Jeśli uznasz, że program jest tego wart, po upłynięciu okresu próbnego można zakupić jego pełną wersję. Wraz z nią otrzymasz dobrze opracowany podręcznik. Więcej informacji o programie Lone-Tar można uzyskać kontaktując się z firmą Lone Star Software: 13987 W Annapolis Ct. Mt. Airy, MD 21765 (800) LONE-TAR [e-mail] http://www.cactus.com ftp.cactus.com

Interfejs programu Lone-Tar

Program Lone-Tar posiada dwa interfejsy. Może być obsługiwany za pomocą systemu menu lub też z wiersza poleceń. Dla zapewnienia kompatybilności, interfejs oparty na wierszu poleceń jest bardzo podobny do interfejsu programu tar. Dzięki temu użytkownik programu tar, który zdecydował się używać programu Lone-Tar ze względu na jego większe możliwości, nie musi od nowa przyswajać sobie całego zestawu poleceń. Jak jednak miałeś już okazję się przekonać, zestaw poleceń programu tar jest dość dziwny, niewygodny i trudny do opanowania.

Aby przyzwyczaić się do składni programu tar, potrzeba dość sporo czasu, więc program Lone-Tar oferuje również o wiele wygodniejszy interfejs obsługiwany za pomocą menu. Wszystkie funkcje programu Lone-Tar dostępne są zarówno z wiersza poleceń, jak i z menu - działają one dokładnie tak samo. Jeśli jednak nie masz doświadczenia w używaniu programu tar, o wiele łatwiej będzie Ci posługiwać się systemem menu.

Różnicę pomiędzy obydwoma interfejsami niech zobrazuje składnia polecenia lone-tar (bardzo zbliżona zresztą do składni polecenia tar):

lone-tar [MIcCrtTUxPZ] [bdefhklmnpvFEADVR] [tapefile] [block size] [compression limit] [0-9] [floppy/tape size] files ...

Jeśli pomylisz się przy podawaniu któregoś z parametrów, zarówno tar jak i Lone-Tar wygenerują komunikaty o dostępnych opcjach i kodach błędów, przedstawione na rysunku 64.1. Można również wyświetlić te informacje wydając polecenie

lone-tar

Natomiast interfejs obsługiwany za pomocą menu, przedstawiony na rysunku 64.2, jest o wiele bardziej przyjazny i łatwiejszy w obsłudze. Każda z pozycji menu głównego, dostępna po wciśnięciu odpowiedniego klawisza, prowadzi do menu podrzędnego.

Wybór interfejsu zależy oczywiście tylko od Ciebie, ale jeśli nie jesteś przyzwyczajony do składni programu tar, powinieneś raczej zdecydować się na użycie systemu menu. Weterani systemów UNIX-owych mogą chcieć pozostać przy używaniu wiersza poleceń, ale system menu jest o wiele łatwiejszy w użyciu i pozwala uniknąć błędów typograficznych, dlatego w dalszej części tego rozdziału skupimy się głównie na interfejsie opartym na systemie menu.

Rysunek 64.1. Pierwsza strona komunikatów generowanych przez program Lone-Tar

Rysunek 64.2. Interfejs programu Lone-Tar obsługiwany za pomocą menu jest o wiele bardziej przyjazny i łatwiejszy w obsłudze

Instalacja programu Lone-Tar

Proces instalowania programu Lone-Tar jest bardzo prosty. Należy zalogować się jako użytkownik root i przejść do katalogu /tmp. Następnie należy rozpakować wszystkie pliki z płyty CD-ROM lub dyskietki (jeśli posiadasz wersję programu Lone-Tar na dyskietce) poleceniem tar. Jeśli na przykład pliki programu Lone-Tar znajdują się na dyskietce w pierwszej stacji dysków, należy wydać polecenia:

cd /tmp
tar xvf /dev/rfd0

Polecenie to spowoduje odtworzenie wszystkich plików zapisanych na dyskietce w pierwszej stacji dysków (/dev/rfd0) i zapisanie ich w katalogu bieżącym.

W niektórych systemach pierwsza stacja dysków nie nazywa się /dev/ rfd0, ale /dev/fd0. Jeśli przy wydawaniu powyższego polecenia system wygeneruje komunikat Device unknown (nieznane urządzenie), należy zamiast wartości /dev/rfd0 podać /dev/fd0 i spróbować jeszcze raz.

Jeśli instalujesz pliki z płyty CD-ROM, możesz skopiować odpowiednie pliki używając po prostu polecenia cp. Jeśli na przykład pliki programu Lone-Tar są zapisane w katalogu /lone-tar, a płyta CD-ROM jest zamontowana w katalogu /cdrom, powinieneś wydać polecenia:

cd /tmp
cp /cdrom/lone-tar/* .

Dokładna postać tego polecenia zależy od położenia plików programu Lone-Tar i punktu zamontowania płyty CD-ROM.

Po skopiowaniu plików do katalogu /tmp, można rozpocząć właściwą instalację, wydając polecenie

./init.ltar

Program init.ltar, stworzony przez Lone Star Software, potrafi automatycznie zainstalować wszystkie składniki programu Lone-Tar. Podczas instalacji należy odpowiedzieć na zestaw pytań dotyczących nośnika, na którym zapisywane będą dane i jego pojemności; będzie również możliwość wydrukowania instrukcji obsługi. Instrukcję można wydrukować w każdej chwili wybierając odpowiednie polecenie z menu programu Lone-Tar.

Aby uruchomić menu programu Lone-Tar, należy wydać polecenie

ltmenu

Na ekranie wyświetlony zostanie komunikat, przedstawiony na rysunku 64.3. Wciśnięcie klawisza Enter prowadzi do wyświetlenia menu przedstawionego na rysunku 64.2. Aby uruchomić program Lone-Tar w trybie obsługi z wiersza poleceń, należy wydać polecenie

lone-tar

które spowoduje wyświetlenie informacji pomocniczych lub też podać po nim wszystkie wymagane opcje.

Rysunek 64.3. Jeśli program Lone-Tar został zainstalowany prawidłowo, po uruchomieniu go w trybie interaktywnym powinien zostać wyświetlony ekran powitalny

Tworzenie kopii zapasowych
za pomocą programu Lone-Tar

Tworzenie kopii zapasowych jest integralną częścią pracy z systemem linuxowym, zarówno w przypadku, gdy jest on używany do poważnej pracy, jak i do zabawy. Powód jest prosty: ponowna instalacja i konfiguracja systemu i wszystkich programów tak, aby przywrócić pierwotny stan rzeczy, jest procesem bardzo długotrwałym i może w niektórych przypadkach prowadzić do błędów. Przywrócenie systemu plików z taśmy lub innego nośnika trwa natomiast tylko kilka minut - choć wymaga systematycznego wykonywania kopii. Jeśli w systemie zapisane są jakieś ważne informacje, regularne kopie zapasowe należy wykonywać również dlatego, że odtworzenie utraconych danych może często okazać się niemożliwe.

Jeśli jesteś zmuszony do używania dyskietek jako nośnika kopii zapasowych, powinieneś z menu programu Lone-Tar wybrać opcję Floppy. Prowadzi ona do menu umożliwiającego tworzenie kopii na dyskietkach, zamiast na taśmach czy dyskach twardych.

Program Lone-Tar pozwala na wykonywanie dwóch rodzajów kopii zapasowych: pełnych oraz przyrostowych. Kopia pełna zawiera dane o całym systemie plików - zapisany jest w niej każdy plik przechowywany w systemie. Kopie przyrostowe tworzy się pomiędzy kolejnymi wykonaniami kopii pełnych i zawierają one dane tylko o tych plikach, które zostały zmienione od czasu wykonania ostatniej kopii. Tworzenie kopii przyrostowej jest szybsze i nie wymaga tak dużo miejsca jak kopia pełna. System Linux orientuje się, które z plików zostały zmodyfikowane, na podstawie atrybutów pliku - dzięki temu tylko te pliki, które zostały utworzone lub zmodyfikowane od czasu utworzenia ostatniej kopii zapasowej, są włączane do kopii przyrostowej. W przypadku wystąpienia awarii należy najpierw przywrócić dane z kopii pełnej, a następnie ze wszystkich kolejnych kopii zapasowych wykonanych od czasu jej utworzenia. Jeśli natomiast potrzebne jest przywrócenie tylko kilku plików, często wystarczy wykorzystanie samej kopii przyrostowej.

Częstość wykonywania kopii pełnych i przyrostowych zależy od wykorzystania systemu, ilości zmienianych codziennie danych i ich ważności. Dla przykładu, dla regularnie wykorzystywanego systemu można co tydzień wykonywać kopię pełną na taśmie o dużej pojemności, natomiast kopie przyrostowe mogą być wykonywane każdej nocy.

Jeśli system nie jest wykorzystywany zbyt intensywnie, można na przykład tworzyć kopie pełne co miesiąc, a przyrostowe co tydzień, choć takie rozwiązanie nie jest raczej zalecane. W bardziej obciążonych systemach można zrezygnować z kopii przyrostowych i co noc wykonywać pełną kopię systemu plików. Jak się za chwilę przekonasz, jedną z zalet programu Lone-Tar jest możliwość automatyzacji tworzenia kopii zapasowych.

Aby uruchomić tworzenie pełnej kopii zapasowej (nazywanej w programie Lone-Tar master backup), w menu głównym wciśnij klawisz M. Zostaniesz zapytany o to, czy nie chcesz pominąć któregoś z systemów plików (jak na rysunku 64.4). Domyślnie program Lone-Tar stworzy kopię zapasową wszystkich plików w systemie, ale możesz zdecydować, że któreś z katalogów nie powinny być kopiowane, na przykład katalog, w którym zamontowana jest płyta CD-ROM. Jeśli jest ona zamontowana w katalogu /cdrom, powinieneś poinformować program Lone-Tar o tym, że nie powinien wykonywać kopii tego katalogu (zresztą tworzenie kopii zapasowej płyty CD-ROM nie ma większego sensu). Można również nie wykonywać kopii zamontowanych dysków sieciowych.

Następnie pojawi się monit o włożenie odpowiedniego nośnika, na przykład taśmy, po czym rozpoczyna się tworzenie kopii zapasowej. Mogą również zostać wyświetlone komunikaty o konieczności wymiany nośnika. Program Lone-Tar sprawdza, czy napęd taśmowy (lub inny) jest gotowy do pracy.

Program Lone-Tar spodziewa się, że każdy nośnik, na którym wykonywana jest kopia zapasowa, będzie oznaczony za pomocą pliku zawierającego informacje, że jest to nośnik przeznaczony do pracy z programem Lone-Tar. Nie trzeba oznaczać kopii w ten sposób, ale dzięki temu program Lone-Tar ma ułatwione zadanie podczas odzyskiwania zapisanych plików.

Rysunek 64.4. Podczas tworzenia pełnej kopii można zrezygnować z zapisywania informacji o niektórych katalogach

Komunikat o błędzie pokazany na rysunku 64.5 mówi, że program Lone-Tar stwierdził, że w napędzie nie ma taśmy lub też włożona została taśma, która nie została wcześniej oznaczona. Oznaczenie taśmy nie jest konieczne - wciśnięcie klawisza Enter spowoduje rozpoczęcie procesu kopiowania mimo jego braku.

Rysunek 64.5. Program Lone-Tar wyświetla ostrzeżenie, jeśli stwierdzi, że w napędzie nie ma taśmy lub też taśma nie została odpowiednio oznaczona

Na rysunku 64.6 przedstawione są komunikaty wyświetlane podczas wykonywania kopii zapasowej. Program Lone-Tar wyświetla na ekranie nazwę i kilka informacji o każdym pliku, który jest kopiowany.

Jeśli jeden egzemplarz nośnika nie wystarcza dla wykonania kopii, program Lone-Tar poprosi o wymianę nośnika. Przed ponownym przystąpieniem do tworzenia kopii program czeka na wciśnięcie klawisza Enter. Po zakończeniu całego procesu ponownie wyświetlane jest menu główne.

Podczas tworzenia kopii można również kompresować zapisywane pliki, dzięki czemu na jednym egzemplarzu nośnika można zapisać większą ilość danych. Musisz sam zdecydować, czy chcesz używać kompresji - odpowiednie dane można podać podczas

Rysunek 64.6. Podczas wykonywania kopii zapasowej Lone-Tar wyświetla nazwy plików i dodatkowe informacje o nich, dzięki czemu można ocenić, czy program działa prawidłowo

instalacji. Zalet tego rozwiązana nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć: większa ilość danych zajmuje mniej miejsca. Ma ono niestety również wady: wykonanie kopii zapasowej trwa dłużej, a skompresowane pliki mogą być odtworzone tylko za pomocą programu Lone-Tar. Nieskompresowana kopia zapasowa może natomiast być odczytana zarówno przez program Lone-Tar, jak i program tar, co jest bardzo ważne przy przenoszeniu kopii zapasowych pomiędzy różnymi systemami.

Czas potrzebny do utworzenia kopii zapasowej zależy od wielu czynników, głównie od wielkości systemu plików, prędkości urządzenia, do którego wysyłane są dane, oraz obciążenia systemu. Jeśli posiadasz szybki komputer oraz urządzenie pozwalające na zapis dużej ilości danych, program Lone-Tar potrafi wykonać kopię w o wiele krótszym czasie, niż program tar. Prędkość jest ograniczana głównie przez prędkość samych urządzeń, na których wykonywane są kopie. Dla przykładu napęd DAT oparty na interfejsie SCSI jest o wiele szybszy niż napęd QIC, wykorzystujący kasety z taśmą. Po wykonaniu kilku kopii przyzwyczaisz się do czasu, jakiego wymaga ten proces. Jeśli potrzeba na to naprawdę długiego czasu, warto uruchamiać tworzenie kopii zapasowych w nocy, w czasie gdy śpisz, czy też wtedy, gdy nie używasz systemu. Weź pod uwagę fakt, że wykonanie pełnej kopii systemu trwa zwykle od godziny do kilku godzin, zależnie od prędkości napędu.

Upewnij się, że odpowiednio opisałeś nośnik, umieszczając na nim przynajmniej informacje o dacie wykonania kopii i jej rodzaju. Informacje te powinny być jasne i czytelne, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy będą musiały zostać odczytane.

Proces wykonywania kopii przyrostowych przebiega prawie tak samo, jak tworzenie kopii pełnych. Ponieważ jednak kopie przyrostowe zwykle są o wiele mniejsze niż kopie pełne, ich wykonywanie trwa również o wiele krócej. Powinieneś przyzwyczaić się do tego, że kopie przyrostowe tworzy się codziennie i dodatkowo wtedy, gdy zapisujesz dane, na których utratę nie możesz sobie pozwolić. Lepiej spędzić 10 minut na wykonywaniu kopii zapasowej niż potem stracić kilka godzin na odtwarzanie ostatniego rozdziału swojej najnowszej książki.

Wykonanie częściowej kopii systemu (ang. selective backup) jest możliwe po wciśnięciu w menu głównym klawisza S. Taka kopia zawiera tylko wybrane fragmenty systemu plików. Po wybraniu plików, które mają wchodzić w jej skład, proces tworzenia kopii przebiega w zwykły sposób.

Weryfikowanie plików

Opcja weryfikacji utworzonej kopii pozwala na dodatkowe podniesienie poziomu bezpieczeństwa danych. Pozwala ona na odczytanie każdego zapisanego pliku i porównanie jego zawartości z plikiem oryginalnym. Dzięki temu można wychwycić wszystkie problemy z nośnikiem zanim jeszcze będzie za późno.

Dobrym zwyczajem jest weryfikacja plików po wykonaniu każdej kopii zapasowej. Jest to szczególnie ważne po utworzeniu pełnej kopii systemu plików.

Pamiętaj o tym, że niektóre pliki mogą zostać zmodyfikowane w czasie pomiędzy utworzeniem ich kopii a rozpoczęciem weryfikacji, w zależności od tego, czy system jest w tym czasie używany, czy nie. Również niektóre programy działające przez cały czas, na przykład obsługujące pocztę czy rejestrowanie informacji mogą zmieniać zawartość niektórych plików w czasie wykonywania kopii i po zakończeniu tego procesu. Program Lone-Tar podczas weryfikacji stwierdza, że pliki te nie są takie same, jak zapisane i zgłasza błędy. Powinieneś uważnie przejrzeć wygenerowany raport, dzięki czemu będziesz mógł zorientować się, które komunikaty są istotne, a które pojawiły się ze względu na nieprzerwane działanie systemu.

Przywracanie wcześniejszych wersji plików

Kiedy musisz przywrócić wcześniejszą wersję pliku, katalogu czy całego systemu plików, musisz najpierw odszukać właściwą kopię zapasową. Jeśli stosowałeś zarówno kopie pełne, jak i przyrostowe, musisz odnaleźć ostatnią kopię pełną i wszystkie kopie przyrostowe wykonane od czasu jej utworzenia. Jeśli szukasz tylko wersji kilku usuniętych przez przypadek plików, musisz wiedzieć, na której z taśm możesz je znaleźć.

Aby uruchomić proces przywracania wcześniejszych wersji plików, z menu głównego programu Lone-Tar wybierz opcję R (ang. restore). Spowoduje to wyświetlenie menu, które zostało przedstawione na rysunku 64.7. Nazwy poszczególnych opcji nie pozostawiają wątpliwości co do ich znaczenia. Aby na przykład przywrócić wszystkie pliki zapisane na taśmie, należy wybrać opcję

Restore entire tape to hard disk.

Pozostałe opcje menu Restore pozwalają na przywrócenie wybranych katalogów i plików, w oparciu o podane nazwy (możliwe jest również używanie symboli wieloznacznych). Można również utworzyć listę katalogów i przywrócić je wszystkie za jednym zamachem. Inną możliwością jest wybranie katalogów, których zawartości nie należy odtwarzać; wówczas przywrócona zostanie poprzednia wersja wszystkich pozostałych katalogów.

Rysunek 64.7. Menu Restore programu Lone-Tar

Po określeniu, które pliki i katalogi mają zostać odtworzone, program Lone-Tar prosi o włożenie odpowiedniego nośnika do napędu, po czym rozpoczyna odtwarzanie. Podobnie jak podczas wykonywania kopii, również teraz na ekranie wyświetlane są informacje o poszczególnych odtwarzanych plikach.

Podczas odtwarzania nawet pojedynczych plików czy katalogów, program Lone-Tar musi przeszukać całą taśmę, by je znaleźć, co może zabrać dłuższą chwilę, zależnie od prędkości urządzenia. Nie przejmuj się więc tym, że przez kilka minut nic się nie dzieje. Diody kontrolne urządzenia, w którym znajduje się nośnik, powinny sygnalizować, że jest ono używane.

Jeśli do odtworzenia plików potrzeba więcej niż jednego egzemplarza nośnika, program Lone-Tar poprosi o jego wymianę - cykl taki będzie powtarzany aż do zakończenia odtwarzania.

Jeśli chcesz przywrócić pliki zarówno z kopii pełnej, jak i późniejszych kopii przyrostowych, powinieneś powtórzyć cały proces dla każdej z kopii. Jeśli na przykład usunąłeś przez przypadek cały katalog, możesz przywrócić jego zawartość z ostatniej kopii pełnej, a następnie odtworzyć wszystkie wprowadzone później modyfikacje powtarzając cały proces dla każdej z kopii przyrostowych. Poszczególne uaktualnienia trzeba przeprowadzać ręcznie, za każdym razem korzystając z opcji dostępnych w menu Restore.

Po zakończeniu odtwarzania plików, ponownie wyświetlana jest zawartość menu głównego. Należy sprawdzić, czy pliki trafiły na swoje miejsce i czy wszystko wygląda prawidłowo.

Moduł Tape-Tell programu Lone-Tar potrafi dostarczyć kilku informacji o czasie ostatniego użycia taśmy. Działa on w oparciu o plik programu Lone-Tar, który może zostać zapisany na początku nośnika. Problem ten przedstawiliśmy w podrozdziale dotyczącym wykonywania kopii zapasowych.

Programy użytkowe i środowisko: dostosowywanie programu Lone-Tar do własnych potrzeb

Menu Utilities (programy użytkowe) programu Lone-Tar, pokazane na rysunku 64.8, zawiera pewną liczbę przydatnych poleceń i funkcji. Większość opcji tego menu posiada nazwy nie pozostawiające wątpliwości co do ich przeznaczenia, ale dla zwykłych użytkowników przydatnych jest tylko kilka z nich. Warto na przykład co jakiś czas sprawdzać datę wykonania ostatniej pełnej kopii zapasowej, co może przypomnieć o tym, że najwyższa pora wykonać nową kopię.

Rysunek 64.8. Menu Utilities programu Lone-Tar

Jeśli kopie zapasowe mają być wykonywane automatycznie, warto skorzystać z możliwości współpracy z programem cron. Program ten został przedstawiony w jednym z wcześniejszych rozdziałów - pozwala on na wykonywanie poleceń o określonych porach, bez konieczności fizycznego przebywania przy komputerze. Dzięki takiemu rozwiązaniu można z łatwością zlecić wykonywanie kopii zapasowych na przykład każdej nocy, dwa razy w tygodniu czy w dowolnych innych porach. Nie trzeba przy tym znać szczegółów obsługi programu cron - program Lone-Tar sam zajmie się wprowadzeniem odpowiednich informacji do plików konfiguracyjnych.

Menu Utilities pozwala również zmienić urządzenie, na którym zapisywane będą kopie zapasowe, oraz szczegóły konfiguracji, więc jeśli posiadasz więcej niż jedno urządzenie przeznaczone do tworzenia kopii zapasowych, możesz z łatwością przełączać się pomiędzy nimi. Takie rozwiązanie jest szczególnie przydatne, jeśli do wykonywania pełnych kopii systemu chcesz wykorzystywać inne urządzenie, niż do tworzenia kopii przyrostowych.

Menu Environment (środowisko), przedstawione na rysunku 64.9, zawiera listę wszystkich ustawień konfigurujących działanie programu Lone-Tar. Wiele z tych wartości zostało ustalonych podczas instalacji tego programu, ale również tu można je w razie potrzeby zmodyfikować.

Rysunek 64.9. Menu Environment programu Lone-Tar pozwala na dostosowanie działania programu do własnych potrzeb

Podsumowanie

Program Lone-Tar ma również wiele możliwości, o których w tym rozdziale nawet nie wspomnieliśmy - odsyłamy więc do lektury dokumentacji dostępnej w sieci Internet. Używanie tego programu do tworzenia kopii zapasowych i odtwarzania wcześniejszych wersji plików jest łatwe i szybkie, ponieważ nie trzeba przejmować się skomplikowaną składnią poleceń i uważać na pomyłki typograficzne. Powinieneś wypróbować wersję demonstracyjną tego programu, a przekonasz się, jak łatwo jest ją obsługiwać.

Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej o montowaniu systemów plików zapisanych na dyskietkach czy płytach CD-ROM, przejdź do rozdziału 33. „Urządzenia”.

Tworzenie kopii zapasowych tak, by zabezpieczyć się przed wszystkimi sytuacjami awaryjnymi, jest omówione bardziej szczegółowo w rozdziale 45. „Kopie zapasowe”.

Jeżeli chcesz uzyskać dodatkowe informacje o tworzeniu kopii zapasowych w ciągu nocy, przejdź do rozdziału 46. „cron i at”.

932 Część VIII ♦ Programowanie dla zaawansowanych

932 E:\Moje dokumenty\HELION\Linux Unleashed\Indeks\64.DOC

E:\Moje dokumenty\HELION\Linux Unleashed\Indeks\64.DOC 933

Rozdział 64. ♦ Program Lone-Tar firmy Lone Star Software 933

---