K2661

• Zaawansowane aspekty KDFX

© 2003 Wszelkie prawa zastrzeżone. Kurzweil® jest znakiem formowym formy Young Chang Co., Ltd. Kurzweil®, V.A.S.T.®, KDFX®, Pitcher®, LaserVerb®, KSP8™, K2661™, K2600™, K2500™ oraz K2000™ są markami oraz znakami firmowymi Young Chang Co., Ltd. SmartMedia™ jest znakiem towarowym Toshiba Corporation. ADAT® jest zarejestrowanym znakiem towarowym Alesis Corporation. Wszystkie inne produkty i marki są znakami towarowymi ich firm. Specyfikacja produktu może zostać zmieniona bez potrzeby wcześniejszej informacji.

Legalnie można wydrukować 2 kopie niniejszej instrukcji do celów prywatnych. Wykorzystanie komercyjne jakiejkolwiek części tej instrukcji jest zabronione. Firma Young Chang Co., Ltd jest właścicielem wszystkich praw autorskich zawartych w tym dokumencie.

W dokumencie tym przedstawiony został dokładny opis KDFX.

• „Osobowości” KDFX

KDFX działa na dwa różne sposoby, które potocznie zwane są jego „osobowościami”. O tym, która z osobowości jest aktywna decyduje wartość parametru FX Mode dostępnego na stronie „Effects-mode”.

Jeśli parametrowi FX Mode jest przypisana wartość „Master”, to działanie KDFX jest determinowane poprzez ustawienia wartości parametrów aktualnie wybranego studia. Działanie to pozostanie niezmienne do momentu modyfikacji parametrów tego studia lub któregokolwiek wykorzystywanych w tym studiu obiektów FX Preset.

Przy ustawieniu parametru FX Mode na dowolną inną wartość: „Program”, „Setup” albo „Auto”, to wartość jednego lub więcej parametrów studia może być zmienianych za pomocą zewnętrznego źródła. Zmiany mogą być dokonywane w czasie rzeczywisty poprzez kanały MIDI, bądź przez dowolny kontroler w ramach K2661 - bez konieczności edycji parametrów w ramach studia, ani jego presetów FX Preset.

Na początek omówione zostanie działanie KDFX przy wartości parametru
FX Mode ustawionej na „Master” - takie podejście pozwoli osobom początkującym na łatwiejsze zrozumienia zachowania KDFX. Opis sterowania efektami w czasie rzeczywisty znajduje się w dalszej części tego dokumentu.

Notka: Przed przystąpieniem do lektury dalszej części tego dokumentu, początkujący użytkownicy powinni upewnić się, że parametr FX Mode znajdujący się na stronie „Effects-mode” jest ustawiony na wartość „Master”, a parametr
FX Chan, na wartość „None”.

• Nawigacja w ramach KDFX

Największym komponentem w ramach KDFX jest studio. To w nim zawarta jest cała struktura przetwarzania sygnałów, algorytmy efektów, routowanie i wszelkie parametry. Zmiana dowolnego parametru w ramach studia potencjalnie powoduje utworzenie nowego studia, podobnie jak modyfikacja dowolnego parametru w ramach programu i jego zapisanie, powoduje utworzenie nowego programu. Interfejs użytkownika w ramach studia jest zorganizowany według następującego schematu:

Żeby wybrać studio, należy przejść do strony głównej trybu Effects Mode (w trybu Program Mode należy wcisnąć przycisk Effects).

• Strona „FXBUS”

Jeśli podświetlona jest nazwa studia, to wciśnięcie przycisku Edit powoduje przejście do edytora studia Studio Editor, do strony „FXBUS”. W ramach K2661 dostępne są 4 strony „FXBUS”, po jednej dla każdej z dostępnych czterech ścieżek sygnałowych. Ścieżki sygnałowe FXBus stanowią wejścia dla KDFX, natomiast sygnały wprowadzane z wewnętrznego modułu dźwiękowego na ścieżki sygnałowe zdefiniowane są na stronie „OUTPUT” w edytorze Program Editor.

Wybór strony „FXBUS” dokonywany jest za pomocą przycisków Chan/Bank ▲ oraz ▼. Zaraz po wejściu do edytora Studio Editor, aktywna jest strona „FXBUS” prezentująca parametry ścieżki sygnałowej FXBus1. Przejście do stron „FXBUS” następuje w ramach edytora Studio Editor po wciśnięciu przycisku typu Soft oznaczonego „FXBUS”, jednakże aktywna w tym momencie jest ta strona „FXBUS”, która była prezentowana jako ostatnia na ekranie.

Cztery ścieżki sygnałowe FXBus są odpowiednikiem czterech procesorów efektów umieszczonych w pętli efektów miksera, dlatego często nazywa je się insert effects.

• Parametry

Gdy na stronie „FXBUS” podświetlona jest nazwa presetu FX Preset (lub dowolna wartość jednego z parametrów znajdujących się poniżej), to wciśnięcie przycisk Edit spowoduje przejście do pierwszej strony edycyjnej presetu.
FX Preset jest obiektem w ramach studia, analogicznie jak mapa klawiszy keymap jest obiektem w ramach programu. Ten sam obiekt FX Preset może być wykorzystywany w wielu studiach, a nawet można ten sam preset wykorzystać kilkukrotnie w ramach jednego studia (przy założeniu, że nie spowoduje to przekroczenia dostępnej liczby jednostek przetwarzania PAU).

Strona „EditFXPreset:PARAM1” zawiera parametr określający rodzaj algorytmu użyty dla tego presetu. Przyciski typu Soft dostępne na tej stronie pozwalają przejść na inne strony edycyjne presetu. Liczba dostępnych stron uzależniona jest od samego algorytmu przypisanego parametrowi FXAlgorithm, w zależności od jego złożoności dostępnych może być do czterech stron edycyjnych. Algorytmy znajdują się w pamięci ROM o nie mogą być w żaden sposób modyfikowane czy usuwane. Podobnie jak próbki znajdujące się w pamięci ROM, po prostu są tam zawsze.

Wciśnięcie jednego z przycisków „<more” albo „more>” pozwala na przejście do strona „Name”, „Save”, „Delete” oraz „Dump”, dostępnych dla edytowanego presetu FX Preset.

Wciśniecie przycisku Edit spowoduje powrót do strony „FXBUS”, a w przypadku dokonania jakichkolwiek zmian w ramach presetu, K2661 zapyta czy zmiany te mają zostać zapisane. Jeśli zmodyfikowany preset jest wykorzystywany również w innych ścieżkach sygnałowych FXBus, to w przypadku zapisania zmian ścieżki te będą również zawierały zmodyfikowaną wersję obiektu FX Preset.

• Strona „INPUT”

Wciśniecie przycisku typu Soft na stronie „FXBUS” lub na dowolnej stronie w ramach edytora Studio Editor powoduje przejście do strony „INPUT”. Gdy strona ta jest wyświetlana po raz pierwszy, to wyświetlana jest strona „INPUT A”.

Przejście do pozostałych stron „INPUT”, odpowiednio „INPUT B”, „INPUT C” oraz „INPUT D”, następuje poprzez wciśnięcie przycisków Chan/Bank ▲ oraz ▼. W zależności od tego, jak wejścia są skonfigurowane, czy są to wejścia stereofoniczne czy monofoniczne, dostępnych jest od czterech do ośmiu stron „INPUT”.

Podobnie jak w przypadku stron „FXBUX”, przy pierwszym przejściu do stron „INPUT” wyświetlana jest strona „INPUT A” (w przypadku wejścia mono jest to strona „INPUT A/L”). Natomiast przy każdym kolejnym przejściu do stron „INPUT” w ramach edytora Studio Editor, poprzez wciśnięcie przycisku typu Soft oznaczonego „INPUT”, następuje przejście do strony „INPUT”, która była prezentowana na ekranie jako ostatnia.

• Strona „AUXFX”

Wciśniecie, w ramach edytora studia Studio Edytor, przycisku typu Soft oznaczonego „AUXFX” powoduje przejście do strony „AUXFX”, która prezentuje parametry dodatkowej ścieżki sygnałowej AuxFX (zwanej również AuxBus). Może ona być wykorzystywana oddzielnie (sygnały wejściowe są bezpośrednio kierowane do tej ścieżki omijając cztery ścieżki FXBus) lub w łańcuchu, gdy wyjścia z jednej lub kilku ścieżek FXBus są skierowane na wejście ścieżki AuxFX.

Podobnie jak w przypadku ścieżek FXBus, na stronie „AUXFX” można przejść do edycji presetów FX Preset, w tym użytego w nim algorytmu, poprzez podświetlenie nazwy presetu i wciśnięcie przycisku Edit. Podobnie jak w przypadku ścieżek FXBus, przy edycji presetu dostępnych jest od dwóch do czterech stron zawierających parametry, a przyciski typu Soft oznaczone „<more” oraz „more>” pozwalają na przejście do stron „Name”, „Save”, Delete” oraz „Dump” dla edytowanego presetu. Ten sam preset FX Preset może być użyty zarówno w ramach jednej lub więcej ścieżek FXBus, jak i w ścieżce AuxFX.

Do strony „AUXFX” można również przejść z dowolnej strony „FXBUS” poprzez podświetlenie prostokąta oznaczonego „Aux” i wciśnięcie przycisku Edit.

Wciśnięcie przycisku Edit podczas edycji presetu FX Preset wykorzystywanego w ścieżce sygnałowej AuxFX powoduje powrót do strony „AUXFX”. Jeśli podczas edycji presetu dokonane w nim zostały jakiekolwiek zmiany, to K2661 zapyta, czy zmiany te mają zostać zapisane.

• Strona „OUTPUT”

Wciśnięcie w ramach edytora Studio Editor przycisku typu Soft oznaczonego „OUTPUT” powoduje przejście do strony „OUTPUT”, na której „wirtualne” wyjścia z KDFX są przypisywane fizycznym wyjściom K2661.

Do strony „OUTPUT” można również przejść z dowolnej strony „FXBUS” poprzez podświetlenie prostokąta oznaczonego „Mix” i wciśnięcie przycisku Edit.

• Strony „Name”, „Save”, Delete” oraz „Dump”

Będąc na dowolnej stronie edytora studia Studio Editor, poprzez wciśnięcie jednego z przycisków typu Soft oznaczonego „<more” oraz „more>” można przejść do stron „Name” (nazwa), „Save” (zapis), „Delete” (usunięcie) oraz „Dump” (zrzut MIDI). Studia, podobnie jak obiekty pozostałych typów (np. programy), są zapisywane w pamięci RAM. Gdy rozpoczynamy edycję studia, to do edytora wczytywane są wszystkie jego parametry oraz wszystkie jego presety. Studia zapisane w pamięci ROM znajdują się w banku „zerowym”, 100-setek, 700-setek oraz 800-setek. Studia utworzone przez użytkownika są zapamiętywane w pamięci RAM i mogą „nadpisać” banki zapisane w pamięci ROM lub być zapisane w pozostałych bankach (pod numerami ID od 200 do 699 oraz od 900 do 999). Niemniej studia znajdujące się w pamięci ROM nigdy nie zostają tak naprawdę utracone. W momencie usunięcia z pamięci RAM studia użytkownika o numerze ID identycznym z numerem ID studia z pamięci ROM, to fabryczne studio z pamięci ROM ponownie jest dostępne do wykorzystania.

Podczas zapisywania w pamięci RAM obiektu studia, można dokonać zmiany nazwy tego studia wykorzystując do tego standardowe okno dialogowe „Rename”:

• Przyciski „Compare” oraz „FX Bypass”

Podobnie jak to ma miejsce w przypadku innych typów obiektów w K2661, wciskanie przycisku Compare (Disk) powoduje przełączanie ustawień parametrów edytowanego obiektu pomiędzy oryginalnymi wartościami zapisanymi w pamięci a zmienionymi wartościami w edytorze.

Jeśli dokonujemy edycji studia (na poziomie „EditStudio”), to wciskanie przycisku Compare przełącza pomiędzy wartości studia zapisanymi w pamięci, a nowymi jego wartościami. Jeśli dokonujemy edycji presetu FX Preset (na poziomie „EditFXPreset”), to wciskanie przycisku Compare powoduje przełączanie między wartościami presetu zapisanymi w pamięci a wartościami aktualnie edytowanymi.

Jeśli w presecie FX Preset zmieniony został wykorzystywany algorytm, to wciśnięcie przycisku Compare spowoduje przywrócenie algorytmu, który został zdefiniowany dla zapisanego uprzednio presetu. Takie działanie może spowodować niestety krótkotrwałe „przerwy” w generowaniu dźwięku (słyszalny jest tylko sygnał typu „dry”, czyli niezmodyfikowany przez algorytmy efektów). W dalszej części tego dokumentu został omówiony dokładnie ten problem przy okazji omawiania przełączania studiów w czasie rzeczywistym.

Wciśnięcie przycisku FX Bypass (Effects) w edytorze Studio Editor powoduje odłączenie wszystkich zastosowanych w ramach edytowanego studia presetów FX Preset (zarówno w ścieżkach FXBus, jak i w ścieżce AuxBus). Można dzięki temu posłuchać barw bez jakichkolwiek zastosowanych efektów - niemniej pamiętać trzeba, że ustawienia ekualizera EQ, poziomów wzmocnienia gain, panoramy stereofonicznej czy routowania sygnałów nie zostają w ten sposób zmienione.

• Omówienie parametrów studia

W tej części dokumentu omówione zostaną dokładnie parametry studia, w kolejności w jakiej wpływają one na przetwarzany sygnał dźwiękowy, począwszy od ustawień na stronie „INPUT”.

• Wejście

Wejścia są cztery, są oznaczone jako A, B, C oraz D i stanową odpowiednik wyjść z edytora programów Program Editor - odpowiednio od „KDFX-A” do „KDFX-D”. Sygnały te mogą być traktowane jako pary lewego i prawego sygnału stereofonicznego lub jako oddzielne sygnały monofoniczne. Jest to determinowane przez ustawienie przełącznika „Mono/Stereo”, dostępnego na stronie Input.

Jeśli przełącznik ustawiony jest na wartość „M”, to sygnały są traktowane jako niezależne i każdy z nich otrzymuje swoją własną stronę „INPUT”, wraz z equalizerem oraz routowanie FXBus. Jeśli natomiast wartość przełącznika ustawiona jest na „SP” (stereo z panoramą) albo „SB” (stereo z balansem), to sygnały te są przetwarzane równolegle.

Ustawienia wartości w przełączniku „mono/stereo” jednej ścieżki nie wpływają na ustawienia pozostałych ścieżek. Daje to możliwość uzyskania dowolnej kombinacji wejść monofonicznych i stereofonicznych. Dlatego też, liczba stron „INPUT” w ramach jednego studia może liczyć od czterech do ośmiu.

Do przechodzenia między poszczególnymi stronami „INPUT” służą przycisku Chan/Bank.

• Strzałka wskaźnika sygnału

Na stronie „INPUT”, gdy tylko na wejściu danej ścieżki pojawi się sygnał, to strzałka znajdująca się zaraz obok litery ścieżki zaczyna migać. Obserwowanie tej strzałki jest dobrym sposobem na sprawdzenie, czy wyjścia z programu zostały dobrze skonfigurowane. Więcej na ten temat w dalszej części tego dokumentu.

• Equalizer „EQ”

Wejściowy sygnał przechodzi wpierw przez dwa equalizery. Każdy z nich działa niezależnie od drugiego, ale przetwarzanie sygnału następuje kaskadowo: najpierw sygnał przetwarzany jest przez lewy equalizer, a następnie przez prawy. W każdym z equalizerów można regulować jego częstotliwością (F), a w zależności od trybu pracy, również jego wzmocnieniem gain (G). Zmiany trybu pracy equalizera realizowane jest poprzez ustawienie kursora na nim i ustawieni żądanego trybu za pomocą pokrętła Alpha lub przycisków +/-. Dla pierwszego equalizera dostępnych jest osiem trybów pracy, natomiast dla drugiego - tylko sześć:

„None” Brak przetwarzania, sygnał na wyjściu jest dokładnie taki sam jak na wejściu.

„LoShelf” Zwiększa lub zmniejsza poziom sygnału poniżej częstotliwości F, w zależności od wartości wzmocnienia w decybelach G.

„HiShelf” Zwiększa lub zmniejsza poziom sygnału powyżej częstotliwości F, w zależności od wartości wzmocnienia w decybelach G.

„LoPass1” Ucina częstotliwości powyżej częstotliwości F zgodnie z krzywą
6 dB na oktawę.

„LoPass2” Ucina częstotliwości powyżej częstotliwości F zgodnie z krzywą
12 dB na oktawę.

„HiPass1” Ucina częstotliwości poniżej częstotliwości F zgodnie z krzywą
6 dB na oktawę.

„HiPass2” Tryb niedostępny dla drugiego equalizera. Ucina częstotliwości poniżej częstotliwości F zgodnie z krzywą
12 dB na oktawę.

„ParaMid” Tryb niedostępny dla drugiego equalizera. Pozwala na wzmocnienie lub zmniejszenie sygnału wokół częstotliwości F. Zakres częstotliwości pasma to dwie oktawy. W dalszej części tego dokumentu pokazany zostanie przykład działania equalizera w tym trybie.

• Przekierowania „FXBus”

Zaraz za equalizerami następuje przekierowanie sygnału do wybranych ścieżek FXBus. Każdy z sygnałów wejściowych może zostać przekierowany na dwie ścieżki. Wyboru dokonuje się oczywiście poprzez podświetlenie kursorem i wybranie docelowej ścieżki za pomocą pokrętła Alpha lub przycisków +/-.

Każdy z sygnałów wejściowych może zostać przekierowany na dwie dowolne ścieżki lub na żadną z nich. Jest jednak jeden wyjątek: tego samego sygnału nie można dwa razy przekierować na tę samą ścieżkę. Przykładowo, jeśli sygnał z wejścia Input B/L przekierowany zostanie na ścieżkę sygnałową FXBus2, to tego samego sygnału nie można w drugim przełączniku również przekierować na ścieżkę FXBus2. Niemniej, na jedną ścieżkę sygnałową FXBus można przekierować dowolną liczbę różnych sygnałów wejściowych, w tym oba sygnały z pary sygnałów monofonicznych (np. Input B/L oraz Input B/R).

Każde przekierowanie sygnału ma przypisaną wartość wzmocnienia poprzez parametr Lvl (level, czyli poziom). Maksymalną wartością tego parametru jest „24.0 dB”, minimalną „-79.0 dB”. Dostępna jest również wartość „Off” (sygnał odłączony). Żeby przekierować sygnał bez modyfikacji jego poziomu, należy parametr Lvl ustawić na wartość „0.0 dB”.

Przekierowania na ścieżki sygnałowe FXBus są stereofoniczne, więc jeśli sygnał wejściowy jest sygnałem stereofonicznym, to oba kanały zostają przekierowane na wybrną ścieżkę.

• Wejścia monofoniczne „M”

Jeśli sygnał wejściowy jest sygnałem monofonicznym, to dla każdego przekierowania do ścieżki sygnałowej dostępny jest parametr Pan (panorama). Określa on jak sygnał monofoniczny jest przekierowany w ramach dwóch kanałów stereofonicznych ścieżki FXBus. Jeśli parametrowi Pan przypisana zostanie wartość „-100%”, to sygnał będzie przekierowany wyłącznie na lewy kanał stereo, a dla wartości „100%” będzie to wyłącznie prawy kanał stereo. Ustawienie wartości „0%” spowoduje, że sygnał zostanie w takim samym stopniu przekierowany na oba kanały.

• Wejście stereofoniczne z panoramą „SP”

Jeśli dla sygnału wejściowego został wybrany tryb „SP”, to dla każdego przekierowania tego sygnału dostępne są dwa parametry: Pan (panorama stereofoniczna) oraz Width (rozłożenie, szerokość). Drugi z tych parametrów określa jak bardzo sygnały z lewego i prawego kanału będą od siebie odseparowane. Załóżmy przykładowo, że wartością parametru Pan jest „0%”. Jeśli parametr Width zostanie ustawiony na wartość „100%”, to oznaczać to będzie, że sygnały z kanałów będą od siebie całkowicie odseparowane. Jeśli natomiast wartością parametru Width będzie „0%”, to sygnały z kanałów lewego i prawego zostaną całkowicie przemieszane i utworzą tak naprawdę dwa kanały monofoniczne o tej samej zawartości (tzw. „podwójny” sygnał monofoniczny). ustawienie wartości ujemnych powoduje zamianę kanałów, dlatego ustawienie wartości „-100%” spowoduje, że sygnały z kanałów będą całkowicie odseparowane, ale zostaną zamienione: lewy stanie się prawym i na odwrót. natomiast ustawienie wartości „-50%” spowoduje przemieszanie połowiczne przemieszanie kanałów z równoczesną ich zamianą.

Parametr Pan pozwala na ustawienie sygnału w odpowiednim miejscu panoramy. Przy wartości „0%” sygnał nie zostaje w żaden sposób zmieniony. Wartość „100%” parametru powoduje, że sygnał zostaje przesunięty całkowicie do prawego kanału. Natomiast ustawienie wartości „50%” przesuwa lewy kanał na środek panoramy, a to co znajdowało się „w środku” zostaje przesunięte w połowie pomiędzy środkiem a maksymalnie prawą pozycją w panoramie stereo. Wartości ujemne mają identyczne działanie, z tym że powodują przesunięcie panoramy do lewego kanału.

Poniżej przedstawione zostało schematycznie działanie trzech parametrów: Pan, Width oraz Balance.

Działanie parametru Width (zarówno dla trybu „SP” jak i „SB”):

Działanie parametru Pan (przy wartości parametru Width równym „100%”):

Działanie parametru Balance (przy wartości parametru Width równym „100%”):

• Wzmianka na temat wzmocnienia „gain”

Wszystkie trzy parametry Pan, Balance czy Width mają krzywe wzmocnienia stałe, niezależnie od tego gdzie zostanie przesunięty balans lub panorama sygnału. Niemniej zastosowanie kaskadowe kilku elementów typu Balance oraz Pan w taki sposób by całkowicie oddzielić od siebie kanały (przykładowo, panorama na przekierowaniu sygnału wejściowego jest ustawiona na „100%”, podobnie dla przekierowania na dodatkową ścieżkę sygnałową AuxBus, dla miksera Mix oraz na wyjściu Output) może spowodować znaczne wzmocnienie sygnału.

Każde całkowite odseparowanie kanałów powoduje, że sygnał zostaje wzmocniony o 3 dB, więc czterokrotne zastosowanie tej operacji spowoduje, że sygnał na wyjściu będzie wzmocniony aż o 12 dB. Dobrze jest w takiej sytuacji obniżyć poziom sygnału na poszczególnych stopniach jego przetwarzania, co pozwoli na utrzymywanie go na żądanym poziomie.

• Ścieżki efektów

Cztery ścieżki efektów FXBus (zwane również „insertami efektowymi”) przetwarzają sygnały przekierowane z wejść. Wciśnięcie przycisku typu Soft oznaczonego „FXBUS” powoduje przejście do strony „FXBUS” pozwalającymi na edycję efektów poszczególnych ścieżek. Przy pierwszym wyświetleniu strony „FXBUS” po wejściu do edytora studia Studio Editor na ekranie prezentowana jest pierwsza ścieżka efektów FXBus1. Przejście pomiędzy stronami „FXBUS” poszczególnych ścieżek następuje poprzez wciśnięcie przycisków Chan/Bank. Numer aktualnie edytowanej ścieżki znajduje się w prawym-górnym rogu na ekranie.

• Strzałka wskaźnika sygnału

Na stronie „FXBUS” dostępny jest wskaźnik obecności sygnału, który umiejscowiony jest tuż obok numeru aktualnie edytowanej ścieżki. Wskaźnik ten pokazuje, czy sygnał jest aktualnie podawany na wejście oraz czy w ramach ścieżki jest realizowane przetwarzanie sygnału. Przykładowo, jeśli w ramach ścieżki zastosowany został pogłos reverb o bardzo długim czasie wybrzmiewania lub powtarzający się delay, to wskaźnik obecności sygnału w ścieżce będzie migać jeszcze długo po tym, jak na wejście ścieżki podany został sygnał.

• Parametr „FX Preset”

Pierwszym parametrem na stronie „FXBUS” jest parametr FX Preset. Po ustawieniu kursora na wartości tego parametru można za pomocą pokrętła Alpha wybrać jeden z presetów aktualnie zapisanych w pamięci K2661. Jeśli nazwa presetu znajdującego się na liście ujęta jest w nawiasy, na przykład „(Relly Big Plate)”, to w ramach tej ścieżki efektów nie ma już wystarczającej ilości jednostek PAU dla tego presetu (więcej o jednostkach PAU znajduje się w dalszej części tego dokumentu). Preset o nazwie „199 No Effect” jest „pustym” presetem, w którym sygnał wejściowy jest przesyłany na wyjście bez żadnego przetwarzania - preset ten jest dobrym punktem startowym przy konstruowaniu własnych presetów. Jeśli natomiast nie chcemy w ogóle stosować żadnych efektów, to należy ustawić wartość parametru FX Preset na „0 None”.

• Wyjścia ścieżek efektów

Parametry znajdujące się po prawej stronie ekranu określają wyjścia KDFX, na które podawany jest sygnał ze ścieżki. Każda ścieżka sygnałowa FXBus posiada cztery wyjścia stereofoniczne:

• Wyjście bez zastosowanych efektów (tzw. dry),

• Wyjście z zastosowanymi efektami (tzw. wet),

• Wyjście do miksera Mix,

• Wyjście do dodatkowej ścieżki efektowej Aux.

Wyjście do miksera Mix posiada sterowanie poziomem wzmocnienia w zakresie od -79.0 dB do 24.0 dB oraz opcję „Off” odłączającą to wyjście. Posiada również parametr Balance, który działa w podobny sposób jak zostało to opisane dla sygnałów wejściowych, pozwalający na ustalenie względnego poziomu dwóch kanałów stereofonicznych. Sygnał z wyjścia Mix jest miksowany z sygnałami pozostałych ścieżek FXBus., a wyjście z miksera jest dostępne na stronie „OUTPUT”.

Wyjście do dodatkowej ścieżki efektowej AuxBus ma identycznie działające dwa parametry, co wyjście do miksera. Ta dodatkowa ścieżka efektowa pozwala na zastosowanie zbiorczego procesora efektów dla wielu sygnałów pochodzących ze ścieżek FXBus, a wyjście ze ścieżki AuxBus jest dostępne na stronie „OUTPUT”.

Dla wyjść sygnału czystego dry oraz sygnału z zastosowanymi efektami wet nie są dostępne żadne parametry. Sygnał jest po prostu wprost podawany na te wyjścia, które również są dostępne na stronie „OUTPUT”.

• Ścieżka efektów „AuxBus”

Dostęp do parametrów dodatkowej ścieżki efektów AuxBus realizowany jest poprzez wciśnięcie przycisku typu Soft oznaczonego „AUXFX”. Ścieżka ta zawiera niezależnie definiowany preset FX Preset. Użyty może być każdy, dostępny w pamięci K2661 preset, również taki, który został już użyty w którejś ze ścieżek FXBus. Na stronie nie jest widoczny parametr Allocation ponieważ w ramach ścieżki AuxBus dostępna jest stałe liczba 3 jednostek PAU. Tylko nieliczne, bardzo skomplikowane presety FX Preset wymagają więcej niż 3 jednostki PAU, dlatego przeglądając listę dostępnych presetów rzadko natrafimy na preset, którego nazwa ujęta jest w nawiasy.

• Wyjścia ze ścieżki „AuxBus”

Ścieżka AuxBus udostępnia dwa wyjścia: wyjście bez regulacji, które przekierowane jest bezpośrednio do parametrów ze strony „OUTPUT”, oraz wyjście z regulacją, które przekierowane jest do miksera Mix. Sygnał z wyjścia Mix jest poddawany miksowaniu podobnie jak wszystkie inne wyjścia Mix ze ścieżek sygnałowych FXBus.

• Więcej o presetach „FX Preset”

Presety FX Preset to obiekty, w których realizowane jest przetwarzanie sygnału w ramach KDFX. Każda ze ścieżek sygnałowych FXBus oraz ścieżka sygnałowa AuxBus mają przypisany jeden obiekt typu FX Preset, który działa niezależnie od pozostałych. Jeśli moglibyśmy przyrównać strukturę studia w KDFX do struktury programu w K2661, o FX Preset byłby tym dla studia co warstwa lub mapa klawiszy keymap dla programu.

W ramach każdej ścieżki sygnałowej, edycja parametrów jego presetu następuje poprzez podświetlenie nazwy presetu i wciśnięcie przycisku Edit.

Na ekranie pojawi się pierwsze okno parametrów presetu „PARAM1”. Parametr FXAlgorithm znajdujący się na samej górze tej strony określa algorytm użyty w ramach tego presetu. Podświetlenie wartości tego parametru pozwala na wybranie a listy jednego z dostępnych w K2661 algorytmów przetwarzania sygnałów. Algorytmy są zapisane w pamięci ROM i nie mogą być edytowane. Zmiana wybranego dla presetu algorytmu powoduje zmianę listy jego parametrów, widoczną poniżej nazwy algorytmu.

Podczas przewijania listy z algorytmami można zauważyć również, że wartość pola EffectSize, znajdująca się prawym-górnym rodu na ekranie, ulega zmianie. Pokazuje ona wymaganą przez dany algorytm liczbę jednostek PAU (Processing Allocation Unit), czyli ilość jednostek alokacji przetwarzania, oraz po znaku „/” liczbę dostępnych jednostek PAU. Przykładowo, jeśli parametr EffectSize ma wartość „2/3”, to wybrany algorytm zajmuje 2 jednostki PAU z dostępnych 3 jednostek. Więcej na temat jednostek PAU w dalszej części tego dokumentu.

Tuż poniżej nazwy wybranego algorytmu znajduje się parametr In Gain (wzmocnienie wejściowe). Pozwala on na dostosowanie poziomu sygnału wejściowego do presetu, otrzymanego z przekierowania. Względne poziomy poszczególnych sygnałów wejściowych mogą być modyfikowane na stronie „INPUT”, tutaj jednakże można zmienić poziom sygnału dla konkretnego presetu. Załóżmy przykładowo, że na wejście presetu podana jest kombinacja wielu różnych sygnałów, których sumaryczny poziom jest zbyt duży. Można w takiej sytuacji dostosować poziom sygnału za pomocą parametru In Gain. Wartość tego parametru może być ustawiana w zakresie od „-79.0 dB” do +24.0 dB”, dostępna jest również wartość „Off” odłączająca sygnał wejściowy.

Poniżej parametru In Gain znajduje się, chociaż nie dla wszystkich algorytmów, parametr Out Gain, który steruje poziomem sygnału na wyjściu. Sygnał ten jest później modyfikowane przez parametru ścieżek Mix oraz AuxBus.

Pozostałe parametry, które pojawiają się na ekranie zależą od aktualnie wybranego algorytmu. Każdy z algorytmów posiada własny zestaw parametrów, które są rozdzielone na poszczególne strony, których maksymalnie może być 4: „PARAM1”, PARAM2”, „PARAM3” oraz „PARAM4”. Dostępne strony z parametrami mogą być przywoływane na ekranie poprzez wciśnięcie odpowiedniego przycisku typu Soft. Parametry dostępne dla poszczególnych typów algorytmów są zaprezentowane w dalszej części tego dokumentu oraz w dokumencie „Referencje dla muzyków” w rozdziale 10.

Zmiana wartości dowolnego parametru znajdującego się którejś ze stron „PARAM1” - „PARAM4” powoduje zmianę presetu FX Preset. Jeśli chcemy, żeby zmiana ta był permanentna, to należy zapisać zmiany w obiekcie presetu. Wciśnięcie przycisku typu Soft oznaczonego „<more” albo „more>” spowoduje, że dostępne będą strony „Name”, „Save”, „Delete” oraz „Dump”. Presety, podobnie jak inne obiekty K2661, zapisywane są w pamięci RAM. W momencie rozpoczęcia edycji presetu (bądź jako autonomicznego obiektu, bądź jako części studia), do edytora wczytywany jest preset wraz parametrami związane z przypisanym mu algorytmem.

Istnieje jeszcze sposób na modyfikację wartości parametrów presetu FX Preset, który nie wymaga uruchamiania edytora. Realizuje się to poprzez „nadpisania” ścieżek BusMod.

• Nadpisania ścieżek „BusMod”

Jak na razie nie zostały tutaj przedstawione dwa parametry znajdujące się pod nazwą presetu na stronach „FXBUX” oraz „AUXFX”. Parametry te nazywane są parametrami „nadpisującymi” lub tzw. BusMod. Pozwalają ona na modyfikację wartości parametrów presetu bez konieczności modyfikacji samego obiektu
FX Preset.

Przykładowo, często spotykanym rozwiązaniem jest zastosowanie parametrów „nadpisujących” procesora efektów FX1 jako pary parametrów Wet/Dry (nasycenie sygnału efektem) oraz Out Gain (poziom sygnału wyjściowego). Są to parametry, które zazwyczaj znajdują się w ramach presetu FX Preset. Jeśli chcielibyśmy zmienić wartość tych parametrów w ramach presetu, to po ich modyfikacji musimy je zapisać na stałe w pamięci RAM.

Dzięki zastosowaniu parametrów „nadpisujących”, można bez wchodzenia do edycji presetu dowolnie zmieniać dwa spośród parametrów aktualnie wybranego presetu. Podczas zapisywania studia do pamięci RAM, wartości tych parametrów są również zapisywane, ale nie stanowią one elementów obiektu presetu, są natomiast elementami obiektu studia. Dzięki temu, ten sam preset, z tymi samymi wartościami parametrów może być wykorzystywany w kilku innych miejscach, a w tej konkretnej ścieżce sygnałowej FXBus, dwa parametry tego presetu mają zmienione wartości.

Parametry Wet/Dry oraz Out Gain są domyślnymi parametrami „nadpisującymi” dla większości presetów i algorytmów, niemniej są przypadki, w których parametrami „nadpisującymi” są inne parametry. Przykładowo, w niektórych algorytmach kompresora, pierwszym parametrem „nadpisującym” jest przełącznik In/Out, a w niektórych algorytmach typu dwu-kanałowego delay i algorytmach filtrów, dostępne są dwa oddzielne parametry „nadpisujące” Wet/Dry dla lewego i prawego kanału stereofonicznego.

• Aktywacja i dezaktywacja parametrów „nadpisujących”

W niektórych obiektach studiów udostępnianych w ramach KDFX, parametry „nadpisujące” są zdefiniowane, ale nie powodują faktycznej zmiany wartości parametrów „nadpisywanych” presetu. Jedyne co robią parametry „nadpisujące”, to pokazywanie aktualnej wartości parametrów „nadpisywanych”. Żeby to sprawdzić, można przejść do strony „FXBUS” i sprawdzić jakie są wartości parametrów „nadpisujących” Wet/Dry oraz Out Gain. Następnie, należy przejść do edycji presetu podświetlając jego nazwę i wciskając przycisk Edit. Można teraz zauważyć, że wartości tych dwóch parametrów są identyczne z wartościami parametrów „nadpisujących”.

Należy wcisnąć przycisk Exit, co spowoduje powrót do strony „FXBUS”.

Aby aktywować „nadpisujące” parametry, należy wpierw zmienić ich wartość na stronie „FXBUS” na inną niż jest zapisana w presecie. Po zmianie wartości można ponownie przejść do edycji presetu. Wartości parametrów „nadpisywanych” zostaną zastąpione napisem „BusMod”, co oznacza, że ich wartości są sterowane poprzez parametry „nadpisujące”.

Jeśli teraz w ramach presetu wartość któregoś z tych parametrów zostanie zmieniona, to „nadpisywanie” zostanie dezaktywowane. Stan taki będzie tymczasowy, do momentu zapisania wprowadzonych zmian w pamięci RAM. Jeśli podczas wychodzenia z edycji presetu zmiany zostaną zapisane, to dezaktywowanie „nadpisywania” stanie się permanentne. Jeśli natomiast zmiany dokonane w ramach presetu nie zostaną zapisane, to nastąpi powrót do stanu aktywacji „nadpisywania” - przy powtórnym przejściu do edycji presetu, wartości parametrów „nadpisywanych” będą ustawione na „BusMod”.

Ponieważ mechanizm „nadpisywania” jest częścią studia (a nie presetu), to zmiany w aktywowaniu/dezaktywowaniu tego mechanizmu nie zostaną na trwałe zmienione do momentu zapisania zmian dokonanych w ramach studia w pamięci.

• Zmiana parametrów „nadpisujących”

Domyślny zestaw parametrów „nadpisujących” jest zazwyczaj bardzo użyteczny, ale użytkownik nie jest zobligowany do wykorzystywania właśnie jego. Jako parametr „nadpisujący” można wybrać dowolny parametr znajdujący się w ramach wybranego presetu (nie można jednak zrobić tak, że oba parametry „nadpisujące” nadpisują ten sam parametr w ramach presetu). Podczas zapisywania do pamięci obiektu studia, zapisywany jest zarówno dokonany wybór parametrów „nadpisujących”, jak i ich wartości.

Jeśli jakiś parametr zostanie wybrany jako parametr „nadpisywany” i z poziomu parametru „nadpisującego” zostanie zmieniona jego wartość, to w momencie wybrania innego parametru do „nadpisywania”, z dostępnych w presecie, poprzedniemu parametrowi przywrócona zostanie jego oryginalna wartość (wartość zapisana w obiekcie presetu FX Preset). Taki mechanizm działania może być bardzo użyteczny do przeglądania wartości dostępnych w ramach presetu parametrów - wystarczy przewinąć dostępną listę parametrów. Nie można tej metody jednak stosować do poprawiania wartości zapisanych w presecie, gdyż każda modyfikacja w ramach parametru „nadpisującego” zostanie utracona w momencie wybrania innego parametru presetu do „nadpisywania”.

• Jednostki alokacji PAU

Zrozumienie sposobu w jaki działa mechanizm przydzielania jednostek PAU jest bardzo ważny, jeśli chce się w pełni wykorzystać potencjał oferowany przez KDFX.

• Co to jest PAU?

PAU (Processing Allocation Unit) jest podstawową jednostką w przetwarzaniu sygnałów w ramach KDFX. Dla czterech ścieżek sygnałowych FXBus dostępne są w sumie 4 jednostki PAU, natomiast w ramach dodatkowej ścieżki sygnałowej AuxBus można wykorzystać zestaw 3 jednostek PAU. Te grupy jednostek PAU są odrębnymi zestawami i nie można przenosić jednostek PAU z jednego zestawu do drugiego.

Liczba wykorzystywanych jednostek PAU w ramach ścieżki FXBus jest determinowana przez algorytm wykorzystywany przez FX Preset. Różne algorytmy wymagają różnej liczby jednostek PAU, tak jak to jest pokazane w górnym wierszu na stronie „FXBUS”:

lub na stronach parametrów presetu:

Prosty efekt typu delay, flanger, kompresor, exciter czy reverb wykorzystują tylko 1 jednostkę PAU. Skomplikowane efekty, takie jak phaser, pitcher czy wielozakresowy regulator tonów wykorzystują 2 jednostki PAU. Naprawdę skomplikowane algorytmy, takie jak wyrafinowany reverb czy graficzny equalizer mogą używać do 3 jednostek PAU. Tylko znikoma ilość, wyjątkowo „dzikich” algorytmów, wymaga 4 jednostek PAU.

Parametr Allocation znajdujący się na każdej stronie „FXBUS” określa liczbę dostępnych jednostek PAU dla danej ścieżki sygnałowej. Jeśli wartość tego parametru jest równa 1, to w ramach tej ścieżki można wykorzystać wyłącznie presety, których algorytmy wykorzystują 1 jednostkę PAU. Jeśli w takiej sytuacji, przypisany zostanie preset, który wykorzystuje więcej niż jedną jednostkę PAU, to nazwa takiego presetu będzie prezentowana w nawiasach i sygnał w tej ścieżce nie będzie w ogóle przetwarzany (na wyjściu będzie to co na wejściu).

Jeśli chcemy, by na konkretnej ścieżce FXBus działał określony preset, to możemy go wpierw przypisać do tej ścieżce, a potem dopiero dostosować wymaganą liczbę jednostek PAU dla tej ścieżki.

• Zakaz marnotrawienia jednostek PAU

Należy zwrócić szczególną uwagę na to, by nie przypisywać z góry zbyt dużej liczby jednostek PAU poszczególnym ścieżkom. Przykładowo, jeśli jednej ze ścieżek FXBus przypisane zostaną 3 jednostki PAU, a wykorzystany w ramach tej ścieżki FX Preset wymaga tylko 1 jednostki PAU, to 2 jednostki zostaną niewykorzystane, ponieważ nie mogą być użyte w ramach innych ścieżek sygnałowych. Ponadto, w żadnej innej ścieżce nie będzie można wykorzystać presetu wymagającego 2 jednostek PAU, gdyż każda inna ścieżka będzie mogła mieć przypisaną maksymalnie 1 jednostkę PAU.

W standardowym trybie, jednostki PAU są przydzielane do poszczególnych ścieżek sygnałowych na zasadzie: gdzie są wymagane, tam jest przydzielane. Jeśli dla jednaj ścieżki przypisane zostały 3 jednostki PAU, to dla kolejnej można przypisać albo 0, albo 1 jednostkę PAU. Jeśli dla drugiej ścieżki przypisana została 1 jednostka PAU, to dla żadnej innej ścieżki nie będzie można przypisać już jednostek PAU.

Jeśli wiadomym jest, że któraś ścieżka sygnałowa będzie nieużywana, albo sygnały na tej ścieżce nie będą poddawane przetwarzaniu (co jest na wejściu to będzie na wyjściu), to można takiej ścieżce przypisać 0 jednostek PAU.

• Automatyczna alokacja jednostek PAU

Dla każdej ze ścieżek sygnałowych można parametr Allocation ustawić na wartość „Auto”. Oznacza to, że dla takiej ścieżki przydział jednostek PAU będzie dokonywany w sposób automatyczny, uzależniony od aktualnie przypisanego presetu FX Preset. Oczywistym jest jednak, że automatyczny sposób przydziału jednostek PAU nie będzie w stanie „stworzyć” dodatkowych jednostek PAU, gdy będą one wykorzystane w innych ścieżkach. Ponadto, ręczne ustawienia liczby przydzielonych jednostek PAU w ścieżkach mają wyższy priorytet nad ustawieniami automatycznego przydzielania jednostek PAU. Przykładowo, jeśli dla ścieżki FXBus1 przydzielone zostały ręcznie 3 jednostki PAU, to dla ścieżki FXBus2, dla której ustawiona została wartość „Auto”, automat będzie mógł przydzielić co najwyżej 1 jednostkę PAU. Dlatego gdy będziemy do tej ścieżki chcieli przydzielić preset, który zajmuje 2 jednostki PAU, to nazwa tego presetu będzie ujęta w nawiasach (nie będzie on aktywny).

Jeśli dla wszystkich ścieżek sygnałowych, parametr Allocation zostanie ustawiony na wartość „Auto”, to zmienia się sposób przydzielania jednostek PAU. Jednostki są przydzielane w kolejności numerów ścieżek, od FXBus1 do FXBus4. Na przykład, jeśli ścieżce FXBus1 przypisany zostanie preset wymagający 3 jednostek PAU, to zostaną one tej ścieżce przydzielone, a pozostałe ścieżki będą mogły wykorzystać wyłącznie 1 jednostkę PAU - niezależnie od tego, która ścieżka miała przypisany jaki preset uprzednio.

na każdej stronie „FXBUS”, w górnej części na ekranie pojawi się dodatkowy parametr Free, który wskazywać będzie liczbę aktualnie wykorzystanych w ramach studia jednostek PAU oraz liczbę jednostek nie wykorzystanych.

• Rozmiar efektu

Podczas edycji FX Preset i wybierania wykorzystywanego algorytmu, parametr EffectSize znajdujący się w prawym-górnym rogu na ekranie informuje o aktualnym stanie jednostek PAU. Pierwsza cyfra w wartości tego parametru wskazuje na liczbę jednostek PAU, których wymaga wybrany algorytm. Druga cyfra określa liczbę przydzielonych dla danej ścieżki jednostek PAU (zarówno ręcznie, jak i automatycznie). Jeśli pierwsza cyfra jest większa od drugiej, to dany algorytm nie będzie dostępny. Wybranie go spowoduje umieszczenie jego nazwy w nawiasach, a sygnał w ścieżce nie będzie poddany żadnemu przetwarzaniu (działanie jest podobnie do tego, gdy na stronie „FXBUS” wybrany zostanie niedostępny preset).

Jeśli typ alokacji w ramach ścieżki został ustawiony na wartość „Auto”, to przy zmianie wybranego algorytmu obie cyfry parametru EffectSize podlegają zmianom. Jeśli wybrany zostanie algorytm, który wymaga więcej jednostek PAU niż jest aktualnie dostępnych, to drugą cyfrą w wartości parametru EffectSize będzie „0” - ponieważ algorytm nie może być użyty, to wszystkie jednostki PAU zostały zwolnione do użycia w innych ścieżkach sygnałowych.

• Projektowanie wykorzystania jednostek PAU

Jednym z dobrych sposobów na przydzielenie jednostek PAU w ramach projektowanego studia jest ustawienie dla wszystkich ścieżek sygnałowych w tryb „Auto”. Najbardziej złożony proces przetwarzania należy przypisać ścieżce FXBus1, a następnie po kolei dla kolejnych ścieżek aż do momentu wyczerpania wolnych jednostek PAU.

• Jednostki PAU w ramach ścieżki „AuxBus”

W ramach dodatkowej ścieżki sygnałowej AuxBus dostępna jest oddzielna grupa 3 jednostek PAU. Problemy alokacji jednostek PAU w ramach ścieżki AuxBus nie występują, gdyż są one zawsze dostępne dla tej ścieżki. Tak naprawdę, to ścieżka AuxBus ma do dyspozycji 4 jednostki PAU, ale jedna z nich jest zawsze przeznaczona do obsługi routowania i miksowania sygnału, więc można potraktować jakby jej nie było.

W ramach ścieżki AuxBus można wykorzystać dowolny preset FX Preset, którego zajętość jednostek PAU wynosi 1, 2 albo 3. Podczas edycji ścieżki AuxBus na ekranie nie jest prezentowany ani parametr Allocation, ani parametr Free - po prostu nie ma takiej potrzeby. Jednakże, podczas przeglądania dostępnych w pamięci algorytmów przetwarzania sygnałów, na ekranie będzie prezentowany parametr EffectSize, w ramach wartości którego druga cyfra będzie zawsze równa „3”. Jeśli w ramach ścieżki AuxBus przypisany zostanie algorytm, który wymaga 4 jednostek PAU, to jego nazwa zostanie przedstawiona na ekranie w nawiasach.

W większości przypadków, ścieżka dodatkowa AuxBus wykorzystywana jest jako globalny procesor sygnałowy. Niemniej można ją wykorzystać do innych celów. Na przykład, można tę ścieżkę wykorzystać w roli dodatkowej ścieżki FXBus, co pozwala na wykorzystanie dodatkowych 3 jednostek PAU w standardowy sposób. W tym celu należy ustawić dla jednej ze podstawowych ścieżek FXBus ustawić parametr FX Preset na wartość „0 None” i przekierować wyjście z tej ścieżki na AuxBus, odłączając równocześnie wszystkie pozostałe ścieżki FXBus od przekierowania do AuxBus. Dzięki takim zabiegom mamy do dyspozycji 3 ścieżki FXBus z pulą 4 jednostek PAU do dyspozycji (jedna ścieżka FXBus jedynie przekierowuje nieprzetworzony sygnał do AuxBus) oraz ścieżkę AuxBus z pulą 3 jednostek PAU do dyspozycji. Jeśli 4 jednostki PAU są niewystarczające w jakimś rozwiązaniu i możemy zrezygnować z globalnego efektu, to takie rozwiązanie może okazać się bardzo pomocne.

• Wskaźniki sygnału

Wszystkie strony „INPUT” oraz „FXBUS” posiadają szczątkowy wskaźnik sygnału w postaci migającej strzałki. Na stronach „INPUT”, jeśli na wejściu pojawi się sygnał, to strzałka znajdująca się zaraz za literką symbolizującą wejście będzie migać. Na stronach „FXBUS” oraz „AUXFX” strzała, znajdująca się tuż obok numeru ścieżki, miga gdy sygnał jest przetwarzany w ramach tej ścieżki - takie działanie jest de facto wskaźnikiem sygnału wyjściowego. Strzałka przestaje migać gdy poziom sygnału znajdzie się poniżej 14 bitów od nominalnej wartości maksymalnej, co stanowi wartość -84 dB maksymalnego sygnału możliwego w ramach KDFX. Ponieważ w normalnych warunkach K2661 operuje sygnałami na poziomie 20 dB, to daje to względnie -64 dB różnicy dla sygnału wyłączającego miganie strzałki.

Ponadto, wiele algorytmów KDFX zawiera w sobie system wizualizacji przetwarzanego sygnału, co pozwala na śledzenie na bieżąco działania poszczególnych algorytmów. Część z tych algorytmów to limitery i kompresory, których głównym celem jest ingerowanie w dynamikę przetwarzanego sygnału. Przykładowym takim algorytmem jest „950 HardKneeCompress”. Wskaźniki poziomów sygnału często znajdują się na stronie „PARAM2” w edycji presetów:

W powyższym przykładzie, miernik sygnału pokazuje stopień redukcji wzmocnienia przetwarzanego sygnału, który jest warunkowany przez kompresor.

Wskaźniki są wykorzystywane również w algorytmach do prezentowania wartości całkowicie innych niż obecność sygnału w torze przetwarzania. Na przykład w algorytmie „902 LFO Sweep Filter”, wskaźniki pokazują aktualną częstotliwości środkowe lewego i prawego filtru, które przemiatają spektrum częstotliwości w górę i w dół.

Wskaźniki sygnału zabierają oczywiście trochę mocy obliczeniowej KDFX, ale mniej niż 1 jednostka PAU. Dlatego są one dostępne w algorytmach, w których dostępna jest moc obliczeniowa, tak żeby zapełnić wykorzystanie mocy obliczeniowej do pełnej jednostki PAU. Jeśli dodanie do jakiegoś algorytmu wskaźnika spowodowałoby, że algorytm ten, wymagający przykładowo 2 jednostki PAU, musiałby mieć przydzieloną o 1 jednostkę PAU więcej, to w takim algorytmie wskaźnik nie został umieszczony. Taka polityka umieszczania wskaźników w ramach algorytmów pozwala wykorzystać w pełni dostępną w K2661 moc obliczeniową do przetwarzania sygnałów.

• Wyjście

W sekcji „OUTPUT” następuje przekierowanie różnych sygnałów z KDFX na fizyczne wyjścia K2661. Każde z czterech fizycznych wyjść Output A, Output B, Output C oraz Output D posiada przełącznik pozwalający na wybranie jednego z sygnałów, które będzie podawane na to wyjście. Wszystkie dostępne sygnały są sygnałami stereofonicznymi. Do wyboru są następujące możliwości:

„Off” Na wyjściu nie ma żadnego sygnału.

„PreFXn” (gdzie n oznacza numer ścieżki) Sygnał z wejścia (WE) odpowiedniej ścieżki sygnałowej FXBus (1, 2, 3 albo 4). Ustawienia parametrów equalizera (EQ), Pan, Width oraz Balance są zastosowane do tego sygnału, jednakże preset
FX Preset zdefiniowany dla danej ścieżki nie.

„FXBusn” (gdzie n oznacza numer ścieżki) Sygnał bezpośrednio z wyjścia z odpowiedniej ścieżki sygnałowej FXBus (1, 2, 3 albo 4), przetworzony przez preset FX Preset zdefiniowany w ramach tej ścieżki.

„Mix” Sygnał wychodzący z miksera Mix, do którego może być doprowadzona dowolna kombinacja sygnałów ze ścieżek sygnałowych FXBus1, FXBus2, FXBus3, FXBus4 oraz ze ścieżki AuxBus. Parametry Level oraz Balance dostępne na stronie „OUTPUT” sterują sygnałem wyjściowym z miksera Mix.

„AuxFX” Wyjście ze ścieżki sygnałowej AuxBus.

Nie ma żadnych ograniczeń w ustawieniu przekierowania dowolnych sygnałów na dowolne wyjścia fizyczne. Można na przykład na wszystkie wyjścia podać sygnał „PreFX1” (wejściowy sygnał FXBus1).

• Separowane wyjścia analogowe i wyjścia cyfrowe

Dwa separowane wyjścia K2661 (dwie pary: Output A oraz Output B) są ze sobą połączone i są aktywne („live”) przez cały czas. Podobnie jest z ośmioma wyjściami cyfrowymi (cztery pary wyjść stereofonicznych) dostępnymi na optycznym wyjściu ADAT/AES typu Jack. Na wyjściu tym dostępny jest również sygnał z wyjścia Output A, w formacie AES/EBU albo S/PDIF. Parametry znajdujące się na stronie „OUTPUT” wpływają na działanie zarówno separowanych wyjść analogowych, jak i wyjść cyfrowych.

• Analogowe wyjście „Mix”

Wyjście analogowe Mix jest połączeniem dwóch innych analogowych wyjść: Output A oraz Output B. Na wyjściach A oraz B znajdują się sygnały pochodzące z KDFX, zdefiniowane na stronie „OUTPUT” edytora studia Studio Editor. Na wyjściu Mix podawany jest zawsze sygnał będący połączeniem wyjść Output A oraz Output B - niezależnie od przypisanych im sygnałów. Na wyjściu Mix podawany jest sygnał niezależnie od tego, czy do wyjść A oraz B są podłączone jakieś kabel, czy nie.

• Wyjście cyfrowe

Wyjście cyfrowe na gniazdku optycznym Jack ADAT/EAS Out jest zawsze aktywne i działa albo w formacie 8-kanałowego ADTA lub 2-kanałowego AES. K2661 udostępnia zarówno format AES/EDU Pro, jak i popularny S/PDIF. Można ustawić długość słowa cyfrowego na 16, 20 lub 24 bity, co pozwala na dostosowanie K2661 do współpracy z różnymi urządzeniami zewnętrznymi. Wszystkie parametry dotyczące wyjścia cyfrowego ustawiane są na stronie „Master2” trybu Master Mode.

• Zapisywanie obiektów

• Zapis

Zapis obiektu studia czy presetu FX Preset jest realizowany dokładnie w tai sam sposób, jak zapis każdego innego obiektu w ramach K2661.

Żeby przejść do zapisu obiektu należy wciskać przycisk typu Soft oznaczony „<more” albo „more>” aż na ekranie pojawią się oznaczenia przycisków pozwalające na zarządzanie obiektami:

Przycisk typu Soft oznaczony „Name” pozwala na zmianę nazwy obiektu wykorzystując standardowe okno dialogowe Rename”. Wciśnięcie przycisku typu Soft oznaczonego „Save” pozwala na zapisanie aktualnie edytowanego obiektu pod tym samym lub innym numerem ID, umożliwiając równocześnie zmianę nazwy zapisywanego obiektu. Przycisk ten pozwala również na przejście do narzędzi zarządzania obiektami Object Utilities.

Przycisk typu Soft oznaczony „Delete” powoduje usunięcie obiektu z pamięci RAM. Jeśli w pamięci ROM znajduje się obiekt tego samego typu o tym samym numerze ID, to obiekt ten zostaje przywrócony do wykorzystania.

Wciśnięcie przycisku typu Soft oznaczonego „Dump” pozwala na zapisanie edytowanego obiektu w zewnętrznym urządzeniu podłączonym do złącza
MIDI Out, poprzez przesłanie serii komunikatów MIDI System Exclusive.

Procedura zapisu obiektu jest automatycznie wywoływana jeśli dokonano zmian w ramach edytowanego obiektu i wciśnięty został przycisk Exit.

• Czy zawsze trzeba tworzyć nowy obiekt nowego studia?

Chociaż mogłoby się wydawać, że za każdym razem jak dokonywana jest modyfikacja parametrów studia należałoby zapisać to studio w pamięci. Jednakże nie jest to konieczne. Studio, jak każdy inny obiekt, zajmuje określoną ilość pamięci RAM i chociaż w K2661 można zapisać znaczą liczbę takich obiektów, to liczba ta nie jest nieograniczona. Dodatkowo, śledzenie zmian dokonywanych w dużej ilości obiektów może być kłopotliwe, jeśli różnice między nimi są minimalne.

Jednym ze sposobów na rozwiązanie takiej sytuacji jest wykorzystanie parametrów FXMod w trybach Program Mode oraz Setup Mode. Pozwalają one na regulację „live” parametrów studia w ramach programów i setupów. Nie trzeba w takiej sytuacji zapisywać wszystkich wariacji parametrów w oddzielanych obiektach studia - wariacje te są zapamiętywane w obiektach programów i setupów.

W dalszej części tego dokumentu, w punkcie zatytułowanym „Sterowanie KDFX w czasie rzeczywistym”, znajduje się dokładny opis powyższej metody.

• Funkcje dyskowe

Obiekty studia i presetów FX Preset są zapisywane i odczytywane z dysków w taki sam sposób jak każde inne obiekty K2661. Obiekty presetów są obiektami zależnymi dla obiektów studia, dlatego przy zapisywaniu studia na dysku, K2661 daje możliwość zapisania wraz z nimi również wykorzystywanych obiektów FX Preset. Obiekty algorytmów zapisane są w pamięci ROM, dlatego nie ma potrzeby zapisywania ich na dysku.

• Sterowanie KDFX w czasie rzeczywistym

Parametry studia mogą być definiowane w sposób statyczny, ale nie muszą. Jednym z potężnych możliwości KDFX jest to, że wartości parametrów studia mogą myć zmieniane w czasie rzeczywistym. Poziomy sygnałów, panorama stereo, wartości equalizerów, parametry efektów i niemal wszystkie inne aspekty studia mogą być dynamicznie zmieniane dając użytkownikowi pełną kontrolę nad KDFX w czasie rzeczywistym.

Parametry KDFX mogą być sterowane za pomocą następujących elementów:

• Regulatorów z panelu przedniego K2661: suwaków, pokręteł, pasków Ribbon oraz przełączników nożnych i pedałów,

• Komunikatów MIDI pochodzących z zewnętrznych sekwencerów oraz sterowników MIDI,

• Funkcji wewnętrznego modułu dźwiękowego, takich jak LFO, obwiednie, generatory funkcji.

Sterowanie w czasie rzeczywistym parametrami studia nazywane jest modulacją efektów, a połączenie pomiędzy programami i setupami a parametrami studia nazywane jest FXMod.

• Połączenia z programami i setupami

Dla kogoś, kto potrafi sterować efektami udostępnianymi przez K2661 w czasie rzeczywistym, sterowanie parametrami studia nie będzie przysparzało żadnego problemu - oba mechanizmy działają w identyczny sposób.

To, czy parametry studia są regulowane w czasie rzeczywistym, jest determinowane w ramach programu lub setupu. Żeby program mógł sterować parametrami studia, w trybie Effects Mode parametrowi FX Mode należy przypisać wartość „Program”. Jeśli chcemy, że to setup sterował parametrami studia, to parametrowi FX Mode należy przypisać wartość „Setup”. Przypisanie parametrowi FX Mode wartości „Auto” spowoduje, że parametry studia będą sterowane w zależności od aktualnego trybu pracy, w trybie Program Mode przez program, a w trybie Setup Mode przez setup. Ustawienie wartości „Auto” jest szczególnie użyteczne gdy przełączmy się pomiędzy programami i setupami w ramach banków Quick Access Bank. Jest również pomoce w sytuacji, gdy nie chcemy sobie zaprzątać uwagi tym, w którym trybie aktualnie pracujemy.

Należy zauważyć, że jeśli parametrowi FX Mode przypisana zostanie wartość „Program” albo „Setup”, to nazwa studia nie jest prezentowana na ekranie, jak to ma miejsce w przypadku przypisania wartości „Master”. Dlatego, w takim wypadku nie można z trybu Effects Mode przejść bezpośrednio do edycji studia. Można to zrobić tylko ze strony „KDFX” dostępnej w edytorze odpowiednio Program Editor lub Setup Editor.

Mała uwaga w tym miejscu. Gdy parametr FX Mode jest ustawiony na wartość „Auto”, to w zależności od tego czy instrument pracuje w trybie Program Mode czy Setup Mode, parametr FX Mode ma odpowiednio przypisywaną wartość „Program” albo „Setup”. Niemniej, w trybie Effects Mode działanie jest takie, jak przy ustawieniu wartości „Master” dla parametru FX Mode. Jeśli nie jest to w tej chwili zbyt jasne, to nie należy zaprzątać sobie tym głowy - zostanie to dokładnie wyjaśnione w dalszej części tego dokumentu w punkcie „KDFX w trybie Auto”.

Notka: W celu uproszczenia opisu, w dalszej części tego dokumentu przyjęte zostało założenie, że KDFX jest łączony z obiektami programów. Procedura łączenia KDFX z obiektami setupów jest identyczna, z tylko jednym wyjątkiem: inna wartość jest przypisywana parametrowi FX Mode.

• Strony „KDFX”

Przeglądając strony dostępne w ramach edytora Program Editor można zauważyć, że dostępnych jest wiele stron, które pozwalają na regulację przypisań kontrolerów dla KDFX oraz studia. Po wybraniu programu i wciśnięciu przycisku Edit, a następnie kilkukrotnym wciśnięciu przycisku typu Soft oznaczonego „more>”, na ekranie powinny się pojawić następujące opisy przycisków:

Dostępne strony pozwalają na ustawienie parametrów FXMod. Tak naprawdę, to takich stron jest osiem - po kolejnym wciśnięciu przycisku „more>” dostępne będą kolejne:

Wpierw jednak przejdziemy do strony „KDFX”. W tym celu należy wcisnąć przycisk „<more”, a następnie pierwszy z przycisków „KDFX”:

W górnym wierszu przedstawiona jest informacja, że aktualnie jesteśmy w edytorze programów Program Editor, na stronie „KDFX”. W drugim wierszu znajduje się nazwa studia aktualnie przypisanego do programu. Jakiekolwiek zmiany wartości parametrów dokonane na tej stronie nie powodują zmiany wartości parametrów studia - pozwalają ona jedynie na sterowanie studiem.

Trzy wiersze powyżej oznaczeń przycisków typu Soft pokazują, które z aspektów FXMod są aktywne w ramach danego programu. Pierwszy steruje poziomem nasycenia efektu Wet/Dry w ramach ścieżki sygnałowej FXBus1, drugi reguluje poziom sprzężenia zwrotnego Fdbk Level w ramach ścieżki sygnałowej FXBus2, a ostatni steruje poziomem wzmocnienia basu pierwszego equalizera EQ1 Bass na wejściu Input A.

• Przeglądanie parametrów studia

Ze strony „KDFX” można przejść do edycji aktualnie wybranego studia, co pozwala na szybkie zorientowanie się co do wartości ustawionych w nim parametrów - jest to ze wszech miar wskazane, jeśli chcemy modyfikować FXMod tego studia. Po podświetleniu wartości dowolnego parametru prezentowanego na ekranie, należy wcisnąć przycisk Edit. Powrót do strony „KDFX” następuje poprzez wciśnięcie przycisku Exit. Jeśli podczas przeglądania parametrów studia dokonane zostały jakieś zmiany wartości jego parametrów, to K2661 zapyta czy zmiany te mają zastać zapisane w pamięci RAM - jeśli nie zostaną zapisane, to wszelkie zmiany wartości będą anulowane.

Jeśli zmiany dokonane w ramach studia zostaną zapisane, to program będzie od tego momentu połączony z nowo utworzonym studiem - niezależnie, czy studio to zapisane zostało pod tym samym, czy innym numerem ID. Jednakże, jeśli studio zostało zapisane pod innym numerem ID, to przy wyjściu z edytora programu Program Editor należy również zapisać zmiany w samym programie - inaczej połączenie programu ze studiem o nowym numerze ID zostanie utracone.

• Ustawienia „FXMod”

na stronie „KDFX” można ustawić trzy różne przypisania sterowania FXMod. Na każdej z trzech kolejnych stron: „FXMOD2”, „FXMOD3” oraz „FXMOD4”, można ustawić po pięć takich przypisań. To daje w sumie 18 różnych parametrów studia, które mogą być sterowane w czasie rzeczywistym z poziomu programu. Oczywiście, nikt nie jest zmuszony do wykorzystania wszystkich 18 sterowań FXMod w ramach programu.

• Przypisania ścieżek

Pierwsza kolumna „Bus” pozwala na wybranie ścieżki sygnałowej, do której odnosi się dane połączenie FXMod. Można przypisać jedno z wejść Input A, Input B,
Input C oraz Input D (jeśli któreś z tych wejść jest ustawione jako wejście monofoniczne, to do wyboru będzie jeden z kanałów, np. Input A/L, Input A/R, itp.), jedną ze ścieżek sygnałowych FXBus1, FXBus2, FXBus3 oraz FXBus4, dodatkową ścieżkę sygnałową AuxBus oraz ścieżkę miksera Mix.

• Przypisania parametrów

W drugiej kolumnie można przypisać konkretny parametr z wybranej ścieżki. Po przejrzeniu dostępnych parametrów okaże się, że zawartość listy jest uzależniona od tego, jaka ścieżka została wybrana w pierwszej kolumnie. Daje to pewność, że nie będzie można użyć parametrów nie mających żadnego związku z wybraną ścieżką. Lista dostępnych parametrów uzależniona jest między innymi od tego, który equalizator jest aktywny, w jakim trybie equalizatory pracują, jakie są przypisania dla wejść Input, czy przekierowania są w trybie panoramy (Pan) czy balansu (Balance) między kanałami, jakie zostały użyte presety FX Preset na poszczególnych ścieżkach (a przez to: jakie parametry są dla nich dostępne), itp. Jeśli chcemy zobaczyć jak dokładnie skonstruowane jest studio, możemy przejść do jego edycji wykorzystując metodę opisaną powyżej.

Dla przykładu, należy przypisać dla edytowanego programu studio
„201 RngMd/PFD/Plt”, następnie ustawić ścieżkę sygnałową w pierwej kolumnie na „InA” (Input A). Można teraz przejść kursorem do drugiej kolumny „Param” i przejrzeć dostępne parametry. Dostępne są dokładnie te parametry, które znajdują się na stronie „INPUT” w edytorze: poziomy sygnału i częstotliwości dla dwóch equalizerów, poziom sygnału przekierowanego oraz parametry Pan i Width dla obu przekierowań. Należy zauważyć, że z tego poziomu nie ma możliwości zmiany przekierowania na wybraną ścieżkę FXBus. Żeby dokonać zmiany tego przekierowania, należy przejść do edytora studia Studio Editor i tam zmienić przekierowanie (zmianę należy zapisać w pamięci).

Jeśli w pierwszej kolumnie zmienimy przypisanie na „FX1” (FXBus1), to zmieniona zostanie również lista dostępnych parametrów w drugiej kolumnie. Dostępne będą wszystkie parametry presetu FX Preset, użytego w ramach ścieżki sygnałowej FXBus1, parametr Mod, a także parametry sygnału wyjściowego: Mix Level, Mix Balance, Aux Level oraz Aux Balance. Zmiana wartości w pierwszej kolumnie na „AuxFX” (AuxBus) spowoduje, że w drugiej kolumnie dostępne będą parametry dodatkowej ścieżki sygnałowej AuxBus.

Natomiast ustawienie wartości „Mix” spowoduje, że na liście parametrów dostępne będą parametry Level oraz Balance ścieżki sygnałowej Mix.

• Czym nie można sterować za pomocą „FXMod”

Z poziomu programu nie można sterować aspektami studia, które w znacznym stopnie spowodowałyby zmianę jego konfiguracji. Dotyczy to takich aspektów jak:

• przypisania ścieżek do poszczególnych wejść na stronach „INPUT”,

• wyboru presetu dla ścieżek sygnałowych FXBus oraz AuxBus,

• alokacji jednostek PAU dla poszczególnych ścieżek sygnałowych FXBus,

• wyboru algorytmu zastosowanego w ramach presetu FX Preset,

• przypisania ścieżek poszczególnym wyjściom na stronie „OUTPUT”.

Jeśli ktoś chciałby mieć możliwość dokonywania zmian w powyższych ustawieniach w czasie rzeczywistym, to musi utworzyć dodatkowe studio połączone z innym programem, który będzie wybierany za pomocą odpowiedniego komunikatu Program Change.

Ponadto, należy mieć świadomość tego, że niektóre zmiany parametrów dokonywane w czasie rzeczywistym mogą mieć wpływ na jakość generowanego dźwięku. Dotyczy to w szczególności zmian parametru Room Type w ramach algorytmów realizujących efekt reverb. Chociaż w K2661 nie jest zabronionym ustawienie połączenia FXMod do parametrów tego typu, to należy zdawać sobie sprawę z tego konsekwencji. Więcej na ten temat w dalszej części tego dokumentu w punkcie „Statyczne FXMod”.

• Kolumna „Adjust”

Wartość znajdująca się w kolumnie „Adjust” jest ustawiana dla wybranego parametru, gdy znajduje się on pod kontrolą programu - wartość ta działa w podobny sposób jak wartości wejściowe dla kontrolerów w ramach setupu. Ustawiona wartość może być, choć nie musi, inna niż wartość ustawiona dla podłączonego parametru w ramach studia. Jeśli dla jakiegoś parametru studia został w programie ustawiony FXMod, to w momencie wybrania tego programu wartość zdefiniowana w kolumnie „Adjust” będzie ustawiona dla tego parametru, a nie wartość zdefiniowana w ramach studia.

• Kolumna „Source”

W kolumnie „Source” zdefiniowane są źródła sterujące wartościami połączonych przez FXMod parametrów studia. Jak w każdym innym przypadku sterowania wartościami w czasie rzeczywistym w ramach K2661, lista dostępnych źródeł sterowania jest bardzo rozległa i może przybierać następujące wartości:

• „OFF” - wartość parametru nie jest modyfikowana przez żadne źródło i pozostaje przez cały czas na wartości zdefiniowanej w kolumnie „Adjust”,

• „ON” - wartość parametru jest równa maksymalnej wartości z zakresu zdefiniowanego przez kolumny „Adjust” oraz „”Depth”,

• Kontrolery MIDI o wartościach ciągłych (patrz notka poniżej),

• Stan kanałów MIDI,

• Wartość nacisku na klawisze pressure,

• Wychylenie pokrętła Pitch,

• Dowolny kontroler z wewnętrznego modułu dźwiękowego: ASR, funkcje FUN, zegary (clock), LFO, kontrolery wewnętrzne, generatory pseudolosowe, itp.

Notka: W niektórych sytuacjach, szczególnie gdy K2661 pracuje w trybie Setup Mode, istnieją restrykcje w stosunku do użycia pewnych źródeł sterowania poprzez kontrolery MIDI.

• Źródła sterowania specjalnie dedykowane dla „FXMod”

W ramach K2661 zostały zdefiniowane pewna grupa źródeł sterowania, która dostępna jest wyłącznie dla FXMode:

• FXLFO1, FXLFO1ph, FXLFO2, FXLFO2ph - dwa oscylatory LFO oraz ich przesunięcia fazowe,

• FXASR1 oraz FXASR2 - dwie 3-odcinkowe obwiednie ASR (A - attack,
  S - sustain, R - release) wraz z wyzwalaczami trybów „Normal”, „Hold” oraz „Repeat”,

• FXFUN1, FXFUN2, FXFUN3, FXFUN4 - funkcje udostępniane przez KDFX.

Wymienione powyżej oscylatory LFO, obwiednie ASR oraz funkcje FUN działają dokładnie w taki sam sposób, jak w innych sytuacjach w ramach programu. Jedyną różnicą jest to, że mogą być stosowane wyłącznie do sterowania FXMod i nie są nigdzie indziej dostępne. Wszystkie działają w sposób globalny w ramach KDFX, dlatego te same ustawienia ich parametrów są wykorzystane przy wszystkich przypisaniach do ścieżek FXBus.

Parametry wymienionych powyżej źródeł sterowania są dostępne na kolejnych czterech stronach w ramach edytora programu Program Editor. Jak zostało to wspomniane wcześnie, dostęp do tych stron następuje po wciśnięciu przycisku typu Soft oznaczonego „more>”:

Będąc w edytorze Program Editor, można przejść bezpośrednio do odpowiedniej strony z parametrami poprzez podświetlenie na stronie „KDFX” lub na jednej ze stron „FXMOD” nazwy źródła sterowania i wciśnięcie przycisku Edit.

• Parametry zależne od tempa

W ramach KDFX można zdefiniować wiele różnych sposobów w jakich ma być realizowana odpowiedź informacje o mianach tempa, pochodzących zarówno z wewnętrznego, jak i z zewnętrznego sekwencera. Ten aspekt KDFX został omówiony w dalszej części tego dokumentu w punkcie „Sterowanie KDFX poprzez tempo”.

• Kolumna „Depth”

Wartości znajdujące się w kolumnie „Depth” pozwalają na zdefiniowanie zakresu, w jakim mogą być zmieniane sterowane parametry, przy czym wartości zdefiniowane w kolumnie „Adjust” mogą być wartościami minimalnymi lub początkowymi. Zdefiniowane zakresy mogą być dodatnie lub ujemne, a użyte jednostki zależne są od kontekstu danego parametru w studiu: sekundy, decybele, procenty, herce, setne części, itd.

Dla maksymalnej wartości źródła sterowania (dla przykładu, w przypadku pokrętła modulacji Mod Wheel jest to jego maksymalne wychylenie w górę), wartość parametru jest równa sumie wartości w kolumnach „Adjust” oraz „Depth”. Dlatego, w przypadku parametru Out Gain, jeśli wartość w kolumnie „Adjust” została ustawiona na „1.0 dB”, źródłem sterującym jest pokrętło modulacji Mod Wheel, a wartość w kolumnie „Depth” została ustawiona na „4.0 dB”, to przy maksymalnym wychyleniu pokrętła wyjściowe wzmocnienie będzie równe 5.0 dB:

1.0 dB + 4.0 dB = 5.0 dB

Dla wartości źródła sterowania, które są mniejsze od wartości maksymalnej, wynikowa wartość sterowanego parametru jest sumą wartości ustawionej w kolumnie „Adjust” oraz iloczynu wartości ustawionej w kolumnie „Depth” i znormalizowanej wartości aktualnej źródła (czyli aktualna wartość źródła jest dzielona przez maksymalną wartość źródła).

„Adjust” + „Depth” * (aktualna_wartość / maksymalna_wartość)

Pamiętajmy, że operacje mnożenia i dzielenia wykonuje się przed wykonaniem operacji dodawania i odejmowania! Normalizacja wartości źródła powoduje, że uzyskana wartość mieści się w zakresie od 0 do 1, a w szczególnych przypadkach, jak na przykład dla pokrętła Pitch - w zakresie od -1 do +1. Kontynuując przykład z poprzedniego paragrafu, jeśli pokrętło modulacji Mod Wheel zostanie odchylone do połowy (wartość MIDI równa „64”), to znormalizowana wartość źródła będzie równa 0.5 (oczywiście w przybliżeniu, gdyż 64 dzielone przez 127, które jest maksymalną wartością, nie stanowi „dokładnie” połowy skali czyli 0,5), przemnożone przez wartość z kolumny „Depth” da 2.0 dB, a po zsumowaniu z wartością z kolumny „Adjust” otrzymamy ostatecznie 3.0 dB:

1.0 dB + 4.0 dB * (64 / 127) = 3.0 dB

Podobnie można obliczyć wartość połączonego parametru studia w przypadku, gdy pokrętło modulacji Mod Wheel zostanie ustawione na pozycję „zero”:

1.0 dB + 4.0 dB * (0 / 127) = 1.0 dB

Dokładnie taki sam wzór wykorzystywany jest w przypadku ujemnych wartości zdefiniowanych w kolumnie „Depth”. Dla tego samego przykładu, który został omówiony powyżej, ale przy wartości w kolumnie „Depth” równiej „-4.0 dB”, gdy pokrętło modulacji jest ustawione na swojej wartości minimalnej:

1.0 dB - 4.0 dB * (0 / 127) = 1.0 dB

Dla ustawienia pokrętła w połowie zakresu:

1.0 dB - 4.0 dB * (64 / 127) = -1.0 dB

Natomiast dla ustawienia pokrętła w jego maksymalnym wychyleniu:

1.0 dB - 4.0 dB * (127 / 127) = -3.0 dB

• Prezentacja parametrów sterowanych

W trybie Program Mode oraz Setup Mode, gdy trakcie przeglądania zawartości studia lub jego presetów, parametry sterowane za pomocą FXMod nie mają prezentowanych wartości. Zamiast nich widnieje na ekranie napis „FXMod”. Na razie, nie należy tego zmieniać - poniżej zostanie wytłumaczone dlaczego.

Notka: Należy zwrócić uwagę na to, że jeśli w trybie Effects Mode parametr
FX Mode będzie miał przypisana wartość „Master”, to żaden z parametrów studia nie będzie oznaczony jako „FXMod”. Jest tak dlatego, że przy takim ustawieniu, łączenie parametrów nie jest realizowane.

• Usuwanie połączeń

Jeśli wartością parametru FX Mode jest „Program” albo „Setup”, to będąc w edytorze studia Studio Editor, jeśli dla parametru oznaczonego „FXMod” zostanie ustawiona ręcznie jakaś wartość, to połączenie tego parametru z programem lub setupem zostanie zerwane. Wartość tego parametru stanie się statyczna i nie będzie możliwości jej modyfikacji w czasie rzeczywistym. Jeśli teraz obiekt studia zostanie zapisany w pamięci (pod tym samym lub pod zmienionym numerem ID), to połączenie zostanie zerwane na trwałe. Jednakże, jeśli edytor Studio Editor zostanie opuszczony (nastąpi powrót do strony „KDFX” lub którejś ze stron „FXMOD” edytora Program Editor) bez zapisywania w pamięci zmian, to K2661 automatycznie przywróci połączenie między parametrem studia ze zdefiniowanym w ramach programu FXMod.

Jeśli dla jakiejś ścieżki FXBus zmieniony zostanie preset FX Preset, to połączenie między parametrami presetu a FXMod może, ale nie musi zostać zerwane. Jeśli nowo przypisany preset ma przypisany ten sam algorytm co zastępowany preset, to połączenia parametrów z FXMod nie zostaną zerwane. Jeśli natomiast w ramach presetu wykorzystywany jest inny algorytm (nawet jeśli jest on „podobnego” typu), to połączenia zostaną zerwane. Połączenia zostaną również zerwane w przypadku, gdy w ramach presetu FX Preset przypisanego do ścieżki FXBus zostanie wybrany inny algorytm. Podobnie jak w przypadku zmian w ramach studia - jeśli zmiany presetu (lub w ramach niego) nie zostaną zapisane w pamięci, to połączenia z FXMod zostaną automatycznie przywrócone.

Połączenia FXMod z parametrami ścieżek AuxBus oraz Mix nie zostają zerwane w przypadku zmiany przypisanego im presetu FX Preset.

Taka sama zasada obowiązuje w przypadku, gdy w trybie Program Mode lub Setup Mode, na stronie „KDFX” zmienione zostanie studio. Połączenia FXMod do parametrów znajdujących się na stronach „INPUT” oraz „OUTPUT” będą zachowane, podobnie jak połączenia do parametrów poziomów sygnałów Level na stronach „FXBUS”, „AUXFX” oraz „MIX”. Natomiast, jeśli dla którejś ze ścieżek w wybranym studiu przypisany został preset FX Preset, który wykorzystuje inny algorytm niż preset z poprzedniego studia - połączenia z parametrami przetwarzania sygnału zostaną zerwane.

• Działanie parametrów „nadpisujących”

W ramach KDFX, parametry „nadpisane” są transparentne. Oznacza to, że jeśli dla jakiegoś parametru w ramach presetu FX Preset zdefiniowany został FXMod w programie, to niezależnie czy ten parametr jest „nadpisywany” czy nie, wartość tego parametru sterowana jest poprzez FXMod. Działanie jest dokładnie taki, jakby „nadpisywanie” nie zostało w ogóle zdefiniowane.

Jednakże, trzeba pamiętać, że w ramach studia „nadpisywanie” parametrów działa w standardowy sposób - zmiana wartości parametru „nadpisującego” spowoduje zmianę wartości parametru „nadpisywanego”. Oznacz to, że jeśli ten parametr miał zdefiniowany FXMod, to połączenie z nim zostanie w takiej sytuacji zerwane, podobnie jakby wartość tego parametru została zmieniona bezpośrednio.

• Wykorzystanie „FXMod” by uniknąć modyfikacji studia

Wspomniane zostało już wcześniej, że zastosowanie FXMod jest bardzo dobrym sposobem na uniknięcie konieczności zapisywania w pamięci wielu studiów o bardzo zbliżonych parametrach. To samo studio może zostać użyte do wielu różnych celów w zależności od zdefiniowanych dla niego FXMod - można za ich pomocą zmieniać poziomy wzmocnienia dla różnych ścieżek, ustawienia panoramy stereofonicznej, konfigurować ścieżki FXBus podawane na ścieżkę AuxBus, a nawet włączać lub wyłączać poszczególne ścieżki czy zmieniać parametry algorytmów przetwarzania sygnału.

Skoro dowolne parametry studia, które nie modyfikują jego struktury (patrz punkt zatytułowany „Czym nie można sterować za pomocą FXMod”), mogą być sterowane za pomocą FXMod, to różnorodność wariantów studia otrzymywanych poprzez sterowanie jego parametrami za pomocą programów czy setupów jest ogromna.

• Statyczne „FXMod”

Statyczne FXMod, to znaczy taki, które po ustawieniu ma zawsze stałą niezmienną wartość, jest bardzo łatwe w implementacji. Na stronie „KDFX” albo którejś ze stron „FXMOD” należy wartość w kolumnie „Adjust” ustawić na żądaną wartość sterowanego parametru, a wartość w kolumnie „Source” na „OFF”. Po dokonaniu takich ustawień należy zapisać zmodyfikowany program lub setup w standardowy sposób. Przy każdorazowym wybraniu tak zmodyfikowanego programu lub setupu, wartość sterowanego parametru zostanie automatycznie ustawiona na wartość z kolumny „Adjust” i nie będzie można jej zmodyfikować.

Parametry takie jak Room Type, których zamiana wartości w czasie rzeczywistym może powodować przerwania w generowaniu dźwięku, znacznie lepiej jest ustawić jako stałe FXMod, a nie jako dynamicznie sterowane. Jeśli koniecznie musimy zmienić typ pogłosu efektu reverb, to można to zrobić stosując dwa programy, w których zastosowano statyczne FXMod dla parametru Room Type. Jednakże, nawet przy takim ustawieniu, gwarancję braku wystąpienia zakłóceń w generowaniu dźwięków mamy tylko wtedy, gdy podczas przełączania programów na ścieżce z efektem reverb nie ma podanego żadnego sygnału.

• Import studia z innego programu lub setupu

Załóżmy, że posiadamy doskonale dopracowane studio ze zdefiniowanymi FXMod w jednym programie (lub setupie) i chcemy to studio wraz z FXMod zastosować w innym programie (lub setupie). Nie musimy w takiej sytuacji ustawiać w drugim programie (lub setupie) wszystkich FXMod ręcznie - możemy te ustawienia zaimportować i to z pomocą tylko jednej operacji.

W tym celu należy wcisnąć przycisk typu Soft oznaczony „ImpFX”, a na ekranie pojawi się następująca strona:

Za pomocą przycisków typu Soft znajdujących się po lewej stronie można wybrać, czy importowane studio wraz z ustawieniami FXMod ma pochodzić z programu czy setupu. Następnie, należy wybrać program (lub setup), z którego chcemy zaimportować studio i ustawienia FXMod. Za każdym razem gdy zmieniony zostanie wyświetlany na ekranie program lub setup, w wierszu poniżej przedstawiona zostanie w nawiasach nazwa użytego w nim studia.

Prezentowane na ekranie studio staje się aktywne, dzięki czemu można usłyszeć jak wpływa ono na aktualnie edytowany program.

Gdy wybrany zostanie program lub setup, z którego chcemy zaimportować studio i przypisania FXMod, należy wcisnąć przycisk typu Soft oznaczony „Import”. Na ekranie pojawi się napis „KDFX from ... imported” (KDFX został zaimportowany) i nastąpi powrót do edytora aktualnego trybu pracy - Program Editor lub Setup Editor.

Studia przypisane do programów mogą być bez żadnych restrykcji importowane do setupów i odwrotnie.

• Ustawienia „FXMod” po imporcie studia

Jeśli zaimportowane zostało studio z programu lub setupu, to wszystkie FXMod w edytowanym obiekcie (programie lub setupie) są identyczne z tymi, które zostały zdefiniowane w programie lub setupie, z którego studio zostało zaimportowane. Wszystkie uprzednio zdefiniowane FXMod zostały usunięte - nieważne, czy jest ich więcej niż było uprzednio, czy mniej. Nawet w sytuacji, gdy uprzednio w edytowanym programie lub setupie zdefiniowane były jakieś FXMod, a w programie lub setupie, z którego importowano studio, nie ma żadnego zdefiniowanego FXMod, to wszystkie uprzednio zdefiniowane FXMod zostały usunięte.

• Wykorzystanie klawiatury K2661 w trybie KDFX „Live”

Suwaki oraz pokrętła znajdujące się w panelu przednim K2661, a także pedały ekspresji oraz przełączniki nożne mogą być bardzo użyteczne przy sterowaniu parametrami KDFX w czasie rzeczywistym, jeśli odpowiednie kontrolery będą przypisane sterowaniu FXMod zdefiniowanych w ramach programu czy setupu. Przykładowo, pasek Ribbon może być użyty do zmiany wysokości sygnału w presecie (tzw. pitcher), suwaki i pedały ekspresji oraz suwaki doskonale nadają się do sterowania czasem pogłosu efektów reverb, sprzężeniem zwrotnym efektów flanger, equalizerami EQ oraz innymi użytecznymi parametrami KDFX.

• KDFX w trybie „Setup Mode”

Żeby można było sterować parametrami KDFX w czasie rzeczywisty z setupu, należy parametrowi FX Mode, dostępnemu w trybie Effects Mode, przypisać wartość „Setup” albo „Auto”.

Podobnie jak to jest dla programów, w setupie można zdefiniować zestaw FXMod, które sterują wybranymi parametrami studia. W edytorze setupów
Setup Editor dostępne są dokładnie te same strony, co w edytorze programów Program Editor: są cztery strony pozwalające na zdefiniowanie osiemnastu FXMod (strona „KDFX” oraz trzy strony „FXMOD”), trzy strony dedykowane funkcjom FX („FXLFO”, „FXASR” oraz „FXFUN”) i strona „ImpFX” pozwalająca na import studia i FXMod zdefiniowanych w innym setupie lub programie.

Gdy KDFX jest sterowany za pomocą setupu, to wszystkie FXMod zdefiniowane w ramach programów wykorzystywanych w setupie są nieaktywne. Jeśli dysponujemy programem ze zdefiniowanymi studiem oraz FXMod i chcemy ich użyć w setupie, to należy z tego programu zaimportować studio - zaimportowane zostaną do setupu również ustawienia FXMod z tego programu.

• Sterowanie poprzez MIDI w trybie „Setup Mod”

Jeśli wartość parametru FX Mode zostanie ustawiona na „Setup”, to parametr
FX Chan zostanie automatycznie ustawiony na wartość „None”, która nie może zostać zmieniona. Jest tak dlatego, że kanał MIDI sterujący parametrami KDFX nie jest definiowany na stronie w trybie Effects Mode, ale jest określony poprzez kanał MIDI wykorzystywany w strefie Zone 1 setupu. Komunikaty MIDI z pozostałych kanałów MIDI, chociaż mogą wpływać na generowanie dźwięków przez setup, to nie sterują w żadnym aspekcie parametrami KDFX.

Jeśli z jakichś powodów nie chcemy, żeby to setup sterował parametrami KDFX w trybie Setup Mode (przykładowo, sterowanie pochodzi z zewnętrznego urządzenia MIDI i nie chcemy zmieniać studia w przypadku zmiany setupu), to można parametr FX Mode ustawić na wartość „Program”. W takiej sytuacji, to program (będący częścią setupu lub nie) działający na kanale zdefiniowanym parametrem FX Chan będzie sterował parametrami KDFX.

Dla przykładu, załóżmy, że setup ma zdefiniowane trzy strefy, którym przypisane są kanały MIDI odpowiednio Channel 2, Channel 4 oraz Channel 6. Jeśli parametr FX Mode ustawiony jest na wartość „Program”, a parametr FX Chan na wartość „6”, to studio oraz FXMod przypisane do programu działającego na kanale Channel 6 będą sterowały KDFX. Natomiast, jeśli parametrowi FX Chan zostanie przypisana wartość „16”, to KDFX nie będzie sterowany w czasie rzeczywistym, ponieważ nie ma w ramach setupu zdefiniowanego programu działającego na kanale Channel 16. Jednakże, jeśli z zewnętrznego urządzenia MIDI, np. z sekwencera, wysłany zostanie komunikat na kanale Channel 16, to program ustawiony dla tego kanału będzie określał studio oraz FXMod sterujące parametrami KDFX.

Takie rozwiązanie może być z powodzeniem użyte w sytuacji, gdy chcemy grać na klawiaturze wykorzystując tryb Setup Mode, a równocześnie chcemy sterować parametrami KDFX z zewnętrznego urządzenia MIDI.

• KDFX w trybie „Program Mode”

Jeśli K2661 pracuje w trybie Program Mode, to wartość parametru FX Chan musi być zgodna z aktualnie wybranym numerem kanału MIDI (widocznym w prawym-górnym rogu na ekranie), żeby program i zdefiniowane w ramach niego FXMod mogły sterować parametrami KDFX. W przeciwnym wypadku, chociaż komunikaty MIDI będą sterowały działaniem programu, ale nie będą sterowały KDFX. Jeśli parametrowi FX Chan przypisana zostanie wartość „Current”, to problem ten nie będzie w ogóle występował.

• Sterowanie efektami w trybach „Program Mode” oraz „Setup Mode”

Poniżej zamieszczona została tabela, w której zebrane zostały informacje na temat sterowania KDFX przy różnych ustawieniach parametrów w różnych trybach. Wpływ wartości parametru FX Chan na działanie w przypadku sterowania z zewnętrznego urządzenia MIDI został przedstawiony w kolejnym punkcie. Należy zauważyć, że niezależnie od ustawień parametru FX Mode, sterowanie parametrami KDFX jest zawsze możliwe za pomocą zewnętrznych komunikatów SysEx.

Tryb K2661	Wartość „FX Mode”	Co definiuje działanie regulatorów	Sterowanie KDFX	Kanał MIDI sterujący KDFX
Program	„Program” lub „Setup”	setup sterujący	FXMod programu	FX Chan
Setup	“Setup” lub “Program”	setup	FXMod setupu	kanał używany w Zone 1
Setup	“Program”	setup	FXMod programu działającego na kanale zdefiniowanym parametrem FX Chan	FX Chan
Program	“Setup”	setup sterujący	ostatni setup wybrany w trybie Setup Mode	kanał używany w Zone 1 przez ostatni setup
Program	“Master”	setup sterujący	nic	brak
Setup	“Master”	setup	nic	brak

• Sterowanie KDFX za pomocą sekwencera

Jeśli ktoś posiada zewnętrzny sekwencer MIDI, to prawdopodobnie szybko u niego rodzi się idea zastosowania tego potężnego urządzenia do sterowania KDFX. Oczywistym jest, że użycie tego urządzenia do rejestrowania, edycji oraz automatycznego sterowania parametrami studia poprzez sekwencje MIDI jest jednym z bardziej atrakcyjnych aspektów KDFX.

• Parametr „FX Chan”

Dowolny program działający na dowolnym kanale MIDI może sterować działaniem KDFX. W trybie Effects Mode należy ustawić parametr FX Mode na wartość „Program”, a parametrowi FX Chan przypisać odpowiedni numer kanału. Następnie należy wybrać żądany program dla tego kanału MIDI, co spowoduje, że komunikaty MIDI wysyłane z zewnętrznego sekwencera będą sterować parametrami KDFX.

• Dedykowanie programu i kanału MIDI

Prawdopodobnie najbardziej efektywnym i najmniej mylącym rozwiązaniem jest dedykowanie jednego kanału MIDI oraz wybranego dla niego programu tylko do sterowania parametrami KDFX (program nie generuje w takim wypadku żadnych dźwięków). Wielu użytkowników K200 oraz K2500 zna to rozwiązanie ze względu na sposób automatyzacji starych, wewnętrznych efektów. W K2661, zastosowanie dedykowanego kanału MIDI oraz dedykowanego programu do sterowania efektami staje się jeszcze bardziej pożądane ze względu na stopień skomplikowania KDFX. Takie rozwiązanie oczywiście powoduje, że „poświęcony” zostaje jeden kanał MIDI, ale tylko nieliczni użytkownicy będą z tego powodu mieli problemu.

Należy przejść do trybu Effects Mode, upewnić się, że parametr FX Mode jest ustawiony na wartość „Program” i przypisać parametrowi FX Chan wybrany numer kanału MIDI - często najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie do tego celu kanału Channel 15. Następnie, należy przejść do trybu Program Mode, wybrać program „199 Default Program” i wcisnąć przycisk Edit. Po wciśnięciu przycisku typu Soft oznaczonego „KEYMAP” należy ustawić wartość parametru Keymap na „0 None” - to spowoduje, że program nie będzie generował żadnych dźwięków, co więcej: nie będzie zajmował żadnego głosu polifonii K2661. W końcu, można przejść do strony „KDFX” i zacząć parametryzować wykorzystywane studio oraz FXMod. Jeśli uprzednio już zdefiniowaliśmy jakiś program, którego studio i FXMod chcielibyśmy użyć, to na stronie „ImpFX” można zaimportować wszystkie ustawienia do aktualnie edytowanego programu.

Można teraz zapisać program pod nowym numerem ID i ze zmienioną nazwą, np. „Studio Controller1”. Teraz, program do sterowania KDFX za pomocą komunikatów z zewnętrznego sekwencera MIDI jest gotowy. Sekwencja z sekwencera powinna rozpoczynać się wyborem banku i programu przeznaczonego do sterowania parametrami KDFX.

Jeśli źródłami sterowania (kolumna „Source”) są kontrolery MIDI przypisane do regulatorów znajdujących się w panelu przednim K2661, pedały ekspresji lub inne regulatory, to sekwencję MIDI sterującą parametrami KDFX można w łatwy sposób zapisać w zewnętrznym sekwencerze MIDI.

• Zmiana studia za pomocą sekwencera MIDI

Jeśli w ramach utworu wykorzystywanych jest więcej niż jedno studio, albo chcemy mieć możliwość wybrania studia w trakcie gry na żywo, to można utworzyć kilka programów, stosując dokładnie tę samą procedurę opisaną powyżej, dla których przypisane są różne obiekty studia na stronie „KDFX”. Zmiana studia jest w takiej sytuacji realizowana poprzez wysłanie z sekwencera MIDI komunikatu wyboru programu na wybrany uprzednio kanał MIDI (w naszym przypadku Channel 15).

Utworzenie wielu programów, które wykorzystują ten sam obiekt studia, ale mają zdefiniowane różne statyczne FXMod pozwala na szybką zmianę parametrów studia bez konieczności tworzenia wielu obiektów studia o podobnych parametrach.

Jak już wcześniej zostało to wspomniane, sterowanie parametrami KDFX za pomocą programu może być wykorzystane również podczas pracy w trybie Setup Mode. Jeśli wartością parametru FX Mode jest „Program”, a parametr FX Chan zostanie ustawiony na wartość „15”, to z zewnętrznego sekwencera MIDI można sterować parametrami KDFX niezależnie od wykorzystywanego w danym momencie setupu.

• Zapobieganie zakłóceniom przy zmianach studia

Jak w każdym innym przypadku, gdy wykorzystuje się urządzenia cyfrowe, należy zwrócić szczególną uwagę na zmiany dokonywane w ramach KDFX, które w znaczny sposób modyfikują naturę przetwarzania sygnału. Najłatwiejszym sposobem na wprowadzenie zakłóceń w generowaniu dźwięków przez wewnętrzny moduł dźwiękowy K2661 jest wybranie w trakcie gry nowego studia, które ma przypisane inne presety FX Preset z innymi algorytmami i inne są przekierowania sygnałów w ramach studia.

W najlepszym z możliwych przypadków, zmiana studia przebiegnie niemal niezauważalnie, a zastępowane efekty „przejdą” łagodnie w nowe efekty. W najgorszym z możliwych przypadków, wystąpi długa cisza, podczas której stare efekty będą usuwane ze ścieżek sygnałowych, a nowe będą musiały dopiero „zbudować” pełnowartościowe dźwięki.

Szansa na łagodne przejście między studiami jest większa, jeśli algorytmy zastosowane w presetach odpowiednich ścieżek obu studiów są te same (w niektórych efektach reverb, zgodność powinna być nie tylko na poziomie algorytmu, ale również na poziomie wartości parametru Room Type). Przykładowo, jeśli w pierwszym studiu dla ścieżki FXBus1 przypisany jest preset wykorzystujący pewien algorytm, a w drugim studiu, dla tej samej ścieżki FXBus1 przypisany jest inny preset, który wykorzystuje jednak ten sam algorytm co preset ze studia pierwszego, to przejście powinno był łagodne, przypominające delikatny pogłos.

Jednakże, jeśli preset w drugim studiu wykorzystuje inny algorytm niż preset w studiu pierwszym, to działanie jest takie, że efekt pierwszy zostanie szybko „zgaszony”, przez krótki czas ścieżka FXBus1 będzie zawierała wyłącznie sygnał czysty (tzw. dry, bez zastosowanego efektu), a następnie efekt drugiego studia w momentalnie zostanie włączony. Przerwa w zastosowaniu efektów do sygnału w ścieżce wystąpi zawsze, gdy zastosowane zostały dwa różne algorytmy dla odpowiadających sobie ścieżek, a w przypadku wykorzystania tego samego algorytmu pogłosu reverb - gdy wartości parametru Room Type będą inne.

Należy pamiętać, że nawet jeśli użyte w obu studiach algorytmy będą dokładnie te same dla odpowiadających sobie ścieżek, to może się zdarzyć, że przejście między studiami wcale nie będzie płynne. Niektóre parametry powodują zakłócenia w generowaniu dźwięków jeśli ich wartości są zmieniane w trakcie działania algorytmu. Przykładowo, dla parametru określającego długość efektu delay, zmiana jego wartości w czasie rzeczywistym (podczas zmiany studia) spowoduje, albo krótką przerwę w realizowaniu algorytmu, albo nagły przeskok w wysokości generowanego aktualnie dźwięku. Zaleca się przeprowadzenie kilku praktycznych eksperymentów, które pozwolą zorientować się co do jakości przejścia pomiędzy różnymi studiami i sprawdzenia, czy uzyskiwane efekty są do zaakceptowania.

Jeśli użyte zostały te same algorytmy, to przejście w pomiędzy działaniem presetów powinno był łagodne i płynne:

Jeśli użyte zostały różne algorytmy, to przejście pomiędzy działaniem presetów nie jest ciągłe - występuje moment, w którym nie ma sygnału typu wet:

• Zmiana alokacji jednostek PAU

Mogą wystąpić jeszcze inne okoliczności, w których zastosowanie tego samego algorytmu w odpowiednich ścieżkach nie gwarantuje łagodnego przejścia między jednym studiem a drugim. Jeśli z jakichkolwiek przyczyn, przypisania jednostek PAU dla danej ścieżki będą musiały być dokonane na nowo, to w takiej sytuacji nastąpi przerwa w realizacji algorytmu efektu - nawet jeśli dla tej ścieżki zastosowany zostały w obu studiach ten sam algorytm. Taka sytuacja może wystąpić, gdy w jednej ze ścieżek o niższym numerze niż rozważana ścieżka nastąpiła zmiana liczby przypisanych jednostek PAU. Przerwa w działaniu algorytmu spowodowana jest tym, że podczas realokacji jednostek PAU procesory sygnałowe muszą wykonać procedury inicjalizujące, ponieważ nastąpiły przetasowania w wykonywanych przez różne jednostki PAU algorytmach.

Oto przykład takiej sytuacji. Załóżmy, że mamy studio o nazwie „Studio X”, w którym wykorzystany jest na ścieżce FXBus1 efekt typu flanger, wymagający 2 jednostek PAU, oraz na ścieżce FXBus2 prostu efekt typu reverb zajmujący 1 jednostkę PAU. Natomiast studio o nazwie „Studio Y” ma zdefiniowany na ścieżce FXBus1 efekt typu chorus, wymagający tylko 1 jednostki PAU, oraz na ścieżce FXBus2 - ten sam co w studiu „Studio X” - mały efekt reverb zajmujący 1 jednostkę PAU. Zmieniając studio „Studio X” na „Studio Y”, jedna jednostka PAU zostaje przesunięta ze ścieżki FXBus1 do ścieżki FXBus2 - nastąpiła realokacja jednostek PAU. Ponieważ to nie jest „fizycznie” ta sama jednostka PAU, która była odpowiedzialna za realizację algorytmu efektu reverb w studiu „Studio X” oraz w studiu „Studio Y”, to jednostka ta musi zostać zainicjalizowana. Powoduje to, że przejście między studiami nie jest płynne.

Kilka słów komentarza do sytuacji opisanej powyżej. Po pierwsze, studia należy konstruować w taki sposób, żeby podczas przejścia między jednym a drugi, ewentualne zmiany alokacji jednostek PAU następowały tylko w ścieżkach o najwyższych numerach. W sytuacji opisanej powyżej, jeśli efekt reverb byłby realizowany na ścieżce FXBus1, to przypisana mu jednostka PAU nie byłby reinicjalizowana. Innym rozwiązaniem tego problemu może być zastosowanie ręcznego, stałego przypisania alokacji jednostek pamięci dla ścieżek o najniższych numerach, zamiast stosowania alokacji automatycznej. W naszym przykładzie, jeśli dla ścieżki FXBus1 dwie jednostki PAU przypisane by były na stałe, to nawet jeśli nowy efekt zajmowałby tylko 1 jednostkę PAU - nie nastąpiłaby realokacja jednostek PAU i przejście między studiami dla efektu reverb w ścieżce FXBus2 byłoby łagodne i płynne.

Reasumując, jeśli jednostki PAU są realokowane, to przejście między tymi samymi algorytmami nie będzie płynne:

Przerzucenie zmian efektów, dla których wymagana jest inna liczba jednostek PAU, do ścieżek o wyższych numerach pozwala na łagodne przejście pomiędzy tymi samymi algorytmami:

Również ręczne przypisanie jednostek PAU do poszczególnych ścieżek zapobiega realokacji jednostek PAU:

• Sterowanie KDFX poprzez tempo

Wiele parametrów KDFX można skonfigurować tak, by były sterowane za pomocą sygnały tempa muzycznego. Dane tempa mogą pochodzić z wielu różnych źródeł: wartość tempa może być stałą, może pochodzić z wewnętrznego sekwencera K2661, a także może pochodzić z zewnętrznego sekwencera MIDI, który został ustawiony tak, by wysyłać komunikaty MIDI Timing Clock do K2661.

Generalnie, procedury wykorzystania komunikatów tempa z sekwencera wewnętrznego i zewnętrznego jest identyczna. Z jednym wszak wyjątkiem - w trybie Song Mode na stronie „MISC”, parametr Clock musi być ustawiony na wartość „Int” (internal - wewnętrzny), gdy wykorzystywany jest wewnętrzny sekwencer K2661, a na wartość „Ext” (external - zewnętrzny), gdy wykorzystywany jest zewnętrzny sekwencer MIDI.

Należy zwrócić uwagę na to, że komunikaty MIDI Timing Clock (zwane również MIDI Sync) nie są tożsame z komunikatami MIDI Time Code (znanymi również pod nazwą MTC). Komunikaty Sync są wykorzystywane do synchronizacji sekwencerów i ich częstotliwość się zmienia w zależności od zmian tempa muzycznego. Natomiast komunikaty Time Code, które są wykorzystywane do synchronizacji sekwencera z zewnętrznymi urządzeniami audio (np. z napędami płyt CD, odtwarzaczami wideo itp.) są niezmienne w czasie. KDFX, podobnie jak pozostałe elementy K2661, nie reaguje na komunikaty Time Code, a jedynie na komunikaty Timing Clock.

• Tempo w ramach presetu „FX Preset”

Niektóre algorytmy zawierają parametr Tempo, który pozwala na wykorzystanie niektórych funkcji czasowych, takich jak LFO, obwiednie, długość delay, wyrażonych w jednostkach beatów na minutę (BPM - beat per minute). Kolejny parametr takiego algorytmu Period, znajdujący się zaraz pod parametrem Tempo, określa mnożnik wartości poprzedniego parametru. Parametr Period wyrażony jest w beatach („bts”) i może przyjmować wartości od „1/24” (24 razy szybciej niż wskazuje parametr Tempo) do „32” (32 razy wolniej niż wskazuje parametr Tempo). Przykładowo, jeśli dla LFO zdefiniowany został parametr Tempo o wartości „102 BPM”, a parametr Period ma wartość „12/24 bts”, to LFO będzie oscylowało 240 razy na minutę, czyli z częstotliwością 4 Hz.

• Zmienne tempo z wykorzystaniem informacji systemowych

Można również ustawić powyższe parametry tak, by zmieniały się w czasie rzeczywistym. Parametr Tempo należy ustawić na wartość „System”, która znajduje się poniżej wartości „1” na liście dostępnych wartości parametru (można również na klawiaturze alfanumerycznej wcisnąć przycisk 0, a następnie Enter). Teraz, wartość parametru Tempo nie jest stała, ale zmienia się zgodnie ze zmianami zegara systemowego, który zależy od ustawień parametru Clock na stronie „MISC” w trybie Song Mode (ustawiony na zegar zewnętrznego albo wewnętrznego sekwencera). Wartość tempa systemowego jest wymnażana przez wartości parametrów Rate lub Beats, w celu określenia faktycznej szybkości, podobnie jest to miało miejsce w przypadku wartości stałej parametru Tempo.

Jeśli parametr Clock zostanie ustawiony na wartość „Int”, to tempo wewnętrznego sekwencera (prezentowane na stronie „MAIN” trybu Song Mode) będzie sterować wartością parametru Tempo niezależnie od tego, czy sekwencer jest faktycznie włączony.

Natomiast, jeśli parametr Clock zostanie ustawiony na wartość „Ext”, to zewnętrzny sekwencer (zakładając, że faktycznie wysyła komunikaty MIDI Clock) będzie sterował wartością parametru Tempo. jednakże, jeśli komunikaty MIDI Clock nie będą przez K2661 odbierane na złączu MIDI In, to wartością parametru Tempo nie będzie „0” (brak tempa), ale przypisana zostanie ostatnia poprawna wartość. Albo będzie to wartość tempa wewnętrznego sekwencera w momencie zmiany wartości parametru Clock z „Int” na „Ext”, albo ostatnia wartość tempa otrzymana z zewnętrznego sekwencera, zanim zaprzestał on wysyłania komunikatów MIDI Clock.

• Tempo jako źródło „Source” dla „FXMod”

Algorytmy KDFX, które nie posiadają parametru Tempo mogą również być sterowane tempem, ale za pomocą FXMod.

Na liście dostępnych wartości dla kolumny „Source” znajduje się na pozycji 55 wartość „Tempo”. Ustawienie tej wartości powoduje, że aktualne tempo muzyczne (stałe lub zmienne, pochodzące z wewnętrznego lub z zewnętrznego źródła) jest zamieniane na wartość liczbową z zakresu od „0” do „1”, która staje się wartością parametru sterowanego za pomocą danego FXMod. Teoretyczna wartość tempa muzycznego może znajdować się w zakresie od „3.75 BPM” do „240.0 BPM”, dlatego tempo o wartościach „3.75 BPM” i mniejszych zamieniane jest na wartość „0”, a tempo o wartościach „240.0 BPM” i większych - na wartość „1”. Oczywiście większość parametrów nie wartości z zakresu od „0” do „1”, dlatego zakres ten musi zostać odpowiednio przeskalowany.

Powyższe stwierdzenie może wydawać się nieco niezrozumiałe, ale jest jedna reguła, która pozwala na łatwe rozwiązanie powyższego problemu. Wystarczy, że w kolumnie „Adjust” zostanie ustawiona na wartość, którą chcemy otrzymać przy tempie równym „3.75 BPM” (lub mniejszym), a suma wartości z kolumn „Adjust” oraz „Depth” będzie równa wartości, którą chcemy otrzymać, gdy tempo jest „240.4 BPM” (lub wyższe).

Przykładowo, spójrzmy na algorytm, który ma parametr LFO Rate wyrażony w Hz. Załóżmy, że chcemy aby częstotliwość LFO była dwa razy większa od aktualnego tempa. Poniżej zostały przedstawione odpowiednie wartości FXMod:

Kolumna „Param” „LFO Rate”

Kolumna „Adjust” Dla vibrato o najniższej częstotliwości (3.75 BPM / 60) x 2 otrzymujemy wartość 0.125 Hz, dlatego najbliższą wartością możliwą do ustawienia jest „0.13 Hz”

Kolumna „Source” „Tempo”

Kolumna “Depth” Dla vibrato o najwyższej częstotliwości (240 BPM / 60) x 2 otrzymujemy 8 Hz, od którego należy odjąć wartość obliczoną dla kolumny „Adjust” (czyli „0.13 Hz”), co daje
7.87 Hz - najbliższą możliwą do ustawienia wartością jest „7.80 Hz”

Wartość tempa jest udostępniana przez system operacyjny K2661, dlatego może ono sterować nie tylko parametrami zdefiniowanymi w ramach FXMod, ale również w dowolnymi innych funkcjami, w tym wysokością próbek pętli, długością obwiedni, filtrami, poziomem głośności i wieloma innymi.

• Wybijanie tempa „Tap Tempo”

Tempo wybijane za pomocą przełącznika nożnego (footswitch) lub przycisku może również zostać użyte do sterowania parametrami KDFX. Podobnie jak Tempo, Tap Tempo nie jest specyficznym aspektem KDFX i może być wykorzystane we wszystkich aspektach K2661 poprzez wykorzystanie funkcji systemu operacyjnego, w tym również w sekwencerze.

Tap Tempo znajduje się na pozycji 39 we wszystkich dostępnych listach źródeł sterowania, w setupach oraz w setupach sterujących. Poprzez wybijanie tempa za pomocą dedykowanego ku temu regulatora wysyłany jest komunikat
Tap Tempo, w którym zawarte informacje pochodzą z obliczenia średniego czasu między kolejnymi „wybiciami” w stosunku do zegara wewnętrznego K2661.

Żeby procedura obliczania średni czas wybijania tempa mogła zostać uruchomiana, potrzebne są cztery „wybicia” - jeśli jest ich mniej, to żaden komunikat zawierający informacje o wybijanym tempie nie zostanie wysłany. Jeśli „wybić” będzie więcej niż cztery, to wszystkie one zostaną użyte do obliczenia średniego odstępu czasowego między nimi. Niemniej, „wybicia”, które zostały wykonane później mają większą wagę od tych, wybitych wcześniej. Dlatego, jeśli podczas wybijania tempa, ich częstotliwość zostanie zmniejszona, to informacja wysyłana do zegara wewnętrznego będzie w sposób płyny również zmieniana. Ponieważ informacja o wybijanym tempie jest uśredniana, to aktualne tempo zegara będzie zawsze nieco opóźnione w stosunku do ostatniego tempa wybitego za pomocą regulatora.

Żeby komunikaty Tap Tempo mogły być wykorzystane w ramach K2661, parametr Clock na stronie „MISC” w trybie Song Mode musi być ustawiony na wartość „Int”.

• KDFX w trybie „Master”

Jak dotąd, w niniejszej instrukcji zostało powtórzone to kilkukrotnie, że ustawiając parametr FX Mode w trybie Effects Mode na wartość „Master” powoduje się wyłączenie możliwości sterowania KDFX w czasie rzeczywistym. Jednakże, nie jest to do końca prawdą, ponieważ KDFX będzie nadal reagował na specyficzny zestaw komunikatów MIDI System Exlcusive (SysEx). Jeśli ktoś posiada dużą wiedzę na temat komunikatów SysEx, to prawdopodobnie będzie potrafił z tego faktu osiągnąć spore korzyści.

Tak naprawdę, to komunikaty MIDI SysEx mogą sterować parametrami KDFX niezależnie od ustawień parametru FX Mode. Dlatego, jeśli nie chcemy wykorzystywać trybu „Program” ani „Setup” dla FX Mode, a chcemy zmienić kilka ustawień KDFX w czasie rzeczywistym, to możemy do tego wykorzystać komunikaty MIDI System Exlcusive.

W dokumencie „Referencje dla muzyków”, w „Dodatku B” znajduje się dokładny opis wykorzystania komunikatów MIDI SysEx do sterowania parametrami KDFX.

• KDFX w trybie „Auto”

Gdy parametr FX Mode ustawiony jest na wartość „Auto”, to sposób sterowania parametrami KDFX zmienia się w zależności od aktualnego trybu pracy K2661 - może to być Program Mode lub Setup Mode. Jednakże, gdy edytujemy strony w trybie Effects Mode, to tak naprawdę K2661 nie jest ani w trybie Program Mode, ani w trybie Setup Mode, tylko w trybie Master Mode. Dlatego można wtedy przejść do edycji studia i zmienić ustawienia jego parametrów, ale nie będą wtedy dostępne żadne FXMod. Zmiana wartości parametru studia, dla którego został definiowany FXMod, nie spowoduje zerwania połączenia pomiędzy nimi - do czego by doszło w przypadku edycji wartości tego parametru studia gdyby parametr FX Mode miał przypisaną wartość „Program” (albo „Setup”).

Po wyjściu z edycji studia można przejść do trybu Program Mode (albo Setup Mode) i wybrać program (albo setup). Zmiany wartości parametrów studia są aktualne, a wszystkie zdefiniowane FXMod, dla których połączenia były aktywne, nadaj takie pozostają.

• Tryb „Auto” w trybie „Song Mode”

Gdy wartość parametru FX Mode zostanie ustawiona na „Auto”, a następnie nastąpi przejście do trybu Song Mode, to działanie efektów będzie bardzo specyficzne. KDFX będzie sterowany za pomocą programu aktualnie działającego na kanale zdefiniowanym parametrem EffectChan - edycji tego parametru można dokonać wciskając przycisk Edit.

Numer kanału efektów, definiowany parametrem EffectChan, jest zapisy do pamięci wraz z utworem w obiekcie typu song. Dlatego przy takich ustawieniach, należy się upewnić, że właściwy program sterujący KDFX jest przypisany do kanału efektów zdefiniowanego w utworze.

• Wykorzystanie algorytmów

W tej części dokumentu przedstawione zostaną algorytmy dostępne w ramach KDFX, opis ich parametrów oraz opis sposobów ich użycia. Przeczytanie tego punktu w całości pozwoli na dobre zrozumienie zawartych w KDFX algorytmów. Ich pełny opis znajduje się w dokumencie „Referencje dla muzyków”, gdzie znaleźć wszystkie parametry algorytmów zostały przedstawione w kolejności, w jakiej przedstawione są na ekranie, wraz z dokładnym opisem zakresów wartości i ich znaczenie.

Jednak wpierw, przedstawiona zostanie struktura obiektów studia znajdujących się w pamięci ROM.

• Typowa struktura obiektu studia

Wiele obiektów studia znajdujących się w pamięci ROM posiada strukturę, która jest zgodna z pewnymi ogólnie przyjętymi zasadami, co pozwala na wykorzystanie zasobów udostępnianych przez KDFX w sposób efektywny i przejrzysty. Chociaż użytkownicy K2661 nie są w żadnym stopniu zobligowani do tworzenia własnych obiektów studia zgodnie z tymi regułami, to chyba warto zapoznać się z rozwiązaniami zaproponowanymi przez inżynierów Kurzweil w odniesieniu do tak skomplikowanego problemu, jakim jest konfiguracja studia. Rozwiązania te mogą stanowić bardzo dobry punkt wyjścia przy tworzeniu własnych obiektów studia.

Poniższe wytyczne stanowiły podstawę przy tworzeniu obiektów studia znajdujących się w pamięci ROM. Nie wszystkie studia są w 100% zgodne z tymi wytycznymi, ale znaczna ich większość.

• Programy i setupy znajdujące się w pamięci ROM są przypisane do wyjść KDFX-A, KDFX-B, KDFX-C oraz KDFX-D (dla programów na stronie „OUTPUT”, a dla setupów na stronie „CH/PRG”) w zależności od efektu, który jest najbardziej odpowiedni dla danej barwy.

• Wejścia Input są przekierowany tylko i wyłącznie do odpowiadającym im FXBus (to znaczy Input A do FXBus1, Input B do FXBus2, Input C do FXBus3, a Input D do FXBus4), a parametr Lvl dla drugiej dostępnej ścieżki FXBus jest odłączony (ustawiony na wartość „Off”).

• Ścieżka FXBus1 ma przypisany relatywnie prosty pogłos reverb, który nie wymaga dużej liczby jednostek PAU.

• Ścieżka FXBus2 nie zawiera efektu, który powodowałby „wydłużenie” dźwięków w czasie (to znaczy, że nie jest to ani reverb, ani delay). Możliwe rodzaje efektów to: chorus, flanger, phaser, distortion, shaper, pitcher, enhancer, EQ lub EQ morpher.

• Ścieżka FXBus3 zawiera efekty, które są rozciągnięte w czasie, czyli przykładowo efekty delay, delay połączony z reverb oraz inne efekty przeznaczone dla barw prowadzących.

• Na ścieżce FXBus4 nie jest zastosowany żaden efekt, ponieważ zazwyczaj za pozostałych trzech ścieżkach wykorzystany został limit dostępnych czterech jednostek PAU.

• Na ścieżce AuxBus zastosowany jest efekt wymagający dwóch lub trzech jednostek PAU, na przykład skomplikowany pogłos reverb, kompresor, czy graficzny EQ. Często może on być wykorzystywany zamiast pogłosu reverb zastosowanego na ścieżce FXBus1. Jeśli zostanie zastosowane takie rozwiązanie (parametr Aux Lvl dla FXBus1 powinien być ustawiony na wartość „0 dB” lub większą), to można w ten sposób zwolnić wykorzystywane w FXBus1 jednostki PAU i użyć ich do efektu typu enhancer, flanger, czy dowolnego innego.

• Parametry podstawowe

Niektóre parametry występują we wszystkich algorytmach, więc zostaną omówione zaraz na początku.

Parametr Wet/Dry pozwala na określenie względnego poziomu między sygnałem czystym oraz sygnałem przetworzonym w ramach presetu FX Preset. Wartości tego parametru mogą być z zakresu od „0%” (tylko sygnał czysty) do „00%” (tylko sygnał przetworzony). Ustawienie wartości „50%” oznacza, że poziomy sygnałów czystego i przetworzonego są sobie równe. W niektórych algorytmach dostępne są dwa parametry Wet/Dry, osobny dla lewego (Left) i prawego (Right) kanału stereofonicznego.

Parametr In Gain ustawia poziom sygnału wejściowego (ustawionego na stronie „INPUT”) dla presetu FX Preset. Jak w większości dostępnych w ramach KDFX parametrów wzmocnienia, możliwe wartości są z zakresu od „-79.0 dB” do
„24.0 dB”. Można również odłączyć sygnał przypisując parametrowi In Gain wartość „Off”. Natomiast ustawienie wartości „0.0 dB” powoduje, że poziom sygnału wejściowego nie zostaje zmieniony.

Parametr Out Gain określa poziom sygnału na wyjściu z presetu FX Preset. Wyjście to jest bezpośrednio dostępne na stronie „OUTPUT”, jako sygnał pochodzący z odpowiedniego FXBus. Poziom tego sygnału może być później zmodyfikowany, zanim zostanie przekazany na wyjścia Mix lub Aux.

Parametr In/Out włącza/wyłącza dany efekt. Działanie parametru In/Out jest podobne do działania parametru Wet/Dry, z tym, że dostępne są tylko dwa ustawienia: „100%” (In) oraz „0%” (Out).

Parametr HF Damping określa częstotliwość odcięcia (-3 dB) dla filtru dolnoprzepustowego 6 dB na oktawę, który jest ustawiony przed funkcja przetwarzającą algorytmu. W przypadku algorytmów, w których sygnał przetwarzany jest w pętli (takich jak na przykład delay), każda iteracja sygnału przechodzi przez ten filtr powodując, że sygnał jest bardziej matowy.

W efektach stereofonicznych parametr XCouple (cross couple - wzajemne krosowanie) określa jak dużo sygnału w sprzężeniu zwrotnym przechodzi z jednego kanału stereo do drugiego. Przy ustawieniu wartości „100%” dla tego parametru, sprzężony sygnał lewego kanału jest w całości podawany na wejście kanału prawego i vice versa, co daje efekt „rozprzestrzenienia” się sygnału, a w przypadku efektu delay - efekt „ping-pong”. Przy ustawieniu wartości „0%” sygnały pozostają na swoich nominalnych kanałach.

W algorytmach, które stanowią kombinację dwóch podstawowych algorytmów przetwarzania sygnału (to znaczy takich, w których nazwie występuje ciąg znaków „<>”, takich jak np. „713 Flange<>Shaper”), parametr konfiguracyjny
A->B cfg określa komponent algorytmu, który przetwarza sygnał jako pierwszy. Przykładowo, dla algorytmu składającego się z efektu reverb i kompresora, można sygnał przepuścić wpierw przez pogłos reverb, a potem dopiero przez kompresor - albo na odwrót. Wartości dostępne dla parametru A->B cfg są uzależnione od kontekstu, w którym występuje. Dla powyższego przykładu będą to „Rvb->Cmp” oraz „Cmp->Rvb”.

Parametr A/Dry->B występuje w wielu algorytmach będących kombinacją podstawowych efektów. Określa on wielkość sygnału czystego (dry), który będzie bezpośrednio podawany bezpośrednio na drugi efekt. Różne algorytmy kombinacyjne wykorzystują różne warianty tego parametru - w zależności od aktualnego kontekstu. Zakres wartości dla parametrów tego typu jest od „0%” do „100%”.

• Algorytmy „Reverb”

Parametr Room Type zmienia konfigurację algorytmu, pozwalając na symulację wielu różnych typów pomieszczeń, w tym: kabiny (booth), małych pomieszczeń (small room), dużych pomieszczeń (chambers), auli (hall) oraz dużych przestrzeni. Zmiana tego parametru powoduje tak naprawdę wybranie innego rodzaju efektu reverb. Ponieważ wraz ze zmianą tego parametru zmieniona zostaje struktura użytego algorytmu, parametr ten nie może być wykorzystywany w ramach FXMod. Te same wartości dostępne do wyboru w różnych algorytmach niekoniecznie brzmią w taki sam sposób.

Parametr Rvrb Time jest parametrem określającym czas w sekundach, w czasie którego sygnał pogłosu zmniejszy się o 60 dB w stosunku do wartości początkowej (przy założeniu, że pozostałe parametry algorytmu, takie jak HF Damping, Diff Scale, Size Scale czy Density są ustawione na swoje wartości nominalne). Jeśli parametrowi Rvrb Time przypisana zostanie wartość „Inf” (infinity - nieskończoność), to zdefiniowany zostanie efekt reverb o nieskończonym czasie trwania.

Parametr LateRvbTim pozwala dostroić ustawienia dokonane parametrem Rvrb Time w stosunku do późnych odpowiedzi efektu reverb po wybrzmieniu.

Parametr L/R Pre Dly (pre-delay) określa różnicę czasową między pojawieniem się sygnału na wejściu algorytmu, a momentem wygenerowania dla niego sygnału przetworzonego przez algorytm reverb. Ustawienie większej wartości dla tego parametru pozwala często na uzyskanie bardziej realistycznie brzmiących efektów reverb. Większa wartość pomaga też utrzymać ostateczny, zmiksowany sygnał bardziej przejrzystym - sygnał czysty (dry) nie zostaje od razu „przesłonięty” przez sygnał przetworzony (wet).

Dla algorytmów, w których dostępny jest wczesny pogłos (odpowiedź symulowanej sali), parametr EarRef Lvl pozwala na określenie poziomu tego efektu w miksie.

Parametr Late Lvl określa poziom sygnału późnych odpowiedzi pogłosu w miksie.

Parametr Diff Scale pozwala na skalowanie rozproszenia wczesnego pogłosu, czyli na określenie sposobu ich rozprzestrzeniania się w czasie. Gdy wartość tego parametru będzie niewielka, to efekt pogłosu rozpoczynać się bardzo dyskretnie, a przy dużych wartościach - niemal niezauważalnie. Zakres wartości tego parametru jest od „0.00” do „2.00”, przy czym wartość „1.00” jest wartością nominalną dla danego algorytmu Room Type.

Parametr Destiny pozwala na ustalenie jak bardzo wczesny pogłos jest upakowany w czasie. Małe wartości parametru Destiny powodują, że odbicia są mocno zgrupowane w czasie, natomiast duże wartości rozciągają je w czasie, powodując że efekt pogłosu jest bardziej łagodny. Zakres wartości dla tego parametru jest od „0.00” do „4.00”, przy czym wartość „1.00” jest wartością nominalną (i zwykle najbardziej optymalną) dla danego algorytmu określonego parametrem Room Type.

Parametr Expanse steruje wielkością późnego efektu reverb ukierunkowanego na skraje panoramy stereofonicznej. Ustawienie wartości „0%” dla parametru Expanse sprawia, że efekt znajduje się na środku panoramy. Zwiększanie jego wartości powoduje rozsunięcie efektu w kierunku skraju kanałów stereofonicznych. Za pomocą dodatnich i ujemnych wartości parametru Expanse otrzymuje się różne charakterystyki.

Parametr Build pozwala na dostosowanie niektórych części obwiedni efektu reverb. Wartości dodatnie powodują przyśpieszenie obwiedni, natomiast ujemne - jej opóźnienie.

Za pomocą parametru Size Scale można zmienić rozmiar pomieszczenia symulowanego efektem reverb. Zmiana wartości tego parametru powoduje niewielką zmianę w intensywności efektu i może być modyfikowana w zakresie od „0.00” do „4.00”, przy czym wartość „1.00” jest wartością nominalną (i zazwyczaj optymalną) dla danego algorytmu określonego parametrem Room Type.

Gdy wartość parametru InfinDecay jest ustawiona na „On”, to wybrzmienie pogłosu nigdy się nie kończy. Ustawienie wartości „Off” powoduje, że o czasie trwania pogłosu decydują wartości parametrów Rvrb Time oraz LateRvbTim.

Wiele algorytmów reverb, jest tak naprawdę złożeniem dwóch oddzielnych procesów przetwarzających sygnały w trybie monofonicznym z lewego i prawego kanału stereo. Parametr Wet Bal pozwala na określenie balansu między tymi dwoma sygnałami, przy czym wartość „0%” powoduje, że są one zmiksowane na równym poziomie.

• Algorytmy „Delay”

W wielo-odczepowych algorytmach delay dostępne są dwa typy odczepów: odczepy typu loop, które mogą być powtarzające się, oraz odczepy numerowane odtwarzane tylko raz.

Parametr Fdbk Level steruje funkcją odczepu Loop Tap (powtarzalnego). Ustawienie wartości „0%”sprawia, że wystąpi tylko pojedynczy delay, natomiast wartość „100%” powoduje nieprzerwane jego powtarzanie.

Oba typy odczepów mogą być regulowane w zakresie od „0.00” do „2.55” sekund. Parametry Loop Crs oraz TapN Crs (gdzie N oznacza numer odczepu) pozwalają ustawić zgrubnie czasy odczepów (w kroku 20-milisekundowym), natomiast parametry Loop Fine oraz TapN Fine - na dokładne określenie czasów (w kroku 2-milisekundowym).

W algorytmach delay, w których czas odczepienia determinowany jest przez tempo, dostępny jest parametr Tempo mogący przyjmować wartości z zakresu od „1 BPM” do „255 BPM” lub wartość „System”. W takiej sytuacji, wartości parametrów Loop Length oraz TapN Delay są wyrażone w beatach w stosunku do globalnego tempa - patrz opis w punkcie „Parametry zależne od tempa” znajdującego się wcześniej w tym dokumencie.

Parametr Hold jest rodzajem przełącznika. Jeśli zostanie ustawiony na wartość „On”, to sygnał aktualnie przetwarzany w algorytmie delay będzie w nim „zatrzaśnięty” do momentu zmiany wartości parametru Hold na wartość „Off”. Podczas gdy parametr Hold jest ustawiony na wartość „On”, żaden inny sygnał nie będzie mógł „wejść” do algorytmu, a sprzężenie zwrotne Feedback jest automatycznie ustawione na wartość „100%”.

Parametr Dry Bal pozwala na ustawienie balansu pomiędzy lewym i prawym kanałem stereo dla sygnału czystego (dry). Ustawienie wartości „-100%” powoduje, że tylko czysty sygnał z lewego kanału jest podawany na lewe wyjście, a ustawienie wartości „100%”, że tylko czysty sygnał z prawego kanału jest podawany na prawe wyjście. Natomiast wartość „0%” powoduje podanie na odpowiednie wyjścia tej samej wielkości zarówno lewego, jak i prawego kanału.

Parametry TapN Level określają poziom sygnału poszczególnych odczepów podawany na wyjście. Dostępne wartości są z zakresu od „0%” do „100%” w stosunku do ogólnego poziomu sygnału efektu na wyjściu.

Grupa parametrów TapN Bal pozwala dla każdego z odczepów ustawić balans pomiędzy lewym i prawem kanałem stereo. Gdy ustawiona zostanie wartość
„-100%”, to tylko sygnał z lewego kanału odczepy będzie podawany na lewy kanał wyjściowy, a ustawienie wartości „100%” spowoduje, że tylko sygnał z prawego kanału odczepu będzie wysyłany na prawy kanał wyjściowy. Natomiast ustawienie wartości „0%” sprawia, że sygnały z odczepu z obu kanałów są podawane w równym stopniu na odpowiadające im kanały wyjściowe z efektu. W niektórych algorytmach delay, pary odczepów (na przykład: 1 oraz 5, 2 oraz 6) są sterowane wspólnie jako pary stereofoniczne.

Parametr DelayScale pozwala na zmianę czasu dla wszystkich odczepów równocześnie poprzez multiplikację długości w zakresie od „0” do „10”.

Notka: należy zauważyć, że jeśli ustawienia parametru DelayScale będą zbyt duże, albo tempo będzie bardzo wolne, to może się zdarzyć, że zabraknie pamięci dla danych KDFX. W takiej sytuacji, czasy w efekcie „delay” zostaną automatycznie 2-krotnie zmniejszone.

• Algorytm „Complex Echo”

Algorytm ten posiada dwa odczepy w każdym z kanałów stereo, trzy niezależne odczepy, a także „rozpraszacz” sprzężenia zwrotnego, który pozwala na rozmycie efektu delay. Pierwszy odczep sprzężenia zwrotnego jest podawany na wejście efektu w tym samym kanale, natomiast drugi odczep sprzężenia zwrotnego - na wejście w kanale przeciwnym (dla lewego jest to prawy kanał, a dla prawego lewy).

Parametr FB2/FB1>FB steruje balansem pomiędzy poziomem sygnału sprzężonego linii 1 oraz 2. Ustawienie wartości „0%” (minimum) powoduje odłączenie sprzężenia do linii 2, pozwalają wyłącznie na sprzężenie do linii 1. Wartość „50%” daje równy miks obu linii, natomiast wartość „100%” (maksimum) wyłącza sprzężenie linii 1.

Parametry L Diff Dly oraz R Diff Dly pozwalają na dostosowanie długości efektu delay dyfuzora. Możliwe wartości dla tego parametru są z zakresu od „0” milisekund do „100” milisekund.

Parametr Diff Amt określa intensywność dyfuzora i może przyjmować wartości od „0%” do „100%”.

Grupa parametrów K FdbkN Dly pozwala ustawić czas delay sprzężenia zwrotnego dla kanału K dla odczepu N. Zakres możliwych wartości jest od „0” milisekund do „2600” milisekund.

• Spektralne wielo-odczepowe algorytmy typu „delay”

Tego typu algorytmy posiadają 4 lub 6 odczepów, dla których odczepy sprzężenia zwrotnego oraz odczepy wyjściowe są modyfikowane poprzez filtry oraz shaper. W każdym odczepie sprzężenia zwrotnego dostępny jest dyfuzor, filtr górno-przepustowy, filtr dolno-przepustowy oraz imager. Każdy odczep delay posiada shaper, filtr, kontrolę balansu oraz regulację poziomu sygnału.

Parametr Fdbk Image pozwala na ustawienie przesunięcia obrazu stereofonicznego aplikowane za każdym razem jak sygnał zostaje podany w sprzężeniu zwrotnym. Zakres wartości dla tego parametru jest od „-100%” do „100%”.

Grupa parametrów Tap N Shapr pozwala na ustawienie intensywności efektu shaper na każdym wyjściu z odczepu. Wartością tego parametru mnożnik z zakresu od „0.10” do „6.00”.

Grupa parametrów Tap N Pitch pozwala na ustawienie częstotliwości filtru na każdym wyjściu z odczepu. Wartość tego parametru wyrażona jest w półtonach i może być z zakresu od „C-1” do „C8”.

Grupa parametrów Tap N PtAmt pozwala na ustawienie intensywności filtru na każdym wyjściu z odczepu. Zakres możliwych wartości tego parametru jest od „0%” do „100%”.

• Equalizery (EQ)

W ramach KDFX udostępnione są zarówno equalizery graficzne, jak i equalizery parametryczne (dostępne również w ramach algorytmów kombinacyjnych, zawierających dwa lub więcej algorytmów podstawowych).

Equalizery graficzne występują w dwóch odmianach: jako equalizery stereofoniczne (parametry dla lewego i prawego kanału są połączone) oraz jako podwójne equalizerów monofoniczne (zawierają osobny zestaw parametrów dla lewego i prawego kanału). Equalizery graficzne zawierają po 10 pasmowych filtrów dla każdego z kanałów stereo, z których każdy może mieć ustawiony poziom wzmocnienia sygnału w zakresie od „-12 dB” do „+24 dB”.

Tak jak we wszystkich innych equalizerach graficznych, odpowiedź filtrów nie jest idealnie liniowa (za wyjątkiem sytuacji, gdy wszystkie wartości wzmocnienia zostaną ustawione na wartość „0 dB”), a bardziej przypomina falę. Żeby zmniejszyć zniekształcenia equalizera, dobrze jest ustawić wartości wzmocnienia poszczególnych filtrów w okolicy „0 dB”.

Equalizery parametryczne posiadają 5 filtrów, z czego dwa są pół-zakresowe (górno- i dolno-przepustowe lub -zaporowe), a trzy są pasmowe (przepustowe lub zaporowe).

Parametry Treb Freq oraz Bass Freq ustawiają częstotliwości dla filtrów pół-zakresowych w zakresie od „16 Hz” do „25 088 Hz” w kroku co pół tonu.

Natomiast parametry Treb Gain oraz Bass Gain pozwalają ustawić wzmocnienie (lub tłumienie, w zależności od znaku przez wartością) odpowiednio powyżej częstotliwości ustawionej parametrem Treb Freq oraz poniżej częstotliwości ustawionej parametrem Bass Freq. Zakres możliwych wartości tych parametrów jest od „-79.0 dB” do „+24.0 dB”.

Parametry MidN Gain ustawiają wzmocnienie (lub tłumienie, w zależności od znaku) N-tego pasma w equalizerze w zakresie od „-79.0 dB” do „+24.0 dB”.

Parametry MidN Freq ustawiają częstotliwość środkową dla N-tego pasma equalizera w zakresie od „16 Hz” do „25 088 Hz”, w kroku co pól tonu.

Parametry MidN Width ustawiają szerokość filtru N-pasma equalizera w zakresie od „0.01” do „5.0” - wartość podawana jest w oktawach.

• Algorytm „enhancer”

Algorytm enhancer pozwala na modyfikację spektrum sygnału podawanego na wejściu poprzez wzmacnianie istniejącego spektrum sygnału lub poprzez tworzenie nowego spektrum. Dostępne są dwie wersje efektów typu enhancer:
2-zakresowa oraz 3-zakresowa.

Parametr Drive pozwala na dostosowanie sygnału wejściowego do każdego z pasm, przy czym zwiększanie wartości tego parametru powoduje zwiększenie zastosowanego efektu. Wartości mogą być z zakresu od „-79.0 dB” do „+24.0 dB”.

Parametr Xfer reguluje intensywnością przenikania krzywych i może się zmieniać w zakresie od „-100%” do „100%”.

• Algorytm EQ „morpher”

Algorytm ten udostępnia dwa 4-pasmowe filtry przepustowe, oznaczone odpowiednio A oraz B. Realizacja algorytmu polega na płynnym przechodzeniu między tymi dwoma filtrami (co między innymi pozwala uzyskać całkiem zadowalające efekty symulowania ludzkiego głosu).

Parametr FreqScale ustawia przesunięcie na skali częstotliwości między filtrami A oraz B. Po ustaleniu parametrów filtru (częstotliwości, wzmocnienia oraz szerokości pasma dla każdego z zakresów filtru), następuje przesunięcie wszystkich pasm filtru o zadaną parametrem wartość częstotliwości. Parametr ten może przyjmować wartości z zakresu od „-8600” do „8600” i wyrażony jest w setnych częściach Hz.

Ustawienie parametru Morph A>B na wartość „0%” powoduje, że filtry sterowane są parametrami ustawionymi dla filtru A. Ustawienie tego parametru na wartość „100%” powoduje natomiast, że filtry są sterowane ustawieniami dla filtru B. Dowolna wartość pomiędzy „0%” (minimum) a „100%” (maksimum) ustawia filtry jako uzależnione od siebie wzajemnie. Podczas przechodzenia z ustawień filtru A do ustawień filtru B, ustawienia dla pasma #1 z filtru A będą przechodzić w ustawienia dla pasma #1 filtru B, ustawienia dla pasma #2 z filtru A będą przechodzić w ustawienia dla pasma #2 filtru B, itd.

• Kompresory, ekspandery oraz bramki

W ramach KDFX dostępna jest szeroka gama efektów kompresorów, ekspanderów oraz bramek. Różne algorytmy stanowią kombinację kilku elementów:

• kompresorów o charakterystyce łagodnej (tzw. soft knee) lub ostrej (tzw. hard knee),

• ekspanderów,

• wielopasmowych kompresorów, które dzielą sygnał na zakresy (maksymalnie 3) i kompresują je wszystkie oddzielnie,

• kompresorów side-chain lub output EQ,

• kombinacji pogłosów reverb i kompresora,

• bramek (gate),

• bramek pogłosowych.

Wszystkie algorytmy kompresorów wykorzystują parametry przedstawione poniżej.

Parametr FdbkComprs (feedback compression - kompresja sprzężenia zwrotnego) pozwala na ustawienie kompresji „wprzód” (tzw. feed-forward), gdy jego wartość jest równa „Out”, lub kompresji „wstecznej” (tzw. feed-back), gdy zostanie ustawiona dla niego wartość „In”. Przy kompresji „wprzód” feed-forward sygnał wejściowy jest traktowany jako źródło side-chain, natomiast przy kompresji „wstecznej” feed-back, to wyjście z kompresora jest traktowane jako źródło side-chain. Rezultaty działania kompresji feed-back jest zazwyczaj bardziej subtelne, ale nie pozwala na natychmiastową kompresję ataku.

Czas ataku Atk Time może być w kompresorze regulowany w zakresie od „0.0” do „228.0” milisekund.

Czas release Rel Time może być w kompresorze regulowany w zakresie od „0.0” do „3000” milisekund.

Parametr Smooth Time pozwala na zwiększenie płynności wyjścia z detektora obwiedni ekspandera poprzez zastosowanie filtru dolno-przepustowego w ścieżce sygnału sterującego. Parametr ten będzie wpływał na czasy zdefiniowane za pomocą parametrów Atk Time oraz Rel Time tylko wtedy, gdy jego wartość będzie większa od wartości któregoś z tych parametrów. Wartości parametru Smooth Time są z zakresu od „0.0” do „228.0” milisekund.

Parametr Signal Dly pozwala na wprowadzenie niewielkiego efektu delay do sygnału w stosunku do przetwarzania side-chain, co pozwala na „poinformowanie” algorytmu kompresora (lub bramki) jaka będzie wartość sygnału zanim rozpocznie się faktyczne jego przetwarzanie. Oznacza to, że kompresor może zostać wyzwolony zanim nastąpi wzrost poziomu sygnału. Takie rozwiązanie jest użyteczne tak naprawdę tylko w przypadku kompresorze działającego w konfiguracji feed-back (parametr FdbkComprs ustawiony na wartość „In”). Wartości parametru Signal Dly mogą być z zakresu od „0” do „25” milisekund.

Parametr Ratio określa wielkość redukcji sygnału skompresowanego, przy czym wartości tego parametru mogą być z zakresu od „1.0:1” (brak redukcji) do „100:1” oraz wartość „Inf:1” (infinity - nieskończoność).

Za pomocą parametru Threshold można dostosować poziom tzw. dBFS (deciBels relative to Full Scale), powyżej którego sygnał zaczyna być kompresowany. Parametr może przyjmować wartości od „-79.0 dB” do „0 dB”.

Zastosowanie parametru MakeUpGain pozwala na kompensatę utraty wzmocnienia, która jest wprowadzana przez kompresor. Parametr ten działa w połączeniu z parametrem Out Gain i może przyjmować wartości z zakresu od
„-79.0 dB” do „+24.0 dB”.

• Algorytmy ekspandera

Poniżej przedstawione zostały parametry występujące w algorytmach ekspandera.

Parametr Exp Atk określa szybkość wyłączanie ekspandera w momencie osiągnięcia przez sygnał wejściowy wartości zdefiniowanej parametrem
Exp Threshold. Dostępne są dla tego parametru wartości z zakresu od „0.0” do „228.0” milisekund.

Parametr Exp Rel pozwala na zdefiniowanie czasu, po którym ekspander ponownie się włącza, gdy poziom sygnału obniży się poniżej wartości zdefiniowanej parametrem Exp Threshold. Dostępne są dla tego parametru wartości z zakresu od „0.0” do „3000” milisekund.

Za pomocą parametru Exp Ratio definiuje się wielkość redukcji poziomu sygnału w zakresie od „1:1.1” (niewielki zmniejszenie) do „1:17” (mocne zmniejszenie).

Parametr Exp Threshold określa poziom sygnału, poniżej którego podlega on działaniu ekspandera. Dostępne są dla tego parametru wartości z zakresu od „-79.0 dB” do „0 dB”.

Dodatkowo, dwu-segmentowe kompresory z ekspanderem posiadają osobne parametry Ratio oraz Threshold sterujące każdym z segmentów kompresji.

• Kompresor wielopasmowy

Algorytmy kompresorów wielopasmowych (multiband) posiadają osobny zestaw parametrów ataku, release, płynności (smooth), delay, ratio, poziomu sygnału oraz wzmocnienia dla każdego z trzech pasm: niskiego (low), środkowego (mid) oraz wysokiego (high).

Ponadto, kompresory te posiadają parametry Crossover1 oraz Crossover2, które dzielą zakres częstotliwości na 3 pasma. Parametry te są zamienne, więc nie ma znaczenia który z nich ma większą, a który mniejszą wartość z zakresu od „16 Hz” do „25088 Hz” (w kroku co pół tonu).

• Bramki (gate)

Za pomocą parametru SC Input definiuje się kanał wejściowy (lub kanały wejściowe) sterujące mechanizmem side-chain, czyli tzw. otwieraniem i zamykaniem bramki. Parametr ten można ustawić na kanał lewy „L”, kanał prawy „R” lub na wartość średnią obu kanałów „(L+R) / 2”.

Parametr Gate Time określa czas, w którym bramka nie zostanie jeszcze zamknięta w przypadku przekroczenia przez sygnał sterujący side-chain wartości zdefiniowanej parametrem Threshold. Parametr może przyjmować wartości z zakresu od „0” do „3000” milisekund.

Parametr Ducking pozwala na odwrócenie działania bramki. Przy standardowych ustawieniach, parametr ten ma przypisana wartość „Off”, a bramka jest otwierana gdy poziom sygnału sterującego przekracza wartość zdefiniowaną parametrem Threshold. Natomiast, ustawienie wartości „On” dla parametru Ducking powoduje odwrócenie działania - bramka zostaje zamknięta, gdy poziom sygnału sterującego przekroczy wartość zdefiniowaną parametrem Threshold.

Za pomocą parametru Env Time można określić czas, po którym obwiednia sygnału sterującego side-chain opada poniżej wartości zdefiniowanej parametrem Threshold. Jeśli wartość zdefiniowana dla tego parametru będzie zbyt krótka, to może się okazać, że bramka będzie się zbyt często otwierać i zamykać. Gdy zdefiniowany czas będzie zbyt długi, to może się zdarzyć, że bramka będzie otwarta nawet przy kilkukrotnym obniżeniu się poziomu sygnału sterującego
side-chain poniżej wartości zdefiniowanej parametrem Threshold. Wartość zdefiniowana przez parametr Env Time ma znaczenie wyłącznie wtedy, gdy parametr Retrigger jest ustawiony na wartość „Off”.

Parametr Retrigger definiuje czy zegar bramki będzie resetowany za każdym razem jak sygnał sterujący side-chain przekroczy wartość zdefiniowaną parametrem Threshold. Jeśli parametrowi Retrigger przypisana jest wartość „On”, to zegar się resetuje i dlatego bramka pozostaje otwarta tak długa, jak poziom sygnału sterującego znajduje się powyżej wartości zdefiniowanej parametrem Threshold lub do upłynięcia czasu zdefiniowanego parametrem Gate Time. Jeśli natomiast parametr Retrigger ustawiony jest na wartość „Off”, to bramka się zamyka po czasie zdefiniowanym parametrem Env Time, niezależnie od poziomu sygnału sterującego side-chain. Po tym, jak upłynie czas zdefiniowany parametrem Env Time, sygnał sterujący side-chain musi powrócić poniżej poziomu zdefiniowanego parametrem Threshold, by bramka mogła zostać ponownie otwarta.

• Algorytmy „Chorus”

Efekt chorus polega na tworzeniu wrażenia wielogłosowości dla sygnału jednogłosowego. Algorytm polega utworzeniu kopii oryginalnego sygnału, które zostają odstrojone, a następnie zsumowane z sygnałem oryginalnym. Do sterowania punktami odczepowymi z sygnału wejściowego służą oscylatory LFO - modulacja przesunięcia w czasie punktów odczepowych powoduje przesunięcie wysokości dźwięków w górę i w dół, dzięki czemu uzyskiwane jest właśnie odstrojenie sygnałów.

Algorytmy typu chorus dostępne są w dwóch wersjach: stereofonicznej i podwójnej monofonicznej. W algorytmach stereofonicznych parametry dla lewego i prawego kanału są ze sobą połączone, natomiast w algorytmach monofonicznych każdy z kanałów posiada osobny zestaw parametrów.

Parametr Fdbk Level pozwala na zdefiniowanie poziomu sygnału sprzężenia zwrotnego dla oscylatora LFO1 przesunięcia odczepu. Wartości ujemne powodują odwrócenie polaryzacji sprzężonego sygnału.

Parametr Tap Lvl określa poziom sygnału LFO modulującego przesunięcia odczepów w czasie. Wartości ujemne powodują odwrócenie polaryzacji sygnału LFO. Ustawienie wartości „0%” praktycznie wyłączają efekt chorus.

Za pomocą parametru Tap Pan ustawia się panoramę sygnału wyjściowego z odczepu. Dostępny zakres wartości jest od „-100%” (panorama przesunięta maksymalnie do kanału lewego) do „100%” (panorama przesunięta maksymalnie do kanału prawego).

Parametr LFO Rate określa częstotliwość oscylatora LFO modulującego przesunięcie w czasie odczepów i może być ustawiony w zakresie od „0.01 Hz” do „10 Hz”.

Wartość parametru LFO Depth ustawia maksymalną głębię odstrojenia sygnałów z odczepów. Możliwe wartości dla tego parametru są z zakresu od „0” do „50” setnych części półtonu.

Parametr Tap Dly powoduje dodatkowe przesunięcie w czasie odczepów sterowanych sygnałem LFO i może być ustawiony w zakresie od „0” do „230” milisekund.

Parametry L/R Phase lub LFOn LRPhs określają wzajemne przesunięcie fazowe między lewym i prawym kanałem w stereofonicznych algorytmach chorus.

• Algorytmy „Flanger”

Efekt flanger polega a dodaniu lub odjęciu od sygnału jego kopii przesuniętej w czasie. Uzyskany w ten sposób rezultat polega na wprowadzeniu „nacięć” w spektrum sygnału, podobnych jak tych wprowadzanych przez filtry grzebieniowe. W ramach KDFX, dostępne algorytmy flanger są realizowane przez zastosowanie wieloodczepowych, przesuniętych w czasie linii sygnałowych. Wszystkie przesunięcia w czasie linii (oprócz jednej) mogą być modulowane za pomocą oscylatora LFO, którego częstotliwość jest wyrażona tempem.

Parametr StatDlyLvl określa poziom sygnału z pierwszej linii, której odczep nie może być przesuwany w czasie. Zakres wartości dla tego parametru jest od „-100%” do „100%”, przy czym wartość „0%” powoduje wyłączenie tej linii.

Parametry DlyCrs oraz DlyFin pozwalają zdefiniować odpowiednio zgrubne i dokładne przesunięcie w czasie dla pierwszego, statycznego odczepu oraz minimalną wartość przesunięcia dla pozostałych, przesuwalnych w czasie odczepów. Wartość parametru zgrubnego DlyCrs może się mieścić między „0” a „228” milisekund, natomiast dla parametru dokładnego DlyFin między „-127” a „127” jednostek będących 1/48000 sekundy, czyli 20.8 µsek.

Parametry Xcurs Crs oraz Xcrs Fin pozwalają zdefiniować odpowiednio zgrubną i dokładną odległość w czasie (zwaną inaczej ekskursją) odczepów modulowanych za pomocą LFO. Całkowity zakres czasowy, w jakim znajdować będą przesunięcia odczepów jest równy dwukrotnej sumie parametrów Xcurs Crs oraz Xcrs Fin. Jeśli ekskursja jest równa „0”, to odczepy nie są przesuwane przez LFO, co powoduje, że efekt działa jak prosty delay z odczepem na stałe przesuniętym o wartość zdefiniowaną parametrami DlyCrs oraz DlyFin. Wartość parametru zgrubnego Xcurs Crs może się mieścić między „0” a „228” milisekund, natomiast dla parametru dokładnego Xcrs Fin między „-127” a „127” jednostek będących 1/48000 sekundy, czyli 20.8 µsek.

• Algorytm „Quantize + Flange”

Część algorytmu odpowiedzialna za realizację quantize powoduje powstanie szumu, który w swej charakterystyce jest podobny do sygnału otrzymywanego poprzez kwantyzację ze zbyt małą liczbą dostępnych bitów.

Parametr DynamRange (zakres dynamiki) pozwala określić liczbę bitów, którą należy usunąć ze słowa bitowego danych. Gdy parametr ten jest równy „0 dB”, to dla sygnałów pozostaną jedynie dwa poziomy kwantyzacji, czyli 1 bit danych - spowoduje to powstanie na wyjściu sygnału prostokątnego. Każde „6 dB” dodane do wartości parametru DynamRange powoduje podwojenie liczby dostępnych bitów w słowie danych, co spowoduje coraz większe zbliżanie się do jakości sygnału źródłowego. Jeśli w sygnale wejściowym będzie duży zapas poziomu dynamiki (headroom), to nie wszystkie dostępne poziomy kwantyzacji zostaną osiągnięte. Wartość parametru może być ustawiona w zakresie od „0 dB” do „144 dB”.

Parametr Headroom powoduje ustawienie poziomu sygnału wejściowego przed jego obcięciem. parametr ten powinien być wykorzystywany wspólnie z parametrem DynamRange, co pozwala na ograniczenie poziomu głośności sygnału wyjściowego przy małych wartościach parametru DynamRange. Wartość parametru Headroom może być ustawiona w zakresie od „0 dB” do „144 dB”.

Za pomocą parametru DC Offset można przesunąć cyfrowe „zero” w stosunku do sygnału wejściowego poprzez dodanie do niego stałej, dodatniej wartości. Należy pamiętać, że w przypadku małych wartości parametru DynamRange, zmiana tak może spowodować trzaski w sygnale wyjściowym. Zakres wartości parametru
DC Offset jest od „-79.0 dB” do „0.0 dB”, dostępna jest również wartość „Off” wyłączająca ten parametr.

• Algorytm „LaserVerb”

Efekt LaserVerb jest nowym typem efektu reverb, który wytwarza przesunięte, blisko siebie upakowane odbicia (lub impulsy). W miarę upływu czasu, odległości pomiędzy odbiciami (lub impulsami) stają się większe, co powoduje powstanie wyróżniającego się buczącego przygłosu, który stopniowo, w miarę powiększania się odległości, ma obniżającą się wysoskość. Sygnał może zostać podany na sprzężenie zwrotne, co pozwala jeszcze bardziej uwypuklić efekt.

Parametr Dly Coarse określa zgrubny czas trwania (wybrzmiewania) efektu. Dobrą wartością dla uzyskania ciekawych efektów jest czas równy „0.5” sekundy. Dla wersji algorytmu zajmującej 2 jednostki PAU, zakres możliwych wartości parametru Dly Coarse jest między „0.0” a „1.3” sekundy, a dla wersji zajmującej 3 jednostki PAU - od „0.0” do „2.0” sekund.

Parametr Dly Fine pozwala na dokładne ustawienie czasu trwania efektu. Zakres możliwych wartości jest od „-20.0” do „20.0” milisekund, w kroku co „0.1” milisekundy.

Parametr Spacing determinuje początkową wysokość obniżającego się dźwięku buczenia oraz samą szybkość jego obniżania. Oba aspekty regulowane są poprzez ustawienie początkowej odległości pomiędzy impulsami, co determinuje następnie szybkość rozrzedzania się tych impulsów. Odległość między impulsami jest podawana w jednostkach „20.0 µsek”, z krokiem 0”.1” tej jednostki. Dla małych wartości parametru Spacing brzęczenie rozpoczyna się od wysokich dźwięków i powoli opada. Dla dużych wartości parametru, brzęczenie rozpoczyna się od niskich dźwięków i szybko opada. Zakres wartości dla parametru Spacing jest od „0.0” do „40.0” próbek (czyli „20.0 µsek”).

Parametr Contour steruje kształtem efektu reverb. Gdy ustawiony jest na dużą wartość, to efekt reverb szybko narasta, a następnie powoli opada. Zmniejszanie wartości parametru Contour powoduje wydłużenie czasu „budowania” efektu, zanim zacznie od opadać. Przy wartościach bliskich „34%”, efekt działa podobnie do odwróconego efektu reverb (tzw. reverse reverb). Natomiast, ustawienie wartości „0%” powoduje, że efekt staje się standardowym efektem delay. Wartości dla parametru Contour mogą być ustawiane w zakresie od „0%” do „100%”.

• Algorytmy filtrów

W ramach KDFX dostępne są cztery rodzaje algorytmów filtrów rezonansowych.

• Algorytm klasycznego filtru rezonansowego

Parametr FiltType określa typ realizowanego filtru: filtr dolno-przepustowy (lowpass), filtr górno-przepustowy (highpass), filtr pasmowo-przepustowy (bandpass) oraz filtr pasmowo-zaporowy (notch).

Parametr Freq pozwala na zdefiniowanie częstotliwości rezonansowej filtru, która może być z zakresu od „58 Hz” do „8372 Hz”.

Za pomocą parametru Resonance określa się dobroć (rezonans) filtru w zakresie od „0 dB” do „50 dB”.

• Algorytm filtru obwiedni

Filtr obwiedni jest rodzajem filtru rezonansowego, w którym częstotliwość środkowa może się zmieniać w zależności do poziomu sygnału wejściowego.

Parametr FiltType określa typ realizowanego filtru: filtr dolno-przepustowy (lowpass), filtr górno-przepustowy (highpass), filtr pasmowo-przepustowy (bandpass) oraz filtr pasmowo-zaporowy (notch).

Za pomocą parametru Min Freq określa się minimalną częstotliwość rezonansową filtru, to znaczy taką, która będzie obowiązywała gdy poziom sygnału wejściowego będzie poniżej zdefiniowanego poziomu wyzwalającego filtr. Dostępny zakres częstotliwości jest od”58 Hz” do „8372 Hz”.

Parametr Sweep definiuje zakres częstotliwości, w ramach których może zmieniać się częstotliwość rezonansowa w zależności od poziomu sygnału wejściowego. Gdy parametr ten ma wartość dodatnią, to następuje podwyższenie częstotliwości, a gdy wartość ujemną - jej obniżenie. Maksymalną możliwą częstotliwością rezonansową jest „8372 Hz”, a najniższą możliwą jest „0 Hz”. Parametr Sweep może przyjmować wartości z zakresu od „-100%” do „100%.

Parametr Resonance pozwala na zdefiniowanie dobroci (rezonansu) filtru i może przyjmować wartości z zakresu od „0 dB” do „50 dB”.

Parametr Atk Rate określa nachylenie krzywej wznoszącej dla detektora obwiedni. Zakres wartości tego parametru jest od „0 dB/sec” do „300 dB/sec”.

Parametr Rel Rate określa nachylenie krzywej opadającej dla detektora obwiedni. Zakres wartości tego parametru jest od „0 dB/sec” do „300 dB/sec”.

Za pomocą parametru Smooth Rate można spowolnić szybkość „pływania”, przebiegu obwiedni. Jeśli wartość tego parametru jest niższa od wartości parametrów Atk Rate lub Rel Rate, to parametry te mogą zostać zdominowane przez parametr Smooth Rate. Zakres wartości parametru jest od „0 dB/sec” do „300 dB/sec”.

• Algorytm filtru wyzwalanego

Filtr wyzwalany (triggered) jest rodzajem filtru rezonansowego o zmiennej częstotliwości rezonansu, który włączany jest w momencie osiągnięcia przez sygnał wejściowy określonego poziomu. Filtr ten nie stosuje obwiedni sygnału wejściowego, ale posiada swój własny typ obwiedni, składający się z natychmiastowego ataku i ekspotencjalnego wyciszenia.

Parametr Max Freq określa częstotliwość rezonansową w najwyższym punkcie wewnętrznej obwiedni filtru. Wartość tego parametru może być mniejsza niż wartość parametru Min Freq, co spowoduje, że filtr będzie przesuwał się w dół, a następnie powracał w górę. Zakres wartości dla parametru Max Freq wynosi od „58 Hz” do „8372 Hz”.

Wartość parametru Trigger ustawia poziom sygnału wejściowego, dla którego wyzwalane jest działanie filtru wyzwalanego. Parametr ten może przyjmować wartości z zakresu od „-79.0 dB” do „0 dB”.

Za pomocą parametru Retrigger ustawia się poziom sygnału, dla którego filtr zostaje zresetowany i możliwe jest ponowne jego wyzwolenie. Parametr ten jest użyteczny tylko w sytuacji, gdy jego wartość jest mniejsza od wartości zdefiniowanej parametrem Trigger. Zakres wartości dla parametru Retrigger jest od „-79.0 dB” do „0.0 dB”.

Parametr Env Rate definiuje detektor częstotliwości opadania obwiedni, co może zostać zastosowane do zapobieganie „fałszywym” wyzwoleniom filtru. Gdy sygnał obwiedni obniży się poniżej poziomu zdefiniowanego parametrem Retrigger, to filtr może zostać ponownie wzbudzony w momencie wzrostu sygnału powyżej poziomu zdefiniowanego parametrem Trigger. Ponieważ poziom sygnału wejściowego może zmieniać się bardzo szybko, niezbędnym jest dostosowanie częstotliwości, z jaką sygnał obwiedni może obniżać się poniżej poziomu zdefiniowanego parametrem Retrigger. Zakres wartości tego parametru jest od „0 dB/sec” do „300.0 dB/sec”.

Parametr Rel Rate określa szybkość opadania wzbudzonej obwiedni generatora. Zakres wartości tego parametru jest od „0 dB/sec” do „300.0 dB/sec”.

Za pomocą parametru Smth Rate można spowolnić „pływania” obwiedni. Jeśli wartość tego parametru jest mniejsza od wartości parametru Rel Rate, to parametr Smth Rate będzie dominujący. Parametru Smth Rate można również użyć do wydłużenia ataku wewnętrznej obwiedni. Zakres wartości tego parametru jest od „0 dB” do „300.0 dB/sec”.

• Algorytmy filtrów LFO

Działanie filtrów LFO polega na płynnym przechodzeniu z jednej częstotliwości rezonansowej do drugiej i z powrotem w określonym czasie. Częstotliwości filtru LFO są wyrażone w BPM oraz beatach i mogą być ustawione na wartości stałe albo mogą zależeć od tempa systemowego (patrz punkt „Parametry zależne od tempa” znajdującego się wcześniej w tym dokumencie).

Parametry Min Freq oraz Max Freq pozwalają na zdefiniowanie skrajnych częstotliwości rezonansowych. Tak naprawdę, to nie ma znaczenia która z wartości jest większa - efekt działania będzie taki sam. Dla obu tych parametrów zakres wartości jest od „58 Hz” do „8372 Hz”.

Parametr LFO Shape określa kształt fali filtru LFO, przy czym dostępne są następujące wartości: „Sine”, „Saw+”, „Saw-”, „Pulse” oraz „Tri”.

Gdy parametr LFO Shape zostanie ustawiony na wartość „Pulse”, to parametr LFO PlsWid określa procentową szerokość pulsu w kształcie fali. Gdy wartością tego parametru jest „50%”, to wynikiem jest fala kwadratowa (prostokątna). Wartość tego parametru, dla innych wartości parametru LFO Shape, jest ignorowana. Zakres możliwych wartości jest od „0%” do „100%”.

Zastosowanie parametru LFO Smooth pozwala na usunięcie wysokich harmonicznych z sygnałów fali „Saw+”, „Saw-” oraz ”Pulse”, dzięki czemu kształty „Saw” bardziej przypominają kształt fali trójkątnej, a „Puls” - kształt fali sinusoidalnej. Zakres możliwych wartości dla tego parametru jest od „0%” do „100%”.

• Algorytmy „Distortion”

Algorytmy distortion dostępne w ramach KDFX mogą zawierać parametryczny equalizer lub symulator głośników gitarowych.

Parametr Dist Drive pozwala wzmocnić sygnał wejściowy, co powoduje zwiększenie „cięcia” sygnału przez efekt distortion. Ponieważ wartość przypisana temu parametrowi może w znacznym stopniu zwiększyć poziom głośności sygnału, to należy użyć parametru Out Gain w celu jej obniżenia. Wartości parametru Dist Drive mogą być ustawione w zakresie od „0 dB” `do „96 dB”.

Zastosowanie parametru Warmth pozwala na użycie w ramach algorytmu filtru dolnoprzepustowego, dzięki któremu można z sygnału wyeliminować chropowatości o wysokich częstotliwościach bez zmniejszenia pasma sygnału. Zakres wartości tego parametru jest od „26 Hz” do „25088 Hz”.

Parametr Highpass pozwala na redukcję niskich częstotliwości z sygnału wyjściowego. Parametr ten jest dostępny tylko w małych algorytmach distortion (tzn. takich, które zajmują niewielką liczbę jednostek PAU), w których nie został zaimplementowany prawdziwy equalizer parametryczny. Dla parametru Highpass zakres możliwych wartości jest od „16 Hz” do „25088 Hz”.

Poprzez parametr Cab Preset można wybrać jeden z ośmiu dostępnych symulatorów głośników gitarowych, stworzonych na bazie fizycznie istniejących kolumn gitarowych: „Plain”, „Lead 12”, „2x12”, „Open 12”, „Open 10”, „4x12”, „Hot 2x12” oraz „Hot 12”.

Parametr Cab Bypass powoduje włączenie (wartość „In”) lub wyłączenie (wartość „Out”) symulatora głośników gitarowych.

Zastosowanie parametrów Cabinet HP (dla filtru górno-przepustowego) oraz Cabinet LP (dla filtru dolno-przepustowego) pozwala ograniczyć pasmo wyjściowe z symulatora głośników gitarowych. Oba parametry mają zakresy wartości od „16 Hz” do „25088 Hz”.

• Algorytmy typu „polydistort”

Algorytmy te są wersją skomplikowaną prostych algorytmów distortion. Udostępniają one dwa, cztery albo sześć etapów efektów distortion.

Parametry Curven sterują krzywymi n-tego etapu distortion. Przypisanie któremuś z tych parametrów wartości „0%” oznacza, że dla danego etapu nie wprowadzone zostaną żadne modyfikacje sygnału wejściowego. Przy wartości „100%” dla któregoś z tych parametrów, sygnał staje się całkowicie płaski, zanim wejdzie na wejście efektu distortion danego etapu. Maksymalna wartość dla parametrów Curven jest równa „127%”.

Parametry LPn Freq określają częstotliwości środkowe filtrów dolno-przepustowych ustawionych przed efektem distortion na każdym etapie przetwarzania. Parametr LP0 Freq znajduje się zaraz na początku przetwarzania, tuż przed pierwszym etapem distortion, natomiast pozostałe z nich sterują filtrami każdego z kolejnych etapów. Wszystkie mają identyczne zakresy wartości od
„16 Hz” do „25088 Hz”

• Algorytmy wirujących głośników

Każdy algorytm, w którym zastosowano efekt wirujących głośników dzieli sygnał wejściowy na dwa pasma, następnie każde z pasm poddawane jest efektowi wirtualnego głośnika wirującego, po czym pasma te są łączone ze sobą poprzez wirtualne mikrofony, których położenie względem wirujących głośników może być regulowane.

Parametr Xover określa częstotliwość podziału sygnału na dwa pasma (dolne i górne), podawane na oddzielne efekty wirujących głośników. Zakres wartości parametru jest od „16 Hz” do „25088 Hz”.

Za pomocą parametrów Lo Gain oraz Hi Gain można regulować wzmocnienie sygnałów przetwarzanych przez odpowiednio efekt wirującego woofer'a (pasmo dolne) oraz efekt wirującego tweeter'a (pasmo górne).Oba parametry mają ten sam zakres wartości od „-79.0 dB” do „24.0 dB”, a także dostępna jest wartość „Off”.

Parametry Lo Rate oraz Hi Rate definiują szybkość, z jaką wirują odpowiednio głośnik woofer (dolne pasmo) oraz tweeter (górne pasmo). Każdy z wirtualnych głośników może obracać się zgodnie ze ruchem wskazówkami zegara lub w przeciwnym kierunku do ruchu wskazówek zegara - decyduje o tym znak wartości odpowiedniego parametru. Zakładając, że wirtualne mikrofony ustawione są na wprost wirtualnych głośników i są one ustawione na dodatnią wartość (czyli panorama jest przesunięta w prawą stronę), to „patrząc” z góry na wirtualne głośniki, będą się one obracały zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Zakres wartości dla obu parametrów Lo Rate oraz Hi Rate jest od „-10.00 Hz” do
„10.00 Hz”

Do określenie promienia, w jakim wirują wirtualne głośniki przeznaczone są parametry Lo Size oraz Hi Size, odpowiednio dla pasma dolnego i górnego. Promień wirowania wpływa na skalę uzyskanego efektu Dopplera (vibrato o bardzo niskich częstotliwościach). Oba parametry, Lo Size oraz Hi Size, mogą przyjmowąc wartości z zakresu od „0 mm” do „250 mm”.

Parametry Lo Term oraz Hi term sterują głębią efektu tremolo (jest to modulacja amplitudowa) sygnałów, odpowiednio dolnego pasma i górnego pasma. Wartości wyrażone są w procentach w stosunku do pełnego zakresu efektu tremolo od „0%” do „100%”.

Parametr Mic Angel definiuje kąt pod jakim ustawione są wirtualne mikrofony w stosunku do wirtualnych wirujących głośników. Zwiększanie wartości tego parametru powoduje, że mikrofon lewy obracany jest zgodnie z ruchem wskazówek zegara (gdy „patrzy” się z góry), a mikrofon prawy - w przeciwnym kierunku do ruchu wskazówek zegara (również „patrząc” z góry). Dla parametru Mic Angel nie powinno się definiować żadnego FXMod, ponieważ nawet mała zmiana wartości tego parametru powoduje długi czas „budowania” efektu (czyli brak sygnału z efektu lub trzaski w sygnale przetworzonym). Zakres wartości dla tego parametru jest od „0º” do „360º”.

Parametry LoResonate oraz HiResonate pozwalają na symulację głośników gitarowych, odpowiednio dla dolnego pasma i górnego pasma. Określają one mody rezonansowe jako procenty (w zakresie od „0%” do „100%”) sygnału podstawowego i w celu zachowania dużego realizmu barwy, należy stosować małe wartości dla tych parametrów.

Za pomocą parametrów Lo Res Dly oraz Hi Res Dly można określić liczbę próbek sygnału, odpowiednio dla dolnego i górnego pasma, o które przesunięty zostanie sygnał z układów rezonujących, niezależnie od przesunięcia w czasie spowodowanego wirowaniem wirtualnych głośników. Zakres możliwych wartości wyrażonych w liczbie próbek jest od „10” do „2550”.

Parametry LoResXcurs oraz HiResXcurs pozwalają zdefiniować, odpowiednio dla pasma dolnego i górnego, liczbę próbek stanowiących amplitudę zmian dla przesunięcia w czasie definiowanego parametrami Lo Res Dly oraz Hi Res Dly. Amplituda zmian może przyjmować wartości z zakresu od „0” do „510” próbek.

Parametr ResH/LPhs określa wartość względnego przesunięcia fazowego lewego i prawego rezonatora. Kąt przesunięcia fazowego jest podawany w stopniach, w zakresie od „0º” do „360º”, ale dla dowolnie przypisanej wartości uzyskiwany efekt jest ledwo słyszalny.

• Algorytmy „Vibrato/Chorus”

Algorytm vibrato/chorus, podobnie jak algorytm efektów KB3, symuluję połączenie efektów vibrato i chorus zastosowanych w organach Hammonda, dlatego algorytm ten stosowany jest razem z algorytmem symulującym wirujące głośniki. Poniżej przedstawione zostały parametry, które wykorzystywane są tylko w algorytmie vibrato/chorus.

Parametr VibChInOut włącza i wyłącza efekt vibrato/chorus.

Za pomocą parametru Vib/Chor można wybrać jeden z typów efektu, w tym jeden z trzech efektów vibrato „V1”, V2” albo „V3”, albo jeden z trzech efektów chorus „C1”, „C2” albo „C3”.

Parametr Roto InOut służy do podłączenia lub odłączenia (bypass) efektu wirujących głośników.

Parametry Lo Beam W oraz Hi Beam W określają wzorzec rozchodzenia się fal akustycznych (czyli szerokość wiązki), odpowiednio dla pasma dolnego i górnego obu wirtualnych wirujących głośników. Jeśli „popatrzymy” z góry na wirtualne głośniki wirujące, to parametry te określają kąty, jakie zostają utworzone pomiędzy linią centralną a spadkami poziomów sygnałów o „-6 dB”. Zakres wartości parametrów Lo Beam W oraz Hi Beam W jest między „45%” a „360%”, przy czym ustawienie wartości „360%” oznacza, że głośniki działają jako dookólne.

W ramach algorytmu vibrato/chorus dostępne są cztery wirtualne mikrofony, dwa dla głośników typu woofer (LoMic A oraz LoMic B) oraz dwa na głośników typu tweeter (HiMic A oraz HiMic B). Dla każdego z mikrofonów dostępne sa następujące parametry:

• Parametr Pos określa odchylenie w stopniach pozycji mikrofonu w stosunku do ustawienia centralnego, na wprost wirtualnego głośnika. Zakres wartości jest od „-180º” do „180º”,

• Parametr Lvl definiuje względny poziom sygnału w zakresie od „0%” do „100%”,

• Parametr Pan pozwala na umiejscowienie panoramy stereofonicznej na wyjściu z mikrofonu w zakresie od „-100%” (panorama maksymalnie w lewym kanale stereo) do „100%” (panorama maksymalnie w prawym kanale stereo).

• Algorytmy „Tremolo” oraz „AutoPan”

Efekt tremolo polega na modulacji amplitudy sygnału za pomocą oscylatora LFO. W efekcie auto-pan następuje przesuwanie panoramy sygnału z lewego kanału stereo do prawego i na odwrót, z wykorzystaniem oscylatora LFO. Oba algorytmy mają kilka parametrów wspólnych i kalka oddzielnych.

Parametr LFO Rate określa częstotliwość oscylatora LFO w zakresie od „0 Hz” do „10.00 Hz”, a w przypadku efektu tremolo wykorzystującego jednostkę BPM - od „0” do „12” krotnej wartości tempa.

Parametr Rate Scale pozwala dostosować częstotliwość oscylatora LFO do zakresu częstotliwości audio. Zakres wartości tego parametru jest od „1” do „25088” i wartość ta jest mnożnikiem dla wartości zdefiniowanej dla parametru LFO Rate.

Za pomocą parametru LFO Shape określa się rodzaj fali oscylatora LFO. Do wyboru są następujące kształty fali: „Sine”, „Saw+”, „Saw-”, „Pulse” oraz „Tri”.

Gdy parametr LFO Shape ustawiony jest na wartość „Pulse”, to jeden z parametrów LFO PlsWid lub Pulse Width determinuje procentową szerokość impulsu w ramach kształtu fali. Ustawienie wartości „50%” powoduje utworzenie fali kwadratowej (prostokątnej). Jeśli parametrowi LFO Shape przypisana jest inna wartość niż „Pulse”, to wartość parametru LFO PlsWind lub Pulse Width jest ignorowana. Zakres wartości dla tych parametrów jest od „0%” do „100%”.

Parametr Origin, dostępny dla efektu typu auto-pan, określa centralny punkt na osi zmiany panoramy stereofonicznej. Przy wartości „0%” dla tego parametru, panorama stereo jest umiejscowiona dokładnie między głośnikami. Wartości dodatnie powodują przesunięcie środka panoramy w prawo, natomiast wartości ujemne - w lewo. Przy wartościach skrajnych parametru „-100%” oraz „+100%”, zmiany panoramy nie wystąpią.

Parametr ImageWidth, dostępny dla efektu auto-pan, określa szerokość obrazu stereofonicznego sygnału wejściowego przed tym, jak zastosowany zostaje efekt auto-pan. Przy wartości minimalnej tego parametru, równej „0%”, obraz sygnału wejściowego jest ściskany do pojedynczego punktu, co pozwala na zmianę jego panoramy w pełnym zakresie. Przy wartości maksymalnej tego parametru, równej „100%”, oryginalny obraz panoramy zostaje zachowany, co powoduje, że efekt auto-pan nie może być zastosowany.

Parametr Pan Width, dostępny dla efektu auto-pan, steruje wielkością odchylenia panoramy stereofonicznej poprzez określenie procentu zdefiniowanego przez parametry Origin oraz ImageWidth zakresu. Zakres wartości dla parametru Pan Width jest od „0%” do „100%”.

Parametr CentrAtten, zdefiniowany dla efektu auto-pan, określa jak bardzo poziom sygnału zostaje obniżony, gdy przechodzący on przez zdefiniowany środek obrazu stereofonicznego. Najlepszy efekt uzyskuje się przy wartości tego parametru ustawionej na „-3 dB”. Wartości powyżej „-3 dB” powodują wrażenie nasilenia się sygnału przy przejściu przez wartość centralną, a wartości poniżej
„-3 dB” powodują wrażenie zmniejszenia nasilenia sygnału. Zakres dostępnych wartości dla tego parametru jest od „-12 dB” do „0 dB”.

Parametr Depth, zdefiniowany dla efektu tremolo, określa stopień rozmycia się sygnału. gdy oscylator LFO znajduje się w swoim maksymalnym wychyleniu. Wartości parametru są z zakresu od „0%” do „100%”.

Parametr LFO Phase, zdefiniowany dla efektu tremolo wykorzystującego jednostkę BPM, powoduje przesunięcie fazy LFO tremolo w stosunku do beatów tempa. Zastosowanie tego parametru daje najlepsze rezultaty w przypadku użycia tempa systemowego. Zakres dostępnych wartości jest od „0º” do „360º”.

Parametr 50% Weight, zdefiniowany dla efektu tremolo, określa względne rozmycie sygnału LFO gdy znajduje się od w punkcie „-6 dB”, co powoduje wzmocnienie sygnału LFO (w przypadku dodatnich wartości parametru) lub jego osłabienie (w przypadku wartości ujemnych). Zakres dostępnych wartości jest od „-16 dB” do „3 dB”.

Za pomocą parametru L/R Phase określa się względne przesunięcie fazowe między kanałami. Ustawienie wartości „In” powoduje odwrócenie lewego kanału LFO, co powoduje działanie efektu podobnie jak dla efektu auto-balans. Ustawienie wartości „Out” nie wprowadza żadnych zmian w fazie kanałów LFO.

• Algorytmy „Pitcher”

Działanie algorytmów pitcher powoduje zmianę wysokości dźwięków sygnału wejściowego.

Parametr Pitch określa podstawową wartość przesunięcia dźwięków i wyrażony jest w dźwiękach MIDI od „C-1” do „G9”.

Za pomocą parametru Ptch Offst definiuje się modyfikację częstotliwości w półtonach, w zakresie od „-12.0” do „12.0”. Zastosowanie regulatora ciągłego do sterowania wartością tego parametru w czasie rzeczywistym za pomocą FXMod jest zazwyczaj bardzo praktycznym rozwiązaniem.

Parametry Odd Wts, Pair Wts, Quartr Wts oraz Half Wts sterują kształtem odpowiedzi częstotliwościowej efektu pitcher. Dokładny opis działania poszczególnych parametrów jest niestety niemożliwy w tym dokumencie, gdyż wszystkie one są w interakcji ze sobą. Więcej na temat tych parametrów, w raz z przykładami ich użycia, znajduje się w opisie algorytmu.

• Algorytmy „Ring Modulation”

Implementacja efektu ring modulator polega na przemnożeniu ze sobą dwóch sygnałów (sygnału „transportowego” i sygnału „modulującego”), co powoduje uzyskanie sygnału wyjściowego, w którym znajdują się zarówno harmoniczne jak i nie-harmoniczne sygnałów wejściowych. Algorytmy ring modulatora dostępne w ramach KDFX udostępniają dwa tryby pracy: tryb L*R, w którym sygnały z kanałów lewego i prawego są wymnażane przez siebie jako sygnały monofoniczne, oraz tryb Osc, w którym wejście do efektu jest sygnałem stereofonicznym i zostaje pomnożone przez sygnał wygenerowany w ramach samego algorytmu. Dostępne kształty fali sygnału wygenerowanego przez algorytm to cztery rodzaje fali sinusoidalnej oraz fala konfigurowalna (Oscillator1).

W trybie L*R, parametr Wet/Dry określa czy sygnał z lewego kanału stereofonicznego przechodzi nieprzetworzony (dry) przez efekt.

Za pomocą parametru Mod Mode ustawia się aktualny tryb pracy efektu.

Parametr Osc1 Lvl definiuje poziom sygnału pierwszego oscylatora i jest z zakresu od „0%” do „100%”.

Parametr Osc1 Freq definiuje częstotliwość pierwszego oscylator w zakresie od „16 Hz” do „25088 Hz”.

Ustawienie parametru Osc1 Shape pozwala na wybranie kształtu fali pierwszego oscylatora. Dostępne są następujące wartości: „Sine”, „Saw+”, „Saw-”, „pulse” oraz „Tri”.

Jeśli parametr Osc1 Shape ustawiony jest na wartość „Pulse”, to parametr Osc1PlsWid określa względną szerokość impulsu w ramach fali. Gdy wartość tego parametru ustawiona jest na „50%”, to wynikiem jest fala kwadratowa (prostokątna). Wartość parametru Osc1PlsWid jest ignorowane gdy został wybrany inny kształt fali niż „Pulse”. Zakres wartości tego parametru mieści się między „0%” a „100%”.

Za pomocą parametru Osc1Smooth można wygładzić kształt fal „Saw+”, „Saw-” oraz „Pulse” poprzez wyeliminowanie jego najwyższych harmonicznych. Dla kształtów „Saw+” oraz „Saw-” kształt fali przypomina bardziej kształt fali trójkątnej, a dla fali „Pulse” - bardziej sinusoidalny. Zakres wartości tego parametru mieści się między „0%” a „100%”.

Pozostałe cztery oscylatory (sinusoidalne) oznaczone są od Sine2 do Sine5 i dla każdego z nich dostępne są parametry Lvl (poziom sygnału) oraz Freq (częstotliwość).

• Algorytm SRS (Sound Retrieval System)

Algorytm SRS, będący na licencji firmy „SRS Labs, Inc.”, jest systemem przetwarzania sygnałów monofonicznych, stereofonicznych, surround lub kodowanych w dowolnym innym systemie technologii audio wykorzystującej dwa głośniki, na podstawie których tworzy pełny, trójwymiarowy obraz dźwięku.

Cztery dostępne parametry sterują klimatem obrazu dźwiękowego i mogą mieć różne ustawienia optymalne, w zależności od zawartości sygnałów wejściowych. Żeby być w zgodzie z wytycznymi firmy „SRS Labs”, poziomy wzmocnienia niskich oraz wysokich częstotliwości powinny być ustawione na wartość „0 dB”. Zaimplementowany w KDFX algorytm nie wprowadza żadnych zmian w sygnale monofonicznym. Wszystkie cztery parametry dostępne w ramach algorytmu SRS mają zakres wartości od „-79.0 dB” do „24.0 dB”.

Parametr Center zmienia wielkość kanału „centralnego” w sygnale wyjściowym. Domyślnie ustawiony jest na wartość „Off”.

Parametr Space określa szerokość obrazu sygnału i również jest domyślnie ustawiony na wartość „Off”.

Parametry Bass Gain oraz Treb Gain sterują wielkością klimatu dodanego odpowiednio do niskich i wysokich częstotliwości. Przypisanie obu tym parametrom wartości „0 dB” pozwala uzyskać optymalne rezultaty działania algorytmu SRS.

• Algorytm symulacji stereo (mono to stereo)

Za pomocą algorytmu mono to stereo można zamienić sygnał monofoniczny w symulowany sygnał stereofoniczny.

Parametr In Select pozwala na wybór sygnału źródłowego dla efektu i może to być lewy kanał (wartość „Left”), prawy kanał (wartość „Right”) albo wartość średnia obu kanałów (wartość „(L+R)/2”).

Parametr CenterGain ustawia wzmocnienie dla zsumowanych kanałów lewego i prawego efektu. Możliwe wartości to „Off” oraz od „-79.0 dB” do „24.0 dB”.

Parametr Diff Gain określa poziom wzmocnienia komponentu sygnału stereofonicznego sygnału wyjściowego. Możliwe wartości to „Off” oraz od
„-79.0 dB” do „24.0 dB”.

Parametr DiffBassG determinuje poziom wzmocnienia dolno-przepustowego filtru sygnału wyjściowego. Poprzez zwiększenie wzmocnienia można uzyskać zwiększenie akustycznej obwiedni sygnału. Możliwe wartości to „Off” oraz od
„-79.0 dB” do „24.0 dB”.

Parametr DiffBassF określa częstotliwość, która determinuje zakres filtru dolno-przepustowego i może przyjmować wartości z zakresu od „16 Hz” do „25088 Hz”.

Przetwarzany sygnał wejściowy zostaje podzielony na trzy pasma: niskie, środkowe i wysokie, z których każde może zostać indywidualnie opóźnione w czasie lub/i ustawione w panoramie stereo.

Parametry Crossover1 oraz Crossover2 pozwalają zdefiniować dwie częstotliwości, które dzielą sygnał wejściowy na trzy pasma. Oba parametry są wymienne, to znaczy, że nie ma znaczenia który z nich ma większą wartość. Oba mogą przyjmować wartości z zakresu od „16 Hz” do „25088 Hz”.

Parametr Pan band określa pozycję sygnału w panoramie stereo dla każdego z pasm. Zakres możliwych wartości jest od „-100%” (sygnał całkowicie w lewym kanale) do „100%” (sygnał całkowicie w prawym kanale).

Parametr Delay band pozwala na wprowadzenie opóźnienia w każdym z trzech pasm sygnału wyjściowego, który może przyjmować wartości z zakresu od „0” do „1000” milisekund.

• Algorytm analizatora stereo

Algorytm ten pozwala na analizę sygnału stereofonicznego, przedstawienie sumy obu kanałów, różnicy oraz sygnałów ich odwróconych. Można również wprowadzić zmiany w poziomie wzmocnienia każdego z nich oraz zastosować niewielkie przesunięcia w czasie do obu lub tylko do wybranego kanału.

Parametry L Invert oraz R Invert pozwalają na odwrócenie fazy odpowiednio lewego i prawego kanału stereo.

Parametry L Out Mode oraz R Out Mode określają rodzaj mierzonego sygnału, który jest podawany na wyjście każdego z kanałów. Dla obu tych parametrów możliwe wartości to: „L” (kanał lewy), „R” (kanał prawy), „(L+R)/2” (znormalizowana suma sygnałów z obu kanałów), „(L-R)/2” (znormalizowana różnica sygnałów obu kanałów) oraz odwrócone wersje wartości przedstawionych wcześniej.

Za pomocą parametru L/R Delay można wprowadzić względne przesunięcie fazowe między lewym i prawym kanałem stereofonicznym. Przy wartościach ujemnych tego parametru, opóźniony w czasie jest kanał prawy, a przy wartościach dodatnich - kanał lewy. Wartości parametru są z zakresu od „-500” do „500” próbek.

Parametr RMS Settle steruje szybkością zmian miernika RMS przy zmianach sygnału wejściowego. Zakres wartości tego parametru jest od „0 dB/sek” do
„300 dB/sek”.

Algorytm sterowania obrazem stereofonicznym wykorzystuje niektóre elementy algorytmu analizatora stereo oraz elementy algorytmu mono to stereo i udostępnia mierniki korelacji sygnału stereofonicznego.

• Diagnostyka „FXMod”

Algorytm ten pozwala na przeglądanie aktualnych ustawień dowolnych suwaków, sterowników MIDI, przełączników oraz wewnętrznych funkcji przetwarzania VAST, takich jak LFO, ASR, FUN, itp., dostępnych jako źródła modulacji. Algorytm ten nie powoduje żadnych zmian w analizowanym sygnale.

W danej chwili można równocześnie analizować do ośmiu źródeł. Mierniki od #1 do #4 mogą monitorować źródła bipolarne, czyli takie, które mogą przyjmować zarówno wartości dodatnie, jak i ujemne. Zakres mierników bipolarnych jest od
„-1” do „+1”. Mierniki od #5 do #8 pozwalają uzyskać większą dokładność pomiarów, ale ich zakres wartości jest ograniczony od „0” do „+1”. Powinny one być wykorzystywane do pomiarów źródeł, które nie powinny z założenia przyjmować wartości ujemnych.

Do podłączenia mierników do monitorowanych źródeł służy osiem parametrów dostępnych w ramach algorytmu diagnostyki FXMod. Wartości tych parametrów są ustawione na „NoDpth” i ich zadaniem jest wyłącznie połączenie źródła do miernika. W celu wykorzystania tego algorytmu, należy wpierw zapisać FX Preset oraz studio, w ramach którego algorytm ten ma być wykorzystany. Następnie, należy przejść do którejś ze stron edycyjnych FXMod w ramach programu lub setupu i wybrać ścieżkę FXBus, która zawiera algorytm diagnostyki FXMod i parametr pomiarowy BipoleN lub MonopoleN. Oczywiście wartości pól „Adjust” oraz „Depth” nie mogą być modyfikowane, ale wybrać można dowolne źródło sterujące. W końcu, należy wcisnąć przycisk Edit, co spowoduje przejście do edycji studia i na edytora efektów, gdzie na stronie drugiej przedstawione są ustawione mierniki.

Parametry od Bipole1 do Bipole4 pozwalają na wybranie bipolarnych źródeł sterujących (to znaczy takich, które mogą przyjmować wartości ujemne i dodatnie). Parametry źródeł nie są modyfikowalne.

Parametry od Monopole1 do Monopole4 pozwalają na wybranie unipolarnych źródeł sterujących (to znaczy takich, które mogą przyjmować tylko wartości dodatnie). Parametry źródeł nie są modyfikowalne.

• Zagadnienia specjalne

• Tryb „Song Mode”

Wcześniej w tym dokumencie przedstawionych zostało już kilka specyficznych aspektów działania KDFX w ramach trybu Song Mode. Poniżej zostały one wszystkie zebrane i uzupełnione o dodatkowe informacje.

• „FXMode” w trybie „Song Mode”

Jeśli parametrowi FX Mode zostanie przypisana wartość „Program”, to w momencie przejścia do trybu Song Mode, parametrami KDFX będzie sterował program działający na kanale zdefiniowanym parametrem FX Chan. W przypadku ustawienia parametru FX Mode na wartość „Auto” i przejścia do trybu Song Mode, programem sterującym działaniem KDFX będzie program działający na kanale zdefiniowanym w ramach utworu jako kanał efektów. W trybie Song Mode należy wcisnąć przycisk Edit, przejść do strony „SongMode:COMMON” i sprawdzić wartość parametru EffectChan. Tak naprawdę, w przypadku ustawienia wartości „Auto” dla parametru FX Mode, zawsze program działający na kanale zdefiniowanym parametrem EffectChan w edytorze utworu będzie sterował parametrami KDFX - i to niezależnie czy aktualnie wybrany jest tryb Song Mode.

Należy pamiętać, że parametr EffectChan jest zapisywany w ramach utworu, więc przy ustawieniu wartości parametru FX Mode na „auto”, należy upewnić się, że na kanale zdefiniowanym jako kanał efektów działa właściwy program, którym chcemy sterować działaniem KDFX.

• Ustawienie zegara dla parametrów sterowanych tempem

Ustawienia zegara determinują sposób w jako działają parametry definiowane w jednostkach BPM w trybie Song Mode. Jeśli wykorzystywany jest zegar wewnętrzny K2661, to parametr Clock na stronie „MISC” w trybie Song Mode musi być ustawiony na wartość „Int”. Jeśli wykorzystuje się zewnętrzne źródło sygnału zegara MIDI, takie jak na przykład zewnętrzny sekwencer MIDI, to wartość parametru Clock musi być ustawiona na „Ext”.

W przypadku użycia „wybijanego” tempa (tap tempo) jako źródła tempa, parametr Clock musi być ustawiony na wartość „Int”.

• Rejestrowanie setupu w trybie „Song Mode”

W celu zapisania ścieżki setupu w wewnętrznym sekwencerze, należy najpierw ustawić parametr RecTrk na stronie „MAIN” w trybie Song Mode na wartość „Mult”. Jeśli wykorzystywana jest zewnętrzna klawiatura sterująca, która wysyła komunikaty MIDI tylko na jednym kanale MIDI, to na stronie „RECEIVE” trybu MIDI Mode należy również ustawić parametr LocalKbdCh tak, by odpowiadał on numerowi kanału MIDI klawiatury sterującej.

Jednakże, jest jedna komplikacja, jeśli chodzi o rejestrowanie FXMod, podczas rejestrowania ścieżki generowanej przez setup. Sekwencer będzie rejestrował wiernie wszystkie zmiany kontrolerów, ale w momencie odtwarzania zostaną one odtworzone tylko w ramach tylko jednej ścieżki. Ścieżka zawiera program, a nie setup, ponieważ sekwencer nie jest w stanie sterować działaniem setupu.

Ponieważ wszystkie FXMod są częścią setupu, nawet jeśli wszystkie dane ze ścieżki zostaną odtworzone, to nie zostaną one nigdzie przekierowane i zmiany FXMod nie zostaną odzwierciedlone.

Rozwiązaniem tego problemu może być zastosowanie programu, który będzie wykorzystany przy odtwarzaniu zarejestrowanej ścieżki. Program taki powinien mieć ustawione to samo studio co zarejestrowany setup, jak również powinien mieć zdefiniowane te same FXMod. Sekwencer rejestrował dane znajdujące się na kanale przypisanym do strefy Zone 1 w ramach setupu. Należy znaleźć odpowiadający temu kanałowi program, wcisnąć przycisk Edit, następnie dokonać edycji programu poprzez zaimportowanie studia i ustawień FXMod z zarejestrowanego setupu - to właśnie do tego między innymi służy funkcja ImpFX.

Można teraz zapisać edytowany program (pod tym samym lub innym numerem ID) i powrócić do zarejestrowanego utworu. Po upewnieniu się, że kanał programu i kanał efektów trybu Song Mode są zgodne, można poprawnie odtworzyć zarejestrowany utwór.

• Studia i utwory w trybie „Master Mode”

Podczas wykorzystywania KDFX w trybie Master Mode, to zapisanie utworu nie powoduje zapisania razem z nim wykorzystywanego studia - nie jest to obiekt zależny utworu. Dlatego, jeśli chcemy wykorzystać jakieś studio dla danego utworu, to należy wykonać jedno z poniższych działań:

• Wczytać wybrane studio ręcznie,

• Przejść do strony „FXMode:Program” i zapisać studio jako część programu, który wykorzystywany jest w ramach jednej ze ścieżek w utworze.

Należy pamiętać o tym, że przejście do strony „FXMode:Program” nie musi wcale oznaczać, że koniecznie musimy wykorzystywać w programie FXMod. Studio można pozostawić dokładnie w takim stanie, w jakim wykorzystywane jest w trybie Master Mode.

• Efekty KB3

W K2661, w trybie KB3 Mode, przetwarzanie sygnałów w ramach KDFX zostało wykorzystane w największym stopniu, na ile to było możliwe. Dostępnych jest wiele obiektów studia przeznaczonych specjalnie dla barw KB3. Wszystkie one mają bardzo specjalną charakterystykę: wykorzystują połączone ścieżki FXBus oraz AuxFX tworząc jeden wielki wirtualny algorytm przetwarzania sygnałów, wykorzystujący wszystkie 7 z dostępnych jednostek PAU.

Dostępne są dwa algorytmy przeznaczone do specjalnego wykorzystania: algorytm „779 KB3 FXBus” (przeznaczony dla ścieżki FXBus) oraz algorytm „780 KB3 AuxFX” (przeznaczony dla ścieżki AuxFX).Algorytmy te nie działają zbyt dobrze pojedynczo, dlatego nie powinny być używane oddzielnie.

Kurzweil K2661 - Zaawansowane aspekty KDFX

63

---