Połączenia zębate, zwane też przekładniami zębatymi, są jednym z rodzajów połączeń konstrukcyjnych czynnych, których elementy są powiązane za pomocą wstępnie ukształtowanych przyłączy i łączników, a które stanowią część pośredniczącą zespołu napędowego mającą postać mechanizmu o członach sztywnych. Mechanizmem o którym mowa w powyższej definicji jest przekładnia mechaniczna, której zadaniem, oprócz przenoszenia energii jest zazwyczaj zmiana prędkości, a czasem zmiana kierunku i charakteru ruchu, co naturalnie powiązane jest ze zmianą sił i momentów [2].
Przy montażu przekładni zębatych należy dbać o to, aby wzajemne położenie współpracujących kół było prawidłowe, a więc:
Właściwy luz międzyzębny zapewnia swobodne zazębienie się kół nawet wówczas, gdy temperatura przekładni wzrośnie (w granicach dopuszczalnych), co powoduje zwiększenie się wymiarów kół i zmniejszenie się luzu [4]. Luz w zazębieniu jest konieczny do kompensacji możliwych odchyłek wymiarowych zębów, odchyłek położenia osi kół zębatych oraz zmian wymiarów i kształtów zębów powstałych wskutek nagrzania się przekładni w czasie pracy. Jednocześnie luz jest przyczyną powstawania uderzeń przyspieszających zużycie zębów, jak również tzw. martwego ruchu, kiedy to obrót koła napędzającego nie powoduje obrotu koła napędzanego. Z tych względów liczbowe wartości luzów są ustalone w odpowiednich normach lub warunkach technicznych. Wielkość i położenie śladów dolegania wpływa na trwałość przekładni i na sposób smarowania.
W zależności od wzajemnego położenia osi kół rozróżnia się połączenia zębate: równoległe, kątowe i wichrowate, a ze względu na charakter zazębienia: czołowe i śrubowe. [6].