 | Pobierz cały dokument terapia.gloski.sz.logopedia.terapia.gloski.doc Rozmiar 822 KB |
PROGRAM TERAPII GŁOSKI [š] - ćwiczenia artykulacyjne
1. Ćwiczenia artykulacyjne
Prezentacja wyrazu podstawowego: szafa
Wyraz podstawowy „szafa” jest słowem pochodzącym z najbliższego otoczenia dziecka. Jest wyrazem dwusylabowym, nieabstrakcyjnym, prostym artykulacyjnie. Głoska [š] występuje w nagłosie.
Charakterystyka głoski [š]
Głoska [š] jest spółgłoską przedniojęzykowo-dziąsłową, szczelinową, bezdźwięczną. Dla wymówienia poprawnej głoski [š] język bokami musi się zwierać z dziąsłami, zaś przednią częścią (apeksem i preadorsum) zbliżać się do dziąseł, tworząc łyżkowatą szczelinę. Szczelina dla artykulacji [š] musi być szersza od szczeliny potrzebnej do artykulacji [s], [ś]. Trące o ścianki artykulatorów powietrze wydaje dźwięk przypominający szum drzew. Podniebienie miękkie przywiera do tylnej ścianki jamy gardłowej. Głoska [š] jest więc głoską ustną. Wiązadła głosowe nie drgają. Mamy do czynienia z głoską bezdźwięczną. Wargi są wysunięte do przodu, ale znacznie mniej niż w czasie artykulacji [u], są zaokrąglone.
Głoska [š] należy do głosek detalizowanych. Określenie dentalizowane oznacza, że głoski są realizowane ze znacznym zbliżeniem górnych i dolnych zębów. Wyróżniamy ich trzy szeregi: szereg I ciszący, tj. [ś], [ź], [ć], [з]; II - syczący, tj. [s], [z], [c], [з]; III - szumiący, tj. [š], [ž], [č], [з]. Najczęściej spotykamy wadliwą realizację głosek sz, ż, cz, dż, które są wymawiane jak [s], [z], [c], [з] lub [ś], [ź], [ć], [з]
Głoska [š] pojawia się zwykle około 4-5 roku życia.
Schemat głoski [š] wg M. Abińskiego
Wywołanie głoski [š]
I sposób
Wzorowy układ języka i warg pokazujemy w lustrze. Następnie polecamy dziecku zrobić to samo, tzn. unieść język za górne żeby, zęby zewrzeć i wargi lekko wysunąć do przodu. W takim układzie polecamy dziecku wymawiać [š]. Jeżeli dziecko nie wyczuwa położenia języka, stosujemy uczulanie miejsc artykulacyjnych. W tym celu trzeba dotknąć czubek języka i miejsce za wałkiem dziąsłowym zimną metalową szpatułką, trzonkiem zimnej łyżeczki lub zmoczoną watką owiniętą na watotrzymaczu lub druciku (najlepiej na metalowym szydełku - tępą stroną). W trudnych przypadkach pomagamy dziecku unosząc szpatułką język za górne zęby. Zęby zbliżamy i wargi lekko wysuwamy do przodu poprzez symetryczne naciśnięcie policzków.
II sposób
Stopniowe unoszenie czubka języka do dziąseł podczas długiego s przekształca je w spółgłoskę [š].
III sposób
 | Pobierz cały dokument terapia.gloski.sz.logopedia.terapia.gloski.doc rozmiar 822 KB |