1.Dezorganizacja życia rodziny.
Dezorganizację rodziny wywołują kumulowane napięcia, konflikty prowadzące do stałego zadrażnienia , do agresywności. Przejawem dezorganizacji w rodzinie są:
-zaniedbywanie obowiązków przez jednego lub obu małżonków
-zdrady małżeńskie
-złe metody wychowawcze
-alkoholizm
-narkomania
-całkowite rozbicie rodziny, separacja, rozwód.
Źródła napięć mogą wynikać z niezgodności cech psychicznych, charakterologicznych małżonków, z rozbieżności wzorów kulturowych wniesionych do rodziny z różnych środowisk społecznych, z niezgodności dążeń, ambicji członków rodziny, z niespełnionych a obiecanych wcześniej oczekiwań. Dezorganizacja ma miejsce też wtedy, gdy zmieniają się ustalone role społeczne w życiu poza rodzinnym, np. nagła utrata pracy. Napięcia mogą wynikać z niemożności przystosowania się uczuciowego i seksualnego, ze złych stosunków między rodzicami i dziećmi, z sytuacji ekonomicznej.
2.Funkcje społeczne rodziny (spełnianie funkcji, kontekst historyczny-społeczny)
Rodzina występuje we wszystkich historycznie znanych typach społeczeństw i kultur. Była i jest zawsze podstawową grupą społeczną, w której młody człowiek zdobywa pierwszą wiedzę o życiu społecznym. Jest to najstarsza i najpowszechniejsza forma życia społecznego. Funkcje społeczne rodziny to:
-funkcja prokreacyjna-wydanie na świat potomstwa,
-funkcja seksualna-społecznie akceptowalna forma współżycia seksualnego,
-funkcja ekonomiczna-zaspokojenie potrzeb materialnych członków rodziny, w skład tej funkcji wchodzą podfunkcje: produkcyjna, zarobkowa, gospodarcza i usługowo-konsumpcyjna,
-funkcja opiekuńczo-zabezpieczająca- opieka nad dziećmi, osobami w podeszłym wieku,
-funkcja socjalizacyjna- wychowanie potomstwa, przygotowanie do samodzielnego życia i pełnienia ról społecznych oraz jako wzajemne dostosowanie swoich zachowań i cech osobowościowych przez współmałżonków,
-funkcja stratyfikacyjna-polega na nadawaniu przez rodzinę pozycji społecznej swoim członkom, np. dziecko urodzone w rodzinie robotniczej staje się dzieckiem robotniczym,
-funkcja rekreacyjna-zaspokojenie potrzeb odpoczynku i rozrywki,
-funkcja kulturowa-przekazanie młodemu pokoleniu dziedzictwa kulturowego, wzorów kulturowych, obyczajowych,
-funkcja legalizacyjno-kontrolna- wyraża się w sankcjonowaniu szeregu działań i zachowań uznawanych za niewłaściwe, zapobieganiu odstępstwom od norm i wzorów przyjętych w rodzinie za obowiązujące. Polega na sprawowaniu kontroli postępowania jednych członków rodziny przez innych. Mamy tu do czynienia z legalizacją prawną, obyczajową, moralną i religijną,
-funkcja emocjonalno-ekspresyjna- wiąże się z zaspokojeniem emocjonalnym potrzeb swoich członków, dążeniem do oddźwięku społecznego. Stanowi potrzebę wyrażania osobowości jednostek, ich intymnego współżycia i zwierzania się. Tworzy ona tzw. Poczucie bezpieczeństwa psychicznego,
Wszystkie funkcje spełniane przez rodzinę wzajemnie się warunkują, a także zdeterminowane ogólnym stanem społeczeństwa, jego stanem zaawansowania technicznego oraz ekonomicznego.
3. Stereotypy etniczne i narodowe. Etnocentryzm
Stereotyp etniczny - najczęściej spotykany rodzaj stereotypów, odnoszących się swoją treścią do grup etnicznych (innych narodów lub mniejszości narodowych). Może być albo zbyt dużym uproszczeniem reprezentacji typowych cech członków grupy etnicznej lub fałszywym twierdzeniem powtarzanych wiele razy i przyjętym przez wielu ludzi za ogólną prawdę.
Stereotypy etniczne mogą mieć oparcie w rzeczywistości w odniesieniu do masy statystycznej ale zastosowane wobec jednostek są niedokładne, karykaturalne i obraźliwe. Mogą stanowić podstawę dyskryminacji i rasizmu.
Etnocentryzm - stawianie własnego narodu lub grupy etnicznej w centrum zainteresowania i wywyższanie go ponad inne. Działania takie mogą doprowadzić do nacjonalizmu czy izolacjonizmu. Pogląd ten manifestuje się w działalności jednostek czy organizacji, które koncentrują się wokół własnego narodu i zwracaniem uwagi na interesy jedynie własnej grupy etnicznej. Wyrazem etnocentryzmu jest nauczanie szkolne nastawione wyłącznie na problematykę własnego państwa, nierzadko własnego narodu, z pominięciem innych narodów czy też prowadzenie polityki międzynarodowej zgodnie tylko z własnymi interesami narodowymi. Z drugiej strony zdrowy etnocentryzm wynika z powinności wobec własnego narodu i państwa, może być rozumiany jako postawa patriotyczna. Przejawem etnocentryzmu jest stosowanie określania położenia innych krajów ze swojego punktu widzenia np. dla Polaków Irak to Bliski Wschód, ale dla Hindusów to raczej Bliski Zachód. Jaskrawym przykładem etnocentryzmu są Chiny, czyli dla Chińczyków "Państwo Środka".
4. Teorie klas społecznych w socjologii
Klasy społeczne to jeden z podstawowych elementów struktury społecznej , odnoszący się do zasadniczych podziałów (zróżnicowań) występujących w obrębie współczesnych społeczeństw. Ujmując problem odwrotnie - każde społeczeństwo jest zwykle wewnętrznie zróżnicowane; najistotniejsze czynniki zróżnicowania uznać można za podstawę wyodrębnienia klas społecznych. Klasy uznawane są za wielkie grupy społeczne lub zbiorowości społeczne, warstwy społeczne lub kategorie społeczne. Klasy mogą być wyodrębniane na podstawie rozmaitych kryteriów. Najczęściej wskazuje się kryteria ekonomiczne, społeczne i świadomościowe.
Uwzględnianie wyłącznie czynników ekonomicznych, a zwłaszcza kryterium własności środków produkcji jest (było) charakterystyczne dla ujęć marksistowskich.
Stosunek do środków produkcji, tzn. posiadanie lub nieposiadanie środków produkcji, miał zasadnicze znaczenie dla wyznaczenia granicy dzielącej społeczeństwo na dwie antagonistyczne klasy podstawowe w danej formacji ustrojowej. W niewolnictwie takimi klasami społecznymi są właściciele niewolników i niewolnicy, w feudalizmie panowie feudalni i chłopi, w kapitalizmie burżuazja i proletariat.
Włodzimierz Wesołowski nawiązując do rozróżnień dokonanych przez Maxa Webera, wyróżnia w obrębie współczesnego społeczeństwa polskiego następujące klasy: klasę robotnicza, klasę chłopską, drobna burżuazję, inteligencję i specjalistów, klasy uprzywilejowane dzięki własności i edukacji.
5. Definiowanie kultury
Kultura całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości, zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową - ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności, funkcjonujących w postaci np. dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp.
6.Organizacja grupy
Grupa-to co najmniej dwie osoby, które wchodzą ze sobą w regularne stosunki dla realizacji wspólnego celu.
Grupy są wszechobecną częścią życia organizacji i podstawą wykonania znacznej pracy.
Zauważmy, że aby dane osoby mogły być uznawane za grupę, muszą utrzymywać ze sobą regularne kontakty. Stosunki nie zawsze układają się według samego wzorca, jednakże w ogóle muszą zachodzić. Cele grupy mogą sięgać od przygotowania kampanii reklamowej po nieformalną wymianę informacji albo podejmowanie ważnych decyzji dla zaspokojenia społecznych potrzeb.
Ludzie łączą się w grupy z najrozmaitszych powodów. Ludzie przyjmują dane zajęcia dla zarobienia pieniędzy albo dla wykonywania wybranego zawodów.
Jeden z powodów, dla których ludzie tworzą grupy nieformalne lub grupy interesu, jest fakt wzajemnego przyciągania. Na takie przyciąganie interpersonalne przyciąganie składa się wiele czynników. Kiedy ludzie często się widują, fizyczna bliskość zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia interpersonalnego przyciągania. Przyciąganie to jest większe, gdy ludzie mają podobne postawy, osobowości czy warunki materialne.
Ludzie mogą być skłonni do przystąpienia do grupy również dlatego, iż pociąga ich działalność grupy. Ludzie lubią takie działania jak bieganie, brydż, kręgle czy puszczanie modeli samolotów. Wiele z tych zajęć bardziej bawi wtedy, gdy wykonujemy się je w ramach grupy, a ponadto większość wymaga udziału więcej niż jednej osoby. Jeśli poziom interpersonalnego przyciągania grupy jest bardzo niski, dana osoba może zrezygnować z danej działalności i jednak do grupy nie przystąpić.
7.kontrola społeczna i jej rodzaje(normy,zasady,tabu)
Kontrola społeczna to system nakazów, zakazów i sankcji które służą grupie lub społeczności do utrzymania konformizmu ich członków wobec wartości.
W teorii grup społecznych kontrola społeczna uważana jest za ogół urządzeń i środków działania zbiorowości służących do zapewnienia jej integracji i podporządkowania członków normom grupowym; kontrola społeczna operuje różnego rodzaju negatywnymi (kary) i pozytywnymi (nagrody) typami sankcji: prawnymi, ekonomicznymi, etycznymi, które zależą od typu zbiorowości; w tzw. społeczeństwach współczesnych przeważa kontrola społeczna oparta na systemie prawnym i wymiarze sprawiedliwości (sankcje formalne), natomiast w społeczeństwach pierwotnych główną rolę odgrywały sankcje obyczajowe (nieformalne). Silniej zinternalizowane są normy i wzory zachowań (w wyniku socjalizacji, wychowania), tym mniejsza jest potrzeba korzystania z sankcji kontroli społecznej. Funkcją kontroli społecznej jest zespół urządzeń i środków działania, zmierzających do zapewnienia zwartości grupy społecznej i podporządkowania jej członków normom grupowym.
Wyróżnia się następujące typy kontroli społecznej:
1.Formalny który jest spisany w regulaminach poszczególnych organizacji, stowarzyszeń,
w państwowych kodeksach prawnych. Kontrola formalna jest zawsze zmierzona,
2.Nieformalny obejmuje wszelkie wzory zachowań przekazywane w stosunkach osobistych
i wszystkie reakcje i sankcje stosowane spontanicznie i na zasadach zwyczaju. Kontrola nieformalna może być zarówno zamierzona jak i niezamierzona.
3.Zewnętrzne to wszelkiego kary i nagrody,
4.Wewnętrzne jest to blokada kontaktów ze światem zewnętrznym oraz manipulacja informacją.
5.Prawo to zespół norm prawnych regulujących wszystkie aspekty życia,
6.Moralność, która obejmuje ogół norm, zasad, ocen, wzorów, ideałów - zmierzających do regulowania stosunków pomiędzy ludźmi np. jednostka ? grupa lub grupa ? grupa,
7.Obyczaj jest to ustalony sposób postępowania, z którym grupa ludzi wiąże oceny moralne. Obyczaj jest ściśle związany z systemem wartości uznawanych przez grupę.
Mechanizmy kontroli społecznej to:
1. Przemoc fizyczna ? jest najstarszym środkiem kontroli społecznej;
2. Środki prawne i polityczne ? to system który wbrew woli człowieka opodatkowuje go, powołuje do służby wojskowej, zmusza do przestrzegania prawa pod karą więzienia;
3. Presja ekonomiczna
4. Plotka i ośmieszanie ? wiele społeczności stosuje ośmieszenie jako jedną z głównych form kontroli nad dziećmi (dziecko dostosowuje się nie do lęku przed karę lecz żeby nie było wyśmiane). Plotka jest szczególnie niebezpieczna w małych społecznościach gdzie wiele ludzi żyje w znacznej mierze w sposób społeczny i jawny pod nadzorem sąsiadów (w takich warunkach plotka stanowi jeden z głównych kanałów komunikacji, mający podstawowe znaczenie dla zachowania struktury społecznej);
5. Pogarda i wykluczenie ? to mechanizm kontrolny z grupach przeciwstawiających się
z zasady stosowaniu przemocy;
6. Perswazja jest to postawa świadomej zgody na wyznawanie i głoszenie poglądów,
z którymi się nie zgadzamy, oraz na praktykowanie sposobu życia, którego zdecydowanie nie aprobujemy
7. System moralny ? niemoralność zostaje ukarana utratą pracy;
8. Kodeksy środowiskowe
8. Więź społeczna i jej składniki
Pod pojęciem więzi społecznej kryje się ogół stosunków, połączeń i zależności skupiających jednostki w zbiorowości ludzkie. Składnikami więzi są czynniki obiektywno-formalne i spontaniczno-subiektywne.
Spontaniczno-subiektywną stroną więzi zajmują się głownie psychologowie społeczni badający zjawisko identyfikacji jednostki z grupą lub innym typem zbiorowości.
Natomiast formalno-obiektywne aspekty więzi społecznej, nazywane też organizacyjnymi, bardziej niż psychologów interesują teoretyków organizacji i socjologów. Wszyscy badacze więzi społecznej analizują obie jej strony, tylko różnie akcentują.
9. Ruchliwość społeczna (wertykalna, horyzontalna)
Ruchliwość społeczna (mobilność społeczna) w socjologii oznacza przemieszczanie się jednostek społecznych lub kategorii społecznych w strukturze społecznej.
Ruchliwość pozioma (horyzontalna)
Ruchliwość pozioma oznacza przemieszczanie się jednostek i grup w obrębie tej samej warstwy społecznej lub tego samego poziomu hierarchii. Najczęściej jest to ruchliwość związana ze zmianą miejsca pracy, bez zmiany stanowiska lub zmiana miejsca zamieszkania.
Ruchliwość pionowa (wertykalna)
Jest to najczęściej opisywana ruchliwość społeczna określająca przechodzenie w dół (degradacja) lub w górę (awans społeczny) względem struktury klasowej, klasowo-warstwowej czy ogólnie w hierarchii społecznej.
W przypadku ruchliwości pionowej dochodzić może do zmiany struktury społeczeństwa i przewartościowania skal stratyfikacji społecznej. Nagłe zmiany samej struktury mogą być związane z przewrotami rewolucyjnymi czy administracyjnie wprowadzanymi reformami. Wyższa ruchliwość społeczna jest wskaźnikiem otwartości społeczeństwa, gdyż oznacza, że osoby z niższych warstw społecznych mają większe szanse awansu.
10.Definicja i czynniki kształtowania się i zmiany postaw
Słowo „postawa” jest pojęciem wieloznacznym. Wieloznaczność wynika głównie stąd, iż jest ono stosowane w wielu dziedzinach nauki, na przykład w filozofii, socjologii, anatomii, psychologii. W psychologii termin „postawa” stosowany był na gruncie różnych kierunków.
Dla potrzeb mojej pracy przyjmuję definicję psychologów reprezentujących teorię poznawczą. Traktują oni postawę jako względnie stałą i zgodną organizację poznawczą, uczuciowo - motywacyjną i behawioralną jednostki, związaną z określonym przedmiotem lub klasą przedmiotów. Tak rozumiana postawa składa się z komponentu poznawczego, który stanowią wiedza, przekonania, sądy i opinie dotyczące przedmiotu, z komponentu emocjonalnego, będącego układem uczuć i emocji wywoływanych przez obiekt postawy i z komponentu behawioralnego, czyli dyspozycji do działań w stosunku do przedmiotu.
Kształtowanie się i zmiana postaw jest wynikiem realizacji różnorodnych, jednakże powiązanych ze sobą celów. Po pierwsze, zjawisko to dokonuje się na drodze stwarzania nie istniejącej jeszcze postawy, np. dziecko, które po raz pierwszy przychodzi do szkoły. Wyrabiane są u niego pozytywne postawy do obowiązków i przedmiotów szkolnych. Po drugie, jednym z postawionych sobie celów może być zmiana znaku postawy, np. nauczyciel stara się zmienić negatywną postawę ucznia do obowiązków szkolnych lub zmiana siły postawy, zwiększenie jej lub zmniejszenie. O zwiększeniu siły postawy będziemy mówili wtedy, gdy na przykład uczeń wykazuje pozytywną, ale słabą postawę wobec obowiązków szkolnych i nauczycielowi zależy na tym, aby zwiększyć siłę tej postawy. Natomiast zmniejszenie siły postawy będzie miało miejsce wtedy, gdy uczeń wykazuje bardzo silną postawę do obowiązków szkolnych, zaniedbując inne zajęcia i nauczyciel będzie miał na celu osłabić nieco siłę tej postawy
Kształtowanie się postaw jest determinowane przez czynniki wewnętrzne takie, jak: motywacja i potrzeby jednostki, wiedza, płeć, wiek, a przede wszystkim przez czynniki społeczne. Do czynników społecznych zaliczamy: rodzinę, szkołę, grupę rówieśniczą, środki masowego przekazu oraz własne, indywidualne doświadczenia jednostek.
Postawy moralno - interpersonalne
Wiedza dotycząca psychologicznego podłoża i mechanizmów moralnego postępowania ludzi jest wciąż niepełna. Przyjmuje się więc, że głównym wyznacznikiem postępowania człowieka w aspekcie moralnym jest jego stosunek do norm moralnych.1 Stąd przez postawę moralną rozumiem „stosunek człowieka do owych norm i wynikający z niego stan gotowości do określonego działania, tzn. zgodnego z oceną moralną konkretnej sytuacji.”
Postawy moralno - interpersonalne kształtują się podczas interakcji dwóch lub większej liczby osób. Dzięki temu partnerzy spostrzegają się wzajemnie, emitują pewne zachowania, wytwarzają jakieś produkty, komunikują się.
Dziecko na początku swego rozwoju zawsze wykazuje nastawienie egocentryczne. Nie jest zdolne wykroczyć poza swój egocentryzm, gdyż to wymaga nie tylko dostrzeżenia i zrozumienia cudzych dążeń, ale takiej struktury własnych dążeń, by działanie na rzecz drugiego człowieka przynosiło mu satysfakcję. Dokonuje się to stopniowo na drodze rozwoju moralnego. Ta zmiana ma kierunek od nastawień egocentrycznych do prospołecznych.
Postawy moralno - interpersonalne wyznaczają stosunek jednostki do innych pojedynczych ludzi. Przez H. Muszyńskiego nazywane są zamiennie postawami altruistycznymi, albowiem „wszystko, co z moralnego punktu widzenia dotyczy stosunków interpersonalnych, do altruizmu się sprowadza.”
Biorąc po uwagę fakt, iż potrzeby i oczekiwania innych ludzi stanowią przedmiot postawy altruizmu, H. Muszyński dokonał następującej klasyfikacji tych postaw:
Postawa poszanowania czyjejś godności - związana jest z uzyskiwaniem przez jednostkę przynajmniej minimum szacunku. Potrzeba ta wyrasta na podłożu poczucia godności osobistej oraz dążenia do poczucia własnej wartości.
Postawa poszanowania życia i zdrowia - wypływa z pragnienia utrzymania się przy życiu, zachowania zdrowia oraz unikania wszelkich fizycznych cierpień.
Postawa tolerancji - czyli odnoszenie się z szacunkiem dla cudzych przekonań lub poglądów, zwłaszcza gdy nie są one podzielane przez otoczenie.
Postawa współodczuwania i opiekuńczości - podstawą której jest wrażliwość na czyjeś cierpienia i zrozumienie cudzego losu.
Postawa poszanowania własności - dotyczy nie tylko własności materialnej, ale także duchowej, jak imienia, opinii, tajemnic, pomysłów, reputacji czy czasu.
Postawa uczciwości - wypływa ze wzajemnego zaufania, dotrzymywania słowa oraz gotowości do dostarczania rzetelnej informacji, czyli prawdomówności.
Postawa poszanowania autonomii jednostki - czyli prawo decydowania o sobie i realizacji własnej koncepcji szczęścia.
11. Etapy socjalizacji
1. Socjalizacja pierwotna - składowa procesu socjalizacji, zachodząca w grupie pierwotnej, najczęściej na obszarze rodziny. W socjalizacji pierwotnej na jednostkę mają wpływ znaczący inni, przeważnie rodzice. Charakteryzuje się ona silnym emocjonalnym oddziaływaniem znaczących innych na jednostkę. Reguły działania przyswaja ona na zasadzie naśladownictwa oraz w mniejszym stopniu poprzez werbalny przekaz symboliczny. Socjalizacja pierwotna kończy się w momencie pojawienia się uogólnionego innego. W tym momencie rozpoczyna się etap socjalizacji wtórnej.
2. Socjalizacja wtórna - składowa procesu socjalizacji obejmująca proces profesjonalizacji lub etatyzacji, kiedy w toku wzrastania jednostki do życia społecznego wchodzi ona do kolejnych wtórnych grup społecznych (instytucje religijne, zakłady pracy, partie polityczne itd.). Socjalizacja wtórna rozpoczyna się od momentu pojawienia się w socjalizacji uogólnionego innego. Nigdy nie jest całkowita i nigdy się nie kończy. Jest nabywaniem wiedzy związanej z rolami. Podstawowym mechanizmem jest tutaj mechanizm uczenia się.
3. Socjalizacja odwrotna - zjawisko wdrażania starszego pokolenia przez młodsze w nowe warunki kulturowe (np. styl życia, moda, twórczość artystyczna). Ma ono miejsce w chwili szybkiej zmiany kulturowej. Przykładem takiego zjawiska było np. wprowadzenie magnetowidów, kiedy dzieci musiały uczyć rodziców jak ustawić zegarek w tym urządzeniu tak, aby nie wskazywał zawsze godziny 00:00. Takich ludzi przyjęło się nazywać zeros (od czterech zer wskazywanych przed magnetowid).
4. Socjalizacja antycypująca (socjalizacja wyprzedzająca) - proces aspirowania do pewnej grupy społecznej, do której jednostka chciałaby należeć, naśladowanie jej członków w zakresie norm i reguł, cech zewnętrznych, sposobów zachowania, a zwłaszcza sposobu i stylu życia. Właśnie tym procesem uzasadnia się skłonność biednych farmerów, korzystających z pomocy socjalnej, do głosowania na konserwatystów (redukujących zasiłki).
5. Socjalizacja polityczna - jest procesem ciągłego kształtowania świadomości politycznej, kultury politycznej, postaw politycznych, polegającym na przekazywaniu wzorców, które jednostka jest skłonna przyswoić i naśladować. Jednostka podlega pewnej presji mającej skłonić ją do przyjęcia tych wzorców.
12. Socjalizacja a wychowanie
Od pojęcia "socjalizacji" należy odróżnić pojęcie "wychowania". Nie są to pojęcia przeciwstawne, ale również nie tożsame. Proces socjalizacji ma charakter anonimowy i niezamierzony, a osoba socjalizowana nie uświadamia sobie wielorakich oddziaływań, do pewnego stopnia poddaje się pasywnie wpływom społecznym. W procesie wychowania natomiast mamy do czynienia z wyraźnymi intencjonalnymi interwencjami wychowawczymi, zamierzonymi i świadomymi, przebiegającymi według z góry określonych celów i zadań. Wychowanie jest działaniem celowym, zamierzonym i świadomie organizowanym. W pewnym sensie odpowiada mu termin "personalizacja". Socjalizacja jest dopasowaniem się osoby do społeczeństwa, personalizacja zaś dostosowaniem sił społeczeństwa do osoby. Socjalizacja (człowiek jako produkt różnego rodzaju uwarunkowań społecznych) i personalizacja (człowiek jako osoba) są dwoma wzajemnie uzupełniającymi się procesami. Człowiek nie jest sprowadzalny do sumy reakcji na uwarunkowania społeczne; do jego istoty należy dokonywanie świadomych i wolnych wyborów przekraczających granice uwarunkowań społecznych. Dzięki swej strukturze duchowej jest on otwarty na nieograniczone możliwości postępu i twórczości; w pewien sposóbmoże stać się wszystkim.Wychowanie zyskuje coraz większe znaczenie w sferze życia politycznego i społeczno-gospodarczego w związku ze wzrastającymi wymaganiami w systemach demokratycznych w zakresie współudziału w procesie podejmowania decyzji. Kościoły chrześcijańskie są ważnymi nośnikami socjalizacji i wychowania nie tylko dla własnych wspólnot. Przez swą różnorodną aktywność przyczyniają się istotnie do wychowania ludzi zdolnych do podejmowania odpowiedzialnych decyzji, ważnych dla dobra wspólnego.
1,Pojęcie socjalizacji
Socjalizacja (wg Malewskiej) to złożony wielostronny proces uczenia się, dzięki któremu człowiek - istota biologiczna staje się istotą społeczną, członkiem określonego społeczeństwa i reprezentantem określonej kultury.
Jest procesem stawania się takim, jakim chce nas widzieć otoczenie społeczne.
2. Socjalizacja a wychowanie
Socjalizacja jest pojęciem szerszym niż wychowanie. Socjalizacja jest to działanie zamierzone i niezamierzone a wychowanie jest działaniem zamierzonym. W wychowaniu na człowieka rozwój, kształtowanie osobowości wpływają instytucje (rodzina, kościół, a w przypadku socjalizacji wpływ mają środowiska nieformalne, grupy rówieśnicze, przyjaciele, środowisko, miejsca pracy, oddziaływanie mediów (np. reklamy).
13. Postawy społeczne
Definicji postaw jest na tyle dużo, że niezmiernie trudno o jednoznaczne zdefiniowanie zagadnienia. G.W. Allport uważa, że postawa jest umysłowym i nerwowym stanem gotowości, zorganizowanym przez doświadczenie, a wywierającym kierowniczy czy też dynamiczny wpływ na reakcję jednostki w stosunku do wszystkich przedmiotów i sytuacji, z którymi jest związana. Inną optykę patrzenia na ten problem ma T.M. Newcomb , który twierdzi, że postawa jednostki w stosunku do czegoś, jest to predyspozycja do określonego działania, spostrzegania, myślenia i czucia wobec danego przedmiotu. Natomiast S. Mika we „Wstępie do Psychologii Społecznej” stwierdza, że postawa to pewien względnie trwały stosunek emocjonalny lub oceniający do przedmiotu bądź dyspozycje do takiego stosunku, wyrażające się w kategoriach pozytywnych, negatywnych lub neutralnych.
W. Skarbek w swojej publikacji definiuje postawę jako względnie trwałą dyspozycję jednostki do reagowania w szczególny sposób na przedmiot postawy tj. na inne jednostki, zbiorowości społeczne, zdarzenia i sytuacje, bądź też wartości materialne i duchowe.
Wszystkie definicje są na swój sposób zbliżone, chociaż ich autorzy używają innych określeń do oceny postawy. W zasadzie najbliższa jest mi definicja ostatnia, która po prostu w sposób najbardziej czytelny przedstawia omawiane zagadnienie. Postawa w ujęciu tego autora jest niczym więcej jak określonym stanem w którym jednostka ludzka może reagować na swoje otoczenie , bądź też, co szczególnie ważne odnosić się do określonych „wartości materialnych i duchowych”, co nie jest tak wyraziste w przypadku wcześniej cytowanych autorów. Nie zgadzam się z G.W. Allport'em , który uważa, że postawa jest stanem „zorganizowanym przez doświadczenie”, ponieważ do tego aby odczuwać pewne emocje a tym samym realizować się poprzez pewne postawy, doświadczenie nie jest najbardziej istotne. Przykładem szczególnie sztandarowym jest postawa miłości do drugiej osoby, gdzie jak wiadomo, bez względu na wiek, doświadczenie, wykształcenie czy też status społeczny, ulegamy irracjonalnym emocjom, które trudno oceniać w kategoriach doświadczenia, mimo ewentualnych wcześniejszych podobnych doznań.
Przyjmujemy, że struktura postawy składa się z trzech komponentów: poznawczo- oceniającego, emocjonalnego i behawioralnego , które mogą występować w różnych proporcjach i różnym zestawieniu . Jeżeli więc w przypadku komponentu poznawczo -oceniającego, nasza wiedza ma najczęściej charakter probabilistyczny (teoretyczny), czyli oceny nasze względem jakiegoś przedmiotu mają charakter subiektywny wynikający z faktu, że przeciętna jednostka rzadko dysponuje wiedzą bezwzględnie pewną, potwierdzoną w sposób niezależny, trudno tutaj stawiać na czynnik doświadczenia, który jest w tym kontekście dla mnie mało wiarygodny.
Jaźń społeczna
Koncepcja jaźni społecznej Cooley'a jest pochodną jego ujęcia relacji jednostka -społeczeństwo. Jaźń ta to idee i ich systemy, które funkcjonują w społecznej komunikacji i które umysł traktuje jako własne. Świadomość społeczną trudno oddzielić od samoświadomości jednostki.
W tym kontekście pojawia się pojęcie jaźni odzwierciedlonej. Otóż, ludzie kształtują swoją wizję samego siebie i samoocenę, w oparciu o reakcje, jakie napotykają ze strony innych. To u innych ludzi możemy zobaczyć odbicie siebie. Kiedy traktują nas dobrze, z szacunkiem, uznaniem, sympatią, nagradzają i chwalą - mamy prawo sądzić, że jesteśmy wiele warci. Kiedy z nas szydzą, unikają, krytykują, atakują, karzą i ganią - nasza samoocena obniża się. Jednostki wchodząc w interakcję z innymi interpretują ich gesty i dzięki temu uzyskują zdolność postrzegania samych siebie z punktu widzenia innych. Ponieważ wysoka samoocena przynosi satysfakcję, więc ludzie starają się wypaść dobrze w tym społecznym zwierciadle, dlatego dbają o wizję własnej osoby w świetle innych.
Koncepcja jaźni odzwierciedlonej Cooley'a składa się z 3 aspektów. Pierwszym jest nasze wyobrażenie o wizerunku nas samych w oczach innych osób. Drugim jest związane z nim poczucie zadowolenia lub upokorzenia. Trzecim jest nasz sąd na temat nas samych.
Występuje również jaźń grupowa, która ujawnia się w zaimku „my”. Jest ona przejawem utożsamienia się z grupą społeczną. Możemy więc mówić o wspólnej, grupowej woli, opinii itp. Odczuwana jest tylko w relacji do społeczeństwa. Utożsamianie się z grupą stymulowane jest przez współdziałanie i opozycję do tego co jest na zewnątrz.
Na kształt jaźni wpływają również czynniki genetyczne. Biologiczny wymiar człowieka jest jednak trochę inny niż u zwierząt . U ludzi różnice genetyczne mają mniej deterministyczny charakter, a samą naturę człowieka stanowią przede wszystkim pierwotne społeczne uczucia i postawy.
Cooley podkreśla znaczenie stosunku do samego siebie wywołanego przez kontakt z innymi. Jego zdaniem często nawet nie zdajemy sobie do końca sprawy, że tak zależy nam na tym, co inni o nas myślą. Niektórzy reagują z oburzeniem na takie twierdzenie, ale według Cooley'a nikomu nie są obojętne opinie innych na jego temat.
14 Jaźń społeczna-Cooley Mead
Koncepcja jaźni społecznej Cooley'a jest pochodną jego ujęcia relacji jednostka -społeczeństwo. Jaźń ta to idee i ich systemy, które funkcjonują w społecznej komunikacji i które umysł traktuje jako własne. Świadomość społeczną trudno oddzielić od samoświadomości jednostki.
W tym kontekście pojawia się pojęcie jaźni odzwierciedlonej. Otóż, ludzie kształtują swoją wizję samego siebie i samoocenę, w oparciu o reakcje, jakie napotykają ze strony innych. To u innych ludzi możemy zobaczyć odbicie siebie. Kiedy traktują nas dobrze, z szacunkiem, uznaniem, sympatią, nagradzają i chwalą - mamy prawo sądzić, że jesteśmy wiele warci. Kiedy z nas szydzą, unikają, krytykują, atakują, karzą i ganią - nasza samoocena obniża się. Jednostki wchodząc w interakcję z innymi interpretują ich gesty i dzięki temu uzyskują zdolność postrzegania samych siebie z punktu widzenia innych. Ponieważ wysoka samoocena przynosi satysfakcję, więc ludzie starają się wypaść dobrze w tym społecznym zwierciadle, dlatego dbają o wizję własnej osoby w świetle innych.
Koncepcja jaźni odzwierciedlonej Cooley'a składa się z 3 aspektów. Pierwszym jest nasze wyobrażenie o wizerunku nas samych w oczach innych osób. Drugim jest związane z nim poczucie zadowolenia lub upokorzenia. Trzecim jest nasz sąd na temat nas samych.
Występuje również jaźń grupowa, która ujawnia się w zaimku „my”. Jest ona przejawem utożsamienia się z grupą społeczną. Możemy więc mówić o wspólnej, grupowej woli, opinii itp. Odczuwana jest tylko w relacji do społeczeństwa. Utożsamianie się z grupą stymulowane jest przez współdziałanie i opozycję do tego co jest na zewnątrz.
Na kształt jaźni wpływają również czynniki genetyczne. Biologiczny wymiar człowieka jest jednak trochę inny niż u zwierząt . U ludzi różnice genetyczne mają mniej deterministyczny charakter, a samą naturę człowieka stanowią przede wszystkim pierwotne społeczne uczucia i postawy.
Cooley podkreśla znaczenie stosunku do samego siebie wywołanego przez kontakt z innymi. Jego zdaniem często nawet nie zdajemy sobie do końca sprawy, że tak zależy nam na tym, co inni o nas myślą. Niektórzy reagują z oburzeniem na takie twierdzenie, ale według Cooley'a nikomu nie są obojętne opinie innych na jego temat.
Mead odrzuca założenie, że introspekcja pozwala uzyskać chwilowe zrozumienie kim się jest; to kim jesteśmy jest konsekwencją „przybierania roli kogoś innego”, wyobrażając sobie jak wyglądamy w oczach innej osoby; jest to jaźń lustrzana (Zaprawdę, w świecie ducha odbywa się gwałt permanentny, nie jesteśmy samoistni, jesteśmy tylko funkcją innych ludzi, musimy być takimi, jakimi nas widzą - Witold Gombrowicz, Ferdydurke); Mead zapożyczył to pojęcie od Charlesa Cooleya;
Interakcjoniści symboliczni są przekonani, że jaźń jest funkcją języka; bez mowy nie byłoby samoświadomości; dlatego zanim u człowieka pojawi się świadomość własnej jaźni, musi on najpierw stać się członkiem społeczności; ponieważ ciągle toczymy nowe rozmowy z nowymi członkami społeczności nasza jaźń podlega ciągłym zmianom;
Według Meada jaźń jest ciągłym procesem łączącym „ja” (I) i „mnie” (me);
„ja” to spontaniczna siłą napędowa inicjująca wszystko, co w jaźni jest nowe i nieprzewidywalne; jest to jaźń subiektywna;
„mnie” to obraz jaźni (subiektywnej) widziany w zwierciadle reakcji innych ludzi; ta zdolność pozwala nam ustawić się poza naszymi własnymi ciałami; jest to jaźń obiektywna
15.Człowiek jako istota społeczna podmiot w grupie
Człowiek jest istotą społeczną, ukształtowaną przez kulturę w procesie socjalizacji. Jest to proces, który wprowadza jednostkę w życie społeczne, uczy ją zachowania i porozumiewania się według ustalonych wzorów i norm społecznych, uczy panowania nad popędami i potrzebami.
2.Osobowość człowieka składa się z cech biogennych: płeć, wzrost, budowa ciała, itp., z elementów psychogennych: pamięć, wola, inteligencja, temperament, wyobrania oraz elementów socjogennych: kulturowego ideału osobowości, roli społecznej, jani subiektywnej i odzwierciedlonej.
16.Biurokracja
Biurokracja jest to jedna z form organizacji, szczególnie rozpowszechniona w instytucjach państwowych.
Z założenia przyjętego przez Maxa Webera biurokracja miała być idealną i bezbłędną formą organizacji, jednakże wraz z jej rozrostem staje się ona jako system organizacyjny coraz bardziej dysfunkcjonalna.
Model idealnej biurokracji opracowany został przez Maxa Webera i przedstawiony w jego klasycznym dziele "The Theory of Social and Economic Organization". Wyróżnił on trzy rodzaje legitymowanej władzy:
1. racjonalnej (legalnej) - opartej na przekonaniu o "legalności" zasad i normatywnych reguł sprawowania władzy oraz prawie tych, którzy zgodnie z nimi sprawują władzę do wykonania poleceń.
2. tradycjonalnej - związanej silnie z przekonaniem o świętości nieprzemijającej tradycji i legitymizacji statusu tych, którzy sprawują zgodnie z nią władzę.
3. charyzmatycznej - opartej na pewnych specyficznych i wyjątkowych cechach charakteru, heroizmie, świętości danej jednostki, a także na normatywnych wzorach postępowania i wynikającego z nich ładu jaki ona objawiła lub ustanowiła.
Weber twierdził, iż z władzą legalną w idealnej postaci mamy do czynienia gdy zatrudnionych w administracji biurokratów cechuje następujące postępowanie:
1. Podlegają władzy jedynie w zakresie swoich oficjalnych obowiązków o bezosobowym charakterze. Posiadają więc wolność osobistą.
2. Hierarchia urzędów w jakich działają jest jasno zdefiniowana.
3. Każdy urząd odznacza się jasno zdefiniowanym zakresem kompetencji.
4. Sprawowanie urzędu powiązane jest z dobrowolnie zawartą umową.
5. Bardzo istotną rolę przy wyborze kandydata odgrywają jego kwalifikacje zawodowe.
6. Pobory biurokratów odznaczają się ustaloną wysokością, wypłacaną w gotówce, pracownicy nabywają uprawnienia emerytalne. Jednak w niektórych przypadkach organ ma prawo do odwołania mianowanego urzędnika, natomiast ten ma zawsze prawo do rezygnacji.
7. Sprawowany urząd jest traktowany jako jedyne lub główne zatrudnienie danej osoby.
8. Zwierzchnicy mogą urzędnikowi przyznać awans uwarunkowany stażem pracy, osiągnięciami.
9. Urzędnik pracuje w całkowitym oderwaniu od własności środków administrowania i nie ma prawa do "zawłaszczenia" swojego stanowiska.
10. Jest on poddany ścisłej, systematycznej dyscyplinie i kontroli.
17.Człowiek instytucja
Instytucja to specyficzny typ organizacji społecznej, który jest nastawiony na zaspokajanie określonych potrzeb i rozwiązywanie problemów jej członków
Rodzaje instytucji społecznych
rodzina - pierwsza i najbardziej pierwotna instytucja społeczna
gospodarcze - skupiają się na ekonomicznych aspektach życia człowieka
polityczne - instytucje wyższego rzędu, gdyż polityka wkracza do gry wtedy, gdy ludność zaspokaja swoje potrzeby materialne w takim stopniu, by tworzyć zręby organizacji władzy
edukacyjne - skupiające się na celach wychowawczych i socjalizacyjnych
religijne - oferujące łączność ze sferą pozazmysłową, duchową, uprawomocniające określony ład społeczny
nowe - pojawiające się wraz z rozwojem społeczeństwa (np. związane ze służbą zdrowia
18.Dynamika grupowa
dział w psychologii społecznej zajmujący się badaniem wpływu grupy na jednostkę oraz wzajemnych stosunków między członkami jakiejś grupy, np. uczniów w klasie.
Dynamikę grupową stosuje się w:
*określeniu miejsca pracowników w strukturze personalnej grupy
*wyłonieniu pełnionych ról przez pracowników w grupie
*rekrutacji i selekcji pracowników
*ocenie potencjału zasobów ludzkich
*wyłonieniu mocnych oraz słabych stron pracowników
*awansach wewnętrznych
Dynamika grupowa charakteryzuje się:
*wyłonieniem kryteriów związanych z umiejętnością pracy w grupie
*rzetelnością oceny kryteriów szczegółowo związanych z opisem stanowiska
*krótszym czasookresem trwania sesji - od 0,5 do 2 dni
*obiektywną oceną uczestników realizowaną przez kilku assesorów jednocześnie
*rzetelnością stworzonego raportu odnośnie uczestników sesji
*oceną na podstawie złożonych ćwiczeń grupowych
*wielością realizowanych zadań dostosowanych do badanych kompetencji, polegających na rozwiązaniu zadań *grupowych, wyłaniających kompetencje społeczne uczestników
Korzyści wypływające z dynamiki grupowej:
*duża rzetelność i trafność oceny
*dosyć dokładne wskazanie planu rozwoju zawodowego
*uzyskanie szczegółowych informacji poprzez uczestników
*podniesienie samoświadomości uczestników
*zmniejszenie ryzyka podczas decyzji odnośnie zatrudnienia nowych pracowników
*możliwość stworzenia porównania całej grupy uczestników sesji, wraz ze wskazaniem ich roli, jaką pełnią w grupie
19.Biurokracja zhumanizowana
Jedyną metodą na "uczłowieczenie" biurokracji jest więc powiększenie swobody oceny faktów i podejmowania decyzji przez urzędników najniższego szczebla oraz automatyczne i natychmiastowe angażowanie w sprawę instancji wyższej, jeżeli nie potrafi on podjąć decyzji lub jest ona dla petenta nie do przyjęcia, bowiem mordęga załatwiania spraw w urzędach bierze się z systemu terminów odwołań.
Stereotyp zhumanizowany. Oto on:
1. Fizyczny i umysłowy wysiłek przy pracy jest czymś równie naturalnym i potrzebnym jak zabawa i wypoczynek.
2. Zewnętrzna kontrola i kary nie są jedynymi sposobami skierowania wysiłku zatrudnionych w kierunku osiągania celów organizacyjnych. Człowiek zdolny jest do kierowania sobą i samokontroli dla osiągania celów, które uznał za swoje.
3. Uznanie celów za własne jest funkcją nagród związanych z ich osiąganiem.
4. Przeciętny człowiek uczy się w pewnych warunkach nie tylko akceptować odpowiedzialność, ale i szukać jej, natomiast uchylanie się od odpowiedzialności jest zwykle wynikiem osobistego (negatywnego) doświadczenia.
5. Wśród ludzi powszechny jest stosunkowo wysoki poziom wyobraźni, pomysłowości, twórczego myślenia i inicjatywy w rozwiązywaniu problemów organizacyjnych.
6. W warunkach współczesnego przemysłu intelektualne zdolności przeciętnego człowieka wykorzystywane są jedynie częściowo
20.Socjologia a inne nauki o społeczeństwie
Socjologia jako nauka ukształtowała się w XIX w. ale refleksja społeczna poprzedzająca naukę jest starsza, bo ludzie nie mogliby bez pewnych idei w życiu obejść. Socjologia bada życie społeczne, to nauka zinstytucjonalizowana, penetruje życie ludzkie i przewiduje zmiany opinii. Słowo „socjologia” wprowadził August Comte. Określenie socjologii wobec innych nauk społecznych jest trudne bo jest ona rozdzielona pomiędzy np. antropologię społeczną, ekonomię, politologię, prawo itd. Socjologia ma problem ze znalezieniem własnego obszaru badawczego bo socjologowie badają całokształt życia społecznego, w przeciwieństwie do innych nauk, które badają jego fragmenty, stąd wziął się „imperializm socjologiczny” w pierwszych przedstawieniach socjologii: np. u Augusta Comte socjologia była jedyną nauką społeczną. Czasem twierdzi się, że przedmiotem socjologii są zjawiska posiadające naturę społeczną czyli w jej skład wchodzi i polityka i ekonomia co ma 2 rodzaje korzyści: może przynieść owocne rezultaty i sprzyja integracji nauk społecznych. Socjologia różni się od ideologii tym, że dąży do odkrywania prawd o świecie, a ideologia ustanawia idee i wartości.
21. Geneza socjologii jako dyscypliny naukowej.
Socjologia ukształtowała się jako nauka akademicka dopiero w XIX w. Tym niemniej refleksja społeczna poprzedzająca stadium dojrzałej dyscypliny jest tak stara jak społeczne bytowanie ludzi. Jej początków poszukuje się już w starożytności klasycznej w politycznych pismach Platona i Arystotelesa. Przy czym starożytni nie odróżniali państwa od społeczeństwa ponieważ pojęcia te były dla nich tożsame. Prekursorzy socjologii byli przekonani, że nowa nauka obejmie całość społecznego doświadczenia i pozwoli na ścisłe ustalenie faktów i odkrywanie prawidłowości życia społecznego, które będą uniwersalne. Twórcy nowej nauki pragnęli aby stała się narzędziem pożądanej reformy społecznej. Te pragnienia stały się jednak daremne ponieważ socjologia bada zjawiska pozostające w ciągłym ruchu i ewolucji.
22. Rewolucja przemysłowa, społeczeństwo nowoczesne a powstanie socjologii
Czynniki mające wpływ na powstanie socjologii:
-postęp techniczny, ekonomiczny
-wielkie inwestycje przemysłowe
-rozwój klasy robotniczej, miast
W społ. wczesnego kapitalizmu pojawiła się konieczność regulowania i kontrolowania życia społ., która dała początek socjologii. Reformatorzy społ. podejmowali wysiłki aby łagodzić konflikty społ. wynikające głównie z niesprawiedliwości społ. Pojawiła się ankieta, czyli narzędzie socjologów. Do reformatorów społ. należeli m. in. Booth . W wyniku pracy reformatorów narodziła się dziedzina pracy naukowej - socjotechnika (empiryczna opozycja społ. zjawiska ekonomii ). Pojawiły się też projekty budowy nowego społ., powstały ruchy komunistyczne, gminy socjalistyczne (Fourier, Owen ).
August Comte chciał wprowadzić takie poznanie świata, które byłoby pewne. Herbert Spencer chciał wyjaśnić ewolucję ludzkości, bo wiek XIX to okres szybkiego rozwoju przemysłu.
USA- szkoła chicagowska (Park, Burges)
NIEMCY- Wilhelm Dilthey- nowe założenia badań społeczeństwa
ROSJA- Petrażycki- nowa koncepcja badań zjawisk prawnych
23. Ideologie a powstanie socjologii
(Cztery wielkie ideologie świata nowożytnego (po Rewolucji Francuskiej): konserwatyzm, liberalizm, socjalizmy, populizm (narodnictwo) jako podłoże teoretyczne socjologii)
24. Pozytywizm i neopozytywizm w socjologii
August Comte-
Dzieło: Kurs filozofii pozytywnej
Comte był jednym z głównych przedstawicieli pozytywizmu
Comte stworzył termin socjologia, dlatego nazywa się go ojcem socjologii
Wprowadził pojęcie metoda pozytywna ; jako sposób patrzenia na świat, aby go poznawać i nad nim panować, by go zmieniać, budować wg swego uznania w sposób możliwie najlepszy
W jego obrazie rzeczywistości społecznej można dostrzec pozytywistyczną wizję wojny wszystkich ze wszystkimi
Wzory naturalistyczne powinny być podstawą do budowania naukowej socjologii;
źródła zdobywania wiedzy przez badacza socjologa
25. Typ idealny Webera
Wg. Webera socjologia miała być nauką społeczną, która opisze sens działań społecznych, w którym mieści się też opis sensu wszystkich najważniejszych instytucji społecznych, chociaż są one efektem ciągle powtarzanych działań społecznych. Problem to jak dojść do opisu działań społecznych, jak poznać i zrozumieć ich sens. Punktem wyjścia ma być tutaj metoda „typów idealnych”. Weber rozumie przez to pewien idealny, racjonalny przebieg pewnych działań społecznych, motywacji, instytucji społecznych czy zjawisk społecznych. Typ ten powstaje w umyśle badacza. Jest on pewną fikcją. Socjolog obserwuje badane przez siebie działania społeczne czy instytucje społeczne i stara się zrozumieć motywacje konkretnych badanych przez siebie działań. Weber zastosował typ idealny przy wyjaśnianiu, jak ludzie dokonują wyboru czynności społecznych. Przyjął mianowicie, że ludzie zawsze działają w sposób racjonalny. Wyróżnił 4 kategorie działań ludzkich: działania tradycjonalne, emocjonalne, celowo-racjonalne i zasadniczo-racjonalne.
26. Style uprawiania socjologii
Wyróżniamy dwa rodzaje elementów zachowań ludzkich:
zamierzone - np. szkoła; celem jest nauka i wychowanie. Szkoła spełnia
również rolę czynnika opóźniającego wchodzenie młodzieży na rynek
pracy.
niezamierzone - powielanie nierówności społecznych.
Większość zdarzeń społecznych dokonuje się wskutek niezamierzonych
działań człowieka. Socjologia zatem musi zwracać uwagę na przypadkowe,
niezamierzone konsekwencje tych działań.
Statyka i dynamika społeczna:
Statyka społeczna - to inaczej reprodukcja społeczna, czyli trwanie
społeczeństwa w czasie.
Dynamika społeczna - to społeczna transformacja, czyli zmiany
społeczeństwa w czasie.
27. Socjologia ogólna a socjologie szczegółowe
SOCJOLOGIA OGÓLNA tworzy teorie obejmujące zespoły zjawisk (ich ogół), występujące w społeczeństwach (całych), które służą wyjaśnieniu zjawisk i procesów podstawowych (ważnych dla wszystkich dziedzin życia społecznego); jej zadaniem jest również ustalanie pojęć.Główne teorie socjologii ogólnej:
-teoria struktur społecznych (teoria społeczeństwa) - uogólnia wyniki badań nad typami i formami zbiorowego życia ludzi ->statyka społeczna
-teoria zmian - uogólnia wyniki badań nad zjawiskami i procesami zachodzącymi w grupach i zbiorowościach ->dynamika społeczna
SOCJOLOGIA SZCZEGÓŁOWA zajmuje się systematycznym opisem poszczególnych dziedzin i wyjaśnianiem zachodzących w nich zjawisk.Każda socjologia szczegółowa ma wielorakie powiązania z socjologią ogólną. Pierwsza z nich korzysta z inspiracji i założeń teoretyczno-metodologicznych drugiej, a socjologia ogólna weryfikując osiągnięcia badawcze socjologii szczegółowej wyprowadza uogólnienia wzbogacające ogólną teorię socjologiczną.Między socjologią ogólną i szczegółową istnieją sprzężenia zwrotne i komplementarne powiązania.
28. Praktyczne zastosowania socjologii
Przedmiotem socjologii są zjawiska i procesy zachodzące w różnych formach życia zbiorowości ludzkiej, czyli bada:
instytucje - wychowawcze, religijne, prawne...
zbiorowości - grupy społ. zawodowe, tłum...
procesy - indywidualizację, urbanizację, migracje...
stosunki - społeczne, konflikty, więzi
zjawiska kulturowe - normy, wartości, ideologie
ruchy społeczne
świadomość społeczną
Rozróżnić można też teorie służące do badania tych nauk (ogólne teorie socjologiczne):
- teoria struktur społecznych
- teoria zmiany
- teoria zachowania się jednostek
- teoria zachowania się zbiorowości
Aby socjologia miała praktyczne zastosowania, jej badania, twierdzenia muszą posiadać tzw. „moc prognostyczną” czyli moc pozwalającą na przewidywanie zdarzeń, zachowań jednostek i zbiorowości. Zastosowania wiedzy socjologicznej do regulowania stosunków międzyludzkich w przemyśle, do określania decyzji wyborczych obywateli, decyzji konsumentów na rynku, w badaniach opinii publicznej, badaniach zachowania się tłumów, morale armii, w reklamie - zyskały miano „inżynierii społecznej” lub „socjotechniki”.
Te zastosowania praktyczne socjologii prowadzą z jednej strony do ulepszeń i racjonalizacji życia społecznego, z drugiej strony do uprawiania technik rządzenia społeczeństwem i manipulacji postawami ludzkimi. W pierwszym wypadku socjologia prowadzi do zmian w niektórych obszarach systemu społecznego np. reforma systemu edukacyjnego, lepsza organizacja pracy; w drugim wypadku - do zmian ustrojowych np. przez propagandę ideałów rewolucyjnych.
29. Podstawowe kontrowersje socjologiczne
Socj. jest nauką bez „paradygmatu” tzn. nie istnieje w niej teoria czy twierdzenie które akceptują wszyscy przedstawiciele filozofii, nawet w prostych sprawach istnieją spory.
Przykładem takich kontrowersji mogą być:
indywidualizm - holizm (dotyczy natury rzeczywistości społecznej) - tu spór o prymat jednostki wobec społeczeństwa lub odwrotnie - społeczeństwa wobec jednostki. Indywidualiści twierdzą, że społeczeństwo składa się z jednostek, zaś holiści, że nie ma czegoś takiego jak jednostka.
teoria funkcjonalna - teoria konfliktu - spór wokół natury społeczeństwa. To albo harmonijna jak organizm całość, albo rzeczywistość rozdarta wewnętrznie.
naturalizm - antynaturalizm - naturaliści twierdzą że społeczeństwo trzeba poznać intuicyjnie, przez rozumienie zjawisk, które trzeba odnieść do kultury, a nie wyjaśnienie zjawisk w oparciu o ich powtarzalność, gdyż one nigdy nie powtarzają się tak samo.
socjologia teoretyczna - socjologia historyczna - wg pierwszej socjologia powinna formować ogólne prawa życia zbiorowego; antagoniści mówią, że jest to niemożliwe, można tylko formułować prawidłowości ograniczone czasem i przestrzenią.
30. Podstawowe tezy funkcjonalizmu
Funkcjonaliści uważali, że społeczeństwo stanowi system jako całość tworzącą funkcjonalną jedność, co oznacza że wszelkie instytucje społeczne w ramach tego systemu tworzą jedność i są ze sobą powiązane tak, że zmiana któregoś z nich co powoduje zachwianie się równowagi całości co może prowadzić do dezintegracji. Czyli elementy systemu tj. instytucje, normy społeczne, normy kulturowe, wzorce zachowań są funkcjonalne wobec systemu, tzn. przyczyniają się do jego integracji. Funkcjonalizm powstał w USA w latach 40. XIX w. - reprezentanci: Parsons, Martin i Shils. Mówili oni jednak, że w każdym systemie występują też elementy dysfunkcjonalne, które rozsadzają go od wewnątrz, np. dewiacje, działania innowacyjne, nonkonformizm. Wtedy system dąży bądź do eliminowania dysfunkcji (system zamknięty) albo do instytucjonalizowania ich (system otwarty).
Każdy system dąży do stanu równowagi (integracji wewnętrznej) ale stopień integracji jest zmienny. Wg funkcjonalizmu system społeczeństwa stanowi ład społeczny i to jest jego założeniem jako teorii opisującej mechanizmy i warunki ładu społecznego. Zaburzenia tego ładu traktowane są jak stan przejściowy który jest łamany przez samoregulujące mechanizmy systemowe. System społeczny składa się z podsystemów:
ekonomicznego - dla zapewnienia materialnych warunków życia i sferą interesów gosp.
politycznego - sfera stabilności i władzy
kulturowego - sfera wartości
Wg funkcjonalistów wpływ jednostki na życie społeczne jest równy zeru, a ona sama jest aktorem grającym role społeczne czyli działa zgodnie z wymogami społecznymi, jest przymuszona przez system. Zgodnie z funkcjonalną teorią uwarstwienia - w społeczeństwie musi być nierówny podział społeczny (nierówności klasowe, nierówny podział władzy, dochodu itd.) oraz w każdym społeczeństwie muszą istnieć pewne funkcje które są nazywane imperatywami społecznymi.
Analiza funkcjonalna - była użyteczna w odniesieniu tylko do badań nad małymi grupami społecznymi, strukturą kulturową itd., jednak długo pozostawała ona pojęciem najważniejszym w socjologii.
31. Podstawowe tezy teorii konfliktu
Główny reprezentant - Kalt Dahrendorf (XX w.)
Powstaje na przełomie XIX i XX w. W największym stopniu wpłynęła na rozwój tej teorii teoria Marksa, oparta na interpretacji historii jako nieustannej walki klas. O ile funkcjonalizm utrzymywał, że podstawowym motywem działań jest kulturowo wykształcony wzór - norma dla wszystkich - o tyle teoretycy konfliktu odrzucają ten pogląd przyjmując interes za główny motyw działań jednostek.
Interesy są różne dlatego dzielą zbiorowość jednostek na przeciwstawne grupy. Konflikt jest następstwem tego antagonizmu i jest on zjawiskiem naturalnym w każdym społeczeństwie a nie dysfunkcją. Konflikt jest też naturą stosunków społecznych, które opierają się na dominacji i podporządkowaniu. Uniwersalną cechą społeczeństw ma być podział na zbiorowości uprzywilejowane i upośledzone w dostępie do władzy, pieniędzy, informacji itd co powoduje i powodowało w historii przymus i posłuszeństwo, podporządkowanie i zależność, dominację i uległość ale i bunt, rewolucję, niezadowolenie.
Konflikt występuje wszędzie - w małych grupach, dużych i pomiędzy nimi, jest wszechobecny, prowadzi on do zmian lub też czyni, że zmiany są prawdopodobne, dlatego jego waga w społeczeństwie jest duża. Dlatego teoria konfliktu bada źródła konfliktów społecznych. Konflikt pomaga integrować społeczeństwo a Lewis Coser mówi, aby konflikt definiować jako społecznie funkcjonalny sposób rozładowania napięć. Gdy społeczeństwo tłumi konflikty naraża się na jego spotęgowanie, co prowadzi do nieodwracalnych zdarzeń.
Teoria konfliktu jest użyteczna do rozpoznawania procesów społecznych w toku zmian społecznych, gwałtownych lub przyspieszonych.
32. Podstawowe tezy teorii wymiany
XIX w. George Homans i Peter Blau.
To opozycja wobec funkcjonalizmu, ma założenia indywidualistyczne i psychologistyczne. W przeciwieństwie do funkcjonalizmu i teorii konfliktu, zakłada ona prymat jednostki jako fundamentu społeczeństwa, czyli społ. składa się wyłącznie z jednostek, ich wyborów i ich wytworów. Społeczeństwo to to co sami ludzie wytworzyli, a robią to tylko dla korzyści, jakich oczekują od społeczeństwa. jest to indywidualizm skrajny.
Całe życie społeczne to zachowania jednostek, a fakty społeczne to fakty psychologiczne. Zachowaniem jednostki kieruje dążenie do uzyskania nagród i unikania kar. Człowiek działa nie dlatego, że tak nakazuje norma ale dlatego, że chce uzyskać nagrodę lub akceptację ze strony innych. nagroda - to wzmocnienie danego zachowania. W społeczeństwie każdy chce nagród - dlatego życie społeczne jest wymianą nagród między jednostkami. nagrody to dobra materialne i niematerialne tj. uznanie, aprobata. Jednostka nagrodzona czuje się zobowiązana dla innych i tak powstaje wymiana dóbr.
Teoria ta znalazła zastosowanie jedynie w badaniu małych grup społecznych.
33. Makrostruktury społeczne
Makrostruktura - układ który wyznacza ramy i kierunki życia społecznego; charakteryzuje się: wielokrotną złożonością, skomplikowaniem powiązań między elementami, względną odpornością wobec ingerencji i dezintegracji, wspólnotą kultury, są względnie duże.
Własności makrostruktur:
a) samoistność - makrostruktura, to niezależny, zamknięty świat społeczny, w przeciwieństwie do mikrostruktur, które nie są samoistne i egzystują w ramach makrostruktur
b) samoreferencja - rozwój makrostruktur jest autonomiczny, odbywa się w pewnych zamkniętych ramach, odgrodzonych od świata zewnętrznego, gdzie układem odniesienia jest struktura sama dla siebie
c) samowystarczalność - w przeciwieństwie do mikrostruktur Makrostruktury tworzą dla mikrostruktur kierunki i ramy rozwoju. Mogą ulegać destrukcji i dezintegracji w wyniku negatywnego działania mikrostruktur Przykłady mikrostruktur:
- do niedawna były nimi społeczeństwa narodowe, ale pod wpływem postępującego procesu globalizacji stały się one mezostrukturami
- wg Gurwitcha to klasy społeczne są zamkniętymi światami, są całkowicie niekompatybilne między sobą; Marks uważał, że klasy nie są makrostrukturami
- makrostrukturami mogą być np.: klasy, warstwy, stany, ruchy społeczne, etnosy, ludy, narody
34. Mikrostruktury społeczne i struktury pośrednie
Mikrostruktury. Rodzina
1. Jest podstawową mikrostrukturą społeczną. Występowała od najdawniejszych czasów w różnej postaci. Zawsze realizowała funkcje prokreacji (zachowanie ciągłości biologicznej), socjalizacji (przekazywania dziedzictwa kulturowego) i miłości.
2. Rodzina realizuje nstp. Cele: obcowanie płciowe, tworzy instytucjonalną formę małżeństwa, określa stosunki pokrewieństwa i dziedziczenia, daje utrzymanie i opiekę, przygotowuje do samodzielnego życia, tworzy jedno gospodarstwo domowe.
35. Pojęcie kultury w socjologii. Kultura a cywilizacja
Kultura to całokształt wytworów ludzkich, nie podyktowanych instynktem; ludzie tworzą kulturę. Presja natury spowodowała, że człowiek zaczął wytwarzać narzędzia, zaczął przystosowywać się do natury. kultura jest osobliwością wyłącznie ludzką. Każde społeczeństwo wytwarza jakiś typ kultury, nie ma ludzi niekulturalnych ani dzikich społeczeństw. Od czasów starożytnych próbowano zdefiniować kulturę jednak do dziś nie ma jednoznacznej definicji. Można wyróżnić 3 stanowiska:
podstawą kultury są procesy internalizacji, przyswojenia sobie przez człowieka opewnych zachować, maksym i dyrektyw postępowania. Korelaty kultury to rzeczy i system znaków . Kultura jest wytworem działań ludzkich.
kultura - to zasady, normy organizujące życie ludzkie, działania ludzkie
stanowisko polega na poszukiwaniu podstawy zjawisk kultury, czyli badania interesów utrwalonych rezultatów zachowań człowieka.
Kultura wraz z postępem technicznym, cywilizacją może się zmieniać, jednak jej część tzn. religie, literatura, pisanie książek nie podlega prawom postępu. Cywilizacja tym prawom podlega. Kultura oddziaływuje na społeczeństwo poprzez:
regulowanie sposobu zaspokojenia popędów i skłonności, socjalizuje człowieka
ustanawia systemy wartości i kryteria określające hierarchie wartości
kultura ustala wzory zachowania, reagowania w określonych sytuacjach
ustala modele społeczne i ideały.
36. Systemy wartości, normy i wzory zachowań
Kultura tworzona jest na zasadzie współzależności postaw i wartości. Wartość to tyle, co wszelki przedmiot ludzkich zainteresowań i interesów. 3 rodzaje wartości:
konkretne przedmioty pozaludzkiego świata stworzonego przez ludzi
inni ludzie
wartości symboliczne - powstają w świadomości ludzi, wyrażane za pomocą zjawisk i przedmiotów
Odpowiadają im 3 rodzaje kultury:
bytu
socjetalna - obejmuje porządek stosunków międzyludzkich; przez ten porządek dokonuje się transmisja wzorów zachowań np komunikowania się za pomocą znaków i symboli tj. język.
symboliczna - obejmuje znaki i symbole np. symbol staje się sam wartością (krzyż).
Wartości autoteliczne to te co są posiadane i cenione przez zbiorowości ludzkie dla nich samych chociaż nie mają żadnych funkcji instrumentalnych.
37. Pojęcie potrzeb (Maslow)
- Zdaniem A. Maslowa potrzeby tworzą hierarchię, składającą się z pięciu kategorii. Najniżej znajdują się potrzeby fizjologiczne, a następnie - kolejno - potrzeby bezpieczeństwa, przynależenia i miłości, godności i szacunku oraz samoaktualizacji. Zaspokojenie potrzeb niższego rzędu jest warunkiem zaspokajania potrzeb wyższego rzędu. Maslow dzieli potrzeby na dwie jakościowo różne kategorie. Obie wyrastają z natury człowieka, ale spełniają odmienne funkcje. Pierwszą kategorię nazywa potrzebami niższego rzędu, albo potrzebami homeostatycznymi. Ich zaspokojenie prowadzi do redukcji napięcia motywacyjnego. Druga kategoria potrzeb (metapotrzeby) służy doskonaleniu i rozwojowi człowieka. Ich niezaspokojenie powoduje depresję i nerwice egzystencjalne. Zaspokajanie tych potrzeb prowadzi do wzrostu bogactwa osobowości, ale nie redukuje napięcia, lecz dodatkowo je wzmacnia.
Potrzeby fizjologiczne (potrzeba jedzenia,potrzeba odpoczynku,potrzeba przyjemnych doznań zmysłowych, potrzeby seksualne)
Potrzeby bezpieczeństwa - wyrażają się unikaniem tego, co może przynieść śmierć lub cierpienie (potrzeba zależności,potrzeba opieki i oparcia, potrzeba braku lęku, potrzeba ładu )
Potrzeby afiliacji (przynależności i miłości, akceptacji, afirmacji); ich zaspokojenie rzutuje na sposób widzenia świata, występują w dążeniach przezwyciężenia osamotnienia, aliencji
Potrzeby szacunku i uznania (potrzeba potęgi, wyczynu, wolności, respektu i uznania innych, potrzeba dobrego statusu społecznego, potrzeba sławy, dominacji)
Potrzeby samorealizacji (dążenia do rozwoju możliwości, dażenie do realizacji celu)
Maslow wyróżnia także potrzeby: poznawczą i estetyczną.
38. Zróżnicowanie społeczne kultury. Subkultury.
Zróżnicowanie kultury jest ogromne, tak jak społeczeństwa są inne tak i ich kultury różnią się od siebie. Możemy wyróżnić wiele kategorii kultury. Wg Ruth Benedict są 3 modele kultur.
dionizyjska - charakteryzuje się tym, że działania społeczne opierają się na rywalizacji
apilonejska - w społeczeństwie panuje zgoda, harmonia i wzajemna pomoc
mieszane
Możemy również rozróżnić:
kulturę bytu - zajmującą się sferą przedmiotów materialnych, potrzebnych człowiekowi do bytu
kulturę społeczną - czyli socjalną - zajmującą się stosunkami społecznymi
kulturę symboliczną na którą składają się:
kultura ludowa
kultura popularna
kultura elitarna
Może też wytworzyć się kultura alternatywna, kontrkultura lub subkultura.
Subkultura to część kultury; wytwarza się ona w społeczeństwach zróżnicowanych, w których występują grupy o specyficznych wartościach, normach i wzorach zachowań. Jeżeli grupy te mają określone granice wartości i zachowań oraz te wartości i zachowania maję charakter trwały to nazywa się je podkulturami lub subkulturami. Subkultury zawierają najczęściej pewne elementy stworzone przez daną zbiorowość. Mogą to być np. grupy rówieśników, grupy zawodowe, artyści, więźniowie w więzieniu. Często granica między subkulturą a kulturą zaciera się.
39. Kontrkultura jako zjawisko społeczne
Termin kontrkultury pojawił się w okresie buntu młodzieży w USA i Europie Zach. w końcu lat 60. Mianem tym określono różne nurty myślenia i różne formy działania kwestionujące zastaną kulturę. Jest to jednocześnie sprzeciw wobec podstawowych idei i wzorów kultury jak i próby tworzenia nowej kultury. Kontrkultura odrzuca idee, wzorce etyczne i normy, role społeczne i style życia. Kontestatorzy - występują przeciw degradacji sacrum i wartości duchowych w kulturze współczesnej, która ogranicza rozwój osobowości człowieka. Poszukują jedności człowieka z naturą, odrzucając dominację człowieka nad nią. Ruchy kontestacyjne uznano za nowe zjawisko nie mieszczące się w żadnym z typów konfliktów. Zakwestionowały one wartość materialnych zdobyczy cywilizacji: przemysłu oraz sens porządku społecznego.
Kontrkultura to wg współczesnych:
- kontestacja - odniesienie do buntów młodzieży
- zespół wartości i postaw przeciwstawnych kulturze dominującej
- ruch odrzucający podstawowy etos kultury zachodniej, propagujący inne wartości i style życia
Kontrkultura jest zjawiskiem nowym, charakterystycznym dla czasów współczesnych. Wraz z końcem hippisów, ruch odrodził się pod nazwą kultury alternatywnej. Kontrkultura kwestionuje kulturę świata zachodniego - model rodziny, szkoły, sztuki, język, nauki społeczne, postęp techniczny, kościoły. Choć kontrkultura przestała istnieć, to pewne jej idee zrealizowano np. ochrona środowiska, reforma szkolnictwa, prawa dla mniejszości etnicznych. Znalazła ona swą kontynuację w kulturze alternatywnej.
40. Cechy kultury masowej
Kultura popularna (masową nazwał ją Dwight McDonald) wyróżnia się od innych rodzajów kultur szerokim zasięgiem, odbiorcami jej są liczne i różne klasy społeczne przez zastosowanie techniki i mass mediów. Dlatego dociera ona do licznych odbiorców co daje jej masowy odbiór. Dociera ona do prawie wszystkich, nawet ośrodków oddalonych od ośrodków kulturalnych. To głównie kultura związana z czasem wolnym, zabawą i rozrywką. Jej treść ze względu na to że dociera do różnych klas społecznych jest uproszczona, o prostych schematach, powiela wątki. Jest produkowana (nie tworzona) przez profesjonalistów. Posiada ona i krytyków i obrońców.
Krytycy:
zasada „wspólny mianownik”
wulgarność
brak treści ambitnych, zmuszających do wysiłku intelektualnego
może manipulować ludźmi, zniewalać ich umysły
uzyskuje wpływy polityczne
ujednolica różne wartości artystyczne
Obrońcy
demokratyczny charakter
zgodność z gustami najliczniejszych uczestników życia kulturalnego
dostępność dla wsi i miasteczek
41. Działanie a zachowanie
Działanie człowieka (interakcja). W toku działania jednostka rozważa sytuację w jakiej znajduje się, rozważa możliwe sposoby reakcji na bodźce ze środowiska, które dostosowuje do siebie, do swoich decyzji. Ważnym elementem działania są inni ludzie. Działający ludzie dostosowują nawzajem swe działania do siebie przez odkrywanie i ujawnianie znaczeń w nich się zawierających. Dlatego społeczeństwo to sieć interakcji, które się nieustannie zmieniają, ale które dostosowują się do siebie (teoria symbolicznej interakcji).
Natomiast w procesie socjalizacji, która odbywa się przez całe życie, człowiek uczy się zachowań zgodnych z ogólnie przyjętymi normami społecznymi wg określonych wzorów. Zachowanie to reakcja na określone sytuacje. Wzór kulturowy określa sposób zachowania się w danej grupie, który jest dopuszczalny lub naturalny. Te wzory zachowań (postępowań) stają się schematem działania człowieka i zostają przez niego zinternalizowane. Internalizacja to mechanizm przejmowania w procesie socjalizacji wzorów zachowań, norm, i wartości tworzonych przez daną kulturę.
42. Działania motywowane normą i interesem. Celowo-racjonalne.
Człowiek jest z natury społeczny, żyjąc w społeczeństwie są w nim określone normy, które wynikają z określonych wartości występujących w różnych społeczeństwach np. uczciwość. Normy mogą być religijne, moralne oraz prawne.
Jednostka aby być przyjętą przez społeczeństwo musi działać zgodnie z narzuconymi przez nie normami. Jednak częstym motywem działań jest nie norma, ale interes jakim jednostka się kieruje. Może on być zgodny z normą np. w gospodarce, ale nie zawsze tak jest i może dojść do konfliktu między interesem a normą co może doprowadzić nie tylko do potępienia i odrzucenia ze strony społeczeństwa ale także do przestępstwa.
43. Elementy więzi społecznej
Ogół stosunków, połączeń i zależności które skupiają ludzi w trwałe zbiorowości nazywamy więzią społeczną. Jej elementami są:
styczność przestrzenna - uświadomienie sobie, że na tej przestrzeni gdzie żyjemy są również inni ludzie, np. na studiach
styczność i łączność psychiczna - spostrzeżenie cech pożytecznych lub nie, innego osobnika, zainteresowanie się drugim
styczność społeczna - pewne układy wynikające z co najmniej 2 osób, a przedmiotem jej jest jakaś wartość lub rzecz i pewne czynności, np. kupno gazety. Mogą one być prywatne lub publiczne.
wzajemne oddziaływania - przez nie dokonuje się proces przystosowania się osobnika do grupy
stosunki społeczne
zależności społeczne - instytucje społeczne i kontrola społeczna
44. Socjalizacja jednostki
Człowiek jest istotą społeczną, ukształtowaną przez kulturę w procesie socjalizacji. jej efektem są określone cechy osobowości: postawy, poglądy, wartości, szacunek dla norm. Proces który wprowadza jednostkę w życie społeczne począwszy od lat najmłodszych, uczy ją zachowania i porozumienia się wg ustalonych wzorów nazywa się procesem socjalizacji. W tym procesie człowiek uczy się panowania nad popędami i potrzebami, a także zaspakajania ich w przyjęty w danym społeczeństwie sposób. Efektem oddziaływania środowiska społecznego jest nauka zachowań zgodnych z ogólnie przyjętymi normami społecznymi i wg określonych wzorców. Socjalizacja ma również ogromne znaczenie w kształtowaniu się systemu wartości i hierarchii potrzeb, które wyznaczają aspirację (dążenie) człowieka do tego aby osiągnąć pewne dobra, uczucia czy cechy (być dobrym, być kochanym, mieć dużo pieniędzy). W każdej grupie istnieje określona hierarchia wartości. Rodzina jest grupą, w której dziecko po raz pierwszy styka się z określonymi wartościami. Hierarchia wartości w dużym stopniu zależy od specyfiki danej grupy i od systemu politycznego, ekonomicznego i społecznego np. czasy komunizmu a czasy demokracji w Polsce.
W pierwszych latach życia człowiek zdobywa wiadomości na temat otaczającej go rzeczywistości i samego siebie. Ta wiedza jest potem modyfikowania przez całe życie i prowadzi człowieka do określonych sposobów myślenia, wartości i celi i sensu istnienia.
Proces socjalizacji powoduje zinternalizowanie niektórych wartości przez człowieka, w tak sposób że postrzega on je jako własne, zostają one wbudowane w jego osobowość, dlatego dąży on do realizacji tych wartości. W procesie socjalizacji uczy się też odgrywania ról społecznych, czyli spełniania oczekiwań społecznych.
Przez socjalizację człowiek zdobywa podstawowe umiejętności potrzebne mu do funkcjonowania w danej społeczności (szkoła, kościół). W procesie tym człowiek uczy się komunikowania z innymi ludźmi za pomocą symboli i języka co odróżnia go od zwierząt.
45. Internalizacja normy
Norma społeczna to pewien sposób kontroli społecznej nad jednostką. Człowiek, który nie przestrzega danych w społeczeństwie norm może być dotknięty określonymi karami lub sankcjami, ze strony tych, którzy normy respektują. Aby spełnić rolę skutecznej kontroli normy muszą być przez jednostkę zinternalizowane, tzn. włączone w ramy własnej osobowości, przyswojone przez nią jako własne. Czyli normy narzucone przez społeczeństwo są rozumiane przez jednostki jako obowiązujące od zawsze. Internalizacja normy jest zadaniem socjalizacji jednostki czyli przysposobienia jej do życia w społeczeństwie. Kontrola społeczna jest raczej nastawiona na przywoływanie do porządku osobników dorosłych ale u jednostki, która nie zinternalizowała normy w dzieciństwie to jest większe prawdopodobieństwo odchyleń od normy w późniejszym okresie.
46. Konformizm
Konformizm to postawa jednostki wykształcona w procesie socjalizacji. To przyjęcie norm narzuconych przez społeczeństwo i zaakceptowanie ich jako swoich. Konformiści starają się przestrzegać norm, a społeczeństwo w większości składa się z konformistów. Konformizm umożliwia w miarę bezkonfliktowe życie w społeczeństwie, z drugiej zaś strony to rezygnacja jednostki z własnego „ja”. Postępujemy konformistycznie też dlatego, że chcemy być lubiani i akceptowani, dlatego też można wyróżnić 3 typy zachowań konformistycznych:
uleganie - to zachowanie motywowane uniknięciem kary lub chęcią zyskania nagrody. Konformizm jest nagradzany co służy zwiększeniu ich liczby w społeczeństwie. Nagrodą mogą być dobra materialne lub awans, aprobata, miłość, przyjaźń itp. Karą może być (sankcją) więzienie albo tzw. ostracyzm towarzyski, ośmieszenie, wydalenie ze społeczności. Od początku swego życia człowiek jest motywowany systemem nagród i kar. Uleganie jest zazwyczaj czymś nietrwałym, powierzchownym ponieważ ulegamy naciskowi aby uniknąć kary lub zdobyć nagrodę. Podstawą ulegania jest władza, którą posiada osoba lub grupa oddziałująca na nas (rodzice, państwo)
identyfikacja - to trwalsze niż uleganie efekty, tu motywem działania jest pragnienie jednostki aby być podobną do osoby, od której pochodzi oddziaływanie (np. synowie chcą być tacy jak ich ojcowie). Tu akceptujemy i przyswajamy sobie ten system wartości, sposób zachowania, poglądy tej osoby czy grupy. Trwa to dotąd dopóki nie zostanie podważony ten sposób zachowania lub okaże się on sprzeczny z innymi poglądami jednostki.
internalizacja - to mechanizm daje najtrwalsze efekty konformistyczne. Czynnikiem decydującym o internalizacji danych wartości lub norm jest przekonanie o ich słuszności i o wiarygodności osoby od której one pochodzą. Internalizacja powstaje przez akceptację wzorów, poglądów, zachowań, wartości, norm innych osób (grup) i włączenie ich w nasz system wartości i poglądów.
Przez konformizm można wyjaśnić takie zachowania jak: uleganie modzie, reklamie, mediom a także akceptację rasizmu, stalinizmu czy faszyzmu.
47. Konstruktywna krytyka
Konstruktywna krytyka - rodzaj krytyki, która charakteryzuje się tym, że osoba krytykująca przedstawia lub sugeruje jednocześnie sposób lub sposoby rozwiązania problemu poddanego krytyce. Można ten rodzaj krytyki zaliczyć do krytyki wyższego poziomu w przeciwieństwie do zwykłej krytyki pozbawionej tej cechy.Na ogół trudniejsza do wyrażenia niż zwykła krytyka. Przy dyskusji krytycznej problemu lub zjawiska, podczas której stosuje się zasadę przedstawiania tylko konstruktywnej krytyki, zwykle występuje znaczne ograniczenie wystąpień krytycznych
48. Systemy normatywne w społeczeństwie
System normatywny to normy skłaniające jednostkę do postępowania zgodneko z nakazem lub zakazem w normie wyrażonym, bo w normie ujęty zostaje wzór, który społeczeństwo chce nałożyć na wszystkich uczestników zbiorowego życia. Normy służą kontroli społecznej nad jednostką, która służy integracji społeczeństwa. Dążeniem każdego społeczeństwa jest wewnętrzna zgodność i integracja norm, jednak systemów normatywnych jest tyle ile jest społęczeństw i kultur.
Normy są zróżnicowane, w społeczeństwie może obowiązywać kilka rodzajów norm tworzących system normatywny i tak mogą to być normy:
obyczajowe - mogą dyktować zachowania zgodne z panującymi obyczajami
moralne
religijne
prawne - które osiągają najpełniejsze formy kodyfikacji i są poparte sankcjami negatywnymi (jak postąpić nie wolno)
Zazwyczaj nakazy wypływające z jednej z norm pokrywają się z nakazem z drugiej normy, jednak mogą zachodzić między nimi konflikty np. między normą obyczajową a prawną. Normy mogą też być ugruntowane przez tradycje, jeśli wzór do naśladowania został umieszczony w przeszłości. Normy mogą być inne w Polsce, inne w Niemczech. W jednym społeczeństwie potępia się a w innym praktykuje.
49. Sankcje za naruszanie norm
Społeczeństwa w toku rozwoju wykształciły metody wymuszania na jednostce konformizmu. Karl Manheim wyróżnia bezpośrednie i pośrednie metody oddziaływania na jednostkę. Bezpośrednie to wpływ najbliższego otoczenia, np. ojciec, matka, ksiądz, którzy odwołują się do emocji, sugestii, strachu, wychowania w dawnym stylu. Wpajają oni pewne zasady, będące zasadami całego społeczeństwa. Pośrednie to oddziaływanie z daleka zdepersonalizowane, przez strukturę np. oddziaływania gospodarcze.
Społeczeństwo ustala też określone sankcje pozytywne (będące nagrodą) dla konformistów oraz negatywne (będące karą) dla osób łamiących lub uchylających się od norm, dla dewiantów. Znaczenie sankcji jest bardzo ważne, bo to one (kary i nagrody) w większości motywują do określonych działań, które integrują społeczeństwo. Repertuar kar i nagród jest rozległy: mogą to być: napiętnowanie, klątwa, oziębłość, wyłączenie ze społeczeństwa, więzienie, zwolnienie, nagana, strach, ale też: pochwała, premia, aprobata, miłość, awans, zysk, itd. Społeczeństwa odróżniają się od siebie tym, że nacisk kładziony jest bardzie u jednych na karę, u drugich na nagrodę. Jedne społeczeństwa odwołują się do kar, strachu, reżimu np. komunizm, a drugie nacisk kładą na niezależność, wolność wyboru, nagrody co z kolei umożliwia jednostce rozwój zarówno intelektualny jak i zawodowy.
50. Dewiacja i innowacja
W wyniku konfliktów norm lub szybkich premii społecznych rodzi się dewiacja czyli łamanie lub odchylanie się jednostek od norm społecznych. Jest to nonkonformizm, czyli stan odmienny od konformizmu. W każdym społeczeństwie istnieją i istnieli dewianci, którzy z różnych względów łamali zastany, obowiązujący porządek. Dewiacja nie prowadzi zawsze do przestępstwa, do działań na niekorzyść swoją i niekorzyść społeczną. Mówi się, że każdy przestępca to dewiant, ale nie każdy dewiant to przestępca. Wbrew wszystkiemu dewianci są potrzebni w społeczeństwie, ponieważ społeczeństwo które nie posiadałoby dewiantów pogrążyłoby się w stagnacji, zatrzymałby się jego rozwój. Tak więc dewianci to także ci którzy przez nieposłuszeństwo lub niepogodzenie się z normami wyznaczają nowe drogi rozwoju. Gdyby nie dewianci - innowatorzy nie byłoby postępu naukowego, technicznego, rozwoju. Innowatorstwo czyli również dewiacja służy społeczeństwu. Dewianci - innowatorzy często są skłóceni ze swym środowiskiem, jak Kopernik, Luther. Tworzą oni często nowe normy, które zastępują stare. Na koniec trzeba dodać, że każdy człowiek w większym czy mniejszym stopniu jest dewiantem (np. przejście na czerwonym świetle), bo z natury człowieka wypływa pokusa łamania reguł. Mówi się, że zakazany owoc najbardziej kusi, czego przykładem może być walka z reżimem w czasach komunizmu, czy nawet pokusa zapalenia papierosa dla małolata, a te pokusy wzrastają bardziej gdy człowiek ma ograniczony byt przez społeczeństwo. Dewiacja dotyczy jednostki. Im większa kontrola tym więcej dewiantów.
51. Ewolucja kontroli społecznej
Kontrola społeczna to przymuszanie jednostki przez społeczeństwo do określonych zachowań przez stosowanie określonych sankcji.
W społeczeństwach prymitywnych wydawać by się mogło że zakres kontroli społecznej był mały, jednak to sam człowiek będący pod o wiele bardziej większą presją ze strony współplemieńców sam wymierzał sobie sprawiedliwość i sposób postępowania zgodny z grupą. Tam wszystko regulowane było do najdrobniejszych szczegółów: taniec, mycie, polowanie itd. Podobnie było w społeczeństwach średniowiecza lub jeszcze pod koniec XIX w. w małych społecznościach. Współcześnie człowiek ma o wiele większą swobodę ruchów, postępowania, myślenia, rozwoju. ,
Ewolucja w kierunku zmniejszenia kontroli społecznej jest podyktowana między innymi szybkim rozwojem co eliminuje normy stojące na przeszkodzie, również własnymi interesami, ludzie którzy eliminują normy niezgodne z ich interesami oraz tolerancją dla odmienności. W ewolucji kontroli społecznej ważną rolę odgrywa przejmowanie funkcji obyczaju przez prawo, czyli zmiana regulacji z pozytywnej (nakazu) w negatywną (zakazu). O ile obyczaje regulują działania jednostek nawet w sprawach nieistotnych dla społecznego ładu o tyle prawo wkracza wyłącznie w dziedziny zw. z porządkiem. Ferdynand Toemies rozróżnia społeczności w których kontrola jest sprawowana przez zwyczaj i tradycję oraz społeczności nowoczesne - tu kontrolę sprawuje sformalizowane prawo i opinia publiczna. W toku ewolucji kontroli społecznej - tradycja i obyczaje zastępowane są przez normy prawne. Kiedyś jednostki działały pod wpływem działania tradycyjnego, teraz jest działanie racjonalne. Ewolucja dokonuje się w społeczeństwie bez względu na zamiary jednostek lub grup, np wyprawy krzyżowe czy misje. Jednak siła obyczajów jest utwierdzona przez prestiż dawności i przybiera czasem postać przesądów. W przypadku zamierzonej zmiany stosuje się 2 strategie:
umiarkowana reforma obyczajów (np. misje) - zmiana obyczajów przez masową propagandę
rewolucyjna strategia w imię oświecenia i rozumu przeciw przesądom
Cechą charakterystyczną ewolucji kontroli społecznej jest tolerancja dla odmienności. Tradycyjne społeczeństwa odznaczają się wrogością i nietolerancją wobec innych kultur przez niewiedzę, np. Polska w stos. o Żydów, Cyganów. Nowoczesne społeczeństwa akceptuje z natury rzeczy odmienne. jednostka może żyć zgodnie ze swymi sposobami nie naruszając interesów innych (np. w USA). Kontrola może np. zmusić polityków do większej odpowiedzialności (np. w Polsce akceptuje się korupcję u polityków, w Niemczech - dymisjonuje się za to).
52. Anomia i jej społeczne konsekwencje
Anomia - bezprawie. Dewiacje jako odchylenia od norm w skali masowej to anomia. O ile dewiacja dotyczy jednostki, to anomia dotyczy całego społeczeństwa lub jego części. Rodzi się ona z szybkich przemian społecznych, kolizji norm, sytuacji w których jednostki zatracają zdolność rozróżniania dobra od zła w wyniku kryzysu społecznego. Źródłem anomii mogą być procesy industrializacji, urbanizacji, wojny domowe, rewolucje, kryzysy gospodarcze. Anomii z reguły towarzyszy prostytucja, narkomania, alkoholizm, przestępczość, samobójstwa.
Wg Durkheima anomia to stan zaniku norm w społeczeństwie, bądź rozpowszechniania się licznych norm konkurujących ze sobą i wymagających od jednostki sprzecznych zachowań w wyniku czego jednostka zachowuje się tak jakby nie istniały żadne normy. Współcześnie anomię rozpatruje się z perspektywy psychologicznej jako zagubienie się jednostki wywołane przez społeczeństwo.
53. Pojęcie roli społecznej
Rola społeczna to stały i wewnętrznie spójny system zachowań i cech będących reakcjami na zachowania innych osób, która przebiega według ustalonego wzoru. W życiu człowieka pojawia się wiele sytuacji społecznych, które wymagają od niego określonego zachowania i cech. Z każdą rolą społeczną związane są określone prawa i obowiązki.
Termin „rola” został zaczerpnięty z teatru. Społeczeństwo daje scenariusz dla wszystkich „aktorów” jednostek życia społecznego. Aktorzy muszą wcielić się w rolę przygotowaną dla nich przez społeczeństwo. Społeczeństwo to też publiczność, która może aktora nagrodzić brawami lub wygwizdać. Role różnią się od siebie pod wieloma względami: znaczeniem w życiu społecznym, konkretnymi działaniami, częstością występowania itp. Role wiążą się nie tylko z działaniem ale i z uczuciami i postawami, które są wzmacniane w związku z odgrywaną rolą. Rola związana jest z określonym stopniem identyfikacji. Może ona być powierzchowna i tymczasowa lub na całe życie. Realizacja roli wymaga pewnych oczekiwanych przez społeczność zachowań i postaw. W życiu odgrywamy wiele ról i może dochodzić do konfliktu między nimi a człowiek musi dokonać wyboru (np. matka a pracownica). Realizacja zależy od wielu czynników np. od czynników psychogennych czy biogennych, które mogą utrudniać lub ułatwiać ich odgrywanie. Człowiek nie tylko jest aktorem, ale także tworzy rolę wpływając na rozwój społeczny. Człowiek musi umieć oddzielić poszczególne role od siebie i dokonać wyboru.
54. Osobowość i jej elementy
Elementami osobowości są:
z punktu widzenia biologicznego to cechy biologiczne tj. płeć, budowa ciała, właściwości fizjologiczne
elementy psychogenne np. temperament
elementy socjogenne tj. kulturowy ideał osobowości, role społeczne, jaźń subiektywna, jaźń odzwierciedlona
................. poczucie szczęścia, pogody ducha akceptuje siebie, życzliwy, tolerancyjny
osobowość dezintegracjalna - przez błędy popełnione w socjlaizcji, np. przekazanie dziecku złych informacji o świecie, wychowanie pod kloszem itd., brak miłości, przewaga bodźców negatywnych nad pozytywnymi. Może to być zbyt wysoka samoocena i podejmowanie ról do których jednostka nie posiada predyspozycji, zaniżona samoocena.
Można też osobowość podzielić pod względem wyobrażenia kulturowego:
ideał kulturowy osobowości - narzucający człowiekowi wzór cech i zachowań akceptowanych przez społeczność. Przekazywany jest on przez rodzinę, wychowanie, kulturę. Podlega on historycznym przeobrażeniom, różnym pochodzeniom społecznym itd. Dzięki temu ideałowi człowiek wie jakie zachowania są pożądane a jakie nie, do czego w życiu ma dążyć. Ideał tej decyduje kim jesteśmy.
osobowość podstawowa - czyli reprezentatywna dla każdego społeczeństwa. To zespół tych cech, które są wspólne wszystkim członkom danego społeczeństwa i nie występują u innych społeczeństw. To inaczej „charakter narodowy”
to osobowości które występują w danym społeczeństwie najczęściej
zespół cech osobowości wspólny dla dużej liczby jednostek w społeczeństwie
osobowość która najlepiej wyraża wartości danego społeczeństwa
osobowość statutowa - to osobowość podstawowa, która dodatkowo zajmuje jakiś znaczący status społeczny.
55. Osobowość jako zespół ról społecznych
W osobowości mieszczą się role zarówno normatywne jak i funkcjonalne. Każda jednostka odgrywa role nie tylko narzucone przez społeczeństwo, ale także takie które wypływają z natury rzeczy. Role społeczne jakie odgrywa jednostka są nieodzownym elementem osobowości każdego człowieka. Role społeczne które odgrywa człowiek składają się na jego osobowość, tworzą ją lub zmieniają. I tak np. możemy wyróżnić role kobiety: rolę matki, rolę pracownicy, rolę żony które składają się jako zespół ról na jedną określoną osobowość.
56. Kulturowy ideał osobowości a osobowość podstawowa.
Postawa- w miarę trwała dyspozycja jednostki do określonych zachowań; inaczej gotowość jednostki do reagowania w określony sposób na różne sytuacje. Postawa to pochodna osobowości.
W procesie socjalizacji istotne znaczenie odgrywa kulturowy ideał osobowości, narzucający człowiekowi wzór cech i zachowań akceptowanych w społeczeństwie lub w pewnych grupach społecznych. Ideał osobowości przekazywany jest poprzez wychowanie (przez rodzinę , szkołę) , poprzez kulturę. Podlega on historycznym przeobrażeniom, ma związek z daną epoką historyczną , z ustrojem gospodarczym i politycznym oraz z danym typem kultury.
Pełna internalizacja kulturowego ideału osobowości następuje w okresie dojrzewania, kiedy człowiek w sposób świadomy zaczyna uczestniczyć w procesie budowania swojej tożsamości. O tym kim jesteśmy decydują narzucone i wybrane modele zachowań, z jakimi możemy się zetknąć w danym społeczeństwie. Dzięki kulturowemu ideałowi osobowości człowiek dowiaduje się do czego w życiu warto dążyć i jakie oczekiwania ma wobec niego grupa społeczna. Ponadto dowiaduje się, jakie działania spotkają się z oceną pozytywną, a jakie powodują sankcje negatywne. Internalizacja kulturowego ideału osobowości oznacza, iż stał się on elementem osobowości konkretnej jednostki.
Kulturowy ideał osobowości należy odróżnić od tzw. osobowości podstawowej, którą A.
Kardiner i inni charakteryzują jako typ osobowości reprezentatywnej, a zatem jako zespół
tych cech osobowości, które są wspólne wszystkim członkom danego społeczeństwa, natomiast nie występują w innych społeczeństwach.
Przez osobowość reprezentatywną możemy zatem rozumieć :
1)osobowość, która występuje w danym społeczeństwie najczęściej
2)zespół cech osobowości wspólnych dla dużej ilości jednostek w danym społeczeństwie, pomimo różnic w zachowaniach zewnętrznych
3)osobowość, która najlepiej wyraża istotne wartości danej kultury , nawet jeżeli występuje wśród mniejszości danego społeczeństwa.
Często osobowość podstawową ujmuje się jako „charakter narodowy” , czyli zespół cech i skłonności wyznaczających charakterystyczne dla danego narodu sposoby reagowania na określone sytuacje.
57. Typologie osobowości
Typologia Hipokratesa (ze względu na temperament):
sangwinik - człowiek żywy i o zmiennym usposobieniu;
melancholik - mało uczuciowy i mało aktywny;
choleryk - pobudliwy i mało wytrwały w działaniu;
flegmatyk - mało pobudliwy, ale wytrwały i konsekwentny w działaniu.
Typologia Junga (kierunek i zakres aktywności społecznej):
introwertyk - hermetyczna postawa życiowa;
ekstrowertyk - przeciwieństwo introwertyka.
Typologia Polaków wg Szczepańskiego (styl życia i podstawowy kierunek aktywności):
twórcy - wnoszą nowe idee i pomysły;
ludzie przeciętni - solidnie pracują i realizują swoje zadania, ale niczego nie modernizują;
ludzie aktywni negatywnie - margines społeczny jednostki zdane na pomoc i opiekę innych.
58. Role społeczne
Każda grupa społeczna posiada organizację wewnętrzną - strukturę, którą tworzą role społeczne, pozycje im odpowiadające i system stosunków społecznych. ponieważ poszczególne pozycje łączą rożne stosunki społeczne, w każdej grupie występują różne struktury - struktura władzy, komunikowania się, powiązań emocjonalnych. Każda jednostka obejmuje w obrębie grupy określone miejsce, pewną formalnie lub nieformalnie określoną pozycję, z którą łączy się rola społeczna pełniona przez nią wobec innych członków grupy.
Są dwa ujęcia roli społecznej: funkcjonalna (schemat zachowań stałych i spójnych wewnętrznie będących reakcją na zachowanie innych) i normatywne (zbiór praw i obowiązków, przywilejów określających instytucjonalnie zachowanie jednostki zajmującej daną pozycję.
59,60Postawy społeczne . Postawy społeczne a zachowania. ???
Postawa- w miarę trwała dyspozycja jednostki do określonych zachowań; inaczej gotowość jednostki do reagowania w określony sposób na różne sytuacje. Postawa to pochodna osobowości.
W procesie socjalizacji istotne znaczenie odgrywa kulturowy ideał osobowości, narzucający człowiekowi wzór cech i zachowań akceptowanych w społeczeństwie lub w pewnych grupach społecznych. Ideał osobowości przekazywany jest poprzez wychowanie (przez rodzinę , szkołę) , poprzez kulturę. Podlega on historycznym przeobrażeniom, ma związek z daną epoką historyczną , z ustrojem gospodarczym i politycznym oraz z danym typem kultury.
Pełna internalizacja kulturowego ideału osobowości następuje w okresie dojrzewania, kiedy człowiek w sposób świadomy zaczyna uczestniczyć w procesie budowania swojej tożsamości. O tym kim jesteśmy decydują narzucone i wybrane modele zachowań, z jakimi możemy się zetknąć w danym społeczeństwie. Dzięki kulturowemu ideałowi osobowości człowiek dowiaduje się do czego w życiu warto dążyć i jakie oczekiwania ma wobec niego grupa społeczna. Ponadto dowiaduje się, jakie działania spotkają się z oceną pozytywną, a jakie powodują sankcje negatywne. Internalizacja kulturowego ideału osobowości oznacza, iż stał się on elementem osobowości konkretnej jednostki.
Kulturowy ideał osobowości należy odróżnić od tzw. osobowości podstawowej, którą A. Kardiner i inni charakteryzują jako typ osobowości reprezentatywnej, a zatem jako zespół tych cech osobowości, które są wspólne wszystkim członkom danego społeczeństwa, natomiast nie występują w innych społeczeństwach.
Przez osobowość reprezentatywną możemy zatem rozumieć :
1)osobowość, która występuje w danym społeczeństwie najczęściej
2)zespół cech osobowości wspólnych dla dużej ilości jednostek w danym społeczeństwie, pomimo różnic w zachowaniach zewnętrznych
3)osobowość, która najlepiej wyraża istotne wartości danej kultury , nawet jeżeli występuje wśród mniejszości danego społeczeństwa.
Analizując istotę społecznych zachowań ludzi , nie można pominąć teorii ról społecznych, które badają sposoby spełniania różnych wymagań, nakładanych przez społeczeństwo na jednostkę .Rola społeczna to względnie stały i wewnętrznie spójny system zachowań i cech , będących reakcjami na zachowania innych osób i przebiegający według mniej lub bardziej wyraźnie ustalonego wzoru.
Uczucia i postawy wzmacniane są w związku z odgrywaną rolą. Natomiast mogą nie występować przed podjęciem konkretnej roli. Każda rola związana jest z określonym stopniem identyfikacji.
61. Pozycja i status społeczny jednostki.
Pozycja (status): miejsce zajmowane przez jednostkę w jakiejkolwiek konfiguracji społecznej (zbiorowość , grupa, społeczeństwo).Status społeczny jest najważniejszym czynnikiem społecznego umiejscawiania jednostki w hierarchicznych strukturach społecznych. Pomiar statusu dokonywany jest w relacji do innych (wyższych, niższych) statusów w tej samej konfiguracji.
-przypisany (wiek, płeć, pochodzenie rasowe, etniczne)
-osiągany (status jako rezultat wysiłków i osiągnięć jednostki)
W procesie interakcji ludzie odgrywają role społeczne i zajmują określony status, czyli pozycję w strukturze społecznej. Rola jest zbiorem zachowań, postaw, zobowiązań i przywilejów, jakich inni ludzie oczekują od człowieka zajmującego określony status społeczny. Role reprezentują porządek instytucjonalny społeczeństwa, utożsamiany z obiektywnym wymiarem życia społecznego, ale także nasz sposób myślenia i działania. Każdy z partnerów interakcji stara się zdobyć wiedzę o tym , jak powinien zachować się w stosunku do innych , aby spełnić ich oczekiwania. Status i rola informują o tym, jak zorganizowane są struktury społeczne, w jaki sposób ich członkowie są ze sobą powiązani. Ogół stosunków z innymi ludźmi można podzielić na trzy sfery:
-sfera współżycia- obejmuje kontakty w obrębie których partnerzy występują anonimowo, jako ludzie, powiązani najogólniejszymi normami typu grzeczność, uprzejmość, zasady dobrego wychowania.
-sfera ekspansji- obejmuje wszelkie kontakty związane za pośrednictwem instytucji społecznych.
-sfera dyskursu- oznacza kontakty o charakterze osobowym. Podłożem interakcji jest osiągnięcie porozumienia.
62.Proces socjalizacji.
Socjalizacja to proces , w którym poprzez swoje doświadczenia jednostka:
-nabywa zachowań ludzkich
-uczy się funkcjonowania w kulturze
-kształtuje własną osobowość.
Efektem procesu socjalizacji są określone cechy osobowości, postawy, poglądy, respekt dla norm i wartości powszechnie akceptowanych. W procesie socjalizacji człowiek uczy się panowania nad popędami i potrzebami, a także zaspokajania ich w sposób przyjęty w danym społeczeństwie. Internalizacja stanowi bowiem podstawowy mechanizm przejmowania w procesie socjalizacji wzorów zachowań, norm i wartości, tworzonych przez daną kulturę. Socjalizacja ma również ogromne znaczenie w kształtowaniu systemu wartości i hierarchii potrzeb, które wyznaczają aspiracje człowieka. W procesie tym jednostka uczy się również odgrywania ról społecznych. Człowiek zdobywa zatem podstawowe umiejętności potrzebne mu do funkcjonowania w danej społeczności. Socjalizacja jest procesem, który trwa przez całe życie człowieka, ponieważ społeczeństwo dostarcza mu ciągle nowych bodźców do kształtowania poglądów i zachowań.
Mechanizmy socjalizacji: uleganie, identyfikacja i internalizacja.
Uleganie jest efektem zachowania jednostki motywowanej przez chęć uzyskania nagrody lub uniknięcia kary. Podstawą ulegania jest przede wszystkim władza jaką dysponuje osoba czy grupa oddziałująca na jednostkę .
Identyfikacja gwarantuje trwalsze efekty zachowań konformistycznych . Motywem działania w tym przypadku staje się pragnienie jednostki aby być podobną do osoby, od której pochodzi oddziaływanie.
Internalizacja jest mechanizmem, który daje najtrwalsze efekty konformistyczne. Czynnikiem decydującym o internalizacji określonych wartości, celów poglądów czy wzorów zachowań jest przekonanie o ich słuszności.
63. Socjalizacja a wychowanie
Socjalizacja to proces, w którym poprzez swoje doświadczenia jednostka :
-nabywa zachowań ludzkich
-uczy się funkcjonowania w kulturze
-kształtuje własną osobowość patrz.pyt.40
a wychowanie:
wychowanie jest to pojęcie węższe niż socjalizacja. Proces wychowawczy to socjalizacja jawna, zamierzona i celowa. Polega na wdrażaniu określonego postępowania poprzez wskazanie jednostce wzorów, jak należy postępować w sposób właściwy, łącząc to z nakłanianiem do akceptowania wartości, którym realizowanie tych wzorów ma służyć. Proces wychowawczy dokonuje się poprzez perswazję, nagradzanie i karanie.
64. Etapy socjalizacji.
Socjalizacja : pierwotna i wtórna.
Socjalizacja jest procesem, który trwa przez całe życie człowieka, ponieważ społeczeństwo dostarcza mu ciągle nowych bodźców do kształtowanie poglądów i zachowań. Socjalizacja pierwotna obejmuje kilka okresów rozwojowych człowieka, które różnią się od siebie przede wszystkim stopniem uzależnienia jego zachowań od innych oraz czynnikami pobudzającymi jego rozwój. Jak wskazują niektórzybadacze, w pierwszym okresie rozwoju dziecko pobudzane jest nie przez słowa, ale przez oddziałujące na nie przedmioty. Następny etap w życiu człowieka stanowi okres systematycznego opanowywania wiedzy i umiejętności społecznych. Uczenie się jako praca umysłowa, rozwija poziom intelektualny, rozbudowuje strukturę wiedzy człowieka, doskonali umiejętności podejmowania działań społecznych. W tym okresie następuje formowanie się autonomicznego systemu wartości, potrzeb i celów jednostki. Ważnym okresem w życiu każdego człowieka jest jego wejście w świat instytucji. Jest to taki etap w procesie socjalizacji, w którym człowiek uświadamia sobie swą pozycję społeczną oraz swą odrębność (tożsamość osobistą) w których dokonuje się wtórna socjalizacja jednostki. Ludzie wchodzą codziennie w kontakty z wieloma instytucjami i organizacjami, które wymagają od nich odpowiednich zachowań i cech. W każdym okresie życia człowiek podlega oddziaływaniom, które w rozmaitym stopniu kształtują i modyfikują jego osobowość. Świat zewnętrzny narzuca jednostce konieczność przystosowania się do nowych warunków.
65. Zbiór, zbiorowość, grupa społeczna
Grupa społeczna to taki zbiór ludzi między którymi powstała chociaż na krótko więź społeczna. Za grupę uznajemy:
a) między członkami występują określone interakcje wg pewnych wzorów wartości - kryterium obiektywne
b) osoby te uważają się za członków grupy - kryterium subiektywne
c) są one przez innych postrzegane jako członkowie grupy - kryterium subiektywne
Granice grupy zmieniają się, ma ona charakter ograniczony.
Zbiór to jakaś liczba ludzi, którzy nawet nie uświadamiając sobei tego posiadają pewną wspólną cechę wyodrębnioną przez badacza, np. są lekarzami. Zbiór nie jest grupą społeczną. Cechy te mogą być nieistotne dla socjologii, np. kolor włosów. Cechy te mogą być istotne dla socjologii (np. zawód) i wtedy jest to kategoria społeczna. W zbiorach nie ma więzi społecznej.
Zbiorowość stanowią potencjalne grupy społeczne. Jest to ogólne określenie skupienia ludzi znajdujących się w jednej przestrzeni, między którymi wystąpiła więź społeczna.
lokalna - zbiorowość terytorialna
społeczność jako synonim wspólnoty
Oprócz tego występują jeszcze kręgi, grupy zbiorowości, które razem tworzą środowisko społeczne. Zbiorowość odznacza się tendencją do przekształcania się w grupę społeczną.
66. Rodzaje zbiorowości społecznych
- kręgi społeczne - to niewielka zbiorowość np. krąg towarzyski, nie ma przywództwa, określonego układu. Odgrywają dużą rolę w kształtowaniu poglądu czy opinii.
- społeczności - lokalne i jako synonim wspólnoty
- środowisko - składają się na niego kręgi, zbiorowości, grupy
Ze względu na podobieństwo zachowań wyróżnia się zbiorowości:
masy społeczne - duże skupienie ludzi anonimowych, znajdujących się w podobnej sytuacji, w których styczności nie mają charakteru osobowego. Wyróżniamy tu tłum, publiczność, zbiegowisko.
67. Zachowania zbiorowe.
Typy zachowań zbiorowych:
1)Wspólność utrwalonych wzorów i norm w zachowaniach (taniec plemienny)- jest to ład normatywny , który charakteryzuje się :
- naciskiem na konformizm (uwewnętrzniony przymus społeczny)
- wiernością wobec tradycyjnych wzorów
- zamiłowaniem do rutyny
- wrogością wobec wszystkich innowacji
- brakiem inicjatywy
- wiarą , że istniejący porządek jest naturalny i jedynie możliwy
2)Indywidualna motywacja w zachowaniach (dansing, dyskoteka)- ład policentryczny (indywidualne decyzje) :
- nacisk na niezależność i inicjatywę jednostki
- dążność do innowacji
- decentralizacja i samoregulacja
- indywidualna inicjatywa i wpółzawodnictwo
- w miejsce regulacji pozytywnej zachowań regulacja negatywna
- wielkość ośrodków decyzji i ograniczenia władzy zwierzchniej.
3)Zachowania koordynowane przez nadrzędny ośrodek decyzji (musztra)- ład monocentryczny (dyspozycje, rozkazy) charakteryzuje się :
- urabianiem posłuszeństwa z plastyczną zdolnością do zmiany opinii, gdy z góry przyjdą takie dyrektywy
- lojalnością wobec władzy zwierzchniej
- poczuciem, że za los indywidualny odpowiedzialne są władze
- centralizacją (eliminacją rynku w gospodarce, areny w polityce i wielości opinii w kulturze)
PRZYKŁADY:
1)ład normatywny
>społeczność pierwotna (plemienna)
>tradycyjna społeczność terytorialna (wspólnota
2)ład policentryczny
>społeczeństwo demokratyczne
>samorzutne, dobrowolne zrzeszenia
3)monocentryczny
>armia, policja
>przedsiębiorstwo
68. Publiczność
Skoro czynnikiem konstytuującym publiczność jest powtarzalność aktu odbioru, to stopień wielokrotności tej czynności, nabierającej charakteru czynności nawykowej, może być podstawą typologii publiczności. Stosując proste pomiary statystyczne można wyróżnić trzy typy publiczności:
• publiczność przeciętną - odbiorcy wykazujący średnią (w skali zbiorowości i okresu objętego badaniem) częstotliwość kontaktów z przekazem danego typu (np. w przypadku gazety ukazującej się sześć razy w tygodniu będą to czytelnicy, którzy co tydzień czytają 3-4 wydania)
• publiczność okazjonalną - odbiorcy wykazujący rzadszą niż średnia częstotliwość kontaktu z tym przekazem (czytelnicy co tydzień czytający 1-2 wydania gazety)
• publiczność klubową - odbiorcy mający częstszą niż średnia częstotliwość kontaktu z tym przekazem (czytelnicy mający nawyk czytania 5-6 wydań tygodniowo)
69. Tłum i publiczność
Tłum to masa ludzi skupionych w określonej w sytuacji społecznej, którzy szybko się aktywizują i wyłaniają przywódcę lub przywódców. Cechą charakterystyczną tłumu są emocje które szybko udzielają się innym. Jednostka będąca w tłumie nie myśli sama, ulega zachowaniu się tłumu.
tłum agresywny - atakuje jednostkę (tłum linczujący, samosąd), zbiorowość lub instytucję, kibice.
tłum uciekający, ogarnięty paniką - w czasie katastrof czy wojen, zatrata świadomego działania, rządzi tu strach i instynkt, nie działa tu żadna więź
tłum rabujący, grabiący, nabywający - w czasach głodu, klęsk żywiołowych, zamieszek ulicznych, dezorganizacji
tłum demonstrujący - przez organizatorów, którzy inicjują spotkania przez jakąś propagandę. Są oni odpowiedzialni za tłum, muszą go kontrolować, bo może przerodzić się w tłum agresywny.
Zasada emocyjności tłumu - działa pod wpływem emocji, nie myśli.
Publiczność - powstała przez rozwój środków masowego przekazu, w szerokich kręgach w różnych środowiskach.
skupiona (zebrana) - ten sam przedmiot zainteresowania
rozproszona - np. TV, radiowa
Przesłanką do tworzenia się publiczności jest podział na organizatorów życia publicznego, kulturalnego, politycznego oraz na masę, która to obserwuje - odbiorcy, konsumenci. Publiczność jest późną formą życia zbiorowego, tworzy się w wielkim społeczeństwie o dobrze wykształconych dziedzinach życia publicznego. Publiczność może przekształcić się w tłum. Publiczność wyrażą zbiorowe sądy o wydarzeniach i osobach.
Opinia publiczna to rezultat uczestnictwa szerokich kręgów obywateli w życiu publicznym.
70. Rodzaje grup
Ze względu na różne kryteria grupy dzielą się na:
ze względu na kryterium liczebności zbioru:
grupy małe (diady - 2 os., triady - 3 os., wieloosobowe)
grupy duże
ze względu na kryterium podziału struktury grupy:
grupy małe - gdzie struktura jest prosta, mikrostruktury
grupy duże - struktura jest złożona, makrostruktury
ze względu na rodzaj więzi społecznych
pierwotne, np. rodzina
wtórne - przez styczność pośrednią, rzeczową, nie socjalizują jednostki
ze względu na rodzaj stosunków w grupie
nieformalne - stosunki spontaniczne
formalne - przez przepisy
ze względu na stopień trudności wejścia do grupy:
inkluzywne - łatwo wejść
ekskluzywne - specjalne wymogi
ze względu na trwałość grupy
krótkotrwałe
długotrwałe
wspólnota - wcześniejsza postać grupy, która dąży do odtwarzania swego składu w sposób naturalny. Szeroki zakres życia grupowego.
zrzeszenie - powstaje na podłożu wspólnoty, to grupy wyspecjalizowane, koncentrują się na określonej dziedzinie działalności, np. nauce, religii. Mogą mieć charakter prawny.
grupa odniesienia
71. Więź społeczna i jej składniki.
Więź społeczna
-identyfikacja (aprobująca świadomość przynależności) z poczuciem odrębności od innych grup
-kult (pielęgnowanie) wspólnych wartości grupowych z tendencją do przestrzegania podstawowych konformizmów
-wyznaczanie wspólnych interesów grupowych z tendencją do ich dominacji nad interesami własnymi.
Więź społeczna występuje w grupach społecznych - zbiorowości stanowią potencjalne grupy społeczne. Zbiorowość społeczna natomiast jest najbardziej ogólnym określeniem skupienia ludzi, między którymi chociaż na krótko wystąpiła więź społeczna.
Rodzaj więzi społecznej pozwala na wydzielenie grup pierwotnych i wtórnych. Termin grupa pierwotna wprowadzony został przez Charlesa H. Cooleya na początku tego stulecia na oznaczenie grup, które występują w każdym środowisku ludzkim- rodzina, grupa sąsiedzka i rówieśnicza. Wszystkie te grupy są małe, związki między ich członkami polegają na tzw. kontaktach „face to face” na stycznościach bezpośrednich, osobistych, są silnie zabarwione emocjami. W następstwie prac Cooleya sformułowano pojęcie grupy wtórnej, w której występuje izolacja członków i anonimowość , przewaga styczności pośrednich , rzeczowych, stajemy się ich członkami później niż członkami grup pierwotnych.
72. Grupa odniesienia
To specyficzny rodzaj grupy, kategoria ta ma podłoże psychologiczne. Wyjaśniając zachowanie jednostki odwołujemy się do jej „układu odniesienia”, do kontekstu społecznego, który kształtuje jego postawy i w jakim człowiek ocenia swą pozycję społeczną. Jednostka jest taka jakie jest społeczeństwo, środowisko w jakim żyje. Jest kopią otoczenia. Wg Roberta Mertona wyróżnić można 2 rodzaje grup:
porównawcze - stanowią układ odniesienia, względem którego człowiek ocenia samego siebie i innych ludzi.
normatywne - dostarczają jednostce wzorów zachowań, są źródłem wartości.
Te same grupy mogą pełnić obie funkcje. Grupami odniesienia nie muszą być grupy z którymi łączy jednostkę jakaś więź, mogą to być grupy od których jednostka chce się odciąć lub grupy obce - do których jednostka aspiruje. Funkcje grup odniesienia mogą pełnić też jednostki - osoby odniesienia (modele roli)
73. Pozycja i rola w grupie
Każda jednostka przynależąca do grupy zajmuje w tej grupie określone miejsce i pełni rolę wynikającą z tego miejsca. O przynależności do jakiejś grupy świadczy rola pełniona w grupie, np przynależność syna do rodziny, tzn. że jednostka stosuje się do wymogów roli, respektuje narzucone zasady, postępuje zgodnie ze wzorem.
Każda grupa społeczna posiada organizację wewnętrzną - strukturę, którą tworzą role społeczne, pozycje im odpowiadające i system stosunków społecznych. ponieważ poszczególne pozycje łączą rożne stosunki społeczne, w każdej grupie występują różne struktury - struktura władzy, komunikowania się, powiązań emocjonalnych. Każda jednostka obejmuje w obrębie grupy określone miejsce, pewną formalnie lub nieformalnie określoną pozycję, z którą łączy się rola społeczna pełniona przez nią wobec innych członków grupy.
Są dwa ujęcia roli społecznej: funkcjonalna (schemat zachowań stałych i spójnych wewnętrznie będących reakcją na zachowanie innych) i normatywne (zbiór praw i obowiązków, przywilejów określających instytucjonalnie zachowanie jednostki zajmującej daną pozycję.
Grupę społeczną można więc zdefiniować jako układ różnorodnych ról społecznych, które pełnią w niej poszczególni członkowie, np. rola przywódcy.
74. Przywództwo w grupie
Pozycję szczególną w grupie sprawuje jej przywódca, który ma możliwość sprawowania kontroli nad pozostałymi członkami grupy ale jest także przez nią kontrolowany. Aby utrzymać swe przywództwo musi on ściśle przestrzegać norm cenionych przez grupę. Przywódca nie tylko kontroluje to co się dzieje wewnątrz grupy, ale także jej relacje ze światem zewnętrznym, co daje mu możliwość podejmowania decyzji zgodnych z oczekiwaniami grupy. Dopóki decyzje te są akceptowane przez grupę, dotąd jest on przywódcą. Przywódca posiada władzę nad grupą co daje mu prawo wymuszania na członkach zachowań zgodnych z interesami grupy. Przywódca może sprawować władzę na wiele sposobów. 3 podstawowe style kierowania grupą:
autorytarny
demokratyczny
lesseferystyczny - rezygnacja z przywództwa, członkowie robią co chcą
Socjologia wyróżnia 5 typów władzy:
władza nagradzania i przymusu - władca obserwuje zachowania nagradzając lub karząc
władza eksperta - władza oparta na wiedzy przywódcy
władza odniesienia - władza opierająca się na identyfikacji z osobą posiadającą władzę
władza legalna - opiera się na akceptowaniu przez jednostkę zintenralizowanych norm i wartości, które zezwalają na akceptowanie wpływu. Przywódca postrzegany jako osoba mająca prawo dyktować zachowania np. matka dziecku
75. Naród jako zbiorowość
Zbiorowość to grupy społeczne, które wiąże określona więź społeczna. Zbiorowość poprzez zamieszkanie na określonym terytorium określa się mianem wspólnot. Naród to wspólnota.
Naród jako zbiorowość - naród jest wspólnotą imaginacyjną, tzn. istniejącą w tej mierze w jakiej jej członkowie intelektualnie i emocjonalnie identyfikują się z pewną zbiorowością mimo braku bezpośredniej styczności ze wszystkimi jej członkami. Naród istnieje pod
warunkiem że pewna zbiorowość identyfikuje się jako naród. Proces kształtowania się narodów w sferze świadomości oznaczał że kryteria etniczne przestawały być jedyną podstawą przynależności do wspólnoty.
76. Socjologiczne ujęcia narodu
Nie ma jednoznacznej definicji narodu. Możemy wyróżnić tylko koncepcje narodu jako:
wspólnoty historycznej - czyli wspólnego losu zbiorowości terytorialnej, posiadającej wspólną kulturę, terytorium, państwo
wspólnoty terytorialno-ekonomicznej - tu znaczenie czynników obiektywnych, tj. terytorium, wspólny typ gospodarki. Przekształcenie wspólnoty terytorialnej w naród to współpraca grup o wspólnym języku, religii, kulturze...
wspólnota polityczna - zbiorowości terytorialne i wspólnoty etniczne łączą się w narody aby zapewnić sobie bezpieczeństwo, wspólne prawo, oświatę i kulturę
wspólnota kulturowa - znaczenie kultury, która jest dorobkiem okreslonej zbiorowości
wspólnota psychiczna - potwierdza znaczenie wielu czynników jako narodowotwórczych (język, religia) jednak szczególną rolę przypisuje woli bycia narodem oraz poczuciu więzi narodowej.
77. Naród i grupy etniczne
Grupy etniczne to grupy które żyją w obrębie narodu, społeczeństwa, członkowie grup etnicznych genezy swej przynależności upatrują we wspólnej historii i przodkach. Członkowie tworzą sieć organizacji i nieformalnych stosunków społecznych, które zachęcają do pozostania w danej grupie. Grupę etniczną charakteryzuje to że posiada ona własne symbole związane z poczuciem jej odrębności.
W każdym narodzie żyją mniejszości narodowe, kulturowe czy inne, wśród nich są grupy rasowe i etniczne. Pojawiają się z różnych przyczyn, np. emigracja, wojny w krajach do których przynależą, w wyniku przyłączenia ich ziem do innych państw.
Mniejszości etniczne to te, które nie posiadają suwerenności politycznej, nie aspirujące do własnego państwa, a które posiadają świadomość własnej odrębności kulturowej.
Grupy etniczne wg Kurelskiego można podzielić na kategorie etniczne, organizacje etniczne i społeczności etniczne. Szczególne miejsce wśród zainteresowań socjologów zajmują grupy rasowe. Grupa rasowa to pewna kategoria etniczna której członkowie i inni mają przekonanie, że posiada wspólne cechy fenotypu <dalej nawijać o dyskryminacji, ksenofobii>
78. Etnocentryzm i ksenofobia
Żadna kultura współczesnego społeczeństwa nie rozwija się w izolacji. Między kulturami zachodzą procesy dyfuzji i osmozy. Masowy rozwój komunikacji umożliwia międzykulturową wymianę treści symbolicznych. Wg Roberta Lintona każda kultura składa się w 90% z wątków zapożyczonych od innych społeczności, a tylko 10% z własnych wytworów. Wiek XX zrodził przeciwstawne tendencje rozwoju kultur:
etnocentryzm - wprowadził to pojęcie Sumner, to występuje wtedy gdy mamy do czynienia z koncentracją na własnej grupie, pochodzenia i zamknięcia się w jej granicach. Towarzyszy temu przekonanie o szczególnej wartości i ważności własnej grupy i własnej kultury wobec innych grup np. społeczności pierwotne w wyniku odizolowania ksenofobia - to współcześnie inny charakter etnocentryzmu. To lęk lub nienawiść w stosunku do obcych. Oznacza to całkowite odrzucenie innych kultur i pogardliwe ich traktowanie ze względu na odmienność od własnej kultury. Własna kultura jest chroniona od obcych wpływów z obawy przed utratą tożsamości, czystości, odrębności. Wymiana kulturalna postrzegana jest jako zagrożenie dla grupy i przybycie obcym jest zabronione, np. rasizm.
79. Zrzeszenia/ organizacje jako grupy celowe
Organizacje działają w celu zaspokojenia potrzeb ludzkich. Wg Parsonsa organizacje to zbiorowości dla których cel jest wynikiem wspólnego działania. Cel więc jest główną cechą odróżniającą od innych systemów. Wg Barnonda organizacja to świadomy, przemyślany i celowy typ współpracy między ludźmi. Natomiast dla Baumana organizacja to grupa celowa, której cechę stanowi świadomie i jawnie deklarowane samoograniczenie.
Celowi temu służą statuty, które określają jasno reguły postępowania dla swoich członków. Organizacja to raczej zbiór określonych ról, a nie osobowości ludzkich, bo ludzie są wymieniani, ale role pozostają.
80. Rola organizacji we współczesnym społeczeństwie
We współczesnym świecie istnieje masa różnego typu organizacji, we wszystkich sferach życia, tj. polityka, gospodarka. Istnieją nie tylko organizacje krajowe ale też ponadnarodowe, narodowe czy lokalne, a także jednostkowe np. zrzeszenie wędkarzy. Wszechobecność organizacji w życiu prowadzi do powstania nowego typu „człowieka organizacji” - osobowości ukształtowanej przez organizacje a społeczeństwo składające się z organizacji bywa „społeczeństwem organizacyjnym”.
81. Organizacje a instytucje. Instytucjonalizacja organizacji.
Dawniej występowała mała ilość organizacji. Instytucjonalizację organizacji mogą zapoczątkować nieformalne spotkania kilku osób pragnących udzielić się jakoś społecznie. Potem ta grupa łączy się z inną grupą o tych samych celach i w wyniku tego wydziela się już zarząd, skarbnik, rejestruje się zrzeszenie.
Prawie każdy zespół zinstytucjonalizowanych zachowań jest organizacją, która porządkuje życie społeczne we właściwy sobie sposób. Nie każda natomiast organizacja jest zarazem instytucją, np. organizacja wędkarska.
82.Kontrola wewnątrz struktury organizacji.
Społeczna kontrola to zespół środków działania, jakimi rozporządza grupa w celu zapewnienia jedności i zwartości wewnętrznej, a w szczególności zaś podporządkowania jej członków normom grupowym. Życie społeczne regulowane jest przez normy, które zdefiniować można jako przyjęte przez grupę reguły postępowania. Jednostka lekceważąca normy społeczne jest usuwana ze społeczeństwa na ogół tylko w ostateczności, przeważnie jest dotykana rozmaitymi dotkliwymi sankcjami ze strony tych, którzy normy respektują i uważają że tak się powinno czynić. Podstawowym celem społecznej kontroli jest jedność i zwartość społeczeństwa poprzez zapewnienie integracji jednostki ze społeczeństwem i z tego powodu konflikty systemów normatywnych są zagrożeniem dla kontroli.
Władza jest rozumiana jako możliwość sprawowania kontroli przywódcy nad zachowaniami innych członków grupy oraz możliwość wymuszania zachowań pożądanych z punktu widzenia interesów grupy jako całości. Społeczeństwa wykształciły w toku rozwoju metody wymuszania na jednostce konformizmu, czyli zgodności działania z narzuconym wzorem społecznym. Za Karlem Mannheimem wyróżnimy bezpośrednie i pośrednie metody oddziaływania na zachowania jednostki. Te pierwsze oparte są zawsze na wpływie osobistym i funkcjonują w najbliższym otoczeniu jednostki. Wpływ taki wywiera z reguły ojciec, sąsiad, nauczyciel itp. a używają metod takich , jak odwoływanie się do emocji, sugestia, strach; agitacja. Oddziaływania pośrednie są dokonywane przez jakieś odległe ośrodki, przeważnie zdepersonalizowane. Pośród tych metod Mannheim wyróżnił ciekawą podklasę oddziaływań, którą określił jako metodę oddziaływań przez struktury pola. Taką strukturę pola społecznego wytwarzał od dawna świat handlu. Wpływ struktury pola na cechy jednostki manifestuje się wówczas, gdy jej zachowań nie daje się wyjaśnić wpływem społeczności, do której należy.
Społeczeństwo dysponuje też zestawem sankcji stosowanych w wypadku osób uchylających się od norm, jak i w wypadku przykładnych i gorliwych wyznawców jego zasad. Repertuar kar i nagród stosowanych w systemach społecznych i normatywnych jest rozległy: napiętnowanie, klątwa, banicja, odmowa szacunku, obojętność, wyśmianie, strach, tortury, więzienie itp. i z drugiej strony pochwała, pochlebstwo, aprobata, awans, zysk, premia, order itp.
83. Patologie organizacji
autonomizacja kontroli
deformacja osobowości
fałszowanie informacji przez kierowników niższego szczebla
niska jakość produktów
84. Cechy organizacji biurokratycznej
Organizacje są racjonalne, w przeciwieństwie do tłumu. Organizacja to formalna, wydzielona z innych grup. Organizacje zbudowane są na zasadach biurokratycznych, są wewnątrz zbiurokratyzowane, tworzą wewnętrzną administrację. Nie jest to wymóg dla wszystkich organizacji, ale wielkie korporacje, np. rząd muszą być zbiurokratyzowane. Organizacje są kierowane centralnie. M. Weber twierdzi, że biurokracja jest racjonalna w dużych przedsiębiorstwach. Cechy biurokracji:
biurokracja jest zjawiskiem nowym
racjonalna
to specjalizacja i podział obowiązków pracy
hierarchia w biurokracji - zbudowana na zasadzie wieloszczeblowej
bezosobowość - eliminacja związków emocjonalnych
dokumentacja - gromadzenie dokumentów pisanych aby można było do sprawy wrócić, dokumenty są archiwizowane
zasada kwalifikacji, kompetencji i awansu - nie można zatrudnić ludzi przypadkowych, kwalifikacje pracowników
85. Instytucje/organizacje totalne
Występują w państwach o ustroju totalitarnym. Są one podporządkowane tylko i wyłącznie władzy sprawującej kontrolę nad całym życiem społecznym obywateli.
86. Sprzeczność interesów i wartości jako źródła konfliktu
Konflikty społeczne są ważnym elementem życia społeczeństwa. Ten pogląd wykazują tacy teoretycy konfliktu jak Marks, Spencer i Dahrendorf. Przez konflikt można rozumieć konkurencję, napięcie, spór jak i otwarte starcia między siłami społecznymi oraz konflikt jest tam gdzie pojawiają się sprzeczne dążenia lub czynności. W węższym znaczeniu konflikt traktowany jest jako określony rodzaj walki będącej skutkiem sprzeczności i napięć psychospołecznych. L. Coser uważa, że konflikt to walka ludzi reprezentujących odmienne wartości lub walka o dostęp do statusu, władzy lub ograniczonych dóbr, w walce tej celem stron konfliktowych jest nie tylko osiągnięcie pożądanych dóbr ale też neutralizacja lub eliminacja przeciwników.
87. Czynniki wzmacniające intensywność konfliktu
Sytuację konfliktową można opisać za pomocą pojęć zakresu konfliktu i jego intensywności.
Intensywność konfliktu jest mierzona stopniem zaangażowania stron. Zależy ona od: znaczenia jakie przypisują pozostające w konflikcie strony problemom stanowiącym przedmiot konfliktu; zakresu problemów objętych konfliktem; stopnia emocjonalnego zaangażowania walczących stron; ideologicznej podbudowy racji o które toczy się walka; wpływu psychologicznych mechanizmów walki. 2 ostatnie mają szczególne znaczenie dla intensyfikacji konfliktu.
Ideologia może zmienić konflikt społeczny w konflikt ideologiczny: ideologia łączy interesy indywidualne w interesy grupowe; ideologia integruje walczącą zbiorowość, ideologia przenosi konflikt na szersze tło społeczne, zwiększa ilość problemów; ideologia przyczynia się do polaryzacji stron, podkreślając to co je dzieli.
Z punktu widzenia psychologicznego konflikt daje impuls do walki albo do kompromisu, z tego względu rozróżnia się konflikty destruktywne i konstruktywne.
88. Konflikt a system społeczny. Funkcjonalność i dysfunkcjonalność konfliktu
Amerykański socjolog L. Coser rozróżnia konflikty funkcjonalne i dysfunkcjonalne względem struktury społecznej. Do funkcjonalnych zalicza te, które dotyczą celów, wartości i interesów, ale nie są sprzeczne z podstawowymi zasadami, na których opierają się stosunki społeczne. Dysfunkcjonalne to te, gdzie zwalczające się strony przestają uznawać podstawowe wartości systemu - są one najgroźniejsze gdyż mogą doprowadzić do zniszczenia danej struktury społecznej.
89. Antagonizm kierowany i zastępcze obiekty wrogich uczuć
Każde społeczeństwo inaczej radzi sobie z konfliktami. Struktury społeczne różnią się jednak od siebie stopniem w jakim antagoniści mogą ujawnić swoje sprzeczne roszczenia. Jedne wykazują większą tolerancję, inne nie tolerują w ogóle konfliktu. Sztywne struktury społeczne, które nie pozwalają na duże ujawnienie się konfliktu, narażają się na kumulację tych konfliktów i gwałtowny wybuch, grożący zniszczeniem tego systemu. W związku z tym istnieją sposoby na przesuwanie wrogości na inne sprawy nie będące bezpośrednią przyczyną konfliktu. I tu można wyróżnić:
konflikt realistyczny - który wypływa z niespełnienia potrzeb w danym systemie społecznym i jest zwrócony przeciw rzeczywistym źródłom frustracji
konflikt nierealistyczny, którego celem jest tylko rozładowanie napięcia jednego lub obu antagonistów.
Elastyczne struktury społeczne mają mechanizmy natychmiastowego ujawniania się sprzeczności a co za tym idzie możliwość przekształcania się struktury społecznej w celu wyeliminowania źródeł niezadowolenia. Tu różne konflikty krzyżują się ze sobą i angażują jednostkę w wiele drobnych konfliktów dzięki czemu ona nie bierze udziału w jednym dużym, Konflikt wtedy spełnia pozytywną funkcję względem struktury społecznej gdy są tolerowane i instytucjonalizowane. Wtedy przyczynia się do przekształceń struktury społecznej w lepszym kierunku, do uzgadniania interesów wszystkich grup, do stabilizacji i integracji.
90. Metody rozwiązywania konfliktów
konflikty konstruktywne - wtedy gdy ludzie rozwiązują konflikt przez kompromis, ustępstwo jednej ze stron, wspólnych dążeń do pomnożenia dóbr
konflikty destruktywne - wtedy gdy jego rozwiązanie polega na zniszczeniu jednej ze stron. To walka, przynosząca zniszczenie, bez kompromisu. Rozwiązuje się go przez przemoc, atak, przez zniszczenie przeciwnika.
91.Terroryzm ugrupowań fundamentalnych
Zaobserwować można kształtowanie się ugrupowań skrajnie fundamentalnych, wedle których bezbożny Zachód i centrum „pogaństwa i bezbożności” zwalczać można również przy użyciu siły. „Terroryzm islamski motywowany względami religijnymi oparty jest na zupełnie innym systemie wartości niż ten dominujący jeszcze do niedawna. W przeciwieństwie do "świeckich" terrorystów, fundamentaliści islamscy w znacznie mniejszym stopniu kierują się względami politycznymi. Dążą oni przede wszystkim do zburzenia zachodnich systemów politycznych i wzorców kulturowych, a nie jak terroryści "polityczni" do zmiany stosunków politycznych (z wyjątkiem grup o zabarwieniu anarchistycznym). Sam akt terroru jest według fundamentalistów islamskich wypełnieniem obowiązku religijnego i obroną przed sekularyzacją ze strony świata zachodniego.”
Fundamentalizm islamski stale rośnie w siłę, tworząc na niektórych obszarach swoisty aparat państwotwórczy, odrzucający wzorce polityczne świata zachodniego. Wszystko przy poparciu wpływowych instytucji oraz bardzo bogatych wyznawców, mogących urzeczywistniać najbardziej niedorzeczne i nawet tragiczne pragnienia fundamentalistów.
„Do nadrzędnych celów islamskich fundamentalistów można zaliczyć:
— obalenie świeckich, prozachodnich rządów w krajach muzułmańskich (w tym m. in. Egipcie, Algierii, Indonezji) i upowszechnienie islamu oraz modelu państwa religijnego;
— zniszczenie głównych wrogów islamu, za których uważa się Stany Zjednoczone i Izrael;
— zjednoczenie muzułmanów oraz wspieranie ich w przypadku konfliktu z "niewiernymi" w każdym miejscu świata.” .
„Terroryzm jest najczęściej definiowany jako użycie siły lub przemocy przeciwko osobom lub własności z pogwałceniem prawa, mające na celu zastraszenie i w ten sposób wymuszenie na danej grupie ludzi realizacji określonych celów. Działania terrorystyczne mogą dotyczyć całej populacji, jednak najczęściej są one uderzeniem w jej niewielką część, aby pozostałych zmusić do odpowiednich zachowań.” Definicja terroryzmu jest jednak czasem bardzo trudna do przyporządkowania, głównie dzięki jego ścisłym powiązaniu z polityką.
Początki terroryzmu islamskiego (trzymając się jego medialnej definicji, jako działań terrorystycznych fundamentalistów islamskich) datować można wraz z atakami samobójczymi w Bejrucie oraz na Sri Lance, które wstrząsnęły światem oraz dały znać o początku nowej ery terroryzmu. Na początku lat dziewięćdziesiątych o swoim istnieniu znać dały potężne organizacje islamskich terrorystów - m.in. siejąca dziś postrach Al. Kaida, która już wtedy dążyła do zdestabilizowania „największego wroga” - Stanów Zjednoczonych.
Kwestią czasu było rozwinięcie się działań fundamentalistów, których działania na celu mają destabilizację sytuacji wysoko ucywilizowanych narodów. Dnia 11 września 2001 roku doszło do największego, do tej pory, aktu terrorystycznego - zamachu na World Trade Center oraz Pentagon. Niestety, liczba ataków fundamentalistów ciągle rośnie.
„Walkę z terroryzmem można podzielić na dwa rodzaje - pierwszy, to walka doraźna - walka z terrorystami, oraz organizacjami terrorystycznymi. Jest to sposób mało skuteczny - wszystkich terrorystów nie da się zabić, co chwilę mogą powstać nowi. Porównać to można do zwalczania efektów choroby bez usuwania przyczyn.
Drugim - skuteczniejszym sposobem jest likwidowanie przyczyn terroryzmu - przyczyną jest zwykle niezadowolenie społeczne połączone z przekonaniem, że terroryzm jest najlepszą, a często nawet jedyną drogą do poprawienia sytuacji. Likwidować przyczyny można poprzez poprawianie sytuacji ekonomicznej ludzi w obszarach, gdzie terroryzm jest największy; zaspokajanie ich innych potrzeb (wolność - religijna, światopoglądowa, akceptowalny system polityczny) łączone z edukacją, która tworzy dojrzałe społeczeństwo będące w stanie zmieniać swoją sytuację za pomocą innych środków niż terror, społeczeństwo nie poddające się łatwo manipulacjom prowadzącym do stosowania przemocy.”
92.Terroryzm religijny
Cechą religijnego terroryzmu jest nie tylko silna symboliczna dramaturgia (jak atak na bliźniacze wieże na Manhattanie), ale przede wszystkim tłumaczenie przemocy argumentami mówiącymi o „wyższych wartościach" i „boskiej sprawiedliwości". Używający przemocy trwają w przekonaniu, że są wykonawcami woli boskiej.
Terroryzm religijny jest dążeniem do wywołania ostatecznej, apokaliptycznej konfrontacji. Chodzi tu o „kosmiczną wojnę", a w takiej wojnie każda ofiara — zarówno samobójca, jak i przypadkowy pasażer autobusu — jest wolą Boga.
Specyficzny sposób rozumienia nauk religijnych w świetle politycznej i społecznej sytuacji, w której się znajdują powoduje, że ludzie religijni zmieniają się w terrorystów.
Koran naucza: „Nie odbieraj innym życia — Bóg mówi, że życie jest święte — jeżeli powód nie jest prawy."
Ekstremistyczni islamiści uważają przemoc za dopuszczalną metodę obrony przed
wrogami ich religii — a ci wrogowie są wszędzie tam, gdzie nauki islamu o ładzie społecznym, o stosunkach między kobietami i mężczyznami, o stosunku do „niewiernych", są kwestionowane. Zachodnie demokracje z ich liberalnymi prawami są w ich oczach wrogami religii. Współczesne, świeckie społeczeństwo ogranicza rolę religii — i to nie tylko jako instytucji, ale również jako
dominującego źródła wartości w społeczeństwie. Religia jest odsunięta w sferę prywatności: swoboda wyznania, podobnie jak i wolność od religii, jest częścią umowy społecznej.
Wzrost religijnego terroryzmu można wytłumaczyć reakcją na
laicyzację, traktowaną przez ekstremistyczne grupy religijne jako największe zagrożenie ich wizji życia — zarówno na tym, jak i na tamtym świecie. Ta reakcja jest dziś widoczna najwyraźniej i najostrzej w świecie muzułmańskim, gdzie radykalni islamiści oskarżają laicyzację życia społecznego, rozumianą jako wszystko, co ma cokolwiek wspólnego z tendencjami zachodnimi, włącznie z demokracją, równymi prawami dla kobiet, indywidualizmem, materializmem i pluralizmem kulturowym.
„Celem islamistów" - „jest zniesienie zachodniego, świeckiego porządku na świecie i zastąpienie go nowym, islamskim, boskim porządkiem".
93.Terroryzm polityczny
Terroryzm -użycie siły lub przemocy przeciwko osobom lub własności z pogwałceniem prawa, mające na celu zastraszenie i wymuszenie na danej grupie ludności lub państwie ustępstw w drodze do realizacji określonych celów.
Istotą terroryzmu jest to, że przedmiotem działania terrorystycznego są osoby, które nie mają bezpośredniego wpływu na realizację celów jakie chcą osiągnąć organizacje terrorystyczne. Zatem działania terrorystyczne muszą się charakteryzować znacznym efektem psychologicznym i potencjalnie dużym efektem społecznym i medialnym, aby mogły być skuteczne.
Terroryzm polityczny ma celu zmianę ekipy rządzącej, zmianę systemu politycznego, wymuszenie wprowadzenia pewnych rozwiązań prawnych, bądź oderwanie części terytorium od danego państwa i założenie nowego państwa lub przyłączenie go do już istniejącego.
Np.
Sztandarowym niemal przykładem takiego ugodowych podejścia społeczeństwa demokratycznego wobec żądań terrorystów jest przebieg kampanii wyborczej do parlamentu Hiszpanii w marcu 2004 roku. Na dwa dni przed wyborami marokańska komórka Al-Kaidy przeprowadziła krwawe zamachy bombowe na podmiejskie pociągi w Madrycie. Wkrótce po zamachach portale internetowe islamistów opublikowały komunikaty, w których zapowiadano dalsze ataki na cele w Hiszpanii, jeśli przyszły rząd tego kraju nie wycofa kontyngentu wojskowego z Iraku. Wyniki wyborów zaskoczyły wszystkich: choć w kampanii wyborczej w sondażach wyraźnie prowadziła rządząca dotychczas konserwatywna Partia Ludowa, zwycięstwo w elekcji odniosła opozycyjna Partia Socjalistyczna, otwarcie opowiadająca się w swym programie wyborczym za wycofaniem hiszpańskich żołnierzy z Iraku. Pierwszą decyzją nowego socjalistycznego rządu w Madrycie było zakończenie udziału Hiszpanii w operacji irackiej, co nastąpiło ostatecznie w sierpniu 2004 roku.
94. Wojna cybernetyczna a cyberterroryzm,
Wojna cybernetyczna to potencjalne wykorzystanie
komputerów, internetu i innych środków przechowywania lub
rozprzestrzeniania informacji w celu przeprowadzania ataków w na systemy
informatyczne wroga[1].
Wojnę cybernetyczną (której nie należy mylić z wojną informacyjną) od
klasycznych wojen odróżnia środowisko pola walki mają być nim systemy
i sieci teleinformatyczne. W takiej wojnie strona atakująca przy
minimalnych nakładach materialnych zdolna byłaby w znacznym stopniu
sparaliżować kluczową infrastrukturę lub gospodarkę państwa przeciwnika
- o ile ta oparta byłaby w wystarczająco wysokim stopniu na systemach
komputerowych.
Cyberterroryzm - posługiwanie się zdobyczami technologii informacyjnej w
celu wyrządzenia szkody z pobudek politycznych lub ideologicznych,
zwłaszcza w odniesieniu do infrastruktury o istotnym znaczeniu dla
gospodarki lub obronności atakowanego kraju. Jest to jedna z form
terroryzmu. Jako typowe cele ataków przywoływane są systemy kontroli
lotów, infrastruktura bankowa, elektrownie czy systemy dostarczania
wody. Mimo tych spekulacji nie odnotowano dotychczas udanych ataków
cyberterrorystycznych, które prowadziłyby do poważnych strat dla
atakowanych organizacji, a katastroficzne wizje
95. Źródła nierówności w społeczeństwie
O tym jakie miejsce zajmuje dana jednostka w społeczeństwie i do jakiej klasy należy decyduje rozkład władzy, podział dóbr ekonomicznych i prestiżu społecznego. nierówności społeczne to uwarstwienie lub stratyfikacja społeczna. Uznano, że istnienie nierówności jest cechą wszelkich układów społecznych bez względu na ustrój polityczny i ekonomiczny. Uważano również, że nierówności mogą pochodzić od tego, że istnieją różne funkcje w społeczeństwie a klasy są w zależności od pełnionych funkcji.
Nierówności mogą być klasowe: ze względu na posiadanie dóbr i ich nierówny podział:
etniczne - ze względu na rasę, pochodzenie
płciowe
96. Schematy ujmowania struktury społecznej: dychotomia i gradacja
System stosunków, który stanowi strukturę społeczną, daje się sprowadzić do 3 kategorii stosunków:
zależności wzajemnych wynikających z podziału pracy, tzn. z podziału funkcji
zależności jednostronnych, wynikających z przywilejów posiadania mniej lub więcej stałych środków przymusu względem innych członków społeczeństwa
stosunków dystansu, więzi i antagonizmów społecznych
Podstawowe znaczenie w strukturze społecznej ma podział władzy, dóbr ekonomicznych i prestiżu społecznego. To ten podział decyduje o miejscu jednostek i grup w społeczeństwie. Wyodrębnia się różne aspekty struktury społecznej, np. struktura klasowa czy społeczno-zawodowa. Jednym ze schematów struktury społecznej jest schemat dwuczłonowy czyli dychotomia, wg którego społeczeństwo dzieli się na tych co są na górze oraz na dole. Wg niego w społeczeństwie występuje podział: rządzący (klasy panujące) i rządzeniu, bogaci (klasy posiadające) i biedni (klasy nieposiadające), wyzyskujący (ci na których się pracuje) i wyzyskiwani (ci którzy pracują na innych). Moralne aspekty podstawowej dychotomii objawiają się w takich aspektach jak: klasy uciskane i uciskające, ciemiężyciele i ciemiężeni. Ujmując strukturę społeczną w schemat dychotomiczny, mamy do czynienia ze społeczeństwem rozbitym na dwie przeciwstawne klasy, pomiędzy którymi zachodzi stosunek asymetrycznych zależności (np. w Polsce lata komunizmu: podział na klasę władzy i klasę ludzi pracy).
Schemat dwuczłonowy pomija niestety inne możliwości podziału strukturowego. Te możliwości przywraca koncepcja klas lub warstw pośrednich, czyli schemat wieloczłonowy, tzw. gradacja. Przedstawia ona schemat społeczeństwa jako układ warstwowy kilku klas, z których każda jest pod takim samym względem wyższa lub niższa od innych.
97. Rodzaje struktury społecznej
Struktura składa się z pozycji i ról. Można wyróżnić struktury:
grupa
organizacja
społeczność lokalna
instytucje
struktury kategoryzujące
społeczeństwa
98. Status i czynniki statusu
Status jest określany przez grupę. Najważniejszy osobnik w grupie jest przywódcą. przywództwo jest rozmaite - naturalne i nieformalny oraz nienaturalny i formalny.
Status przypisany to miejsce w społeczeństwie z góry przypisane, np. przez urodzenie, lub przynależność do określonej klasy.
Czynnikami statusu są: klasa społeczna, wykształcenie, zawód, rasa (pochodzenie etniczne), płeć oraz inne tj. uroda, inteligencja, zdrowie.
99. Sztywne i elastyczne struktury; status przypisany i osiągany
Stare, tradycyjne społeczeństwa (immobilne) mają sztywną strukturę społeczną z przypisanym urodzeniem, rolami, w którym jednostka dziedziczy własną pozycję społeczną to status przypisany.
Społeczeństwo nowoczesne (mobilne) jest otwarte, odznacza się elastyczną strukturą społeczną z dostępnością ról i pozycji i drożnymi kanałami awansu. Jednostka nie dziedziczy pozycji ale ją osiąga własnymi siłami i pracą - status osiągany.
100. Ruchliwość społeczna, typy ruchliwości
Ruchliwość społeczna jest wtedy, gdy jednostki w obrębie społeczeństwa, klasy mogą zmieniać swoją pozycję społeczną czyli są ruchliwe społecznie. Rozróżniamy ruchliwość pionową i poziomą.
Pionowa odnosi się do zmiany pozycji społecznej na inną o wyższej lub niższej randze, np. sprzedawca ze stacji benzynowej w wyniku ukończenia kursu zostaje agentem ubezpieczeniowym, czyli wykazuje ruchliwość w górę.
Pozioma to zmiana pozycji społecznej na inną o mniej więcej takim samym statusie np. zwolniony dyrektor banku staje się agentem ubezpieczeniowym.
101. Źródła prawomocnego panowania
Wyróżniamy 2 strony stosunku władzy: rządzący i rządzeni. Władza jest relacją między tymi stronami polegającą na podporządkowaniu się władzy. Władza dysponuje pewnymi środkami przymusu, sankcjami. Z władzą prawomocną mamy do czynienia gdy rządzeni przyznają rządzącym prawo do określania polityki, rozstrzygania sporów i wydawania wyroków, czyli do działania przywódczego. Jednak nie przez obawę przed karą za nieposłuszeństwo ale dlatego, że wierzą, że ten posłuch się należy.
Legitymizacja - czyli społeczne uprawomocnienie władzy może przybierać różne formy i opierać się na różnych podstawach. Max Weber wskazał 3 typy podstaw prawomocnej władzy: tradycję, charyzmę i przepis prawa. Władza jest legitymizowana o ile: jest nabywana zgodnie z ustalonymi regułami formalnymi lub nie oraz reguły te znajdują odzwierciedlenie w przekonaniach rządzących i rządzonych na temat tego co jest prawomocnym źródłem autorytetu, jakie cechy rządzących są pożądane i w jaki sposób jednostki mogą je pozyskiwać. Ważne jest też istnienie wspólnych wyobrażeń obu stron na temat ogólnego interesu i potrzeb.
102. Zmiana, rozwój, postęp
Postęp zawsze oznacza zmianę, jednak zmiana nie zawsze oznacza postęp. Za zmianę społeczną uznaje się w socjologii każde przeobrażenie, które jest postrzegane jako znaczące dla życia społecznego. Niektóre pojęcia przydatne do analizy zmiany to np. rozwój, postęp, ruch, dynamika, proces, przewrót, ruchliwość społeczna, ale też anomia, patologia, konflikt, upadek, katastrofa.
Rozwój społeczeństw jest nieuchronny, wszelka zbiorowość musi przechodzić przez kolejne fazy rozwoju w różnym tempie. Każdy rozwój składa się na zmianę, niemożliwe jest trwanie bez zmian. Rozwój nie musi oznaczać dążenia do zmiany, np. rozwój w epoce przedprzemysłowej był podyktowany czynnikami zewnętrznymi tj. zmiany klimatu, jałowienie gleby. Rozwój następował wskutek presji zewnętrznej, bo przy jej braku społeczeństwo może trwać w zastygłym stanie długo, np. społeczeństwa pierwotne.
W epokach przedindustrialnych broniono się przed rozwojem np. Platon pisał, że trzeba się wystrzegać wszelkich zmian, bo są niebezpieczne. Postęp może oznaczać wzrost wskaźnika dochodu narodowego, uprzemysłowienie, nowe technologie.
103. Czynniki zmiany społecznej
Czynniki zmian społecznych mogą być bardzo zróżnicowane. Generalnie czynniki jako przyczyny zmian można podzielić na:
endogenne (wewnętrzne) i egzogenne (zewnętrzne)
ekonomiczne i pozaekonomiczne
powodujące integrację i dezintegrację społeczną
Odnosząc się do czynników endogennych można wymienić tu konflikty i sprzeczności w społeczeństwie. Chodzi tu zarówno o walki klasowe jak też o konkurencję i dążenie do osiągnięcia lepszych dóbr. Ponadto do czynników endogennych można zaliczyć (wg teorii ewolucjonistów): właściwość człowieka, samo społeczeństwo, kultura, sposoby produkcji, czynniki przyrodnicze.
Do czynników egzogennych: dyfuzja i kontakt kulturowy, kryzysy, katastrofy, podbój oraz teoria równowagi: dążenie w społeczeństwie do stabilności i wewnętrznej równowagi dzięki adaptacji i kontroli społecznej.
104. Społeczny opór wobec zmian
Nieuchronność rozwoju w społeczeństwie, zbiorowość ludzka musi przechodzić przez rozwój, niemożliwe jest istnienie bez zmian. W społeczeństwach starożytnych, przedindustrialnych obawiano się zmian i uważano je za niebezpieczne, np. Platon w „Państwie”. Istniał społeczny opór przeciw zmianom w związku z tym państwa szczelnie odgradzały się od wpływu świata zewnętrznego, np. Chiny, Rosja. Wtedy mentalność skierowana była w przeszłość, gdzie były wzorce do naśladowania, co stanowiło dla ówczesnych normy, dlatego innowacje były potępione jako ekstrawagancje. Odrzucając zmiany społeczeństwo chroniło się przed naruszeniem porządku, bo każda zmiana naruszała stabilność.
105. Socjologiczne kryteria modernizacji
Modernizacja to wg socjologów przejście społeczeństwa ze stanu zacofania do typu społeczeństwa nowoczesnego. teorie modernizacji analizują przyczyny zacofania i warunków umożliwiających przejście z zacofania do nowoczesności. Z procesem modernizacji wiązano dezintegrację tradycyjnych wartoci, struktur, norm, definicji ról oraz proces tworzenia się nowych, odchodzenie od starych metod wytwarzania, nowe fomy organizacji społeczeństwa.
Procesem prowadzącym do modernizacji jest industrializacja i dyferencjacja.
Kryteria modernizacji: wysokość produktu narodowego, który informuje o wydajności pracy, aktywności społecznej, o uprzemysłowieniu i urbanizacji; poziom produkcji, poziom życia, innowacje oraz stan środowiska.
106. Społeczeństwo tradycyjne i nowoczesne
Społeczeństwo nowoczesne zostało zapoczątkowane przez rewolucję przemysłową drugiej poł. XVIII w.
Struktura społeczna i kulturowa musiały dostosować się do wymogów nowej cywilizacji. Oto przykłady przemian o które różni się społeczeństwo nowoczesne od tradycyjnego:
mobilność społeczna Tradycyjne: stare tradycyjne układy społeczne z przypisanymi urodzeniem rolami(społ. immobilne)
Nowoczesne: otwartość, elastyczność struktur społecznych, dostępność ról i pozycji, drożne kanały awansu (społ. mobilne)
uniwersalizm i indywidualizm T: społ. komórkowe złożone z autonomicznych społeczności terytorialnych nie zaangażowanych w życie narodowe i państwowe (partykularyzm) N: postęp przemysłu wyzwala jednostkę z wpływu takich wspólnot; jednostka jako obywatel państwa włącza się w życie szerszej wspólnoty narodowej
indywidualizm z silnym poczuciem wolności i wykorzenienia (uniwersalizm i indywidualizm)
formalizacja i fragmentaryzacja stosunków społecznych
T: zależności oparte na więzi osobistej N: przyporządkowanie jednostki bezosobowemu prawu i ogólnym regułom; dominacja więzi formalnych wynikających z pełnionych ról społecznych; fragmentaryczność zaangażowania jednostki
integracja społeczna T: system zwyczajowych lojalności i możliwość użycia siły w przypadku jej zachwiania N: rolę integracji odgrywa siec wewnętrznej kontroli i komunikacji.
Kontrola społeczna T: obyczaj, religii i moralność N: prawo i opinia publiczna
W miejsce regulacji pozytywnej pojawia się regulacj anegatywna
konflikt T: nie dopuszczało do artykulacji napięć społecznych (pozory ładu społeczenego, bezkonfliktowego) N: instytucjonalizacja konfliktu; to sposób osiągnięcia kompromisu między przeciwstawnymi interesami grup społecznych
racjonalność T: działania zrutynizowane dla których wzorem był zwyczaj i tradycja bez względu na skuteczność N: działania są nastawione na optymalizację doboru środków do siągnięcia zamierzonego celu
system wartości T: strach przed zmianami, nastawienie na normy tradycyjnej moralności N: dążność do zmian i ulepszeń
107.Modernizacja społeczna a ruchy rewolucyjne
Modernizacja oznacza proces zmian prowadzących do powstania nowoczesnego społeczeństwa przemysłowego. Odnosi się do szerokiego zakresu zjawisk, w najróżniejszy sposób i w rozmaitym stopniu powiązanych z uprzemysłowieniem między innymi upowszechnienie umiejętności czytania i pisania, rozwój oświaty, miast, dróg, wodociągów i kanalizacji, systemów komunikacji, opieki medycznej, a także poszerzenie zakresu uczestnictwa obywateli w życiu politycznym. Za przejaw modernizacji uważa się także
zmiany w sposobie patrzenia na świat i systemach wartości, które towarzyszą rozwojowi społeczeństwa przemysłowego, oraz kształtowanie się osobowości człowieka nowoczesnego.
Zbiorowe dążenia ludzi do realizacji wspólnego celu określamy jako ruch społeczny.
Ruch społeczny dążący do wprowadzenia zmian szybko, „za jednym zamachem” to ruch rewolucyjny.
108.Rodzina-koncepcja wpółczesna
W przekazach kultury masowej, jak również w potocznej świadomości rodzina jest synonimem harmonii i miłości. Coraz wyraźniej widać, że rodziny to także miejsca ostrych napięć, udręki psychicznej i maltretowania fizycznego.
Polska w 1999 roku należała do krajów europejskich o najwyższych odsetkach osób uznających rodzinę za bardzo ważną, a małżeństwo za instytucję nieprzestarzałą. W Polsce jednocześnie odsetek osób aprobujących samotne macierzyństwo był najniższy wśród wszystkich badanych w 1999 roku krajów europejskich.
Szeroka aprobata wartości rodzinnych w Polsce ma co najmniej dwie przyczyny. Jedną jest wpływ Kościoła katolickiego. Drugą duża liczba rodzin rolników. Na wsi jest mniej niż w mieście rozwodów i dzieci pozamałżeńskich. W sferze seksu, małżeństwa i prokreacji w Polsce lat dziewięćdziesiątych następują zmiany podobne do tych, jakie w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku zachodziły w Europie Zachodniej. Od końca lat osiemdziesiątych zauważalne jest też oddzielanie się sfery życia seksualnego od małżeństwa i prokreacji.
Model małżeństwa.
Tradycyjny - mąż pracuje i zarabia wystarczająco na utrzymanie rodziny, żona zajmuje się wyłącznie prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci;
Partnerski - mąż i żona tyle samo czasu przeznaczają na pracę zawodową i w równym stopniu zajmują się domem i dziećmi;
Mieszany - mąż i żona pracują zawodowo, mąż poświęca więcej czasu na prace zawodową, żona oprócz pracy zawodowej zajmuje się domem i dziećmi.
Dzieci. W Polsce oddzielanie się sfery seksu od małżeństwa i reprodukcji nie oznacza, że reprodukcja przestała być uważana za główny cel małżeństwa. W końcu lat osiemdziesiątych wartością, z którą najczęściej wiązano małżeństwo, było posiadanie dziecka, rzadziej wskazywano na zaspokojenie potrzeby miłości i oparcie w potrzebie.
109 Coming out czyli homoujawnienie
proces samodzielnego ujawnienia własnej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej(stanowiącej mniejszoś w społeczeństwie)przed innymi ludzmi(np.rodziną,przyjaciółmi)Proces ten zawiera w sobie fakt uświadomienia sobie własnej, odmiennej orientacji seksualnej oraz naukę samoakceptacji jako geja lub lesbijki.Akt samoujawnienia moze miec dwa etapy;mający miejsce w najbliższym otoczeniu rodziny oraz przed ogolną opinią społeczną
110. Morganowski model powstawania rodziny
Morgan analizował rozwój rodziny i zbiorowości związanych pokrewieństwem. Według niego rodzina przeszła przez pewne stadia rozwoju:
Promiskuizm - brak norm regulujących seksualność - wszelkie zachowania są praktykowane i dozwolone.
Rodzina kazirodcza - małżeństwa grupowe w obrębie tej samej generacji(małżeństwo między braćmi i siostrami),
Rodzina punalna - rodzaj małżeństwa grupowego między rodzeństwem, swoboda seksualna,
Rodzina symbiasmiczna lub parzysta - nietrwałe małżeństwo monogamiczne,
Rodzina patriarchalna, oparta na małżeństwie w którym władzę zwierzchnią sprawował mąż nad wieloma żonami,
Rodzina monogamiczna, oparta na jednożeństwie i zrównaniu pozycji kobiet,stopniowo przechodząca do współczesnej rodziny nuklearnej.
111.Rodzaje ruchów społecznych
ruch społeczny to na ogół działania zbiorowe, które mają na celu wywołanie jakiś zmian społecznych lub przejawiających się w przeżywaniu, demonstrowaniu alternatywnych wartości. Ruchy społeczne zorientowane są na różne cele, interesy, wartości, tworzone przez różne grupy społeczne dlatego jest wiele typów ruchów.
Najczęstszymi kryteriami podziału ruchów są: cele, formy organizacyjne, baza społeczna oraz metody działania.
W oparciu o nie wyróżniamy:
ruchy rewolucyjne, reformatorskie, kontestacyjne
ruchy ekonomiczne, polityczne, religijne, narodowowyzwoleńcze
ruchy klasowe: chłopskie, robotnicze, burżuazyjne
ruchy obywatelskie - konsumenckie, młodzieżowe, zawodowe, lokalne
Tworzą się również nowe ruchy: pacyfistyczne, ekologiczne, feministyczne, kulturalne.