0000005 (5)

140

Konstrukcje wsporcze obudowy ścian i dachu hali

konstrukcyjnych połączeń uciąglających, przenoszących momenty zginające, co może być kłopotliwe w warunkach montażu.

Korzystny rozkład sił wewnętrznych i małe ugięcie płatwi o schematach ciągłych belek wieloprzęsłowych, a także dogodny montaż to cechy rozwiązań pokazanych na rys. 4.3c, d i e. Płatwie o schematach statycznych ustrojów wieloprzęsłowych projektuje sic z belek quasi-jednoprzęsłowych (dogodnych w montażu), które ucićjgla się w ustroje wieloprzęsłowe. Takie rozwiązanie konstrukcyjne otrzymuje się w wyniku zastosowania dodatkowego elementu uciąglająceeo (rys. 4.3d, e) lub użycia belek długości większej niż rozstaw ich podpór i połączenia elementów na zakład (rys. 4.3c). W płatwiach o lokalnie zdwojonych przekrojach ceowniki walcowane na gorąco lub profilowane / blach na zimno są zestawione przylgowo środnikami (rys. 4.4a i b). Pokazane na rys. 4.4c, d. e gięte z blach na zimno przekroje zetowe i sigma mają jedną stopkę szerszą od drugiej, dzięki czemu po odwróceniu jest możliwe umieszczenie drugiego kształtownika przylgowo wzdłuż ścianek. Nakładki ciągłości są wykonane z obróconego kształtownika. identycznego jak płatwie. Stosuje się je we wszystkich stykach podporowych płatwi, a przęsła skrajne dodatkowo wzmacnia. Wprowadzenie nakładek ciągłości lub płatwi łączonych na zakład pozwala uzyskać korzystny stosunek nośności przekroju do masy własnej takiego ustroju. W połączeniu z łatwym montażem system ten jest bardzo efektywny ekonomicznie. Aby zapobiec korozji (przy braku możliwości renowacji powłok ochronnych w płaszczyznach przylegania), kształtowniki takich płatwi powinny być wykonane zc stali o podwyższonej odporności na korozję atmosferyczną (np. ze stali S235, S355 (wg PN-EN 10155) lub z elementów ocynkowanych.

Rysunek 4.4. Przykłady zdwojonych przekrojów płatwi (opis w tekście)

W projektowaniu płatwi ciągłych, o lokalnie wzmocnionym przekroju, wykorzystuje się znaną od dawna regułę statyki, że przekrój o większym momencie bezwładności (w układzie statycznie niewyznaczalnym) przejmuje większe momenty zginające niż przekroje o mniejszej sztywności. Następuje więc redystrybucja sił wewnętrznych i momenty zginające nad podporami pośrednimi (w przekrojach lokalnie wzmocnionych) są większe od tychże w ustroju o stałym przekroju poprzecznym na swej długości. Dzięki zastosowanemu zabiegowi