0000013 (3)

148

Konstrukcje wsporcze obudowy ścian i dachu hali

Rysunek 4.10. Cięgnowe stężenie płatwi lub rygli ściennych Sadef: i - węzłowy element łącznikowy. 2- blacha węzłowa, 3 - cięgno, 4 - nagwintowany pręt

Zastosowanie ściegów w sposób pokazany na rys. 4.8, 4.9 i 4.10 nie tylko zmniejsza wytężenie zginające w płaszczyźnie mniejszej sztywności płatwi (lub rygli), ale również dość skutecznie ogranicza wpływ zwichrzenia na nośność tego elementu zginanego.

Wpływ zwichrzenia na wytężenie płatwi lub rygi i można pominąć (przyjąć 1) w przypadku usztywnienia ich ściskanego pasa sztywną tarczą. Mogą ją stanowić płyty pokrycia dachowego (np. blachy fałdowe) pod warunkiem, że są przymocowane do płatwi w sposób trwały. Należy zwrócić uwagę, iż przedstawiony sposób uniemożliwienia zwichrzenia w przypadku płatwi wieloprzęsłowych nie zabezpiecza przed utratą stateczności ściskanej strefy wokół podpór pośrednich belek. W takiej sytuacji należy uwzględnić wpływ zwichrzenia w strefie momentów ujemnych lub zastosować odpowiednie stężenia, co może być kłopotliwym zabiegiem konstrukcyjnym.

Nośność z warunku zwichrzenia wieloprzęsłowych płatwi w strefie ich podpór pośrednich (występowania momentów ujemnych) można oszacować metodą przybliżoną zaproponowaną w [16]. Polega to na rozpatrywaniu ściskanego odcinka płatwi długości Iq jako wspornika obciążonego siłą osiową N o zmiennej wartości. która przyjmuje maksymalną wartość na podporze. Schemat obliczeniowy analizowanego pręta zastępczego pokazano na rys. 4.1!. Długość wyboczeniową takiego pręta można obliczyć zc wzoru

k = 1,121₀    (4.10)

I